Love like oxygen [II]

Tytuł: Love like oxygen
Część: druga
Bohaterowie: Kim Kibum, Kim Jonghyun, Lee Taemin
Rodzaj: romans, obyczaj, angst

1

Weekend minął niesamowicie szybko. Ledwo rozpoczął się piątek, który dwójka chłopaków spędziła w domu swojego kolegi ze szkoły, uczestnicząc w jego imprezie urodzinowej, a już trzeba było wstać o szóstej rano w nieszczęsny poniedziałek i zacząć zbierać się do szkoły. Kibum nie zamierzał iść tego dnia na lekcje, zwłaszcza, że wciąż czuł obok siebie swojego chłopaka, z którym chciał spędzić jeszcze tych kilkanaście godzin, korzystając z faktu, że mamy wciąż nie było i mieli cały dom tylko dla siebie. Niestety okazało się, że Jonghyun miał zupełnie inne plany i gdy tylko rozdzwonił się budzik w jego telefonie, poderwał się na łóżku, zrzucając przy tym z siebie rozespanego blondyna, i mocno się przeciągnął, nastawiając kręgosłup.

- Bummie, wstawaj – poprosił łagodnym głosem, spoglądając na swojego chłopaka, który tylko zamruczał coś pod nosem i odwrócił się do niego plecami. – Kocie, wstawaj, bo nie mamy zbyt wiele czasu, a znając ciebie, to godzinę będziesz siedział w łazience – powiedział rozbawiony, a nie widząc żadnej reakcji ze strony chłopaka, klepnął go mocno w tyłek.

- No wiesz ty co? – Kibum podskoczył na łóżku i spojrzał z wyrzutem na roześmianego szatyna. – Będzie mnie tu jakiś Dinozaur molestował – prychnął i zakrył się kołdrą, pokazując swojemu chłopakowi język.

- Jakoś w nocy nie protestowałeś – zaśmiał się Jjong, wpatrując się z rozbawieniem w bladą twarz kochanka. Kibum otworzył usta, żeby coś powiedzieć, jednak w ostatnim momencie zamknął je i zrobił naburmuszoną minę. – Wstawaj, leniuchu, bo naprawdę spóźnimy się do szkoły – zarządził, podnosząc się z łóżka.

- Ja nie idę – zamruczał blondyn, wtulając się mocniej w ciepłą pościel. – Ty też nie idziesz. Dzisiaj robimy sobie wolne od szkoły – zadecydował i uśmiechnął się perliście do szatyna.

- Bummie, już ostatnio nie poszliśmy do szkoły – westchnął ciężko Jjong, opuszczając ramiona wzdłuż ciała.

Naprawdę propozycja Kibuma była kusząca, jednak starszy Kim nie mógł sobie pozwolić na kolejny dzień wagarów. I tak cudem ojciec nie dowiedział się o poprzednich dniach wolnego od szkoły, na które oczywiście namówił go Kibum, jednak on nie stawiał większych oporów. Jako że mama blondyna często pracowała na dwie zmiany, bywało tak, że mieli dom na całą noc i pół dnia tylko dla siebie. Byliby niepoważni, gdyby nie wykorzystali takiej okazji i nie zostali w przytulnym pokoju Kibuma.

- Proszę, zostańmy! To ostatni dzień, kiedy mamy dom tylko dla siebie – powiedział rozżalony blondyn, robiąc słodkie oczka do swojego chłopaka. – Rozumiem, że nie chcesz ze mną poleniuchować w wygodnym łóżku – dodał rozczarowany, wyciągając się na materacu. Zamrugał zalotnie powiekami do brązowowłosego i zagryzł dolną wargę, licząc na to, że ten jednak skusi się na kolejny dzień wagarów.

