Indestructible

Tytuł: Indestructible
Bohaterowie: Kim Kibum, Kim Jonghyun
Rodzaj: obyczaj
Piosenka przewodnia: Simple Plan – Thank You

1

Głośny sygnał nadchodzącej wiadomości, wyrwał mnie z chwilowego zamyślenia i brutalnie sprowadził z powrotem na ziemię. Zamrugałem kilkakrotnie powiekami i spojrzałem pierwsze na ekran laptopa, a dopiero po chwili przeniosłem wzrok na leżący obok mnie na łóżku telefon. Spauzowałem film, który akurat oglądałem albo udawałem, że oglądam, i sięgnąłem po komórkę, chcąc zobaczyć, kto tak brutalnie zakłóca mój spokój. Westchnąłem głośno, widząc widniejący na ekranie sms od nieznanego numeru. Stuknąłem palcem w dotykowy wyświetlacz i o mało co nie upuściłem aparatu, gdy zobaczyłem treść wiadomości. Bez problemu domyśliłem się, że to Jonghyun do mnie napisał, bo tylko on zwracał się do mojej osoby ‘Bummie’. Czasami było to naprawdę denerwujące zwłaszcza, że miałem już dwadzieścia trzy lata.

Ponownie przesunąłem wzrokiem po kolejnych linijkach wiadomości i zaciskając ze złości usta w wąską linię, odłożyłem komórkę na bok. W jednej chwili całkowicie odechciało mi się oglądać film, na który czekałem ponad dwa miesiące. To zabawne, jak jedna osoba potrafi kilkoma słowami wyprowadzić człowieka z równowagi. Po wzięciu kilku głębokich wdechów znów sięgnąłem po telefon i z mocno bijącym sercem zacząłem wystukiwać na dotykowym ekranie kolejne słowa, chcąc jak najszybciej odpisać chłopakowi na smsa, by mieć święty spokój.

‘Tak, wszystko u mnie w porządku.’

Co prawda mogłem się bardziej wysilić, zwłaszcza, że Jonghyun wspomniał coś o jakimś śnie, jednak mało mnie interesowało, co takiego mu się przyśniło. Po dwóch latach przyjaźni z tym chłopakiem zdążyłem przywyknąć do tego, że przywiązuje zbyt wielką uwagę do swoich snów i potem panikuje, gdy przyśni mu się jego własny pogrzeb, na który nikt nie przychodzi. Śmieszne, ale ja sam raz miałem „proroczy” sen, gdy w gimnazjum przyśniła mi się kartkówka z historii i na kolejnej lekcji nauczyciel faktycznie zrobił nam niezapowiedziany test. Byłem jedną z pięciu osób, które dostały maksymalną liczbę punktów. Przez kolejne tygodnie wszyscy się mnie pytali, czy przyśniło mi się coś związanego ze szkołą, jednak sen z kartkówką okazał się być jednorazowym psikusem mojej wyobraźni. W sumie to cieszyłem się z tego powodu, gdyż wolałem, by ludzie nie uważali mnie za czarownika czy innego dziwaka.

Jonghyun brał każdy swój sen na poważnie, jednak i tak poziom jego paniki sięgał zenitu, gdy śniła mu się moja skromna osoba. Zwykle ja cierpiałem w takich snach, a potem on przez cały dzień upewniał się, czy na pewno nic mi nie jest. Raz nastraszyłem go, że wylądowałem na pogotowiu i naprawdę żałuję tego po dzień dzisiejszy. Jjong tak bardzo się wystraszył, że w przeciągu dwóch godzin obleciał wszystkie pogotowia w mieście, o mało co nie schodząc na zawał serca. Może nie powinienem był robić sobie z niego takich żartów, ale ten chłopak naprawdę potrafi być irytujący. Kiedyś to było nawet miłe, bo przecież każdy lubi, jak druga osoba się o niego troszczy i martwi, czy zjadł rano porządne śniadanie i czy w drodze do szkoły przypadkiem nie wpadł pod koła samochodu. Należałem do bardzo roztargnionych osób, zwłaszcza wtedy gdy miałem słuchawki w uszach i odcinałem się grubą kreską od otaczającej mnie rzeczywistości. Raz przez takie zamyślenie prawie wylądowałem pod kołami samochodu, jednakże w ostatniej chwili zostałem uratowany przez idącego tuż za mną nieznajomego chłopaka. Jonghyun zrobił mi później taką awanturę, że od razu pożałowałem, że opowiedziałem mu o tym incydencie. Ten chłopak czasami wyolbrzymiał błahe sprawy, powodując, że czułem się naprawdę fatalnie. Obwiniałem samego siebie o to, że przez swoją głupotę przyprawiam własnego przyjaciela o niepotrzebny stres.

