Walking travesty

Tytuł: Walking travesty
Bohaterowie: Lee Taemin, Choi Minho
Rodzaj: angst, dramat
Piosenki przewodnie: All Time Low – Therapy, Lullabies; Good Charlotte – Wounded; Happysad – Lęki i fobie; Linkin Park – Numb, Leave Out All The Rest, Shadow Of The Day, The Messenger, Roads Untraveled, Powerless;

Tego wieczoru Taemin był w wyjątkowo dobrym humorze. Może było to spowodowane faktem, że cały miniony dzień spędził w towarzystwie swojego chłopaka albo może też przez to, że rodzice Taemina wyjechali na całe dwa tygodnie na upragnione wakacje. W każdym razie młody Lee już od bardzo dawna nie czuł się tak dobrze, dlatego też nie zamierzał tracić czasu na niepotrzebne rozmyślanie o powodach dobrego samopoczucia.

Nucąc pod nosem usłyszaną w pokoju Minho piosenkę, przemierzał ostatni odcinek drogi dzielący go od swojego domu. Był dziwnie zmęczony, chociaż cały dzień leniuchował w łóżku z Choi, ale nie zamierzał iść od razu spać. Planował trochę poterroryzować Minho bezsensownymi smsami i swoimi nieśmiesznymi żartami, z których jego chłopak i tak będzie się śmiał. Taemin wiedział doskonale, że Minho robił to tylko dlatego, by nie sprawić mu przykrości. Lee nieraz usłyszał od swoich kumpli, że nie powinien opowiadać żartów, a tym bardziej planować kariery komika, bo widownia z pewnością by płakała, ale nie ze śmiechu. Taemin się kompletnie do tego nie nadawał, ale Minho zdawał się akceptować jego głupie żarty, bo zawsze się z nich śmiał, a młody Lee nie wierzył, by jego chłopak miał aż tak fatalny gust. Robił to wszystko dla swojego ukochanego, który był mu za to niezmiernie wdzięczny.

Stojąc przed frontowymi drzwiami, rudowłosy zaczął niecierpliwie przetrząsać kieszenie spodni w poszukiwaniu kluczy. Gdy nareszcie palce natknęły się na metalowe przedmity, ujął je w dłoń i szybko otworzył po cichu drzwi. Było już trochę późno, jednak wątpił, by starsza o cztery lata siostra już spała, zwłaszcza, że od jakiegoś czasu skarżyła sie na bezsenność. Taemin nieraz widział, idąc w środku nocy do kuchni czy łazienki, że dziewczyna ogląda jeszcze filmy czy czyta książki. Współczuł swojej siostrze, bo z własnego doświadczenia wiedział, jak męczący może być brak możliwości spokojnego snu.

Idąc do swojego pokoju, dostrzegł łunę światła wydobywającą się spod szpary łazienkowych drzwi. Zaniepokojony zapukał w nie i wytężając słuch, zaczął nasłuchiwać jakichkolwiek znaków czyjejś obecności.

- Junhee? - zapytał, podświadomie tworząc w głowie coraz to bardziej przerażające scenariusze. - Junhee? - Taemin nacisnął klamkę i gdy drzwi ustąpiły, mocno je pchnął, niepewnie przekraczając próg łazienki.

W pomieszczeniu panowała idealna cisza. Musiała minąć dłuższa chwila, nim oczy rudowłosego przyzwyczaiły się do jasnego światła. Taemin zamrugał kilkakrotnie powiekami i rozejrzał się dookoła siebie, momentalnie zatrzymując wzrok na wannie, w której leżała nieprzytomna dziewczyna. Chłopak w sekundzie znalazł się przy swojej siostrze, próbując ją ocucić. Był w takim szoku, że nie zwracał nawet uwagi na to, że przydługi sweter, który miał na sobie, zanurzył się w zabarwionej na czerwono wodzie. Wsunąwszy ręce pod pachy Junhee, uniósł ją z ledwością, jednak był zbyt słaby, by móc ją wyciągnąć z wanny. Taemin opadł bezwładnie na ubrudzoną krwią podłogę i drżącą dłonią wyjął z kieszeni spodni komórkę. Ręce tak bardzo mu się trzęsły, że chłopakowi z ledwością udało się wykręcić numer pogotowia.

A później wszystko to zdawało się być najgorszym koszmarem, z którego jednak Taemin nigdy miał się nie wybudzić.

*

Pogoda uległa diametralnej zmianie. To tak, jakby ktoś na górze wyczuł nastrój Taemina i postanowił dopasować do niego warunki atmosferyczne. Młody chłopak od przeszło godziny siedział na marmurowych schodkach przed swoim domem i nie zważając na padający z ciemnego nieba gęsty deszcz, wpatrywał się pustym wzrokiem w coś, co znajdowało się daleko przed nim. Raz po raz pociągał mocno nosem, jednak to na niewiele się zdawało. Łzy spływały po bladych policzkach rudowłosego, mieszając się idealnie ze skapującymi z kosmyków włosów kroplami deszczu.

