Dark side of the moon

6. Słodka wanilia.  

Zgodnie z planami z poprzedniego dnia, wieczorem chłopcy stawili się w domu Gayoon, gotowi do całonocnego maratonu z horrorami. Oczywiście wszyscy doskonale wiedzieli, że może uda im się obejrzeć maksymalnie cztery horrory, nim wszyscy posną ze znużenia. Co prawda Jonghyun obiecał przynieść nowe pozycje, których na pewno nikt jeszcze nie widział, ale prawda była taka, że nie należeli oni do wytrzymałych osób i często Gayoon zasypiała już w połowie pierwszego horroru, chociaż to przeważnie od niej wychodziła inicjatywa urządzania maratonów z filmami. Kiedyś był to ich rytuał i każdego piątku spotykali się w domu Gayoon, oglądali horrory i streszczali po krótce to, co działo się w poprzednich dniach. Niestety później wszystko się zmieniło, a zaczęło się od tego, że Kai jako pierwszy wyłamał się z ich paczki, woląc spędzać czas w swoim domu lub z ojczymem na przystani. Często też wypływał razem z nim na łowy, odcinając się na dobre od swoich przyjaciół. Takie życie mu odpowiadało, jednak z czasem zaczął tęsknić za tymi pokręconymi chłopakami i zwariowaną Gayoon, dlatego ostatecznie wrócił do paczki, ale to i tak już nie była ta sama grupa, co wcześniej. Wszystko się zmieniło, przede wszystkim oni się zmienili, a najbardziej Kai, którego najmocniej dotknęły mające miejsce na wyspie wydarzenia.

- I jak? - zapytał podekscytowany Jongin, spoglądając uważnie na swoją przyjaciółkę, która nakładała właśnie popcornu do misek. Widząc jej pytające spojrzenie, uśmiechnął się promiennie i skinął głową na salon, gdzie siedziała reszta towarzystwa. - No, jak Luhan?

- Pytasz, czy mi się podoba? - Gayoon zmarszczyła czoło, pragnąc jak najszybciej ewakuować się do salonu. Nie miała ochoty rozmawiać o Luhannie, ale nie chciała także pokazywać przed Jonginem swojej niechęci do tego chłopaka, zdając sobie sprawę z tego, że sprawiłaby przyjacielowi ogromną przykrość. - Taki sobie. Nie jest w moim typie, ale chyba lepiej, że mi się nie podoba, prawda? - Uśmiechnęła się ironicznie i nie czekając na odpowiedź, wyszła z kuchni.

Kai pokręcił głową z rozbawieniem, zabrał miskę z popcornem, karton soku pomarańczowego i podążył za przyjaciółką, zastanawiając się, czemu tak dziwnie się zachowuje. Oczywiście, myśląc jak typowy facet, winę zwalił na zbliżający się lub trwający już okres, co akurat mijało się z prawdą. Dochodząc do wniosku, że nie ma sensu rozwodzić się nad dziwnym zachowaniem Gayoon, odstawił rzeczy na niski stolik i usiadł na kanapie obok Luhana. Czuł, że dziewczyna ciągle im się przygląda, jednak postanowił ją zignorować, nie chcąc psuć przyjemnej atmosfery.

- Zanim zaczniemy oglądać, chciałbym pogadać o Taeminnie - powiedział cicho Kibum, zerkając niepewnie na chłopaków. - Martwię się o niego. Wczoraj próbowaliśmy się z nim skontaktować, ale nie odbierał.

- Niepotrzebnie się martwicie - odezwał sie Jongin, uśmiechając się do przyjaciela. Kibum zmarszczył pytająco czoło i przekrzywił lekko głowę, dokładnie przyglądając się brunetowi. - Wczoraj dostałem od niego smsa. Wyjechał na jakiś czas z wyspy, żeby pozałatwiać jakieś sprawy związane ze studiami.

- O nie! - Kibum ukrył twarz w dłoniach i wydał z siebie przeciągły jęk niezadowolenia. Po chwili spojrzał na chłopaków, którzy przyglądali mu się z zainteresowaniem. - Nasz mały Minnie wyjedzie na studia i tyle go zobaczymy! Nie przeżyję tego - westchnął zrezygnowany chłopak i opadł bezwładnie na oparcie fotela, na którym siedział wraz z Jonghyunem, chcąc zostawić kanapę Luhanowi i Jonginowi.

