Love like oxygen [I]

  

Tytuł: Love like oxygen
Część: pierwsza
Bohaterowie: Kim Kibum, Kim Jonghyun
Rodzaj: romans
Uwagi: AU (chłopaki nie są sławni)

1

Kim Jonghyun nigdy nie był dobry w wymyślaniu miejsc na pójście na randkę, dlatego jego chłopaka nie zdziwił fakt, że po raz kolejny poszli do kina na mało straszny horror. Zawsze wybierał tego typu produkcje, doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak strachliwy bywa niewiele młodszy od niego Kibum. Zawsze kiedy blondwłosy podskakiwał w fotelu i zakrywał oczy dłonią, Jonghyun mógł go objąć ramieniem i przytulić do siebie, nawet nie zwracając większej uwagi na otaczających ich ludzi. Przy Kibummie reszta świata przestawała mieć jakiekolwiek znaczenie, co naprawdę podobało się brązowowłosemu. Dzięki temu chłopakowi mógł oderwać się od przytłaczającej rzeczywistości, a Kibum miał to do siebie, że nigdy nie pozwalał Jjongowi zaprzątać sobie głowy niepotrzebnymi sprawami.

Po wyjściu z sali kinowej blondwłosy rozejrzał się dookoła siebie, wzrokiem szukając swojego partnera, który nagle gdzieś się zapodział. Kibum zagryzł nerwowo dolną wargę i zamruczał coś niezrozumiale pod nosem, wypatrując szatyna. Zrezygnowany opadł płasko na stopy i westchnął ciężko, dochodząc do wniosku, że Jonghyun pewnie bez słowa poszedł do toalety i zaraz wyłoni się z tłumu ludzi. Żeby samemu nie zgubić się pośród tylu osób, odszedł na bok i oparł się plecami o jeden z filarów, dłonie wsuwając do obcisłych spodni w odcieniu słodkich malin. Kibum był tak bardzo skupiony na oglądaniu swoich nienagannie czystych trampek, że nie dostrzegł nawet zbliżającej się do niego blondwłosej piękności. Dziewczyna przystanęła naprzeciwko Kibuma i uśmiechnęła się promiennie, odchrząkując przy tym głośno, by obiekt jej westchnień zwrócił na nią uwagę. Blondyn uniósł niechętnie głowę i leniwie spojrzał na sterczącą przed nim dziewczynę.

- Kibum-oppa! – zawołała podekscytowana, prawie rzucając się chłopakowi na szyję.

- Cześć – rzucił do Taeyeon, siląc się na uśmiech. Zamiast tego na jego bladej twarzy pojawił się dziwny grymas. Chcąc jak najszybciej pozbyć się dziewczyny, rozejrzał się ponownie dookoła siebie, jednak jak na złość nigdzie nie było Jonghyuna. – Co u ciebie? – zapytał po chwili, niechętnie dochodząc do wniosku, że może przy rozmowie z tą dziewczyną czas szybciej upłynie i nim się spostrzeże, obok niego pojawi się Jjong, któremu swoją drogą nieźle się oberwie za zostawienie Kibuma na pastwę losu.

- Wszystko w porządku. Właśnie idę z koleżankami na ten nowy horror – powiedziała, prawie unosząc się nad ziemią z tego podekscytowania. – A ty co tutaj robisz?

- Stoję – rzucił obojętnie i wzruszył ramionami, ponownie podejmując próbę posłania blondynce chociaż nikłego uśmiechu. Widząc jej zdziwione spojrzenie, przewrócił oczami i westchnął ciężko. – Byłem z Jonghyunem na tym nowym horrorze.

- Och! I jak? Warto iść? – spytała, otwierając szeroko oczy, co trochę przeraziło Kibuma, któremu w tamtym momencie przemknęło przez myśl, że gdy Taeyeon robi taką minę, to wygląda jak rozjechana żaba z okropnym wytrzeszczem oczu.

