Incomplete

Tytuł: Incomplete
Bohaterowie: Sehun & Kai
Rodzaj: obyczaj
Uwagi: AU (chłopaki nie są sławni)
Piosenka przewodnia: Backstreet Boys – Incomplete

Pogoda tego dnia była wyjątkowo paskudna; od rana padał rzęsisty deszcz, słońce przesłaniały gęste chmury, a wszystko to dopełniała niska temperatura. Sehun siedział już od kilku godzin na parapecie w swoim pokoju szczelnie owinięty ciepłym kocem i pustym wzrokiem wyglądał przez mokre od deszczu szyby. Tak naprawdę nie wiedział, na co dokładnie patrzy. Po prostu trwał z oczami wlepionymi w rozciągającą się przed nim panoramę miasta i rozmyślał o tym, co ostatnio się wydarzyło. Wracał myślami do dni, kiedy wszystko zdawało się być takie optymistyczne. Przepełniała go wtedy niesamowita radość i chęć do życia. Wszystko jednak skończyło się w momencie, kiedy został  porzucony przez swojego ukochanego.

Kai chyba nie zdawał sobie do końca sprawy z tego, co uczynił młodszemu od siebie chłopakowi. Nie wiedział, jak bardzo Sehun przeżywał ich rozstanie i jak długo musiał się po nim zbierać. Nie miał pojęcia, co działo się z blondwłosym po tym, jak zatrzasnął za sobą drzwi, tym samym pozbawiając Sehuna jedynej iskry, która codziennie popychała go naprzód i kazała próbować po raz kolejny, chociaż nie widział w tym wszystkim większego sensu. Każdego dnia budził się, oddychał i żył tylko dla Kai’a, a kiedy ten zdecydował się odejść, powrócił do poprzedniego, depresyjnego egzystowania, bo życiem nie można było tego nazwać.  

Potrafił całymi dniami snuć się po pustym mieszkaniu, czasami mrucząc coś pod nosem lub z przyzwyczajenia pytając Kai’a, czy chce herbatę. Ale jego nie było. Teraz pewnie układał sobie życie z kimś innym, nawet przez sekundę nie myśląc o tym, co robi Sehun.

Bywały chwile, gdy blondyn chciał się wziąć w garść i pokazać byłemu partnerowi, że doskonale sobie radzi bez niego. Już prawie mu się to udawało, gdy nagle nadchodził ponownie ten stan agonii, a on wracał do łóżka, zakopywał się pod kocem i zasypiał na kolejne godziny. Po obudzeniu nie pamiętał o swojej wcześniejszej obietnicy i wszystko wracało do starej normy.

Nie pomagały naciski ze strony przyjaciół, ich przekonywania, że przecież na Kai’u świat się nie kończy. Sehun wiedział lepiej i nie dopuszczał do siebie zapewnień bliskich osób, że wszystko wróci do normy. Wiedział, że każdy się o niego martwi. Próbował przed innymi udawać, że jest już dobrze, jednak jego zmizerniały wygląd mówił sam za siebie.

Sehun mało jadał, przestał o siebie dbać, a to odbiło się na jego organizmie. Z dnia na dzień stawał się coraz słabszy, nieraz zasłabł w drodze do łazienki czy robiąc sobie herbatę w kuchni. Udawał, że nic się takiego nie stało, bo przecież taka była prawda. Przynajmniej w jego podświadomości tak było. Patrząc na swoje odbicie w lustrze, starał się nie dostrzegać podkrążonych oczu, wystających kości policzkowych i przerzedzonych włosów, które straciły swój dawny blask. On wciąż widział tego radosnego chłopaka z błyskiem w oku, który śmiał się z głupich żartów swojego partnera. Tak było łatwiej, przynajmniej nie miał wyrzutów sumienia, że doprowadza samego siebie do krytycznego stanu. Nie chciał myśleć o tym, że przez jego bezmyślność cierpią także bliscy. Nieraz widział ich przepełnione żalem i bólem spojrzenia, gdy patrzyli na jego wychudzone ciało.

Pomyśleć, że to wszystko przez uczucie, które powinno człowieka budować, a nie doprowadzać do depresji.

*

Ciemnowłosy chłopak odwrócił się na drugi bok, a później wsunął zmarzniętą dłoń pod poduszkę, spod której wyjął telefon komórkowy. Sehun zawsze narzekał na jego dziwne przyzwyczajenie, strasząc go, że przez to nabawi się jakiejś choroby mózgu. Kai spoglądał wtedy na niego spod wachlarza gęstych rzęs, pukał się palcem w czoło i uśmiechał pod nosem, gdy blondyn mruczał coś, że jeszcze pożałuje niesłuchania się swojego chłopaka.