- Oj, Bummie, kiedyś trzeba odciąć tę pępowinę - zaśmiał się Jonghyun, przytulając do siebie swojego chłopaka, który zrobił jedynie naburmuszoną minę i nadął ze złości policzki. - Twój mały Minnie świetnie sobie poradzi w wielkim świecie.

- Oczywiście, że sobie poradzi - prychnął Kibum, odrzucając zabawnie przydługą grzywkę, która i tak wróciła na swoje poprzednie miejsce. - W końcu mając taką ummę, jak ja, nie można sobie nie poradzić - dodał i uśmiechnął się dumnie, wypinając przy tym pierś.

- Polemizowałbym - szepnął Kai, próbując się nie zaśmiać. Kiedy został zgromiony morderczym spojrzeniem przez Kibuma, uśmiechnął się szeroko i podniósł z kanapy, chcąc włączyć w końcu film. - Co wybieramy?

- Titanica! - wrzasnął podekscytowany Kibum, podskakując w fotelu, przez co uderzył swojego chłopaka łokciem w krocze. Jonghyun jęknął z bólu i automatycznie chwycił się za obolałe miejsce, patrząc załzawionymi oczami na sprawcę. - Przepraszam, przepraszam, przepraszam!

- Podmuchaj i ucałuj, to przestanie boleć - powiedział rozbawiony Jonghyun, poruszając zabawnie brwiami.

- Pff, uważaj, żebym nie poprawił z drugiej strony! - pogroził Kibum, wymachując pięścią przed twarzą swojego partnera, który otworzył szeroko oczy z przerażenia i uśmiechnął się niewinnie. - Czy my naprawdę musimy oglądać horrory? - wyjęczał zrezygnowany, przenosząc wzrok na Jongina, który właśnie wybierał odpowiedni film.

- Bummie, nie jojcz - mruknął Kai, ostatecznie wkładając do odtwarzacza DVD wybrany horror. - Zawsze oglądamy takie filmy, a ty za każdym razem marudzisz. Potem i tak zasypiasz jako pierwszy.

- Nieprawda. To Gayoon zasypia jako pierwsza! - zaoponował obrażony Kibum i  końcu dał za wygraną, dochodząc do wniosku, że głupszym się ustępuje, dlatego zawsze idzie na kompromis z Jonghyunem. Co prawda największym hobby Kibuma jest kłócenie się i denerwowanie swojego chłopaka, jednak doskonale wie, że czasami lepiej jest odpuścić i pozwolić głupszemu myśleć, że ma całkowitą rację, nawet jeśli w rzeczywistości było zupełnie inaczej. - Powiesz chociaż, co wybrałeś?

- Nie klikaj - przeczytał z papierowego opakowania Kai i usadowił się wygodnie na kanapie, automatycznie zarzucając ramię na jej oparcie, przez co znalazł się dziwnie blisko Luhana. Już miał zabrać rękę, by nie wprawiać blondyna w niepotrzebne zakłopotanie, gdy nagle ten oparł głowę o jego ramię i wygodniej ułożył się na sofie. - Gayoon, zgasisz światło? - poprosił Kai, spoglądając na dziewczynę, która na te słowa otworzyła szeroko oczy, jednak w ostateczności wstała z fotela i wykonała prośbę przyjaciela.

- Bummie, założyłeś pampersa na wypadek, gdybyś popuścił ze strachu? - zapytał cicho Jonghyun, za co oberwał od swojego chłopaka jaśkiem w twarz. - Jaki ty się agresywny zrobiłeś!

- Niewyżyty - mruknął rozbawiony Kai, co na szczęście umknęło uwadze śledzącego początkowe napisy Kibuma.

*

Gayoon nie czuła się zbyt dobrze w towarzystwie czwórki chłopaków. Co prawda od małego przyjaźniła się jedynie z osobami płci przeciwnej, jednak do tej pory tylko Kibum i Jonghyun obściskiwali się po kątach, nie szczędząc sobie czułości przy innych. Dziewczynie zostawał wtedy jeszcze zniewieściały Taemin, który częściej zachowywał się, jak cnotliwa dziewczynka, aniżeli prawdziwy facet, i oczywiście Kai. Gayoon przyzwyczaiła się do tego, że tych dwóch zachowywało się normalnie, a przynajmniej na tyle, że nie musiała czuć skrępowania w ich towarzystwie. Teraz nie dość, że musiała znosić zakochaną parkę, to na dodatek nawet Luhan i Kai siedzieli na kanapie przytuleni do siebie i co chwilę wymieniali się po cichu spostrzeżeniami odnośnie filmu. Dopiero co poznała Luhana, a już miała tego chłopaka serdecznie dość. Najlepiej, żeby wyjechał z wyspy i to jak najszybciej. Wtedy ona mogłaby się zaopiekować zranionym Jonginem, który rozpaczałby po stracie swojego obiektu westchnień.

