Broken

Tytuł: Broken
Bohaterowie: Luhan, Sehun, Lay
Rodzaj: obyczaj, angst
Uwagi: AU (chłopaki nie są sławni)
Piosenka przewodnia: Simple Plan: Save you & Perfect world

Czując na twarzy ciepłe promienie słoneczne, powoli otworzył oczy i przysłonił je dłonią, chcąc odgrodzić się od jasnego światła. Luhan zamruczał przeciągle z niezadowolenia, próbując naciągnąć kołdrę na twarz, jednak ta stawiała dziwny opór. Nie wiedząc, co się dzieje, momentalnie odsunął rękę i otworzył szeroko oczy, zatrzymując wzrok na leżącym obok niego blondwłosym chłopaku. Usta szatyna automatycznie wykrzywiły się w promiennym uśmiechu, a na policzkach pojawiły się nieśmiałe rumieńce. Był strasznie ciekaw, ile czasu minęło od pobudki Sehuna, jednak po jego pełnym ubiorze i idealnie ułożonych włosach nie trudno było się domyślić, że chłopak musiał wstać już jakiś czas temu. Luhan nigdy nie mógł zrozumieć, dlaczego blondwłosy zrywa się z łóżka skoro świt i niedługo po przebudzeniu jest w tak świetnej formie, że można tylko pozazdrościć.

Luhan był jego całkowitym przeciwieństwem. Rzadko wstawał przed południem, a nie daj Boże, żeby ktoś niechcący go obudził. Wtedy był tak nieznośny, że ciężko było z nim wytrzymać przez resztę dnia. Ale Sehun potrafił znosić jego humorki, co czasami dziwiło Luhana, bo naprawdę bywał nieznośny, gdy wstawał z łóżka lewą nogą. Z resztą, mógł wstać nawet i prawą, mógł się wyspać, a i tak niekiedy wystarczyła chwila, by cały dobry humor uleciał z niego, jak powietrze z pękniętego balona. Chwilami nie mógł uwierzyć, że Sehun jeszcze potrafi z nim wytrzymać i nie uciekł od niego gdzie pieprz rośnie.

Przez dłuższy czas pomiędzy chłopakami panowała idealna cisza, raz po raz przerywana jedynie wesołym ćwierkaniem siedzących na gałęziach pobliskich drzew ptaków. Luhan wpatrywał się w twarz swojego kochanka z niezwykłym zainteresowaniem, jakby widział go po raz pierwszy. Opuszkiem palca delikatnie dotknął policzka blondyna, wywołując tym samym delikatny uśmiech na jego twarzy. Przysunął się bliżej Sehuna i westchnął cicho, na chwilę zakłócając tym panującą pomiędzy nimi ciszę.

Luhanowi było tak dobrze w ciepłym łóżku, że nie myślał nawet o tym by z niego wstać. Widząc jednak, że Sehun powoli podnosi się z miękkiego materaca, uniósł się na łokciu, wydając z siebie cichy pomruk niezadowolenia. Blondyn przysiadł na skraju mebla i spojrzał przez ramię na starszego chłopaka, który zrobił jedynie smutną minę i przekrzywił lekko głowę, licząc, że tym przekona kochanka do pozostania z nim w łóżku. Wystarczyło jednak jedno kiwnięcie głową, by Luhan zrozumiał, że nie ma najmniejszych szans na całodniowe wylegiwanie się w łóżku. Wzdychając ciężko, opadł bezwładnie na materac i zerknął na Sehuna, a może już raczej na miejsce, w którym chłopak jeszcze kilka sekund wcześniej siedział. Luhan niechętnie odrzucił na bok kołdrę i wstał z łóżka, wzrokiem szukając ciepłej bluzy, którą dzień wcześniej rzucił byle jak na któryś ze stojących w pokoju foteli. Namierzywszy część garderoby, podszedł do mebla i narzucił ubranie na nagie ramiona, osłaniając je tym samym przed przenikliwym chłodem, jaki panował w pomieszczeniu.

