Dark side of the moon

4. Zdradzony.

Niedługo po obudzeniu Luhan wstał z łóżka i chcąc wpuścić do pokoju trochę świeżego powietrza, podszedł do okna i otworzył je na oścież. Czując na twarzy przyjemny powiew wiatru, uśmiechnął się błogo i przymknął powieki, rozkoszując się panującą wokoło ciszą. Pogoda tego dnia dopisywała, więc chłopak zaplanował, że pierwsze wybierze się na przystań, a później może wstąpi do baru, mając nadzieję, że tam zastanie Jongina. Chciał się z nim spotkać i porozmawiać, chociaż gdzieś w głębi serca wciąż czuł żal do niego, że nie powiedział mu o swojej dziewczynie. Po co były te wszystkie spacery, szczere rozmowy, skoro tak naprawdę na każdym kroku go okłamywał? Byłoby o wiele łatwiej, gdyby od razu przedstawił mu swoją dziewczynę, przynajmniej Luhan nie łudziłby się, że kiedyś mogłoby połączyć ich coś więcej niż tylko przyjaźń.

Wzdychając cicho, odszedł od okna i podszedł do szafy, żeby zabrać ubrania. Na chybił trafił wybrał białą bokserkę i sięgające do kolan czarne spodnie. Szurając stopami po kolorowym dywanie, ruszył ku wyjściu z pokoju, a później od razu skierował się do łazienki. W domu panowała idealna cisza, co wydało się chłopakowi trochę dziwne, jednak nie zastanawiał się długo nad tym, gdzie podziali się jego rodzice. Stwierdził, że pewnie pojechali na zakupy do pobliskiego sklepu albo siedzą w ogrodzie i pielą grządki. Mama Luhana była wyjątkowo przewrażliwiona na punkcie swoich kwiatów, jednak chłopak zdążył się do tego przyzwyczaić. W ich poprzednim domu też stworzyła piękny ogród na tyłach podwórka i codziennie potrafiła przesiadywać tam godzinami, pielęgnując zasadzone z niezwykłą starannością egzotyczne kwiaty. To było jej hobby, które pozwalało oderwać się od problemów, więc tym bardziej Luhan cieszył się, że rodzicielka i na Neun postanowiła stworzyć swój własny azyl.

Po doprowadzeniu się do porządku, Luhan wyszedł z łazienki i schodami zbiegł na parter niewielkiego domu. Zajrzał przelotnie do salonu, do kuchni i jeszcze do pomieszczenia gospodarczego, jednak nigdzie nie znalazł choćby niewielkiego śladu niedawnej obecności rodziców. Wzruszając ramionami, wrócił do kuchni i otworzył na oścież lodówkę. Wyjął z niej kilka owoców, chcąc zrobić sobie na śniadanie świeży sok. Nie miał ochoty na jedzenie czegokolwiek, jednak wiedział, że później jego żołądek nie da mu spokoju, więc wolał w niewielkiej ilości zaspokoić poranny głód.

- Nie wiedziałam, że już wstałeś – powiedziała pani Lu, wchodząc do kuchni. – Wyspałeś się?

- Tak, tak – rzucił Luhan, skupiając się na obieraniu jabłek. – Gdzie byłaś?

- W ogrodzie. Chciałam posadzić nowe kwiaty, bo dzisiaj pan Kim mi je przywiózł. Zjedz coś pożywniejszego, a nie tylko sok – westchnęła kobieta, przypatrując się swojemu synowi. Kiedy posłał jej wymowne spojrzenie, pokręciła głową i ostatecznie odpuściła dalsze kłócenie się o to. – Jak się czujesz?

- W porządku. Trochę mnie nogi bolą, ale przeżyję – odpowiedział i wrzucił do sokowirówki kawałki owoców. – Idę zaraz na przystań, a później do baru, więc nie wiem, kiedy wrócę.

- Mógłbyś przyjść na obiad. Dawno nic razem nie jedliśmy – zauważyła smutno pani Lu, przeczesując palcami włosy Luhana. On jedynie skinął głową i włączył urządzenie, które wydało z siebie głośne buczenie. Kiedy sok był gotowy, kobieta podjęła kolejną próbę dowiedzenia się, dlaczego jej syn poprzedniego wieczora był taki zły. – Może powiesz mi, co wczoraj się stało?