Kiedy po drugim filmie Kai wyszedł na taras, Gayoon w pierwszym odruchu chciała pójść za nim, jednak została uprzedzona przez Luhana, który chwilę po tym, jak brunet zniknął, wyszedł za nim z salonu. Zrezygnowana dziewczyna opadła bezwładnie na podłokietnik fotela i zajęła się opychaniem popcornem, zapominając całkowicie o diecie, którą katowała się od kilku dni. Pomyśleć, że to wszystko robiła dla chłopaka, który nawet nie zwracał na nią uwagi.

Luhan przez dłuższą chwilę stał w bezruchu, przyglądając się sylwetce bruneta, który opierając się przedramionami o drewnianą poręcz, spoglądał na rozgwieżdżone niebo. Blondyn zagryzł dolną wargę, powstrzymując głośne westchnięcie wydobywające się z gardła. W końcu podszedł do młodszego chłopaka i stanął obok niego, dotykając przypadkiem ramieniem jego nieco umięśnionego ramienia. W porównaniu z Jonginem Luhan wyglądał, jak chuchro, jednak wcale mu to nie przeszkadzało. Kai mógł go nawet zdominować, a on i tak byłby najszczęśliwszym chłopakiem na świecie.

- Nudzisz się? – spytał brunet, przenosząc po chwili wzrok na zamyślonego Luhana. W odpowiedzi pokręcił głową i uśmiechnął się pod nosem. – To dlaczego nie oglądasz z resztą filmu?

- Chciałem się przewietrzyć – westchnął chłopak, podpierając brodę na ręce. – A ty? Dlaczego wyszedłeś?

- Chciałem się przewietrzyć – odpowiedział Kai i puścił towarzyszowi oczko. – Wzdęcia Jonghyuna po zjedzeniu popcornu potrafią człowieka dobić. Aż mi żal Kibuma – dodał i parsknął śmiechem, a za nim Luhan. – Wiesz, masz bardzo zaraźliwy śmiech – stwierdził, wpatrując się w delikatną twarz blondyna.

- Ja? Moja mama uważa, że śmieję się, jak zarzynane prosie – żachnął Luhan, robiąc z ust zabawny dzióbek. Zmrużył groźnie oczy, jednak zaraz się rozpromienił i przeniósł spojrzenie na niebo. – Kai? – zagaił po chwili, a gdy brunet wydał z siebie cichy pomruk, zerknął na niego niepewnie i zagryzł nerwowo dolną wargę. – Bo ja nie byłem z tobą szczery.

- Odnośnie? – Jongin zmarszczył pytająco czoło, nie bardzo wiedząc, do czego Luhan zmierza. – Lulu?

- Odnośnie powodu naszej przeprowadzki na wyspę – westchnął cicho chłopak, bawiąc się nerwowo palcami. – Powodem nie było to, że moja mama znudziła się miastem. Po prostu… To wszystko przez mojego brata bliźniaka – wyszeptał, obserwując dokładnie reakcję Jongina. Widząc zdziwioną minę bruneta, odwrócił szybko wzrok w przeciwną stronę i przymknął powieki. – Mój brat zrobił wiele złego i mama nie mogła dłużej wytrzymać tego, że ludzie traktowali nas jak śmieci. Wszystko przez niego. Zrujnował mi życie. Niektórzy nieraz mnie z nim mylili i obrzucali takimi obelgami, jakich wcześniej nie słyszałem. Najbardziej to wszystko dotknęło moich rodziców.

- Dlaczego wtedy skłamałeś? – spytał zaskoczony Kai, przyglądając się stojącemu obok blondynowi.

- Bo nie było się czym chwalić. Nie wiedziałem, jak zareagujesz – przyznał po chwili Luhan i potarł dłońmi zmęczoną twarz. – Bałem się, że mnie odtrącisz, a tego nie chciałem.