Już od jakiegoś czasu zauważył, że w domu panował dziwny chłód, co było raczej trudne do zrozumienia, biorąc pod uwagę fakt, że Luhan włączał ogrzewanie prawie na maksimum, a okna były szczelnie zamykane na noc. Poza tym, była już połowa kwietnia i na dworze wcale nie było już tak zimno, co jeszcze bardziej wprawiało chłopaka w zdumienie.

Wsunąwszy bose stopy w ciepłe kapcie, wyszedł z pokoju i od razu udał się do kuchni, gdzie miał nadzieję znaleźć Sehuna. Z każdym kolejnym krokiem czuł przejmujący chłód i w pewnym momencie wydawało mu się, że z jego ust wydobywa się obłok pary wodnej. Zaraz jednak doszedł do wniosku, że pewnie mu się tylko przewidziało, bo przecież w domu znów nie było aż tak zimno, by mogły zachodzić takie zjawiska. Będąc w kuchni, rozejrzał się dookoła, a nie znalazłszy nigdzie Sehuna, po prostu podszedł do lodówki i otworzył ją na oścież. Dopiero na widok pełnych półek z jedzeniem, poczuł jaki jest głodny. Wyjął więc potrzebne do przygotowania naleśników produkty i zamknął z hukiem drzwi. O mało co nie dostał zawału serca, gdy zobaczył stojącego obok Sehuna, który jedynie uśmiechnął się promiennie i podszedł do okna, które wychodziło na główną ulicę.

Luhan przez chwilę przyglądał się swojemu chłopakowi i zapewne robiłby to znacznie dłużej, gdyby nie dziwny odgłos wydobywający się z jego żołądka. Zawstydzony szatyn szybko odwrócił się bokiem do rozbawionego blondyna i zabrał się za przygotowywanie śniadania. Sehun stwierdził, że nie będzie jadł, bo nie jest głodny i nawet namowy czy szantaże Luhana nie mogły zmienić jego zdania. Szatyn wzruszył jedynie ramionami i zrobił dla siebie kilka naleśników, które z kolei wysmarował sporą ilością czekolady. Lepszego śniadania nie mógł sobie wymarzyć.

*

Kilka godzin po zjedzonym posiłku, Luhan doszedł do wniosku, że szkoda siedzieć w domu w tak piękny dzień i po dłuższych namowach udało mu się wyciągnąć Sehuna na spacer do pobliskiego parku. Pogoda była idealna na taką wyprawę, chociaż Luhan i tak musiał zabrać ze sobą bluzę oraz kurtkę. Sam już nie wiedział, co się z nim dzieje, gdyż większość ludzi chodziła w cienkich kurtkach, a niektórzy nawet mieli na sobie jedynie koszulki z krótkim rękawem.

Pewnie będę chory, przemknęło mu przez myśl, gdy po raz kolejny poczuł przeszywający jego ciało chłód. Idealnie ułożone włosy szatyna poruszyły się nieznacznie na zimnym wietrze, jednak chłopak nie dostrzegł, by w tym samym momencie na pobliskich drzewach poruszył się choćby jeden listek. Za dużo filmów i za mało snu, dodał w myślach i uśmiechnął się do samego siebie.

Kątem oka zerknął na idącego u jego boku blondyna, który od wyjścia z domu nie wypowiedział nawet jednego słowa. Luhan chciał złapać go za rękę, jednak ten odsunął się od niego na niewielką odległość, która dla szatyna zdawała się być przepaścią nie do pokonania.

I znów ten przeszywający ciało chłód. Luhan wzdrygnął się, gdy wzdłuż jego kręgosłupa przebiegł nieprzyjemny dreszcz, a skóra pokryła się gęsią skórką. Pozostali ludzie zdawali się nie wyczuwać tego chłodu, bo wciąż mijał rozebrane do koszulek osoby. Tylko on jeden szedł ubrany w bluzę i kurtkę, co wcale nie oznaczało, że było mu wystarczająco ciepło. Gdyby mógł, założyłby coś o wiele cieplejszego. Sehun także zdawał się nie zwracać uwagi na niską temperaturę. W przeciwieństwie do swojego chłopaka miał na sobie jedynie koszulę, której rękawy wywinął do łokci.

