13 godzin

  

Tytuł: 13 godzin
Bohaterowie: Kai, Kyungsoo, Taemin, Baekhyun
Rodzaj: obyczaj, fluff
Uwagi: AU (chłopaki nie są sławni)
Piosenka przewodnia: Simple Plan - Jet Lag

Czarnowłosy chłopak spojrzał jeszcze raz na swój bilet, a później rozejrzał się dookoła siebie, szukając odpowiedniego miejsca. Musiał wyglądać naprawdę żałośnie, gdyż nie minęło kilka sekund, jak przy boku chłopaka pojawiła się wysoka i niesamowicie szczupła stewardesa. Uśmiechając się promiennie, zerknęła na bilet bruneta, a później wskazała ręką odpowiednie miejsce. By mieć pewność, że młody pasażer bez problemu tam trafi, delikatnie popchnęła go w stronę fotela i odprowadziła wzrokiem, wciąż nie przestając się uśmiechać.

Zawstydzony Kai ukłonił się nisko i gdy kobieta odeszła, by pomóc innemu zagubionemu pasażerowi, opadł bezwładnie na swój fotel. Nienawidził z całego serca podróżować samolotem i sam nie mógł uwierzyć, że zdecydował się polecieć do swojego przyjaciela, który mieszkał w Los Angeles. Co prawda wyjazd z Seulu bardzo dobrze mu zrobił, zwłaszcza, że przez ostatnie tygodnie niezbyt dobrze dogadywał się ze swoim chłopakiem, jednak tak długi lot powodował, że wszystko to, czego doświadczył w słonecznym Los Angeles przestawało mieć znaczenie. Mimo tego jednego, ale jakże wielkiego i znaczącego minusa cieszył się, że dał się namówić na wycieczkę do Ameryki. Tam był inny świat, czasami bardzo różniący się od tego, w którym Kai żył przez tyle lat. Jednak dla niego nic nie mogło się równać z rodzinnym Seulem i życiem, jakie dotąd prowadził. Może nie zawsze było kolorowo, czasami dopadały go bardzo pesymistyczne myśli, ale przecież nikt nie zapewniał go, że zawsze będzie dobrze.

Czarnowłosy chłopak spojrzał jeszcze raz na swój bilet, a później rozejrzał się dookoła siebie, szukając odpowiedniego miejsca. Musiał wyglądać naprawdę żałośnie, gdyż nie minęło kilka sekund, jak przy boku chłopaka pojawiła się wysoka i niesamowicie szczupła stewardesa. Uśmiechając się promiennie, zerknęła na bilet bruneta, a później wskazała ręką odpowiednie miejsce. By mieć pewność, że młody pasażer bez problemu tam trafi, delikatnie popchnęła go w stronę fotela i odprowadziła wzrokiem, wciąż nie przestając się uśmiechać.

Zawstydzony Kai ukłonił się nisko i gdy kobieta odeszła, by pomóc innemu zagubionemu pasażerowi, opadł bezwładnie na swój fotel. Nienawidził z całego serca podróżować samolotem i sam nie mógł uwierzyć, że zdecydował się polecieć do swojego przyjaciela, który mieszkał w Los Angeles. Co prawda wyjazd z Seulu bardzo dobrze mu zrobił, zwłaszcza, że przez ostatnie tygodnie niezbyt dobrze dogadywał się ze swoim chłopakiem, jednak tak długi lot powodował, że wszystko to, co czego doświadczył w słonecznym Los Angeles przestawało mieć znaczenie. Mimo tego jednego, ale jakże wielkiego i znaczącego minusa cieszył się, że dał się namówić na wycieczkę do Ameryki. Tam był inny świat, czasami bardzo różniący się od tego, w którym Kai żył przez tle lat. Jednak dla niego nic nie mogło się równać z rodzinnym Seulem i życiem, jakie dotąd prowadził. Może nie zawsze było kolorowo, czasami dopadały go bardzo pesymistyczne myśli, ale przecież nikt nie zapewniał go, że zawsze będzie dobrze.

Starając się odprężyć przed zbliżającym się wielkimi krokami startem, przymknął powieki i wziął kilka głębokich wdechów. Na szczęście nie siedział przy oknie, tak jak podczas lotu do Los Angeles. Przez cały czas tkwił wtedy sztywno, bojąc się rozglądać na boki. Sam nie wiedział czemu, ale widoki za niewielkim okienkiem przyprawiały go o mdłości. Ocean zdawał się być ogromny i bezdenny, a chmury były tak blisko, że gdyby mógł wziąłby w garść trochę białego puchu i wepchnąłby go w poszewkę, robiąc sobie niewyobrażalnie miękką poduszkę.

Na samą myśl o tak przyjemnej formie drzemki uśmiechnął się błogo, jednak ten stan nie trwał zbyt długo, gdyż w pewnym momencie coś okropnie twardego uderzyło go w głowę. Kai otworzył szeroko oczy i ze zdumieniem malującym się na twarzy spojrzał na stojącego przy nim ciemnowłosego chłopaka, który chyba próbował wepchnąć torbę do schowka.

- Mógłbyś bardziej uważać – powiedział oschle Kai, mierząc morderczym wzrokiem nieznajomego chłopaka, który zdawał się w ogóle nie zwracać na niego uwagi. Brunet zagryzł wargi w wąską linię i wziął kilka głębokich wdechów, nie chcąc wybuchnąć złością przy reszcie pasażerów. – Ignorant – prychnął oburzony Kai, unosząc dumnie głowę.

- Mówisz do mnie? – zapytał zaskoczony chłopak, spoglądając z góry na bruneta, który miał taką minę, jakby zaraz miał się rzucić na niego i go pobić na oczach wszystkich ludzi.

- Nie, do tego, co mnie uderzył torbą w głowę – zamruczał Kai, zaciskając coraz mocniej dłonie na kolanach. Widząc zdezorientowaną minę nieznajomego, posłał mu ironiczny uśmieszek i przewrócił oczami, odwracając głowę w przeciwną stronę. – Nieważne.