- Nic. Już ci mówiłem. Byłem zmęczony – zamruczał pod nosem i upił ze szklanki trochę słodkiego soku.

Czując na sobie przeszywający wzrok mamy, wywrócił teatralnie oczami i odsunął się od niej, chcąc dać w ten sposób do zrozumienia, że nie ma ochoty na dalszą rozmowę. Po wypiciu całego napoju, pożegnał się z mamą i wyszedł z kuchni, a następnie, po założeniu trampek, z domu. Pogoda tego dnia dopisywała, co cieszyło Luhana, gdyż chciał spędzić jak najwięcej czasu poza domem. Znoszenie ciągłego narzekania mamy powoli działało chłopakowi na nerwy, a raczej żaden z mieszkańców nie chciałby, żeby poziom jego złości osiągnął ostateczną granicę.

Dom od przystani dzielił spory kawałek drogi, jednak Luhan pokonał ją w zaskakująco szybkim tempie. Wiedział doskonale, że z samego rana Kai zwykł pomagać swojemu ojczymowi przy jego starym kutrze lub przy rozładunku ryb, dlatego był niemal pewny, że i tego dnia go tam spotka. Może to było nierozważne ze strony Luhana, że wciąż tak bardzo pragnął tego chłopaka, jednak nic nie mógł na to poradzić. Nawet fakt, że Kai miał dziewczynę nie był w stanie powstrzymać Luhana. Jeśli chodziło o niego, to rzadko potrafił odpuścić i za wszelką cenę dążył do osiągnięcia swojego celu. Można powiedzieć, że z czasem stawało się to jego obsesją.

Będąc już kilkanaście metrów od przystani, przyspieszył kroku i uśmiechnął się szeroko na widok siedzącego na podeście bruneta. Oblicze Luhana zmieniło się jednak w momencie, gdy ujrzał znajdującą się obok Jongina długowłosą dziewczynę. Blondyn zwolnił i w ostateczności się zatrzymał, przyglądając się badawczo owej dwójce. Miarka się przebrała, gdy Kai objął towarzyszkę ramieniem i pocałował ją czule w skroń. Luhan poczuł, jak jego maleńkie serduszko kolejny raz łamie się na pół, a potem upada z cichym brzdękiem na kamieniste podłoże. Blondyn zagryzł wargi w wąską linię i odszedł w przeciwną stronę, nie chcąc mieć z Jonginem nic wspólnego.

*

Kai od dłuższej chwili milczał, w myślach przetwarzając dokładnie słowa przyjaciółki. Kątem oka zerknął na siedzącą obok dziewczynę i zagryzł dolną wargę, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Chciał jej jakoś pomóc, obiecać, że wszystko się ułoży i że nie musi się niczego bać, bo w razie czego ją obroni, jednak chyba nie był gotowy na tyle kłamstw. Fakt, że na wyspę wrócił jej były chłopak tylko pogarszał całą sytuację. Kai był wściekły na samego siebie, że nie dobił tego żałosnego amanta, gdy miał ku temu okazję. Teraz jego przyjaciółka była tak tym wszystkim przejęta, że bała się własnego cienia, więc tym bardziej był jej wdzięczny, że zdecydowała się z nim spotkać i powiedzieć mu o tym, co się ostatnio stało.

- Obiecaj mi, że jeśli następnym razem znów przyjdzie do twojego domu i będzie cię nękał, to mi o tym powiesz – odezwał się po chwili Kai, obejmując ramieniem przyjaciółkę, która w odpowiedzi kiwnęła tylko głową i oparła ją na barku chłopaka. – Żałuję, że go wtedy nie dobiłem – wyszeptał we włosy dziewczyny, która na te słowa drgnęła nerwowo i uniosła głowę, wbijając spojrzenie w twarz bruneta.

