Dark side of the moon

 8. Sen na jawie. 

Jongin uśmiechnął się pod nosem i przejechał dłonią po rozczochranych włosach Luhana, który właśnie smacznie drzemał z głową ułożoną na nogach bruneta. Korzystając z pięknej pogody, postanowili wybrać się na spacer połączony z piknikiem. Po długim włóczeniu się po okolicy zatrzymali się nad zatoką i rozłożywszy na ziemi zabrany przez Luhana koc, urządzili sobie niewielką ucztę. Kai nawet nie zauważył, kiedy jego chłopak usnął podczas ich rozmowy o ulubionych bajkach z dzieciństwa. Teraz brunet siedział praktycznie nieruchomo, bojąc się zbudzić śpiącego blondyna, który najwidoczniej nie wyspał się w nocy, dlatego Kai postanowił go nie budzić i pozwolić trochę się mu przespać.

Musiał przyznać, że Luhan wyglądał, jak niewinny aniołek, kiedy tak sobie smacznie drzemał, robiąc nieświadomie zabawne miny i marszcząc przy tym nos. Kai przez cały czas przyglądał się chłopakowi, nie mogąc przestać się uśmiechać, chociaż czuł ból policzków. Jak tak dalej pójdzie, to dostanie przez blondyna szczękościsku i już do końca życia będzie się uśmiechał bez względu na okoliczności.

Gdyby ktoś wczoraj powiedział mu, że tak potoczą się sprawy, popukałby się placem w czoło i kazałby tej osobie iść do specjalisty po skierowanie na badania. Nie mógł w to wszystko uwierzyć, a zwłaszcza w to, że nareszcie odnalazł własne szczęście, które teraz pochrapywało słodko przez sen i marszczyło zabawnie nieco zadarty nosek.

- Mmm… - zamruczał przez sen blondyn i nagle poderwał się do siadu, w panice rozglądając się dookoła siebie.

 - Hej, to był tylko sen – powiedział spokojnie Kai, domyślając się powodu dla dziwnego zachowania chłopaka. Delikatnie objął wątłe ciało Luhana silnymi ramionami i przytulił do siebie, gładząc dłonią jego rozczochrane włosy. – Spokojnie, to był tylko sen.

Luhan skinął głową, będąc w zbyt dużym szoku, by cokolwiek powiedzieć. Wtulił się mocno w tors bruneta i przymknął powieki, chcąc się uspokoić po tym okropnym koszmarze, który po raz drugi nawiedził go podczas snu. Nie miał odwagi opowiedzieć o nim Jonginowi, wiedząc doskonale, że ten zacząłby panikować i pewnie zamknąłby Sulli w domu, byleby tylko nic jej się nie stało. Na domiar złego koszmar ten był tak bardzo realistyczny, że po przebudzeniu Luhan sprawdzał, czy przypadkiem jego dłonie nie są umorusane krwią wilczycy. Nigdy nie skrzywdziłby zwierzęcia, zwłaszcza należącego do chłopaka, którego kochał całym sercem. 

- Często miewasz koszmary? – spytał cicho Kai, gładząc dłonią włosy tulącego się do niego chłopaka.

- Ostatnio coraz częściej – westchnął Luhan i odsunął się od bruneta, który uśmiechnął się do niego czule i pogładził wierzchem dłoni jego blady policzek. – Czasami są tak bardzo realistyczne.

- Ale to tylko sny. Nie ma się czego bać – stwierdził brunet i sięgnął po plecak, w którym schowaną miał jeszcze słodką czekoladę mleczną. Odpakował ją i podsunął pod nos blondynowi, który zmarszczył zabawnie nos, zezując na przysmak. – Wcinaj, od razu ci się humor poprawi – zaśmiał się Kai, widząc niepewną minę partnera.

- A potem spodni nie będę mógł zapiąć – prychnął Luhan, siadając wygodnie pomiędzy nogami chłopaka. Oparł się plecami o jego tors i wystawił twarz ku promieniom słonecznym, które delikatnie muskały jego bladą cerę. – Też mi poprawa humoru.