W głowie chłopaka wciąż dudnił głośny dźwięk syreny karetki, chociaż ta odjechała spod domu kilkanaście minut wcześniej. Dla Taemina czas stanął w miejscu. Zatrzymał się w momencie, gdy odnalazł w łazience nieprzytomną Junhee. Dłonie młodego Lee wciąż były jeszcze poplamione krwią, a brudny sweter zdawał się nie wywierać na nim jakiegokolwiek wrażenia. Nic w tamtym momencie nie miało znaczenia. Taemin miał wrażenie, że z odejściem Junhee, umarła także część jego; ta najważniejsza, która sprawiała, że chciało mu się żyć. Nie potrafił wyobrazić sobie życia bez ukochanej siostry i nawet nie próbował. Coś w głowie mówiło mu, że Junhee niedługo wróci do domu albo on wybudzi się z tego koszmaru i nazajutrz zjedzą razem śniadanie, przekrzykując się przy tym i śmiejąc się razem z nieśmiesznych żartów Taemina.

- Minnie…

Słysząc nad sobą drżący głos ciemnowłosego chłopaka, Lee uniósł ociążałą głowę i spojrzał na stojącego przed nim Minho. Choi kucnął przed rudzielcem i złapał jego skostniałe dłonie, zmuszając, by wstał z zimnej posadzki. Widząc, że Taemin nie jest w stanie podnieść się o własnych siłach, wsunął ręce pod jego pachy i dźwignął go z kamiennych schodów. Drzwi domu były otwarte na oścież, dlatego od razu wprowadził do środka młodszego chłopaka i zamknął za sobą wejście, nie pozwalając chłodnemu powietrzu wpadać do przedpokoju.

- Tak mi przykro – wyszeptał Minho, nie mając pojęcia, jak powinien zachować się w takiej sytuacji. Widząc wzbierające się w oczach młodszego łzy, objął go mocno silnymi ramionami i przytulił do siebie, pozwalając mu zmoczyć koszulkę słonymi łzami. – Shh, nie płacz. Jestem przy tobie – powiedział drżącym głosem, gładząc delikatnie mokre włosy rudzielca.

- Minho, ona nie żyje – jęknął roztrzęsiony Taemin, przytulając zmarzniętą twarz do zagłębienia szyi bruneta. – Junhee… Ona…

- Cichutko, nic nie mów – poprosił Choi, czując, że jemu samemu zbiera się na płacz. Wiedział, że musi być silny dla swojego chłopaka, bo teraz szczególnie będzie go potrzebował. Minho szybko wziął się w garść, niepostrzeżenie starł z policzków kilka pojedynczych łez, które cudem znalazły ujście z dużych oczu chłopaka, a później odsunął się od Taemina i pogładził ciepłymi dłońmi jego blade policzki. – Musisz się przebrać. Nie chcę, żebyś się rozchorował.

Lee westchnął cicho i pociągając nosem, skinął lekko głową na zgodę. Później bez żadnych oporów dał się poprowadzić do swojej sypialni, gdzie Minho z wielką ostrożnością pomógł mu pozbyć się mokrych ubrań i w samych bokserkach posadził go na łóżku.

- Jak ja mam o tym powiedzieć rodzicom? – spytał szeptem Taemin, kiedy Choi podszedł ponownie do niego z ubraniami, które udało mu się znaleźć w szafie młodszego. – Lekarz pytał, czy ma ich o tym poinformować, ale powiedziałem, że sam do nich zadzwonię – mówił łamiącym się głosem, co chwilę ścierając z policzków pojedyncze łzy. – Jak mam powiedzieć rodzicom, że Junhee…

Widząc, że Taemin jest na skraju wytrzymałości, Minho odłożył na bok ubrania i klęcząc przed chłopakiem, mocno go do siebie przytulił. Czuł na szyi kolejne łzy, jednak to mu w niczym nie przeszkadzało. Jeśli miało to w jakikolwiek sposób przynieść rudzielcowi choć niewielką ulgę, to mógł tak tkwić z nim chociażby całą noc. Pogładził Taemina po głowie i jeszcze bardziej wzmocnił uścisk wokół jego wątłych ramion.

- Muszę do łazienki – zamruczał zachrypniętym głosem Lee, odsuwając się od ciemnowłosego chłopaka. Spojrzał mu w oczy i nie odzywając się już słowem, wstał z łóżka i powolnym krokiem ruszył w stronę drzwi.

Choi miał złe przeczucia, co do wizyty Taemina w łazience, dlatego tuż po jego wyjściu z sypialni, podniósł się z ziemi i podążył bezszelestnie za chłopakiem. Przystanął przed uchylonymi drzwiami od łazienki i niepewnie zajrzał do środka, ciekaw, co też robi rudzielec. Widząc klęczącego na zimnych kafelkach chłopaka, Minho wszedł do pomieszczenia i momentalnie znalazł się przy młodym Lee, który starą szmatą próbował zetrzeć z kafelek resztki zaschniętej krwi. Choi mimowolnie zajrzał do wanny i na widok szkarłatnych plam wzdrygnął się, od razu odwracając głowę w drugą stronę. Wziął kilka głębokich wdechów i otworzył oczy, wbijając wzrok w roztrzęsionego Taemina, który wciąż wycierał podłogę.

- Zostaw to – poprosił słabym głosem Choi, sięgając do dłoni rudowłosego. Złapał jego ręce i odsunął je od brudnej szmaty. Widząc, że młodszy nie zamierza odpuścić, podniósł się do pionu i złapawszy chłopaka za ramiona, odciągnął go z dala od śladów krwi. – Minnie, ja się tym zajmę.

