Dark side of the moon

9. Zasada dwóch. 

 

Wieść o tym, co stało się z Sulli w szybkim tempie rozeszła się po okolicy. Żaden z mieszkańców nie mógł uwierzyć, że ktoś był zdolny do wyrządzenia krzywdy tej wilczycy. Przecież wszyscy ją uwielbiali i nie było osoby, która by jej nie znała. Każdy doskonale pamiętał, jak mama Jongina z początku w ogóle nie zgadzała się, by dzikie zwierzę mieszkało z nimi pod jednym dachem. Chłopak był jednak tak uparty, że nie odpuszczał i w końcu i tak postawił na swoim, przygarniając na stałe Sulli. Wilczyca szybko podbiła serca mieszkańców i tak naprawdę tylko dzięki niej przestali bać się wilków, które przez cały czas uważali za dzikie bestie rzucające się na bezbronnych ludzi i rozrywające ich ciała na strzępy. Sulli udowodniła, że nie należy oceniać innych po pozorach, a stereotypy są tylko stereotypami. Niestety później niektórzy stracili do niej zaufanie, a wszystko przez wydarzenia, jakie miały miejsce na wyspie i za które odpowiedzialny był czarny wilk. Tak przynajmniej im się wydawało, jednak nikt nie zamierzał się nad tym zastanawiać. Łatwiej było żyć, gdy mogli nareszcie zrzucić na kogoś winę, a przynajmniej tak pozbyli się wyrzutów sumienia, bo przecież w starciu z groźnym wilkiem nikt nie odniósłby sukcesu.

Kai przez kilka dni nie ruszał się z domu i nawet ze swojego pokoju rzadko wychodził. Trzymał się z dala od ludzi, zwłaszcza przyjaciół, którzy nieustannie przychodzili do jego domu albo bombardowali go setkami telefonów i wiadomości, byleby tylko powiedział im, czy wszystko u niego w porządku. Oczywiście mógł napisać, że jest dobrze, ale nie chciał ich okłamywać. Nic nie było tak, jak powinno być i każdy doskonale o tym wiedział, zwłaszcza Kai. Nawet do Luhana się nie odzywał, chcąc choć przez jakiś czas pobyć całkiem sam, by poukładać sobie w głowie wszystkie dotychczasowe wydarzenia.

Najpierw zniknięcie starego Lee, potem Taemin nagle wyjechał z wyspy, wysyłając jedynie wiadomość, że musi coś załatwić, co totalnie nie było w jego stylu. Gdyby naprawdę planował taki wyjazd, to trąbiłby o tym na lewo i prawo już kilka dni wcześniej, a on tak bez słowa po prostu opuścił wyspę, zostawiając przyjaciół bez jakichkolwiek informacji. Na dodatek jeszcze ten wypadek Gayoon, gdy została zaatakowana w lesie i dotkliwie pobita, o czym oczywiście nie powiedziała Jonginowi, a dowiedział się tego od Kibuma, który był wyraźnie zaniepokojony dotychczasowymi wydarzeniami i po prostu musiał się tym z kimś podzielić, a tylko Kai nadawał się na godnego powierzyciela.

A potem Sulli...

Kai przekręcił się na bok i przycisnął twarz mocniej do miękkiej poduszki, na której wciąż znajdowały się śladowe ilości śnieżnobiałej sierści wilczycy. Chłopak nie miał nawet sił, by posprzątać jej wszystkie rzeczy. W kuchni wciąż stały miski na wodę i jedzenie, po pokojach poniewierały się jej zabawki i kości do gryzienia, którymi wilczyca była jednak rzadko zainteresowana. Wolała znacznie bardziej biegać po lesie i obgryzać znalezione tam patyki, aniżeli bawić się piszczącymi zabawkami, które wydawały z siebie tak irytujące dźwięki, że po chwili przyprawiały wszystkich o bóle głowy. Sulli nigdy nie była typowym psem. Na każdym kroku pokazywała swoją wilczą naturę, a instynkty często brały górę nad wyćwiczonymi przez Jongina zachowaniami. Była wyjątkowa i chłopak wiedział, że będzie musiało minąć dużo czasu nim pogodzi się z jej odejściem.

Głośny dzwonek telefonu wyrwał Jongina z chwilowego letargu, w którym znalazł się w momencie, gdy zaczął wspominać Sulli. Niechętnie sięgnął po komórkę i nie patrząc nawet, kto dzwoni, wcisnął zieloną słuchawkę i przyłożył aparat do ucha.

