Love like oxygen [III]

Tytuł: Love like oxygen
Część: trzecia (ostatnia)
Bohaterowie: Kim Kibum, Kim Jonghyun, Lee Taemin
Rodzaj: romans, obyczaj, angst, fluff, lekki smut
Uwagi: AU (chłopaki nie są sławni)

1

Kibum spojrzał na swoje odbicie w lustrze i cicho westchnął, palcami przeczesując kruczoczarne kosmyki rozczochranych włosów. Cera chłopaka wydawała się być jeszcze jaśniejsza niż wcześniej, a podobno to blond sprawia, że skóra staje się upiornie blada. Kim odepchnął się dłońmi od umywalki i po chwili wyszedł ze szkolnej ubikacji. Szybko udało mu się wtopić w tłum uczniów, którzy biegali w tą i z powrotem po głównym korytarzu, chcąc pozałatwiać najważniejsze rzeczy przed rozpoczęciem kolejnej lekcji. Kibum przeszedł niezauważony w stronę stołówki, gdzie umówił się z młodym Lee. Do rozpoczęcia zajęć miał jeszcze dziesięć minut, więc nie zamierzał sterczeć przez ten czas pod klasą razem z resztą uczniów. Gdy tylko wszedł na przestronną stołówkę, wzrokiem zaczął szukać rudowłosą czuprynę przyjaciela. Widząc machającego do niego Taemina, uśmiechnął sie promiennie i podszedł do stolika, przy którym kiedyś przesiadywali w trójkę. Na samą myśl o Jjongu coś ścisnęło Kibuma za serce, a żołądek skurczył się boleśnie.

- Hej, umma - przywitał się wesoło Lee, poprawiając niesworne kosmyki włosów, które opadały mu na czoło. - Głodny? Moja mama wczoraj piekła ciasteczka i przyniosłem ci parę - powiedział, podsuwając czarnowłosemu pod nos kartonowe pudełeczko z czekoladowymi przysmakami.

- Och, dzięki - westchnął Kibum, sięgając po jedno ciastko. Ugryzł kawałek i jęknął przeciągle, rozpływając się razem z kawałkami czekolady. - Jakie to pyszne! Za takie ciastka mógłbym umrzeć!

Taemin zaśmiał się dźwięcznie, zasłaniając usta dłonią. Kim był tak bardzo skupiony na pochłanianiu kolejnych ciasteczek, że w ogóle nie zwracał uwagi na to, co dzieje się dookoła niego. Lee za to rozglądał się na boki, przyglądając się z zainteresowaniem uczniom, którzy raz po raz rzucali przelotne spojrzenia siedzącemu przy stoliku Kibumowi. Co prawda od afery ze zdjęciami minęło już sporo czasu i nawet jeśli plotki i rzucane przelotnie kąśliwe uwagi straciły na sile, wciąż można było zaobserwować kilku uczniów, którzy nie dawali Kibumowi spokoju. On zdawał się w ogóle nie reagować na ich zaczepki, a jeśli nawet dotykały go w jakimś stopniu, to nie dawał tego po sobie poznać.

- Wiesz... - odezwał się po chwili Taemin, odwracając głowę w stronę swojego przyjaciela, który właśnie wyjadał okruszki z pudełka. Rudowłosy zaczynał żałować, że jednak  nie wziął więcej wypieków mamy, ale później doszedł do wniosku, że to będzie dobry argument, by zaprosić Kibuma do siebie. - Myślę, że wszystko się ułoży - dokończył i uśmiechnął się lekko do czarnowłosego.

- Podobno nie wierzysz w miłość - stwierdził Kibum, marszcząc czoło i uważnie przyglądając się młodemu Lee.

- Prawda, ale wierzę w was i wiem, że wszystko się ułoży - powiedział pewnym siebie głosem, potakując przy tym głową, jakby na potwierdzenie swoich słów. Brunet posłał mu blady uśmiech i wzruszył obojętnie ramionami. Taemin westchnął cicho i zagryzł dolną wargę, intensywnie wpatrując sie w nieokreślony punkt na stoliku. - Rozmawiałem z Jonghyunem.