Jonghyun westchnął głośno i opadł bezwładnie na łóżko, po chwili kładąc się na niczego nie spodziewającego się Kibuma, przygniatając go całym ciężarem ciała. Blondyn stęknął przeciągle, próbując wydostać spod chłopaka ręce, żeby móc zepchnąć go z siebie, jednak na marne. W końcu się poddał i pozwolił Jonghyunowi całować swoją szyję. Kibumowi było tak dobrze, że ani myślał o czekających na niego zajęciach w szkole. Przymknął powieki i z przyjemnością malującą się na twarzy delektował się kolejnymi pocałunkami składanymi przez leżącego na nim szatyna.

- Koniec tego dobrego, Bummie – powiedział nagle starszy Kim, a czar momentalnie prysnął. – Zbieramy się do szkoły – dodał i wstał z łóżka, kierując się od razu w stronę szafy, w której miał już nawet osobną półkę.

- Tak nie można robić, wiesz o tym? – zamruczał oburzony Kibum, również wstając z materaca.

Przyszło mu to z ogromną trudnością, jednak wiedział doskonale, że Jonghyun nie odpuści, a wolał, żeby chłopak nie zaciągnął go do szkoły w samych bokserkach i różowej koszulce. Ludzie i tak mają Kibuma za dziwaka chodzącego w różowych spodniach, więc wolał nie dawać im kolejnego powodu do wyśmiewania się. Niechętnie doczłapał do szafy i spojrzał na jej zawartość, dochodząc po chwili do wniosku, że kompletnie nie ma ochoty ubierać szkolnego mundurka. Mimo że był już do niego przyzwyczajony, to każdego dnia narzekał mamie, że dyrektor placówki powinien odpuścić i pozwolić uczniom chodzić ubranymi tak, jak oni chcą. Dla kogoś takiego, jak Kibum wtapianie się w tłum było czymś strasznym. Po powrocie do domu zawsze w mgnieniu oka przebierał się w swoje ubrania i paradował w kolorowych spodniach czy wzorzystych koszulkach, dzięki którym był widoczny z odległości kilkunastu metrów.

- Ty jeszcze się nie ubrałeś? – Jonghyun spojrzał uważnie na swojego chłopaka, który stał nieruchomo przed otwartą szafą i pustym wzrokiem wpatrywał się w trzymany w dłoniach mundurek. Nie widząc żadnej reakcji, szatyn podszedł do zamyślonego Kibuma i objął go w pasie, na co ten wzdrygnął się przestraszony, upuszczając przez to ubranie. – Kocie, czyżbyś miał coś na sumieniu, że jesteś taki strachliwy? – zażartował Jjong, odsuwając się od blondyna.

- Po prostu się zamyśliłem – odpowiedział mrukliwie Kibum i podniósł z podłogi znienawidzony mundurek.

- Jasne, jasne – zaśmiał się starszy Kim, za co został spiorunowany morderczym spojrzeniem przez blondyna. – Idź się wyszykować, a ja za ten czas zrobię nam śniadanie – powiedział, popychając swojego chłopaka w stronę łazienki.

- Tylko nie spal kuchni, bo niedawno był remont! Mama by mnie zabiła! – pogroził Kibum i zniknął za drzwiami łazienki, uśmiechając się perliście do swojego chłopaka, który na te słowa zrobił naburmuszoną minę.

2

Droga do szkoły minęła chłopakom w przyjemnej atmosferze. Kibum przez cały czas nawijał jak najęty, a Jonghyun z całych sił starał się wtrącić choć kilka słów, co było naprawdę nie lada wyczynem. Kiedy młodszy Kim wkręcił się w jakiś temat, to nie sposób było go powstrzymać. Słowa same wypływały z jego ust, a on z każdą kolejną sekundą jeszcze bardziej się nakręcał. Dobrze rozpoczęty poranek, pyszne śniadanie przygotowane przez Jonghyuna oraz fakt, że pogoda tego dnia dopisywała, sprawiały, że Kibumowi nie przeszkadzał nawet krzywo zawiązany krawat oraz wymięta biała koszula.