- Czy ja wiem… - zamyślił się na chwilę, uśmiechając się pod nosem na samą myśl o tym, co działo się podczas seansu filmowego. – Jak dla mnie nudny, ale może tobie się spodoba – dodał po chwili, ścierając z twarzy głupawy uśmieszek, który zawsze pojawiał się, gdy Kibum przywoływał na myśl swojego chłopaka.

Blondyn wbił się mocniej plecami w twardy filar, próbując w ten sposób zachować jak największy dystans z Taeyeon, która z każdą kolejną sekundą zbliżała się do chłopaka coraz bardziej. W pewnym momencie miał wrażenie, że niska blondynka rzuci się na niego i coś mu zrobi. Tego by nie przeżył. Już wolałby paść ofiarą wygłodniałego lwa, aniżeli mieć jakikolwiek kontakt z Taeyeon. Dziewczyna należała do bardzo wścibskich i nachalnych osób. Kibum nie mógł się od niej odgonić i o ile jeszcze kilka lat temu naprawdę by mu to nie przeszkadzało, a nawet by schlebiało, o tyle teraz wolałby, żeby dziewczyna dała sobie spokój. Pewnie tak by się stało, gdyby znała prawdę o swoim obiekcie westchnień.

Póki co zarówno Kibum, jak i Jonghyun woleli nie dzielić się ze wszystkimi swoim sekretem. O ich związku wiedziała jak na razie tylko jedna osoba i to tak bardzo zaufana, że tych dwóch chłopaków ani przez chwilę nie wahało się przed powiedzeniem Taeminowi prawdy. Młody Lee nie zdawał się być bardzo zaskoczony, gdy oznajmili mu, że są razem i to już od dłuższego czasu. Wzruszył jedynie ramionami i stwierdził, że od dawna podejrzewał, że coś między nimi się dzieje, jednak wolał to zachować dla siebie niż wyjść na kretyna przed przyjaciółmi.

- Bummie, wszędzie cię szukałem – powiedział zdyszany Jonghyun, przystając obok swojego chłopaka. Dopiero po chwili dostrzegł śliniącą się na widok blondyna dziewczynę, której obecność sprawiła, że żołądek szatyna momentalnie wywrócił się do góry nogami. – Hej, Taeyeon – rzucił do niej, siląc się na uśmiech.

- Hej, właśnie rozmawiałam z Kibumem-oppa o filmie, na którym byliście, bo wybieram się na niego z koleżankami – powiedziała podekscytowana, przenosząc szybko wzrok z powrotem na blondyna. – A tobie się podobał, Jjong-oppa? – spytała, nawet nie patrząc na szatyna.

- Powiedzmy – westchnął, posyłając swojemu chłopakowi wymowny uśmiech. Ten od razu go odwzajemnił i odkleił się od filaru, szybko jednak robiąc unik, by nie zderzyć się z blondynką. – My już musimy iść, a poza tym chyba zaraz zaczyna ci się film – oznajmił Jonghyun i nie czekając na odpowiedź dziewczyny, złapał Kibuma za rękaw kurtki i pociągnął go w stronę wyjścia z kina. – Czego ona znowu chciała?

- A bo ja wiem? – Kibum wzruszył ramionami i poprawił jasne kosmyki włosów. Widząc minę partnera, zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową z rozbawieniem. – Jesteś zazdrosny?

- Pff, po prostu mnie wkurza, że wszędzie wtyka ten swój zoperowany nos – zamruczał oburzony Jonghyun, wsuwając dłonie do kieszeni spodni. – Do tego te jej przesłodzone oppa. Aż tak blisko to my nie jesteśmy, żeby tak mogła mówić.

- Nie moja wina, że się we mnie zakochała. – Kibum wzruszył beztrosko ramionami, udając, że nie widzi morderczego spojrzenia szatyna. – Zresztą, kto by się we mnie nie zakochał. Taki przystojny ze mnie chłopak – dodał rozmarzony, wpatrując się intensywnie w rozgwieżdżone niebo.