- Nie mów tak – szepnęła przejęta, doszukując się w obliczu przyjaciela cienia rozbawienia, jakby licząc na to, że ten tylko żartował. Niestety niczego takiego nie dostrzegła, co utwierdziło ją w przekonaniu, że Kai mówił to wszystko na poważnie. – Nigdy bym sobie nie wybaczyła, gdybyś z mojego powodu trafił do więzienia. Już wystarczy, że mój ojciec… - Brunetka zamilkła na chwilę, odwracając głowę w przeciwną stronę. Minęła chwila nim zdecydowała się ponownie spojrzeć na przyjaciela, który delikatnie się do niej uśmiechnął, dodając w ten sposób trochę otuchy. – Opowiedz mi lepiej o tym nowym chłopaku. Kibum mówił, że poczułeś do niego miętę – zaśmiała się, trącając bruneta łokciem w bok.

- Ten też nie umie trzymać języka za zębami – zamruczał obruszony Kai, zakładając ręce na torsie. Zaraz jednak się rozpromienił, wspominając spacer z Luhanem i ich nieustającą rozmowę. – Musisz go koniecznie poznać. Na pewno się polubicie.

- Biorąc pod uwagę to, co powiedział mi Kibum, to z pewnością się polubimy – powiedziała rozbawiona dziewczyna, przyglądając się dokładnie Jonginowi.

Już dawno nie widziała go tak szczęśliwego. Można powiedzieć, że od tego nieszczęsnego wypadku Kai rzadko się uśmiechał, a jeśli już, to robił to bardziej z przymusu i dla świętego spokoju. Wszyscy przyjaciele się o niego martwili, czego on po pewnym czasie nie mógł już wytrzymać, dlatego wolał udawać, że pogodził się z zaistniałą sytuacją, byleby tylko dali mu spokój.

- Czego ci ten Kibum znów nagadał, co? – Kai spojrzał uważnie na przyjaciółkę, która uśmiechnęła się szeroko i poderwała się na równe nogi, prawie spadając z drewnianego podestu. – Uważaj, sieroto, bo nie zamierzam skakać za tobą do wody! – powiedział zlękniony chłopak, wstając z desek.

- Oboje wiemy doskonale, że bez zastanowienia byś za mną skoczył – stwierdziła pewnie dziewczyna, krzyżując ramiona na biuście. Przekrzywiła lekko głowę, lustrując bacznym wzrokiem przyjaciela. Widząc jego niewzruszoną minę, zrobiła krok ku krawędzi pomostu i odchyliła się niebezpiecznie, chcąc sprawdzić reakcję chłopaka. Kai doskoczył szybko do dziewczyny i złapawszy ją w pasie, odciągnął z dala od skraju podestu. – Widzisz?

- To nie było śmieszne – wycedził wyprowadzony z równowagi chłopak, odpychając od siebie przyjaciółkę. Spojrzał na nią z mordem w oczach i ruszył w swoją stronę.

- Oppa! – krzyknęła za nim brunetka i szybko dogoniła, nie chcąc, by ten się na nią obraził. – Przepraszam, wiem, że to było głupie – wyszeptała skruszona, biorąc przyjaciela pod rękę.

- Przywykłem do tego, że często robisz głupie rzeczy – powiedział oschle Kai, jednak mimowolnie się uśmiechnął, co dało dziewczynie do zrozumienia, że nie jest zły. – Jak się czujesz po wczorajszym?

- W porządku. Jak wróciłam do domu, to już było lepiej. Przepraszam, że tak was nastraszyłam – westchnęła cicho, zaciskając dłoń na silnym ramieniu bruneta. – Idziesz do baru?

- Tak, umówiłem się tam z chłopakami. – Kai objął przyjaciółkę w pasie i pocałował ją w czubek głowy. – To powiesz mi, co takiego nagadał ci Kibum?

- Och, to nic takiego – stwierdziła i machnęła od niechcenia ręką, doskonale wiedząc, jak bardzo drażnią Jongina takie teksty. Czując wbijające się w jej biodro palce chłopaka, zaśmiała się głośno i ostatecznie ustąpiła. – Dobra! Powiedział, że Luhanowi na tobie zależy i pod tym względem z pewnością się z nim dogadam.