Taemin podkurczył nogi pod samą brodę i objąwszy je ramionami, zaczął kiwać się delikatnie na boki. Puste spojrzenie utkwił w ciemnowłosym chłopaku, który właśnie zaczął sprzątać brudne kafelki. Kiedy po kilku minutach wszystko było uprzątnięte, Minho zmoczył czysty ręcznik w ciepłej wodzie i kucnąwszy przed rudzielcem, zaczął obmywać jego twarz i ręce z czerwonych śladów. Oddałby wiele, by wymazanie z pamięci Taemina tego wszystkiego mogło być tak łatwe, jak starcie krwi z kafelek.

Choi wstał z ziemi i wziął na ręce na wpółprzytomnego Lee, który chyba nawet nie wiedział, co się dzieje. Oprzytomniał dopiero wtedy, gdy poczuł na nagim ciele przyjemnie ciepłą pościel. Otwarł szeroko oczy i spojrzał uważnie na swojego chłopaka, który krzątał się po pokoju, zbierając z ziemi mokre ubrania. Gdy wyszedł z sypialni, Taemin sięgnął po leżący na szafce telefon i nie myśląc wiele, wybrał numer do swojej mamy.

*

Drżącą dłonią zapukał do drzwi domu państwa Lee, a gdy te się otworzyły, jego oczom ukazała się niewysoka kobieta. Minho ukłonił się na powitanie i zaproszony gestem ręki, przekroczył próg niewielkiej posiadłości. W przedpokoju od razu zdjął buty, ciepłą kurtkę i odłożył wszystko na miejsce. Przez cały czas czuł na sobie spojrzenie pani Lee, które wprost wywiercało mu dziurę w plecach. Kiedy odwrócił się przodem do kobiety, ta automatycznie uciekła wzrokiem w przeciwną stronę i przygryzła wargi w wąską linię.

- Taemin jest u siebie – powiedziała słabym głosem, kierując się do salonu, gdzie siedział również pan Lee.

Minho przywitał się z głową rodziny i od razu udał się do sypialni swojego chłopaka. Mimo że od dnia, w którym ogłosili rodzicom Taemina, że są parą minęło już sporo czasu, Choi wciąż czuł się nieswojo w ich towarzystwie. Tak, jakby przez cały czas go oceniali i oskarżali o to, że sprowadził młodego Lee na złą drogę. Czasami bywało lepiej. Ojciec młodego zapraszał Minho na niedzielny obiad, podczas którego ciągle rozmawiali o mało ważnych rzeczach, jednak zwykle Choi czuł się niczym intruz w ich domu. Rzadko poruszali temat jego związku z Taeminem. Woleli udawać, że tematu nie ma, by niepotrzebnie nie wszczynać kłótni. W obecnej sytuacji wszystko zeszło na dalszy plan, jednak gdyby nie fakt, że rudowłosy potrzebował swojego chłopaka w każdej możliwej chwili, pewnie Choi nie przychodziłby do jego domu tak często.

Przekroczywszy próg pokoju juniora, rozejrzał się dookoła siebie i dopiero po chwili dostrzegł wystającą ponad łóżkiem czuprynę Taemina. Minho podszedł po cichu do chłopaka i przysiadł obok niego, od razu łapiąc go za zimną dłoń. Lee wzdrygnął się przestraszony, spoglądając na ciemnowłosego szeroko otwartymi oczami. Bez słowa ułożył głowę na ramieniu starszego partnera i przymknął powieki, pozwalając kilku łzom spłynąć po policzku.

Minho objął rudzielca ramieniem i przytulił do siebie, niewiele robiąc sobie z powiększającej się plamy na jasnej koszulce. Przyzwyczaił się do tego, że za każdym razem, gdy przychodził do Taemina, ten przylegał do niego i wypłakiwał wszystkie smutki i żale. Minho nigdy go nie pocieszał, nie składał obietnic bez pokrycia, nie wmawiał, że wszystko z czasem się ułoży, bo sam tego nie wiedział. Po prostu siedział przy swoim chłopaku i był. Był do każdej jego dyspozycji, znosił krzyki i wyzwiska, za które jeszcze kilka tygodni wcześniej mógłby nawet dostać w twarz od Minho. Choi nigdy nie przypuszczałby, że stać go aż na tak wielką cierpliwość w stosunku do drugiej osoby. Zwykle wystarczał impuls, by emocje brały nad nim górę. Teraz przekonał się na własnej skórze, że miłość naprawdę zmienia człowieka i dzięki niej jesteśmy zdolni do ogromnych poświęceń względem drugiej połówki.

- Zostaniesz na noc? – poprosił cichym głosem Taemin, podnosząc głowę z ramienia drugiego chłopaka.

- Oczywiście – odpowiedział Minho i ucałował rudzielca w policzek. Usta Lee mimowolnie wykrzywiły się w nikłym uśmiechu, co nieco ociepliło zlodowaciałe serce bruneta. – Przyniosę coś do jedzenia. Pewnie dzisiaj nic nie jadłeś – postanowił, podnosząc się z ziemi.

Niespodziewanie Taemin złapał ciemnowłosego za rękę i jednym ruchem zmusił go do pochylenia się nad nim. Wpatrując się załzawionymi oczami w twarz kochanka, rudowłosy delikatnie musnął jego usta, cicho przy tym wzdychając.

- Kocham cię – szepnął ledwo słyszalnie Lee, w końcu wypuszczając z uścisku dłoń bruneta.

