Miłosny czworokąt

  

Tytuł: Miłosny czworokąt
Bohaterowie: Luhan, Kim Jongin, Byun Baekhyun 
Rodzaj: fluff

1

Nie mogąc już dłużej znieść nudnego monologu wykładowcy, wbiłem znudzone spojrzenie w rozciągający się za oknem dziedziniec uczelni i cicho westchnąłem, opierając głowę na dłoni. Miałem po dziurki w nosie tego przeklętego dnia. Na dodatek godzinę wcześniej zaczęło padać, a ja jak na złość nie wziąłem rano parasola, licząc po cichu na to, że do wieczora utrzyma się pogoda. Kiedy wychodziłem z domu, niebo było bezchmurne, więc nie spodziewałem się tak obfitych opadów deszczu. Oczywiście ja zawsze musiałem mieć pecha, dlatego wcale nie zdziwiłem się, gdy po południu niebo poszarzało i pojawiły się na nim ciemne chmury, z których później zaczęły spadać pierwsze krople deszczu. Sądząc po intensywności zachmurzenia, nie robiłem sobie nadziei, by w przeciągu najbliższych kilkunastu minut miało się rozpogodzić albo chociaż przestać padać, bym mógł w spokoju w drodze do domu wstąpić jeszcze do sklepu po coś do jedzenia.

Ostatnio nie miałem głowy do robienia zakupów i w ten oto sposób wyjadłem z lodówki wszystko, co tylko nadawało się do jedzenia. Gdyby rodzice zobaczyli, jak niekiedy żyję, to kazaliby mi wrócić do rodzinnego miasta, a tego bym nie chciał. Dobrze czułem się w swoim własnym mieszkaniu, chociaż czasami faktycznie doskwierała mi samotność. Starałem się jednak na tym nie skupiać i za każdym razem, gdy przychodził kryzys, znajdowałem coraz to lepsze zajęcia, jak na przykład chodzenie na basen, siłownię czy przesiadywanie przed komputerem i oglądanie seriali, od których wprost się uzależniłem. W między czasie zaglądałem do książek i notatek, żeby nie narobić sobie na studiach zaległości i później nie musieć siedzieć dniami i nocami przed końcowymi egzaminami. Oczywiście i tak wszystko zostawiałem na ostatnią chwilę, więc gdy zbliżały się wszystkie zaliczenia, ja ślęczałem od rana do wieczora nad książkami, próbując ogarnąć wszystkie informacje. Może nie należałem do najlepszych studentów, ale nie mogłem narzekać na oceny. Według rodziców stać mnie na więcej, jednak ja nie zamierzałem się wykańczać, byleby tylko być na pierwszym miejscu listy najlepszych. Chyba nawet czegoś takiego nie było, a nawet jeśli, to ja nie miałem pojęcia o istnieniu takiego zestawienia. Moje oceny wystarczały, bym otrzymywał stypendium, które okazało się naprawdę niezbędne, gdy mieszka się samemu.

Kiedy tylko wykład się zakończył, spakowałem swoje rzeczy i wyszedłem z auli, pozostawiając za sobą resztę studentów. Nigdy nie byłem towarzyską osobą, ale może wynikało to też z faktu, że nie należałem do najłatwiejszych ludzi. Miewałem swoje humorki, a nie każdy potrafi poradzić sobie z moim charakterkiem. W poprzednich szkołach miałem może kilku znajomych, a i tak później traciłem z nimi kontakt, więc na studiach nie zamierzałem szukać przyjaciół. Czasami dawałem się namówić na jakieś wspólne wyjście na miasto, ale robiłem to chyba tylko dlatego, żeby nie mieli mnie za dziwaka. Jeszcze tego by mi brakowało.

Przed opuszczeniem uczelni, narzuciłem na głowę kaptur bluzy, założyłem jeszcze skórzaną kurtkę i wyszedłem na zewnątrz. Co prawda było bardzo ciepło, jednak nie chciałem się zbytnio zmoczyć. Do sklepu nie miałem daleko, jednak inna sprawa, jeśli chodzi o mieszkanie. Wiedziałem doskonale, że wrócę przemoczony do suchej nitki, więc przestałem się przejmować deszczem. Drogę do marketu pokonałem w zaskakująco szybkim tempie, a fakt, że akurat o tej porze było mało klientów, przywołał na moją twarz szeroki uśmiech. Po zrobieniu zakupów i krótkiej rozmowie z uprzejmą kasjerką, wyszedłem z niewielkiego sklepu i ruszyłem w stronę swojego mieszkania.

Mieszkałem w mało przyjemnej dzielnicy Seulu, jednak nigdzie indziej nie mogłem znaleźć na tyle taniego lokum, bym nie musiał chodzić do pracy i mógł skupiać się tylko na studiach. Co prawda z początku chciałem poszukać mało wymagającego zajęcia, które dostarczyłoby mi dodatkowych środków na utrzymanie, jednak rodzice uparli się, że powinienem chociaż przez pierwszy rok studiów skupiać się tylko na nich. Wolałem się z nimi nie kłócić i w końcu odpuściłem. Tak więc pomagali mi w opłacaniu rachunków, raz w miesiącu przelewali mi na konto pieniądze, które przeznaczałem na jedzenie i w niewielkiej części na własne przyjemności, jak nowe ubrania czy wyjścia do kina z kumplami. Postanowiłem jednak, że w wakacje poszukam pracy, żeby choć w małym stopniu odciążyć rodziców, jednak wiedziałem doskonale, że znów będą marudzić, bo to będzie oznaczało, ze nie wrócę na ten czas do domu. Dlatego musiałem starannie to wszystko przemyśleć, by wszyscy byli zadowoleni, a najbardziej ja.

Przechodząc obok starej kamienicy, która znajdowała się niedaleko bloku, gdzie mieszkałem, usłyszałem dobiegające z kontenera na śmieci piszczenie. W pierwszej chwili pomyślałem, że po prostu się przesłyszałem, jednak kiedy ów dźwięk ponownie dotarł do moich uszu, podszedłem bliżej kontenera i wytężyłem słuch, chcąc się upewnić, że na pewno pochodzi on z tego miejsca. Odstawiłem zakupy na ziemię i uniosłem ciężką pokrywę, co przyszło mi z niemałym trudem. Wstyd było się przyznać, ale mimo częstych wizyt na siłowni, nie należałem do najsilniejszych osób. Stając na palcach, zajrzałem do wnętrza śmietnika, jednak mimo ogromnych chęci nie udało mi się dojrzeć czegokolwiek innego prócz śmieci.