Pomiędzy chłopakami zapanowała idealna cisza, którą sporadycznie przerywało cykanie ukrytych wśród trawy świerszczy. Luhan bał się nawet spojrzeć na stojącego obok bruneta. Chyba tak naprawdę nie wiedział, co mógłby jeszcze powiedzieć, dlatego w milczeniu oczekiwał jakiekolwiek reakcji ze strony Jongina. Bał się, chyba pierwszy raz od dłuższego czasu bał się tego, co pomyśli sobie o nim druga osoba. Jakoś nigdy nie zważał na opinię innych ludzi. Zawsze odstawał od swoich rówieśników, co wcale mu nie przeszkadzało. Podążał swoimi ścieżkami, jednak wszystko zmieniło się po tym, jak jego brat bliźniak zaczął robić te wszystkie okropne rzeczy. Luhan na samo wspomnienie wydarzeń sprzed roku czuł nieprzyjemny ścisk żołądka i przebiegające wzdłuż kręgosłupa dreszcze.

Zdawał sobie sprawę z tego, że rodzice wciąż widzą w nim jego brata, bo prawda była taka, że nie różnili się praktycznie niczym. Jedynie można ich było rozpoznać po kolorze włosów, gdyż Luhan zwykł nosić swój naturalny odcień, a jego brat non stop eksperymentował, farbiąc kosmyki na krwistą czerwień, to znów na blond. Jedyne, co pozostawało bez zmian, to ich oczy: duże, ciemne niczym gorzka czekolada oczy, które hipnotyzowały samym spojrzeniem. Po zniknięciu bliźniaka Luhana, pani Lu postanowiła wyjechać z miasta i nie zastanawiając się dłużej, wybrała właśnie wyspę Neun, licząc po cichu na to, że to miejsce pozwoli jej zapomnieć o przykrych doświadczeniach. Nikt z rodziny nie wiedział, co dokładnie stało się z drugim synem państwa Lu i chyba tak naprawdę nikogo to nie obchodziło. Cieszyli się, że nareszcie problem zniknął, a oni mogą cieszyć się spokojem.

- Powiedz coś – poprosił ściszonym głosem Luhan, patrząc kątem oka na Jongina, który w dalszym ciągu wpatrywał się pustym wzrokiem w rozciągający się przed nim las. – Dlatego właśnie nie powiedziałem ci o tym wcześniej. Spodziewałem się takiej reakcji – dodał po chwili blondyn i odepchnąwszy się od barierki, postąpił kilka kroków w stronę balkonowych drzwi.

- Zaczekaj – rzucił Kai, łapiąc Luhana za rękę. Przyciągnął go do siebie i patrząc mu w oczy, westchnął cicho, nie bardzo wiedząc, od czego zacząć. – Nie jestem na ciebie zły. Pewnie na twoim miejscu zrobiłbym tak samo. Nie znaliśmy na tyle dobrze, byś mi się ze wszystkiego zwierzał.

- Ale też nie musiałem cię okłamywać – stwierdził cicho Luhan, spuszczając wzrok na dłoń Jongina, która wciąż spoczywała na jego nadgarstku, delikatnie się na nim zaciskając.

- Nie okłamałeś. Powiedzmy, że nie powiedziałeś całej prawdy – przyznał Kai i uśmiechnął się lekko do chłopaka. – Poza tym, ja też nie byłem do końca z tobą szczery.

Luhan zmarszczył pytająco czoło, jednak nie dane było mu się dowiedzieć, o co chodziło brunetowi, gdyż na balkon wparował zarumieniony Kibum. Z szerokim uśmiechem na czerwonej twarzy popatrzył na chłopaków i zacmokał radośnie, układając w głowie własny scenariusz odnośnie tej uroczej parki. Nie trudno było rozpoznać po jego szklistych oczach i rozbieganym spojrzeniu, że musieli podczas nieobecności Luhana i Jongina wypić coś mocniejszego. Kibum nie miał zbyt mocniej głowy, dlatego przeważnie stronił od alkoholu, zdając sobie sprawę z tego, że przecież ktoś będzie musiał zająć się jego pijanym chłopakiem. Przywykł do faktu, że w takich chwilach liczyć może jedynie na Taemina, ale skoro on wyjechał załatwiać sprawy związane ze studiami, to obowiązek opiekowania się pijanym Jonghyunem spadał na jego wątłe barki.