Sygnał nadchodzącej wiadomości kolejny raz sprowadził mnie na ziemię, przerywając moje rozmyślenia na temat Jonghyuna.

‘Ale na pewno wszystko w porządku? Wiesz, że jeśli coś, to ja jestem…’

Przewróciłem teatralnie oczami, nagle mając po dziurki w nosie tego chłopaka. Oczywiście, że pamiętałem o tym, że on wciąż tam jest. Nie dawał mi o tym zapomnieć, więc choćbym chciał, to i tak mi się nie uda. Westchnąłem głośno i odpisałem mu krótkie ‘okay’, mając nadzieję, że już nie będzie mnie niepokoił swoimi wiadomościami. Dla pewności wyciszyłem telefon i odłożyłem go na stojącą obok łóżka szafkę. Zadowolony ze spokoju panującego w mieszkaniu, ułożyłem się wygodnie na miękkim materacu, po czym wróciłem do oglądania wcześniej przerwanego filmu, ciekaw, czy ktokolwiek z ludzi przybyłych do domku w lesie przeżyje, czy też może pomrą wszyscy, a ziemię opanują przybysze z piekła.

2

Jonghyuna poznałem ponad dwa lata temu i to w sumie przez przypadek. Okazało się, że mamy wspólnego znajomego, który to przedstawił nas sobie podczas jednej z tych szalonych imprez, kiedy to młodzież upija się do nieprzytomności, by robić różne dziwne rzeczy, o których na drugi dzień i tak nikt nie pamięta. Jedyną pamiątką z tych wyczynów są wrzucone do Internetu kompromitujące filmiki i zdjęcia. Ja nigdy nie brałem udziału w libacjach alkoholowych i jedynie przychodziłem tam, by spotkać się ze znajomymi, którzy i tak prędzej czy później kończyli kompletnie pijani. Jjong był jedną z niewielu osób, które tak jak ja stroniły od napojów alkoholowych, dzięki czemu miałem z kim porozmawiać, nie bojąc się, że w pewnym momencie na moich butach może wylądować zawartość żołądka rozmówcy.

Z początku nasze rozmowy opierały się jedynie na wymianie spostrzeżeń na temat pijanych imprezowiczów. Razem śmialiśmy się i żartowaliśmy z biegających wokół nas ludzi, to znów zajmowaliśmy się zalanymi w trupa kumplami, którzy potrzebowali natychmiastowej opieki, bo gdyby nie to, mogliby marnie skończyć z głową w muszli klozetowej. Z czasem takie imprezy zaczęły nas do siebie coraz bardziej zbliżać i w końcu przypadkowa znajomość przemieniła się w prawdziwą przyjaźń.

Przestaliśmy chadzać na zakrapiane alkoholem imprezy, woląc spędzać wolny czas w zaciszu mojego pokoju. Leżeliśmy wtedy na moim ogromnym łóżku i obżerając się niezdrowym jedzeniem, oglądaliśmy horrory, których Jjong wprost nienawidził, a ja znów uwielbiałem. Mimo niechęci tolerował moje wybory, a ja na kolejnym spotkaniu odwdzięczałem się tym samym, pozwalając mu włączyć to, co chciał. W ten sposób on w małym stopniu zaczął lubić horrory, a ja przekonałem się do innych gatunków filmowych. Spędzaliśmy ze sobą naprawdę dużo czasu i nieraz zastanawiałem się, dlaczego to jeszcze mi się nie znudziło. Ba! Ja czułem pewien rodzaj niedosytu, gdy nadchodził czas rozstania i każdy z nas wracał do swoich obowiązków. Można powiedzieć, że uzależniłem się od Jonghyuna i jego towarzystwa. Z czasem całodniowe rozmowy przestały mi wystarczać, ale musiałem się pogodzić z faktem, że przecież człowiek potrzebuje snu.

Nie mogłem się nadziwić, że przy tak częstym rozmawianiu z Jonghyunem i poznaniu wszystkich jego sekretów, ja wciąż nie miałem go dość. Zwykle moje „przyjaźnie” trwały rok, maksymalnie dwa lata i kończyły się przeważnie po ukończeniu danej szkoły. Za każdym razem obiecywałem sobie, że nie będę pakował się kolejny raz w takie przyjaźnie, które i tak z upływającym czasem okazują się być zwykłą znajomością. Niestety zawsze znalazła się osoba potrafiąca zdobyć moje zaufanie, co ja uważam za swoją największą wadę. Chociaż otaczałem się szczelnym murem i tak w końcu nie wytrzymywałem i sam rozbijałem grube ściany, pozwalając kolejnej osobie wejść do mojego świata. Nic mnie tak nie denerwowało, jak właśnie fakt, że bywałem tak uległy wobec innych ludzi. Czasami faktycznie miałem po dziurki w nosie obecności osób, nawet tych bliskich, jednak na końcu i tak uświadamiałem sobie, że samotność jest do bani.

