Dark side of the moon

 5. Zemsta.

Czując na twarzy coś mokrego, Kai jęknął przeciągle i jeszcze bardziej przytulił się do miękkiej poduszki, mając nadzieję, że natrętny intruz da sobie spokój i wkrótce odejdzie. Tak się jednak nie stało i już po chwili ponownie poczuł na policzku coś ciepłego i wilgotnego. Brunet powoli otworzył oczy i spojrzał spod lekko przymrużonych powiek na stojącego nad nim wilka. W pierwszej chwili drgnął z przerażenia, jednak zaraz chłopak się rozluźnił rozpoznając Sulli. Uśmiechnął się do samego siebie i przytulił śnieżnobiałą suczkę, która momentalnie uległa tym czułościom i po raz kolejny polizała policzek swojego właściciela.

-  Nigdy nie dasz mi się wyspać, prawda? – odezwał się zachrypniętym głosem Kai, drapiąc wilczycę za uszami, co ona wprost uwielbiała, dlatego zawsze wtedy leżała nieruchomo, pozwalając chłopakowi okazywać jej tyle uczucia, ile tylko chciał.

Chłopak odwrócił się na bok i przymknął powieki, nie przestając drapać Sulli za postawionymi na baczność uszami. Kiedy na chwilę jego dłoń zawisła w powietrzu, wilczyca natomiast trąciła głową rękę właściciela, przypominając o swojej obecności. Kai zaśmiał się pod nosem i wrócił do dopieszczania Sulli. To już był ich rytuał, którym rozpoczynali każdy dzień. Wilczyca, po porannym spacerze po lesie, wdrapywała się na łóżko Jongina i kilkoma czułymi „pocałunkami” wybudzała go ze snu. Gdyby nie ona, Kai pewnie spałby do południa, chyba że wcześniej zostałby obudzony przez Siwoo, który nie tolerował lenistwa i nawet jeśli nie potrzebował pomocy pasierba, to budził go z samego rana, by ten nie zmarnował nadchodzącego dnia.

- Kai. – Do pokoju bez pukania wparował zdyszany Siwoo. Gestem ręki wskazywał korytarz, przez który właśnie przebiegł, nie mogąc przez chwilę wydusić z siebie słowa. – Szatan… Szatan wrócił – powiedział i spojrzał uważnie na swojego pasierba, który momentalnie poderwał się na łóżku i odrzuciwszy na bok kołdrę, zwinnie z niego zeskoczył.

- Przyszedł tutaj? – spytał poddenerwowany Jongin, kierując się w stronę schodów.

Nie czekając na odpowiedź ojczyma, zbiegł na parter i z impetem wypadł na zewnątrz, nie przejmując się nawet faktem, że miał na sobie jedynie spodnie dresowe. Uderzając bosymi stopami o drewnianą podłogę niewielkiego ganku, podszedł do dwustopniowych schodów i zamarł nagle na widok stojącego kilka metrów od domu czarnego wilka. Przez ostatnich kilkanaście dni łudził się, że może Taemin i Kibum mieli tylko zwidy albo po prostu zobaczyli innego wilka i uznali, że to właśnie Szatan. Teraz, widząc go na własne oczy, uświadomił sobie, że on naprawdę wrócił, a to nie wróżyło nic dobrego.

Czując szybsze uderzenia serca, Kai zszedł powoli po drewnianych schodkach, nie spuszczając wzroku z wilka, który ani drgnął. Wiedział doskonale, że chłopak, pomimo pałającej do niego nienawiści, nie jest w stanie mu nic zrobić, bo strach brał górę nad wszelkimi innymi emocjami. Opuścił jedynie łeb, wpatrując się ciemnymi ślepiami w sylwetkę bruneta.

Jongin zatrzymał się w połowie drogi, jaka dzieliła go od czarnego wilka i zacisnął dłonie w pięści, nie bardzo wiedząc, co zrobić. Bał się i doskonale wiedział, że Szatan wyczuwa ten paraliżujący strach, jednak zdawał się nie chcieć wykorzystywać tej wiedzy przeciwko chłopakowi.

- Sulli! – zawołał brunet, gdy tuż obok niego przemknęła śnieżnobiała wilczyca. – Sulli, stój! – krzyknął ponownie, gdy suczka podbiegła do Szatana i zaczęła się z nim witać.