Zniesmaczony chciałem zamknąć kontener, lecz wtem ponownie usłyszałem żałosne ujadanie. Dźwięk wydobywał się spod stery odpadków, więc niewiele myśląc, złapałem za krawędzi pojemnika, podciągnąłem się mocno i wspierając się brzuchem, zacząłem odgarniać kolejne worki ze śmieciami. Z ledwością powstrzymywałem odruchy wymiotne, dlatego kiedy nareszcie odnalazłem wydobywającą z siebie ciche piski białą kulkę, odetchnąłem z wielką ulgą. Szczeniak wpatrywał się we mnie czarnymi ślepiami, uciekając za każdym razem, gdy chciałem go złapać w ręce. W końcu straciłem pokłady siły i po prostu wleciałem do środka kontenera, zatapiając się idealnie w stercie śmieci.

Spojrzałem groźnie na szczeniaka, który właśnie obwąchiwał moje spodnie i szybko poderwałem się na równe nogi, co okazało się być wielkim błędem, gdyż jeszcze bardziej zagłębiłem się w śmieciach i na dodatek prawie przysypałem nimi szczeniaka. Przestraszony pies wdrapał się na worek z odpadkami i popatrzył na mnie uważnie.

- No co? – warknąłem na niego dość nieprzyjemnym tonem, zastanawiając się nad wyjściem z kontenera.

Oczywiście nie stanowiło to dla mnie żadnego problemu, jednak nie zamierzałem zostawiać szczeniaka w środku. Jakim trzeba być potworem, żeby wrzucić psa do śmietnika? Na samą myśl o tym, aż się we mnie zagotowało, ale to nie był czas i miejsce na takie rozmyślania. Namierzywszy wzrokiem wysoki karton, wziąłem go do ręki i wsadziłem do środka szczeniaka, który zaczął skomleć i piszczeć, bojąc się pewnie, że go zostawię, jak poprzedni właściciel. Ja jednak nie zamierzałem robić czegoś tak okropnego. Wyskoczyłem czym prędzej z kontenera i ostrożnie wyjąłem z niego karton. Wziąłem na ręce przestraszonego szczeniaka i uspokoiwszy go trochę, odstawiłem na ziemię.

- Teraz możesz zmykać – powiedziałem, biorąc reklamówki z zakupami w ręce.

Starając się nie zwracać już uwagi na żałosne spojrzenie szczeniaka, odwróciłem się na pięcie i ruszyłem w swoją stronę. Ciekawość jednak wzięła nade mną górę i obejrzałem się w połowie drogi, od razu tego żałując, gdyż pies siedział jak ta ostatnia sierota i wpatrywał się we mnie tymi wielkimi oczyskami, w których bez problemu mógłbym się przejrzeć.

Od dziecka słynąłem z dobrego serca do zwierząt, dlatego nie zdziwiło mnie to, gdy skinięciem głowy przywołałem do siebie porzuconego szczeniaka, który na ten gest poderwał się z ziemi i podbiegł do mnie, potykając się o własne łapy. Zrezygnowany pokręciłem głową z niedowierzaniem dla samego siebie i przełożywszy reklamówki do jednej dłoni, wziąłem psa na ręce.

- Nie myśl sobie, że zostaniesz ze mną na zawsze – powiedziałem morowo, wpatrując się w szczeniaka. – Jutro dam ogłoszenie i popytam na uczelni, czy ktoś przypadkiem nie chce psa – dodałem do samego siebie, pozwalając psu wtulić się mocniej w mój tors.

Westchnąłem głośno i pchnąłem mocno wejściową bramę wysokiego budynku. Moje mieszkanie znajdowało się na pierwszym piętrze, więc szybko znalazłem się przed drzwiami lokum. Z ledwością udało mi się je otworzyć, a gdy tylko wszedłem do środka, szczeniak oswobodził się z mojego uścisku i pobiegł zwiedzać mieszkanie, przy okazji brudząc podłogę mokrymi i umorusanymi błotem łapkami. Machnąłem na to ręką i zdjąwszy buty, poszedłem do kuchni, by rozpakować zakupy. Pech chciał, że jedna z reklamówek nie wytrzymała i nim zdołałem dojść do blatu, uchwyty się zerwały i wszystko spadło na podłogę.

- Super, akurat musiała być to ta z jajkami – zamruczałem niezadowolony, wpatrując się w brudną od żółtka podłogę.

Szczeniak chyba wyczuł darmową wyżerkę, bo przybiegł zaraz do kuchni i zaczął zlizywać resztki jajek z ziemi. Odgoniłem do ruchem ręki i zacząłem czyścić panele, nie chcąc, by pies nabawił się jeszcze jakiejś choroby. Nowy współlokator najwidoczniej uznał, że się z nim bawię, bo za każdym razem, gdy poruszyłem dłonią, zaczynał do niej doskakiwać i podgryzać ją ostrymi ząbkami. Nie mogłem się nie uśmiechnąć, jednak kiedy jego kiełki mocniej wbiły się w moją skórę, pisnąłem głośno i opadłem tyłkiem na twardą podłogę, pewnie nabijając sobie siniaka.

- Czuję, że będzie z tobą ciężko – westchnąłem głośno, wpatrując się w szczeniaka, który właśnie wsadzał głowę do reklamówki, zapewne szukając czegoś do jedzenia. – Jesteś głodny? – spytałem, jakby licząc na odpowiedź z jego strony.

Zabrałem z ziemi reklamówki i zacząłem wyciągać wszystko na blat. Nie miałem pomysłu, co mógłbym dać szczeniakowi do jedzenia, dlatego na początek nalałem mu wody do miseczki, a sam zabrałem się za przygotowywanie obiadu, dochodząc do wniosku, że najwyżej zje to, co ja.

Przygotowanie posiłku zajęło mi wyjątkowo dużo czasu, chociaż postawiłem na bardzo proste danie, jednak co chwilę byłem rozpraszany przez nowego domownika, więc wcale nie zdziwiło mnie to, gdy prawie spaliłem mięso, które było głównym składnikiem mojego obiadu. Na szczęście udało mi się je uratować i po dodaniu duszonych warzyw oraz ryżu, wszystko umieściłem na jednym talerzu i zadowolony udałem się do salonu. Tam usiadłem na ziemi przy niskim stoliku, kątem oka obserwując szczeniaka, który wiernie za mną podążył i usiadł obok, licząc pewnie, że także dostanie coś do jedzenia.