Można powiedzieć, że Jonghyun w pewien sposób mnie zmienił. Uzależniając moją osobę od siebie, pokazał mi, że przez te wszystkie lata okłamywałem samego siebie. Czułem się fatalnie, gdy nie mogłem z nim porozmawiać i opowiedzieć mu o tym, co się u mnie dzieje. Był moim powiernikiem i jedyną osobą, której w pełni ufałem. Wiedziałem doskonale, że wszystko to, co mu powiem, pozostanie między nami i że każdy mój sekret jest bezpieczny, bo on nikomu go nie zdradzi. Jjong wiedział o rzeczach, o których pojęcia nie miała nawet moja rodzina.

To on był pierwszą osobą, której powiedziałem o tym, że zakochałem się w Siwonie. Wątpię, by ktokolwiek z moich bliskich mógł mnie w tamtej chwili zrozumieć. To właśnie Jonghyun uświadomił mi, że to nic złego kochać drugiego chłopaka, bo przecież miłość nie wybiera. Czasami zastanawiam się, jak wyglądałby mój związek z Siwonem, gdybym jednak zachował ten sekret tylko dla siebie. Pewnie do niczego między nami by nie doszło, bo prawda była taka, że za każdym razem, gdy chciałem zakończyć znajomość z Siwonem, to właśnie Jjong przekonywał mnie, że nic dobrego z tego nie wyniknie, a tylko będę cierpiał. Fakt, cierpiałem, ale chyba właśnie przez to, że nie zakończyłem związku z Siwonem nim to wszystko zaszło za daleko. Zerwałem z nim po pięciu miesiącach, dochodząc do wniosku, że nie mogę być dłużej z kimś, kto tak bardzo mnie niszczy i tłamsi swoją osobą. Było ciężko, ale wsparcie Jonghyuna pomogło mi się pozbierać po rozstaniu, którego przecież ja sam chciałem.

3

Nasza przyjaźń przeżywała wzloty i upadki. To nie tak, że wszystko między nami zawsze wyglądało idealnie. Kłóciliśmy się, obrażaliśmy się na siebie, jednak nie było to aż tak dostrzegalne, gdyż dochodziliśmy do zgody w bardzo szybkim czasie. Chwilami te spięcia były nawet niewyczuwalne, ale i tak wiedzieliśmy, że coś dzieje się nie tak. Wszystko zaczęło się psuć, gdy ja znalazłem nowe zainteresowania, a Jjong nie widział w tym choćby maleńkiego elementu, w którym sam mógłby się odnaleźć. Coraz częściej dochodziło między nami do sprzeczek i chociaż dotyczyły one błahych rzeczy, to i tak odczuwaliśmy tworzące się różnice. Za każdym razem próbowaliśmy to wszystko ratować i na początku nawet nam się to udawało. Chwila rozmowy i sprawy wracały do normy.

Nadzieje na to, że może być jak dawniej legły w gruzach, gdy Jjong zniknął na tydzień, nie dając żadnego znaku życia. Próbowałem to zrozumieć, bo przecież każdy potrzebuje odpoczynku od drugiej osoby, jednak z dnia na dzień górę brała złość. Miałem ochotę wykasować tego chłopaka ze swojej pamięci i prawie mi się to udało, gdy pewnego dnia po prostu do mnie napisał. Z początku byłem oschły, ale z sekundy na sekundę coraz bardziej miękłem i koniec końców wszystko wróciło do normy. Przez kolejne miesiące udawaliśmy, że cała ta tygodniowa przerwa nie miała w ogóle miejsca i rozmawialiśmy tak, jak kiedyś.

