Dark side of the moon

10. Nadchodząca burza.

Czując na twarzy pierwsze promienie wschodzącego słońca, powoli otworzył oczy i jeszcze na wpółprzytomny rozejrzał się dookoła siebie. Zaraz jednak głowa chłopaka ponownie opadła bezwładnie na poduszkę, a dłoń przesunęła się po materacu, chcąc odnaleźć jasnowłosego. Gdy ręka nie natknęła się na żadną przeszkodę, Kai otworzył szeroko oczy i spojrzał na puste miejsce obok siebie. Brunet jęknął przeciągle, łapiąc się za głowę, która niemiłosiernie bolała przez zbyt dużą ilość alkoholu, jaką przyjął poprzedniego wieczoru. Wziąwszy kilka głębokich wdechów, podniósł się powoli do pozycji siedzącej i spojrzał w stronę otwartego na oścież okna.

Przecież to niemożliwe, by to wszystko było tylko zwykłym snem. Ale co jeśli to naprawdę mu się przyśniło? Jeśli tak, to byłby to najbardziej realistyczny sen w jego życiu.

Kai uniósł kołdrę, którą był przykryty i opadł bezwładnie na materac, gdy uświadomił sobie, że jest całkowicie nagi. Jednak to wcale nie musiało świadczyć o tym, że Luhan faktycznie odwiedził go wczoraj w domu. Po wzięciu prysznica i powrocie do pokoju, Kai nie założył żadnych ubrań, więc możliwe, że przez sen ręcznik, którym był owinięty po kąpieli, mógł się po prostu zsunąć i wylądować na podłodze.

Mając w głowie istny chaos, wstał w końcu z łóżka i szczelnie zawiązał ręcznik wokół pasa, by nie paradować nago po pokoju. Z szafy wyjął ubrania i szybko udał się do łazienki, by doprowadzić się do porządku. Odrzuciwszy na bok ręcznik, wszedł do kabiny prysznicowej, mając nadzieję, że poranna kąpiel pomoże mu ogarnąć chaotyczne myśli.

Nie mógł przestać rozmyślać o śnie. Był taki realistyczny, ale przecież gdyby to wszystko wydarzyło się naprawdę, to Luhan leżałby rano obok niego. Chyba że nie chciał się z nim widzieć, a to zmieniałoby postać rzeczy.

Kai czuł, że od tego ciągłego myślenia o minionej nocy, głowa zaczyna go na nowo boleć, dlatego też postanowił pozostawić ten temat i poczekać, aż spotka się z Luhanem. Może wtedy nareszcie zrozumie, co takiego się wydarzyło i czy cokolwiek się wydarzyło.

- Dobrze, że już wstałeś - powiedział Siwoo, gdy chłopak wszedł do kuchni. - Coś marnie wyglądasz. Nie wyspałeś się?

- Głowa mnie trochę boli - westchnął Jongin, siadając przy stole. Nalał sobie soku do szklanki i wszystko wypił za jednym razem. Odetchnął z wyraźną ulgą i spojrzał na ojczyma, który uważnie mu się przyglądał. - Coś nie tak?

- Nie, wszystko w jak najlepszym porządku - odpowiedział natychmiast mężczyzna, próbując się nie roześmiać. Już wolał nie komentować stanu chłopaka, kiedy odbierał go od Luhana, bo wiedział doskonale, że to tylko rozdrażniłoby Jongina. Siwoo był niezmiernie zadowolony, że jego pasierb nareszcie pozbierał się po śmierci Sulli i zdawał sobie sprawę, że wszystko to było tylko i wyłącznie zasługą Luhana. - Dzwonił do mnie Kibum, bo do ciebie jakoś nie mógł się dodzwonić - odezwał się po chwili, podsuwając chłopakowi pod nos talerz ze śniadaniem. - Prosił, żebyś dzisiaj zastąpił go w barze, bo źle się czuje. I jeśli możesz, to zwerbuj Luhana, bo Jonghyun chciałby zostać z Kibumem.

- Okay - mruknął niechętnie Kai, gdyż ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę, to siedzenie cały dzień w barze. Lubił to miejsce, ale wtedy gdy przychodził tam jako klient, a nie pracownik. Miał chociaż nadzieję, że dzięki temu będzie miał okazję porozmawiać z Luhanem o minionej nocy. - Zaraz do niego zadzwonię i z nim pogadam.

