Zawsze wierny

Tytuł: Zawsze wierny.
Bohaterowie: Lu Han & Kai
Rodzaj: dramat, obyczaj
Uwagi: AU (chłopaki nie są sławni)
Piosenka przewodnia: U-Kiss - Take me away

Miłość jest uczuciem głębokim. Rodzi się sama, łączy nas z innymi i wpływa na nasze życiowe wybory. Istnieje wiele rodzajów miłości: rodzicielska, braterska; miłość, która łączy dwoje zakochanych czy miłość przyjacielska tworząca przyjaźnie. Miłość przybliża nas do kogoś, dla kogo jesteśmy w stanie pójść na wiele kompromisów. Jest to więc emocja, która wiąże nas z drugim człowiekiem, jednocześnie pozwalając dokonywać wyborów. Uczucie miłości raz odczuwamy jako ciężar nie do zniesienia, innym razem jako wyraz wielkiej wolności. Na tym właśnie polega jej paradoks: błagamy, by przestać już kochać, bo to boli, a jednocześnie dziękujemy losowi za to uczucie dające wrażenie niezwykłej mocy.

Bardzo często rzucamy się w miłość na oślep, angażujemy całą energię i wiążemy z tym uczuciem ogromne nadzieje. Związek zaczyna się od wielkich oczekiwań i sporego kapitału zaufania, ale nierzadko doznajemy zawodu i dochodzimy do wniosku, że nie tego tak naprawdę chcieliśmy. Przestajemy rozpoznawać siebie w drugim człowieku, który początkowo wydawał się cudowny. Najpierw wielkie nadzieje, później równie wielkie rozczarowanie. Desperackie zaangażowanie w związek z drugim człowiekiem uniemożliwia rozwój obu osób i nie rozwiązuje głównej kwestii, jakim jest miłość. Wraz z kolejnymi porażkami człowiek przestaje wierzyć w miłość i zapomina, co znaczy kochać i być kochanym.

Nieraz to, co się wydaje być szlakiem miłości, jest tylko prostą drogą do iluzji i rozczarowań, a prawdziwe szczęście, którego przejawem jest wzajemność uczuć, pozostaje nadal nieznane.

*

Po opuszczeniu kina Kai był totalnie wypruty ze wszelkich emocji. Niedawno obejrzany horror sprawił, że nie potrafił skupić myśli na jednej rzeczy; w głowie miał jedynie chaos, a na uporządkowanie go nie starczało sił. Wykończony do granic możliwości szurał stopami po chodniku, idąc niczym cień za szatynem. Lu Han ciągle nawijał, nie dopuszczając swojego chłopaka do głosu, ale brunetowi to nie przeszkadzało. Uwielbiał słuchać Lu Hana, nawet jeśli mówił o głupotach. Głos szatyna działał na jego partnera niczym narkotyk i to taki silnie uzależniający. Słuchając go, Kai często zamykał wtedy oczy, pochłaniając z niezwykłą zachłannością melodyjny głos starszego chłopaka.

Nie usłyszawszy odpowiedzi na postawione wcześniej pytanie, Lu Han przystanął w miejscu i odwrócił się na pięcie przodem do bruneta. Chłopak przekrzywił lekko głowę, uważnie przyglądając się ciemnowłosemu, który był tak bardzo zamyślony, że nie zwracał uwagi na to, co dzieje się dookoła niego. Lu Han nie zamierzał sprowadzać go na ziemię; po prostu zrównał z nim kroki i złapał delikatnie za rękę, bojąc się, że mocniejszy uścisk go wystraszy.

Szatyn uwielbiał takie chwile, jak ta. Panująca wokół nich cisza była przyjemnie kojąca, zwłaszcza po tym, co Lu Han przeżył w sali kinowej podczas oglądania horroru. Zgadzając się pójść na ten film, nie sądził, że w przeciągu dwóch godzin przeżyje tak wiele emocji. Jeszcze chyba nigdy wcześniej tak bardzo się nie bał, ale przecież nie mógł przyznać się przed swoim chłopakiem do tego, jak bardzo wstrząsnął nim ten film. Kai pewnie by go wyśmiał i nazwał babą, co robił zawsze, kiedy Lu Han miał inne poglądy od niego.

Tego dnia Kai był wyjątkowo milczący, jednak szatyn nie naciskał na niego, dochodząc do wniosku, że jeśli chłopak będzie chciał, to sam powie, co leży mu na sercu. Tak więc przez cały dzień Lu Han stał gdzieś obok swojego chłopaka, po cichu licząc, że Kai w końcu się przed nim otworzy. Szatyn był już przyzwyczajony do tego, że jego partner pełni funkcję tego "tajemniczego" i "niedostępnego". O ile Lu Han z łatwością nawiązywał kontakt z innymi ludźmi i świetnie się z nimi dogadywał, o tyle Kai stronił od obcych. Wolał siedzieć na uboczu, aniżeli spoufalać się z innymi. Chyba właśnie to spowodowało, że Lu Han w ogóle zwrócił na niego uwagę. Od zawsze czuł dziwny pociąg do takich tajemniczych chłopaków, o których względy należy się nieźle natrudzić. Nim Kai zgodził się w ogóle umówić na krótkie spotkanie z Lu Hanem, musiało minąć dość sporo czasu, ale starszy ani przez chwilę nie zamierzał zrezygnować. Cierpliwie czekał na jakikolwiek ruch ze strony młodszego i doczekał się. Na początku niezobowiązująca znajomość przerodziła w kilkuletni związek, a błahe uczucia w prawdziwą miłość i przywiązanie.