- Przepraszam – szepnął speszony i ukłoniwszy się lekko, zajął miejsce obok naburmuszonego bruneta, który nagle drgnął w fotelu i niepewnie spojrzał na nieznajomego.

Jeszcze tego brakowało, by przez cały lot do Seulu miał siedzieć obok tego nierozgarniętego chłopaka. Przekleństwa same cisnęły mu się na usta, jednak powstrzymywał się przed wypowiedzeniem ich na głos. Skoro mieli spędzić razem prawie trzynaście godzin, to musiał chociaż udawać, że towarzystwo drugiego chłopaka wcale, a wcale mu nie przeszkadza. Jeśli ten nie będzie się niepotrzebnie odzywał i pozwoli mu przespać cały lot, to Kai nie widział w siedzeniu obok siebie większego problemu. Gorzej, jeśli nieznajomy zacznie gadać o mało interesujących rzeczach i jeszcze bardziej zdenerwuje bruneta. Wtedy ten nie ręczy za siebie i chociaż to mało prawdopodobne, przesiądzie się na inne miejsce.

- Jestem Kyungsoo - przedstawił się chłopak, wyciągając rękę do zamyślonego bruneta.

Wyrwany z zamyślenia Kai, spojrzał kątem oka na siedzącego obok niego nieznajomego, a później przeniósł wzrok na jego dłoń, która zawisła nieruchomo w powietrzu. Po chwili uścisnął rękę chłopaka i lekko się uśmiechnął.

- Jongin - rzucił pod nosem ciemnowłosy i zaraz oswobodził dłoń z mocnego uścisku Kyungsoo. - Możesz mi mówić Kai. Jestem bardziej przyzwyczajony do tego imienia.

- Jakiś pseudonim artystyczny? - zażartował drugi chłopak, poruszając zabawnie brwiami.

- Coś w tym stylu. - Kai kiwnął od niechcenia głową i oparł ją o zagłówek fotela, wzdychając przy tym głośno.

Właśnie z głośników wydobył się przemiły głos jednej ze stewardes, która poprosiła pasażerów o zapięcie pasów i przygotowanie się do startu. Kai posłusznie wykonał polecenie młodej kobiety, choć przyszło mu to z ogromnym trudem, gdyż ze zdenerwowania dłonie niemiłosiernie mu się trzęsły, przez co z ledwością mógł trafić do zapięcia. Przez cały czas czuł na sobie wzrok sąsiada, jednak nie miał odwagi spojrzeć na niego. Był zbyt przejęty i wystraszony zbliżającym się startem, by jeszcze zawracać sobie głowę powodem, dla którego Kyungsoo tak się mu przyglądał. Wyszedł z założenia, że pewnie wyglądał naprawdę żałośnie i śmiesznie, kiedy tak nerwowo próbował zapiąć pasy, co wzbudziło w sąsiedzie takie, a nie inne uczucia. Pewnie nie mógł się nadziwić, że są jeszcze na tym świecie osoby, które tak panicznie boją się lotu samolotem.

- Jeszcze do niedawna sam bałem się latać - odezwał się nagle Kyungsoo, uśmiechając się łagodnie do zdenerwowanego bruneta, który jedynie przełknął nerwowo ślinę i przymknął powieki.

Kiedy samolot gwałtownie się poruszył, Kai automatycznie złapał sąsiada za rękę, ściskając ją z całych sił. Kyungsoo z zaskoczeniem malującej się na bladej twarzy spojrzał na bruneta, w ostatnim momencie powstrzymując się przed rzuceniem komentarza odnośnie zaistniałej sytuacji. Wiedział doskonale, co przeżywa osoba mająca lęk przed lataniem samolotem, dlatego pozwolił brunetowi miażdżyć swoją dłoń, mając nadzieję, że chociaż to pomoże mu się rozluźnić podczas startu. Zresztą, wcale nie obraziłby się, gdyby Kai przez resztę lotu także trzymał go za rękę. O dziwo Kyungsoo wcale nie czuł skrępowania całą tą sytuacją i bliskością praktycznie obcego chłopaka. Było w nim coś tak dziwnie hipnotyzującego i przyciągającego, że mógłby utrzymywać z tym chłopakiem bliskość przez resztę życia.

Zaraz jednak skarcił samego siebie za takie myśli, przypominając sobie, że w Seulu czeka na niego Baekhyun. Na samo wspomnienie swojego chłopaka, poczuł dziwny skurcz żołądka, jednak dla niego to już był normalny odruch. Od jakiegoś czasu pomiędzy Kyungsoo a jego partnerem nie układało się zbyt dobrze. W związek wkradła się niszcząca rutyna, jednak chłopak zdawał się tego nie dostrzegać. Jako że sam był z natury bardzo spokojną osobą, uważał, że nuda w związku jest czymś jak najbardziej naturalnym. Nie kłócił się z Baekhyunem, pozwalał mu rozwijać swoje taneczne pasje, nie dostrzegając przy tym, że ten spokój i niesamowita sielanka tak naprawdę niszczą od środka ich związek. Kyungsoo był może pod tym względem egoistą, bo najważniejsze, że przez rzekomy brak problemów mógł się skupiać na udoskonalaniu swoich kulinarnych zdolności.

- Wybacz - szepnął Kai, zabierając dłoń z ręki sąsiada. - To przez nerwy.

- Nic się nie stało - powiedział Kyungsoo, posyłając brunetowi promienny uśmiech. - Cieszę się, że na coś się przydałem.