- A jak minął wam wieczór? - Siwoo uśmiechnął się przebiegle do pasierba, który momentalnie się speszył i szybko odszedł od stołu, by ojczym nie zobaczył malujących się na jego policzkach rumieńców. - Domyślam się, że wszystko się udało. Co robiliście?

- Oglądaliśmy filmy. Nic ciekawego - westchnął chłopak, otwierając na oścież lodówkę, w której na chwilę schował głowę. Obejrzał dokładnie znajdujące się w niej produkty i czując, że mdli go od tych wszystkich wymieszanych razem zapachów, odsunął się od lodówki i zatrzasnął drzwiczki. - Pójdę zadzwonić do Luhana.

- Nic nie zjesz?

- Dzięki, ale nie jestem głodny - powiedział Jongin, kierując się ku schodom. - Najwyżej zjem coś w barze.

Siwoo przytaknął głową na zgodę i pozwolił chłopakowi pójść do pokoju. Na jego miejscu też nie miałby apetytu. W końcu kac nie jest najlepszym przyjacielem człowieka.

Kai zamknął za sobą drzwi sypialni i podszedł do łóżka, na które bezwładnie opadł. Nie wierzył, że po takiej ilości wina, która znów nie była aż tak duża, ma potwornego kaca. Rozumiałby, gdyby wypił o wiele mocniejszy trunek, ale zwykłe czerwone wino? Przecież jeszcze niedawno mógł sam wypić trzy butelki i nic mu nie było, a u Luhana w dwójkę wypili dwie i już po pierwszej czuł zabawne zawroty głowy.

Przypomniawszy sobie o prośbie Kibuma, sięgnął po leżący na szafce nocnej telefon i wybrał numer do Luhana. Chłopak odebrał już po pierwszym sygnale, co sprawiło, że Kai uśmiechnął się promiennie na sam dźwięk jego głosu.

- Hej, Lu - przywitał się brunet, odwracając się na brzuch. Przytulił twarz do miękkiej poduszki i przymknął powieki, czując, że zmęczenie bierze górę nad jego ciałem. - Mam taką prośbę, a raczej Kibum ją ma. Źle się czuje, a jako że Jonghyun chce być przy nim, to poprosili nas, żebyśmy zastąpili ich w barze. Jeśli nie masz ochoty, to nie ma sprawy, sam też mogę zająć się barem.

- Nie ma problemu - stwierdził radośnie Luhan, a Kai niemalże wyczuł, jak się uśmiecha. - Spotkamy się na miejscu?

- Tak. Dziękuję, Lu - powiedział brunet i rozłączył się, chowając telefon do kieszeni czarnych spodni.

*

Nie widząc nigdzie Luhana, wszedł do baru i rozejrzał się dookoła, od razu dostrzegając stojącego za ladą chłopaka. Jongin uśmiechnął się promiennie na sam widok blondyna i czym prędzej pokonał dzielącą ich odległość. Mimo że widzieli się zaledwie kilka godzin wcześniej, to Kai niesamowicie stęsknił się za swoim chłopakiem, a zwłaszcza za jego słodkimi ustami, od których chyba zdążył się już uzależnić. Brunet oparł się dłońmi o ladę i wyciągając się maksymalnie w stronę Luhana, zachłannie wpił się w jego wargi.

- Jakie miłe powitanie - zacmokał zadowolony blondyn, gładząc dłonią policzek młodszego partnera. - Jak się dzisiaj czujesz?

- Hm, w porządku - westchnął Kai, opadając na krzesło, które stało obok niego. - Trochę głowa mnie boli, ale ogólnie jest dobrze - uśmiechnął się blado i zsunął się ze stołka, chcąc pójść na zaplecze, by założyć chociaż fartuch.