Niestety nastroje chłopaków uległy zmianie, kiedy w progu szkoły natknęli się na Taemina. Młody Lee słowem się nie odezwał, a jedynie skinął głową na tablicę ogłoszeń, przy której zgromadzony był spory tłum uczniów. Po tym rudowłosy niepostrzeżenie zniknął, jakby obawiając się reakcji swoich przyjaciół na to, co mieli zobaczyć chwilę później. Jonghyun odruchowo chciał złapać Kibuma za rękę, aczkolwiek kilka spojrzeń mijanych ich uczniów sprowadziło go brutalnie na ziemię. Skinął więc głową na blondyna i razem podeszli do tłumu uczniów, którzy szeptali coś między sobą, raz po raz posyłając w stronę dwójki chłopaków ciekawskie spojrzenia.

Młodszy Kim jako pierwszy przepchał się pod samą tablicę ogłoszeń i nie minęło kilka sekund, gdy zobaczył przyczepione zszywkami zdjęcia, na których całował się z Jonghyunem. Kątem oka spojrzał na rozbawionego szatyna, któremu momentalnie zrzedła mina na widok fotografii. Kibum był pewien, że zostały zrobione w tej przeklętej łazience podczas tej przeklętej imprezy w przeklętym domu Daesunga. Nagle poczuł silne szarpnięcie, jednak był w tak silnym amoku, że nie zwrócił nawet uwagi na to, kto go szarpie i ciągnie w stronę wyjścia ze szkoły. Mijani przez nich uczniowie posyłali im ciekawskie spojrzenia i wytykali palcami, co chwilę rzucając jakieś kąśliwe uwagi, ale Kibumowi było wszystko jedno.

- Jjong – szepnął zmęczony tym szybkim marszem i jednym ruchem wyrwał się swojemu chłopakowi z uścisku. – To jest twoje rozwiązanie? Ucieczka? – zapytał, nagle odzyskując świadomość.

- A według ciebie, co mamy zrobić? Ktoś rozwiesił po całej szkole zdjęcia, na których się całujemy – powiedział zdenerwowany szatyn, gestykulując rękoma na wszystkie strony. – Nie dadzą nam żyć! Nie rozumiesz tego?

- Nie, właśnie nie rozumiem! – krzyknął Kibum, nie zważając na gapiących się na nich ludzi, którzy stali przed szkołą i uważnie przyglądali się dwójce kochanków. – Jeszcze niedawno mówiłeś, że masz w nosie opinię innych ludzi!

- Widocznie kłamałem! – wybuchł Jonghyun, jednak zaraz zamilkł, gdy zobaczył, że przygląda im się tłum uczniów. Z konsternacją wymalowaną na twarzy spojrzał na swojego chłopaka i cicho westchnął, widząc jego załzawione oczy. – Bummie…

- Kłamałeś? – Kibum wprost wypluł to słowo, czując coraz większy żal i odrazę do stojącego naprzeciwko niego chłopaka. – Kła… Kłamałeś? A czy wtedy, gdy mówiłeś mi, że mnie kochasz, też kłamałeś? A może nasz związek jest jednym wielkim kłamstwem, co? Aigoo, jesteś dupkiem, Jonghyun – wyszeptał blondwłosy i odwróciwszy się na pięcie, odszedł w stronę powrotną do swojego domu.

Jjong stał przez chwilę w bezruchu, pustym wzrokiem wpatrując się w oddalającą się postać chłopaka, jednak zaraz został sprowadzony na ziemię, gdy usłyszał kolejne wyzwiska padające pod jego adresem. Gdyby był tak silny, jak Kibum, to może by to wszystko po nim spłynęło i obróciłby tę sytuację w żart. Niestety despotyczny ojciec chłopaka postarał się o to, by został pozbawiony jakiekolwiek pewności siebie i skutecznie utwierdzał swojego syna w przekonaniu, że tak naprawdę jest nikim i równie dobrze mógłby nie istnieć. Tylko Kibum potrafił docenić Jonghyuna, a teraz on po prostu się od niego odwrócił, zmuszając blondyna do samodzielnego zmierzenia się z narastającymi problemami.