- Nie marudź, tylko jedz! – parsknął Kai i na siłę wsunął kostkę czekolady pomiędzy wargi Luhana. Oburzony blondyn nadął policzki i odwrócił głowę tak, że widział doskonale twarz uśmiechającego się szeroko bruneta. – Od tak małej ilości nie przytyjesz, a poza tym i tak jesteś niesamowicie chudy, więc trochę ciałka ci się przyda – zaśmiał się i złożył na policzku blondyna czuły pocałunek. – A jeśli nawet nie będziesz mógł zapiąć spodni, to zawsze możesz chodzić bez nich.

- Czy ty coś sugerujesz? – Luhan zmrużył groźnie oczy i dźgnął palcem policzek Jongina, który uśmiechnął się jeszcze szerzej i poruszył zabawnie brwiami. – Co za niewyżyte dziecko – westchnął bezradnie starszy i opierając się ponownie o tors chłopaka, sięgnął po kolejną kostkę czekolady.

- Lu, jest coś, o czym muszę ci powiedzieć – odezwał się po chwili Kai, opierając brodę na ramieniu chłopaka. Ten w odpowiedzi skinął głową i zerknął z ukosa na bruneta, który nerwowo zagryzł dolną wargę, szukając w głowie właściwe słowa. – Sam nie wiem, od czego zacząć...

- Mów, bo zaczynasz mnie przerażać. - Luhan przełknął ślinę, odwracając się przodem do bruneta. Klęknął między jego nogami i spojrzał mu w oczy, skupiając się tylko i wyłącznie na biciu swojego serca, które szalało w piersi.

- Bo ja tak bardzo, bardzo cię... lubię - powiedział w końcu Kai i uśmiechnął się szeroko, widząc przerażoną minę chłopaka. Zaśmiał się pod nosem, gdy blondyn odetchnął z ulgą i pokręcił głową z rozbawieniem. - Wybacz, ale musiałem.

- Ty draniu! - oburzony Luhan uderzył bruneta pięścią w ramię i nadął ze złości policzki, przez co Jonginowi wydawał się jeszcze bardziej uroczy niż zazwyczaj. Spojrzał spod byka na swojego chłopaka i westchnął ciężko, ostatecznie się poddając. - Myślałem, że się rozmyśliłeś i nie chcesz ze mną być - dodał cicho, siadając na kocu i podkurczając nogi pod brodę.

Kai zmarszczył czoło i po chwili pokręcił głową z niedowierzaniem. By rozwiać wszelkie wątpliwości Luhana, złapał go za ramiona i przyciągnąwszy do siebie, złożył na jego słodkich ustach czuły pocałunek. Kai uśmiechnął się pod nosem i przesunął dłonie z barków starszego chłopaka na szyję, a potem zarumienione policzki. Przez panującą wokół ciszę, Jonginowi zdawało się, że słyszy przyspieszone bicie serca Luhana, ale może po prostu mu się tylko wydawało. Brunet pogłębił pocałunek i nieśmiało naparł na blondyna, który w ostateczności położył się na kocu, wplatając drżące dłonie w dłuższe włosy młodszego.

- Jeszcze wczoraj obiecałem sobie, że nie będę się z niczym spieszył - wymruczał Kai, wpatrując się w zamglone oczy blondyna. - Teraz dochodzę do wniosku, że takie coś się nie uda - dodał i uśmiechając się szelmowsko, przejechał językiem po dolnej wardze Luhana.

- To dobrze - westchnął cicho blondyn i przymknął powieki, delektując się czułymi muśnięciami ust bruneta.

Luhan jęknął głośno, gdy dłoń Jongina wsunęła się pod jego koszulkę i nieświadomie zagryzł zęby, przygryzając tym samym dolną wargę chłopaka. Brunet odsunął się szybko od partnera i spojrzał na niego z zaskoczeniem malującym się na twarzy. Odruchowo dotknął opuszkami palców zranionego miejsca, jednak nim zdołał zetrzeć śladowe ilości krwi, Luhan położył dłoń na jego karku i przyciągnąwszy go do siebie, namiętnie pocałował, ścierając z ust szkarłatną kroplę.