- Nareszcie - westchnął z ulgą Luhan, jakby właśnie ktoś zdjął z jego pleców ogromny ciężar. - Jak się czujesz?

- Jakby ktoś wyrwał mi serce i na moich oczach je zdeptał - wymruczał brunet, odwracając się na plecy. - Przepraszam, że się nie odzywałem, ale nie miałem nawet sił, by z kimkolwiek rozmawiać.

- Wiem, dlatego się nie narzucałem - powiedział chłopak i na chwile zamilkł. - Nie mogłem już jednak wytrzymać i musiałem zadzwonić. Stęskniłem się za tobą.

- Ja za tobą też, Lu - przyznał Kai i uśmiechnął się lekko, podnosząc się do pozycji siedzącej. - Możemy się spotkać? Muszę cię zobaczyć.

- Oczywiście! Jeśli chcesz, to przyjdź do mnie. Rodzice wychodzą dzisiaj na zebranie, więc będziemy sami. - Kai wyobraził sobie, że właśnie w tym momencie Luhan uśmiecha się w ten swój uroczy sposób. - To jak, przyjdziesz? - spytał po chwili blondyn, widocznie się niecierpliwiąc.

- Tak. Ogarnę się tylko i przyjdę. Mam coś przynieść? - Jongin wstał w końcu z łóżka, uświadamiając sobie, że przez ostatnie dni leżał na nim więcej, niż przez cały ostatni rok.

- Nie, wszystko, co nam jest potrzebne, już mam - powiedział Luhan jakimś weselszym głosem niż na początku rozmowy. - Do zobaczenia, Kai - pożegnał się i rozłączył, nim brunet zdołał cokolwiek odpowiedzieć.

Jongin uśmiechnął się pod nosem i odłożył telefon na bok, kierując się do łazienki. Wziął szybki prysznic, doprowadził się do porządku, by nie wystraszyć Luhana swoim fatalnym wyglądem i wrócił do pokoju, nieświadomie podśpiewując pod nosem przypadkową melodię. O dziwo po telefonie Luhana poczuł się nieco lepiej, chociaż wciąż odczuwał dziwną pustkę w sercu.

Po ubraniu się w przypadkowo wyjęte z szafy ubrania, zszedł na dół i zajrzał do kuchni, gdzie Siwoo właśnie objadał się resztkami obiadu z poprzedniego dnia. Kai momentalnie posmutniał, przypominając sobie, jak pozostałości z dań dawali Sulli, chociaż ona nie zawsze chciała jeść przygotowane przez Siwoo czy Jongina potrawy. Niekiedy spoglądała na nich podejrzliwie, odsuwała nosem miskę i wychodziła z kuchni, zabawnie kręcąc zadem i machając ogonem.

- Wybierasz się gdzieś? – zapytał zaskoczony mężczyzna, patrząc uważnie na chłopaka, który właśnie siłował się z guzikami od kraciastej koszuli.

- Tak, idę do Luhana – odpowiedział i warknął pod nosem, gdy oderwał przypadkiem niewielki guzik, przez co musiał zostawić koszulę do połowy niezapiętą. Na szczęście pod spód założył białą bokserkę, więc nie musiał się przejmować oderwanym przedmiotem, który ze złości cisnął przed siebie. – Słyszałem od niego, że jest dzisiaj jakieś zebranie.

- Ach, tak – westchnął Siwoo, odchodząc od stołu. Brudny talerz włożył do zlewu i zalał wodą, pewnie licząc na to, że niewidzialne krasnoludki same go za niego umyją. – Postanowiliśmy się wszyscy spotkać i porozmawiać. Ostatnio działo się dużo dziwnych rzeczy. Dwa dni temu Gayoon przyznała się, że ktoś napadł ją w lesie, gdy wracała do domu przez las. Wiedziałeś o tym?

- Kibum mi powiedział – mruknął Kai, nalewając sobie do szklanki trochę soku pomarańczowego. – I co zamierzacie zrobić? Zorganizujecie krwawą krucjatę na tego, kto to zrobił? Nawet nie wiecie, kto taki ją napadł. Tak samo nie wiecie, kto zabił Sulli. Jesteście bezradni. Zresztą jak zwykle – prychnął i dokończywszy napój, postawił pustą szklankę w zlewie.