Nie miałem serca z kamienia, a nawet gdybym je miał, to wielkie i ciemne oczy tego stworzenia z łatwością by go rozkruszyły. W ten oto sposób pies zjadał co drugi kawałek mięsa, jaki znajdował się na moim talerzu, a ja w ostateczności musiałem zadowolić się w większości duszonymi warzywami i ryżem, na którego widok szczeniak odsuwał głowę w przeciwną stronę. Przynajmniej wie, co dobre.

- Przydałoby się wykąpać, co nie? – Spojrzałem uważnie na białą kulkę, która była cała umorusana błotem i wciąż czuć od niej było nieprzyjemną woń śmieci. – Jak ktoś mógł cię wrzucić do śmietnika? – zapytałem samego siebie, wpatrując się w szczeniaka, który zamerdał wesoło ogonem i przekrzywił lekko głowę, dokładnie mi się przyglądając.

Podniosłem się z ziemi, odniosłem talerz do kuchni i wróciłem do salonu, by zabrać szczeniaka do łazienki. Musiałem się nieźle namęczyć, żeby złapać tę małą bestię, ale w końcu mi się to udało i w spokoju mogliśmy pójść się wykąpać. Nalałem do wanny trochę wody, a później umieściłem w niej białą kulkę, zastanawiając się, czym powinienem ją umyć. Postawiłem na zwykłe mydło, modląc się, żeby szczeniak nie dostał od niego jakiegoś uczulenia.

- Muszę cię jakoś nazwać – stwierdziłem po chwili, opierając brodę na skraju wanny. – Może być Lulu? – palnąłem pierwszy pomysł, jaki przyszedł mi do głowy.

Szczeniak spojrzał na mnie, przekrzywiając lekko łepek, po czym stanął na tylnych łapkach i liznął czule moje usta swoim mokrym językiem. Parsknąłem śmiechem i kiwnąłem głową na znak, że takie imię zostaje. Nie miałem pomysłu na nic lepszego, a i tak nowy właściciel je zmieni, jeśli będzie chciał.

Po kąpieli, owinąłem Lulu w duży ręcznik i razem z nim udałem się do salonu. Nie wiem dlaczego, ale byłem wykończony. Szczeniak chyba też, bo jak tylko usiadłem na kanapie, ułożył się wygodnie w ciepłym kokonie stworzonym z ręcznika i zasnął. Widziałem jedynie wystający na zewnątrz czarny nosek, który poruszał się raz na jakiś czas, zapewne wyczuwając coś ciekawego w powietrzu. Ja natomiast, nie mając już na nic sił, włączyłem telewizor i oddałem się całkowicie oglądaniu serialu, dochodząc do wniosku, że ogłoszenie o oddaniu Lulu w dobre ręce napiszę jutro.

2

Od dnia, w którym znalazłem Lulu w śmierdzącym śmietniku minęło już trochę czasu. Ogłoszenie umieściłem nazajutrz po uzyskaniu nowego domownika, nie chcąc się za bardzo do niego przyzwyczaić. Starałem się na każdym kroku traktować szczeniaka z jak największym dystansem, bojąc się, że jeśli chociaż na chwilę stracę kontrolę nad sobą, to to małe stworzenie pożre w całości moje nieodporne na urocze szczenięta serce. Od dziecka wykazywałem się wyjątkową uległością wobec zwierząt i nie chodzi nawet o słodkie psy. Potrafiłem przynieść do domu obślizgłą żabę, a nawet raz zabrałem z drogi martwego kota, chcąc go pochować w ogródku. Rodzice urządzili mi niezłą awanturę, a ojciec spuścił mi takie lanie, że przez dwa dni nie mogłem usiąść na tyłku.

Dlatego teraz za wszelką cenę ograniczałem kontakty z Lulu do minimum. Z jednej strony chciałem go zostawić u siebie, jednak z drugiej wiedziałem doskonale, że nie byłbym idealnym właścicielem, chociaż oddałbym bez namysłu całe swoje serce temu małemu stworzeniu. Problem polegał na tym, że nie miałbym dla niego wystarczająco dużo czasu. Całe dnie spędzam na uczelni, przez co Lulu musiałby siedzieć całkowicie sam. Już nieraz widziałem, co taki pies potrafi zrobić z mieszkaniem, gdy nie zapewni mu się odpowiedniej rozrywki. Wolałbym nie wrócić pewnego dnia do zdemolowanego domu tylko dlatego, że szczeniakowi się nudziło, a nasikanie do moich butów wydawało mu się idealnym zajęciem. Już i tak przez tych kilka dni zdążył pogryźć moje kapcie, obsikać dywan i zniszczyć zeszyt z notatkami z jednego z najważniejszych przedmiotów.

- Lulu! – pisnąłem głośno, gdy szczeniak przebiegł z jednym końcem papieru toaletowego w pysku, ciągnąc za sobą całą rolkę. – Ty mały… Ty mały potworze! – krzyknąłem, podrywając się z kanapy i rzucając się w pościg za uciekającym zwierzakiem.

Niestety nim udało mi się go złapać, ten obwiązał papierem połowę salonu i w dodatku zrzucił ze stolika figurkę smoka, którą dostałem od mamy na urodziny. Była naprawdę bardzo ładna, dlatego nieco się zdenerwowałem, ale nie zamierzałem krzyczeć na szczeniaka. No cóż, każdy w życiu zrobił coś głupiego. Pozbierałem z podłogi potłuczoną figurkę i wrzuciłem odłamki do kosza, by przypadkiem Lulu się nie pokaleczył. Zadowolony szczeniak podążał za mną krok w krok, co chwilę wesoło poszczekując, jakby cieszył się, że kolejny raz coś popsuł. Czasami miałem wrażenie, że to diabeł wcielony, a z początku wydawał się być taki spokojny.

Westchnąłem głośno i zerknąłem na wibrujący telefon, który leżał na stoliku. Całe szczęście, że on także nie ucierpiał, bo wtedy naprawdę bym się wściekł. Zerknąłem na wyświetlacz i uniosłem pytająco brwi, widząc nieznajomy numer. Normalnie bym zignorował połączenie, jednak teraz co chwilę dzwonił ktoś w sprawie ogłoszenia, które umieściłem na jednej ze stron internetowych, a także na tablicy na terenie uczelni. Tamtędy codziennie przechodziło pełno studentów, więc miałem nadzieję, że w końcu uda mi się trafić na odpowiednią osobę, która miałaby ogromne serce dla zwierząt i mnóstwo czasu na zajmowanie się Lulu.