- Przepraszam, nie chciałem ci zrobić krzywdy - powiedział speszony Luhan, odsuwając się w końcu od bruneta. Koniuszkiem kciuka przejechał po dolnej wardze chłopaka i uśmiechnął się do niego lekko, wciąż czując w ustach metaliczny posmak krwi. - Chcesz już wracać?

- A ty? - Kai spojrzał blondynowi w oczy i przejechał koniuszkiem języka po swojej dolnej wardze, jednak po krwi nie było nawet śladu. - Może zostaniemy jeszcze na chwilę? Nie spieszy mi się do domu. Chyba że ty chcesz już wracać.

- Nie - rzucił Luhan, uśmiechając się promiennie. - Najchętniej zostałbym tutaj z tobą do końca dnia - westchnął, ponownie układając się pomiędzy nogami bruneta. Mocniej wtulił się w jego tors i przymknął powieki, czując opanowujący jego ciało spokój.

- To zostańmy.

*

Kibum rozejrzał się dookoła siebie i zagryzł ze złości zęby, nie mogąc nigdzie znaleźć Jonghyuna. To był ich pierwszy wolny dzień, odkąd stary Lee opuścił wyspę i zrzucił obowiązek opiekowania się barem na barki innych mieszkańców. Najbardziej drażniło Kibuma to, że większość z mieszkańców w ogóle nie przejmowała się faktem, że trzeba zająć się barem. Oni tylko przychodzili i cieszyli się, że mogą spędzić wolny czas tak, jak zawsze. Nikt nie pomyślał o tym, że zarówno Kibum, jak i Jonghyun chcieliby mieć chociaż jeden wolny dzień, by móc go spędzić w swoim towarzystwie. Na szczęście Gayoon zgodziła się ich zastąpić, pewnie domyślając się, że potrzebują chwili na złapanie oddechu, gdyż niektórzy klienci potrafią być wyjątkowo nieznośni.

Oburzony Kibum założył ręce na torsie i już miał rozejrzeć się dookoła siebie, gdy nagle czyjeś dłonie zasłoniły mu oczy. Przestraszony chłopak wrzasnął tak głośno, że spłoszył kilka ptaków, a w odruchu obronnym uderzył napastnika łokciem w brzuch. Jak się po chwili okazało, ów niebezpiecznym napastnikiem był Jonghyun we własnej osobie, jednak tego Kibum nie musiał wiedzieć. Zaskoczony spojrzał na zwijającego się z bólu szatyna i otworzył szeroko oczy.

- Yah! Co ty sobie wyobrażasz, co? - krzyknął oburzony Kibum, uderzając swojego chłopaka z otwartej dłoni w wygięte w łuk plecy. - Ile razy ci mówiłem, żebyś nie zachodził mnie od tyłu?!

- Chciałem ci niespodziankę zrobić - wyjaśnił Jonghyun, rozmasowując obolały brzuch. Spojrzał z wyrzutem na Kibuma i pokręcił głową z dezaprobatą.

- Ładna mi niespodzianka. Prawie zawału dostałem! - obruszył się chłopak, krzyżując ręce na torsie. Musiała minąć dłuższa chwila, nim się uspokoił i przestał gniewać na Jonghyuna, który uśmiechał się do niego niewinnie, spoglądając nieśmiało spod opadającej na oczy grzywki. - Ugh, bywasz taki upierdliwy - westchnął, kręcąc głową.

- Wiem, ale i tak mnie kochasz - zaśmiał się Jonghyun, obejmując partnera w pasie. Złożył na jego ustach czuły pocałunek i potarł nosem o jego nos, sprawiając, że Kibum uśmiechnął się szeroko i zachichotał cicho. - Skoro już się nie gniewasz, to może pójdziemy na spacer? Dawno nigdzie razem się nie włóczyliśmy.