3

W przeciągu ostatnich kilku dni zdążył się przyzwyczaić do ciekawskich spojrzeń innych uczniów, ich głupawych uśmieszków, a tym bardziej do kąśliwych uwag, które z czasem zaczęły tracić na mocy i w końcu przestały działać na Kibuma. Mimo wszystko była jedna rzecz, do której nie umiał przywyknąć, a nawet nie chciał: nieobecność Jonghyuna. Od afery z wywieszonymi zdjęciami ani razu nie pokazał się w szkole. Młodszy Kim próbował to zrozumieć, przecież każdy mógłby się załamać, gdyby nagle stał się obiektem kpin, ale nie umiał pojąć, dlaczego Jjong nie odpisuje na jego smsy i nie odbiera telefonów. Kibum wiele razy próbował skontaktować się ze swoim chłopakiem, zapominając już ich kłótnię zaraz po tym, gdy zobaczyli zdjęcia na tablicy ogłoszeń. To nie miało najmniejszego znaczenia. Po prostu chciał porozmawiać z Jjongiem i zapytać, jak się miewa. To tak niewiele, jednak dla załamanego i boleśnie zranionego blondyna stanowiło nadzieję na poprawę sytuacji. Niestety, Jonghyun milczał i nie zanosiło się na to, by w najbliższym czasie miał się odezwać do swojego partnera.

Siedząc w ostatniej ławce w klasie matematycznej, wyglądał znudzonym wzrokiem przez okno, z którego widok roztaczał się na zadbane boisko szkolne. Uśmiechnął się mimowolnie na myśl o tym, jak jeszcze kilka dni wcześniej wygłupiał się z Jonghyunem podczas zajęć z wychowania fizycznego. Skakali na siebie i żartowali, śmiejąc się w niebogłosy i za nic mając uwagi nauczyciela, który próbował ich uspokoić. Nie w głowach im było bieganie wokół boiska, dlatego niezauważalnie schowali się pod trybunami i tam przeczekali połowę zajęć, po czym wyłonili się spod ławek i znów dołączyli do reszty klasy. O dziwo rumieńce widniejące na ich policzkach nie wzbudziły żadnych podejrzeń. Kibum doskonale pamięta, że nauczyciel pochwalił ich za przebiegnięcie kilkunastu kółek bez jakiegokolwiek marudzenia. Stary, dobry pan Lee nawet nie zauważył, że dwójka jego uczniów zniknęła na połowę zajęć i siedząc pod trybunami, nie szczędziła sobie czułości.

Wibracje telefonu wyrwały Kibuma z chwilowego zamyślenia. Obawiając się, że brzęczenie urządzenia zwróciło na niego uwagę nauczyciela, niepewnie zerknął w stronę starszego mężczyzny i odetchnął z wyraźną ulgą, gdy okazało się, że wciąż spokojnie prowadził lekcję. Zaintrygowany Kibum sięgnął dłonią do kieszeni spodni i wyjął z niej komórkę. Trzymając urządzenie pod ławką, odblokował ekran i odczytał wiadomość od Jonghyuna.

„Przepraszam, że tak długo się nie odzywałem. Moi rodzice dowiedzieli się o tej całej akcji ze zdjęciami. Dyrektor do nich zadzwonił. W domu jest afera. Nie wiem, kiedy znów będę miał telefon. Przepraszam. Kocham cię – nie zapominaj o tym, błagam. Twój Dinozaur.”

Kibum przymknął powieki i wziął kilka głębokich wdechów, palcami uciskając nasadę nosa. To był najgorszy moment na odebranie wiadomości od Jonghyuna. Czuł zbierające się w oczach łzy oraz niebezpiecznie drżącą dolną wargę, a to nie zwiastowało nic dobrego.

- Kibum, dobrze się czujesz? – zapytał zaniepokojony nauczyciel, który od dłuższej chwili przyglądał się blondwłosemu chłopakowi.