- Co? - Kibum otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, prawie ksztusząc się właśnie połykaną wodą. - Jak to z nim rozmawiałeś? Kiedy?

- Wczoraj wieczorem. Zadzwonił do mnie z nieznanego numeru. Myślałem, że to dzwonią z sieci z kolejną genialną ofertą, ale okazało się, że to Jjong - wyrzucił z siebie na jednym wdechu i niepewnie spojrzał na czarnowłosego, który był w niemałym szoku. - Jego tata wysłał go do wujka na wieś, żeby nie mógł mieć z tobą kontaktu. Podobno totalna dziura zabita dechami. Zabrał mu telefon i Jjong nawet nie miał jak do ciebie zadzwonić. Później udało mu się podebrać komórkę wujka, kiedy ten poszedł kosić trawę.

- Dlaczego nie zadzwonił do mnie? Już zapomniał jaki mam numer? - prychnął oburzony Kibum, starając się ukryć rozczarowanie i smutek, który na nowo zaczynał rozwalać go od środka.

Oddałby wszystko, byleby tylko usłyszeć przez chwilę głos Jonghyuna. Tak bardzo za nim tęsknił. Czasami miał wrażenie, że to, co się dzieje, jest jedynie złym snem i po obudzeniu ujrzy obok siebie słodko śpiącego Jjonga. Od zniknięcia chłopaka Kibum nieraz przyłapywał się na tym, że przytula do siebie poduszkę, wyobrażając sobie, że to Jonghyun. Poszewka wciąż delikatnie pachniała perfumami szatyna, co jeszcze bardziej działało na wyobraźnię Kibuma.

- Umma, nie bądź na niego o to zły - poprosił błagalnym głosem Taemin, wpatrując się nieco załzawionymi oczami w postać przyjaciela. - Bał się, że ty nie odbierzesz, a nawet jeśli, to po prostu nie będziesz chciał z nim rozmawiać, więc zadzwonił do mnie. Chciał powiedzieć tylko, że wszystko z nim w porządku i że jest u wujka. 

- Tylko tyle? - szepnął Kibum, próbując panować nad drżącym głosem. - Nic więcej nie powiedział?

- Pytał jeszcze, jak ty się czujesz, a później musiał kończyć, bo chyba jego wujek wrócił i musiał oddać telefon - powiedział i westchnął ciężko.

Kibum zamrugał pospiesznie powiekami i podniósł się z krzesła, akurat wtedy, gdy rozległ się dzwonek na lekcję. Kim pożegnał się ze swoim przyjacielem i ruszył w stronę wyjścia z jadalni. Po drodze minął kilku uczniów, którzy posłali w jego kierunku rozbawione spojrzenia pełne nienawiści, jednak nie bardzo się tym przejął. Był tak zdołowany tym, co powiedział mu Taemin, że nie zwracał najmniejszej uwagi na otaczających go ludzi. Było mu już wszystko jedno.

Przechodząc obok jednej z klas, przystanął na chwilę i wytężył słuch, przysłuchując się rozmowie pomiędzy dwoma dziewczynami. Zawsze był ciekawską osobą, a teraz kiedy nie miał przy sobie Jonghyuna, mógł do woli podsłuchiwać przypadkowych uczniów. Szkolne plotki bywały najciekawszymi nowościami i nieraz naprawdę potrafiły zaskoczyć Kibuma. Jjong nigdy nie potrafił tego zrozumieć, bo niby co jest fajnego w słuchaniu o tym, jak to jedna z uczennic prawie pocałowała nauczyciela z zajęć wychowania fizycznego? Kibum podniecał się każdą zasłyszaną plotką i nierzadko wykorzystywał te informację do własnych celów. Sam nieraz padał ofiarą pomówień, więc później odpłacał się pięknym za nadobne.

- Czyli to ty rozwiesiłaś te zdjęcia? - zapytała jedna z dziewczyn, a serce czarnowłosego nagle zaczęło szybciej bić.