Kai skinął głową i odchrząknął nerwowo, chowając dłonie pomiędzy swoimi udami. Między chłopakami zapanowała niezręczna cisza, podczas której każdy z nich szukał neutralnego tematu do rozmowy. Przed nimi było jeszcze sporo godzin lotu, dlatego obaj chcieli sobie jakoś umilić ten czas. Kai już nieco się rozluźnił i nawet zapomniał o swoich wcześniejszych myślach na temat nowopoznanego chłopaka. Nie chciał, by cały lot samolotem minął im w ciszy. Sam nie wiedział dlaczego, ale pragnął poznać choć trochę szczegółów z życia Kyungsoo. Zazwyczaj Kai był niesamowicie rozgadanym chłopakiem, który lgnie do ludzi i podczas rozmowy niezauważanie wyciąga z nich nawet najmroczniejsze sekrety. Tak naprawdę nie były mu one do niczego potrzebne. Po prostu taka była natura tego chłopaka i robił to już automatycznie. Potrafił tak zmanipulować drugą osobę, że ona bez problemu zwierzała mu się ze swoich problemów. Czasami żałował, że w ogóle zaczynał rozmowę z danym człowiekiem, gdyż nierzadko okazywało się, iż jego problemy przewyższają wytrzymałość bruneta. Innym razem zdarzało się, że poznawał dziewczynę, która nie potrafi poradzić sobie z nachalnym chłopakiem i szuka pocieszenia w ramionach innego. Kai nigdy nie zgadzał się na bycie tego rodzaju pocieszycielem. Jedyne na co mógł się zdobyć wobec załamanej i zapłakanej osoby było lekkie poklepanie po plecach i pokiwanie głową niby ze zrozumieniem.

Tym razem działo się z nim coś nadzwyczaj dziwnego. Obecność i bliskość Kyungsoo niesamowicie go peszyła. Nie zdziwiłby się, gdyby spojrzawszy w lustro, zobaczył widniejące na policzkach rumieńce. Pierwszy raz czuł w obecności drugiego chłopaka coś tak śmiesznego i zarazem bardzo pociągającego. Co prawda od kilku lat był w związku z Taeminem, jednak nigdy przy nim czegoś takiego nie doświadczył. Może jedynie na początku znajomości, gdy wszystko dopiero zaczynało między nimi rozkwitać, a oni poznawali się od podstaw. Z każdym kolejnym tygodniem podniecenie, które zawsze towarzyszyło brunetowi, gdy był blisko Taemina malało, aż w końcu całkowicie zanikło. Teraz, jedyne co pomiędzy nimi wybuchało, to kłótnie pozbawione w całości miłości czy pożądania.

- Co cię sprowadziło do Los Angeles? - zapytał w pewnym momencie Kyungsoo, przerywając tym samym dłuższe milczenie.

- Byłem z wizytą u przyjaciela - odpowiedział Kai i uśmiechnął się lekko. Chyba pierwszy raz od bardzo dawna zrobił to w całości bez jakiegokolwiek przymusu. - Takie krótkie wakacje od codzienności. A ciebie? - Poprawił się w fotelu, sięgając dłonią do zapięcia pasów, by móc oswobodzić swoje ciało od nieprzyjemnego uścisku.

- Byłem na szkoleniu - powiedział dumny z siebie Kyungsoo, również odpinając pasy. - Jestem początkującym kucharzem i mój szef załatwił mi wyjazd do Los Angeles, gdzie spędziłem dwa tygodnie pod okiem jednego z lepszych kucharzy na zachodnim wybrzeżu - wyjaśnił, widząc pytające spojrzenie bruneta.

- Nie ma nic lepszego od faceta potrafiącego dobrze gotować - zauważył Kai, dopiero po chwili dochodząc do wniosku, że musiało to zabrzmieć naprawdę głupio. Przynajmniej tak wywnioskował z zakłopotanej minie Kyungsoo. Mimo wszystko brunet nie zamierzał zmieniać tematu. Pewność siebie wróciła do tego chłopaka, a on zamierzał wykorzystać tych kilka godzin lotu, by lepiej poznać sąsiada. - Twoja dziewczyna jest prawdziwą szczęściarą.

- Chłopak - poprawił go Kyungsoo, wprawiając bruneta w niemałe zdziwienie. - Wątpię by Baekhyun doceniał moje kulinarne zdolności. Chyba przyzwyczaił się do tego, ze dobrze gotuję i nie sposób go czymkolwiek zaskoczyć.

- Szkoda - rzucił Kai i wzruszył ramionami, robiąc przy tym smutną minę. - Ja jestem beznadziejnym kucharzem, a najgorsze jest to, że mój chłopak wcale nie jest lepszy i zwykle jadamy na mieście czy zamawiamy coś do domu - dodał i uśmiechnął się beztrosko. - Pod tym względem dobraliśmy się beznadziejnie. Zresztą... Chyba nie tylko pod tym - westchnął cicho, odwracając głowę w przeciwną stronę, by Kyungsoo nie mógł dostrzec bijącego z jego oczu smutku. - Czyli pracujesz w restauracji, tak? - kontynuował, przybierając neutralny wyraz twarzy. Nie chciał, by sąsiad widział go w takim stanie. Nienawidził ukazywać ludziom swojej słabszej strony.

- Tak - rzucił Kyungsoo, potakując energicznie głową. - Może kiedyś wpadniesz ze swoim chłopakiem, żebym mógł wam ugotować coś dobrego? - zaoferował, uśmiechając się promiennie. Sam nie wiedział, dlaczego złożył mu taką propozycję. Mógł chociaż nie dodawać, by przyszedł z partnerem. Wtedy Kai mógłby przyjść po godzinach pracy Kyungsoo, by mieli możliwość zjedzenia razem kolacji. Tak, zdecydowanie nie powinien był wspominać o chłopaku bruneta.   

- Wiesz, myślę, że w najbliższych dniach to mało prawdopodobne - powiedział po chwili Kai, posyłając sąsiadowi lekki uśmiech. - Ale ja może wpadnę. Taemin jest ostatnio bardzo zajęty i nie ma zbyt wiele wolnego czasu.

- A ty czym się zajmujesz, jeśli mogę wiedzieć? - spytał Kyungsoo, czując się znacznie bardziej swobodnie w towarzystwie bruneta niż jeszcze przed startem samolotu.

- Ja? - Kai uśmiechnął się przebiegle, prostując się maksymalnie w fotelu. Spojrzał z ukosa na sąsiada i uniósł dumnie głowę, jakby to, co robił naprawdę należało do nie wiadomo jakich zajęć. - Jestem modelem.