W pierwszym odruchu chciał podejść do nich i odciągnąć od intruza swoją pupilkę, jednak nim zdołał wykonać choćby niewielki ruch, poczuł na ramieniu silny uścisk męskiej dłoni. Obejrzał się za siebie i zatrzymał wzrok na Siwoo.

- Zostaw ich. Przecież nic jej nie zrobi – powiedział mężczyzna, odciągając pasierba w stronę domu. – Niedługo sama wróci.

- A jeśli nie? – spytał cicho Kai, oglądając się za siebie. Ujrzał jedynie znikającą pośród drzew Sulli, która wiernie podążała za Szatanem. – A jeśli on…

- Chodź. Zrobię nam coś na śniadanie – przerwał mu Siwoo, zamykając za chłopakiem drzwi.

Kai nie był tak optymistycznie nastawiony do tego wszystkiego i dziwił się, że jego ojczym nie widzi nic złego w tym, by Sulli włóczyła się po lesie razem z tą bestią. Każdy mieszkaniec widział w Szatanie największe zło, jakie chodzi po tej planecie, jednak tak naprawdę żaden z nich nie miał na tyle odwagi, żeby się go pozbyć. Pewnie część wciąż nie wiedziała o jego powrocie, chociaż patrząc na to z innej strony, to on nigdy nie odszedł. Co prawda nie pojawiał się w okolicy i pozwolił ludziom myśleć, że zniknął na dobre, jednak każda osoba mieszkająca na Neun wiedziała doskonale, że Szatan wciąż przebywa na wyspie i w niespodziewanym momencie może się zjawić.

Dziwne tylko, że stało się to wtedy, gdy na wyspę przybyła rodzina Lu.

*

Nie mogąc dłużej wysiedzieć w domu, Jongin postanowił pojechać do baru, gdzie miał nadzieję spotkać swoich przyjaciół. Za dużo się ostatnio działo, a on już kompletnie nie wiedział, jak poradzić sobie z narastającymi problemami. Jeszcze niedawno narzekał na panującą wokoło nudę, a teraz oddałby wszystko, byleby tylko przywrócić dawny ład i porządek. Miał dziwne wrażenie, że problemy zaczęły się pojawiać wraz z przyjazdem rodziny Lu, jednak uważał to za zwykły zbieg okoliczności. I jeszcze jak na złość stary Lee wciąż nie wracał na wyspę, co napawało Jongina dziwnym niepokojem. To nie tak, że martwił się o tego mężczyznę; doskonale wiedział, że kto jak kto, ale stary Lee sobie poradzi. Po prostu nigdy wcześniej nie znikał na tak długo i mieszańcy powoli zaczynali rozpowiadać na lewo i prawo, że pewnie trafiło go coś w mieście i leży w kostnicy, czekając na identyfikację. Kai w to nie chciał wierzyć, w końcu złego diabli nie biorą.

Przekroczywszy próg baru, rozejrzał się dookoła siebie, momentalnie zatrzymując wzrok na siedzącej przy jednym ze stolików rodzinie Lu. Na widok Luhana serce bruneta zaczęło szybciej bić, a ponurą dotąd twarz rozświetlił promienny uśmiech. Niestety chłopak został brutalnie zignorowany przez blondyna, który o czymś opowiadał swojemu tacie żwawo przy tym gestykulując rękoma. Kiedy państwo Lu spojrzało na Jongina, ten uśmiechnął się delikatnie i ukłonił nisko na powitanie. Później przeniósł wzrok na Luhana, jednak ten automatycznie odwrócił głowę w drugą stronę i zajął się podziwianiem wiszącego na ścianie obrazu.

Zrezygnowany Kai podszedł do baru, za którym tym razem stał Jonghyun. Każdego dnia kto inny zajmował się barem starego Lee, byleby tylko ten nie tracił pieniędzy, ale chyba głównie chodziło o to, że ludzie nie mieliby gdzie przesiadywać całymi dniami.

- Coś ty taki smętny? – zapytał Jonghyun, podając przyjacielowi szklankę z sokiem pomarańczowym, mając na uwadze fakt, że było za wcześnie na picie czegoś mocniejszego. Poza tym wątpił, by Kai chciał się napić chociaż piwa, wiedząc, że jest obserwowany przez przyszłych teściów.