- Kai, wiem, że jesteś rozgoryczony po tym, co się stało, ale…

- Rozgoryczony? – przerwał mu natychmiast chłopak i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Ja nie jestem rozgoryczony! Ja jestem cholernie wściekły, zwłaszcza na siebie, bo nie mogę nic z tym zrobić, bo nie wiem nawet, jaki człowiek byłby zdolny, żeby poderżnąć gardło niewinnemu psu! – krzyczał na cały dom, dając w ten sposób upust kotłującym się w nim od kilku dni emocjom. Kiedy Siwoo chciał go przytulić, odepchnął od siebie jego ręce i skierował się ku wyjściu z domu. – Nie wiem, kiedy wrócę, więc nie czekaj – dodał na koniec i założywszy buty, wyszedł na zewnątrz.

*

Stojąc na werandzie domu rodziny Lu, zapukał do drzwi i wziął głęboki wdech, mając niemałe obawy co do spotkania z Luhanem. Minęło już trochę czasu, odkąd widzieli się po raz ostatni i chociaż Kai niesamowicie tęsknił za tym chłopakiem, to przez to, co się wydarzyło, nie potrafił się z nim spotkać. Może przy Luhannie chociaż na chwilę przestałby myśleć o Sulli, jednak był w tak kiepskiej formie, że nie chciał nieświadomie wyżyć się na swoim partnerze. Wiedział doskonale, że mimo wszystko blondyn jest wrażliwym chłopakiem, co już nieraz mu pokazał, więc Kai tym bardziej wolał odizolować się od swoich przyjaciół, a zwłaszcza Luhana.

- Nareszcie – szepnął jasnowłosy chłopak, otworzywszy drzwi na oścież. Spojrzał na smutnego bruneta, który z całych sił próbował choć trochę się uśmiechnąć, i łapiąc go za rękę, wciągnął do środka, od razu zamykając za nim wejście. Nim Kai zdążył cokolwiek powiedzieć, Luhan zarzucił ręce na jego szyję i mocno go przytulił. – Tak bardzo za tobą tęskniłem – wyszeptał łamiącym się głosem blondyn, wtulając twarz w zagłębienie szyi chłopaka.

- Ja za tobą też, Lulu – westchnął Jogin, przymykając powieki.

Bliskość Luhana sprawiła, że poczuł się o niebo lepiej i nawet na chwilę przestał myśleć o znajdującym się blisko lesie, gdzie znalazł ciało martwej Sulli. Na samo wspomnienie tamtego wydarzenia, mocniej wtulił się w blondyna i zacisnął mocno powieki, bojąc się, że zaraz uroni kilka łez. Nie chciał więcej płakać, a już na pewno nie w obecności Luhana.

- Jak się czujesz? – zapytał blondyn, tym samym przerywając ciszę, jaka zapanowała w przedpokoju. Odsunął się od Jongina na niewielką odległość i widząc samotną łzę spływającą po jego policzku, szybko starł ją wierzchem dłoni. – Tak mi przykro, Kai. Naprawdę nie wiem, jakim potworem trzeba być, by zrobić coś takiego zwierzęciu. Sulli była taka kochana – powiedział cicho, przez cały czas patrząc brunetowi w załzawione oczy.

- Możemy o tym nie mówić? – poprosił łamiącym się głosem Kai, na co Luhan pokiwał głową na zgodę i uśmiechnął się delikatnie. – Jakie mamy plany na wieczór?

- Hm, możemy obejrzeć filmy albo zagrać w coś na konsoli, a możemy też posiedzieć i po prostu porozmawiać. – Luhan złapał bruneta za rękę i zaprowadził go do przestronnego salonu. – Moi rodzice poszli już do baru, więc jesteśmy sami. Nie wrócą pewnie przed północą – stwierdził zadowolony, sadzając chłopaka na kanapie. – Zjemy coś? Moja mama przygotowała dzisiaj pyszne bibimbap, tylko nie wiem, czy lubisz.

- W sumie… – Kai zawahał się na chwilę, wpatrując się w radosne oblicze blondyna. Co prawda nie miał ochoty na jedzenie, ale z drugiej strony przez ostatnie dni tak marnie jadł, że powątpiewał w to, by jego żołądek jeszcze istniał. – Chętnie zjem – dokończył po chwili i uśmiechnął się lekko do Luhana.