- Dzień dobry. Ja w sprawie ogłoszenia. Czy jest ono nadal aktualne? – zapytała, a może raczej wyrzuciła z siebie dziewczyna.

- Nie, przykro mi – powiedziałem i szybko się rozłączyłem.

Tak naprawdę nie miałem pojęcia, dlaczego skłamałem, ale głos tej dziewczyny był tak irytujący, że nie chciałbym, by Lulu musiał go codziennie słuchać. Ja sam po kilku sekundach miałem dość, a co dopiero, gdybym porozmawiał z nią nieco dłużej. Mniej więcej właśnie tak wyglądała większość z rozmów, jakie przeprowadziłem z potencjalnymi właścicielami Lulu. Z niektórymi nawet się spotkałem, nie chcąc ich od razu oceniać po telefonicznej pogaduszce, która trwała zaledwie kilka minut. Niestety żadna z tych osób nie spodobała mi się na tyle, bym rozważał oddanie Lulu w jej ręce.

W ten oto sposób wciąż tkwiłem w martwym punkcie, a Lulu zaczynał się coraz bardziej panoszyć w moim mieszkaniu i sercu. Czułem, że jeśli szybko nie znajdę odpowiedniej osoby, to ostatecznie szczeniak zostanie ze mną, a mnie prędzej czy później wykończą wyrzuty sumienia wywołane brakiem odpowiedniej ilości czasu dla Lulu.

- I co ja mam z tobą zrobić, co? – zapytałem siedzącego naprzeciwko mnie szczeniaka, który na te słowa przekrzywił nieco łepek i uważnie mi się przyjrzał.

Uśmiechnąłem się pod nosem i pokręciłem głową, nie mogąc uwierzyć, że wystarczy jedno spojrzenie jego ślicznych oczu, bym totalnie uległ. Załamany ukryłem twarz w dłoniach i westchnąłem ciężko, dając upust narastającej we mnie frustracji. Nawet nie zauważyłem kiedy Lulu wskoczył na kanapę, na której siedziałem i wdrapał się na moje nogi. Spojrzałem na niego niepewnie, zastanawiając się czego chce i nie musiałem długo czekać, bo po chwili poczułem jego ciepły język na moich ustach.

- Fe! Tylko bez takich! – powiedziałem rozbawiony, wycierając rękawem bluzy wargi.

Widząc, jak wielką radość szczeniakowi sprawił ten gest, parsknąłem śmiechem i podrapałem go za uszami. Lulu przymknął powieki i ziewnął przeciągle, sprawiając, że znów zachciało mi się śmiać. Jak tak dalej pójdzie, to naprawdę wymięknę.

3

Trzy tygodnie – dokładnie tyle czasu zajęło mi znalezienie odpowiednich osób, które mogłyby zaopiekować się Lulu. Niestety po raz kolejny wykazałem się wyjątkowym niezdecydowaniem i zamiast od razu podjąć decyzję, ja się zawahałem i w ten oto sposób zostało dwóch chłopaków, którzy idealnie nadawali się na właściciela tego małego potworka, który przez ten czas doprowadził moje mieszkanie do ruiny. Właśnie tego najbardziej się obawiałem. Chociaż przed zajęciami zabierałem go na długi spacer, a później od razu wracałem do domu, to on i tak znajdował czas na psucie wszystkiego, co tylko znalazło się w jego zasięgu. Kto by przypuszczał, że taki mały pies może narobić tyle szkód.

W taki oto sposób poznałem paręnaście osób, jednak to właśnie Byun Baekhyun i Kim Jongin okazali się być najlepsi. Dobrze, może „najlepsi” to za duże określenie, ale spośród wszystkich potencjalnych właścicieli, to właśnie oni najbardziej do mnie przemówili. Każdy z nich był inny, można powiedzieć, że stanowili swoje przeciwieństwa. Właśnie dlatego tak ciężko było mi wybierać pomiędzy nimi. Obu ich polubiłem, co tylko sprawiło, że postawiłem samego siebie w beznadziejnej sytuacji.

- Lulu! – krzyknąłem na całe mieszkanie, nie mogąc nigdzie znaleźć szczeniaka.

Musiałem przyznać, że przez te ostatnie tygodnie niesamowicie urósł i powoli przestawał mieścić się w posłaniu, które własnoręcznie mu zrobiłem z kilku ręczników i kocyka. Jednego wieczora zasypiasz z maleńkim szczeniaczkiem, a następnego dnia budzi cię stojąca na twoim brzuchu bestia. Może trochę przesadziłem z tą bestią, ale musiałem przyznać, że Lulu przybrał na wadze, więc już nie pozwalałem mu wdrapywać się na mnie, bo chyba umarłbym na bezdech, gdyby tak zasnął na mojej klatce piersiowej.

- Chodź, bo się spóźnimy! – powiedziałem zniecierpliwiony, tupiąc nogą, jak to zawsze miałem w zwyczaju robić, gdy na coś lub kogoś za długo czekałem.

Po chwili ujrzałem wbiegającego do przedpokoju samojeda, więc przypiąłem smycz do jego obroży i otworzyłem drzwi na oścież. Lulu od razu wyszedł na korytarz i merdając wesoło ogonem, poczekał aż zamknę mieszkanie. Razem zbiegliśmy po schodach na parter bloku i udaliśmy się w umówione miejsce, gdzie mieliśmy się spotkać z Baekhyunem.

Sam nie wiem, jak i kiedy, ale naprawdę polubiłem tego chłopaka. Może nie mieliśmy ze sobą wiele wspólnego, jednak znalazło się parę rzeczy, które nas połączyły. Obaj uwielbiamy zwierzęta i mamy ogromną słabość do Bubble Tea. To właśnie w jednej z kawiarni podającej mój ulubiony przysmak spotkaliśmy się po raz pierwszy, jednak mogliśmy jedynie zamówić po napoju i od razu musieliśmy się przenieść do parku, gdyż siedzenie z psem w kawiarni było zabronione. Spędziliśmy razem cały dzień, podczas którego starałem się poznać tego chłopaka jak najlepiej. Ku mojej uciesze nie pił ani nie palił i nie był także zwolennikiem szalonych imprez. Może to wcale nie miałoby takiego znaczenia dla innej osoby, jednak ja podchodziłem bardzo poważnie do adopcji Lulu. Nie chciałem oddawać go w ręce nieodpowiedzialnego człowieka, który po jakimś czasie by się nim znudził i wyrzucił szczeniaka do śmietnika, jak jego poprzedni właściciel.