Ciszę panującą pomiędzy dwoma chłopakami przerwały czyjeś donośne krzyki i głośne skomlenie psa. Lu Han przystanął w miejscu, puszczając przy tym dłoń nieobecnego Kai'a, po czym rozejrzał się dookoła siebie, próbując namierzyć źródło niepokojących odgłosów. W pewnym momencie wzrok szatyna spoczął na mężczyźnie w średnim wieku, który zamachiwał się kijem na małego psa. Lu Han poczuł, jak jego kruche serce łamie się na miliony kawałków, a w oczach pojawiają się pierwsze łzy. Obejrzał się za siebie, chcąc zawołać bruneta, jednak ten zdążył już odejść kawałek drogi, więc by nie tracić czasu, Lu Han bez słowa pobiegł w stronę nieznajomego mężczyzny. Z bliska dostrzegł, że ubrany jest w jakieś łachmany, co dało chłopakowi do zrozumienia, że człowiek ten pewnie jest bezdomnym. Przez chwilę było mu go żal, jednak kiedy ponownie zamachnął się kijem i uderzył nim niewinnego szczeniaka, złość zebrała w nim na tyle mocno, że przestał nad sobą panować. Nie myśląc wiele o konsekwencjach swoich czynów, podszedł bliżej mężczyzny i gdy ten kolejny raz podniósł rękę na szczeniaka, złapał go za nadgarstek i wyrwał mu z dłoni cienki patyk, którym smagał zwierzę po grzbiecie.

- Yah! Co ty sobie wyobrażasz, gówniarzu?! - krzyknął oburzony mężczyzna, patrząc z niedowierzaniem w oczach na niewysokiego szatyna, który właśnie łamał patyk na kilka części.

- A pan co sobie wyobraża, bijąc niewinne zwierzę?! - odpowiedział Lu Han, nie panując już nad wzbierającą w nim złością.

Nienawidził ludzi, który podnosili ręce na zwierzęta. Wiadomo, że można było stracić cierpliwość, ale nie na tyle, by bić niewinne stworzenie. Lu Han nigdy nie mógł zrozumieć, jak niektórzy ludzie potrafią tak krzywdzić pupili, zwłaszcza należących do nich. Słysząc o osobach, które znęcają się nad zwierzętami, aż mu się nóż w kieszeni otwierał.

- Nie wtrącaj się, bachorze! - powiedział zdenerwowany nieznajomy, odpychając od siebie szatyna.

Szło mu to o tyle łatwiej, że Lu Han nie należał do zbytnio umięśnionych chłopaków. Ba, on w ogóle nie był umięśniony. Z niego to było takie chucherko, że Kai zawsze śmiał się, że przy silniejszym podmuchu wiatru Lu Han po prostu odleci w przestworza niczym nadmuchany helem balonik. Mimo swojej niepozornej postury, szatyn należał do bardzo wojowniczych osób. Zwykle jako pierwszy wszczynał awantury w klubach, a potem Kai musiał go bronić, bo okazywało się, że druga strona była silniejsza od Lu Hana.

Wyrwany z zamyślenia Kai, obejrzał się za siebie i nagle zamarł, gdy zobaczył kłócącego się z jakimś mężczyzną Lu Hana. Serce bruneta na chwilę stanęło, by znów zacząć łomotać w jego piersi, prawie się z niej wyrywając. Nie czekając dłużej, podbiegł do swojego chłopaka i złapał go za rękę, chcąc odciągnąć od wydzierającego się na całą okolicę nieznajomego.

- Zostaw! - krzyknął łamiącym się głosem Lu Han, próbując wyrwać rękę z uścisku bruneta.

- Lu, proszę cię. - Kai spojrzał błagalnie na partnera, bojąc się, że nieznajomy mężczyzna zaraz go zaatakuje i skrzywdzi. Nigdy by sobie nie wybaczył, gdyby coś złego stało się temu kruchemu chłopakowi. - Nie mieszaj się w to - poprosił ściszonym głosem, patrząc na niego nieco załzawionymi oczami.

Lu Han zamrugał pospiesznie powiekami, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi. Ostatni raz widział swojego chłopaka tak bardzo roztrzęsionego, gdy jego babcia trafiła w ciężkim stanie do szpitala, a było to ponad dwa lata temu. Od tamtego czasu Kai zachowywał się, jakby ktoś wyprał go ze wszystkich emocji. Teraz stał przed Lu Hanem i wpatrywał się w niego załzawionymi oczami, wprawiając swojego starszego chłopaka w niemałe zdumienie.

Nie chcąc pogorszyć sytuacji, Lu Han spuścił wzrok na swoje buty i westchnął cicho, pozwalając brunetowi poprowadzić się w wybranym przez niego kierunku. Szatyn obejrzał się za siebie, by spojrzeć po raz ostatni na tego biednego szczeniaka, a później wbił załzawione oczy w plecy swojego chłopaka, który prowadził go w stronę jednej z tamtejszych restauracji. Lu Han nie mógł się pogodzić z całą tą sytuacją. Miał żal do siebie, że nie pomógł tamtemu szczeniakowi, że nie zrobił czegoś, co chociaż w małym stopniu polepszyłoby jego życie.