Kyungsoo otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, jednak zaraz doszedł do wniosku, że jeśli ktoś miałby być modelem, to właśnie Kai. Miał do tego warunki, chociaż chłopak mógł to wywnioskować jedynie po urodzie bruneta. Wierzył jednak w to, że jego ciało także było przystosowane do modelingu.

- Wcale mnie to nie dziwi - zaśmiał się Kyungsoo, zapominając o tym, że na samym początku zareagował wręcz przeciwnie. Kai posłał mu pytające spojrzenie, na co uśmiechnął się promiennie i wzruszył ramionami. - Masz warunki do bycia modelem. Cóż mogę jeszcze dodać.

- Chcesz powiedzieć, że jestem przystojny? - Kai przysunął się do sąsiada, jakby poprzednia odległość dzieląca ich była zbyt duża.

Twarze chłopaków dzieliło ledwie kilka centymetrów, przez co Kyungsoo poczuł się dziwnie nieswojo. Jongin parsknął nagle głośnym śmiechem i wrócił od razu na swoje miejsce, pozostawiając sąsiada w totalnym osłupieniu. Czasami kompletnie się zapominał i robił dziwne rzeczy, wprawiając drugie osoby w zakłopotanie. Dla niego bliskość z innym człowiekiem, nawet takim, którego ledwo co znał, była czymś normalnym. Domyślił się, że Kyungsoo należał do ludzi bardziej nieśmiałych, co nie oznaczało, że nie potrafił się bawić. Na razie jednak Kai za mało go znał, by móc wyciągnąć jakiekolwiek wnioski odnośnie osobowości i stylu bycia tego chłopaka.

- Niby nie masz świadomości tego, że jesteś przystojny? - zapytał rozbawiony Kyungsoo, wpatrując się z niezwykłą intensywnością w profil bruneta. Dopiero wtedy dostrzegł, że ma nieco ciemniejszą karnację, co chłopakowi wydało się być niesamowicie interesujące. Mimo wszystko ta cecha dodawała Jonginowi jedynie uroku i podkreślała jego zniewalającą z nóg urodę. Widząc przebiegły uśmieszek malujący się na ustach bruneta, Kyungsoo odwzajemnił ten gest i odwrócił głowę w drugą stronę, gdyż wpatrywanie się w twarz drugiego chłopaka zaczynało dziwnie na niego działać. - Od jak dawna się tym zajmujesz?

- Od jakiegoś roku. Nigdy nie planowałem zajmować się modelingiem. Zawsze ciągnęło mnie do tańca, jednak kontuzja kolana nie pozwoliła mi na dalsze treningi. Długo szukałem czegoś w zamian i gdy nadarzyła się taka, a nie inna okazja, zgodziłem się zostać modelem - odpowiedział Kai, zdejmując z siebie czarną kurtkę skórzaną.

- Nie żałujesz? - Kyungsoo przełknął nerwowo ślinę, wzrokiem badając z niezwykłą dokładnością każdy milimetr ramienia bruneta. Nagle zrobiło mu się niesamowicie gorąco, a serce zaczęło szybciej bić, wprawiając chłopaka w zakłopotanie. Jeszcze chwila, a naprawdę zrobi coś głupiego.

- Jedyne, czego żałuję, to chyba tylko tego, że wtedy wsiadłem na ten przeklęty motor. Gdyby nie to, moje kolano wciąż byłoby sprawne. - Kai wzruszył ramionami, jednak po chwili uśmiechnął się lekko, nie chcąc wprowadzać sztywnej atmosfery. - Ale pewnie tak miało być. W końcu nic nie dzieje się bez przyczyny, prawda?

Kyungsoo w odpowiedzi skinął głową na zgodę i odwzajemnił uśmiech. Być może to, że sam kupił bilet na wcześniejszy lot do Seulu praktycznie w ostatniej chwili też nie wydarzyło się bez przyczyny. Może spotkanie Jongina było mu przeznaczone? Nie wierzył w przeznaczenie, jednak jak inaczej miał nazwać to wszystko? Przypadkiem? Raczej nie. W tym wypadku wolał myśleć, że to naprawdę było przeznaczenie.

*

Po pięciu godzinach nużącego lotu, który dwoje chłopaków umilało sobie bezustanną rozmową o wszystkim i o niczym, Kai poczuł się niesamowicie zmęczony. Wsłuchując się w melodyjny głos siedzącego obok niego chłopaka, przymknął powieki, by na chwilę dać odpocząć zmęczonym oczom i nim się obejrzał, zapadł w mocną drzemkę. Kyungsoo dopiero po jakimś czasie zobaczył, że Jongin zasnął, dlatego oparł jego głowę na swoim ramieniu, by ta nie kiwała się bezwładnie na boki. Z własnego doświadczenia wiedział, jak denerwujące jest to, gdy zasypia się w trakcie podróży, ma się piękny sen, a później zostaje się brutalnie wybudzonym, gdy nagle głowa bezwładnie opada, a na dodatek w karku coś przeskakuje i przez następne dni odczuwa się ogromny dyskomfort podczas obracania głowy na boki.

Przez ten czas, kiedy Kai drzemał, Kyungsoo miał chwilę, by porozmyślać o tym, co działo się w ostatnich dniach. Pobyt w Los Angeles dobrze mu zrobił i dał sporo do myślenia. Jednak żadne z wydarzeń, które miało miejsce w przeciągu wyjazdu nie wpłynęło na niego tak bardzo, jak spotkanie Jongina. Może to było śmieszne i naiwne, ale Kyungsoo naprawdę czuł się, jakby po bezowocnych poszukiwaniach nareszcie znalazł swoją bratnią duszę. Wydawało mu się, że Kai rozumie go bez słów i chociaż byli całkowicie inni, zupełnie różni jak dwa bieguny, to jednak połączyła ich dziwna więź. Kyungsoo miał cichą nadzieję, że ta znajomość nie zakończy się zaraz po wylądowaniu na lotnisku w Seulu. Obawiał się jednak, że po powrocie do Korei każdy z nich odejdzie w swoją stronę i szara rzeczywistość na nowo ich pochłonie, zamazując w ich pamięci to, co wydarzyło się pomiędzy nimi w samolocie.