Sehun…

Brunet przymknął powieki i westchnął cicho, przywołując w myślach obraz byłego kochanka. Dłoń chłopaka mimowolnie zacisnęła się na poduszce, a usta wykrzywiły się w grymasie bólu, jaki rozrywał jego serce już od dłuższego czasu. Chwilami Kai zapominał o tym wszystkim, co się wydarzyło. Nie myślał o Sehunnie albo przynajmniej starał się nie myśleć, bo tak było o wiele łatwiej. Problem polegał na tym, że wciąż kochał tego chłopaka, a to nie ułatwiało zadania, jakim było nie myślenie o nim.

Wibracje telefonu wyrwały chłopaka z chwilowego letargu, w jaki wpadł wraz z chwilą, gdy zaczął intensywniej myśleć o blondynie. Sięgnął po urządzenie i głośno westchnął, gdy zobaczył wyświetlający się na ekranie numer oraz przypisane do niego imię przyjaciela. Wiedział doskonale, czego chce od niego, dlatego odrzucił połączenie, a później szybko wyłączył telefon, by nie można się było z nim więcej połączyć. Nie chciał z nikim rozmawiać. Nie był w nastroju na wysłuchiwanie kazań na temat swojego zachowania.

Zerwał z Sehunem, bo uznał, że tak będzie lepiej dla nich obu. Efekt niestety był odwrotny. Z tego, co mówił mu ich wspólny przyjaciel – blondyn w ogóle się nie trzymał. O ile Kai starał się z całych sił żyć jak dotychczas, o tyle Sehun poddał się na samym starcie. To szczególnie dobijało bruneta, ale czego on tak naprawdę się spodziewał? Od początku znajomości z tym chłopakiem wiedział, jak bardzo jest wrażliwy i jak łatwo jest go zranić. Przecież to właśnie Kai wyciągnął go z głębokiego dołka, w którym znalazł się po zerwaniu z tym frajerem, z którym był przez ponad dwa lata.

A później zrobił dokładnie to samo, co tamten facet. Zostawił Sehuna i odszedł, nie zważając na to, co może się z nim stać. Zachował się jak nieodpowiedzialny gówniarz, którego zaczęły przerastać problemy drugiej połówki. Powinien być dla niego podporą, ale zamiast tego pozbawił go resztki nadziei na lepsze jutro. Miał być tą iskierką popychającą Sehuna do działania. Okazał się jednak skutecznym środkiem na gaszenie wszelkich zapałów do życia.

Kai podniósł się ociężale z łóżka i podszedł do rozciągającego się na całej ścianie okna. Na dworze wciąż padało i nie zapowiadało się na to, by do końca dnia miało się rozpogodzić. To nawet lepiej, bo dla zmęczonych oczu bruneta słoneczne promienie byłyby udręką. Tak przynajmniej nie musi zasłaniać okien roletami i może spokojnie podziwiać pogrążoną w szarościach panoramę miasta.

Chłopak oparł czoło o framugę okna i przymknął powieki, starając się skupić myśli na czymś innym, a nie tylko na Sehunnie. Przeklinając pod nosem, odwrócił się tyłem do szklanej ściany i osunął się po niej, ostatecznie siadając na zimnych panelach. Podkurczył nogi pod samą brodę, obejmując je szczelnie ramionami.

Co robić? Co robić?

Kiedy wzrok bruneta zatrzymał się na niewielkim pakunku leżącym na biurku, wstał z podłogi i podszedł do mebla. Drżącymi z zimna palcami przesunął po kolorowym pudełku i zagryzł nerwowo dolną wargę. W głowie chłopaka momentalnie zaczęły pojawiać się różne myśli, głównie dotyczące dzisiejszego dnia.

W jednej chwili poderwał się z miejsca i wybiegł z pokoju, zabierając ze sobą jedynie przygotowany kilka dni wcześniej pakunek. W przedpokoju pospiesznie założył na bose stopy buty, narzucił na ramiona skórzaną kurtkę i opuścił mieszkanie, w ostatnim momencie przypominając sobie o zamknięciu drzwi na klucz.  