- Zaraz wrócę – poinformował Choi i czym prędzej wyszedł z pokoju chłopaka.

Kiedy zamknął za sobą drzwi, oparł się o nie plecami i przymknął powieki, starając się trochę uspokoić. Nie miał pojęcia, co takiego się z nim dzieje, jednak wcale mu się to nie podobało. Od śmierci Junhee minęło już kilka tygodni, sam dokładnie nie wiedział ile. Przez ten czas ciągle był przy Taeminie, wiedząc doskonale, jak bardzo dotknęło go odejście ukochanej siostry. Stan ten dodatkowo pogarszał fakt, że to właśnie on znalazł Junhee w łazience. W chwilach tej dziwnej agonii Lee opowiadał swojemu chłopakowi, że coraz częściej miewa koszmary, w których widzi swoją martwą siostrę leżącą w wannie pełnej krwi. Choi nigdy nie wiedział, co ma robić w takich sytuacjach i po prostu słuchał, licząc na to, że to jest najlepsze wyjście. Przerażało go to wszystko. Chwilami bał się własnego chłopaka, który w jego oczach zawsze był aniołem i niewinnym dzieckiem. Wiedział jednak, że nie może się poddać. Nie będzie tchórzem, który ucieka w momencie, gdy zaczyna dziać się coś złego. Nie był taki, ale chwilami bał się, że właśnie taki się stanie i ucieknie, gdy Taemin będzie miał kolejny atak paniki.

- Pomóc ci w czymś? – zapytała pani Lee, kiedy Minho w końcu dotarł do kuchni.

- Chciałem zrobić Taeminowi coś do jedzenia – powiedział i uśmiechnął się lekko do kobiety, która od razu podniosła się z krzesła i podeszła do lodówki. – Ja się wszystkim zajmę. Niech się pani nie kłopocze.

- To dla mnie żaden kłopot – zamruczała zachrypniętym głosem, wyjmując resztki z obiadu, którego Taemin ani myślał tknąć. – Usiądź, a ja podgrzeję.

Woląc nie kłócić się z tą upartą kobietą, potulnie usiadł przy stole i cicho westchnął, wbijając wzrok w widoki za kuchennym oknem. W pomieszczeniu panowała idealna cisza, która sporadycznie była przerywana przez odgłosy dobiegające z salonu, gdzie pan Lee oglądał wieczorne wiadomości. Minho podparł głowę na dłoni i kątem oka zerknął na krzątającą się przy kuchence kobietę. Wiedział doskonale, jak bardzo ciężko jest państwu Lee, bo w końcu w tak straszny sposób stracili ukochaną córkę, jednak czasami wydawało mu się, że przez to wszystko całkowicie zapomnieli o tym, że mają jeszcze syna. Taemin był wyjątkowo związany z Junhee i to on najbardziej cierpiał po jej śmierci.

- Zrobiłam wam też ciepłą herbatę – powiedziała, stawiając tacę z jedzeniem przed brunetem.

- Dziękuję – rzucił i ukłoniwszy się nisko, zabrał posiłek i ruszył ku wyjściu z kuchni.

- Minho? – Głos pani Lee wydawał się chłopakowi wyjątkowo obcy i zimny, jakby został wyprany ze wszelkich emocji. Brunet odwrócił się przodem do niskiej kobiety i uważnie się jej przyjrzał, dochodząc szybko do wniosku, że przez tych kilka tygodni niesamowicie się postarzała. Kiedyś gładka twarz, teraz była naznaczona licznymi zmarszczkami i nieładnymi przebarwieniami. – Dziękuję, że przy nim jesteś. Chyba jako jedyny potrafisz do niego dotrzeć.

- Nie ma za co dziękować – zauważył Choi, siląc się na lekki uśmiech. W środku aż się w nim gotowało ze złości na państwa Lee, którzy mieli na oczach jakieś cholerne klapki uniemożliwiające im dostrzeżenie prawdziwej rzeczywistości. – Taemin jest moim chłopakiem i kocham go. Będę przy nim bez względu na to, co się stanie – dodał i skinąwszy głową, ruszył w końcu do pokoju rudzielca.

Słysząc niepokojące hałasy dobiegające z sypialni juniora, przyspieszył kroku i czym prędzej wszedł do środka, o mało co nie obrywając w głowę lecącym w jego kierunku drewnianym pudełkiem. W ostatniej chwili zrobił unik, jednak nie udało mu się utrzymać równowagi, przez co kubki przewróciły się na tacy, a gorący trunek oblał dłonie Minho. Brunet syknął z bólu i spojrzał z przerażeniem w oczach na młodszego chłopaka, który w dalszym ciągu zrzucał z szafek wszystko, co tylko na nich stało. Choi odłożył tacę z jedzeniem na pobliski stolik i podszedł do rudowłosego, od razu obejmując go silnymi ramionami.

- Uspokój się – wyszeptał, wzmacniając uścisk, by Taemin nie miał możliwości się z niego oswobodzić. – Minnie – poprosił cicho, nie chcąc jeszcze bardziej denerwować chłopaka.

- Zostaw mnie! – krzyknął Lee, szarpiąc się niczym bezbronna zwierzyna złapana w śmiertelną pułapkę. Kiedy przestał czuć grunt pod nogami, zaczął nimi wierzgać, by w ten sposób oswobodzić się z silnych ramion bruneta. – Powiedziałem, że masz mnie zostawić! Daj mi święty spokój!