- Hyung! ­

Obejrzałem się za siebie i uśmiechnąłem promiennie na widok biegnącego w moją stronę Baekhyuna. Jego purpurowe włosy idealnie połyskiwały w promieniach popołudniowego słońca, a szeroki uśmiech widniejący na zarumienionej twarzy sprawiał, że moje serce biło nieco szybciej. Reagowałem tak samo za każdym razem, gdy się z nim spotykałem, co powoli zaczynało mnie przerażać.

- Cześć, Baekkie – przywitałem się z chłopakiem, gdy nareszcie znalazł się obok. – Myślałem, że mamy spotkać się w kawiarni.

- Właśnie tam szedłem, gdy was zobaczyłem – powiedział zadowolony, odgarniając z czoła kosmyki włosów. Spojrzał na Lulu i ciesząc się, jak małe dziecko z otrzymanego prezentu urodzinowego, kucnął przy szczeniaku i zaczął się z nim witać. – Wydaje mi się, że ostatnim razem, gdy cię widziałem, byłeś o wiele mniejszy – zaśmiał się, drapiąc Lulu za uszami.

- Mnie to mówisz? – prychnąłem, wsuwając wolną dłoń do kieszeni spodni. – Nie dość, że niesamowicie szybko rośnie, to na dodatek je więcej ode mnie.

- Da się jeść więcej od ciebie, hyung? – Baekhyun wstał na równe nogi i uśmiechnął się do mnie zadziornie, na co ja zmrużyłem groźnie oczy i wbiłem w chłopaka mordercze spojrzenie. – Żartuję! – parsknął śmiechem, widząc moją pseudo groźną minę.

Założyłem ręce na torsie, jednak nie umiałem się gniewać na niego dłużej niż kilka sekund. Poza tym śmiać mi się chciało, gdy przypomniałem sobie nasz ostatni wspólny wypad na miasto, kiedy to po długim włóczeniu się po okolicy, postanowiliśmy pójść coś zjeść. Skończyło się na tym, że o mały włos nie wyjadłem całego zapasu jedzenia w jednej z restauracji. Nie moja wina, że miałem dobrą przemianę materii i czasami mogłem jeść bez jakichkolwiek zahamować.

- Idziemy na Bubble Tea? – zapytał Baekhyun, zabierając ode mnie smycz Lulu.

W odpowiedzi skinąłem głową i ruszyłem za młodszym chłopakiem w stronę naszej kawiarni. Powoli moje myślenie zaczynało mnie przerażać. Bałem się, że Baekhyun może niespodziewanie stać się dla mnie kimś o wiele ważniejszym, a nie wiedziałem do końca, czy naprawdę tego chcę. Nie lubiłem przywiązywać się do ludzi, bo oni i tak prędzej czy później odchodzili. Może z Baekhyunem wcale by tak nie było, jednak nie zamierzałem ryzykować.

- O czym tyle myślisz, hyung? – odezwał się chłopak, zatrzymując się przed wejściem do kawiarni. – Ten sam smak, co zawsze?

- Tak – odpowiedziałem i uśmiechnąłem się lekko, odbierając od Baekhyuna smycz Lulu.

Szczeniak momentalnie pociągnął mnie w stronę wejścia do kawiarni, przez które właśnie przechodził Byun. Czułem dziwną zazdrość, że Lulu tak panicznie reaguje na chwilowe zniknięcie tego chłopaka, jednak zdawałem sobie sprawę z tego, że kiedy ja wychodzę z mieszkania, zachowuje się znacznie gorzej. Dowodem na to były poniszczone przedmioty, które znajdowałem po powrocie do domu.

- Proszę. – Baekhyun podał mi kubek z napojem i uśmiechnął się promiennie. – Idziemy do parku czy tym razem wybieramy inne miejsce?

- Obojętnie. – Wzruszyłem ramionami i wziąłem porządny łyk schłodzonej Bubble Tea.

Byłem wdzięczny temu chłopakowi, że jest tak bardzo cierpliwy i nie naciska na mnie, bym w końcu wybrał, komu oddam Lulu. Byłem mu także wdzięczny za to, że nie pytał o powód mojego niezdecydowania. Wolałbym nie mówić, że po prostu lubię spędzać z nim czas i właśnie dlatego tak bardzo zwlekam z podjęciem decyzji.

4

Narzuciłem na siebie kurtkę i otworzywszy drzwi na oścież, wypuściłem Lulu na korytarz. W pośpiechu zamknąłem mieszkanie i czym prędzej zbiegłem za szczeniakiem po schodach, wiedząc doskonale, że jesteśmy już spóźnieni na spotkanie z Jonginem. Nienawidziłem się spóźniać i naprawdę rzadko mi się to zdarzało, chociaż odkąd posiadałem Lulu coraz częściej przytrafiały mi się takie wpadki. Bo to albo Lulu nie chciał wyjść spod łóżka, albo po drodze musiał obwąchać każdy mijany krzaczek, albo jak na złość musiał schować mi buty w mało dostępnych miejscach, do których normalnie nie zaglądam. Tak, pomimo tej uroczej aury, która otaczała Lulu, skrywał w sobie prawdziwą bestię, więc nie dziwiłem się, że i na spotkanie z Jonginem biegłem, jak nienormalny.

Nigdy nie lubiłem się spóźniać, bo sam także nienawidziłem czekać na drugą osobę. Doprowadzało mnie to do istnej furii, dlatego starałem się zawsze być punktualnym. Niestety ociągający się Lulu skutecznie uniemożliwiał mi zmniejszenie spóźnienia, co powoli zaczynało być irytujące. Kiedy zatrzymał się przy kolejnym krzaczku, warknąłem głośno i tupnąłem ze złości nogą, co musiało wyglądać wyjątkowo zabawnie.

- Błagam cię! Jak już spotkamy się z Jonginem, to będziesz mógł wąchać każde źdźbło trawy, ale teraz się pospieszmy! – poprosiłem zniecierpliwiony, przebierając nogami w miejscu.