- Może usiądziemy gdzieś? - zaproponował Luhan, licząc na to, że jeśli przez chwilę posiedzi w promieniach słońca, to w końcu rozgrzeje zmarznięte ciało.

Sehun skinął głową na zgodę i razem udali się w stronę jednej z wolnych ławek. Tego dnia w parku było wiele osób, co wcale nie dziwiło Luhana. Była sobota, większość ludzi nie pracowała i chcąc wykorzystać tak piękną pogodę, przesiadywali w parku wraz ze swoimi bliskimi. Szatyn cieszył się, że ma przy sobie Sehuna i nie musi w samotności przyglądać się zakochanym parom czy rozwrzeszczanym dzieciom, które biegały gdzie popadnie, robiąc przy tym tyle hałasu, że po jakimś czasie w końcu zaczynała boleć głowa.

Luhan położył się wygodnie na ławce, układając głowę na kolanach swojego kochanka. Osłaniając oczy przed słońcem, spojrzał na pogrążonego w zadumie Sehuna, a później uśmiechnął się promiennie, przymykając po chwili zmęczone powieki.

Nagle wokół Luhana zrobiło się dziwnie cicho. Wszystko zdawało się być takie odległe i wręcz nienaturalne, że przez chwilę poczuł się, jakby trafił do zupełnie innego wymiaru. Ciepłe promienie słoneczne delikatnie ogrzewały lekko zarumienione policzki chłopaka, a jego ciało powoli zaczynało odtajać z wcześniejszego chłodu. Nareszcie poczuł przyjemne ciepło rozlewające się po całym organizmie i nawet zdecydował się nieco rozpiąć zamek kurtki.

- Przepraszam?

Słysząc dziewczęcy głos, Luhan powoli uniósł powieki i wlepił rozespane oczy w pochylającą się nad nim blondynkę. Posłał nieznajomej zdziwione spojrzenie i lekko przekrzywił głowę, dokładnie jej się przyglądając. Był ciekaw, dlaczego przerwała mu drzemkę, której tak bardzo potrzebował tego dnia, zwłaszcza, że w nocy kiepsko spał i raz po raz budził się wyrwany ze snu przez niepokojące dźwięki, których oczywiście Sehun nie słyszał.

- Coś się stało? - zapytał zachrypniętym głosem Luhan, unosząc się nieco na łokciach. - Dlaczego mnie obudziłaś?

- Myślałam, że coś ci się stało - wyjaśniła i odsunęła się na bezpieczną odległość od szatyna, który wyglądał, jakby zaraz miał ją zjeść. - Leżałeś tak dłuższą chwilę i pomyślałam, że może zrobiło cię się słabo. Przepraszam - powiedziała speszona i ukłoniła się nisko, chcąc pokazać trochę pokory wobec nieznajomego chłopaka.

- Nic się nie stało - stwierdził po chwili Luhan, dochodząc do wniosku, że nie ma najmniejszego sensu boczyć się na nieznajomą. Na jej miejscu pewnie postąpiłby tak samo, tylko dlaczego ona tak właściwie bała się, ze coś mu się stało, skoro siedział przy nim jego chłopak? Luhan automatycznie obejrzał się za siebie i momentalnie zamarł, nie dostrzegłszy blondyna.

- Coś się stało? - spytała wyraźnie zaniepokojona nieznajoma.

Luhan poderwał się na równe nogi i rozejrzał się dookoła siebie, desperacko poszukując Sehuna. Nie zważał nawet na kolejno padające z ust dziewczyny pytania. Dla niego liczyło się jedynie znalezienie blondyna. Dopiero po chwili dostrzegł w tłumie swojego chłopaka i nie zwlekając dłużej, rzucił się pędem w jego kierunku. Wołał go, wykrzykiwał jego imię, jednak Sehun nawet na chwilę nie zwolnił, by Luhan mógł zrównać z nim kroki. Szatyn biegł ile sił w nogach za swoim kochankiem, raz po raz wpadając na mijanych ludzi, których z tego wszystkiego nie raczył nawet przeprosić. Nie było czasu na to wszystko. Musiał jak najszybciej dogonić Sehuna, by dowiedzieć się, dlaczego wcześniej tak nagle zniknął.