Zazdrościł Luhanowi, że tak dobrze trzyma się po wczorajszym wieczorze. Kai czuł się, jakby ktoś walnął go ciężkim młotem w głowę, a potem zaczął wbijać w nią miliony maleńkich igiełek. Chłopak pomasował palcami skronie i wziął głęboki wdech, mając nadzieję, że trochę większa ilość tlenu uśmierzy nieco ból głowy. Czując na biodrach czyjeś dłonie, wzdrygnął się przestraszony i obejrzał się za siebie, jakby nie domyślając, że to Luhan. Uśmiechnął się do blondyna i przełknął nerwowo ślinę, nie bardzo wiedząc, jak się zachować w obecnej sytuacji.

- Przesuniesz się? Chciałbym zrobić kanapkę dla pana Choi - powiedział blondyn, próbując przecisnąć się przez niewielką szparę pomiędzy chłopakiem a ścianą.

- Ach, jasne. - Speszony Kai odsunął się w stronę szafy i szybko przepasał biodra ciemnym fartuchem. Odwrócił się przodem do Luhana i gdy ten podchwycił jego spojrzenie, lekko się uśmiechnął. Tak głupio było mu pytać, czy to naprawdę się wydarzyło, czy po prostu miał tak bardzo realistyczny sen, jednak wiedział, że dla własnego spokoju w końcu i tak będzie musiał poruszyć ten temat. - Lu... - zaczął, jednak nagle się zaciął, gdy blondyn znalazł się tuż przed nim.

- Tak? - Luhan spojrzał chłopakowi prosto w oczy i uśmiechnął się promiennie, sprawiając, że Kai na chwilę zaniemówił i chyba nawet przestał oddychać.

W pomieszczeniu unosił się słodki zapach wanilii, który kompletnie nie pasował do ogólnie panującego tam wystroju. Jongin zaciągnął się mocno powietrzem i wstrzymał oddech na dłuższą chwilę, wciąż wpatrując się w ciemne tęczówki blondyna. Kiedy otarł się o niego całym ciałem, przypadkiem zahaczając dłonią o jego udo, brunet zagryzł wargi w wąską linię i odprowadził wzrokiem chłopaka, który zniknął za drzwiami.

Wyrwany jakby z letargu Jongin potrząsnął mocno głową i otworzył szeroko oczy, próbując zrozumieć, co właśnie się stało. Dlaczego przy Luhannie zawsze tracił kontrolę nad własnym ciałem? Dlaczego nie potrafił racjonalnie myśleć i zachowywał się, jakby nagle ktoś podał mu ogłupiającą pigułkę? Nigdy wcześniej się mu takie coś nie zdarzało, chociaż już kilka razy był zakochany. Teraz, kiedy myślał o wszystkich swoich poprzednich związkach, dochodził do wniosku, że dopiero przy Luhannie zrozumiał, co znaczy być naprawdę zakochanym. Wcześniej pewnie był tylko zauroczony w poszczególnych osobach, a przy tym chłopaku w ułamku sekundy potrafił zapomnieć o całym świecie.

- Chciałeś o czymś porozmawiać? - zapytał Luhan, gdy Kai wyszedł z zaplecza, by pomóc mu z klientami, których o tej porze było o dziwo dużo.

- Co? - Brunet spojrzał uważnie na swojego chłopaka i zamrugał powiekami, jeszcze raz analizując jego słowa. - Tak, ale to może w sumie poczekać - dodał i uśmiechając się lekko, odszedł w stronę jednego ze stolików, by przyjąć zamówienie od tej wrednej baby, której Kai nigdy nie lubił. Zresztą wątpił by ktokolwiek na wyspie za nią przepadał. Ludzie ledwo ją tolerowali, jednak z uwagi na jej podeszły wiek, musieli okazywać jej choć trochę szacunku.

Odebrawszy zamówienie od zrzędliwej kobiety, wrócił za ladę i mrucząc coś pod nosem, zaczął nalewać soku do szklanki. Czuł na sobie wzrok stojącego obok Luhana, jednak nie miał odwagi na niego spoglądać. Byli w pracy, więc musieli trzymać swoje zachcianki na wodzy, a poza tym Kai wciąż nie mógł przestać myśleć o tym dziwnym śnie. Co prawda miał nadzieję, że to jednak stało się naprawdę, ale z drugiej strony wątpił, by Luhan zdecydował się na tak poważny krok.