Minho nie zamierzał ulec krzykom chłopaka i jego gwałtownym ruchom. Będąc przy łóżku, rzucił na niego Taemina i sam usiadł na nim okrakiem, od razu chwytając go za nadgarstki. Lee zaczął wić się pod swoim chłopakiem, próbując oswobodzić ręce z silnego uścisku, jednak wszelkie próby szły na marne.

- Uspokój się. Proszę – wyszeptał Minho, patrząc pustym wzrokiem na Taemina, który ani na chwilę nie odpuszczał i wciąż szarpał się niesamowicie. Zupełnie, jakby bał się, że Choi wyrządzi mu krzywdę; jakby chciał przed nim uciec. – Taeminnie! – krzyknął w końcu brunet, nie mogąc dłużej tego wytrzymać.

Na dźwięk jego stanowczego głosu, rudowłosy zamarł na chwilę, a później opadł bezwładnie na materac. Łzy wypływały swobodnie z jego oczu, mocząc przy tym niebieską poduszkę. Minho zwolnił uścisk wokół nadgarstków młodszego i rozluźnił mięśnie, dochodząc do wniosku, ze najgorsze już za nimi. Kątem oka dostrzegł stojącą w progu pokoju mamę Taemina, która patrzyła się na nich z przerażeniem malującym się na bladej twarzy. Minho zagryzł usta w wąską linię i odwrócił wzrok na swojego chłopaka, który powoli się uspokajał. Gdy kobieta zniknęła w ciemnym korytarzu, Choi zsunął się z rudowłosego i złapawszy go za ręce, przyciągnął do siebie i mocno przytulił.

- Przepraszam – szepnął roztrzęsiony Lee, wtulając twarz w tors bruneta. Czuł szybkie uderzenia jego serca, co działało na niego niesamowicie uspokajająco. – Nie powiedziałeś tego.

- Czego nie powiedziałem?

- Że mnie kochasz. – Taemin odsunął się od Choi i spojrzał mu w oczy, które przepełnione były smutkiem i ogromnym żalem. – Nie musisz się nade mną litować.

- Oszalałeś, Minnie – mruknął Minho, ponownie przyciskając do siebie młodszego. – Nie lituję się nad tobą i nigdy nie będę. Jestem z tobą, bo cię kocham. Kocham najbardziej na świecie i zamierzam być przy tobie do końca życia – wyszeptał mu wprost do ucha, gładząc przy tym jego poplątane włosy.

- Dziękuję.

*

Taemin nie mógł zasnąć tej nocy. Wiercił się na łóżku, obracał z boku na bok i chyba tylko cudem nie obudził śpiącego obok niego Minho. Przez ponad godzinę leżał i wpatrywał się w twarz swojego chłopaka, licząc na to, że cisza panująca w pokoju w końcu ukołysze go do snu. Tak się nie stało i co gorsza: chyba właśnie ten spokój sprawiał, że Taeminowi tak ciężko było zasnąć. Przyzwyczaił się do tego, że w domu zawsze było głośno, a największe zamieszanie robiła oczywiście Junhee. Po jej odejściu zapadała dziwna cisza i czasami chłopakowi zdawało się, ze mieszka całkowicie sam. Rodzice milczeli, zwłaszcza, kiedy on zjawiał się w pomieszczeniu, w którym siedzieli. Traktowali go jak jajko, które może ulec zniszczeniu przy najdelikatniejszym dotyku. Nienawidził ich za to, ale jednocześnie starał się rozumieć. Na szczęście miał przy sobie Minho, który zdawał się go traktować tak, jak dawniej. Potrafił krzyknąć, kiedy Taemin zaczynał wariować, ale to wszystko wynikało tylko i wyłącznie z troski o niego.

Rudowłosy podniósł się w końcu z łóżka i głośno wzdychając, ruszył ku drzwiom. Po cichu je uchylił i wyśliznął się bezszelestnie na pogrążony w mroku korytarz. Na palcach udał się do łazienki i przymknął za sobą drzwi, by przypadkiem nie obudzić Minho. Ostatnio był bardzo wyczulony i czasami Taeminowi wydawało się, że jedynie czuwa, a nie śpi. Potrafił się obudzić przez cichy szmer, już nie mówiąc o jękach, jakie wydobywał z siebie rudowłosy, gdy śniły mu się koszmary.

Lee podszedł do umywalki i odkręciwszy kurek z zimną wodą, obmył nią twarz i uniósł się do pionu, momentalnie zamierając, gdy ujrzał w lustrzanym odbiciu wypełnioną wodą wannę. W pierwszej chwili myślał, że to on zapomniał opróżnić ją po wieczornej kąpieli, jednak wątpił, by Minho nie zrobił tego za niego. Niepewnie podszedł do wanny i pochylił się nad niezmąconą taflą wody. Serce chłopaka zabiło szybciej, gdy ujrzał znajdującą się pod powierzchnią dziewczynę. Mimo obezwładniającego jego ciało strachu, zanurzył dłonie w lodowatej wodzie i złapał szatynkę za ramiona, chcąc jej pomóc. Nagle otworzyła szeroko oczy i dławiąc się wodą, zaczęła wbijać paznokcie w przedramiona Taemina. Nie zwracając uwagi na sączącą się po rękach krew, wzmocnił uścisk na ciele dziewczyny i przyciągnął ją z całej siły do siebie, co było o tyle trudne, że jej ciało było niesamowicie śliskie. Rudowłosy w pewnym momencie poślizgnął się na mokrych kafelkach i jak długi runął na podłogę, ręką strącając z półki poustawiane na niej kosmetyki.