Kai przez cały czas milczał. Zaciskał mocno dłoń wokół nadgarstka szatyna, jakby bojąc się, że ten podczas chwili nieuwagi, uwolni się z jego uścisku i ucieknie ratować tamtego psa. Też nie czuł się dobrze z myślą, że w żaden sposób nie pomógł szczeniakowi, ale jak niby miał to zrobić? Ani on, ani tym bardziej Lu Han nie nadawali się na bohaterów, zwłaszcza mających walczyć z nieprzewidywalnym mężczyzną.

- Lu... - szepnął ciemnowłosy, zatrzymując się przed wejściem do restauracji. Zwolnił uścisk wokół nadgarstka szatyna i złapał go delikatnie za dłoń. - Nie mogliśmy nic zrobić.

- Gdybyś się nie wtrącił, to mógłbym mu jakoś pomóc! - wykrzyczał roztrzęsiony Lu Han, wyrywając dłoń z uścisku partnera. - Przecież ten psychol go zakatuje!

- Proszę cię... - Kai popatrzył błagalnym wzrokiem na szatyna i pokręcił lekko głową. - Chodźmy coś zjeść, dobrze? Potem wrócimy do domu i obejrzymy jakiś film - powiedział, otwierając drzwi restauracji. Skinął głową na wnętrze lokalu, a gdy Lu Han przez chwilę nie reagował, delikatnie popchnął go w stronę wejścia.

- Odechciało mi się jeść - wymruczał obrażony szatyn, rozglądając się po sali pełnej ludzi.

- Hyung, możesz przestać?

Starszy chłopak prychnął pod nosem i założył ręce na torsie, odwracając głowę w przeciwną stronę. Był wściekły i to nawet nie na swojego partnera, ale bardziej na siebie, bo przecież mógł się zbuntować, tupnąć nogą i mimo sprzeciwów bruneta pomóc temu szczeniakowi. Zamiast tego schował głowę w piasek i dał się stłamsić młodszemu chłopakowi.

Przy stoliku panowała dość napięta atmosfera. Kai starał się nie zwracać uwagi na swojego partnera, jednak zachowanie Lu Hana powoli stawało się irytujące. Zachowywał się jak rozkapryszone dziecko, któremu ktoś zabrał ulubioną zabawkę albo odmówił zabrania do wesołego miasteczka. Brakowało jeszcze tego, żeby szatyn położył się na ziemi i zaczął ryczeć, uderzając rękoma o podłogę. Nie mogąc dłużej tego znieść, Kai podniósł się z krzesła i bez słowa odszedł od stolika, a później wyszedł z restauracji.

- Ale... - Lu Han zamrugał pospiesznie powiekami, jak to miał w zwyczaju nałogowo robić, a później opadł bezwładnie na oparcie krzesła, prawie się z nim przewracając na ziemię.

Nie miał pojęcia, co się właśnie stało. Domyślał się, że to z jego winy Kai wyszedł z restauracji, ale przecież mógł coś chociaż powiedzieć. Lu Han wolałby, żeby ten zrobił mu awanturę na cały lokal, aniżeli wychodził bez słowa, zostawiając go samego. Kai często tak robił, ale tym razem przeszedł samego siebie, doskonale zdając sobie sprawię z tego, że zachowanie Lu Hana nie wzięło się znikąd.

Minuty mijały jedna za drugą, a szatyn wciąż tkwił przy stoliku, wdychając raz po raz aromat stygnących potraw, które jakiś czas temu przyniosła kelnerka. Wpatrywał się pustym wzrokiem w punkt znajdujący się przed nim i czekał. Tylko tak naprawdę nie wiedział, na co dokładnie czeka.

Jak przez mgłę usłyszał dziwny dźwięk, jakby ktoś pukał w szybę. Dopiero po chwili Lu Han powrócił na ziemię i spojrzał w stronę okna lokalu, za którym stał...

- Kai?

Szatyn otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i rozdziawił lekko usta, nie wierząc w to, co widzi. Nagle brunet odchylił część skórzanej kurtki, a oczom siedzącego w restauracji chłopaka ukazał się łepek szczeniaka. Tego samego, któremu Lu Han chciał pomóc. Poderwał się z krzesła i już miał wybiec z lokalu, gdy wtem przypomniał sobie o niezapłaconym rachunku. Spanikowany chłopak szybko uregulował rachunek i opuścił restaurację, potykając się kilka razy o własne nogi i później próg drzwi.

- Jakim cudem? - zapytał zaskoczony, podchodząc do bruneta, który przytulał do siebie szczeniaka. - Kai, coś ty zrobił?

- Mam swoje sposoby - zaśmiał się chłopak, oddając psa w ręce partnera. Widząc przerażone spojrzenie Lu Hana, przewrócił teatralnie oczami i głośno westchnął. - Zapłaciłem mu. Powiedział, że odda psa, jak mu zapłacę, więc tak też zrobiłem. Najwyżej nie kupię nowych butów.