- Jesteś dzisiaj jakiś dziwny - zamruczał blondyn, opierając brodę na ramieniu Jongina, który kolejny raz wzdrygnął się przez ten niespodziewany kontakt z chłopakiem. - Co się dzieje? - Luhan uniósł pytająco brwi i przesunął dłonią po plecach bruneta, na którego ciele momentalnie pojawiła się gęsia skórka.

- Wiem, że to głupio zabrzmi, ale... czy ty wczoraj do mnie przyszedłeś? - Kai obejrzał się przez ramię i utkwił wzrok w ciemnych oczach blondyna.

Luhan złapał chłopaka za rękę i pociągnął go na zaplecze, nie chcąc rozmawiać o takich sprawach przy klientach, a poza tym nie zapowiadało się na to, by w przeciągu kilku kolejnych minut mieli zjawić się nowi goście.

- Nie rozumiem pytania - stwierdził Luhan, próbując ukryć rozbawienie i wpełzający na usta uśmiech. Przyparł Jongina plecami do ściany i spojrzał mu w oczy, z ledwością powstrzymując się przed pocałowaniem chłopaka. - O co ci chodzi?

- Miałem taki dziwny sen, ale to już w sumie nieważne - powiedział Kai, nerwowo rozglądając się dookoła siebie.

- A co takiego ci się śniło?

- Oj, nieważne. Nie ma o czym mówić - westchnął brunet i już miał wyjść z zaplecza, gdy wtem Luhan złapał go mocno za nadgarstek i ponownie przyparł do ściany.

- W tym śnie byłem też ja, prawda? - zapytał blondyn, a jego chłopak w odpowiedzi skinął głową, przełykając nerwowo ślinę. - W tym śnie ciągle się całowaliśmy i kochaliśmy się całą noc, prawda? - Kai ponownie przytaknął, otwierając szerzej oczy. - Wiesz skąd o tym wiem? - Luhan przybliżył usta do ucha partnera, owiewając je ciepłym oddechem. Widząc kątem oka, jak kręci głową w odpowiedzi, uśmiechnął się i przejechał opuszkami palców po karku bruneta, który na ten gest wzdrygnął się i cicho westchnął. - Bo to nie był sen - dokończył i opuścił zaplecze, pozostawiając Jongina w totalnym osłupieniu.

*

Kai poczuł niesamowitą ulgę, gdy okazało się, że sen nie był snem, ale  rzeczywistością, a Luhan stan jego niewiedzy zrzucił na zbyt dużą ilość wypitego wina, które musiało nieźle namieszać w głowie bruneta. 

Po dniu spędzonym w barze, nareszcie mogli zamknąć lokal i pójść do swoich domów. Chcąc spędzić razem jak najwięcej czasu, Kai od razu zaproponował blondynowi, że go odprowadzi, ale może wynikało to też z troski o tego chłopaka i faktu, że Jongin wciąż obawiał się Yasuo. Co prawda od jakiegoś czasu ten podły typek nie wchodził w drogę Kima, ale z nim to wszystko było możliwe, o czym nieraz  przekonali się mieszkańcy wyspy. Kai wcale nie zdziwiłby się, gdyby za tymi wszystkimi wypadkami, jakie ostatnio miały miejsce, stał właśnie Yasuo.

- Nie żałujesz, prawda? - Luhan ścisnął mocniej dłoń bruneta, jakby bojąc się, że ten może mu w każdej chwili uciec.

- Oczywiście, że nie żałuję - odpowiedział Kai i uśmiechnął się promiennie, od razu wspominając minioną noc i to, co się pomiędzy nimi wydarzyło. - Nie mógłbym sobie wyobrazić lepszego sposobu na spędzenie nocy z osobą, w której jestem zakochany - dodał i stając przed blondynem, musnął jego usta. - A ty? - spytał po chwili, wpatrując się w ciemne oczy kochanka.

- Nie, nie żałuję - szepnął łamiącym się głosem Luhan i wtulił się mocno w ciało bruneta, który objął go silnymi ramionami i pocałował w czubek głowy, sprawiając tym małym gestem, że na twarzy blondyna pojawił się szeroki uśmiech.