Luhan nawet nie zauważył, kiedy znalazł się przed bramą cmentarza. Oddychając ciężko, rozejrzał się dookoła siebie, szukając wzrokiem Sehuna, który nagle rozpłynął się w powietrzu. Szatyn wziął kilka głębszych wdechów i spojrzał na żelazną bramę cmentarza, która nagle wydała z siebie dziwny pomruk. Wzdłuż kręgosłupa Luhana przebiegł nieprzyjemny dreszcz, a ciało ponownie pokryła gęsia skórka. Chłopak znów poczuł chłodny powiew wiatru, chociaż gałęzie drzew pozostały w bezruchu. Stał przez chwilę w miejscu, pogrążony w dziwnym amoku i dopiero głośne skrzypnięcie cmentarnej bramy ściągnęło go z powrotem na ziemię.

Zrobił kilka kroków w stronę wejścia na cmentarz i w końcu wszedł na jego teren. Przez dłuższy czas krążył pomiędzy pomnikami, zerkając co jakiś czas na mijane płyty nagrobków. Chłód nie opuszczał ciała chłopaka, chwilami zdawało mu się, że z każdym kolejnym postawionym krokiem wzmagał się, obezwładniając jego organizm. Czuł się słaby i jakby pozbawiony wszelkiej energii, która powinna napędzać człowieka do choćby małego działania. Zbliżając się do szarego nagrobka, coraz bardziej opadał z sił, a w końcu upadł na kolana, o mało co nie przewracając się całym ciałem na ziemię. Wbił dłonie w miękką trawę i gorzko zapłakał, pozwalając łzom spłynąć po zmarzniętych policzkach.

Powoli zaczął sobie uświadamiać, że wszystko to, co działo się w przeciągu tych kilku godzin było zwykłym kłamstwem, głupim żartem jego wyobraźni, która tak bardzo pragnęła Sehuna. Nie było go przy nim, kiedy rano otworzył oczy po ciężkiej i nieprzespanej nocy; nie było go w kuchni, gdy przygotowywał naleśniki na śniadanie ani tym bardziej gdy szedł na spacer do parku. To nie na kolanach Sehuna spoczywała głowa Luhana, kiedy ucinał sobie drzemkę na ławce. To wszystko działo się tylko w głowie szatyna, doprowadzając go tym samym do obłędu. Czasami już sam nie wiedział, co jest prawdą, a co tylko wytworem jego wyobraźni.

Dławiąc się łzami, spróbował wziąć głęboki wdech, jednak nie potrafił. Coś blokowało jego płuca, zupełnie jakby jakieś niewidzialne ramiona oplatały mocno ciało Luhana, nie pozwalając zaczerpnąć świeżego powietrza. Nagle przed oczami chłopaka zapanowała przerażająca ciemność, która powoli zaczęła wciągać w siebie nieświadomego szatyna. Nie mając siły walczyć, po prostu poddał się tej obezwładniającej sile, tracąc momentalnie kontakt z otaczającą go rzeczywistością.

*

Ciemnowłosy chłopak powoli przeszedł przez bramę cmentarza i niepewnie rozejrzał się dookoła siebie, wzrokiem szukając swojego przyjaciela. Miał nadzieję spotkać Luhana. Dawno się z nim nie widział i nawet nie miał pojęcia, co takiego się u niego dzieje. Od śmierci Sehuna szatyn odsunął się od swoich przyjaciół, czego Lay nie mógł zrozumieć. Owszem, wiedział doskonale, że Luhan przez pierwsze tygodnie chciał być całkowicie sam, by móc sobie to wszystko poukładać w głowie, ale odsunięcie od siebie przyjaciół na stałe było dla Laya niezrozumiałe. Chciał być blisko Luhana, chciał go wspierać w każdej chwili, stale pokazywać, że może na niego liczyć, jednak szatyn odtrącał wszelką pomoc. Zamknął się we własnym świecie, nie dopuszczając do siebie nawet najbliższych osób.