- Przepraszam, czy mogę wyjść? Trochę mi słabo – powiedział słabym głosem Kim, podnosząc się z ledwością z krzesła. Kiedy nauczyciel skinął głową w kierunku drzwi, wrzucił rzeczy do kolorowego plecaka i ruszył ku drzwiom. – Do widzenia – pożegnał się na koniec i wyszedł z klasy, starając się nie zwracać uwagi na rozbawione spojrzenia reszty uczniów.

Kibum miał wrażenie, że jego nogi z sekundy na sekundę zamieniają się w galaretę. Z ledwością udało mu się przejść przez główny korytarz i gdy tylko znalazł się za jedną ze ścian, oparł się o nią plecami i osunął, ostatecznie lądując bezwładnie na podłodze. Drżącą dłonią wydobył z kieszeni spodni telefon i wybrał numer do Jonghyuna. Naiwnie myślał, że chłopak tym razem odbierze i chociaż przez kilka sekund będzie mógł usłyszeć jego cudowny głos, od którego był wprost uzależniony.

Jeden sygnał, drugi i kilka kolejnych skutecznie sprowadziło Kibuma na ziemię. Przymykając powieki, pod którymi zaczęły gromadzić się gorzkie łzy, odsunął aparat od ucha i opuścił bezwładnie rękę, a telefon z łoskotem upadł na podłogę.

- Ty draniu – wyszeptał, dławiąc się łzami i nagle znieruchomiał, kiedy usłyszał czyjeś kroki.

Szybko poderwał się z ziemi i nie sprawdzając nawet, kto szedł w jego kierunku, ruszył czym prędzej w stronę wyjścia ze szkoły. Co prawda miał przed sobą jeszcze kilka lekcji, jednak wiadomość od Jonghyuna i ogólne złe samopoczucie skutecznie odbierały mu chęci na dalsze siedzenie pośród tych zakłamanych ludzi, którzy zrujnowali jego związek z Jjongiem.

Kibum powoli opadał z sił. Był w połowie drogi do domu, a już miał dość. Normalnie zajmowała mu ona niecałe piętnaście minut, a tymczasem szedł już ponad pół godziny, słaniając się na nogach i zataczając na boki. Obserwująca go z boku osoba pewnie pomyślałaby, że jest pijany albo zrobiłaby z niego rasowego ćpuna, nie dopuszczając do siebie myśli, że ten chłopak jest po prostu nieszczęśliwy. Cholernie nieszczęśliwy i jeszcze bardziej zraniony. Gdyby tylko mógł cofnąć czas, to nigdy nie zgodziłby się pójść na tamtą imprezę albo chociaż trzymałby swoje rozbrykane hormony na wodzy i nie zaciągnąłby Jonghyuna do łazienki, nie obdarowywałby jego słodkich ust namiętnymi pocałunkami, udając przed wszystkimi, że są tylko przyjaciółmi.

Blondyn powoli uniósł ociężałą głowę i nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na swój dom. Jedyne o czym marzył w tamtej chwili, to długi sen. W ostatnich dniach naprawdę bardzo kiepsko sypiał, ale nie było się czemu dziwić.

Gdy tylko przekroczył próg domu, poczuł słodki zapach świeżo upieczonego ciasta, co oznaczało, że mama tego dnia wróciła wcześniej z pracy.

- Wcześniej wróciłeś – stwierdziła niewysoka kobieta, wchodząc do jasnego przedpokoju, w którym stał właśnie jej nastoletni syn, próbując zdjąć ze stóp buty. W końcu na siłę zsunął je z nóg i ze złością wkopał do szafy. – Coś się stało? Odwołali wam lekcje?

- Nie, mamo, nic się nie stało – odpowiedział wyprutym ze wszelkich emocji głosem, z całych sił unikając kontaktu wzrokowego z mamą.