- Owszem, ja.

Kibum popchnął mocniej uchylone drzwi i wszedł do środka, na chwilę zamierając, gdy zobaczył Taeyeon. Nagle wszystko stało się takie oczywiste. Te jej wcześniejsze zaczepki, później wredne uśmieszki rzucane w jego stronę, gdy zdołowany snuł się po szkolnym korytarzu. Ze złości zacisnął dłonie w pięści i zagryzł wargi w wąską linię, starając się choć trochę uspokoić. Wiedział, że jeśli nie odczekałby chociaż kilku sekund, to wybuchłby złością i jeszcze uderzyłby tę wywłokę, a tego mimo wszystko nie chciał robić. Miał szacunek do dziewczyn i nigdy w życiu nie podniósłby na nie ręki.

- Ty... - zaczął zdenerwowany, coraz mocniej wbijając paznokcie w wewnętrzną stronę dłoni. - Jak ja mogłem się nie domyślić, że to ty za tym wszystkim stoisz?

- Och, przykro mi, że twoje gejowskie serduszko ucierpiało - zaśmiala sie szyderczo dziewczyna, zakładając ręce na biuście. Przekrzywiła lekko głowę i parsknęła ironicznym śmiechem, wpatrując się z zawziętością w twarz bruneta. - Jesteś taki naiwny, Kibum.

- Wiesz co? - Kim podszedł do blondynki i przybliżył twarz do jej twarzy, wbijając zawistne spojrzenie w ciemne tęczówki dziewczyny. - Mam nadzieję, że kiedyś będziesz cierpiała równie mocno, co ja - wyszeptał i nie czekając na reakcję Taeyeon, odwrócił się na pięcie i czym prędzej wyszedł z klasy, trzaskając za sobą drzwiami.

Przecisnął się przez tłum uczniów czekających przed salami na nauczycieli i gdy tylko znalazł się poza zasięgiem ich ciekawskich spojrzeń, oparł się plecami o ścianę, głośno wypuszczając powietrze przez drżące usta. Zawsze uważał, że zraniona dziewczyna potrafi posunąć się do wszystkiego, jednak chyba nigdy nie sądził, że doświadczy takiej zemsty na własnej skórze.

Kiedy już trochę sie uspokoił, odepchnął się od ściany i szybkim krokiem ruszył w stronę klasy, mając nadzieję, że przemiła nauczycielka przymknie oko na jego kolejne spóźnienie.

2

Jonghyun wyjrzał przez nieskazitelnie czyste okno swojej tymczasowej sypialni i głośno westchnął, opierając czoło o szklaną taflę. Na dworze temperatura była niesamowicie wysoka, jednak nie było się czemu dziwić, skoro nastał już czerwiec. Przez to całe zamieszanie ze zdjęciami, chłopak w ogóle nie myślał o zbliżających się wakacjach. Na początku roku planowali z Kibumem, że wyjadą razem nad morze, ale teraz wszystkie wspólne plany stanęły pod wielkim znakiem zapytania. Nic, co dotyczyło ich dwojki nie było pewne. Chłopak czuł się potwornie źle ze świadomością, że zostawił Kibuma samego w Seulu. Dlaczego nie potrafił się postawić ojcu? Czemu nie krzyczał i nie wyrywał się, kiedy mężczyzna siłą zaciągał go do samochodu, a potem bez problemu wywiózł na wieś, którą od stolicy dzieliła zbyt wielka odległość, by można było do niej wrócić ot tak? Jonghyun przez cały pobyt u wujka zastanawiał się, jak ma wrócić do Seulu, ale każdy pomysł okazywał się być beznadziejny. Musiałby się stać cud, by na tym pustkowiu załapał się na stopa, a do najbliższego miasta było o wiele za daleko, żeby iść tam pieszo.

Tak więc tkwił w tej dziurze zabitej deskami bez jakichkolwiek wieści od swoich przyjaciół, rozmyślając jedynie o swoim chłopaku. Tylko raz udało mu się ukraść wujkowy telefon i zadzwonić do Taemina. Od niego dowiedział się, że z Kibumem nie jest za dobrze, ale i tak trzyma się lepiej, niż na samym początku. Jonghyun nie mógł pogodzić się z myślą, że to wszystko się tak pochrzaniło.