- Zazdroszczę Luhanowi i Jonginowi - powiedział Kibum, łapiąc szatyna za rękę. Ten zaraz oswobodził się z jego uścisku i zarzucił mu ramię na barki, mocno do siebie przytulając. - Całe dnie spędzają razem i mają w nosie to, co dzieje się z barem.

- My też spędzamy całe dnie razem, tyle że w barze - zauważył Jonghyun, za co dostał kuksańca w żebra. - Naprawdę im zazdrościsz? Przecież oni... no wiesz, dopiero się poznają, a my to już prawie jak stare małżeństwo.

- Czy ty właśnie powiedziałeś, że jestem stary? - Kibum przystanął w miejscu i spojrzał groźnie na chłopaka, który tylko westchnął głośno, czekając na kolejną awanturę. Ku jego zaskoczeniu Kibum podszedł do niego, zarzucił mu ręce na szyję i pocałował czule w usta. - Żartowałem tylko - zaśmiał się uroczo i złapawszy Jonghyuna za rękę, pociągnął go w stronę wodospadu, gdzie zamierzali spędzić trochę czasu tylko w swoim towarzystwie.

Szli obok siebie w milczeniu, ciesząc się swoją obecnością i faktem, że chociaż raz od wielu dni mogą myśleć tylko i wyłącznie o sobie. Bar oraz klienci potrafili przysporzyć im wielu kłopotów, tak więc kiedy kończyli pracę, marzyli jedynie o tym, by wrócić do swoich domów i położyć się spać. Kibum obawiał się, że jeśli nie spędzą chociaż jednego dnia tylko i wyłącznie w swoim towarzystwie, to między nimi się popsuje, a prawda była taka, że chociaż Jonghyun niesamowicie go drażnił, to nie potrafił wyobrazić sobie życia bez niego. Nawet nie chciał o tym myśleć, bo dla niego ten chłopak był jak tlen, bez którego nie przeżyłby kilku minut.

- O czym tyle myślisz? – spytał szatyn, zaciskając mocniej dłoń na biodrze chłopaka.

- A tak o wszystkim – westchnął Kibum i wzruszył ramionami, spoglądając kątem oka na Jonghyuna. – Martwię się o Taemina. Nigdy na tak długo nie znikał.

- Hej, nie masz się co o niego martwić, tak? – Szatyn zaszedł chłopakowi drogę i łapiąc go za dłonie, spojrzał mu w oczy. – Bummie, przecież Taemin to nie jest już ten mały chłopiec, którym musiałeś się zajmować. Doskonale sobie poradzi w dalekim świecie, więc przestań się o niego martwić – poprosił i uśmiechnął się promiennie, a później pocałował naburmuszonego chłopaka w kącik ust.

- Wiem, że to nie jest już mój mały Minnie, ale nic na to nie poradzę, że się o niego martwię – wyszeptał, oswobadzając dłonie z uścisku partnera. – Zawsze będę jego ummą, czy tego chce, czy nie.

Kibum nie chciał sprzeczać się dłużej z Jonghyunem na ten temat, dlatego na tym etapie zakończył rozmowę na temat ich młodszego przyjaciela i pociągnął swojego chłopaka w stronę wodospadu. Bał się o Taemina i nie było dnia, by nie myślał o jego niespodziewanym wyjeździe. Co prawda wcześniej także opuszczał wyspę, ale szybko wracał. Jeśli miał zamiar zostać na wybrzeżu dłużej, to w pierwszej kolejności informował o tym Kibuma, który mianował się na jego ummę i chociaż Taemin był już dorosły, to starszy chłopak nie zamierzał rezygnować z tego tytułu.