- Tak, przystojny, przystojny – parsknął Jonghyun, rozglądając się dookoła siebie. – Zwłaszcza w różowych spodniach.

- One są malinowe, Dinozaurze – warknął poirytowany Kibum, nadymając ze złości policzki.

- A malinowy to nie jest odcień różowego? – Jjong zmarszczył pytająco czoło, dokładnie przyglądając się spodniom blondyna, a może raczej jego zgrabnym nogom, których mogłaby pozazdrościć niejedna dziewczyna. Zagryzając dolną wargę, westchnął cicho i szybko przeniósł wzrok na twarz swojego chłopaka, który wpatrywał się w niego z zaciekawieniem. – Co?

- Różowy to różowy, a malinowy to malinowy – prychnął Kibum i ruszył przed siebie w stronę placu zabaw.

Jonghyun uśmiechnął się do samego siebie i wpatrując się w zgrabny tyłek swojego chłopaka, który idealnie opinały malinowe (różowe) spodnie, wiernie za nim podążył, nie chcąc kolejny raz stracić go z oczu. W kinie na ułamek sekundy puścił rękę Kibuma i nagle ten stracił się w tłumie ludzi. Jonghyun przez kolejne minuty, które dłużyły się w nieskończoność, próbował odnaleźć swojego chłopaka, ale jak na złość nigdzie go nie było. Potem okazało się, że blondwłosy jakby nigdy nic konwersuje sobie z tą Taeyeon. Na samą myśl o tej dziewczynie Jonghyuna przeszedł nieprzyjemny dreszcz, a w głowie zrodziły się przerażające scenariusze. Bo co by było, gdyby udało jej się uwieść Kibuma? Co prawda młodszy Kim był pewny swojej orientacji, ale nigdy nic nie wiadomo. Nagle może mu się coś odwidzi i zostawi biednego Dinozaura na pastwę losu, a wtedy jemu będzie już wszystko jedno.

- O czym tyle myślisz? – zapytał w pewnym momencie Kibum, przystając nagle przed zamyślonym szatynem. Ten nie zdążył się zatrzymać i z impetem wpadł na młodszego chłopaka, uderzając czołem o jego czoło. – Ja wiem, że na mnie lecisz, ale mógłbyś to okazywać w mniej bolesny sposób – poskarżył blondyn, przykładając dłoń do obolałego miejsca.

- Przepraszam, Bummie, trochę się zamyśliłem – westchnął Jonghyun i pocałował swojego chłopaka w środek czoła, chcąc załagodzić ból po zderzeniu.

- Trochę? Ty całkowicie odleciałeś – zaśmiał się Kibum, poprawiając jasne włosy. – Powiesz mi, o czym tyle myślałeś? – Uśmiechnął się promiennie i pociągnął Jjonga za rękę w stronę drewnianego domku, w którym zwykli przesiadywać, kiedy zapada zmrok i już żadne dzieciaki nie kręcą się po placu zabaw.

- Czy to ważne? – westchnął ciężko szatyn, gdy wdrapał się za młodszym chłopakiem po drabince i usiadł na brudnej od piasku podłodze. Czując na sobie przenikliwy wzrok Kibuma, odchylił głowę i wbił spojrzenie w sufit drewnianego azylu. – Obiecasz mi coś? – odezwał się po dłuższej chwili, podczas której zbierał się na odwagę, by w końcu zadać to pytanie.

- Oczywiście, co tylko chcesz – odpowiedział trochę zaniepokojony blondyn, siadając naprzeciwko Jonghyuna, by mieć na niego lepszy widok. Oparł przedramiona na podkurczonych nogach chłopaka i uśmiechnął się do niego zachęcająco, co wcale nie okazało się pomocne. – Co mam ci obiecać?

- Obiecaj, że jeśli pewnego dnia poczujesz, że to jednak nie jest to, czego pragniesz, to mi po prostu o tym powiesz…

- Słucham?