- Głupi Kibum. Zawsze i wszędzie węszy romanse. Chyba za dużo się naczytał tych książek dla nastolatek – powiedział rozgoryczony Kai, drapiąc się nerwowo po karku.

Naprawdę czuł się głupio, rozmawiając o swoich sercowych sprawach z przyjaciółką. Co prawda nigdy nie mieli przed sobą tajemnic, jednak na takie tematy wolał mimo wszystko rozmawiać z Kibumem lub Jonghyunem, chociaż ten drugi był nie bardzo rozgarnięty, więc Jonginowi pozostawał jedynie Kibum. Taeminowi nie chciał zawracać głowy swoimi problemami sercowymi, zwłaszcza, że ten mógłby go do końca nie zrozumieć.

- Oj, przestań! Bummie chce dobrze. Przecież doskonale widzimy, że potrzeba ci drugiej połówki – zauważyła dziewczyna, przystając na rozdrożu. – Ja wracam do domu, ale ty idź do baru.

- Poradzisz sobie? Mogę cię odprowadzić, jeśli chcesz. Wolałbym, żebyś nie włóczyła się sama po okolicy. – Kai spojrzał dziewczynie w oczy i zakładając niewielki kosmyk włosów za jej ucho, promiennie się uśmiechnął. – Naprawdę jestem ciekaw, czy polubicie się z Luhanem.

- Na pewno. Jeśli to, co powiedział Kibum jest prawdą i Luhanowi rzeczywiście na tobie zależy, to nie ma mowy, żebyśmy się nie dogadali. – Dziewczyna uśmiechnęła się promiennie i na pożegnanie pocałowała Jongina w policzek. – Zobaczymy się jutro? Może wtedy przedstawisz mi Luhana.

- Doskonały pomysł!

Dziewczyna zaśmiała się uroczo i ruszyła w stronę swojego domu, co jakiś czas się odwracając, by pomachać stojącemu w tym samym miejscu przyjacielowi.

Dopiero, gdy zniknęła za zakrętem, Kai postanowił udać się do baru, gdzie zapewne wszyscy już na niego czekali. Żałował trochę, że nie zaprosił także Luhana, jednak miał ku temu powody. Wolał nie rozmawiać przy nim o tym, że ma do niego ogromną słabość i fakcie, że niezmiernie go to przeraża. Przecież nie wiedział, ile czasu rodzina Lu spędzi na wyspie. Być może już za kilka tygodni postanowią, że to jednak nie jest miejsce dla nich i wyprowadzą się z powrotem do wielkiego miasta, gdzie Luhan bez problemu znajdzie drugą połówkę. Zresztą, Kai nawet nie wiedział, czy ma jakiekolwiek szanse u tego chłopaka i bał się odrzucenia bardziej od tego, że pewnego dnia Kibum odkryje, co tak naprawdę stało się z jego ukochanymi spodniami, które Kai kiedyś od niego pożyczył i przypadkiem oblał smarem, gdy pomagał ojczymowi przy naprawie samochodu. Mógł wcześniej pomyśleć i się przebrać, jednak Siwoo potrzebował go natychmiast i nie było czasu na zmianę odzieży. W efekcie usmarował czarną mazią spodnie, a potem wmówił Kibumowi, że przecież mu je oddał, a on pewnie przez swoje roztargnienie gdzieś je zapodział i teraz nie może ich znaleźć. O dziwo uwierzył w to kłamstwo i z czasem zapomniał o ukochanych spodniach, które w niedługim czasie zastąpiły inne, równie ekstrawaganckie, co poprzednie.

- Nareszcie! – zawołał radośnie Kibum, gdy Kai przekroczył próg baru. – Spóźniłeś się.

- Wiem i przepraszam – powiedział brunet, podchodząc do lady, przy której siedział również Jonghyun. Kai rozejrzał się dookoła siebie, wzrokiem szukając rudzielca, jednak najwidoczniej znalazł ciekawsze zajęcie do wysłuchiwania narzekań przyjaciela. – Trochę się zasiedzieliśmy na przystani.