Nagle Jongina oślepiło ostre światło reflektorów nadjeżdżającego samochodu. Domyślając się, że któryś z mieszkańców, przesunął się z Luhanem na bok, ustępując miejsca pojazdowi. Nie krył zdziwienia, gdy zobaczył, że stary pikap zwalnia i w ostateczności zatrzymuje się tuż przed nimi. Kai odsunął od siebie Luhana i spiął mięśnie, widząc wychodzącego z samochodu Yasuo. Bojąc się tego, co może się zaraz wydarzyć, stanął przed zdezorientowanym Lu i zakrył go swoim ciałem.

- Na mój znak, masz uciekać do lasu - wyszeptał Kai, wpatrując się zawistnym wzrokiem w idącego w ich stronę Yasuo.

- Co się dzieje? - Luhan próbował wyjrzeć zza bruneta, jednak ten skutecznie mu to uniemożliwiał, osłaniając go odkładnie swoim ciałem.

- Cóż za miłe spotkanie! - zakpił Yasuo, zaglądając ukradkiem na blondyna, który stał za Jonginem. - Tak myślałem, że cię tutaj zastanę. To jest ta twoja chińska księżniczka, o której wszyscy mówią? - zapytał, uśmiechając się ironicznie. Zbliżył się do chłopaków i założył ręce na torsie, przekrzywiając głowę w bok. - Znów jej tak nie ukrywaj. Przecież nie zamierzam ci jej zjeść.

- Odwal się - syknął Kai, robiąc krok w tył, tym samym przesuwając stojącego za nim Luhana. Popatrzył na niego przez ramię i skinięciem głowy dał mu znać, że ma uciekać. Później przeniósł ponownie wzrok na rozbawionego Yasuo, który podążał wzrokiem za biegnącym co sił w nogach Luhanem.

- Och, taka szkoda, że już poszedł - westchnął Yasuo, teatralnie wzdychając. Podszedł do bruneta i położywszy dłoń na jego ramieniu, z całej siły uderzył go pięścią w brzuch. - Ale może to i lepiej. Przynajmniej nie będzie widział, jak jego chłoptaś daje sobą pomiatać - zaśmiał się dźwięcznie i gdy Kai upadł na kolana, wymierzy mu cios prosto w szczękę. - Wiesz czego w tobie najbardziej nienawidzę? - Pochylił się nad brunetem, łapiąc go za poły czarnej kurtki. - Tego, że nigdy nie odpuszczasz.

- I kto to mówi - prychnął Kai, wpatrując się intensywnie w Yasuo.

Chłopak zagryzł ze złości zęby i zmrużył groźnie oczy, podnosząc się do pionu. Jongin uśmiechał się ironicznie, wiedząc doskonale, że trafił w czuły punkt tego gnojka. Kiedy Yasuo kopnął go z całej siły w brzuch, brunet jęknął przeciągle i opadł bezwładnie na ziemię, mając nadzieję, że Luhan oddalił się na tyle daleko, że jest bezpieczny i w razie czego Yasuo go nie dopadnie.

*

Blondyn biegł przed siebie ile sił w nogach, nawet nie zastanawiając się nad tym, dokąd zmierza. Dookoła otaczał go las, a gęste korony drzew nie przepuszczały jasnego światła księżyca. Czując, że siły powoli z niego uchodzą, przystanął na niewielkiej polanie znajdującej się między drzewami i rozejrzał się dookoła siebie. Kompletnie nie wiedział, gdzie się znajduje i ile dokładnie przebiegł. Był tak bardzo przestraszony tym, co się wydarzyło chwilę wcześniej, że nie potrafił o niczym innym myśleć. Bal się tego, co ten chłopak może zrobić Jonginowi. Chciał nawet zawrócić, ale nie wiedział dokładnie, w którą stronę miałby się udać.

Oddychając głęboko ponownie rozejrzał się dookoła siebie i upadł bezwładnie na kolana, nie wiedząc kompletnie, co zrobić. Z bezsilności zaczął cicho łkać, jednak szelest liści sprawił, że na chwile znieruchomiał. Powoli uniósł głowę i wstrzymał oddech, gdy zobaczył stojącego niecałe dwa metry od niego czarnego wilka. Luhan wpatrywał się intensywnie w ciemne tęczówki zwierzęcia, rozpoznając w nich znany błysk. Chłopak uniósł się z ziemi i zbliżył do wilka, który nawet nie poruszył się o milimetr. Nie spuszczając z niego wzroku, wyciągnął w jego stronę dłoń i bez jakichkolwiek obaw, zatopił palce w sierści Szatana.