- …bo nie chcę, żebyś się niepotrzebnie męczył. Ja przecież to zrozumiem – dokończył, uciekając wzrokiem gdzie popadnie, byleby tylko nie musieć patrzeć blondynowi w oczy, które teraz intensywnie się w niego wpatrywały. – Obiecasz?

- Jesteś głupi – szepnął zszokowany Kibum. Nie spodziewał się, że usłyszy od swojego chłopaka takie słowa. Odsunął się od niego na niewielką odległość i ponownie mu się przyjrzał, jakby czekając tylko na to, że ten zaraz zacznie się śmiać i powie, że to był tylko żart. Tak się jednak nie stało. Jonghyun milczał jak zaklęty, beznamiętnie wpatrując się w jakiś punkt na przeciwległej ścianie. – Co to miało być, co? Czego ty się do cholery boisz, Jjong? Że cię zostawię dla innego?

- Albo dla innej – szepnął ledwo dosłyszalnie, jednak przez ciszę jaka panowała wokół nich Kibum doskonale to usłyszał.

- Myślisz, że… - Kim podniósł się z podłogi i spojrzał z góry na brązowowłosego, który dopiero wtedy oderwał wzrok od ściany i przeniósł go na postać blondyna. – Chodzi o Taeyeon, tak? Myślisz, że uda jej się w końcu mnie zdobyć?

Milczenie Jonghyuna było jednoznaczną odpowiedzią dla młodszego Kima. Nie mogąc dłużej patrzeć na swojego chłopaka, zjechał na zjeżdżalni i ruszył szybkim krokiem przed siebie, chcąc znaleźć się jak najdalej od tego głupiego Dinozaura. Kibum był tak wściekły, że nie słyszał nawet nawoływań swojego chłopaka, który zaraz po jego ucieczce, wyskoczył z domku i pędem ruszył za nim, chcąc to jakoś wytłumaczyć.

- Zostaw mnie! – krzyknął blondyn, kiedy Jonghyun w końcu go dogonił i złapał mocno za nadgarstek, jednym ruchem odwracając chłopaka przodem do siebie. – Powiedziałem, ze masz mnie zostawić!

- Bummie, przepraszam, sam nie wiem, co mi do głowy strzeliło – wyszeptał speszony Jonghyun, starając się nie spanikować i nie uciec. Wiedział doskonale, jak bardzo wybuchowy potrafi być Kibum, dlatego tym bardziej bał się, że zaraz rzuci się na niego, zabije i zakopie w piaskownicy.

- Ty mi po prostu nie ufasz – stwierdził pewnie Kibum, opadając powoli z sił. – Naprawdę myślisz, że mógłbym… Tu nawet nie chodzi o Taeyeon, ale o to, że w ogóle pomyślałeś o tym, że mógłbym cię zostawić dla kogoś innego – powiedział rozżalony, wpatrując się intensywnie w ciemne oczy partnera. – Kiedy zrozumiesz, że jestem z tobą szczęśliwy i nie zamieniłbym cię na kogoś innego? Jonghyun, kocham cię i niech to co ciebie w końcu dotrze – dodał szeptem, już nawet nie mogąc panować nad drżącym głosem.

- Przepraszam – szepnął Jjong, bojąc się wykonać jakikolwiek ruch, by nie spłoszyć Kibuma.

- Wybaczam, a teraz mnie przytul, ty skurczony Dinozaurze – zaśmiał się blondyn, wtulając się mocno w ciało swojego chłopaka. Po chwili poczuł wokół siebie silne ramiona Jonghyuna i jego ciepły oddech na szyi. Kibum przytulił twarz do torsu szatyna, pozwalając kilku łzom wsiąknąć w materiał ciemnej koszulki. – Nigdy więcej tak nie rób, dobrze? Moje serce tego nie wytrzyma kolejny raz.

Jjong przytaknął głową i złożył na szyi blondyna kilka czułych pocałunków. Czując drżenie ciała Kibuma, odsunął go od siebie i uśmiechnął się lekko. Było mu tak cholernie głupio, że zachował się w tak beznadziejny sposób, psując tym samym randkę, na którą z resztą sam nalegał.