- To ty sobie tutaj siedź, a ja idę podgrzać – zarządził chłopak i ruszył w stronę kuchni. W połowie drogi zatrzymał się i odwrócił przodem do Jongina. – Może poszukaj jakiegoś filmu? Przywiozłem ze sobą całkiem sporą kolekcję horrorów. Są w tej półce obok telewizora. Może znajdziesz coś, czego jeszcze nie oglądałeś – zaproponował, a potem zniknął w kuchni.

Kai przez chwilę siedział na kanapie i rozglądał się dookoła siebie, podziwiając porozwieszane na ścianach ramki z rodzinnymi zdjęciami. Zaintrygowany wstał z sofy i zaczął oglądać poszczególne fotografie, po chwili dochodząc do wniosku, że na żadnej z nich nie ma brata Luhana. Wszędzie był tylko jeden chłopak i chociaż na co trzecim zdjęciu miał inny kolor włosów, to Kai bez problemu rozpoznał swojego partnera. Na przestrzeni lat niewiele się zmienił; zawsze był tak samo niewinnie wyglądającym aniołkiem, w którego oczach połyskiwały te same iskierki radości.

Obejrzawszy wszystkie zdjęcia, podszedł do segmentu i otwarł wskazaną wcześniej przez Luhana szafkę. Pudełka z filmami na DVD poustawiane były w alfabetycznym porządku, więc Kai od razu zabrał się za przeglądanie poszczególnych tytułów. Większość z nich obejrzał za sprawą Jonghyuna, który jakimś cudem zdobywał filmy, gdy wyjeżdżał na wybrzeże, by odwiedzić mieszkającą tam babcię. Co prawda żaden z nich nie był oryginalny, ale nikomu to nie przeszkadzało. Na Neun nikt nie przywiązywał do tego uwagi, a przynajmniej nieliczna młodzież, która nie uciekła z wyspy do większych miast, miała co robić w nudne wieczory.

Kiedy Jonginowi nareszcie udało się znaleźć film, którego nigdy wcześniej nie oglądał, zadowolony odłożył pudełko z płytą na telewizor i poszedł do kuchni, chcąc sprawdzić, czy Luhan nie potrzebuje jego pomocy. Widząc krzątającego się po pomieszczeniu chłopaka, uśmiechnął się pod nosem i po cichu podszedł do niego, od razu obejmując go ramionami w pasie.

- Nie strasz mnie, bo jeszcze zawału dostanę – zaśmiał się Luhan, nakładając do misek jedzenie. – Wybrałeś coś?

- Tak, American Psycho – odpowiedział Kai i zaczął składać delikatne pocałunki na szyi blondyna, który na te czułości reagował uroczym śmiechem. – Pomóc ci z czymś?

- Możesz zabrać kieliszki, a w lodówce chłodzi się wino. – Luhan cudem oswobodził się z uścisku bruneta i zabrawszy tacę z talerzami, ruszył do salonu. – I otwórz je, jeśli możesz. Ja nie jestem w tym dobry.

Jongin uśmiechnął się przebiegle do samego siebie i otworzył lodówkę, z której następnie wyjął czerwone wino. Czyli to miał na myśli Luhan, kiedy mówił, że ma wszystko, czego będą potrzebować? Kai zaśmiał się pod nosem i sięgnął po leżący na kuchennym blacie korkociąg. Zabrał jeszcze dwa wcześniej przygotowane przez blondyna kieliszki i udał się do salonu, gdzie Luhan właśnie układał talerze na stole.

- Przyznaj się, chcesz mnie upić i wykorzystać – powiedział Kai, udając wielce oburzonego. Patrząc uważnie na blondyna, usiadł obok niego na miękkim dywanie przy niskim stoliku i zmrużył groźnie oczy.

- Myślę, że i bez wina mógłbym cię wykorzystać – parsknął śmiechem Luhan i pokręcił głową z rozbawieniem. Widząc minę Jongina, przybliżył się do niego i przelotnie musnął jego usta, a potem wrócił do układania talerzy. – Nie bój się. Przy mnie nic ci nie grozi.

- A czy ja powiedziałem, że miałbym coś przeciw wykorzystaniu mnie? – Kai uśmiechnął się zadziornie i otworzył w końcu wino, przypadkiem oblewając nim swoją dłoń. Spanikowany spojrzał na jasny dywan i odetchnął z wyraźną ulgą, gdy nie zobaczył na jego powierzchni żadnych plam. – Nie przepadam za winem, ale to jest naprawdę dobre – stwierdził po chwili, kiedy skosztował trochę trunku.