*

Słysząc podejrzane dźwięki dobiegające z korytarza, Sehun podniósł się z kanapy i powoli podszedł do drzwi, by sprawdzić, co się dzieje. Przejmujący chłód panujący w mieszkaniu sprawił, że na ciele blondyna pojawiła się gęsia skórka. Chłopak okrył się szczelniej ciepłym kocem i przyłożył ucho do drzwi, by przysłuchać się tym dziwnym dźwiękom. Ciekawość wzięła górę i Sehun po chwili wyjrzał przez wizjer, zamierając momentalnie na widok stojącego na korytarzu bruneta. Z początku nie mógł wierzyć własnym oczom i myślał, że to tylko wyobraźnia płata mu figle. Zaraz jednak dotarło do niego, że to dzieje się naprawdę, więc nie zwlekając dłużej, po cichu nacisnął klamkę i uchylił nieco drzwi. Brunet właśnie odchodził w stronę schodów, przez co nie mógł zobaczyć blond czupryny Sehuna wystającej spomiędzy szpary pomiędzy drzwiami a framugą.

- Znów uciekasz? – spytał słabym głosem blondwłosy chłopak, zerkając na leżący na wycieraczce pakunek.

Brunet przystanął przed pierwszym stopniem schodów i niepewnie obejrzał się za siebie. W pierwszej chwili myślał, że się przesłyszał. Odkąd odszedł od Sehuna nieraz miał wrażenie, że wciąż słyszy jego głos, by ostatecznie przyjąć do wiadomości, że to tylko spragniona blondyna wyobraźnia robi sobie z niego żarty. Widząc postać Sehuna, Kai wstrzymał na chwilę oddech i zacisnął nerwowo dłonie w pięści.

- Tylko na tyle cię stać? – odezwał się ponownie blondyn, wpatrując się intensywnie w bruneta. – Nic nie powiesz?

- A co mam powiedzieć? – Kai postąpił kilka kroków w stronę Sehuna, zatrzymując się niecały metr od niego. Przyjrzał się uważnie chłopakowi i przygryzł nerwowo wargi, nie wiedząc, co dalej zrobić. – Co mam zrobić według ciebie, hm?

Sehun nic nie odpowiedział, tylko wycofał się w głąb przedpokoju, otwierając przy tym szerzej drzwi. Dla bruneta był to wyraźny sygnał, że ma po prostu wejść do środka. Przez chwilę się wahał, bo sam nie wiedział, czy to dobry pomysł. Zobaczywszy jednak błagalne spojrzenie blondyna, podniósł z wycieraczki pakunek i wszedł do pogrążonego w mroku mieszkania.

Pod tym względem byli do siebie podobni: obaj uwielbiali w trudnych chwilach otaczać się ciemnością i ciszą. Kai doskonale pamiętał, jak spędzali w ten sposób niejeden wieczór. Działo się tak zwłaszcza po niepotrzebnych kłótniach, po których następowały długie godziny milczenia i omijania siebie nawzajem. Później jakoś dochodzili do porozumienia, jednak zapomnienie o wszystkich gorzkich słowach wypowiedzianych w gniewie przychodziło im z wielkim trudem.

- Na-napijesz się czegoś? – spytał blondwłosy, przerywając tym samym panującą w pomieszczeniu ciszę. Spojrzał uważnie na bruneta, który zamrugał pospiesznie powiekami, nie bardzo wiedząc, o co chodzi. – Chcesz się czegoś napić? – powtórzył Sehun, kierując się do salonu, z którego z kolei przeszedł do niewielkiej kuchni.

- Może być herbata – odpowiedział w końcu Kai, podążając na oślep za drugim chłopakiem. Zatrzymał się w wejściu do kuchni i uważnie spojrzał na blondyna, który wciąż kurczowo trzymał jedną dłonią ciepły koc okrywający jego drżące ciało. – Trochę tutaj zimno – stwierdził cicho brunet, rozglądając się przy okazji po salonie, chcąc namierzyć źródło napływającego do środka chłodnego powietrza.

- Wiem, ogrzewanie się popsuło – zamruczał Sehun i pociągnął cicho nosem. – Jutro przyślą kogoś do naprawy – dodał, wyjmując jedną dłonią kubek z szafki.

Dla wycieńczonego do granic możliwości organizmu blondyna, to niewielkie naczynie zdawało się ważyć tonę. Ręka chłopaka niebezpiecznie zadrżała, jednak udało mu się w ostatnim momencie odstawić kubek na kuchenny blat. Niepewnie zerknął na stojącego w progu bruneta, jakby chcąc się upewnić, czy widział ten nieprzyjemny incydent. Jeszcze tego brakowało, by Kai zaczął prawić mu kazania. Nie miał prawa, by komentować postępowanie Sehuna, zwłaszcza, że to wszystko działo się tylko i wyłącznie z jego winy.

- Po co tak właściwie tutaj przyszedłeś? – spytał Sehun, gdy głucha cisza zaczynała mu znów ciążyć.