*

Zmęczony Jongin opadł bezwładnie na łóżko i wpatrując się w sufi, uśmiechnął się do samego siebie, wspominając miniony dzień. Wciąż czuł na ustach słodki smak Luhana, który sprawiał, że kręciło mu się w głowie na samą myśl o tym chłopaku. Kciukiem przejechał po dolnej wardze, jednak nie wyczuł żadnego zgrubienia przypominającego o wcześniejszym incydencie, jaki miał miejsce podczas pikniku. Pierwszy raz widział Luhana w takiej sytuacji i musiał przyznać, że niezmiernie podobało mu się jego zachowanie. Wcześniej Jonginowi wydawało się, że Lu jest typem nieśmiałego chłopaka, który wstydzi się wykonać pierwszy krok. Cóż, jak zwykle nie należy oceniać innych po wyglądzie, bo później można się nieźle na takim czymś przejechać.

- Kai, dobrze, że już jesteś! - powiedział zdyszany Siwoo, wpadając bez pukania do pokoju pasierba. - Sulli zniknęła.

- Nie panikuj. Pewnie poszła na spacer czy coś. - Jongin machnął ręką, nie mając zbytnio głowy i ochoty do niepotrzebnego panikowania. Uniósł się na łokciach i spojrzał uważnie na ojczyma. - Co?

- Ona ostatnio nigdzie na dłużej nie znikała - stwierdził zdenerwowany mężczyzna, podchodząc bliżej łóżka, na którym leżał chłopak. - Od wczoraj jej nie widziałem i mam złe przeczucia co do tego.

- Nie było jej w domu na noc? - spytał zaskoczony Kai, podrywając się momentalnie z materaca. - Dlaczego mi o tym rano nie powiedziałeś? Przecież mogło się coś jej stać! - krzyknął i nie czekając na odpowiedź ojczyma, wybiegł z pokoju, od razu kierując się na parter domu.

Miał złe przeczucia, co do całej tej sytuacji, dlatego jak najszybciej chciał znaleźć Sulli. Serce chłopaka biło tak szybko, że chwilami wydawało mu się, że zaraz wyskoczy z jego piersi. Zmuszał swoje ciało do coraz większego wysiłku, chociaż nogi powoli odmawiały mu posłuszeństwa. Kai w końcu zatrzymał się na rozległej polanie i rozejrzał się dookoła siebie, biorąc głębokie wdechy. Powoli wypuścił powietrze przez drżące usta i złapał się za głowę, nie mając pojęcia, gdzie powinien szukać Sulli. Słysząc nawoływania biegnącego w jego stronę ojczyma, obejrzał się za siebie i spojrzał na zdyszanego mężczyznę, który wskazywał coś palcem. Kai przeniósł wzrok na wskazywany przez niego obiekt i skinął głową na zgodę, od razu kierując się w tamtą stronę.

 Po jakimś czasie Jongin stracił z oczu swojego ojczyma i został całkowicie sam w pogrążonym w mroku lesie. Jedyne światło pochodziło od księżyca, którego pełnia zbliżała się wielkimi krokami. Chłopak nigdy nie był przesądny, jednak od jakiegoś czasu podczas pełni działy się dziwne rzeczy. Może po prostu stał się przewrażliwiony albo coś naprawdę było na rzeczy.

Będąc niedaleko domu Luhana, poczuł dziwny lęk ogarniający jego ciało. Przystanął niedaleko wyjścia z lasu i rozejrzał się dookoła. Już sam nie wiedział, czy to były tylko jego urojenia, czy prawda, ale w powietrzu unosił się słodki zapach wanilii, przywołujący od razu na myśl Luhana. Jeszcze dwie godziny temu ta sama woń powodowała, że przestawał racjonalnie myśleć przy tym chłopaku. Kai zaciągnął się mocno rześkim powietrzem i biegiem ruszył w stronę domu blondyna, mając nadzieję, że z jego pomocą szybciej uda mu się znaleźć Sulli. Brunet był tak bardzo zamroczony tym wszystkim, co się dookoła niego działo, że nie wiedział nawet, jak i dlaczego tak naprawdę znalazł się w tym miejscu. Nie planował biec do domu Luhana ani tym bardziej prosić go o pomoc, ale jakimś cudem nogi same powiodły go w tę stronę. Czuł, że od waniliowego zapachu zaczyna kręcić mu się w głowie, a wszystkie zmysły zaczynają intensywniej pracować.