Głośny hałas dobiegający z łazienki gwałtownie wybudził Minho z głębokiego snu. Zdezorientowany poderwał się na łóżku i rozejrzał dookoła, wzrokiem szukając Taemina. Nie mogąc go nigdzie znaleźć, szybko wybiegł z pokoju, kierując się podświadomie do łazienki. Pchnął z całą siłą niedomknięte drzwi i stanął jak wryty, gdy zobaczył leżącego na podłodze chłopaka. Minho jednym susem pokonał dzielącą ich odległość i szybko wyjął z dłoni Taemina ostrą żyletkę, którą ten okaleczył całe swoje przedramiona. Brunet drżącymi dłońmi sięgnął po czyste ręczniki i zaczął nimi owijać krwawiące ręce rudzielca.

- Minnie, coś ty narobił – wyszeptał przerażony Minho, uciskając z całych sił pocięte przedramiona na wpółprzytomnego chłopaka.

Upewniwszy się, że tymczasowe opatrunki się trzymają, pobiegł do sypialni, by zadzwonić po pogotowie. Narobił przy tym tyle hałasu, że już po niedługim czasie na piętrze znaleźli się rodzice Taemina. Minho wykręcił numer ratunkowy i wpatrując się rozszerzonymi z przerażenia oczami w twarz pani Lee, wyjaśnił ratownikowi, co się stało. Kiedy tylko kobieta usłyszała, co zrobił jej nastoletni syn, pobiegła do łazienki, a później cały dom wypełnił jej pełen przerażenia krzyk.

*

Nie pukając nawet do drzwi, pchnął je lekko i wszedł po cichu do pogrążonego w półmroku pokoju Taemina. Minho spojrzał na siedzącego na parapecie chłopaka i uśmiechnął się do niego, gdy ten odwrócił głowę w jego stronę. Brunet podszedł do młodego Lee i na powitanie delikatnie pocałował go w policzek. Przez dłuższą chwilę nie odzywali się do siebie słowem, starając się nie zakłócać przyjemnej ciszy, jaka wokół nich panowała. Taemin wyglądał przez niewielkie okno, które wychodziło na piękny ogród, natomiast Minho wpatrywał się w profil swojego chłopaka, gładząc przy tym jego brązowe włosy. Zdziwił się, gdy pewnego dnia Taemin ot tak przefarbował rude kosmyki, jednak jakby nie było podobał mu się w każdym wydaniu. Przyciął także najdłuższe pasma, co nie wyszło mu zbyt idealnie, ale Minho już wolał się nie odzywać. Tolerował każdy wybryk młodszego chłopaka, nie chcąc wywoływać na nim jakiejkolwiek presji.

- Nie chcę tam jechać – powiedział ściszonym głosem Taemin, opierając głowę o tors starszego chłopaka. Przymknął powieki i opuszkami palców przejechał po swoim prawym przedramieniu, na którym widniało najwięcej śladów po tamtej pamiętnej nocy, gdy o mało co nie podzielił losów swojej starszej siostry. – Rodzice mówią, że tak będzie dla mnie lepiej. Czasami wydaje mi się, że po prostu się mnie boją – westchnął cicho i po chwili dodał: – A ty? 

- Co ja? – Minho spojrzał z góry na szatyna i przejechał dłonią po jego plecach, wywołując tym samym gęsią skórkę na całym ciele.

- Boisz się mnie? – spytał Lee, odsuwając się od starszego chłopaka, by przyjrzeć się jego zmęczonej i niesamowicie bladej twarzy. – Wiem, że tak. Widzę to czasami w twoich oczach.

- Taeminnie, musimy już jechać – poinformowała niska kobieta, wchodząc do pokoju syna. Spojrzała uważnie na przytulających się chłopaków i zagryzła nerwowo bladoróżowe wargi, jakby obawiając się, że powie o kilka słów za dużo. – Czekamy z ojcem na dole – dodała oschłym głosem i opuściła pomieszczenie, nie zamykając nawet za sobą drzwi.

- Chodź, pomogę ci z bagażami – zaproponował Minho, odsuwając się od szatyna.

Pomógł mu zejść z parapetu, a później złapał go delikatnie za rękę i wziąwszy dwie torby podróżne, ruszył ku drzwiom. Taemin niechętnie podążał za swoim chłopakiem, jednak wiedział, że wyjazd do tego ośrodka jest nieunikniony. Wmawiał sobie, że tam na pewno nie będzie tak źle. W końcu rodzice nie wysłaliby go do miejsca, w którym stałaby się mu krzywda, a torturowanie pacjentów mających problemy z psychiką już dawno przestało funkcjonować. Przynajmniej miał nadzieję, że nie będą poddawać go elektrowstrząsom, by przestał miewać koszmary i zapędy do samookaleczania się. Najbardziej jednak żałował, że nie będzie przy nim Minho. Przez ostatnie tygodnie był dla niego jedyną podporą, dlatego tym bardziej nie umiał sobie wyobrazić zbliżających się miesięcy bez tego chłopaka.