- Sam nie wiem – wyszeptał Kai, dokładnie śledząc ruchy chłopaka. Widział, jak wcześniej z ledwością wyjął kubek z szafki, jednak nie skomentował tego. Bał się cokolwiek powiedzieć, wiedząc doskonale, jaka byłaby reakcja blondyna, gdyby zwrócił uwagę na to, jak beznadziejnie wygląda. – Chciałem po prostu…

- Zobaczyć, jak sobie bez ciebie radzę? – przerwał mu Sehun i prychnął rozbawiony pod nosem. – Doskonale sobie radzę. Nie widać? – Odwrócił się gwałtownie przodem do bruneta, co było błędem, gdyż momentalnie przed jego oczami pojawiły się ciemne plamy, a głowa zaczęła niemiłosiernie boleć. Sehun w ostatniej chwili oparł się dłonią o kuchenny blat, chroniąc się przed upadkiem na ziemię.

- Wszystko w porządku? – zapytał przerażony Kai, doskakując czym prędzej do osłabionego chłopaka. Chciał pomóc mu wrócić do pionu, jednak ten odtrącił jego ręce i odwrócił się do niego bokiem, wspierając się całym ciężarem ciała na kuchennym blacie. – Se…

- Zostaw! – warknął Sehun, nie obdarzając bruneta nawet przelotnym spojrzeniem. – Po prostu mnie zostaw… - dodał szeptem, opuszczając bezwładnie głowę.

Kai wycofał się do progu kuchennych drzwi, bojąc się, że jeśli teraz wyjdzie z mieszkania, to Sehunowi stanie się krzywda. Nie odzywając się słowem, śledził każdy ruch chłopaka, gotów w każdej chwili rzucić mu się na pomoc, gdyby ponownie zrobiło mu się słabo. W pewnym momencie koc, którym szczelnie okrywał się blondyn, osunął się z jego ramion, dzięki czemu Kai mógł dokładnie przyjrzeć się sylwetce chłopaka.

Coś ty ze sobą zrobił…

- Czekaj, pomogę ci – zaproponował brunet, gdy Sehun chciał zabrać kubki z herbatą. Nie zwracając uwagi na pogardliwe spojrzenie blondyna, zabrał od niego naczynia i bez słowa udał się do salonu. Tam postawił garnuszki na niskim stoliku i zerknął przez ramię na młodszego chłopaka, który ponownie opatulał się szczelnie kocem. – Jeśli chcesz, to sobie pójdę – powiedział cicho Kai, w głębi serca licząc jednak na to, że Sehun pozwoli mu zostać chociaż na chwilę.

- Zrobiłem herbatę. Nie chcę, żeby się zmarnowała – odpowiedział posępnie blondyn, opadając ciężko na kanapę. Podkulił nogi pod brodę i już miał sięgnąć po kubek z ciepłym napojem, gdy wtem uprzedził go w tym Kai, podając mu do rąk naczynie. – Dzięki – szepnął, układając kubek pomiędzy udami a klatką piersiową. Zmarznięte dłonie przyłożył do garnuszka, dzięki czemu w końcu mógł poczuć przyjemne ciepło, którego brakowało mu od poranka, kiedy to niespodziewanie wysiadło ogrzewanie. – Siadaj, co tak będziesz stał.

Kai niepewnie rozejrzał się za wolnym miejscem, uświadamiając sobie, że fotel, w którym lubił przesiadywać zniknął. Nie komentując tego słowem, przysiadł na skraju kanapy, zachowując jak największy dystans z Sehunem.

- Dlaczego tutaj przyszedłeś? – odezwał się blondyn, zerkając kątem oka na bruneta. – Chciałeś sprawdzić, czy nic sobie nie zrobiłem? Nie bój się. Nie zamierzam się przez ciebie zabić.

- Nawet mi to do głowy nie przyszło – stwierdził zaskoczony szczerością chłopaka Kai.

- A więc? Zrobiło ci się mnie żal? – prychnął Sehun, dopijając resztę herbaty. Dopiero wtedy zauważył, że Kai w ogóle nie tknął swojego napoju. Odłożył na stolik pusty kubek i położył się na kanapie, podkurczając nogi pod samą brodę, by przypadkiem nie dotknąć bruneta choćby koniuszkiem palca.

- Może już pójdę. Chyba jesteś zmęczony. – Kai podniósł się z kanapy, patrząc z żalem na blondyna, który nic nie odpowiedział, a jedynie przymknął powieki, mocniej wtulając się w ciepły koc.