- Spotkałeś się z nią? – zapytał Jonghyun, który właśnie kończył pić piwo z wysokiego kufla.

Dopiwszy zimny trunek, podsunął naczynie w stronę Kibuma pełniącego tego dnia funkcję barmana. Stary Lee o dziwo wciąż nie wracał, więc chłopaki na zmianę opiekowali się jego barem, gdyż mieszkańcy chyba nie umieliby się odnaleźć bez codziennego przesiadywania w tym miejscu. Kibum zgromił karcącym wzrokiem swojego chłopaka i zamiast piwa nalał mu do kufla soku pomarańczowego, mając dość ciągle wstawionego Jonghyuna, którego później musiał niańczyć, a pijany bywał gorszy od małego dziecka.

- Tak, chciała pogadać o Yasuo. Odkąd wrócił na wyspę, nie daje jej spokoju – powiedział Kai, nalewając sobie do szklanki trochę zimnego napoju pomarańczowego. – Najchętniej ukręciłbym łeb temu dziadowi...

- A potem poszedłbyś do więzienia – dokończył Kibum, przewracając teatralnie oczami. – Wiem, co czujesz. Czasami sam mam ochotę ukręcić łeb takiemu jednemu. – Spojrzał z politowaniem na Jonghyuna, który właśnie przez różową słomkę wdmuchiwał powietrze do soku, uśmiechając się przy tym, jak skończony idiota. – Powstrzymuje mnie przed tym jedna rzecz.

- Fakt, że go kochasz? – Kai zaśmiał się głośno, widząc wyczyny najstarszego z nich.

- Nie! – zaprzeczył natychmiast Kibum, kręcąc głową z dezaprobatą dla swojego chłopaka. – Fakt, że jestem za ładny i młody na pójście do więzienia. Czy ty wiesz, co się tam robi takim ślicznym chłopcom, jak ja?

- Strach myśleć! – powiedział przejęty Kai, jednak zaraz parsknął śmiechem, uderzając czołem o blat baru. – Przyznaj, że kochasz go za jego głupotę – dodał, na co Kibum zrobił groźną minę, ostatecznie jednak się uśmiechając.

- Dobra, lepiej mi powiedz, co u naszej gwiazdeczki. – Kibum trzepnął Jonghyuna szmatką w głowę i posłał mu wymowne spojrzenie, dając mu do zrozumienia, żeby chociaż udawał zainteresowanie ich przyjaciółką. – Yasuo coś jej zrobił?

- Póki co nie, ale wczoraj był u niej w domu i chciał z nią rozmawiać, a kiedy ta odmówiła, wpadł w szał i zaczął jej grozić, że tego pożałuje – powiedział Kai, robiąc posępną minę. – Była tak roztrzęsiona, że przez godzinę nie mogłem jej uspokoić. Siwoo dał jej jakieś ziółka na uspokojenie i dopiero po nich trochę jej przeszło.

- Biedna – szepnął przerażony Kibum, opierając łokcie na blacie baru. Podał chłopakom miseczkę ze słonymi orzeszkami i sam wziął kilka z nich do ust. – Że też taka porządna dziewczyna musiała trafić na takiego dupka – dodał i zacmokał z niezadowolenia.

- Bywa. Podobno przeciwieństwa się przyciągają – mruknął brunet, opierając głowę na dłoni.

- A wiesz, że coś w tym jest? – Kibum momentalnie się ożywił, wracając do wycierania i tak już czystych szklanek. – Spójrz na mnie i Jonghyuna. Ja jestem inteligentny, a ten… - W tym momencie szatyn zakrztusił się właśnie przełykanym orzeszkiem, co wprawiło jego chłopaka w zażenowanie. – No cóż, ten inteligencją nie grzeszy. Dobrze, że chociaż przystojny jest, to nie zginie w świecie – westchnął ciężko nad losem Jonghyuna i spojrzał na rozbawionego bruneta. – Co zamierzasz zrobić w kwestii Yasuo?