Chciał ją wyminąć i czmychnąć do swojego pokoju, jednak pani Kim niespodziewanie złapała go za rękę i odwróciwszy przodem do siebie, mocno przytuliła.

- Wiem o wszystkim – powiedziała łagodnym głosem, przeczesując delikatnie jasne kosmyki włosów syna. – Tak mi przykro, że to wszystko się tak potoczyło.

- Skąd wiesz? – wychrypiał blondyn, nawet nie próbując walczyć z silnymi ramionami mamy, które właśnie go zgniatały. – Nie jesteś zła?

- Dlaczego miałabym być zła? – spytała zaskoczona, odsuwając się na niewielką odległość od Kibuma. – Bummie, miłość nie wybiera. Poza tym, już od dawna widziałam, że łączy cię z Jonghyunem coś więcej. Czekałam tylko na to, aż sam mi o tym powiesz, gdy będziesz gotowy – wyjaśniła i uśmiechnęła się lekko do syna, który odwzajemnił ten gest, co było dla niego nie lada wyzwaniem. – Niedawno dzwonił do mnie dyrektor, żeby powiedzieć mi o tych zdjęciach. To naprawdę było świństwo ze strony tej osoby, która je rozwiesiła.

- Wiem, ale niedługo dowiem się, kto to zrobił – wyszeptał łamiącym się głosem i oswobodził się z uścisku mamy. – Pójdę się położyć. Kiepsko się czuję – dodał ciszej i odszedł do swojego pokoju, posyłając w kierunku mamy słaby uśmiech.

Był mocno zdziwiony reakcją rodzicielki na wieść o tym, że jest odmiennej orientacji, jednak z drugiej strony niesamowicie mu ulżyło, że przyjęła to w tak łagodny sposób. Nie miałby siły na awanturę i wysłuchiwanie o tym, że ją rozczarował i że nie tak go wychowywała. Tylko co on mógł poradzić na to, że to właśnie Jonghyun zdobył jego serce? Nie planowali tego. Nim to wszystko między nimi się zrodziło, uważali się za stuprocentowych heteroseksualnych chłopaków, którzy uwielbiają uganiać się za dziewczynami. Mimo to każdy z nich podświadomie czuł, że te wszystkie związki nie były tym, czego pragnęli. Nie odczuwali podniecenia, szybszego bicia serca czy przyjemnego łaskotania w podbrzuszu, gdy obiekt westchnień znajdował się bardzo blisko. Dopiero przy sobie tak naprawdę zrozumieli, co to znaczy być zakochanym i chociaż wiedzieli doskonale, że nie będzie łatwo, to i tak chcieli być ze sobą.

4

Udawanie chorego jeszcze nigdy nie przychodziło Kibumowi z taką łatwością. Pani Kim doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że jej syn symuluje, jednak przymykała na to oko, dochodząc do wniosku, że może faktycznie potrzebował trochę wolnego od szkoły. Chciała, żeby pierwszy szok związany z tymi zdjęciami nieco złagodniał i by po powrocie Kibum nie spotkał się jedynie z nienawiścią, ale też z odrobiną zrozumienia. Co prawda w pierwszej chwili pani Kim także przeżyła niemały szok, bo przecież niecodziennie dowiaduje się, że jedyny syn jest homoseksualistą. Musiało minąć trochę czasu, by oswoiła się z tą myślą i zrozumiała, że przecież to nie zmienia faktu, iż Kibum jest wciąż jej synem i nadal go kocha. Po tym wszystkim miała wrażenie, że to uczucie przybrało na sile.

- Dzień dobry, pani Kim – przywitał się rudowłosy chłopak, kłaniając się nisko.

- Witaj, Taeminnie – odpowiedziała pogodnie kobieta, wpuszczając nastolatka do domu. – Przyszedłeś do Kibuma?

- Tak, załatwiłem mu notatki z kilku lekcji. – Taemin uśmiechnął się promiennie, wyjmując z plecaka plik kartek ze skserowanymi notatkami, które cudem wyciągnął od jednego z uczniów z klasy Kibuma. – Jest w domu?