- Tak? – Luhan spojrzał pytająco na chłopaka i ponownie pocałował go w usta, po czym odsunął się od niego i zrobił minę myśliciela. – Faktycznie, bardzo dobre – przyznał po chwili i uśmiechnął się do rozbawionego Jongina. – Jedzmy, bo zaraz wszystko będzie zimne.

- A film? – Kai sięgnął po pałeczki i skinął głową na wyłączony telewizor.

Luhan przytaknął tylko i poderwał się z ziemi. Szybko nastawił film i wrócił do bruneta, który właśnie zajadał się przygotowanym przez panią Lu bibimbapem. Widać było, że mu smakuje, co niezmiernie ucieszyło blondyna. Nie chciał nic mówić, ale już na samym początku zauważył, jak bardzo Kai schudł przez ostatnie dni. Kiedy jeszcze byli razem nad zatoką, miał takie słodkie policzki, które Luhan miał ochotę co chwilę szczypać, a teraz mocno wystające kości policzkowe skutecznie by to uniemożliwiały. Domyślał się, że przez to wszystko jedzenie było ostatnią rzeczą, na jaką Kai miał ochotę, ale Lu przyrzekł sobie, że teraz się za niego weźmie i tak go utuczy, że w szybkim czasie nabierze trochę ciałka.

- Smakuje? – zapytał Luhan po dłuższej chwili, odrywając wzrok od ekranu telewizora.

- To jest pyszne! – powiedział rozmarzony Kai, uśmiechając się promiennie. – Żałuję, że Siwoo tak dobrze nie gotuje, chociaż z drugiej strony to może i lepiej, bo gdyby gotował takie pyszności, to ja chyba byłbym niewyobrażalnie gruby. Nawet moja mama nie miała takiego talentu – przyznał i nagle posmutniał na wspomnienie o rodzicielce. Zaraz jednak znów się uśmiechnął, nie chcąc psuć przyjemnej atmosfery.

Luhan odwzajemnił ten gest, w ostatnim momencie powstrzymując się przed zapytaniem o jego mamę. Wiedział, że to na pewno nie jest przyjemny dla Jongina temat, dlatego na razie wolał go nie poruszać. Jeśli chłopak będzie chciał, to sam mu kiedyś opowie o tym, co stało się z panią Kim.

- Moją mamę zabił Szatan. Dlatego wszyscy się go boją – powiedział obojętnym głosem Kai, domyślając się po minie Luhana, że właśnie o to chciał zapytać.

*

To był najlepszy sposób, w jaki Kai mógł spędzić wieczór. Oplatające go w pasie ramiona Luhana sprawiały, że czuł się niesamowicie bezpiecznie, a jego ciepły oddech drażniący szyję powodował, że serce bruneta biło jak oszalałe. Pierwszy raz od kilku dni Jongin czuł się szczęśliwy i przestał rozpamiętywać to, co się wydarzyło. Cieszył się, że Lu do niego zadzwonił, cieszył się, że mieszkańcy zorganizowali niepotrzebne zebranie i oni mogli się spokojnie spotkać w zaciszu domu Luhana.

Po kolejnym obejrzanym filmie i już drugiej butelce wina, Jongin czuł, że zaczyna szumieć mu w głowie. Zwykle szybko nie odpadał, jednak ostatnio w ogóle nie pił alkoholu, a wiadomo, że po długiej przerwie najgorszy jest pierwszy raz. W takich sytuacjach wystarczyło niekiedy jedno piwo, by Kai poczuł uderzenie procentów. Wiedział jednak, że przy Luhannie nie musi się hamować i nawet gdyby zrobił coś naprawdę głupiego, to ten tylko skomentowałby to śmiechem i ewentualnie nazwał go słodkim głupkiem robiącym dziwne rzeczy.

- Lulu, mogę zadać ci pytanie? – odezwał się Kai, czując, jak język plącze mu się z każdym wypowiedzianym słowem. Spojrzał zamroczonymi oczami na blondyna, a potem przeniósł wzrok na kolorowy plecak, który chwilę wcześniej przykuł jego uwagę. Kiedy chłopak skinął głową na zgodę, podniósł się do pozycji siedzącej i wskazał na obiekt. – Możesz mi powiedzieć, czemu ten plecak ma dla ciebie taką wartość?