- A co wy tutaj robicie? – zapytał Kibum, szczerząc się do dwójki chłopaków, którzy wpatrywali się w niego z niemałym rozbawieniem. – Zapraszam do środka. Nie zamierzam zostać ciocią. Ja waszych bachorów bawić nie będę! – postanowił i tupnął nogą na potwierdzenie swoich słów.

- Oczywiście – parsknął Kai, kręcąc głową z dezaprobatą. Pociągnął Luhana w stronę balkonowych drzwi i omijając Kibuma w progu, wszedł do salonu, w którym panował nieprzyjemny zaduch. – Znów dałaś im nalewkę swojego dziadka? – zapytał siedzącej w fotelu Gayoon, która w odpowiedzi wzruszyła beztrosko ramionami i wróciła do oglądania filmu.

Kai zmarszczył pytająco czoło, nie mając zielonego pojęcia, co dzieje się z tą dziewczyną. Dopiero widząc jej mordercze spojrzenie, zorientował się, że wciąż trzyma Luhana za rękę. Speszony zabrał dłoń i usiadł na kanapie, poklepując miejsce obok siebie, które od razu zajął blondyn.

*

W pogrążonym w mroku salonie panowała idealna cisza, którą w pewnym momencie przerwał przeraźliwy krzyk wydobywający się z gardła Kibuma. Chłopak zakrył usta dłonią i spojrzał ze strachem na śmiejących się z niego przyjaciół. Widać było, że mieli niezły ubaw z faktu, że prawie zszedł na zawał serca. Oburzony uderzył swojego chichoczącego chłopaka łokciem w brzuch i zmrużył groźnie oczy, wlepiając wzrok w ekran telewizora, na którym migały brutalne sceny zjadania ludzi przez zombie. Kibum skrzywił się z niesmakiem i zakrył twarz drżącymi dłońmi. Tego było za wiele, jak na jego delikatne serce. Mocniej wtulił się w Jonghyuna, jednak jednym okiem wciąż śledził film.

W salonie ponownie zapanowała cisza, która potęgowała napięcie między oglądającymi horror osobami. Każdy, zwłaszcza Kibum, tylko czekał, aż zza ściany wyskoczy zombie i rzuci się na któregoś z bohaterów. Nim jednak to się stało, z lasu, który znajdował się nieopodal domu Gayoon, rozległo się głośne wycie wilka. Wszyscy podskoczyli na swoich miejscach, a Luhan niczym rażony piorunem, poderwał się na równe nogi i podbiegł do okna.

- To tylko wilk – stwierdził Kai, podchodząc do chłopaka. Położył dłonie na jego drżących ramionach i przymknął powieki, zaciągając się przyjemnym zapachem blondyna. Czując słodką nutę wanilii wymieszaną z kwiatowym płynem do płukania tkanin, uśmiechnął się do samego siebie i przesunął dłońmi po wątłych ramionach Luhana. – Wszystko w porządku?

- Dźwinie brzmiało to wycie – wyszeptał przejęty chłopak, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w przestrzeń rozciągającą się za oknem. – Jakby kogoś wołał.

- Wycie, to wycie – westchnęła Gayoon, wykręcając teatralnie oczami. – Możemy wrócić do oglądania filmu? Chcę wiedzieć, czy zombie zabiją tę durną blondynę – zamruczała i spojrzała wymownie na Jongina, który w dalszym ciągu trzymał blondyna za ramiona.

Dziewczyna na ten widok zrobiła niemrawą minę i szybko odwróciła głowę w stronę telewizora, nie chcąc dać po sobie poznać, jak bardzo denerwuje ją ten słodki chłopczyk z blond czupryną na głowie. Znosiła go tylko i wyłącznie dla Jongina, któremu najwyraźniej bardzo na nim zależało.

*

Kai powoli otworzył oczy i ziewając cicho, mocno przeciągnął się na niewygodnej kanapie. Zamrugał kilkakrotnie powiekami, a gdy obraz stał się wyraźny, rozejrzał się dookoła siebie, od razu namierzając śpiących w fotelu Kibuma i Jonghyuna. Przez chwilę przyglądał się przyjaciołom, uśmiechając się pod nosem na widok ich splecionych szczelnie dłoni, które ułożone były na nogach szatyna. Wyglądali razem naprawdę uroczo i Kai przyłapał się nawet na tym, że pierwszy raz od bardzo, bardzo dawna w jego głowie nie pojawiła się żadna kąśliwa uwaga na ich temat. Może to dlatego, że w końcu sam odnalazł własne szczęście?