- Tak, siedzi u siebie – westchnęła smutno, jednak zaraz się rozpromieniła, nie chcąc pokazywać słabości przed młodym Lee. – Idziesz prosto ze szkoły. Na pewno jesteś głodny. Może chcesz coś zjeść? – zaproponowała, gestem ręki wskazując kuchnię. Chłopak ochoczo pokiwał głową i znów się uśmiechnął. – A może zaniósłbyś też obiad Kibumowi? Dzisiaj jeszcze nic nie jadł, a może tobie uda się wcisnąć w niego trochę jedzenia.

- Nie ma problemu – stwierdził wesoło Taemin, podążając do kuchni za panią Kim. – A jak on się czuje? Odkąd zrobił sobie wolne od szkoły, nie daje żadnego znaku życia. Martwię się o niego – powiedział nieco smutno, siadając przy stole.

- Wiem, ja także się o niego martwię – wyszeptała kobieta, podgrzewając obiad dla dwójki nastolatków. – Przez tę całą akcję ze zdjęciami całkowicie stracił chęć do życia. Całymi dniami siedzi w swoim pokoju albo snuje się po kątach. Nie wiesz, co dzieje się z Jonghyunem? Bummie chyba nie ma z nim żadnego kontaktu.

- Nie mam pojęcia, co się z nim dzieje – zamruczał Taemin, zaciskając ze złości dłonie na materiale swoich spodni. – Też nie chodzi do szkoły. Zniknął zaraz po aferze ze zdjęciami. Wie pani, chciałbym im jakoś pomóc, ale nie wiem, jak. Czuję się taki bezradny – wyszeptał ściszonym głosem, robiąc przy tym smutną minę.

Nagle w kuchni zapanowała idealna cisza, którą przerwał dopiero irytujący gwizdek czajnika zwiastujący gotującą się wodę. Pani Kim zalała dwa kubki z herbatą, nałożyła do misek ryż z warzywami, a później wszystko umieściła na tacy i podała ją Taeminowi. Chłopak podziękował skinięciem głowy i udał się na piętro, gdzie znajdowała się sypialnia Kibuma. Po cichu wszedł do środka, od razu zatrzymując wzrok na zakopanym pod kocem przyjacielu.

- Hej, umma – przywitał się Taemin, podchodząc powoli do łóżka. Tacę z jedzeniem odłożył na stojącą obok szafkę i przysiadł na skraju materaca, próbując zrzucić z blondyna nakrycie. – Bummie, nie bądź taki. Przyniosłem ci notatki z lekcji, żebyś nie miał zaległości – powiedział cicho i odetchnął z ulgą, gdy zobaczył, że Kim zrzucił z siebie koc.

- Cześć, Minnie – szepnął zachrypniętym głosem blondwłosy i wysilił się na blady uśmiech. – Dzięki za notatki, później je przepiszę – dodał, wtulając mocniej twarz w miękką poduszkę. Spod przymrużonych powiek spojrzał na tacę z jedzeniem, dopiero wtedy uświadamiając sobie, jak bardzo jest głodny. Westchnął cicho i podniósł się do pozycji siedzącej, sięgając po miskę z ryżem i warzywami. Podał ją od razu Taeminowi, a później drugą wziął dla siebie. – Jak w szkole? – spytał po dłuższej chwili, mieszając jedzenie pałeczkami.

- Spokojnie – rzucił Lee, przenosząc wzrok z obiadu na starszego przyjaciela.

Serce rudowłosego kruszyło się na coraz to mniejsze kawałeczki, kiedy przyglądał się bladej twarzy Kibuma i jego smutnym oczom. Kiedyś bez problemu można było dostrzec w nich iskierki radości, jednak teraz ciemne tęczówki tego chłopaka stały się takie puste i pozbawione jakiegokolwiek blasku.