- Sam nie wiem – westchnął brunet, wzruszając ramionami. – Sulli dzisiaj uciekła z Szatanem.

- Co? – Z zaplecza wyszedł właśnie Kibum, który na słowa Jongina otworzył szeroko oczy i w ostatnim momencie odłożył tacę ze szklankami na blat baru, bo inaczej wszystko znalazłoby się na ziemi. – Jak to? Szatan do was przyszedł?

- Dzisiaj rano – odpowiedział Kai, podpierając głowę na dłoni. – Na dodatek Gayoon nie dała znaku życia już od kilku dni i nie wiem, co się z nią dzieje. Nie mieliście od niej żadnych wiadomości? – spytał z nadzieją, unosząc wzrok na przyjaciół, którzy w odpowiedzi pokręcili głowami i zakłopotani wrócili do swoich obowiązków.

- Pokłóciliście się z Luhanem? – odezwał się po chwili Kibum, kątem oka obserwując blondwłosego chłopaka, który co jakiś czas zerkał na siedzącego przy barze Jongina.

- Z tego, co wiem, to nie, ale z nim też nie gadałem od kilku dni. Wszystko przez was. Nagadaliście mu bzdur, że Sulli to moja dziewczyna i teraz mam – zamruczał pod nosem niezadowolony Kai, oglądając się przez ramię na Luhana, który od razu odwrócił głowę w przeciwną stronę. – Sami widzicie.

- A gadałeś z nim o tym? – Jonghyun dolał Jonginowi soku pomarańczowego i zerknął kątem oka na swojego chłopaka, który czyścił właśnie czystą szklankę. – Miśku, ja wiem, że lubisz mieć zajęte ręce, ale może daj spokój, bo zaraz z tej szklanki nic nie zostanie.

- A bo już mnie wszystko denerwuje! – krzyknął, uderzając pięścią w blat baru. Wszyscy ludzie spojrzeli na zbulwersowanego chłopaka, który skulił się w sobie i w ramach przeprosin skinął nieśmiało głową. – Wszystko się chrzani. Gayoon nie daje znaku życia, stary Lee przepadł jak kamień w wodę, na dodatek ten popieprzony wilk wrócił i tylko czekać, aż komuś znów coś zrobi. Najlepiej wziąć strzelbę i odstrzelić mu łeb.

- Przestań! – uniósł się Jonghyun, nie mogąc uwierzyć w słowa swojego chłopaka. Spojrzał na niego zdumiony i otworzył szeroko oczy, jeszcze raz analizując jego wypowiedź. – Jak możesz? Przecież to tylko zwierzę!

- A już nie pamiętasz, co to „tylko zwierzę” zrobiło kilka miesięcy temu? – wysyczał wściekły Kibum, przybliżając się do Jonghyuna, który z przerażeniem obserwował jego zachowanie. – Mam ci przypomnieć, co zrobił?

- Obejdzie się, Bummie – szepnął posępnie Kai, zeskakując ze stołka. – Skończcie. Jeszcze tego brakowało, żebyście się pokłócili. Nikt nikogo nie będzie zabijał, jasne? A teraz wybaczcie, ale muszę pogadać z Luhanem – dodał na koniec i odszedł od lady, kierując się ku stolikowi, przy którym siedziała rodzina Lu. – Dzień dobry – przywitał się uprzejmie, kłaniając się nisko.

- Witaj, Jonginnie – powiedziała pani Lu, uśmiechając się promiennie do chłopaka. – Niestety my już wracamy do domu, ale Luhan chętnie jeszcze zostanie. I tak nie ma nic do robienia.

Kai kątem oka spojrzał na blondyna, który na słowa mamy nadął policzki i zrobił naburmuszoną minę. Brunet przez chwilę zastanawiał się, czy jest jakikolwiek sens w zatrzymywaniu tego chłopaka, jednak chęć wyjaśnienia z nim wszystkiego ostatecznie wzięła górę. Po wyjściu państwa Lu z baru, Kai usiadł przy stoliku i wbił spojrzenie w Luhana, który za wszelką cenę próbował unikać z nim kontaktu wzrokowego.