Może Kyungsoo za dużo sobie wyobrażał? W końcu to była tylko niezobowiązująca rozmowa pomiędzy dwoma pasażerami. Mimo to czul, że obaj się do siebie zbliżyli. Nie tylko Kyungsoo mówił o sobie. Z początku wydawało mu się, że Kai jest bardzo zamkniętym w sobie i wycofanym ze społeczności chłopakiem. Takie odniósł wrażenie, gdy ich znajomość na początku była tak sztywna, jak wykrochmalone prześcieradło. Z każdą jednak minutą przekonywał się, że pierwsza myśl była bardzo mylna, a Kai okazał się być otwartym na nowe znajomości młodzieńcem. Chwilami jego bezpośredniość onieśmielała Kyungsoo, jednak z czasem przyzwyczaił się do tego i już nic nie mogło go zaskoczyć.

- Gdybym mógł, chciałbym tak z tobą latać do końca życia - wyszeptał ledwo dosłyszalnie Kyungsoo i oparł policzek na czubku głowy bruneta, który na ten gest drgnął przez sen i cicho westchnął.

Przymknął zmęczone powieki i zaciągnął się mocno słodkim zapachem szamponu do włosów Jongina. Kyungsoo był tak pogrążony we własnych myślach, że nawet nie zauważył kiedy zasnął.

*

Ciemnowłosy przeciągnął się mocno w fotelu i powoli otworzył oczy, rozglądając się dookoła spod przymrużonych powiek. Z ukosa spojrzał na spoczywającą na jego ramieniu głowę Kyungsoo i uśmiechnął się promiennie na widok rozczochranych włosów sąsiada. Mimo że Jonginowi nie było wygodnie w takiej pozycji, nie chciał się przesuwać choćby o milimetr, by nie obudzić drugiego chłopaka. Zamiast tego oparł policzek na czubku jego głowy i zaśmiał się cicho, wspominając ich wcześniejsze rozmowy i nieśmiałe przekomarzania, podczas których każdy z nich badał teren, by dowiedzieć się, jak daleko mogą posunąć się w swoich głupich żartach. Na początku Kai starał się hamować, by nie przytłaczać swoją osobą nieco cichego Kyungsoo, jednak później przestał zważać na słowa i dawał się ponosić emocjom.

- Dolecieliśmy? – zamruczał rozespany Kyungsoo, mocno się przy tym przeciągając.

Kai w ostatnim momencie odsunął się od chłopaka, bo w przeciwnym razie dostałby z pięści w twarz. Wolał nie myśleć, co zrobiłby mu jego agent, gdyby wrócił do Seulu z siniakiem na policzku. Sama wizja wściekłego Donghae wywołała dreszcze na całym ciele bruneta i naprawdę nie chciałby zobaczyć tego mężczyzny w takim stanie.

- Jeszcze nie – odpowiedział z chwilowym opóźnieniem Kai, rozmasowując sobie ramię, które ścierpło pod głową sąsiada.

- Och, to dobrze… to dobrze – westchnął Kyungsoo i uśmiechnął się lekko do bruneta. Ten posłał mu zdziwione spojrzenie, nie bardzo rozumiejąc, z czego się tak bardzo cieszy. – Wiesz, ten fotel jest tak wygodny, że chętnie polatałbym jeszcze z kilka godzin – wyjaśnił speszony, przygładzając dłonią rozczochrane włosy. O ile ty byłbyś obok – dodał w myślach i szybko odwrócił głowę, by Kai nie mógł dostrzec słodkich rumieńców wykwitających na jego policzkach.

- Masz już jakieś plany na to, co będziesz robił po powrocie do domu? – spytał Kai, usadawiając się wygodniej w fotelu. Spojrzał uważnie na profil sąsiada, a gdy ten podchwycił jego wzrok, uśmiechnął się promiennie. – Jeśli nie to, możesz wpaść do mnie i ugotować mi coś dobrego.

Kyungsoo zamrugał pospiesznie powiekami, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. Czy Kai mówił poważnie, czy kolejny raz sobie z niego żartował? Przez chwilę się nie odzywał, jakby chcąc sprawdzić, jaka będzie reakcja bruneta na to, co wcześniej powiedział. Widząc jego poważną minę, Kyungsoo doszedł do wniosku, że Kai naprawdę nie żartował.

- Wiesz, bardzo chętnie, ale obawiam się, że naszym chłopakom mogłoby się to nie spodobać – odpowiedział żartobliwym tonem i wzruszył beztrosko ramionami, gdy zobaczył zawiedzioną minę ciemnowłosego. – Moja wcześniejsza propozycja jest wciąż aktualna, więc jeśli kiedyś zgłodniejesz – zapraszam do restauracji.

- Będę pamiętał – zapewnił Kai, potakując głową.

Przyjemny dla uszu głos jednej ze stewardes przerwał na chwilę rozmowę chłopaków, brutalnie sprowadzając ich na ziemię. Czarnowłosy nie chciał dać po sobie poznać, że wcale nie uśmiecha mu się lądować w Seulu. Co prawda nienawidził latania samolotem, jednak przy Kyungsoo wcale o tym nie myślał. Przy nim całkowicie zapomniał o tym, że jest kilkaset metrów ponad ziemią. Zresztą, mógłby nawet stąpać twardo po ziemi, a i tak czułby się przy tym chłopaku, jakby unosił się w przestworzach. Kyungsoo w tak krótkim czasie sprawił, iż Kai poczuł się niesamowicie dobrze. W końcu ktoś go docenił i nie widział w nim tylko produktu do sprzedania czy ładnej twarzy, która może reklamować serię kosmetyków dla mężczyzn. Dla niego był po prostu Jonginem, zwykłym chłopakiem, którego marzenia z dnia na dzień legły w gruzach, a on musiał zacząć robić coś, na co wcześniej nie miał najmniejszej ochoty. Ten nieśmiały Kyungsoo dodał czarnowłosemu niewidzialne skrzydła, dzięki którym mógł nareszcie oderwać się od ziemi i unieść się wysoko w przestworza.