- Uważaj na siebie, dobrze? – poprosił Choi, kiedy już znaleźli się przy czarnym samochodzie. Podał bagaże panu Lee, a później mocno przytulił do siebie roztrzęsionego Taemina. – Zobaczysz, że czas szybko zleci i nim się obejrzysz, będziemy mogli znów być razem.

- Nie jedziesz z nami? – spytał rozżalony Lee, wpatrując się załzawionymi oczami w swojego partnera. – Myślałem, że…

- Nie, lepiej będzie, jeśli pożegnamy się już tutaj – powiedział Minho, zerkając kątem oka na zniecierpliwioną panią Lee, która zaczęła nerwowo tupać nogą. – Potem byłoby o wiele trudniej – westchnął i złożył na czole chłopaka czuły pocałunek.

- Przepraszam, że tak się posypałem – wyszeptał Taemin, pociągając głośno nosem. – I dziękuję, że byłeś przy mnie. Gdyby nie ty, pewnie byłoby ze mną o wiele gorzej.

- Taeminnie, naprawdę musimy już jechać – ponaglała pani Lee, otwierając tylne drzwi samochodu.

Chłopak skinął głową i na pożegnanie musnął delikatnie usta wyższego od niego Minho. Na koniec posłał mu blady uśmiech i wsiadł do samochodu, od razu przytykając nos do czystej szyby. Obok ułożył swoją dłoń i spojrzał wielkimi oczami zbitego szczeniaka na stojącego przy samochodzie Minho. Brunet zamrugał pospieszne powiekami, chcąc pozbyć się gromadzących się łez i przyłożył swoją dłoń do szyby, zaczynając żałować, że nie przekonał rodziców Taemina, by nie wywozili go do tego ośrodka.

Kiedy samochód odjechał, poczuł niesamowity chłód obezwładniający całe jego ciało. Tak, jakby wszystko, co było w nim dobre odeszło razem z Taeminem. Stał nieruchomo dopóki czarny samochód nie zniknął za zakrętem, a później wrócił do swojego domu, odliczając skrupulatnie minuty do kolejnego spotkania z młodym Lee.

*

Minho od kilku minut szedł w milczeniu za średniego wzrostu kobietą, która prowadziła go na oddział, gdzie od dłuższego czasu przebywał Taemin. Brunet nie sądził nawet, że tak bardzo stęsknił się za tym chłopakiem. Co prawda jego terapia wciąż trwała, jednak lekarz prowadzący, jak i terapeuta wyrazili zgodę na sporadyczne odwiedziny. Wcześniej nie miał odwagi, by przyjechać do szpitala i spotkać się z Taeminem, chociaż pragnął tego, jak niczego innego na tym świecie. Bał się, że państwo Lee mogliby później robić z tego powodu jakieś problemy i nie daj boże zabroniliby mu odwiedzać Taemina. Dlatego też wolał odczekać pierwsze tygodnie i dopiero po rozmowie z mamą chłopaka zdecydował się pojechać do szpitala. I tak wiedział doskonale, że kobieta nie była zadowolona z faktu, że chce odwiedzić Taemina, jednak chyba zdawała sobie sprawę z tego, że Minho tak szybko nie odpuści, bo w końcu uległa i wyraziła zgodę na jego cotygodniowe wizyty w ośrodku.

Kiedy tylko znalazł się w przestronnym pomieszczeniu, określonym przez pielęgniarkę świetlicą, rozejrzał się dookoła siebie, szukając wzrokiem swojego chłopaka. Po chwili dostrzegł siedzącego przy niskim stoliku Taemina, który rysował coś na kartce. Minho podziękował pielęgniarce i podszedł do młodszego chłopaka, po drodze mijając kilku innych pacjentów.

- Hej, Minnie – rzucił na przywitanie i kucnął przy szatynie, kładąc ostrożnie dłoń na jego ramieniu.

- Hyung – szepnął zaskoczony szatyn, otwierając szeroko oczy ze zdziwienia. Bez zbędnych słów rzucił się brunetowi na szyję i mocno go przytulił, zsuwając się przy tym z krzesełka. – Myślałem, że nigdy mnie nie odwiedzisz.

- Nawet nie wiesz, jak długo czekałem na to spotkanie – westchnął Choi, przeczesując palcami dłuższe kosmyki włosów młodszego. – Przejdziemy się? Chyba możesz wychodzić na zewnątrz?

- Tak, za budynkiem jest ogród – odpowiedział Taemin, nie mogąc przestać się uśmiechać. – Chodźmy – zarządził i poderwawszy się na równe nogi, złapał bruneta za rękę i pociągnął go w stronę wyjścia ze świetlicy. – Tak się cieszę, że jesteś! – zawołał podekscytowany Lee, obejmując swojego chłopaka w pasie. – Przywiozłeś mi coś? – zapytał zaintrygowany, gdy zobaczył trzymaną przez Minho kolorową torebeczkę.

- Nie bądź taki ciekawski – zażartował Choi, czochrając włosy młodszego chłopaka. Widząc jak nadyma ze złości policzki, uśmiechnął się szeroko i podał mu prezent. – Mam nadzieję, że ci się spodoba.

Taemin porwał torebeczkę z rąk bruneta i zajrzał do środka, momentalnie się rozchmurzając. Wyjął z opakowania idealnie poskładaną koszulkę, a gdy ją rozłożył, ujrzał kolorowy nadruk ze wszystkimi możliwymi superbohaterami. Rozczulony spojrzał na Minho i w ramach podziękowania pocałował go czule w usta.