- Sam nie wiem. – Kai wzruszył bezradnie ramionami, nie mając zielonego pojęcia, co począć. – Na razie nie mam żadnych podstaw, by obić mu mordę, więc poczekam na jego potknięcie, a kiedy już go dokona, to postaram się, żeby nigdy więcej się do niej nie zbliżył.

- Fakt, może odpuści, chociaż to graniczy raczej z cudem – prychnął Kibum, wpatrując się nieco nieobecnym wzrokiem w przestrzeń znajdująca się przed nim. – A tak w ogóle, to jak się udał wczorajszy spacer z Luhanem?

- W sumie było fajnie, nawet bardzo fajnie – przyznał Kai, uśmiechając się promiennie. Na samą myśl o Luhannie wszelkie inne sprawy przestały mieć jakiekolwiek znaczenie, a on znów poczuł się, jak ten zakochany gówniarz. – Zabrałem go nad zatokę.

- Gdzie? – Jonghyun o mało co nie zadławił się właśnie połykanym sokiem. – Nad tę zatokę? 

- Tak, Jong, nad tę zatokę – odpowiedział brunet, podpierając brodę na dłoni. – Musiałem tam pójść, a Luhan zdawał się być jedyną osobą, z którą chciałem to zrobić – wyjaśnił i westchnął cicho, spoglądając na Kibuma, którego usta wykrzywiły się w chytrym uśmiechu. – Chodzi o pójście nad zatokę, ty zboczony gnomie! – upomniał go Kai i rzucił w niego kilkoma orzeszkami.

- Dobra, dobra. Już ja wiem, co ci po tej główce chodzi – zażartował Kibum, puszczając oczko przyjacielowi i uchylając się przy tym przed kolejnymi lecącymi w jego stronę orzeszkami. – Podobało mu się?

- Chyba tak, chociaż pewnie przeklinał mnie za tak długi spacer. Bummie, co ja mam zrobić? – wyjęczał załamany Kai, opadając bezwładnie na blat baru. Wymruczał coś niezrozumiale pod nosem i uniósł wzrok na przyjaciela, który dokładnie mu się przyglądał. – Ja się chyba zakochałem.

- No to chyba wiem! – Kibum przewrócił oczami i pogłaskał przyjaciela po burzy czarnych włosów. – Nareszcie udziobała cię w tyłek jakaś strzała Amora. W dodatku uroczego Amorka o wdzięcznym imieniu Luhan.

- Wcale mi nie pomagasz – wymruczał rozgoryczony Kai, unosząc się z blatu. Złapał się za zaczerwienione policzki i robiąc z ust dzióbek, spojrzał na starszego przyjaciela. – Co ja mam zrobić? Przecież nawet nie wiem, czy on odwzajemnia moje uczucia. Znamy się za krótko, żeby móc to stwierdzić.

- Oj, uwierz, że chociaż po części odwzajemnia, o ile nie w całości – odezwał się pierwszy raz od dłuższej chwili Jonghyun, któremu najwidoczniej dmuchanie w słomkę już się znudziło. Kiedy Kai posłał mu pytające spojrzenie, uśmiechnął się szeroko i poruszał zabawnie brwiami. – Myślałem, że wczoraj nas skrzywdzi, kiedy powiedzieliśmy mu o twojej dziewczynie.

- O kim? – Kai otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, zastanawiając się, co też narobili jego przyjaciele.

- Och, Taemin i Jong podkoloryzowali rzeczywistość, mówiąc, że Sulli to twoja dziewczyna – parsknął Kibum, jednak widząc groźną minę bruneta, momentalnie spoważniał. – Nie denerwuj się. Dzięki temu wiemy, że nie jesteś mu obojętny.

- Czasami mam wrażenie, że mnie nienawidzicie – westchnął ciężko Kai i uderzył głową w nieskazitelnie czysty blat. – Tak bardzo, bardzo nienawidzicie.