Słysząc zamykające się z hukiem frontowe drzwi, drgnął nerwowo i obejrzał sie za siebie. Jjong zagryzł dolną wargę i ściągnął brwi, wyaźnie się nad czymś zastanawiając. Odczekał jeszcze chwilę, a gdy usłyszał głośny warkot silnika samochodu, szybko wyszedł ze swojego pokoju, kierując się od razu do kuchni. Miał nadzieję, że wujek kolejny raz zapomniał o telefonie i zostawił go na blacie. Ostatnio pan Kim był wyjątkowo zapracowany i komórka była ostatnią rzeczą, o jakiej by myślał w ciągu dnia. Chłopak odetchnął z wyraźną ulgą, widząc leżący na kuchennym blacie telefon. Nie zdziwiłby się, gdyby wujek celowo zostawił komórkę, domyślając się, że młody Kim będzie chciał z niej skorzystać. Stryjek był jaki był, ale czasami potrafił okazać serce. Jonghyun czasami żałował, że to nie on jest jego ojcem. Wtedy życie chłopaka wyglądałoby zupełnie inaczej.

Bez namysłu wykręcił numer do Kibuma i przygryzając nerwowo dolną wargę, odliczał kolejne sygnały. Kiedy młodszy Kim nie odebrał, Jjong ponowił próbę i tak jeszcze kilka razy. W końcu usłyszał ściszony głos, jednak nie należał on do Kibuma.

- Taemin - westchnął cicho Jonghyun, próbując ukryć rozczarowanie. - Jest tam Bummie? Chciałbym z nim porozmawiać.

- Ech... Jest, ale nie chce z tobą gadać - powiedział Lee i odchrząknął głośno. - Mówi, że nie macie o czym rozmawiać.

- Minnie, proszę… Ja naprawdę muszę…

- Przepraszam, hyung – mruknął posępnie Taemin i rozłączył się, nim Jjong zdołał cokolwiek jeszcze dodać.

Szatyn odsunął powoli aparat od ucha, w ostatniej chwili powstrzymując się przed roztrzaskaniem komórki o podłogę. Wziął kilka głębokich wdechów i odłożył urządzenie na miejsce, a sam udał się do swojej sypialni, gdzie miał zamiar spędzić kilka kolejnych godzin, wgapiając się pustym wzrokiem w nieokreślony punkt na suficie.

3

Powoli wszystko zaczynało wracać do normy. Kim Kibum zdawał się pogodzić ze stratą Jonghyuna i coraz mniej czasu poświęcał na myślenie o nim. Ciągle miał przy sobie Taemina, który skutecznie odganiał wszelkie myśli związane z tym chłopakiem. Był wdzięczny młodemu Lee, że wciąż potrafi znosić jego humorki i zmienne nastroje. Rudowłosy naprawdę przejął się kiepskim stanem swojego najlepszego przyjaciela i robił dosłownie wszystko, byleby tylko wyciągnąć go z tego dołka emocjonalnego, co dzięki jego uporowi w końcu mu się udało. Kibum coraz częściej się uśmiechał i nawet dawał się wyciągać na wycieczki w dziwne miejsca, które wymyślał Taemin. Zwykle jednak przesiadywali w domu Kibuma i oglądali filmy na DVD, wyrzucając z repertuaru komedie romantyczne czy jakiekolwiek produkcje związane z miłością. W ten oto sposób dwójka przyjaciół obejrzała wszystkie filmy o zombie, jakie kiedykolwiek zostały nakręcone.