Spojrzałem błagalnym wzrokiem na szczeniaka, który leniwie uniósł nogę, zaznaczył kilkoma kropelkami gałązki krzaku i zadowolony podreptał przed siebie, powodując, że poziom mojej frustracji jeszcze bardziej się zwiększył. Przynajmniej mogliśmy w końcu udać się do parku, gdzie umówiłem się z Jonginem.

Na widok siedzącego na ławce chłopaka, uśmiechnąłem się szeroko i przyspieszyłem kroku, chcąc znaleźć się jak najszybciej obok niego. Zdyszany, jak po przebiegnięciu maratonu, zatrzymałem się przed szatynem i pomachałem mu dłonią przed twarzą. Zaskoczony chłopak otworzył szeroko oczy i spojrzał na mnie ze strachem. Uśmiechnąłem się promiennie i przysiadłem obok niego na ławce.

- Długo czekasz? – spytałem, wciąż próbując uspokoić oddech i kołaczące w piersi serce. Jongin niemrawo skinął głową i uśmiechnął się pod nosem, wyciągając rękę do Lulu, który od razu zaczął ją lizać. – Jakoś nie mogliśmy się dzisiaj wybrać z domu.

- Nic się nie stało – stwierdził Jongin, sadzając sobie Lulu na kolanach. Szczeniak od razu oparł się łapkami o tors szatyna i zaczął lizać go po twarzy. – Całuśny jesteś – zaśmiał się dźwięcznie.

Uśmiechnąłem się automatycznie, jednak nie wiedziałem dokładnie, czy było to spowodowane jego słowami, czy faktem, że powoli uzależniałem się od jego głosu i od wszystkiego, co go dotyczyło. Już sam nie wiedziałem, co się ze mną dzieje, ale wcale mi się to nie podobało. W mojej głowie panował istny chaos, a ja nie potrafiłem nad nim zapanować. Lubiłem Jongina, naprawdę go lubiłem. Być może zauroczyłem się w nim już podczas naszego pierwszego spotkania, jednak nie chciałem, by to zamieniło się w coś więcej. Wolałem pozostawić nasze relacje na etapie koleżeństwa, ewentualnie przyjaźni.

- Chciałbym ci coś pokazać – powiedział w pewnym momencie Jongin, wyrywając mnie z chwilowego zamyślenia. Spojrzałem na niego pytająco, na co on uśmiechnął się tajemniczo i wstał z ławki, wyciągając w moją stronę dłoń. – Po prostu ze mną chodź.

Nie mając wyjścia, podniosłem się z siedzenia i złapałem chłopaka za rękę, jakby bojąc się, że ten zaraz gdzieś zniknie, a ja zostanę sam. Tego bym nie chciał. Naprawdę.

Westchnąłem cicho, podążając wiernie za szatynem, który pod pachą trzymał Lulu. Po tych kilku naszych spotkaniach poznał już tego szczeniaka i wiedział, jaki uparty niekiedy potrafi być, do tego dochodzą ciągłe obwąchiwania mijanych krzaków i oznaczanie wszystkiego, co tylko wyda się Lulu ciekawe. Tak, do tego psa trzeba mieć wyjątkową cierpliwość. Na szczęście Jongin był usposobieniem spokoju i niezwykłej harmonii. W przeciwieństwie do Baekhyuna, który tryskał energią i zarażał wszystkich dookoła swoim optymizmem. Najzabawniejsze w tej całej sytuacji było to, że Jongin i Baekhyun byli swoimi totalnymi przeciwieństwami, ale jednocześnie dzięki temu w każdym z nich mogłem odnaleźć cząstkę siebie. Zdecydowanie znalazłem się pomiędzy młotem a kowadłem.

- Gdzie mnie prowadzisz? – zapytałem już nieco zdyszany, wzmacniając uścisk dłoni, by ręka szatyna mi się nie wyślizgnęła. – Yah! Nie bądź taki tajemniczy!

- Zaczekaj, zaraz będziemy na miejscu – powiedział rozbawiony, przyciągając mnie do siebie tak, że teraz szliśmy obok krok w krok.

Uśmiechnąłem się do chłopaka i pokręciłem głową z rozbawieniem, zerkając przy okazji na Lulu, którego głowa podrygiwała wraz z każdym krokiem szatyna. Śmiać mi się chciało, bo wyglądał jak te specjalne pieski do samochodów, które tak zabawnie kiwają głowami, gdy się jedzie.

Po jakimś czasie zatrzymaliśmy się przed niewielkim budynkiem, który okazał się być schroniskiem dla psów. Spojrzałem szeroko otwartymi oczami na Jongina i rozdziawiłem usta, nie bardzo wiedząc, o co chodzi.

- To schronisko należące do moich rodziców – wyjaśnił, widząc moją zapewne bardzo głupią minę. – Chcesz wejść do środka?

Kiwnąłem głową na zgodę, nie mogąc nawet wydusić z siebie słowa. Chłopak wcześniej słówkiem nie wspomniał o tym, czym tak naprawdę się zajmuje. Przynajmniej teraz wiedziałem, skąd wzięła się u niego tak wielka miłość do zwierząt, zwłaszcza psów.

- I jak? – zapytał Jongin, stawiając Lulu na ziemi. Samojed od razu zaczął obwąchiwać drzwiczki boksów, w których mieszkały psy przeznaczone do adopcji. – To jest mój ulubieniec – powiedział, wskazując uroczego i nad wyraz pobudzonego spaniela.

- Długo już macie to schronisko? – Rozejrzałem się dookoła siebie, przeskakując wzrokiem z klatki na klatkę.

Nie wiem dlaczego, ale zrobiło mi się żal tych wszystkich psów. Wiedziałem doskonale, że ktoś taki, jak Jongin, na pewno zapewnia im odpowiednią opiekę i dba o nie, jak o własne psy, ale sam fakt, że muszą mieszkać w schronisku sprawiał, że moje serce łamało się na pół. Za każdym razem, gdy przychodzili do tego miejsca jacyś ludzie, każdy z tych psów miał nadzieję, że to będzie jego szczęśliwy dzień i może tym razem odnajdzie swojego właściciela, który zabierze go do przytulnego domu i codziennie będzie go przytulał i dawał smakołyki. Niestety większość z nich, zwłaszcza te starsze, skazana była na mieszkanie w schronisku, a przecież nawet najlepiej wyposażone nie mogło zastąpić prawdziwego domu.