- A ty? – odezwał się po jakimś czasie Kyungsoo, gdy nareszcie udało mu się przyswoić informację, że niedługo samolot będzie podchodził do lądowania. Nie chcąc spoglądać na siedzącego obok bruneta, zajął się zapinaniem pasów, udając, że nie może poradzić sobie z zapięciem. – Masz jakieś plany?

- Wakacje dobiegły końca, więc wrócę do pracy. Donghae ma dla mnie pewnie pełno nowych zleceń – westchnął cicho Kai i zaśmiał się pod nosem, widząc nieporadność sąsiada. – Pomóc ci? – zaproponował, chociaż wcale nie liczył się z odpowiedzią chłopaka. Nachylił się nad Kyungsoo i zwinnymi palcami zapiął jego pas. – Jeszcze kilka godzin temu to ja się bałem. Czyżby role się odwróciły? – zapytał niewyobrażalnie niskim głosem Kai, spoglądając spod opadającej na czoło grzywki na Kyungsoo, który miał taką minę, jakby ducha zobaczył.

- Co? Nie, nie – zaprzeczył szybko chłopak, próbując się uśmiechnąć. Kai był zdecydowanie za blisko, co tak bardzo przerażało Kyungsoo, że z ledwością mógł złapać oddech. Przez chwilę wydawało mu się, że zapomniał jak się oddycha, ale może to wszystko przez obezwładniający zapach perfum bruneta. – Dzięki za pomoc.

- Polecam się na przyszłość – zażartował Kai, odsuwając się w końcu od sąsiada.

Na przyszłość, powtórzył w myślach Kyungsoo i uśmiechnął się promiennie do samego siebie.

*

Kai poczekał na swojego towarzysza, a gdy ten nareszcie odebrał bagaż, skinął głową w stronę wyjścia z lotniska. Od wylądowania samolotu, nie zamienili ze sobą choćby jednego słowa. Wszystko robili zgodnie, czasami jedynie obdarzając się przelotnymi spojrzeniami, czy uśmiechami, którymi chcieli ukryć smutek z powodu zbliżającego się rozstania. Żaden z nich nie chciał dać po sobie poznać, że ten lot tak bardzo ich do siebie zbliżył. Próbowali zachowywać się normalnie, wręcz zaczęli traktować się z niewyobrażalnie dużym dystansem. Kai ponownie przybrał maskę aroganta, a Kyungsoo stał się znów zamkniętym w sobie chłopakiem, który bał się dopuścić do siebie obcą osobę. Zapomnieli nagle o tych spędzonych razem godzinach, a lot samolotem, chociaż tak długi i mimo wszystko przyjemny, stał się czymś odległym, wręcz zapomnianym.

- Na mnie już chyba czas – powiedział Kai, wskazując czarny samochód, w którym siedział jego chłopak. – Miło było cię poznać – dodał i wyciągnął w stronę Kyungsoo rękę, którą ten od razu uścisnął.

- Ciebie również, Kai.

Czarnowłosy uśmiechnął się lekko i odwróciwszy się na pięcie, ruszył w stronę ciemnego mercedesa. Na widok siedzącego za kierownicą Taemina poczuł dziwne ukłucie w okolicy serca, które po chwili przemieniło się w uścisk żołądka. Kai doszedł do wniosku, że ten odruch pewnie został spowodowany długą rozłąką i tęsknotą za tym chłopakiem. Bo przecież Kai tęsknił za Taeminem, prawda?

- Nareszcie! - westchnął ciężko brązowowłosy, wysiadając z mercedesa. Oparł się o otwarte drzwi i spojrzał uważnie na idącego w jego stronę bruneta. - Jak minął lot? - spytał, zabierając od swojego chłopaka ciężką walizkę.

- W porządku - rzucił Kai, siląc się na lekki uśmiech. Widząc podejrzliwe spojrzenie Taemina, przewrócił jedynie oczami i zatrzasnął klapę bagażnika. - Zmęczony jestem. Też byś był, gdybyś spędził trzynaście godzin w samolocie.

- A czy ja coś mówię? - obruszył się szatyn, zaciskając dłonie w pięści. - Wsiadaj do samochodu i jedziemy.

Kai nadął policzki w grymasie niezadowolenia i usiadł na miejscu pasażera. Nie widzieli się ponad dwa tygodnie i zamiast paść sobie w ramiona, oni już na dzień dobry się na siebie obrażają. Ciemnowłosy odwrócił głowę w przeciwną stronę, co Taemin skomentował głośnym prychnięciem. Na szczęście zaraz odpalił silnik, a ciszę pomiędzy chłopakami zagłuszyła płynąca z radia głośna muzyka.

*

Kyungsoo z ledwością przekroczył próg pogrążonego w ciszy mieszkania. Niepewnie rozejrzał się po przedpokoju, zaglądając przy okazji do znajdującej się niedaleko sypialni, do której drzwi były otwarte na oścież. Nigdzie jednak nie dostrzegł Baekhyuna, co trochę go zdziwiło. Liczył na to, że jego chłopak będzie czekał na niego w mieszkaniu, a tymczasem okazuje się, że ten całkowicie zapomniał o powrocie Kyungsoo do domu.

Zrezygnowany odstawił walizkę do sypialni, a później poszedł do salonu, który połączony był z niewielką kuchnią. Na widok zastawionego stołu i siedzącego przy nim bruneta, Kyungsoo uśmiechnął się promiennie i odetchnął w wyraźną ulgą.

- Myślałem, że cię nie ma - powiedział Do, podchodząc do swojego chłopaka. Baekhyun wstał z krzesła i na powitanie przytulił mocno Kyungsoo do siebie. - Tęskniłem - przyznał, wtulając twarz w zagłębienie szyi ciemnowłosego.

- Ja też. Nawet nie wiesz, jak bardzo - westchnął Beakhyun, odsuwając się po chwili od partnera. - Jesteś głodny? Co prawda nie gotuję tak dobrze, jak ty, ale doceń to, że naprawdę się starałem.