- Wciąż mówią o tych zdjęciach? – odezwał się ponownie Kibum, nabierając pałeczkami trochę ryżu. Nie miał ochoty na jedzenie, jednak pusty żołądek domagał się jakiegokolwiek pokarmu, więc nie mając wyjścia posłusznie zjadał kolejne kawałki posklejanego ryżu.

- Czasami, ale już chyba powoli zapominają o tym – westchnął Taemin, uśmiechając się pocieszająco do blondyna. – Po tym, co dzisiaj się stało, pewnie szybko zapomną o waszych zdjęciach – dodał tajemniczo, przenosząc szybko wzrok na miskę z ryżem.

- Hm? – Kibum przełknął jedzenie i spojrzał pytająco na przyjaciela.

- Dzisiaj przypadkiem uderzyłem dyrektora piłką w twarz – wyjaśnił Lee, robiąc minę niewiniątka. Kibum o mało co nie udławił się właśnie przeżuwanym jedzeniem. Otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i rozdziawił buzię, nie dowierzając w to, co powiedział rudowłosy. – No co? Przecież nie zrobiłem tego specjalnie! Chciałem rzucić w Minho, bo mnie wkurzył, a ten burak się pochylił i trafiłem w dyrektora. Teraz paraduje z limem pod okiem – powiedział i zachichotał na samą myśl o tym, jak zabawnie wygląda ten starszy mężczyzna z podbitym okiem i spuchniętym nosem. – Myślę, że po tym szybko zapomną o tych zdjęciach – dodał już nieco ciszej i odstawił pustą miskę na tacę. Zabrał także naczynie od Kibuma i również je odłożył na miejsce.

- Zostaniesz na kolacji? – zaproponował blondyn, nie chcąc, by przyjaciel za szybko go zostawił. O ile w przeciągu ostatnich dni skutecznie unikał jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi, a nawet z Taeminem, o tyle teraz chciał, żeby młody Lee siedział przy nim dzień i noc. Nie mógł kolejny raz zostać sam, bo wiedział, że jego serce by tego nie wytrzymało. – Mama pewnie już coś pichci dla ciebie.

- Oczywiście, że zostanę. – Taemin uśmiechnął się szeroko i położył się wygodnie na łóżku.

Kibum ułożył się na boku, by mieć dobry widok na młodszego chłopaka i cicho westchnął, czując nareszcie niewielką ulgę. Zawsze wierzył w to, że Lee ma niezwykłą zdolność do pocieszania skrzywdzonych osób, ale dopiero teraz odczuł to na samym sobie. W towarzystwie Taemina przestawało się myśleć o problemach i świat zdawał się nabierać nieco żywszych barw.

- Minnie, miałeś od niego jakieś wieści? – spytał szeptem Kibum, na co rudowłosy pokręcił głową i odwrócił się przodem do blondyna. – Tęsknię za nim. Bywały dni, że miałem go po dziurki w nosie i chciałem, żeby dał mi spokój, a teraz oddałbym wszystko, byleby tylko mieć go przy sobie. Nawet nie wiesz, jak mi brakuje tych jego głupich żartów i idiotycznego zachowania. Wszystkiego mi brakuje.

- Wiem. – Taemin posłał przyjacielowi blady uśmiech i przysunął się do niego, po czym mocno wtulił się w jego ciało. – Naprawdę go nie rozumiem. Dla takiego chłopaka, jak ty, mógłbym poświęcić cały świat – wyszeptał rudowłosy, jeszcze bardziej przylegając do Kibuma.

Blondyn uśmiechnął się lekko do samego siebie i oparł brodę na czubku głowy Taemina, od którego biło niesamowite ciepło. Dopiero wtedy Kibum poczuł, jak bardzo był samotny przez te ostatnie dni i obiecał sobie, że już nigdy więcej nie odsunie się od swojego najlepszego przyjaciela, bo tak naprawdę tylko Taemin był w stanie pozbierać go w jedną całość.

- Minnie, będę miał do ciebie małą prośbę…