- Powiesz mi, co takiego zrobiłem, że się do mnie nie odzywasz? – spytał cicho, nie chcąc zwracać na siebie uwagi pozostałych klientów. Nie musiał nawet spoglądać na swoich przyjaciół, doskonale wiedząc, że Kibum i Jonghyun wpatrują się w nich, jak sroki w gnat. – Luhan?

- Okłamałeś mnie – odpowiedział po chwili blondyn, spuszczając wzrok na swoje dłonie. – Powiedziałeś, że nie masz nikogo, a później zostawiłeś mnie dla swojej dziewczyny.

- Aigoo, Hannie – szepnął rozbawiony Kai, uderzając czołem o blat stołu. Po chwili oparł na nim brodę i spojrzał rozczulonym wzrokiem na Luhana, który wciąż wpatrywał się w swoje dłonie. – Sulli to nie jest moja dziewczyna. To wilczyca. Chłopaki zrobili sobie z ciebie żart – wyjaśnił, dokładnie obserwując reakcję blondyna.

- Powiedzieli, że to najważniejsza kobieta w twoim życiu – poskarżył się Luhan, mrużąc zabawnie oczy. Spojrzał na Jongina, który z rozbawieniem malującym się na twarzy dokładnie się mu przyglądał, pewnie ledwo powstrzymując wybuch śmiechu.

- To akurat prawda. Sulli jest dla mnie najważniejsza, ale to nie jest moja dziewczyna, a przynajmniej nie w taki sposób, w jaki myślisz – powiedział Kai i odruchowo złapał Luhana za rękę, przyciągając ją do siebie. Nakreślił na jej wierzchu parę dziwnych wzorków i spojrzał chłopakowi w oczy. – Już się nie gniewasz?

- Ale ja jestem głupi – zamruczał załamany blondyn, uderzając się wolną dłonią w czoło. Zamrugał zabawnie powiekami i ponownie spojrzał na Jongina, który nie przestawał się uśmiechać, sprawiając, że złość, którą od kilku dni nosił w sobie Luhan, niepostrzeżenie uleciała z niego, jak powietrze z przebitego balona.

- Nie zaprzeczę – zaśmiał się uroczo brunet, puszczając w końcu dłoń towarzysza.

Kai poczuł, jak z serca spada mu ogromny ciężar, który przeszkadzał mu przez ostatnie dni w normalnym funkcjonowaniu. Chociaż jedna rzecz się wyjaśniła. Teraz jeszcze musiał dowiedzieć się, co takiego dzieje się z Gayoon i będzie najspokojniejszym człowiekiem na świecie.

Jongin był tak bardzo zafascynowany rozmową z Luhanem, który streszczał właśnie ostatnie dni, że nie zauważył nawet wchodzącej do baru przyjaciółki. Dziewczyna niepostrzeżenie ominęła stolik, przy którym siedzieli chłopcy i podeszła do lady, za którą stał uśmiechnięty od ucha do ucha Kibum. Gayoon przywitała się z przyjacielem i usiadła na wysokim stołku plecami do Jongina.

- Myśleliśmy, że coś ci się stało – powiedział Kibum, robiąc niezadowoloną minę. – Nie rób tak więcej, okay?

- Przepraszam. Po prostu ostatnio wydarzyło się coś… - zaczęła, nie bardzo wiedząc, jak wyjaśnić tamtą sytuację, która miała miejsce w lesie. Czując na sobie palący wzrok Kibuma, zagryzła nerwowo dolną wargę i przymknęła powieki, starając się zignorować okropny ból głowy towarzyszący jej od feralnego upadku na ziemię, kiedy to uderzyła się o konar drzewa. – Kilka dni temu ktoś mnie zaatakował.

- Co?! – Kibum otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i momentalnie pobladł, wyobrażając sobie pobitą przyjaciółkę. – Skarbie, nic ci nie jest?

- Teraz już nic, ale nie było ze mną kolorowo – wyszeptała, poprawiając nerwowo ciemne włosy. – Oppa, nie patrz tak na mnie – dodała rozżalona, powoli żałując, że w ogóle wspomniała o tym, co się stało. Wiedziała doskonale, ze Kibum jest strasznie wrażliwym chłopakiem i panikuje z byle powodu, a ona zaserwowała mu taką wiadomość, która nawet mało ogarniającego Jonghyuna zwaliłaby z nóg. – Tylko nie mów o tym Jonginowi, dobrze? Nie chcę, żeby się martwił. Od razu oskarży Yasuo.