Brunet odczekał jeszcze chwilę, a później ruszył w stronę wyjścia z salonu. Przechodząc obok Sehuna, poczuł na koniuszkach palców jego nieśmiały uścisk. Spojrzał z góry na blondyna, który wpatrywał się z w niego z niezwykłą intensywnością, po czym kucnął przy kanapie, splatając ich wyjątkowo zimne dłonie w mocnym uścisku.

- Zostań. Chociaż dzisiaj – wyszeptał łamiącym się głosem Sehun, mrugając pospieszenie powiekami, pod którymi zaczęły gromadzić się łzy. – Nie chcę być dzisiaj sam.

- Dobrze, zostanę. – Kai uśmiechnął się łagodnie, a gdy blondyn podniósł się do pozycji siedzącej, tym samym robiąc obok siebie miejsce, usiadł przy nim i objął silnym ramieniem. – Przepraszam.

- Wiesz… - Sehun odchrząknął cicho, chcąc pozbyć się chrypki, która męczyła go już od kilku dni. – Zawsze wydawało mi się, że jestem silny, ale potem okazało się to być zwykłym kłamstwem. Kai, nie jestem silny, chyba nigdy nie byłem – wyszeptał łamiącym się głosem, wtulając się mocno w ciało ciemnowłosego. – Potrzebuję cudu, by przetrwać w tym chorym świecie. Ja… potrzebuję ciebie.

Po tym wyznaniu w salonie zapanowała idealna cisza. Brunet wpatrywał się w punkt znajdujący się gdzieś na przeciwległej ścianie, a Sehun trwał w bezruchu, przyglądając się uważnie twarzy drugiego chłopaka, jakby próbował z niej wyczytać jakiekolwiek emocje. Zimnym opuszkiem palca przejechał po zarysie szczęki bruneta, zwracając tym samym na siebie jego uwagę.

To prawda, Kai skrzywdził go swoim odejściem. Rozczarował postawą godną rozkapryszonego dziecka, które nie umie poradzić sobie z problemami ukochanej osoby. Stchórzył i uciekł, kiedy sprawy zaczęły się komplikować. Jednak to wciąż był ten sam Kai, dla którego jednego dnia całkowicie stracił głowę. To był ten sam chłopak, którego pokochał całym swoim sercem i któremu oddał całego siebie. Choćby chciał, nie umiał go nienawidzić. Pragnął tylko tego, by Kai trwał przy jego boku i wspierał w trudnych chwilach. Chciał jedynie, by na nowo pomógł mu się pozbierać w jedną całość i pokazał, że na tym świecie oprócz wszechobecnego zła jest jeszcze coś dobrego.

- Powiedz coś – szepnął przestraszony Sehun, gdy Kai przez dłuższą chwilę się nie odzywał.

Brunet milczał jak zaklęty, wpatrując się w twarz blondwłosego. Opuszkami palców odgarnął z jego czoła kosmyki jasnych włosów, a później po prostu się uśmiechnął. Dla Sehuna była to jasna odpowiedź. Nie potrzebował zbędnych słów, wystarczył mu tylko ten jeden, szczery i najpiękniejszy na świecie uśmiech, by wiedzieć, że Kai przy nim zostanie. Obaj doskonale zdawali sobie sprawę z tego, że nie będzie łatwo, ale przecież mieli siebie i to się liczyło.

Naturalną potrzebą każdego człowieka jest kochać. Nikt nie może żyć bez miłości. Jest ona fundamentalną więzią łączącą ludzi; źródłem energii dającej nam chęć do życia i do czynienia go lepszym. Miłość nieustannie się odradza niczym samonapędzający się mechanizm. Wydawało im się, że zapomnieli o tym uczuciu w świecie pełnym pośpiechu i niezrozumienia. Dopiero odnalazłszy siebie nawzajem, przypomnieli sobie o tym, co jest najważniejsze. Odnaleźli miłość, a wraz z nią iskrę popychającą do dalszego działania.

Kai przeczesał palcami włosy wtulonego w niego blondyna i oparł policzek na czubku jego głowy. Popełnił w życiu wiele błędów. Największym z nich było odejście od Sehuna, jednak gdyby tego nie zrobił, pewnie nigdy nie dowiedzieliby się, jak wiele dla siebie znaczą i jak bardzo się kochają. Był pewien w stu procentach, że to nie było już tylko szczenięce zauroczenie, ale silne uczucie, które sprawiało, że obaj chcieli żyć, a nie tylko egzystować w tym świecie.

- Wszystkiego najlepszego, Sehunnie – wyszeptał ledwo słyszalnie, nie oczekując nawet odpowiedzi od śpiącego w jego ramionach blondyna.