Nim zdołał dobiec do wyjścia z lasu, jego wzrok zatrzymał się na białej plamie, która idealnie odznaczała się na ciemnej ziemi. Kai spodziewał się najgorszego, jednak starał się nie dopuszczać do siebie tej myśli. Na drżących nogach podszedł do leżącego zwierzęcia i załkał głośno, gdy rozpoznał Sulli. Jongin upadł na kolana i przyłożył dłoń do brzucha wilczycy, jednak ona ani drgnęła. Bez namysłu przytulił do siebie martwą suczkę i wtulając twarz w jej umorusaną krwią sierść, zaczął głośno płakać.

*

Rudowłosy nieprzytomnym wzrokiem powiódł po wilgotnych ścianach piwnicy, która tonęła w półmroku i jęknął przeciągle, gdy przypadkiem poruszył rękami. Ostre nitki sznura wbiły się jeszcze mocniej w jego poharataną skórę, sprawiając, że z ran zaczęła na nowo sączyć się krew. Pozbawiony sił, odchylił głowę i wziął głęboki wdech, wpuszczając do płuc nieprzyjemną woń wilgoci, jaka panowała w pomieszczeniu.

Taemin poruszył się dopiero wtedy, gdy usłyszał szczęk kluczy i charakterystyczne skrzypniecie metalowych drzwi. Rudowłosy opuścił bezwładnie głowę i zagryzł usta w wąską linię, licząc na to, że przetrzymujący go chłopak tym razem sobie odpuści i daruje sobie bezsensowne gadanie.

- Przyniosłem ci coś do picia – powiedział, podchodząc do Taemina, który ani drgnął, wciąż udając nieprzytomnego. – Obraziłeś się na mnie? – zaśmiał się ironicznie, łapiąc rudowłosego za długie kosmyki włosów. Odchylił jego głowę i spojrzał w jego zaczerwienione oczy. – Pij, przecież nie chcemy, żebyś się wysuszył. – Przytknął gwint butelki do ust chłopaka i na siłę wlał mu trochę wody do buzi.

Taemin z początku się zakrztusił, jednak w końcu z wielką ulgą zaczął połykać zimną ciecz, nie mogąc uwierzyć, że zwykła woda może tak dobrze smakować. Gdy odsunął od niego butelkę, powiódł za nią utęsknionym wzrokiem i głośno przełknął ślinę.

- Nie martw się. To długo nie potrwa – powiedział chłopak, pochylając się nad Taeminem. Przez panujący w piwnicy półmrok, rudowłosy nie mógł dostrzec dokładnie rysów jego twarzy, jednak przyzwyczaił się już do tej niewiedzy. – Niedługo podzielisz losy tej durnej wilczycy. Szkoda, że nie widziałem jego miny, gdy znalazł ją z poderżniętym gardłem – zaśmiał się głośno i odsunął od Taemina. Zrobił to tak zwinnie, że skutecznie umknął łunie światła pochodzącej od wiszącej u sufitu nagiej żarówki.

- Zabiłeś Sulli? – spytał z niedowierzaniem rudowłosy, chociaż każde wydobycie z siebie dźwięku przyprawiało go o niemiłosierny ból gardła. – Dlaczego to zrobiłeś?

- Bo wiem, jak Jonginowi zależało na tej suce – wyjaśnił beztrosko, wzruszając obojętnie ramionami. – Nie martw się. Niedługo stąd wyjdziesz – dodał i opuścił piwnicę, zamykając za sobą z hukiem drzwi.

Taemin przez chwilę wpatrywał się w pustą przestrzeń przed sobą, nie mogąc uwierzyć, że dopiero wtedy rozpoznał ten głos, który przecież tak doskonale znał.