Kolejny kryzys nastał pod koniec roku i trwał ponad miesiąc. Przez ten czas nie rozmawialiśmy i udawaliśmy, że się nie znamy. Dopiero przed świętami jako tako doszliśmy do porozumienia, jednak wciąż można było wyczuć tworzące się między nami napięcie. Atmosfera z dnia na dzień się zagęszczała i w końcu stała się nie do wytrzymania. Przyjaźń z Jonghyunem zaczęła mnie przytłaczać i wprost dusić. Przestałem przejmować się tym, co się między nami dzieje. O ile jeszcze kilka miesięcy wcześniej za wszelką cenę starałem się ratować relacje z tym chłopakiem, o tyle z czasem przestało mi zależeć. Jjong stał się kolejną osobą w moim życiu, która nie jest warta mojej uwagi i chociaż za każdym razem, gdy do mnie pisał, ja miękłem i ulegałem, nie wierzyłem, że to da się uratować.

Jjong za każdym razem brał winę na siebie, zwalał wszystko na choroby i wizyty w szpitalu. Odsuwał mnie od siebie, gdy stan zdrowia zaczynał się pogarszać. Nie docierało do niego, gdy mówiłem, że chcę być częścią tego wszystkiego. Mimo że chwilami wszystko mnie przytłaczało i przerażało, to nie chciałem uciekać. Nie byłem tchórzem, by chować głowę w piasek, kiedy coś działo się nie tak. On tego nie widział. Mówił, że mam własne problemy, więc po co dokładać kolejnych? Tylko że on był jednym z tych moich „problemów”.

Z czasem zwalanie winy na pogarszający się stan zdrowia stało się dla mnie żałosne. O ile z początku starałem się wczuwać w jego sytuację, o tyle z każdą kolejną taką akcją zaczynałem stopniowo tracić do niego zaufanie, aż sprawy zaszły na tyle daleko, że całkowicie je straciłem. Mimo że za każdym razem, gdy dochodziliśmy do porozumienia, a ja na nowo się przed nim otwierałem i opowiadałem o swoich problemach, robiłem to bardziej z tego względu, by poczuć samemu ulgę. Przerzucałem na niego część tego przytłaczającego ciężaru, nie licząc się z konsekwencjami.

4

Przełom nastąpił w moje dwudzieste trzecie urodziny, kiedy to na dzień przed nimi otrzymałem od Jjonga wzruszającą wiadomość, w której to wyjaśnił, dlaczego przez ostatnie miesiące w ogóle się nie odzywał i odsunął się ode mnie. Wszystkie te słowa poruszyły mną na tyle mocno, że nawet uroniłem kilka łez. Totalnie zmiękłem i na nowo uległem, chociaż nie chciałem tego, bo wiedziałem doskonale do czego to wszystko doprowadzi. Wcześniejsze kryzysy i nasze nieustanne próby ratowania przyjaźni powinny były nauczyć mnie, że nie należy ratować czegoś, co od początku było skazane na porażkę. Ja jednak byłem głupi i ślepo wierzyłem, że może jednak tym razem się uda. Po wyznaniu sobie, jak bardzo za sobą tęskniliśmy i jak bardzo brakowało nam wspólnych rozmów zacząłem wierzyć, że to naprawdę da się naprawić. Przez kolejne dni nieustannie ze sobą gadaliśmy, nadrabiając w ten sposób stracony czas.

Powiadają, że nadzieja jest matką głupich i chyba coś w tym jest. Nie minęło nawet kilka tygodni, jak znów między nami zaczęło się psuć. Z dnia na dzień rozmowy stały się coraz bardziej wymuszone, na siłę szukaliśmy tematów, o których moglibyśmy pogadać. Było to na tyle męczące, że jako pierwszy odpuściłem walkę o coś, co już dawno straciło sens.

Czy czułem się z tym źle? O dziwo nie. Poczułem niesamowitą ulgę, gdy po raz kolejny wywaliłem Jjonga ze swojej głowy. Uświadomiłem sobie, że przecież na nim świat się nie kończy i chociaż kiedyś myślałem, że właśnie tak jest, doszedłem do wniosku, że on jedynie mnie ograniczał, a nawet doprowadzał do stanów depresyjnych. Najbardziej jednak żałowałem, że pozwoliłem temu chłopakowi zdeptać moje poczucie wartości. To on jako pierwszy pokazał mi, że nie jestem taki silny za jakiego się miałem. To właśnie on wmówił mi, że jestem słaby i bez drugiej osoby sobie nie poradzę. Teraz przyszedł czas, bym uświadomił sobie, a zwłaszcza jemu, że bardzo się mylił. Przez całe życie dawałem sobie radę i nie zamierzam kolejny raz dać się tak stłamsić drugiej osobie. Nie pozwolę, by ktoś znów odebrał mi pewność siebie i wmówił, że jestem słaby.

5

Kim Kibum nie jest słabeuszem i jeszcze przyjdzie czas, kiedy pokaże całemu światu swoją siłę.