Lay zwolnił kroku, gdy zaczął się zbliżać do odpowiedniego grobu. Nikt nie potrafił zrozumieć tego, co stało się Sehunowi. Żaden z nich nie miał pojęcia, że od dłuższego czasu chłopaka niszczyła choroba, dlatego jego odejście było tym bardziej wstrząsające dla jego bliskich, zwłaszcza Luhana.

Stan zdrowia Sehuna niespodziewanie się pogorszył na dzień przed urodzinami Luhana. Lekarze nie dawali mu więcej, jak kilka dni życia, jednak szatyn nie tracił nadziei. Przez całą noc czuwał przy szpitalnym łóżku swojego chłopaka i trzymając go za rękę, jak mantrę powtarzał tylko, że Sehun ma do niego wrócić, że bez niego nie poradzi sobie w życiu. Nazajutrz zmarł, pozostawiając swojego kochanka w totalnej rozsypce.

Od tamtej pory Luhan stał się innym człowiekiem. Rzadko się uśmiechał, nie odzywał się do swoich przyjaciół, a kiedy oni na siłę wyciągali go na wspólne wypady na miasto, zachowywał się tak, jakby wraz z odejściem Sehuna, odeszła też wszelka chęć do życia i pewnie tak było. Lay nie umiał sobie wyobrazić, co może czuć jego przyjaciel. Nawet chyba nie chciał sobie tego wyobrażać.

Ciemnowłosy zamarł w bezruchu, widząc leżącego na trawie szatyna. Zaraz jednak opamiętał się i podbiegł szybko do nieprzytomnego przyjaciela. Kucnąwszy przy nim, odwrócił go na plecy, a później ułożył jego głowę na swoich udach, delikatnie uderzając wierzchem dłoni w policzki Luhana.

- Xiao Lu - szepnął Lay, starając się panować nad mocno drżącym głosem. - Hej, obudź się.

Luhan powoli otworzył oczy i zamrugał pospiesznie powiekami, próbując zrozumieć, co się stało. Głowa niemiłosiernie go bolała, a dłonie były dziwnie wilgotne. Przysunął je do twarzy i dopiero wtedy zobaczył, że są całe umorusane wilgotną ziemią. Przeniósł wzrok na trzymającego go w ramionach Lay’a, powoli przypominając sobie, co się wydarzyło.

- Ale mnie wystraszyłeś. Co się stało? - zapytał przerażony Lay, pomagając Luhanowi podnieść się do pozycji siedzącej. Całe jego ubrania były brudne od ziemi, tak samo jak dłonie i twarz. Ciemnowłosy naciągnął mocniej rękawy swetra, który miał na sobie i ostrożnie starł z policzków Luhana resztki błota. - Dobrze się czujesz?

- Zrobiło mi się słabo i zemdlałem, ale już jest okay - odpowiedział ściszonym głosem szatyn i posłał przyjacielowi wymuszony uśmiech. Spróbował podnieść się z ziemi, jednak ostatecznie opadł bezwładnie w ramiona Lay'a.

- Chyba nie do końca jest okay - zauważył ciemnowłosy, pomagając chłopakowi wstać. - Odprowadzę cię do domu, dobrze?

- Nie - zaoponował Luhan, strzepując z ledwością ziemię ze spodni i kurtki. - Nie chcę tam wracać. Nie dzisiaj. Możemy iść do ciebie?

- Oczywiście. - Lay uśmiechnął się lekko i objął przyjaciela ramieniem, by ten znów się nie przewrócił. - Tylko musisz wiedzieć, że u mnie jest cała banda, więc...

- To nic. Dzisiaj nie chcę być sam - powiedział Luhan, niepewnie oglądając się za siebie, by po raz ostatni spojrzeć na grób Sehuna. - Już nigdy nie chcę być sam.

- Nie będziesz, obiecuję - wyszeptał ledwo słyszalnie Lay, wzmacniając uścisk ramienia wokół Luhana, który tylko wtulił się w niego mocno i zapłakał cicho.