- Odprowadzisz mnie do domu? – zapytał szeptem blondyn, przyglądając się twarzy swojego chłopaka, na której wciąż widniało niemałe zakłopotanie. Kibum już nieco się uspokoił, jednak wciąż czuł szybkie bicie swojego serca i dziwny uścisk w brzuchu. Nie chcąc jeszcze bardziej psuć spotkania, uśmiechnął się promiennie, kryjąc za tym gestem wszystkie negatywne emocje i fakt, że kłótnia z Jonghyunem rozłożyła go na części pierwsze. - Rozchmurz się, bo zaraz się przez ciebie rozpada, a naprawdę poświęciłem mojej fryzurze dużo czasu – zażartował i odetchnął z wyraźną ulgą, gdy Jjong w końcu się uśmiechnął.

Większość drogi do domu Kibuma minęła im w milczeniu. Obaj jeszcze raz analizowali wcześniejszą kłótnię i trawili wszystkie te gorzkie słowa, które padły pod wpływem niepotrzebnych emocji. Blondyn raz po raz zerkał na swojego chłopaka, wzmacniając uścisk ich splecionych razem dłoni, jakby chcąc mu w ten sposób pokazać, że już się na niego nie gniewa i że nie powinien dalej roztrząsać tego, co się wydarzyło jakiś czas wcześniej. Wiadomo że w związkach zdarzają się kłótnie, jednak Kibum nie chciał się do nich przyzwyczajać. Może to było naiwne z jego strony, ale pragnął stworzyć z Jonghyunem relację, która będzie pozbawiona jakichkolwiek nieporozumień. Taemin mówił, że to niemożliwe, jednak Kibum wiedział lepiej i wierzył w to, że jeśli człowiek chce, to może osiągnąć nawet rzeczy niemożliwe.

- Myślałeś kiedyś o tym, jak będzie wyglądało nasze życie, gdy w końcu zdecydujemy się ujawnić? – zapytał Kibum, kiedy zbliżali się do jego domu.

- Nieustannie o tym myślę, Bummie – odpowiedział po chwili Jonghyun, wzmacniając uścisk na dłoni blondyna. – Wątpię, by moi rodzice to zaakceptowali.

- Nie boisz się? – Kibum przystanął w miejscu i wbił wzrok w swoje trampki, nie mając śmiałości, by spojrzeć na szatyna. – A co jeśli wszyscy się od nas odwrócą? Nasi rodzice, znajomi ze szkoły. Nie każdy jest tak wyrozumiały, jak Taemin.

- Wiem, ale mam to w nosie – zaśmiał się cicho Jonghyun, zwracając na siebie uwagę blondyna, który na te słowa uniósł głowę i spojrzał w oczy swojemu chłopakowi. – Dziwi cię to? Bummie, czymże jest świat w porównaniu z kimś takim, jak ty? Niczym. Nieważne czy moi rodzice nas zaakceptują, czy wywalą mnie z domu i zerwą ze mną wszelkie kontakty. Tak długo, jak długo będę miał cię przy sobie, inni się nie liczą – powiedział i dla potwierdzenia swoich słów, przybliżył się do Kibuma i czule musnął jego usta.

- Oglądasz za dużo komedii romantycznych – zamruczał rozbawiony blondyn, starając się ukryć wzruszenie, jakie wywołały w nim słowa szatyna. Nadął policzki i robiąc zabawną minę, pociągnął Jjonga w stronę swojego domu. – I jeszcze jedno… - zaczął poważnie, przystając przed bramą niewielkiej posiadłości - … nigdy nie podważaj moich wyborów, bo jednym z nich jesteś ty – powiedział i na pożegnanie zachłannie wpił się w wargi zaskoczonego jego słowami Jonghyuna.