- Ja ci kupię! Kupię, co tylko będziesz chciał! - zaproponował podekscytowany Lu Han, tuląc do siebie trzęsącego się szczeniaka. Myśląc, że jest mu zimno, okrył go kurtką i jeszcze mocniej przycisnął do ciała, od którego biło przyjemne ciepło. - Kai, dziękuję. Naprawdę - dodał po chwili i unosząc się nieco na palcach, musnął usta bruneta.

*

Lu Han wysunął się delikatnie spod ramienia śpiącego bruneta i po cichu wyszedł z ich sypialni. Przymknął za sobą drzwi, a później na oślep przeszedł przez pogrążony w ciemnościach przedpokój. Dopiero będąc w salonie, włączył lampkę stojącą przy kanapie. Światło momentalnie wybudziło ze snu leżącego w kolorowym kojcu Gokū. Od dnia, kiedy pierwszy raz przyprowadzili go do mieszkania, minęło już sporo czasu i tak naprawdę już niczym nie przypominał tamtego szczeniaka, którego można było schować pod kurtką. Przeżyli z nim wiele przygód, a także kłótni o kolejne pogryzione buty czy porozrzucane po pokojach skrawki chusteczek higienicznych, którymi Gokū uwielbiał się bawić. Na szczęście z każdym kolejnym tygodniem pupilek Lu Hana stawał się coraz bardziej inteligentny i w końcu wyrósł z głupich zachowań. Przestał się interesować stojącymi w przedpokoju butami, nawet leżące na stoliku chusteczki nie przykuwały już jego uwagi. Gokū stał się dumnym psem, który czuwał nad bezpieczeństwem swoich właścicieli, zwłaszcza Lu Hana, gdyż to z nim wiązała go niezwykła przyjaźń. Był prawdziwym akitą, posiadającym wszystkie te cechy, które powinien mieć każdy pies.

Chłopak usiadł na kanapie i pogłaskał leżącego w kojcu psa. Gokū jedynie podniósł łeb, a widząc, że nie dzieje się nic złego, ponownie ułożył go na skraju gąbczastego kojca i przymknął powieki. Lu Han uwielbiał przyglądać się śpiącemu psu. Wyglądał wtedy tak słodko i rozkosznie, że mógł tak spędzać nawet pół dnia, wlepiając oczy w mordę Gokū. Swój nałóg ukrywał przed Kai'em, domyślając się, że ten pewnie by go wyśmiał i znów nazwał babą. Tak, na pewno by tak zareagował.

Wybudzony ze snu Kai wszedł do jasnego salonu, automatycznie przysłaniając rozespane oczy dłonią. Dopiero po chwili przyzwyczaił się do światła i rozejrzał się po pokoju, wzrok zatrzymując na siedzącym na kanapie Lu Hanie. Znów to robił. Kai zaśmiał się w myślach i pokręcił głową z niedowierzaniem. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, co po nocach wyprawia jego starszy chłopak, jednak nigdy mu o tym nie powiedział. Lu Han krył się z tym, jakby to był jakiś wstydliwy sekret. Szatyn co noc wymykał się z sypialni, a później przesiadywał nawet po dwie godziny w salonie, przez ten czas wpatrując się jedynie w śpiącego w kojcu Gokū. Kai niekiedy budził się od razu po tym, jak Lu Han wstawał z łóżka, odczekiwał chwilę, a później szedł za nim do salonu i zza ściany przyglądał się szatynowi, który nie miał pojęcia o jego obecności. Kiedy starszy chłopak podnosił się z kanapy, dla bruneta był to znak, ze czas wrócić do łóżka. Ta gra trwała odkąd Gokū z nimi zamieszkał i Kai czasami nie mógł uwierzyć, że żaden z nich jeszcze nie wyjawił swojego sekretu.

- Lu? - Kai ziewnął przeciągle i podrapał się po karku, wchodząc do salonu. - Co ty robisz?

- Ja? Um... Nie mogłem jakoś spać - powiedział speszony Lu Han, śledząc wzrokiem bruneta. - Obudziłem cię?

Kai usiadł na kanapie obok szatyna i uśmiechnął się pod nosem, kręcąc głową z rozbawieniem. W końcu nie wytrzymał i powiedział o wszystkim Lu Hanowi. Wyjawił całą prawdę o tym, że od samego początku wiedział, co robi po nocach, przyznał się do podglądania go i sterczenia przy ścianie nawet przez dwie godziny, podczas których Lu Han rozczulał się nad śpiącym Gokū.

- Nie jesteś zły? - spytał cicho szatyn, zerkając niepewnie na swojego chłopaka. Ten w odpowiedzi pokręcił jedynie głową i uśmiechnął się pod nosem. - Nie mówiłem, bo wiedziałem, że mnie wyśmiejesz.

- Ja? Ja miałbym cię wyśmiać? - Kai spojrzał zdumiony na Lu Hana i ściągnął usta w dziubek. - Och, Lu Lu - westchnął rozczulony i objąwszy ramieniem chłopaka, pocałował go czule w skroń. - Wracamy do łóżka?

- Jeszcze chwilka, dobrze? - poprosił cicho szatyn, wtulając się mocno w ciało bruneta. On jedynie zamruczał coś pod nosem i przytulił do siebie chłopaka.