Kibum chyba nigdy nie pomyślałby, że taka sytuacja mogłaby w pozytywny sposób wpłynąć na jego relacje z mamą. Od afery ze zdjęciami zaczął więcej rozmawiać z rodzicielką i już nie traktował jej jak swojego największego wroga, jak to miał w zwyczaju robić jakiś czas wcześniej. Coraz częściej z nią rozmawiał, zwierzał się z problemów, a niekiedy nawet opowiadał o swoim związku z Jonghyunem. Oczywiście omijał nieco pikantniejsze szczegóły, jednak nie wstydził się mówić o swoich uczuciach do tego chłopaka. Mówienie o tym sprawiało mu na początku ogromne trudności, bo gdy tylko myślał o Jjongu, jego serce ściskało niewidzialne imadło, ale z czasem odczuwał wyraźną ulgę, kiedy opowiadał mamie o tym, co razem wyprawiali na szkolnym boisku i jak wkręcali starego nauczyciela, chowając się pod trybunami. Z dnia na dzień mówienie o związku z Jonghyunem stało się łatwiejsze, a Kibum rozmowy z mamą traktował jak terapię, która w końcu okazała się skuteczna. Myślenie o zaginionym szatynie przestało sprawiać chłopakowi trudności i już nawet nie bolało, gdy przed oczami stawała mu jego roześmiana twarz.

A przynajmniej nie bolało tak bardzo, jak na samym początku.

Po całym dniu spędzonym w szkole i dwóch godzinach włóczenia się po mieście z Taeminem, poczuł niesamowitą ulgę na widok wyłaniającego się spomiędzy drzew domu. Zaraz jednak zamruczał niezadowolony, gdy uświadomił sobie, że o tej porze dnia promienie słońca skupiają się na oknie jego sypialni, w której pewnie będzie gorąco, jak w saunie. Wiedział, że mamy nie było w domu, bo miała wrócić dopiero po dwudziestej drugiej, co oznaczało także brak ciepłego obiadu. Kibum westchnął ciężko i kopnął leżący przed jego stopami kamień, sunąc nimi po chropowatym chodniku. Poluzował krawat i ostatecznie go zdjął, momentalnie zamierając, gdy oczy napotkały sylwetkę siedzącego przed bramą jego domu chłopaka. Kibum poczuł, jak nogi się pod nim uginają, a serce zaczyna szybciej bić. Bez problemu rozpoznał Jonghyuna, który na jego widok podniósł się z ziemi i zbliżył się o ilka kroków w stronę zdezorientowanego Kibuma.

Czarnowłosy przystanął w miejscu, próbując za wszelką cenę zachować spokój, jednak szalejące w piersi serce wprost rwało się do Jjonga. Kibum zagryzł dolną wargę, która zaczęła niepokojąco drżeć i zrobił kilka kroków w stronę szatyna, starając się panować nad emocjami.

- Cześć – szepnął Jonghyun, gdy młodszy Kim podszedł do niego na tyle blisko, by mógł dokładnie przyjrzeć się jego bladej twarzy. W oczy od razu rzuciły mu się ciemne włosy Kibuma, jednak nie skomentował zmiany fryzury, uciekając wzrokiem w przeciwną stronę.

- Cześć – odpowiedział Kibum, odgarniając z czoła kosmyki włosów.

Między chłopakami zapadła głucha cisza, podczas której starali się zrozumieć zaistniałą sytuację. Jonghyun co jakiś czas spoglądał nieśmiało na Kibuma, natomiast on uciekał wzrokiem gdzie popadnie, byleby tylko nie musieć patrzeć na stojącego przed nim chłopaka. Przez ostatnie tygodnie nieustannie wyobrażał sobie ich spotkanie po tak długiej przerwie, a gdy w końcu stanęli naprzeciwko siebie, nie wiedział, co powinien zrobić. Z jednej strony był wściekły na Jonghyuna, że tak stchórzył i go zostawił samego z problemami, ale z drugiej wiedział, jakim despotą był jego ojciec i że z nim nie można dyskutować, bo i tak to do niczego nie prowadzi.