2

Kibumowi ciężko było powstrzymywać się przed zerkaniem na swojego chłopaka, a co dopiero przed zbliżeniem się do niego na tyle, by móc skraść mu szybkiego buziaka. Blondynowi szumiało w głowie od wypitego alkoholu, co wcale nie pomagało w zachowaniu dystansu z Jjongiem. Tylko fakt, że wokół nich kręciło się pełno osób ze szkoły powstrzymywał chłopaka przed rzuceniem się na szatyna. Z początku pomysł pójścia na imprezę urodzinową ich wspólnego kolegi wydawał się Kibumowi doskonały. W końcu znalazła się jakaś inna rozrywka, a nie tylko wyjścia do kina czy przesiadywanie w drewnianym domku na placu zabaw. Mimo wszystko blondyn uwielbiał tego typu rozrywki, bo przynajmniej wtedy miał Jonghyuna tylko i wyłącznie dla siebie.

- Może olejemy imprezę i przeniesiemy się do mnie? – zaproponował Kibum, robiąc słodkie oczka do swojego chłopaka. – Moja mama wyjechała na kilka dni do babci. Mam wolną chatę – dodał, poruszając zabawnie brwiami.

- Bummie, niedawno przyszliśmy. Nie podoba ci się? – Jjong zmarszczył pytająco czoło, rozglądając się dookoła, czy przypadkiem nikt się na nich nie patrzy.

Oczywiście ludzie ze szkoły wiedzieli, że przyjaźni się z Kibumem i ich relacje są dość zażyłe, jednak nikt nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo blisko siebie są. Wolał, żeby jeszcze przez jakiś czas żadna z tych osób nie poznała ich sekretu. Co prawda niedawno mówił swojemu chłopakowi, że opinia innych ludzi go nie interesuje, ale spójrzmy prawdzie w oczy: chodzili jeszcze do liceum, do jego ukończenia pozostały zaledwie cztery miesiące, więc tyle mogli poczekać skoro ukrywali się już od przeszło dwóch lat. Poza tym Jjong nie chciał, by inni ludzie zrobili z ich życia piekło. Chciał ukończyć liceum w spokojnej atmosferze pozbawionej jakichkolwiek afer.

- Nie no, nie jest źle, ale w moim domu moglibyśmy przestać udawać, że jesteśmy tylko kumplami – zamruczał obruszony, sięgając po kolejną butelkę z alkoholem. – Ale jak tam chcesz. Tylko potem nie mów, że nie proponowałem lepszej rozrywki – dodał na koniec i odszedł w stronę tłumu tańczących nastolatków.

 Nigdy nie przepadał za imprezami, chyba że odbywały się one w domu któregoś z kolegów. W klubach bywał bardzo rzadko, bo jakoś tańczenie pośród obcych i spoconych ludzi nie należało do ulubionych zajęć Kibuma. Jedynie pod naciskiem Jjonga zgadzał się brać udział w takich imprezach, jednak po tym, jak ostatnim razem blondyna podrywał starszy facet i o mało co nie obmacał go w ciemnym kącie klubu, starszy Kim ograniczył tego typu rozrywki do minimum. Kibum przyzwyczaił się do tego, że jego chłopak jest o niego chorobliwie zazdrosny, ale nigdy przez to nie doszło między nimi do kłótni. Blondyn też nigdy nie wykorzystywał tego faktu dla własnych korzyści, nawet starał się nie dawać Jjongowi powodów do bycia zazdrosnym. Miał swojego Dinozaura i nie potrzebował innych facetów, nawet jeśli byliby w dziesiątce najprzystojniejszych mężczyzn na świecie.

- Kibum-oppa! – zaświergotała wstawiona Taeyeon, uwieszając się na ramieniu blondyna, który na widok dziewczyny jęknął przeciągle i za jednym razem wypił całą zawartość trzymanej w dłoni butelki. Wiedział, że na trzeźwo nie da rady normalnie rozmawiać z Taeyeon. – Od Taemina dowiedziałam się, że tutaj będziesz. On sam nie chciał przyjść. Nie wiesz czemu?

- Taemin nie przepada za imprezami – wyjaśnił Kibum, uśmiechając się łagodnie. – Pewnie czyta teraz książkę i pije kakao – dodał i wzruszył ramionami, kiedy dziewczyna zaczęła się śmiać.