Automatycznie brunet spojrzał na miejsce obok siebie, które ku jego rozczarowaniu okazało się być puste. Gayoon spała smacznie w drugim fotelu, tuląc do siebie pustą miskę po popcornie, jednak po Luhannie nie było śladu. Zaniepokojony Jongin wyłączył telewizor i podniósł się z kanapy, od razu kierując się w stronę znajdującej się naprzeciw salonu kuchni. Tam również nie zastał blondyna, co już totalnie zbiło go z pantałyku. O ile dobrze pamiętał, to Luhan odpadł z maratonu zaraz po Kibumie, zasypiając przytulony do boku Jongina. Brunet zajrzał jeszcze do łazienki, sypialni rodziców Gayoon i także do jej pokoju, jednak w żadnym z tych pomieszczeń nie było Luhana.

Kai szybko skierował się ku wyjściu z domu i z impetem wypadł na zewnątrz, zachłystując się zimnym powietrzem. Rozejrzał się dookoła, jednak było zbyt ciemno, by mógł cokolwiek dojrzeć. Nie mając lepszego pomysłu, postanowił udać się do lasu, żeby sprawdzić, czy przypadkiem Luhan nie postanowił wybrać się na późny spacer. Sam nie wiedział dlaczego, ale miał dziwne przeczucie, że coś złego przydarzyło się temu chłopakowi.

Słysząc szelest liści, obejrzał się za siebie, jednak nikogo nie udało mu się dojrzeć. Po chwili marszu przez ciemny las i po setnym potknięciu się o patyk, Kai poczuł znajomy zapach słodkiej wanilii wymieszany z kwiatowym płynem do płukania. Woń stała się nagle tak intensywna, jakby Luhan stał tuż za nim. Jongin obejrzał się za siebie, jednak jedyne, co zobaczył, to pusta przestrzeń i uciekająca po drzewie wiewiórka.

- Wariujesz – pomyślał chłopak, potrząsając gwałtownie głową, by wyrzucić z niej te głupie myśli.

Doszedłszy do wniosku, że nie ma sensu włóczyć się dalej po lesie, zawrócił i szybkim krokiem udał się w stronę domu przyjaciółki. Na widok siedzącego na werandzie blondyna, przyspieszył jeszcze bardziej i już po chwili znalazł się przy Luhannie. Gdy tylko usiadł obok niego na drewnianych schodkach, chłopak wtulił się w niego i kurczowo zacisnął dłonie na jego koszulce.

- Obiecaj mi – wyszeptał ledwo słyszalnie Lu, przylegając jeszcze mocniej do ciepłego ciała Jongina. – Obiecaj, że nigdy we mnie nie zwątpisz.

- Lulu, co się dzieje? – spytał zaskoczony Kai, pocierając silnymi dłońmi drżące ramiona blondyna. Chłopak cały się trząsł, a jego ubranie było dziwnie wilgotne, jednak nie to zwróciło uwagę bruneta. Słodkich zapach wanilii tworzący niewidzialną aurę wokół Luhana sprawiał, że Kai tracił zmysły i czuł się jakby został zahipnotyzowany. Tego samego doświadczył chwilę wcześniej w lesie, jednak nie był w stanie połączyć ze sobą te dwóch elementów. – Lulu, powiesz mi, co się stało?

- Po prostu obiecaj – wyszeptał roztrzęsiony chłopak, odsuwając się na niewielką odległość od Jongina. Spojrzał mu w oczy i pociągnął cicho nosem. – Obiecaj – poprosił błagalnym głosem, przybliżając twarz do twarzy bruneta.

- Obiecuję, Lu – odpowiedział Kai, wpatrując się w ciemne tęczówki starszego chłopaka, które go wprost hipnotyzowały.

Luhan zagryzł usta w wąską linię i ponownie wtulił się w bruneta, jakby bał się, że ten zaraz mu ucieknie, a jego obietnica okaże się być jedynie słowami rzuconymi na wiatr. Kai jednak nie miał zamiaru nigdzie się wybierać. Był za bardzo omamiony całą tą sytuacją, by móc cokolwiek zrobić. Siedział w bezruchu, przytulając do siebie trzęsącego się z zimna Luhana, którego ciało było mimo wszystko tak gorące, że brunetowi zdawało się, iż płonie.

Kai przymknął powieki i oparł policzek na czubku głowy blondyna, raz po raz zaciągając się słodkim zapachem wanilii.