W salonie panowała idealna cisza, którą co jakiś czas przerywało głośne chrapanie Gokū. Kai śmiał się w duchu za każdym razem, kiedy ten wydawał z siebie zabawne odgłosy. Chciał coś powiedzieć Lu Hanowi, jednak okazało się, że szatyn smacznie spał z głową ułożoną na kolanach swojego partnera. Kai uśmiechnął się do samego siebie i podniósł się powoli z kanapy, starając się nie obudzić Lu Hana, którego z kolei wziął na ręce i zaniósł do sypialni. Tam ułożył go na łóżku, nakrył kołdrą i sam położył się obok niego, przytulając się mocno do pleców chłopaka.

*

Pierwszy śnieg tej zimy pojawił się niespodziewanie szybko, paraliżując na kilka godzin całe miasto. Lu Han nigdy nie rozumiał, dlaczego ludzie byli tak bardzo zaskoczeni widokiem białego puchu, skoro przez kilka dni w telewizji trąbili o tym, że niedługo spadnie pierwszy śnieg. Jego wcale nie zdziwił widok za oknem, gdy rano wstał i zobaczył zasypane puchem ulice. Zaraz po śniadaniu postanowił wybrać się z Gokū na długi spacer. W ostatnich dniach nieco zaniedbał swojego pupila, którego zabierał jedynie na krótkie przechadzki do parku i z powrotem. Wiedział, że dla akity nie jest to wystarczający trening, jednak chłopak był tak bardzo zapracowany, że ledwo znajdował czas dla Kai'a.  

Od jakiegoś czasu Lu Han miał dziwne wrażenie, że powoli się od siebie oddalają. Każdy był zajęty swoimi sprawami i coraz trudniej było im znaleźć chwile na wspólne wyjścia i spędzanie razem czasu. Szatyn bał się, że to wszystko zmierza już ku końcu i że prędzej czy później ich związek się rozpadnie. Oczywiście nie chciał tego, bo wiązał z tym chłopakiem całą swoją przyszłość. Jednak wychodził z założenia, że jeśli obaj mieliby się męczyć dalej w związku, to lepiej zakończyć to wszystko i rozejść się w swoje strony.

Lu Han potarł o siebie zmarznięte dłonie i zaśmiał się pod nosem, widząc wyczyny Gokū, który biegał po parku i próbował złapać w pysk spadające z nieba płatki śniegu. Czasami chłopak nie mógł uwierzyć, że ten pies należy do tak królewskiej rasy, jaką była akita. Szatyn schylił się i wziąwszy w gołe dłonie trochę białego puchu, ulepił z niego kulkę, a później rzucił ją w stronę Gokū. Pies był tak zaskoczony nagłym atakiem, że nie wiedział przez chwilę, co się dzieje. Lu Han ponownie rzucił w jego stronę śnieżkę, a zafascynowany tym Gokū rzucił się na utworzoną przez kulkę dziurę w śniegu i zaczął uderzać w nią przednimi łapami, jakby chcąc wykopać drogocenny skarb.  

Szatyn roześmiał się na głos i poprawił czapkę uszatkę, która zsunęła mu się na oczy. Dłonie niemiłosiernie go szczypały, jednak był tak bardzo podekscytowany tym, co robi Gokū po rzuceniu przez niego śnieżki, że nie zamierzał zaprzestawać zabawy. Śmiał się tak głośno, że zwracał na siebie uwagę przechodzących przez park ludzi. Słysząc dzwonek swojego telefonu, sięgnął do kieszeni kurtki i zmarzniętymi dłońmi wydobył z niej komórkę.

- Hej kochanie - przywitał się z dzwoniącym chłopakiem, uśmiechając się przy tym szeroko. - Coś się stało?

- Kiedy wracasz? - spytał znudzonym głosem Kai. - Nudzi mi się trochę.

- Och, w takim razie zaraz wracamy - powiedział i czym prędzej się rozłączył. - Gokū! Do nogi!

Kiedy pies do niego podbiegł, przypiął smycz do jego obroży i razem ruszyli w stronę powrotną.

Nudzi mu się beze mnie, pomyślał zadowolony chłopak, uśmiechając się do siebie. To takie słodkie. Mój mały Kai, mój kochany Kai, któremu się beze mnie nudzi.

Westchnąwszy cicho, zerknął na swojego pupila i poprawił ponownie czapkę. Dłonie niemiłosiernie go bolały przez śnieg, z którego lepił przez prawie pół godziny śnieżki. Wiedział, ze musi wejść do mieszkania tak, by Kai nie zorientował się, że nie zabrał rękawiczek. Brunet był wyjątkowo przewrażliwiony jeśli chodziło o zdrowie Lu Hana. Dmuchał na niego i chuchał, jakby bał się, że zaraz stanie się coś złego. Widział w szatynie bezbronnego chłopczyka, który nie potrafi poradzić sobie z najmniejszym problemem. Ale on taki nie był. Umiał walczyć o swoje i to z ogromnym zacięciem. Czasami tylko trafiał na silniejszego przeciwnika, jednak wtedy mógł liczyć na pomoc Kai'a.

- Jesteśmy! - krzyknął na wejściu Lu Han i zdjął szybko czapkę, kurtkę, a potem buty. Wszystko odłożył na miejsce i wszedł do salonu, w którym siedział Kai. - Tęskniłeś? - zapytał słodkim głosem, przysiadając na kanapie obok bruneta.