- Oppa, już dawno chciałam się ciebie o coś zapytać – zaczęła dość poważnie blondynka, wpatrując się błyszczącymi oczami w twarz chłopaka. Ten zmarszczył pytająco czoło, zastanawiając się w myślach z czym też zaraz wyskoczy ta dziewczyna. – Umówisz się ze mną na randkę?

- Na… na co?

- Na randkę – zachichotała wstawiona Taeyeon, nieco chwiejąc się na boki. – Nie będę kłamać. Podobasz mi się i już od dawna chciałam cię gdzieś zaprosić, ale nie miałam odwagi.

- Hm, nie wiem, jak mam ci to powiedzieć – westchnął Kibum, zerkając kątem oka na stojącego niedaleko nich Jonghyuna, który uważnie im się przyglądał. – Nie, nie umówię się z tobą. Przepraszam – wyrzucił z siebie i odszedł w stronę swojego chłopaka, jednak w ostatnim momencie skręcił w stronę kuchni, omijając szatyna szerokim łukiem.

- Jak to nie? – jęknęła załamana dziewczyna, odprowadzając wzrokiem blondyna, który po chwili zniknął w innym pomieszczeniu. Przeniosła spojrzenie na Jonghyuna, a później zagryzła dolną wargę, widząc, jak ten podąża za Kibumem do kuchni. – Co za upokorzenie – pomyślała, powstrzymując z ledwością napływające do oczu łzy.

Rozejrzała się dookoła siebie, sprawdzając, czy nikt nie był świadkiem tego, co zaszło chwilę wcześniej, a później szybko uciekła do jedynej łazienki w tym domu, która na szczęście okazała się być wolna. Oddychając szybko, oparła się dłońmi o umywalkę i spojrzała na swoje odbicie w lustrze. Dlaczego jej nie chciał? Dlaczego odrzucił, kiedy wyznała mu to, co czuje? Było jej tak źle, że gdyby nie fakt, że spędziła dużo czasu nad makijażem, pewnie by się rozpłakała. Nie chcąc na razie wracać do reszty ludzi, weszła do wanny i po chwili wygodnie się w niej ułożyła. Spokój panujący w łazience pozwolił dziewczynie po części zebrać chaotyczne myśli i ułożyć je w mniej lub bardziej logiczną całość. Czując się już trochę lepiej, przymknęła powieki i wzięła kilka głębokich wdechów. Była tak skupiona na tej czynności, że nie usłyszała nawet, że ktoś pociąga za klamkę i wchodzi do łazienki. Taeyeon w ostatniej chwili szarpnęła za zasłonkę i ukryła się przed dwójką pijanych imprezowiczów. Nie chciała, żeby ktokolwiek pytał, dlaczego siedzi sama w łazience i to w dodatku taka smutna.

- Bummie, oszalałeś? – zaśmiał się brązowowłosy chłopak, gdy jego partner zaczął całować go po szyi. – Nie tutaj. Przecież ktoś może zaraz wejść.

Taeyeon zamrugała pospiesznie powiekami i rozdziawiła usta, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszy. Ostrożnie odsunęła zasłonkę prysznicową i spojrzała na dwóch całujących się ze sobą chłopaków. Bez problemu rozpoznała Jonghyuna i Kibuma. O mało co nie krzyknęła, uświadamiając sobie, co właśnie dzieje się na jej oczach. Drżącą dłonią sięgnęła po swój telefon, a później z ledwością zrobiła dwójce kochanków zdjęcie. Przynajmniej już wiedziała, dlaczego Kibum przez ten cały czas trzymał ją na dystans. Na samą myśl o tym, że jeszcze kilkanaście minut temu chciała się z nim umówić i myślała jedynie o tym, by go pocałować, wzdrygnęła się i z obrzydzeniem wytarła usta dłonią.

Oj, Bummie, jeszcze pożałujesz tego wszystkiego.