Kibum uniósł głowę i spojrzał załzawionymi oczami na stojącego przed nim szatyna. Jonghyun chciał coś powiedzieć; ciemnowłosy widział, że otwierał usta, by się odezwać, jednak w ostatniej chwili się powstrzymał i zastygł w bezruchu, wlepiając ciemne tęczówki w postać Kibuma. Młodszy Kim nie mógł dłużej czekać. Każda kolejna sekunda bez bliskości Jonghyuna była dla niego niczym najgorsza tortura. Niespodziewanie przysunął się do szatyna i oplatając jego pas wątłymi ramionami, mocno się do niego przytulił.

- Wejdźmy do środka – zaproponował Kibum, odsuwając się od swojego chłopaka.

Uśmiechając się lekko do szatyna, złapał go mocno za rękę i pociągnął w stronę frontowych drzwi. Panująca pomiędzy nimi cisza nie była już tak męcząca i niepokojąca, jak na początku. Ciemnowłosy zdjął w przedpokoju buty i zerknął przez ramię na Jonghyuna, który nie bardzo wiedząc, co zrobić, bo prostu stał w progu pomieszczenia i wpatrywał się w Kibuma, jakby nie dowierzając, że ten tak spokojnie zareagował na jego widok.

- Bummie… - zaczął, jednak nie dane było mu dokończyć, gdyż usta ciemnowłosego skutecznie to uniemożliwiły. Czując ciepłe wargi bruneta, całkowicie się poddał, oddając każde nieśmiałe muśnięcie.

Kibum uśmiechnął się przez pocałunek, nie panując nawet nad zbierającymi się pod przymkniętymi powiekami łzami. Kiedy jedna samotna kropla spłynęła po jego policzku, odsunął się od Jonghyuna i szybkim ruchem starł ją wierzchem dłoni, nie chcąc, by szatyn zobaczył, że się rozkleił.

- Tęskniłem – szepnął Kibum i nie dając chłopakowi dojść do słowa, ponownie wpił się w jego wargi, tym razem zachłannie pogłębiając pocałunek. Oddychając szybko, położył dłonie na torsie Jonghyuna, a później jednym, zwinnym ruchem zdjął z niego skórzaną kurtkę, która miękko wylądowała na podłodze. – Naprawdę… naprawdę za tobą tęskniłem – zamruczał niskim głosem, wpatrując się w ciemne tęczówki partnera.

- Nie uważasz, że powinniśmy porozmawiać? – spytał zaskoczony Jjong, który był nieco zbity z tropu, gdyż przez całą drogę do domu Kibuma obawiał się, że ten nie będzie chciał go widzieć po tym, jak go zostawił kilka tygodni wcześniej.

Czarnowłosy przewrócił teatralnie oczami, sam dochodząc do wniosku, że może faktycznie powinien nieco zwolnić, jednak fakt, że nie widział się z Jonghyunem tak długo sprawiał, iż nie potrafił racjonalnie myśleć. Chciał jedynie całować tego chłopaka do utraty tchu, zapominając skutecznie o ostatnich tygodniach, które spędzili z dala od siebie i podczas których on umierał, nie mogąc nawet zadzwonić do swojego chłopaka, by usłyszeć jego głos.

Kibum odwrócił się na pięcie i już miał pójść do salonu, by tam na spokojnie mogli porozmawiać, gdy wtem poczuł wokół nadgarstka silny uścisk Jjonga. Chwilę po tym szatyn odwrócił chłopaka przodem do siebie i uśmiechając się przelotnie, wpił się zachłannie w jego usta. Jonghyun zsunął dłonie na pośladki ciemnowłosego i z niezwykłą lekkością uniósł jego ciało, a Kibum automatycznie oplótł nogami pas partnera, łapiąc się dłońmi jego silnych ramion.

- A rozmowa? – zaśmiał się młodszy Kim, gdy Jonghyun zaczął wspinać się ostrożnie po schodach prowadzących na piętro, gdzie znajdowała się sypialnia ciemnowłosego.

- Później, dobrze? Później będziemy rozmawiać tyle, ile będziesz chciał – wyszeptał drżącym z podniecenia głosem Jonghyun i ponownie złączył ich usta w namiętnym pocałunku.