- Wszystko w porządku? – Jongin przejechał dłonią po moim ramieniu i spojrzał na mnie uważnie. Skinąłem niepewnie głową i popatrzyłem smutnym wzrokiem na uroczego spaniela, który opierał się przednimi łapkami o drzwi boksu i uważnie mi się przyglądał. – Czemu jesteś smutny?

- Żal mi tych psiaków – westchnąłem, czując zbierające się w moich oczach łzy. Przeniosłem wzrok na chłopaka i wygiąłem usta w podkówkę, bojąc się, że zaraz się rozkleję, potwierdzając słowa mojego ojca, że jestem emocjonalną papką, która nie będzie umiała sobie poradzić w życiu. – Nie przejmuj się mną. Ja tak zawsze.

- Może się przejdziemy? – zaproponował, a ja odetchnąłem z ulgą i z chęcią się zgodziłem.

Ostatni raz spojrzałem na te wszystkie biedne psy i wyszedłem za Jonginem z budynku. Przez dłuższy czas milczałem, próbując dojść do siebie po tym, co zobaczyłem w schronisku. Musiałem przyznać, że warunki były naprawdę bardzo dobrze, ale to w niemałym stopniu poprawiało mi humor. Gdyby mógł, to zabrałbym te wszystkie psy do siebie i zajął się nimi, jak należy. Nawet oddałbym im swoje łóżko, byleby tylko wynagrodzić im te wszystkie dni oczekiwania na odpowiedniego właściciela.

- Hej, co się stało? – Jongin trącił mnie łokciem w bok i uśmiechnął lekko, gdy na niego spojrzałem. – To przez schronisko? Nie musisz się martwić. Tym psom naprawdę niczego nie brakuje.

- Przecież wiem – rzuciłem pod nosem, zerkając na drepczącego przed nami Lulu. – Zawsze tak mam, jak odwiedzam schroniska dla psów, dlatego rzadko to robię. Kiedyś byłem wolontariuszem, ale moja psychika nie była aż tak odporna, jak mi się zdawało i musiałem odpuścić.

- Gdybyś kiedyś miał ochotę, to możesz wpaść i mi pomóc. Najczęściej to właśnie ja zajmuję się tymi psami. Rodzice nie mają teraz za dużo czasu, ale nie chcą zamykać schroniska, bo takich miejsc nigdy za mało – powiedział Jongin, a ja uśmiechnąłem się lekko i skinąłem głową na zgodę.

- Dzięki, Jongin – powiedziałem, zatrzymując się przed moim blokiem. – Za dzisiaj i… ogólnie za wszystko.

Szatyn skinął głową i uśmiechając się promiennie, odszedł w swoją stronę. Odczekałem jeszcze chwilę i gdy zniknął mi z oczu, wszedłem razem z Lulu do bloku. Albo mi się zdawało, albo nawet szczeniak nie chciał rozstawać się z Jonginem, jednak czy mogłem się temu dziwić? Ten chłopak w mgnieniu oka zdobył serce Lulu i być może nie tylko jego.

5

Poprawiłem przed lustrem jasne włosy i westchnąłem głośno, zerkając pod nogi, przy których siedział Lulu. Przyjrzałem się szczeniakowi i gdy ten podchwycił moje spojrzenie, uśmiechnąłem się szeroko i wziąłem go na ręce. Przytuliłem psa mocno do siebie, zaciągając się jego przyjemnym zapachem bławatkowego szamponu dla psów i przymknąłem powieki, chcąc się jeszcze nacieszyć obecnością szczeniaka.

Nadszedł dzień naszego rozstania i chociaż wiedziałem, że będę mógł się z nim spotykać, to i tak odczuwałem dziwną pustkę spowodowaną tym faktem. Nie chciałem go oddawać, nawet wiedząc, że trafi do odpowiednich rąk. Ciężko było mi się przyznać, ale przywiązałem się do tego szczeniaka, dlatego tym ciężej było mi się z nim rozstawać.

- Zaraz powinni tutaj być – powiedziałem do Lulu, kładąc go na kanapie. – Gotowy?

Szczeniak spojrzał na mnie wielkimi oczyskami i przekrzywił lekko łepek, zapewne zastanawiając się, o czym ja mówię. Sam dokładnie nie wiedziałem, co wygaduję, więc nie mogłem mieć pretensji do Lulu, że się tak dziwnie na mnie patrzy. Kucnąłem przed szczeniakiem i podrapałem go za uszami, nie mogąc uwierzyć, że już tego wieczora będę zasypiał w pustym łóżku. Jutro nikt mnie nie przywita, kiedy wrócę z uczelni, nikt nie będzie żebrał o kawałek mięsa przy obiedzie, a tym bardziej nikt nie zaszczeka, gdy sąsiadka z naprzeciwka znów upuści po drodze pęk kluczy.

Nie chcąc się za bardzo rozczulać, odsunąłem się od Lulu i poszedłem do kuchni. Chciało mi się płakać. Naprawdę miałem ochotę usiąść w kącie pokoju i się rozpłakać. Czułem się tak, jakbym miał oddać własne dziecko obcym ludziom i poniekąd tak też było. Może nawet z Lulu ciężej było mi się rozstać, bo do dzieciaków nigdy nie miałem cierpliwości i nigdy też nie planowałem mieć własnego. Psy zawsze odgrywały znaczącą rolę w moim życiu, więc nie dziwiłem się sobie, że tak szybko pokochałem Lulu.

Dzwonek do drzwi przerwał moje rozżalanie się nad sobą i zmusił do wyjścia z kuchni. W przedpokoju natknąłem się na Lulu, który merdał wesoło ogonem i przytykał nosek do szpary pod drzwiami, chcąc wywęszyć, kto też do nas przyszedł. Wiedziałem, że to któryś z chłopaków, dlatego nawet nie sprawdzałem i od razu otworzyłem. Jakież było moje zdziwienie, gdy zobaczyłem zarówno Jongina, jak i Baekhyuna. Przywitałem się z nimi i wpuściłem ich do środka, kierując się od razu do salonu.

Czułem się, jak przed najważniejszym egzaminem w życiu, a fakt, że musiałem wybrać pomiędzy tymi dwoma chłopakami, tylko pogarszał mój i tak już zły humor. Nie chciałem decydować, bo wiedziałem doskonale, że obaj pokochali Lulu i idealnie nadają się na jego właścicieli.