*

Słysząc niepokojący szelest liści, rozejrzała się dookoła siebie i wzdrygnęła ze strachu, kiedy ponownie do jej uszu dotarł ten sam dźwięk, co kilka sekund wcześniej. Chłodny powiew wiatru sprawił, że na ciele dziewczyny pojawiła się gęsia skórka, a ona jak na złość wyszła z domu jedynie w krótkim rękawku. Obejmując się ramionami, zaczęła pocierać je dłońmi, co jednak nie przyniosło żadnych rezultatów. Ignorując obezwładniający strach, ruszyła z miejsca, kierując się w stronę wyjścia z lasu.

Nigdy nie bała się tego miejsca, traktowała je, jak każde inne, chociaż wiele razy starsi mieszkańcy ostrzegali ją przed chodzeniem po lesie o zmroku. Nawet po tym, co wydarzyło się jakiś czas wcześniej, wciąż uważała, że to tylko większa ilość drzew i nic nie może się jej tam stać. Co prawda o wiele raźniej czuła się, idąc szosą, ale przez las prowadziły skróty do praktycznie wszystkich domów znajdujących się na wyspie. Mimo to większość mieszkańców wolała nadłożyć drogi, aniżeli zagłębiać się w mroki kniei.

Trzask łamiących się gałęzi pod czyimś wyraźnym naporem sprawił, że dziewczyna momentalnie znieruchomiała i trzęsąc się z zimna, a może też i ze strachu, obejrzała się za siebie, próbując dostrzec cokolwiek w otaczających ciemnościach. Czuła czyjąś obecność, wiedziała, że ktoś ją obserwuje, co napawało ją jeszcze większym strachem. Obawa przed tym, co kryło się pośród gęstych krzaków, paraliżowała całe jej ciało, nie pozwalając ruszyć się z miejsca. Serce dziewczyny biło jak oszalałe, a oddech stał się szybki i nierównomierny. Spanikowana rozejrzała się dookoła siebie i jęknęła żałośnie, gdy usłyszała czyjeś ciężkie kroki. Odczekała chwilę, a później zmuszając się z całych sił do poruszenia, zaczęła biec przed siebie, ani razu się oglądając. Bała się tego, co mogłaby zobaczyć, gdyby jednak zdecydowała zerknąć przez swoje ramię.

Biegła ile sił w nogach, co chwilę potykając się o wystające patyki i korzenie drzew. Nagle coś odwróciło uwagę brunetki i nie zauważywszy konaru, potknęła się o niego i jak długa poleciała prosto na ziemię. Jęknęła przeciągle, czując przeszywający ból w okolicy brzucha. Nie mogąc się podnieść, opadła bezwładnie na twarde podłoże i wzięła głęboki wdech, co wywołało jeszcze większą falę bólu w klatce piersiowej. Słysząc kroki, przymknęła powieki i już miała poderwać się ostatkiem sił, gdy wtem napastnik złapał ją za włosy i dźwignął w ten sposób z ziemi, sprawiając, że ból brzucha i klatki piersiowej nie mógł się równać w tamtej chwili z bólem głowy, który towarzyszył każdemu szarpnięciu za długie włosy.

- Pożałujesz, że się do niego zbliżyłaś – wycedził jej do ucha napastnik, obejmując szczelnie wolnym ramieniem. – Rozumiesz? Pożałujesz – dodał, a później pchnął ją na ziemię.

Dziewczyna opadła bezwładnie na twardy grunt, zatapiając dłonie w leśnej podściółce. Napastnik stanął nad nią i uśmiechając się szyderczo, złapał ją kolejny raz za włosy i odchylił maksymalnie jej głowę, napawając się malującym się na twarzy strachem. Z odrazą odepchnął od siebie dziewczynę, a gdy ta upadła bezwładnie na bok, posłał jej triumfujący uśmiech i zniknął po chwili w mroku pomiędzy drzewami. Nie zauważył, jak w pewnym momencie kaptur czarnej bluzy zsunął się z jego głowy, odsłaniając blond włosy, które nie umknęły uwadze dziewczyny.

Ostatnim, co ujrzała był wyłaniający się spomiędzy gęstwiny czarny niczym smoła wilk, którego ciemne oczy połyskiwały w przebijającym się między koronami drzew świetle księżyca. Później powieki dziewczyny opadły bezwładnie, a ona zapadła w głęboki sen.