Wzmagające się w chłopakach pożądanie sprawiało, że nie potrafili racjonalnie myśleć. Nagle wszystko przestało mieć jakiekolwiek znaczenie. Nie liczyło się już to, co wydarzyło się kilka tygodni wcześniej. Kibum zdawał się już nie pamiętać, jak Jonghyun stchórzył i poddał się ojcu, pozwalając wywieźć się na wieś do wujka. Nie miał pretensji i o ile na początku był wściekły na swojego chłopaka, o tyle po spotkaniu go po tak długiej rozłące w ogóle o tym nie myślał.

Kiedy wylądował miękko na łóżku, spojrzał zamglonymi oczami na pochylającego się nad nim Jonghyuna, zagryzając przy tym dolną wargę. Serce waliło mu w piersi jak oszalałe, a w brzuchu tańczyło stado motyli, które tylko uświadamiały Kibuma w tym, że choćby chciał, to nie mógł w przeciągu kilkunastu dni przestać kochać tego głupiego Dinozaura. Byli na siebie skazani, jednak wcale mu to nie przeszkadzało. Wręcz przeciwnie: właśnie ta myśl pozwalała mu wierzyć w to, że z czasem wszystko się ułoży. Co prawda w to, że ojciec Jonghyuna kiedyś ich zaakceptuje wcale nie wierzył. Aż tak naiwny to on nie był, jednak wiedział, że nawet jeśli nie otrzymają od tego mężczyzny błogosławieństwa, to i tak będą szczęśliwi. Mając znów siebie, mogli zwojować świat, tylko musieli uwierzyć w to, że razem są o wiele silniejsi niż wtedy, gdy są osobo.

Kibum uniósł się na łokciach i wyciągając maksymalnie szyję, kolejny raz złączył ich usta w namiętnym pocałunku, który miał być zarazem odpowiedzią na wszelkie tworzące się między nimi pytania.

Jonghyun powoli zdjął z ciemnowłosego koszulkę, która w ostateczności wylądowała na stojącej na szafce nocnej lampie. Kibum zaśmiał się uroczo, a później sam pozbawił swojego chłopaka górnego okrycia. Przez chwilę badał zamglonymi oczami każdy kawałek ciała partnera, nie mogąc uwierzyć, jak bardzo schudł przez te ostatnie tygodnie. Niegdyś mocno zarysowane mięśnie brzucha teraz były ledwo widoczne, jednak wciąż czuł pod palcami ich strukturę.

Szatyn z ledwością podpierał się dłońmi na łóżku, chłonąc wzrokiem leżącego pod nim bruneta. Widok półnagiego ciała Kibuma doprowadzał Jonghyuna do skraju wytrzymałości i sprawiał, że powoli zaczynał tracić oddech. Coś uciskało jego klatkę piersiową, nie pozwalając tym samym zaczerpnąć kolejnego haustu powietrza, którego zdawało się brakować w tym pomieszczeniu.

Kibum przez chwilę w skupieniu obserwował rozpromienioną twarz Jjonga, a później położył skostniałe dłonie na jego barkach i przesunął nimi wzdłuż kręgosłupa, ostatecznie zatrzymując je na pasku od spodni. Ciemnowłosy jęknął głośno, gdy poczuł gorące wargi na swojej szyi, a sekundę później wbijające się w jego obojczyk zęby kochanka.

Obaj byli tak bardzo zamroczeni tym, co się dzieje, że nie zanotowali nawet, kiedy pozbawili się wzajemnie reszty ubrań. Wszystko działo się w przyspieszonym tempie, które nagle zwolniło, gdy Kibum poczuł w sobie Jonghyuna. Zacisnął wargi w wąską linię, wbijając w nie mimowolnie zęby, chcąc stłumić jęk bólu. Szatyn zastygł w bezruchu, na chwilę poprzestając jakichkolwiek czynności. Pragnąc pomóc Kibumowi trochę się odprężyć, pochylił się nad jego zarumienioną twarzą i musnął delikatnie usta bruneta. Jjong nieznacznie odsunął się od swojego kochanka i widząc nieśmiały uśmiech malujący się na jego obliczu, zaczął się powoli poruszać. Z chwili na chwilę ruchy Jonghyuna stały się płynniejsze i bardziej zdecydowane.