- Myślisz, że to on? – spytał wciąż przerażony Kibum, starając się zapanować nad samym sobą. Zatłukłby na śmierć tego, kto zrobił krzywdę Gayoon. Była dla niego niczym młodsza siostrzyczka, którą należy się nieustannie opiekować. Wszyscy traktowali ją, jak małą dziewczynkę, a Kibum w szczególności. – Myślę, że Kai powinien się o tym dowiedzieć.

- I myślisz, że co to da? – Gayoon spojrzała uważnie na starszego przyjaciela, robiąc zbolałą minę. – Kai-oppa od razu poleci do Yasuo, a ja naprawdę nie wiem, kto to zrobił.

- Powiedz mi… Co takiego się tam stało – poprosił spokojnie Kibum, łapiąc dziewczynę za drobne dłonie. Spojrzał jej w oczy i uśmiechnął się zachęcająco, chociaż tak naprawdę sam nie wiedział, czy chce się o tym wszystkim dowiedzieć. – Czy on…

- Nie – zaprzeczyła momentalnie ciemnowłosa, przekrzywiając lekko głowę. – Wracałam do domu przez las i... – W tym momencie Kibum otworzył szeroko oczy z przerażenia i rozdziawił lekko usta, jakby chciał coś powiedzieć. – Co?

- Nic, nic. Kontynuuj.

- Wracałam przez las i nagle usłyszałam szelest liści, ale nikogo nie widziałam. Czułam czyjąś obecność, ale nie mogłam nikogo dostrzec – powiedziała cicho, niepewnie oglądając się za siebie.

Spojrzała na Jongina, który w najlepsze rozmawiał z blondynem, nie mając zielonego pojęcia o jej obecności, a tym bardziej o koszmarze, przez jaki przeszła kilka dni temu. Wyglądał tak beztrosko i zarazem uroczo, kiedy śmiał się głośno i obdarzał swojego towarzysza najpiękniejszymi uśmiechami na świecie. Gayoon już dawno nie widziała go w tak dobrym humorze. Starała się ignorować te dziwne ukłucia zazdrości w sercu, jednak nie potrafiła dłużej okłamywać samej siebie. Już od dawna Kai przestał być dla niej tylko przyjacielem, ale wolała nie wyjawiać mu swoich uczuć, obawiając się, że to może zniszczyć ich wieloletnią przyjaźń. Wcześniej starała się to ignorować, jednak coś w niej pękło, gdy na horyzoncie pojawił się ten cały Luhan. 

- A później usłyszałam czyjeś kroki – kontynuowała, odwracając głowę w stronę Kibuma, który przypatrywał jej się z uwagą. – Dalej to… Niewiele pamiętam. Jedynie jego głos.

- Głos? Powiedział ci coś? – Kibum momentalnie się ożywił, dochodząc do wniosku, że dziewczyna powinna była bez problemu rozpoznać głos napastnika.

- Powiedział, że pożałuję, że się do niego zbliżyłam – szepnęła, pocierając palcami zmęczone oczy. – Zapewne chodziło o Jongina – dodała jeszcze ciszej, jakby bojąc się, że ktoś ich usłyszy. – Oppa, ja będę wracać do domu. Trochę źle się czuję.

- Może cię odprowadzę? Jonghyun zostanie w barze – zaproponował Kibum, kierując się na zaplecze, gdzie przebywał jego chłopak. – Jjongi, zastąp mnie na chwilę. Odprowadzę tylko Gayoon do domu i zaraz wracam – powiedział, wpatrując się w szatyna, który właśnie wymieniał żarówkę w wiszącej u sufitu lampie.

- Okay, tylko uważajcie na siebie – poprosił Jonghyun, zerkając na uśmiechającego się lekko Kibuma, który w odpowiedzi skinął jedynie głową i wyszedł z pomieszczenia. Chłopak dokręcił żarówkę i zeskoczył z krzesła, po czym opuścił zaplecze, chcąc jeszcze zdążyć zobaczyć się z Gayoon. – Hej młoda – przywitał się z dziewczyną, która właśnie wstawała z krzesła.