- Chętnie coś zjem. Pójdę się tylko odświeżyć i zaraz wracam - odpowiedział Kyungsoo i posyłając chłopakowi promienny uśmiech, udał się do łazienki.

Gdy tylko zamknął za sobą drzwi, poczuł niewyobrażalną ulgę. Zupełnie, jakby ktoś zdjął z jego pleców ogromny ciężar. Bliskość Baekhyuna wywoływała w nim sprzeczne uczucia. Z jednej strony cieszył się, że znów widzi swojego chłopaka i może go przytulić, pocałować czy położyć się obok niego w łóżku, ale z drugiej strony coś blokowało Kyungsoo przed tymi wszystkimi czułościami. Może nawet nie coś, a ktoś. Wciąż nie mógł przestać myśleć o Jonginie i tym, czego doświadczyli razem podczas lotu samolotem.

Chłopak nie mógł uwierzyć, że można tak bardzo zbliżyć się do drugiej osoby zaledwie w przeciągu trzynastu godzin.

* 

Dni mijały w zaskakująco szybkim tempie. Kai bez problemu powrócił do codziennej rutyny i dzięki swojemu agentowi wpadł w wir pracy, co pomogło mu zapomnieć o Kyungsoo. Czasami jeszcze zdarzały się momenty, że myślał o tym chłopaku, zastanawiał się, jak radzi sobie w pracy, czy dostał wymarzony awans i czy jego relacje z partnerem uległy jakiejkolwiek poprawie. Bo związek Jongina i Taemina przeżywał poważny kryzys i chłopak obawiał się, że to wszystko zmierza już tylko ku końcowi. Przez natłok pracy i wiecznie złe samopoczucie nie miał nawet ochoty, by cokolwiek z tym robić. Stwierdził, że jeśli to, co jest pomiędzy nim a Taeminem ma się rozpaść, to niech się rozpada. On umywa ręce od wszystkiego, co dotyczy tej relacji. Może to było z jego strony bardzo egoistyczne, ale po prostu nie miał siły walczyć o coś, co dawno straciło sens. Taemin chyba był podobnego zdania, bo sam nie wykazywał choćby małego zainteresowania relacją z Jonginem. Bez zaangażowania i chęci do walki nawet najlepiej zapowiadający się związek tracił jakikolwiek sens, o czym obaj przekonali się na własnej skórze.

- Miałeś wrócić wcześniej - powiedział oschle Taemin, gdy tylko Kai wszedł do pogrążonego w mroku salonu. - Widzę, że bycie modelem stało się najważniejsze.

- O co ci chodzi? - spytał brunet, zatrzymując się w progu kuchni, do której właśnie zmierzał, by zrobić sobie coś do picia. Spojrzał z wyrzutem na siedzącego na kanapie chłopaka i zacisnął usta w wąską linię, odliczając do dziesięciu, by choć trochę się uspokoić. - Sam namawiałeś mnie do zastania modelem, więc dlaczego teraz robisz mi te wyrzuty?

- Masz kogoś, prawda? - Taemin poderwał się z kanapy i podszedł do zaskoczonego czarnowłosego, który otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i lekko rozdziawił usta, nie wiedząc, co powiedzieć. Szatyn popchnął swojego chłopaka, a później zacisnął dłonie na jego koszuli, jeszcze mocniej przypierając go do ściany. - Pytam się, czy kogoś masz!

- Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? - zapytał rozbawiony Kai, wykrzywiając usta w drwiącym uśmiechu. Zaraz jednak spoważniał, gdy Taemin mocno nim szarpnął, przez co uderzył plecami w twardą ścianę. - Oszalałeś?! - wrzasnął ciemnowłosy, odpychając od siebie szatyna.

- Kto to jest, co? Znam go? - pytał Taemin, nie pozwalając drugiemu chłopakowi wyjść z salonu, chociaż on pragnął tego, jak niczego innego. - Pytam się! Znam go? Od jak dawna mnie zdradzasz? Odpowiedz!

- Ty chyba oszalałeś! - parsknął ze złości Kai i zgromił morderczym spojrzeniem szatyna. - Z nikim cię nie zdradzam, nawet mi to do głowy nie przyszło! Popadasz w paranoję - dodał nieco ściszonym głosem, starając się choć trochę uspokoić.

- Poznałeś kogoś, prawda? - Taemin wypowiedział te słowa z ledwością, bojąc się, że odpowiedź padająca z ust bruneta ostatecznie przekreśli to, co pomiędzy nimi jest. Widząc wahanie chłopaka, opadł bezwładnie na sofę i ukrył twarz w dłoniach. - Czu...Czujesz coś do niego? Tylko mnie nie okłamuj. Wolę najgorszą prawdę od kolejnego kłamstwa.

- Fakt, poznałem kogoś - odpowiedział spokojnie Kai, przysiadając na skraju kanapy. Niepewnie spojrzał na Taemina, który w dalszym ciągu siedział z twarzą ukrytą w dłoniach i ciężko oddychał, co było słychać dzięki panującej w pokoju głuchej ciszy. - Poznałem, ale to nie znaczy, że coś większego mnie z nim łączy. Poza tym, on też kogoś ma.

- Czyli jakby nie miał, to rzuciłbyś mnie i poszedł do niego, tak? - Taemin odsunął drżące ręce od twarzy i spojrzał z pogardą na czarnowłosego. - Jestem dla ciebie jakimś cholernym towarem zastępczym? Jesteś podły, Kai. Nawet nie wiesz, jak bardzo jesteś podły! - wykrzyczał ostatnie słowa mocno łamiącym się głosem, a później poderwał się z kanapy i wybiegł do ich wspólnej sypialni.

Kai siedział przez chwilę w bezruchu, jeszcze raz analizując całą tę kłótnię. Czy żałował, że stało się tak, a nie inaczej? Może trochę, jednak żal był ledwo co odczuwalny i tak naprawdę chyba nie docierało do niego to, co właśnie miało miejsce.