- Dziękuję – rzucił szczęśliwy i szybko założył podkoszulek, który okazał się nieco za duży, przez co Taemin wyglądał, jakby miał na sobie sukienkę. – Idealna – stwierdził rozbawiony, gładząc z niezwykłą delikatnością kolorowy nadruk. – A teraz idziemy – postanowił i nim Choi zdążył cokolwiek zrobić, złapał go za rękę i pociągnął w stronę wyjścia do ogrodu.

Minho pokręcił głową z rozbawieniem, jednak bez narzekania podążał szybkim krokiem za chłopakiem. Nie mógł się nadziwić, że w tak ponurym miejscu, jakim był ten ośrodek, Taemin wciąż potrafił zachować swoją dziecięcą niewinność. Gdyby Choi nie wiedział, co przeżył kilka miesięcy temu młody Lee, pewnie nigdy by się tego nie domyślił. I nie było w jego zachowaniu nic sztucznego. Brunet bez problemu potrafił rozróżniać uśmiechy Taemina, jakimi obdarzał innych ludzi i wiedział doskonale, że nie było w nich grama obłudy. Z jego oblicza biła niesamowita radość i ulga, co pozwoliło wierzyć Minho, że wszystko zmierza ku dobremu.

- Jak sobie tutaj radzisz? – zapytał Choi, kiedy przechadzali się po niewielkim ogrodzie, gdzie przebywało również kilku innych pacjentów i ich opiekunowie.

- Nie jest źle – westchnął Taemin, wsuwając rękę pod silne ramię towarzysza. – Lekarz mówi, że może niedługo będę mógł wyjść. Chciałbym wrócić do domu. Powoli męczy mnie to miejsce.

- Taeminnie, a co to za przechadzki? Nie powinieneś być teraz na zajęciach ze swoją grupą? – spytał wysoki mężczyzna, zatrzymując się tuż przed dwójką chłopaków. Obdarzył młodego pacjenta promiennym uśmiechem, po czym spojrzał uważnie na Minho, robiąc przy tym zdziwioną minę, jakby dopiero wtedy go dojrzał.

- To Minho, mój chłopak – wyjaśnił szybko Taemin, widząc zaniepokojone spojrzenie mężczyzny. – A to Lee Jinki, mój terapeuta – dodał i uśmiechnął się lekko do stojącego obok Choi, który skinął głową na powitanie. – Mogę dzisiaj sobie odpuścić zajęcia?

- Wolałbym nie – powiedział oschle Jinki, piorunując spojrzeniem partnera Taemina. – Co najwyżej możesz się spóźnić parę minut – dodał i odwróciwszy się na pięcie, odszedł w stronę wejścia do budynku.

- Zawsze jest taki milutki? – zakpił Minho, stając przodem do swojego chłopaka. Odgarnął z czoła kilka kosmyków włosów i uśmiechnął się promiennie. – Powinieneś dołączyć do zajęć. Ja i tak muszę się już zbierać.

Taemin skinął głową na zgodę i niechętnie udał się za brunetem do bramy wyjściowej. Wiedział, że Jinki pewnie się mu przygląda, dlatego nie zamierzał wychodzić poza teren ośrodka, żeby nie narobić sobie niepotrzebnych problemów. Już parę razy podpadł swojemu terapeucie i wolał kolejny raz nie ryzykować, zwłaszcza, że ostatnio naprawdę świetnie sobie radził i wizja opuszczenia szpitala przestała być aż tak odległa.

- Uważaj na siebie, dobrze? – Minho stanął przed otwartą na oścież bramą i spojrzał swojemu chłopakowi w oczy, w których zdążyły zgromadzić się już łzy. – Postaram się przyjechać jak najszybciej – wyszeptał i pocałował szatyna czule w usta.

- Hyung? – Taemin złapał Choi za rękę i zatrzymał w połowie kroku. Kiedy ponownie odwrócił się do niego przodem, pociągnął cicho nosem i uciekł wzrokiem na swoje stopy odziane w białe trampki. – Nie musisz na mnie czekać. Nie wiem, ile to jeszcze potrwa. Mogę wyjść za tydzień, a może mi się pogorszyć i nie wypuszczą mnie tak szybko.

- Minnie, to jest nieważne – powiedział rozczulony Minho, kładąc dłoń na bladym policzku Taemina. Uniósł nieco jego głowę i uśmiechnął się delikatnie do chłopaka. – Będę na ciebie czekał – dodał i ponownie ucałował usta Lee.

Spojrzał ponad ramieniem szatyna na zbliżającego się do nich wysokiego mężczyznę, co oznaczało, że czas wizyty dobiegł końca. Skinięciem głowy pożegnał się z terapeutą Taemina, a później wyszedł przez bramkę, co chwilę oglądając się za siebie, by móc jeszcze przez kilka sekund popatrzeć na swojego chłopaka. Kiedy Jinki położył dłoń na ramieniu Taemina, coś pękło w sercu Minho. Poczuł nagle dziwną zazdrość, bo w przeciwieństwie do niego, ten mężczyzna miał Taemina na wyciągnięcie ręki. Choi pocieszał się jednak tą myślą, że niedługo odzyska swojego chłopaka i wszystko wróci do normy.

A przynajmniej taką miał nadzieję.