- Co? To tylko plecak – parsknął Luhan, patrząc z politowaniem na swojego chłopaka, który siedział przygarbiony z lekko rozchylonymi ustami i tępym wzrokiem wpatrywał się w torbę. – O co ci chodzi?

- Pamiętasz nasze pierwsze spotkanie na przystani? – Kai przeniósł spojrzenie na Luhana i zmrużył oczy, jakby się nad czymś zastanawiał. Blondyn w odpowiedzi przytaknął głową, próbując nie zacząć się śmiać. – Tak tuliłeś do siebie ten plecak, że miałem w pewnym momencie wrażenie, że wydrapałbyś mi oczy, gdybym chciał ci go odebrać.

- Nie chodziło wtedy o plecak, ale o jego zawartość – wyjaśnił Luhan i sięgnął po coś, co znajdowało się za jego plecami. Uśmiechając się do maskotki, pomachał nią przed twarzą bruneta i parsknął śmiechem, gdy zobaczył skonsternowaną minę chłopaka. – To właśnie on był w plecaku. Mam do niego ogromny sentyment i nie przeżyłbym, gdyby coś mu się stało.

- Miś? Chodziło wtedy o misia? – Kai zamrugał kilkakrotnie powiekami i rozdziawił usta, nie mogąc uwierzyć, że posądzał Luhana o bycie przemytnikiem drogich klejnotów. – To ja tworzyłem jakieś niestworzone teorie, a ty tylko opiekowałeś się maskotką?

- No cóż, każdy ma swój własny skarb, którego pilnuje, jak oka w głowie – przyznał rozbawiony blondyn i odłożył maskotkę na poduszki. – Może zostaniesz na noc? Wolałbym, żebyś nie włóczył się sam po nocy, w dodatku w takim stanie – dodał, przyglądając się swojemu chłopakowi, który w dalszym ciągu podejrzliwie wpatrywał się w kolorowy plecak.

- Ale ja się bardzo dobrze czuję – zamruczał Kai i nagle padł na łóżko Luhana, od razu wtulając się w miękką poduszkę. – Albo wiesz co? Zadzwonię po Siwoo, żeby po mnie przyjechał, gdy będzie wracał z zebrania. Powinno się już skończyć, co nie? – Po omacku odszukał swój telefon i spojrzał na ekran. Westchnąwszy cicho, wybrał numer do ojczyma i wcisnął zieloną słuchawkę. Luhan siedział obok niego, więc przysunął się bliżej i układając głowę na jego kolanach, przyłożył aparat do ucha. Siwoo odebrał dopiero po czwartym sygnale, co oznaczało, że zebranie wciąż mogło trwać. – Hej, przyjedziesz po mnie? Nie chcę wracać do domu po ciemku.

- Jasne. Akurat mówiłem państwu Lu, że zawiozę ich do domu, więc przy okazji wezmę ciebie – powiedział Siwoo i rozłączył się, nim Kai zdążył podziękować.

- Przyjedzie i przy okazji przywiezie twoich rodziców – westchnął brunet, wtulając się mocniej w ciało Luhana, który przez cały czas przeczesywał palcami jego włosy. – Ja… Ja chyba się w tobie zakochałem – wymruczał ledwo zrozumiale chłopak, wpatrując się w lśniące oczy partnera, który na te słowa uśmiechnął się promiennie i pochylił nad twarzą bruneta, po chwili złączając ich usta w czułym pocałunku.

- Ja w tobie na pewno – wyszeptał Luhan i odsunął się do Jongina, który właśnie próbował podnieść się do pozycji siedzącej. W końcu mu się to udało z niewielką pomocą blondyna.

Kai odwrócił się przodem do swojego chłopaka i zagryzając dolną wargę, przysunął się bliżej niego i wdrapał się nieporadnie na jego nogi, siadając na nim okrakiem. Ciepłą dłonią przejechał po policzku starszego chłopaka i nie mogąc już dłużej wytrzymać tworzącego się pomiędzy nimi napięcia, zachłannie wpił się w jego słodkie usta. Luhan niemal natychmiast odwzajemnił pocałunek, oddając każdą pieszczotę. Dłonie wsunął pod koszulkę bruneta, drażniąc zimnymi palcami jego rozgrzaną skórę i tym samym wywołując gęsią skórkę na całym ciele chłopaka.

- Wróciliśmy! – krzyknęła pani Lu, gdy tylko przekroczyli próg domu.