*

Kyungsoo nie mógł zasnąć pomimo ogarniającego jego ciało zmęczenia. Zauważył, że odkąd wrócił z Los Angeles, nie potrafił normalnie przespać całej nocy. Za każdym razem coś wybudzało go ze snu i nie pozwalało ponownie zasnąć. Martwił się, że coś poprzestawiało mu się w głowie i będzie musiał udać się do specjalisty, by ten przepisał odpowiednie tabletki czy skierował go na badania. Na początku się tym nie przejmował, winę zwalał na zmianę strefy czasowej oraz natłok pracy w restauracji. Nie przypuszczał, że jego szef tak szybko awansuje go ze zwykłego pomocnika na kucharza z prawdziwego zdarzenia. Cieszył się, że nareszcie został doceniony, jednak wcześniej nie sądził, że awans będzie dopiero początkiem problemów. Od rana do wieczora, a nawet później nocy siedział w pracy i spełniał zachcianki klientów, przez co po powrocie do domu nie miał nawet siły, by porozmawiać z Baekhyunem o minionym dniu.

O ile jeszcze przez pierwsze dni po powrocie Kyungsoo do Seulu pomiędzy tą dwójką było dobrze i na nowo zaczęło się układać, o tyle z każdym kolejnym dniem wszystko zaczęło wracać do poprzedniej sytuacji. Wróciła niechciana rutyna, czego Kyungsoo zdawał się nie dostrzegać. Dla niego było to normalne i przez natłok pracy zapomniał, jak doskonale czuł się, gdy przez tych kilka godzin podczas lotu samolotem nieustannie rozmawiał z Jonginem.

Chłopak odrzucił na bok kołdrę i sięgnął po leżący na szafce nocnej telefon. Dochodziła właśnie czwarta, więc nie było sensu, by szedł spać. I tak mógłby zdrzemnąć się na zaledwie dwie godzin, co nie sprawiłoby, że czułby się wypoczęty. Już miał odłożyć telefon z powrotem na szafkę nocną, gdy wtem jego uwagę przykuła niewielka koperta u góry ekranu sygnalizująca nieprzeczytaną wiadomość. Zaskoczony otworzył skrzynkę odbiorczą i momentalnie serce chłopaka zaczęło szybciej bić, gdy zobaczył nadawcę smsa.

„Jutro o dziesiątej na lotnisku. Będę na ciebie czekał.”

To niemożliwe, pomyślał Kyungsoo, jeszcze raz sprawdzając nadawcę. W pierwszej chwili myślał, że Kai najnormalniej w świecie się pomylił albo znów robi sobie z niego głupie żarty. Niby po co mieliby znów się spotykać? Odkąd wrócili do Seulu, nie zamienili ze sobą choćby słowa. Nie pisali smsów, by zapytać, czy wszystko w porządku, a teraz, po tak długim czasie od ostatniego spotkania, Kai po prostu pisze mu smsa i każe mu przychodzić na lotnisko? Czego on od niego chciał?

Kyungsoo odłożył telefon na miejsce i opierając łokcie na udach, ukrył twarz w lekko drżących dłoniach. Nagle wszystkie wspomnienia zaczęły do niego wracać. Wszystkie wypowiedziane przez ciemnowłosego słowa dudniły w uszach chłopaka, jego melodyjny śmiech odbijał się echem w głowie, wywołując dziwny stan letargu.

I co ja mam teraz zrobić?

*

Kai rozejrzał się dookoła siebie, wzrokiem szukając sylwetki chłopaka, na którego czekał już od przeszło godziny. Niepewnie zerknął na wyświetlacz trzymanego w dłoni telefonu i cicho westchnął, dochodząc do wniosku, że niepotrzebnie panikuje, gdyż do dziesiątej pozostało jeszcze kilka minut. Jednak co jeśli Kyungsoo nie przyjdzie? Co jeśli okaże się, że dla niego wspólnie spędzony czas był tak naprawdę niczym? Przecież przez ostatnie tygodnie w ogóle się do siebie nie odzywali, Kai nie wykazywał żadnego zainteresowania jego osobą, chociaż to od niego wyszła propozycja wymianą numerów telefonów, by w razie czego mogli się ze sobą skontaktować. Rzeczywistość okazała się jednak całkiem inna i przez ten czas nie napisali do siebie choćby jednej wiadomości. Kai nawet zapomniał o tym, że w spisie kontaktów ma numer do Kyungsoo. Dopiero po ostatniej kłótni z Taeminem i ostatecznym zakończeniu tego związku, przypomniał sobie o chłopaku, z którym przeżył najlepsze trzynaście godzin w swoim życiu. Może to było z jego strony wyjątkowo egoistyczne, ale chciał mieć Kyungsoo blisko siebie, by móc znów poczuć się wartościowym człowiekiem, a nie tylko towarem, który można sprzedać.

- Myślałem, że to jakiś żart.

Słysząc za plecami doskonale znany głos, Kai obejrzał się za siebie i uśmiechnął promiennie na widok Kyungsoo. Gdy chłopak odwzajemnił gest, czarnowłosy poczuł niesamowitą ulgę, a jego serce wypełniło przyjemne ciepło, które szybko rozlało się po całym organizmie.

- A ja myślałem, że nie przyjdziesz – powiedział Kai, nie próbując nawet ukryć radości z faktu, że Kyungsoo jest tak blisko niego. – Proszę – rzucił, wyciągając do chłopaka bilet.

- Gdzie tym razem lecimy? – zaśmiał się Do, przyglądając się dokładnie prostokątnemu biletowi. – Paryż? – Otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i po chwili przeniósł wzrok na roześmianego Jongina.

- Czas, żebyś poznał moje kolejne oblicze – wyjaśnił Kai, wzruszając beztrosko ramionami. – Gotowy poznać romantycznego Jongina? – spytał, wyciągając ręce do rozbawionego Kyungsoo, który bez chwili namysłu splótł ich dłonie w silnym uścisku i jako pierwszy ruszył w stronę miejsca, gdzie miała odbyć się odprawa pasażerów zmierzających do Paryża.