- Bardzo - mruknął uwodzicielsko Kai, odwracając głowę w stronę szatyna. Uśmiechnął się do niego promiennie, a później przybliżył twarz do jego twarzy i musnął delikatnie usta Lu Hana. - Jesteś zimny - poskarżył, robiąc niemrawą minę.

- To mnie rozgrzej, misiaczku - zaśmiał się szatyn i zapominając o tym, co robił na spacerze, położył lodowate dłonie na policzkach Kai'a i wpił się zachłannie w jego pełne, malinowe usta. - Mmm - zamruczał przez pocałunek, pogłębiając go z każdą sekundą.

- Nie zabrałeś rękawiczek - stwierdził Kai, odsuwając dłonie chłopaka od swojej twarzy. - Hyung!

Lu Han wstrzymał oddech i przygryzł dolną wargę, spodziewając się kolejnej awantury na temat tego, jaki jest dziecinny i nieodpowiedzialny. Tylko czekał na wybuch Kai'a. Zamiast tego brunet wstał z kanapy i bez słowa poszedł do kuchni. Zaskoczony szatyn obejrzał się za siebie i zmarszczył pytająco czoło, przenosząc po chwili wzrok na Gokū, który zdawał się być równie zdumiony zachowaniem bruneta. Szatyn był tym bardziej zdziwiony wyjściem Kai'a, że wcześniej powiedział do niego hyung, co robił tylko wtedy, gdy był naprawdę zły albo rozczarowany. W sumie Lu Han nigdy nie wiedział, co jest gorsze: zły Kai czy rozczarowany Kai.  

- Proszę, zrobiłem ci herbatę - powiedział Kai, podając kubek szatynowi. - Musisz się trochę rozgrzać - westchnął i już miał wrócić do kuchni, gdy wtem Lu Han złapał go za rękę i zatrzymał przy sobie.

- Nie bądź zły, proszę - wyszeptał szatyn, patrząc załzawionymi oczami na kochanka.

Kai uśmiechnął się przelotnie do chłopaka i usiadł na kanapie obok niego. Lu Han momentalnie przylgnął do jego boku i mocno się w niego wtulił. By pomóc rozgrzać się swojemu chłopakowi, brunet okrył go szczelnie kocem i objął silnym ramieniem. 

- Kocham cię, Kai - zamruczał nieco zachrypniętym głosem Lu Han, uśmiechając się do samego siebie.

- Ja ciebie też, ale jeśli się rozchorujesz, to marnie skończysz.  

*

Gokū stał się nieodłącznym towarzyszem Lu Hana. Codziennie odprowadzał go na przystanek autobusowy, z którego chłopak odjeżdżał na uczelnię, a później czekał na niego i razem wracali do domu. Szatyn na początku myślał, że to tylko taki jednorazowy wybryk, jednak każdego dnia Gokū powtarzał swoje wyprawy na przystanek, wprawiając w zdumnienie przechodniów. Stali bywalcy po jakimś czasie zaczęli już nawet kojarzyć pupila Lu Hana i chłopak nieraz widział, jak się z nim witali i rozmawiali na różne tematy. Znaleźli w tym psie swojego powiernika, któremu mogli zdradzić najskrytsze sekrety, wiedząc doskonale, ze on nikomu ich nie powtórzy. Może niektórym to wydawało się śmieszne, ale Lu Han doskonale rozumiał takie coś. Sam nierzadko zwierzał się Gokū ze swoich problemów, przez co nieraz doszło pomiędzy nim a Kai'em do kłótni. To było jednak dla Lu Hana wygodne rozwiązanie: Gokū ani mu nie przerywał, ani nie oceniał i nie narzekał na bezmyślność swojego pana. Kai był zupełnie inny i to nie dlatego, że był człowiekiem. Po prostu w pewnych sprawach nie był w stanie zrozumieć postępowania swojego chłopaka. Osądzał go i narzucał własną wolę, tłamsząc tym samym Lu Hana. Prawda, kiedyś mu to w ogóle nie przeszkadzało, ale może dlatego, że nie miał innego wyjścia, bo nim pojawił się Gokū, Kai był jego jedyną bliską osobą, z którą mógł porozmawiać. Dopiero dzięki temu psu zrozumiał, że jest coś innego, inna rzeczywistość, inny świat poza tym, który wykreował Kai.   

- Wychodzę! - zakomunikował Lu Han, otwierając na oścież drzwi.  

- Niech Gokū zostanie, bo ja też zaraz wychodzę i nie będzie miał go kto wpuścić do mieszkania - powiedział Kai, wchodząc do przedpokoju. Lu Han spojrzał na niego z wyrzutem, wydymając policzki w geście niezadowolenia. - Wolisz, żeby włóczył się do wieczora po mieście? A jak go ktoś porwie?  

- Um - mruknął szatyn, spoglądając smutnym wzrokiem na swojego pupila. Kucnął przy Gokū i pogłaskał go po łbie. - Zostaniesz w domu, dobrze? Jak wrócę, to zabiorę cię na długi spacer - powiedział i uśmiechnął się promiennie, podnosząc się do pionu.  

- Poczekaj chwilę, to wyjdziemy razem - odezwał się Kai, starając się ukryć oznaki zazdrości. Przecież to było śmieszne. Nie mógł być zazdrosny o psa!