Kibum odwrócił głowę w stronę okna i przymknął powieki, rozkoszując się bliskością kochanka i jego każdym kolejnym ruchem. Coraz mocniej wbijał palce w jego plecy, oddychając niespokojnie i starając się nie oszaleć z rozkoszy, jaką dawał mu Jonghyun. Kiedy ruchy szatyna stały się bardziej zdecydowane, Kibum wygiął się w łuk i jęknął przeciągle, czując uderzenie w czuły punkt. Przymknął zamglone z podniecenia oczy i zagryzł dolną wargę, tłumiąc tym samym wydobywający się z jego gardła jęk.

4

Taemin wyszedł przez otwarte na oścież okno swojego pokoju i ostrożnie wspiął się na lekko pochylony dach. Usiadł na nim wygodnie i podkurczając nogi, oplótł je ramionami i oparł brodę na kolanach. Niebo tej nocy było wyjątkowo rozgwieżdżone i pewnie gdyby miał cierpliwość wpatrywania się w nieboskłon przez dłużej niż kilka sekund, mógłby zobaczyć spadające gwiazdy, które może spełniłby jego najskrytsze marzenia.

Na samą myśl o tym zaśmiał się pod nosem i wyjął z kieszeni spodni wibrujący telefon. Obojętnym wzrokiem spojrzał na wyświetlacz i widząc widniejącą na ekranie kopertę, szybko otworzył ją jednym dotknięciem palca i zagłębił się w treść wiadomości.

„Minnie, wszystko już w porządku. Jjong wrócił. Jutro wpadniemy do ciebie. Uważaj na siebie, synku. Umma cię kocha!”

Taemin mimowolnie uśmiechnął się do trzymanego w dłoni telefonu i kręcąc głową z rozbawieniem, opadł plecami na dach domu. Temperatura nieco się obniżyła, jednak młodemu Lee wcale to nie przeszkadzało. Czując na twarzy chłodny powiew wiatru, wziął głęboki wdech i jeszcze raz przeanalizował wiadomość od Kibuma. Taemin wiedział, że teraz wszystko wróci do normy. Niedługo zakończenie roku szkolnego, więc pewnie wyjedzie z rodzicami na dwa tygodnie nad morze, a kiedy wróci resztę wakacji spędzi w Seulu, włócząc się razem z przyjaciółmi. Może uprosi rodziców, by pozwolili mu pojechać z Minho pod namioty, jednak wątpił, by się zgodzili. W końcu był jeszcze taki młody i nieodpowiedzialny, a co z tego, że Choi w tym roku kończył liceum i wybierał się na studia? Dla państwa Lee i tak wszyscy byli niedojrzałymi dzieciakami, którzy nie potrafią o siebie zadbać.

Ciche westchnięcie wydobyło się z ust Taemina i na chwilę zakłóciło panującą wokół niego ciszę. Teraz wszystko miało się zmienić. Sam nie wiedział czemu, ale bał się tych zmian. Przez ten czas, kiedy nie było w pobliżu Jonghyuna, niesamowicie zbliżył się do Kibuma. Od zawsze byli przyjaciółmi, jednak w ostatnich dniach w sercu Taemina zaczęło kiełkować nowe uczucie, jak dotąd nieznane, a może i znane, jednak młody Lee nigdy nie dopuszczał do siebie myśli, że między nim, a Kibumem mogłoby być coś innego, a nie tylko przyjaźń. Zresztą, Kim traktował go jak swojego małego synka, o którego trzeba się nieustannie troszczyć, więc nie było mowy o tworzeniu związku z tym chłopakiem. Taemin wiedział, ze teraz zostanie odsunięty na dalszy plan, co napawało go niemałym strachem, gdyż nie wyobrażał sobie bycia z dala od Kibuma. To tak, jakby ktoś nagle odebrał mu dopływ świeżego powietrza.

- Hyung, gdybyś tylko wiedział…