- Hej oppa ­­– rzuciła i uśmiechnęła się promiennie. – Właśnie, może wpadniecie do mnie jutro? Dawno nie robiliśmy maratonu z horrorami – dodała, dając kuksańca w żebra stojącemu obok Kibumowi, który na tę propozycję zrobił zbolałą minę i wydał z siebie przeciągły jęk.

- Tylko nie horrory. Już wystarczy, że Szatan wrócił – zamruczał niezadowolony, zakładając ręce na torsie. Czując na sobie spojrzenia swojego chłopaka i przyjaciółki, wywrócił oczami i westchnął ciężko. – Dobra. Dam znać Taeminowi, bo ostatnio coś się nie pokazuje w barze. Pewnie romansuje z panią Choi – parsknął śmiechem, za co został spiorunowany morderczym spojrzeniem przez Jonghyuna. – No co? Wszyscy wiemy, że czuje miętę do niej.

- Tak, tak. Ty wszędzie węszysz romanse – zauważył kąśliwie szatyn, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Jutro do ciebie wpadniemy, a ja zaraz zadzwonię do Taeminna i dam mu znać o naszych planach.

- Super! – Gayoon klasnęła ochoczo w dłonie, dochodząc do wniosku, że dzięki przyjaciołom szybko zapomni o przykrym incydencie. Problem pojawił się dopiero wtedy, gdy spojrzała na Jongina i uświadomiła sobie, że jego także powinna zaprosić. Jeśli on przyjdzie, to pewnie Luhan także, a nie wiedziała, czy na pewno była na to wszystko gotowa. – A co z Jonginem?

- Nie będziemy im teraz przeszkadzać. Później powiem mu o jutrze – powiedział Kibum i machnął od niechcenia na bruneta. – Chodźmy – zarządził, biorąc dziewczynę za rękę. Posłał swojemu chłopakowi buziaka w powietrzu i pociągnął brunetkę w stronę wyjścia z baru. – Cześć gołąbeczki – pożegnał się wesoło z dwójką chłopaków, którzy w dalszym ciągu o czymś zawzięcie rozmawiali.

Gayoon zdążyła jedynie w przelocie spojrzeć na Luhana, jednak momentalnie tego pożałowała. Blond kosmyki wystające spod czapki z daszkiem przypomniały jej o nieprzyjemnym incydencie, a jego ciemne tęczówki wprost przeszyły ją na wskroś. Kai nawet nie zwrócił na nią uwagi, ale może to i lepiej. Nie miała ochoty na rozmowę z nim, a tym bardziej na poznawanie jego nowego obiektu westchnień.

- Bummie… - zaczęła niepewnie Gayoon, nie bardzo wiedząc, jak zadać pytanie, by nie wyjść na przewrażliwioną wariatkę. – To był Luhan, prawda?

- Tak. Fajny, co nie? – Kibum uśmiechnął się promiennie, poruszając zabawnie brwiami. – Nawet sympatyczny, chociaż czasami jego wygląd aniołka nie pasuje do tego wrednego charakteru – dodał i zaśmiał się cicho. – Coś się stało?

- Nie. Po prostu mam dziwne wrażenie, że gdzieś go już widziałam – powiedziała, oglądając się za siebie, jakby chcąc się upewnić, że nikt za nimi nie idzie. – Pewnie popadam w paranoję, ale czy jego oczy nie wydają ci się… znajome?

- Wiem, co masz na myśli i nie martw się: nie ty jedna widzisz w nich podobieństwo do oczu Szatana – wyszeptał Kibum, mocniej ściskając dłoń Gayoon, która na te słowa drgnęła niespokojnie i wbiła przerażone spojrzenie w swoje buty. – To pewnie tylko zbieg okoliczności. Każdy z nas ma ciemne oczy.

- Uwierz, oczy Szatana pamiętam, jak nic innego i nie robiłabym afery, gdybym nie zobaczyła tego samego błysku w oczach Luhana.

*

- Przypuśćmy, że dziś umarłeś. Co byś powiedział?