Goku poszedł do ich sypialni, a po chwili wrócił do przedpokoju, niosąc w pysku piłkę tenisową. Lu Han od początku starał się nauczyć go aportować, ale akita nie miała w swojej naturze głupich zabaw. Dawał się namawiać na małe igraszki jedynie wtedy, gdy miał na to ochotę, czego Kai nie mógł pojąć. Przecież każdy pies lubi się bawić ze swoim właścicielem.

- Zobacz, przyniósł mi piłkę! - Podekscytowany Lu Han zabrał od Gokū piłkę i uśmiechnął się promiennie. - Mam ją zabrać ze sobą? No dobrze. - Przytaknął głową i zerknął na bruneta, który właśnie skończył się ubierać. - Idziemy?  

Kai skinął głową na drzwi i razem wyszli z mieszkania. Gokū oczywiście też chciał przemknąć na korytarz, ale ciemnowłosy skutecznie uniemożliwił mu ucieczkę. Zatrzasnął mu drzwi przed nosem, a później przekręcił klucz w zamku. Spojrzał na Lu Hana, który patrzył na trzymaną w dłoni piłkę i podśpiewywał coś pod nosem, dumny ze swojego pupila. Kai złapał go za ramię i pociągnął w stronę wyjścia z budynku.

- O której wrócisz? - spytał brunet, gdy doszli do miejsca, w którym każdy miał pójść w swoją stronę.

- O dziewiętnastej - odpowiedział szatyn, bawiąc się w dalszym ciągu piłką. - Przygotujesz coś na kolację? - Lu Han spojrzał zalotnie na swojego chłopaka i uśmiechnął się słodko. Ten skinął głową na zgodę i odwzajemnił gest. - Do zobaczenia, misiu - pożegnał się i na koniec pocałował czule bruneta w usta, a później pobiegł w stronę przystanku autobusowego. 

*

Głośny dzwonek telefonu wyrwał Kai'a z drzemki, którą uciął sobie po tym, jak skończył przygotowywać kolację. Zdezorientowany spojrzał na wiszący na ścianie zegar i natychmiast poderwał się z kanapy, uświadamiając sobie, że dochodzi już dwudziesta, a Lu Hana wciąż nie ma. Przeniósł wzrok na dzwoniący telefon i szybko po niego sięgnął, licząc, że to jego chłopak dzwoni, by powiedzieć, że już wraca do domu. Niestety na ekranie pojawił się jedynie nieznany brunetowi numer. Z szybko bijącym w piersi sercem odebrał połączenie i przysunął aparat do ucha.

- Yeoboseyo? - spytał zachrypniętym głosem, przeczesując palcami włosy.

Kolejne słowa wypowiadane przez kobietę z trudem docierały do bruneta. Nie dopuszczał do siebie tego wszystkiego. Z każdą kolejną sekundą serce chłopaka biło coraz słabiej, aż w pewnym momencie nawet wydawało mu się, że całkowicie zamarło. Nagle komórka wysunęła się z dłoni Kai'a i upadła z hukiem na ziemię. Wszystko wokół niego wirowało, chłopak zdawał się w ogóle nie oddychać. Nie docierało do niego to, co się właśnie stało. Nie chciał wierzyć w prawdziwość słów pielęgniarki szpitala, do którego trafił Lu Han. Nie. To nie mogła być prawda.

Jego Lu Han na pewno żył, a to była tylko pomyłka. Na pewno to była tylko pomyłka.

*

Kai wrzucił do torby ostatnią koszulkę, jaka znajdowała się na łóżku i rozejrzał się dookoła siebie, sprawdzając, czy o niczym nie zapomniał. Wzrok bruneta zatrzymał się na stojącej na szafce nocnej ramce ze zdjęciem, na którym był razem z Lu Hanem. Biorąc ją do ręki, usiadł na skraju łóżka i dokładnie przyjrzał się fotografii. Ciche westchnięcie wydobyło się z ust ciemnowłosego, a po policzku niewyczuwalnie spłynęła jedna samotna łza. Drżącymi palcami odchylił blaszki przytrzymujące tekturę, a później wyjął z ramki zdjęcie, chcąc je zabrać ze sobą. Wiązało się z nim zbyt dużo wspomnień, by ot tak mógł je podrzeć i wyrzucić. Chciał zatrzymać wszystko, co należało do Lu Hana, mimo że przyjaciele i rodzina doradzali, by oddał jego ubrania potrzebującym. Na razie nie potrafił tego zrobić. To tak, jakby chciał wyrzucić ze swojego życia ukochaną osobę. Może z czasem będzie łatwiej, jednak na razie chciał mieć przy sobie nawet głupią kostkę Rubika, którą Lu Han układał zawsze, gdy mu się nudziło. Kolory na poszczególnych kwadracikach dawno straciły swój oryginalny kolor, a rogi były nieco poobijane od rzucania w ścianę, gdy chłopak nie mógł sobie poradzić z ułożeniem całej kostki.

Kai uśmiechnął się pod nosem i odłożył zdjęcie na wierzch poskładanych starannie ubrań, po czym zamknął walizkę i odstawił ją na ziemię. Był gotowy do opuszczenia tego mieszkania. Przyjaciel zaproponował mu, by na jakiś czas zamieszkał razem z nim w jego domu w Seulu, co brunetowi nawet odpowiadało. Przynajmniej będzie miał trochę czasu na ogarnięcie swojego życia, które w przeciągu chwili zmieniło się nie do poznania.