- Jesteś taki piękny - wyszeptał Luhan, patrząc z podziwem na dumnego wilka, który na dźwięk głosu blondyna, opuścił pokornie głowę i pochylił się na przednich łapach, jakby chciał w ten sposób oddać mu hołd. - Muszę odnaleźć Jogina - dodał, odzyskując nagle świadomość.

Szatan spojrzał chłopakowi w oczy i odwróciwszy się tyłem do blondyna, zaczął biec w tylko sobie znanym kierunku. Luhan nie wiedział dlaczego, ale postanowił podążyć za wilkiem, który powoli zaczął znikać mu z oczu. W pewnym momencie chłopak całkowicie stracił go z pola widzenia i został sam w pogrążonym w mroku lesie. Oddychając głęboko, rozejrzał się dookoła, szukając wzrokiem Szatana, którego jednak nigdzie nie było.

Nagle zaczęło brakować mu powietrza. Coś uciskało jego klatkę piersiową, uniemożliwiając zaczerpnięcie porządnego wdechu. Luhanowi zrobiło się ciemno przed oczami, nogi odmówiły mu posłuszeństwa i chwilę później padł nieprzytomny na ziemię.

*

Kai otworzył oczy i jęknął głośno, gdy poczuł przeraźliwy ból brzucha, na którym pewnie pojawił się ogromny siniak. Złapał się za obolałe miejsce i powoli podniósł się do pozycji siedzącej, rozglądając się dookoła. Z ledwością wstał na równe nogi i skulił się wpół, gdy ponownie jego ciało przeszył przeraźliwy ból. Szurając butami po ziemi, wszedł do lasu i oparł się bokiem o pobliskie drzewo, czując, że powoli opada z sił. Nie mógł teraz odpuścić, zwłaszcza że nie wiedział, czy Luhan dotarł do domu, czy może zagubił się w lesie.

- Luhan! - krzyknął na cały głos, krzywiąc się niemiłosiernie. Z każdym kolejnym krokiem czuł coraz większy ból, który obezwładniał jego ciało. - Luhan!

Szelest liści sprawił że spiął nerwowo mięsnie i obejrzał się za siebie, od razu zatrzymując wzrok na lśniących ślepiach Szatana. Kai zagryzł zęby i odepchnął się od drzewa, podświadomie czując, że powinien iść za wilkiem. Stawiał ciężkie kroki, podążając powoli za zwierzęciem, które zapuszczało się coraz głębiej w las. Jongin niepewnie rozglądał się dookoła siebie, próbując rozpoznać tę cześć lasu, jednak panujący dookoła mrok skutecznie mu to uniemożliwiał.

- Luhan... - szepnął, dostrzegłszy lezącego na ziemi blondyna.

Kai zebrał w sobie resztki sił i podszedł do nieprzytomnego chłopaka. Opadł na kolana i zaczął cucić Luhana, klepiąc delikatnie jego policzki. Po dłuższej chwili uniósł powieki i spojrzał na wpółprzytomnym wzrokiem na pochylającego się nad nim Jongina.

- Co się stało? - zapytał blondyn, unosząc się na łokciach. Zamrugał powiekami i wyciągnął jedną dłoń ku twarzy bruneta. Dotknął jego opuchnięty policzek i zagryzł nerwowo dolną wargę, czując napływające do oczu łzy. - Kai....

- To nic takiego - szepnął Jongin, uśmiechając się z ledwością, pomimo bolącego policzka i rozciętej wargi. - Chodźmy. Chyba wiem, w którą stronę mamy iść - powiedział, podnosząc się z ciężkim westchnięciem z ziemi.

Luhan również wstał, obejmując od razu bruneta w pasie, by ten się nie przewrócił. Wtedy właśnie zauważył czerwone zadrapania na swojej prawej dłoni, tej samej, którą dotykał jakiś czas wcześniej Szatana. Nim jednak zdążył pokazać ślady na wpółprzytomnemu brunetowi, one magicznie zniknęły, nie pozostawiając na skórze nawet najmniejszej skazy.