Słysząc nieco zachrypnięty głos, chłopak uniósł ociężałą głowę i zamglonymi oczami spojrzał na rozmazaną przez łzy sylwetkę stojącej naprzeciwko osoby. Jeszcze raz przeanalizował wypowiedziane wcześniej przez niego słowa i jęknął przeciągle, gdy poczuł przeszywający ból w okolicy potylicy, w którą został uderzony jakimś ciężkim przedmiotem. Niewiele pamiętał z dalszych wydarzeń i chyba wolał nie wiedzieć, co później się z nim działo.

Rozejrzał się dookoła siebie, próbując rozpoznać pomieszczenie, w jakim się znajdował, jednak na marne. Kamienne ściany niczego mu nie przypominały, a odór, jaki unosił się w powietrzu, by tak okropny, że chłopak ledwo łapał kolejne oddechy. Wokół panował półmrok, a jedyne światło pochodziło od wiszącej u sufitu nagiej żarówki, która poruszała się leniwie tuż za głową średniego wzrostu chłopaka, przez co rudowłosy nie mógł ujrzeć dokładnie jego twarzy.

- Gdzie… Gdzie ja jestem? – wychrypiał Taemin, czując okropny ból wysuszonego gardła. – Co… co się dzieje?

- Nie uważasz, że zadajesz za dużo pytań? – zaśmiał się ironicznie nieznajomy, robiąc kilka kroków w stronę siedzącego na krześle rudzielca. – Wszystko w swoim czasie, Minnie – wyszeptał, pochylając się nad chłopakiem.

Taemin zacisnął powieki i zagryzł usta w wąską linię, starając się powstrzymać wyrywający się z jego gardła żałosny szloch. Nie wiedział, kim jest ten człowiek i czego od niego chce, ale nie miał zamiaru pokazywać przed nim swojej słabości. Plany chłopaka wzięły jednak w łeb, gdy poczuł mocne szarpnięcie za włosy i nieprzyjemne strzyknięcie w karku, gdy jego głowa została gwałtownie odchylona, przez co dokładnie widział sufit, na którym widniały ciemne plamy od pleśni. Dopiero wtedy wyczuł unoszącą się w powietrzu wilgoć, która nieprzyjemnie drażniła jego nozdrza i gardło.

- Czeka nas sporo zabawy – powiedział niskim głosem napastnik, prawie niewyczuwalnie przejeżdżając ostrzem noża po policzku Taemina. – Nie bój się. Będę dawkował ci przyjemności, żebyś przypadkiem nie zaczął się nudzić – wyszeptał chłopakowi na ucho i zaśmiał się głośno, sprawiając tym samym, że z oczu rudzielca zaczęły wypływać pojedyncze łzy.

Widząc ten żałosny obraz, przewrócił oczami i odepchnął gwałtownie głowę Taemina, przez co ten o mało co nie upadł z krzesłem na podłogę. Mebel zachwiał się niebezpiecznie, jednak ostatecznie z irytującym skrzypnięciem wylądował prawidłowo na posadzce. Rudzielec pociągnął głośno nosem i uniósł głowę, śledząc wzrokiem sylwetkę chłopaka, który znów stanął przed nim, zapewne chcąc się jeszcze nasycić widokiem skrępowanego grubym sznurem rudzielca.

- Pamiętaj: nie istnieje coś takiego, jak śmierć – powiedział nieznajomy, uśmiechając się przebiegle pod nosem, czego Taemin nie mógł zobaczyć, gdyż ten ustawił się w taki sposób, że światło nie padało na jego twarz. – To jedynie przemiana i początek czegoś nowego – dodał i wycofał się w stronę metalowych drzwi, które wydały z siebie nieprzyjemny dźwięk, gdy szarpnął za podłużną klamkę.

Wokół Taemina zapanowała grobowa cisza, a żarówka zgasła, pogrążając pomieszczenie w ciemnościach. Chłopak opuścił głowę i pociągnął cicho nosem, starając się panować nad kolejnymi łzami, które nieustannie spływały po policzkach. Teraz bezszelestnie skapywały na poplamione krwią spodnie chłopaka, tworząc na nich mokre ślady.

Chłopak za wszelką cenę próbował pozbyć się z głowy obrazu wystających spod czapki napastnika jasnych kosmyków włosów, jednak na marne. Głośne wycie wilka było ostatnim dźwiękiem, jaki dotarł tej nocy do wykończonego Taemina.