Chłopak zabrał ostatnią walizkę, jaka została w mieszkaniu i wyszedł na korytarz. Reszta rzeczy znajdowała się już w samochodzie Sehuna, jednak jego nigdzie nie było. Tak samo, jak Gokū. Kai przyzwyczaił się do nieobecności tego psa. Odkąd Lu Han odszedł, rzadko widywał go w mieszkaniu. Zwierzak włóczył się całymi dniami po mieście, czasami tylko wracał do Kai’a, by coś zjeść, jednak w przeciągu ostatniego tygodnia chłopak w ogóle go nie widział. Zupełnie, jakby pies przeczuwał, że chce go zabrać w zupełnie obce mu miejsce.  

- Nie wierzę, że wszystko zmieściło się w samochodzie – powiedział Sehun, gdy Kai znalazł się przy czarnym aucie wypełnionym po brzegi rzeczami bruneta. – Możemy jechać?

- Muszę jeszcze Gokū znaleźć – westchnął chłopak, upychając w bagażniku ostatnią walizkę. – Nie chcę go tutaj zostawiać. Zwłaszcza, że nie zamierzam wracać do tego miasta.

- Pomóc ci go poszukać? – zapytał blondwłosy, otwierając drzwi od strony kierowcy.

- Nie, doskonale wiem, gdzie on teraz jest.

Kai uśmiechnął się lekko i ostatni raz spojrzał w stronę okna ich dawnego mieszkania. Przez chwilę wydawało mu się, że w sypialnianym oknie widzi Lu Hana. Od jego roześmianej twarzy biła niesamowita radość, co pozwoliło brunetowi myśleć, że jest szczęśliwy tam, gdzie teraz się znajduje. Kiedy szatyn rozpłynął się w powietrzu, Kai spuścił wzrok na swoje buty i wsiadł w końcu do samochodu, opuszkami palców ścierając pojedynczą łezkę. Nie chciał rozklejać się przy Sehunie, chociaż ten widział go w gorszych momentach. Kai wiele zawdzięczał swoim przyjaciołom, zwłaszcza temu chłopakowi. Gdyby nie oni, pewnie popadłby w depresję i ostatecznie wylądowałby w szpitalu psychiatrycznym po nieudanej próbie samobójczej. Dzięki nim pozbierał się po śmierci Lu Hana, chociaż przed nim było jeszcze wiele nocy i dni, podczas których uroni niejedną łzę, jednak czuł się lepiej. Może nie umiał się uśmiechać, nie wyczuwał nawet bicia swojego serca, ale funkcjonował. Wątpił tylko, by jeszcze kiedykolwiek mógł żyć bez ukochanego.

- To… Gdzie mam jechać? – zapytał Sehun, jadąc główną ulicą. Spojrzał na zamyślonego bruneta i cicho westchnął. – Kai, gdzie mam jechać?

- Na przystanek autobusowy – odpowiedział w końcu ciemnowłosy i podał chłopakowi dokładny adres. – Tam na pewno znajdę Gokū.

Po kilku minutach oczom chłopaków ukazał się właściwy przystanek, a wraz z nim umorusany błotem Gokū. Pies siedział nieopodal ławeczki na niskim murku i smutnym wzrokiem czegoś wypatrywał. Kiedy Sehun zatrzymał samochód, Kai wysiadł z niego i niepewnym krokiem podszedł do zwierzaka.   

- Cześć… - szepnął łamiącym się głosem. – Przyjechałem po ciebie, wiesz? – Kai kucnął naprzeciwko Gokū i pogłaskał go czule po pysku. – Musimy wyjechać. Na jakiś czas.  

Akita spojrzał na chłopaka smutnymi ślepiami, jakby chciał mu w ten sposób powiedzieć, że on się nigdzie nie rusza. Należał do tego miejsca i nie zamierzał wyjeżdżać. Przecież czekał na Lu Hana, nie mógł ot tak wyjechać, bo co zrobi chłopak, gdy po powrocie z uczelni nie zastanie go na przystanku autobusowym? Pewnie zacznie panikować, zgłosi zaginięcie na policji, oblepi całe miasto ogłoszeniami o zniknięciu swojego ukochanego psa. Nie, on nie mógł wyjechać.

- Gokū, on już nie wróci – wyszeptał drżącym głosem Kai. – Lu Han jest teraz w innym, lepszym świecie, wiesz? – Chłopak starł z policzków łzy, które niespodziewanie zaczęły po nich spływać. Wiedząc, że tak łatwo nie namówi psa na pójście razem z nim, usiadł na murku obok niego i skinięciem głowy dał znak Sehunowi, by zaparkował w bezpieczniejszym miejscu. – Mogę chociaż poczekać razem z tobą? – zapytał Kai, zerkając na Gokū.

Pies spojrzał na niego uważnie, a później odwrócił głowę w stronę autobusu, który właśnie zatrzymał się na przystanku. Lu Han z niego jednak nie wysiadł, tak samo, jak z pozostałych trzech, które przyjechały w to miejsce w przeciągu kolejnej godziny. Ale oni wciąż czekali, bo przecież nadzieja umiera ostatnia.

I always be here believe it till the end.