Spojrzałem na szczeniaka, który siedział obok mnie i wciąż merdając ogonem, spoglądał to na moją osobę, to znów na stojących przed nami chłopaków. Wziąłem głęboki wdech i zebrawszy w sobie wszelkie pokłady odwagi, wypuściłem powoli powietrze przez rozchylone usta.

- To naprawdę był ciężki wybór i wiem, że wcale nie powinienem był robić tego „castingu” – powiedziałem, nerwowo skubiąc skórkę przy kciuki. – Wiem, że obaj pokochaliście Lulu, dlatego tym ciężej było mi podjąć decyzję – kontynuowałem, patrząc to na Jongina, to na Baekhyuna, którzy cierpliwie czekali na to, aż wyjawię im „wyniki plebiscytu”.

Spojrzałem na Lulu i to był mój błąd, gdyż kiedy zobaczyłem jego wielkie oczy i zwisający z boku pyska język, a także ten uśmiech, do końca pękłem, jednak to także pomogło mi podjąć decyzję, a raczej ją zmienić.

- Przepraszam, ale nie mogę go oddać – powiedziałem, przenosząc wzrok na chłopaków, którzy nawet nie próbowali ukryć zaskoczenia. Otworzyli szeroko oczy i rozdziawili buzie, wpatrując się we mnie uważnie. – Wiem, niepotrzebnie urządzałem to całe przedstawienie, ale przywiązałem się do Lulu i nie jestem w stanie go oddać.

Chciałem dodać, że jedynym plusem w tej całej sytuacji było to, że ich poznałem, ale uznałem, że to mogłoby zabrzmieć bardzo żałośnie. Dlatego też jedynie uśmiechnąłem się do nich przepraszająco i kiedy już pożegnali się z Lulu, odprowadziłem ich do drzwi i jeszcze raz przeprosiłem za całe zamieszanie.

- To może dasz się zaprosić na kawę? – zapytał Jongin, kierując te słowa do idącego obok niego Baekhyuna.

Uśmiechnąłem się pod nosem i nim zdołałem usłyszeć odpowiedź chłopaka, zamknąłem drzwi i wróciłem do salonu, gdzie czekał na mnie Lulu. Z okrzykiem radości wziąłem szczeniaka na ręce i przytuliwszy go do siebie, zacząłem okręcać się z nim wokół własnej osi. Trzymając Lulu w ramionach, podszedłem do okna i wyjrzałem przez nie na znajdującą się przed blokiem ulicę. Po chwili pojawili się na niej Jongin i Baekhyun. Ciekaw dalszego rozwoju wydarzeń, postanowiłem poczekać jeszcze chwilę i naprawdę było warto. Na widok idących w tę samą stronę chłopaków, uśmiechnąłem się promiennie i podrzuciłem lekko szczeniaka, ciesząc się, jak małe dziecko, że kilka dni wcześniej zapoznałem ze sobą Jongina i Baekhyuna.

6

Zacisnąłem mocniej dłoń na smyczy i pociągnąłem Lulu za sobą. Odkąd ostatni raz widziałem się z Jonginem i Baekhyunem, minęły dwa tygodnie. Jakoś nie miałem odwagi, by do któregoś z nich zadzwonić i poprosić o spotkanie. Czułem się podle, że najpierw obiecywałem im oddanie Lulu, a potem tak bezczelnie zostawiłem go sobie. Próbowałem tłumaczyć to, że przecież miałem prawo zmienić zdanie, bo nie byłem z nimi związany żadną umową, ale wyrzuty sumienia robiły swoje. Dlatego właśnie postanowiłem się przemóc i złożyć niezapowiedzianą wizytę Jonginowi, licząc na to, że ten nie wyrzuci mnie ze schroniska, do którego właśnie zmierzałem. Miałem nadzieję, że chociaż chwilę porozmawiam z chłopakiem i jakimś cudem wyjaśnię, co takiego ostatnio właściwie się stało.

Tylko czy naprawdę musiałem się przed nimi tłumaczyć? Na ich miejscu pewnie też bym się zdenerwował, ale potem zrozumiałbym tę osobę, bo przecież człowiek potrafi w szybkim czasie się do kogoś przywiązać, zwłaszcza takiego kogoś, jak Lulu.

Musiałem przyznać przed samym sobą, że popełniłbym ogromny błąd, gdybym oddał tego szczeniaka innej osobie. Stanowiliśmy zgrany duet i Lulu nawet przestał demolować mi mieszkanie, co oznaczało, że powoli zaczął wkraczać w bardziej dojrzały etap życia. Może jeszcze czasami zdarzało mu się ukraść mi buta, ale robił to zwykle wtedy, gdy musiałem wychodzić na uczelnię, co tylko potwierdzało fakt, że niesamowicie się do mnie przywiązał. Lulu niespodziewanie stał się moim najlepszym przyjacielem, z którym potrafiłem rozmawiać nawet kilka godzin nim poszedłem spać. Oczywiście był to bardziej jednostronny monolog, jednak zdarzyło mu się przerwać mi głośnym szczeknięciem czy zabawnym pomrukiem, gdy opowiadałem, jak to przypadkiem wpadłem na studenta z pierwszego roku i wylałem na niego sok z czarnych porzeczek.

Zatrzymałem się w końcu przed schroniskiem i niepewnie zajrzałem z bezpiecznej odległości do środka. Drzwi były otwarte na oścież, więc bez problemu mogłem dojrzeć to, co dzieje się wewnątrz budynku. Na widok Jongina uśmiechnąłem się promiennie i wziąłem Lulu na ręce, chcąc wejść na teren posiadłości. Nim to jednak uczyniłem, obok szatyna pojawił się roześmiany Baekhyun, który chyba próbował zrobić chłopakowi zdjęcie, bo wymachiwał swoim telefonem na wszystkie strony. W końcu został zamknięty w szczelnym uścisku ramion Jongina, który przytulił go od tyłu i opierając brodę na jego ramieniu, wyrwał mu z dłoni komórkę. Wyglądali na naprawdę szczęśliwych, więc nie zamierzałem im przeszkadzać i wciąż trzymając Lulu w ramionach, odszedłem w swoją stronę.

- Bo widzisz Lulu, najważniejsze to odnaleźć własne szczęście – powiedziałem do szczeniaka, na co on wyciągnął maksymalnie szyję i polizał językiem mój policzek.

Nie pozostało mi nic innego, jak tylko się uśmiechnąć i mieć nadzieję, że związek Jongina i Baekhyuna przetrwa wszystko, nawet najboleśniejszy upadek.