- Cholera – syknął rozgoryczony Luhan, odsuwając od siebie bruneta. – Ci to też mają wyczucie czasu – burknął i spojrzał smutno na chłopaka, który właśnie poprawiał podwiniętą koszulkę. – Już idziemy! – krzyknął jasnowłosy, doprowadzając się do względnego porządku.

Trzymając się za ręce, zeszli na parter, gdzie czekali już państwo Lu i rozbawiony czymś Siwoo. Na widok nieco zamroczonego Jongina, uśmiechnął się szeroko i poklepał chłopaka po plecach, przez co on o mało co nie wypluł płuc. Po szybkim pożegnaniu się z rodziną Lu, złapał pasierba za ramię i wyprowadził go na zewnątrz, mając nadzieję, że zimne powietrze nieco go otrzeźwi. Nie był zły. Wręcz przeciwnie: cieszył się, że Luhan w końcu wyciągnął tego chłopaka z domu i zapewnił mu choć trochę rozrywki. Mężczyzna jednak wolał nie wnikać w szczegóły, nie chcąc niszczyć sobie wizji niewinnego związku pomiędzy tymi dwoma chłopakami.

*

W głowie Jongina jeszcze nieco szumiało od wina, ale powoli wracał do siebie. Zaraz po powrocie do domu, postanowił wziąć chłodny prysznic, licząc, że w ten sposób pozbędzie się resztek procentów. Wciąż czuł na sobie dotyk Luhana i jego zimne dłonie wywołujące gęsią skórkę na całym ciele. Zupełnie tak, jakby wciąż to robił.

Kai uchylił powieki i oparł dłonie o ściankę kabiny, rozkoszując się chłodnym strumieniem wody, który właśnie masował jego kark. Czując na biodrach czyjeś dłonie, wzdrygnął się przestraszony i automatycznie wyprostował, oglądając się za siebie. Nikogo jednak za nim było, więc winę zwalił na fakt, że wciąż jeszcze był pod wpływem słodkiego wina. Kręcąc głową z niedowierzaniem, zakręcił kurki z wodą i otworzył drzwi kabiny, wypuszczając z niej obłok pary wodnej. Owinął biodra ręcznikiem i wyszedł do pokoju, w którym panował nieprzenikniony mrok. Nie mając nawet sił, by się ubrać, padł na wpółprzytomny na łóżko i zamruczał coś pod nosem, podsuwając pod głowę poduszkę.

Z lekkiej drzemki wyrwał go dobiegający z zewnątrz hałas. Kai dopiero po chwili uniósł się na łokciach i spojrzał na otwarte na oścież okno, przez które przechodził właśnie Luhan. Zaskoczony brunet rozdziawił usta, nie do końca jeszcze ogarniając to, co się właśnie dzieje. Kiedy blondyn do niego podszedł, poderwał się na łóżku i przetarł oczy dłońmi, chcąc się upewnić, że to nie sen.

- Co ty tutaj robisz? – spytał zaskoczony Kai, wpatrując się w sylwetkę chłopaka.

- Przyszedłem sprawdzić, jak się czujesz – wyjaśnił Luhan, klękając na łóżku. Uśmiechnął się przelotnie i przejechał zimnymi dłońmi po nagim torsie Jongina, jeszcze bardziej się do niego przysuwając. – Jeśli chcesz, to zawsze mogę sobie pójść – wyszeptał uwodzicielskim tonem, zjeżdżając jedną dłonią na ręcznik, którym owinięte były biodra chłopaka.

W odpowiedzi Kai pokręcił tylko głową, nie będąc w stanie wydusić z siebie choćby pojedynczego słowa. Obecność Luhana sprawiła, że poczuł się, jakby wypił dodatkowo jeszcze dwie butelki wina, a przecież pod prysznicem czuł się już o wiele lepiej. Nieprzytomnym wzrokiem wpatrywał się w twarz blondyna, wciąż nie dowierzając, że do niego przyszedł. Chłodne palce Lu sunące po nagim torsie Jongina sprawiały, że zapominał o oddychaniu i jedyne, co mógł robić, to wpatrywać się w oczy tego chłopaka, które niesamowicie błyszczały, pomimo panującego w pokoju mroku. Kai był zbyt zamroczony, by dostrzec igrające w nich ogniki pożądania i coś jeszcze: ten niepokojący wszystkich dookoła blask, którego brunet nigdy nie widział, będąc zbyt mocno zauroczonym Luhanem.

Jasnowłosy przejechał językiem po spierzchniętych ustach bruneta i po chwili wpił się w nie brutalnie, sprawiając, że chłopak na ułamek sekundy przestał oddychać. Jongin wplótł drżące palce we włosy partnera i pogłębił pocałunek, rozchylając wargi blondyna swoim językiem. Odzyskując powoli panowanie nad własnym ciałem i umysłem, popchnął delikatnie Luhana na łóżko i gdy ten opadł na plecy, pochylił się nad nim i ponownie wpił się w jego usta. Słodki zapach wanilii zaczął na nowo omamiać Jongina, który, wspierając się dłońmi na materacu, zaczął schodzić pocałunkami na szyję i obojczyki blondyna. Wsunął jedną rękę pod jego koszulkę, badając opuszkami palców delikatną teksturę jego jasnej skóry. Czuł na twarzy szybki oddech kochanka, z którego gardła co chwilę wydobywało się ciche westchnięcie, gdy jeździł dłonią po jego brzuchu, docierając w ostateczności do zapięcia spodni. Z pomocą Luhana zdjął z niego koszulkę i zagryzając wargę, przyjrzał się dokładnie jego kruchemu ciału, które lekko połyskiwało od pierwszych kropli potu.

Widząc wahanie bruneta, Luhan położył dłoń na jego karku i przyciągnął go do siebie, złączając ich usta w czułym pocałunku. Pogłębił czułość, ponownie kładąc się na łóżku i ciągnąc za sobą młodszego kochanka, który właśnie siłował się z rozpięciem spodni blondwłosego. Lu uśmiechnął się przez pocałunek i uniósł lekko biodra, chcąc ułatwić chłopakowi zadanie. Pozbywszy się ostatnich części garderoby, oplótł nogami Jongina i przyciągnął go do siebie, chcąc w ten sposób mu pokazać, że jest gotowy na zbliżenie.

Dla nich obu było to nowe doświadczenie, dlatego Kai nie zamierzał się z niczym spieszyć. Leniwie składał pocałunki na policzkach Luhana, zahaczając zadziornie o jego słodkie usta, a później schodząc na szyję i obojczyki chłopaka, w które co chwilę delikatnie się wgryzał, rozkoszując się jękami blondyna. Kai niespiesznie sunął dłonią po ciele kochanka, chcąc być jak najbardziej pewnym, że jest gotów do zbliżenia. Pochylając się tuż nad twarzą Luhana, spojrzał w jego zamglone oczy, w których wciąż widać było niepokojący blask, a później wpił się zachłannie w usta chłopaka, jednocześnie wykonując pierwsze pchnięcie.

Początkowe ruchy bruneta były niepewne, gdyż chciał, by Luhan powoli przyzwyczajał się do jego obecności w sobie. Zdawał sobie sprawę z tego, że to dla niego nowość, dlatego nie zamierzał się z niczym spieszyć, pozwalając bólowi złagodnieć. Dla Jongina było w tej chwili coś niezwykłego, wręcz magicznego, kiedy patrzył z góry na twarz blondyna, na której początkowo malował się grymas bólu, jednak on stopniowo zaczął ustępować miejsca radości wymieszanej ze spełnieniem. Chcąc załagodzić nieprzyjemne uczucie, Kai pochylił się nad twarzą Luhana i zachłannie wpił się w jego usta, zahaczając językiem o jego zęby, a później przejeżdżając nim po podniebieniu, w czego efekcie blondyn jęknął przeciągle i poruszył się niespokojnie pod młodszym chłopakiem, dając mu znak, że jest gotów.

Luhan przymknął powieki i nieświadomie zagryzł zęby na ramieniu bruneta, którego ruchy z każdą kolejną sekundą były coraz bardziej zdecydowane i wręcz gwałtowne. Blondyn uśmiechnął się do samego siebie, mocniej wbijając palce w plecy kochanka, który jęknął głośno, czując tępy ból w okolicy łopatek.

Dla Luhana było to spełnienie wszelkich fantazji pojawiających się w jego głowie, odkąd pierwszy raz zobaczył Jongina na przystani. Ten chłopak w szybkim czasie stał się obsesją jasnowłosego, który teraz był niemalże pewien, że Kai już na zawsze pozostanie tylko jego, a nawet jeśli pojawi się jakaś przeszkoda, to Luhan z pewnością znajdzie sposób, by się jej pozbyć.