Dark side of the moon

 7. Piękny i bestia.  

Od dziwnego incydentu, jaki miał miejsce w domu Gayoon, minęło kilka dni. Przez ten czas Kai rzadko spotykał się z Luhanem, chociaż pragnął tego, jak niczego innego na tym świecie. Mimo próśb i propozycji spacerów, młody Lu odmawiał za każdym razem, wykręcając się złym samopoczuciem czy swoimi rodzicami, którym musiał pomagać przy wykańczaniu stojącej obok domu altany. Po którymś razie Kai w końcu odpuścił, dochodząc do wniosku, że jeśli Luhan nie chce, to nie będzie go do niczego zmuszał. W ten oto sposób każdy dzień spędzał na przystani razem z Siwoo, wypływał z nim na połowy albo sterczał za ladą w barze starego Lee, którego wciąż nie było. Mieszkańcy chyba zdążyli się przyzwyczaić do tego, że każdego dnia za barem stoi inna osoba, bo już nie robili zdziwionych min i nie wypytywali o właściciela.

Ciężko było przyznać się Jonginowi, że w przeciągu tych kilku dni stęsknił się za Luhanem. Brakowało mu jego uroczego uśmiechu i bliskości. Zdawał sobie sprawę z tego, że przecież nie byli ze sobą związani, jednak czuł dziwną więź łączącą go z tym chłopakiem. Już pierwszego dnia, kiedy zobaczył go na przystani, wiedział, że to nie będzie zwykła znajomość. Luhan miał w sobie dziwną moc przyciągania do siebie innych osób. Skoro nawet Kibum uległ jego urokowi, to coś naprawdę było na rzeczy.

- Wszystko w porządku? – zapytał Siwoo wyraźnie zaniepokojony dziwnym zachowaniem pasierba.

Spojrzał uważnie na zamyślonego bruneta, który pewnie nawet nie usłyszał wcześniejszego pytania, i westchnął cicho, kręcąc głową z rozbawieniem. Nie trudno było mu się domyślić, że nostalgia towarzysząca dwudziestolatkowi od kilku dni nie wzięła się znikąd i spowodowana jest niewidywaniem się z Luhanem. Siwoo doskonale zdawał sobie sprawę z biseksualności chłopaka, dlatego wcale nie dziwił go fakt, że ten zauroczył się w synu państwa Lu. Zresztą, nie tylko Kai został zauroczony przez Luhana. Wszyscy mieszkańcy wyspy widzieli w nim ósmy cud świata i nie było osoby, która nie zachwycałaby się jego delikatnymi rysami twarzy i spokojnym usposobieniem. Nawet jeśli na pierwszy rzut oka wyglądał na zamkniętego w sobie chłopaka, może nieco aroganckiego, to przy bliższym poznaniu zyskiwał w oczach innych ludzi. Siwoo również polubił nowego mieszkańca, tak samo jego rodziców, którzy coraz częściej odwiedzali bar starego Lee, dlatego nie miałby nic przeciwko temu, gdyby Luhana i Jongina połączyło coś o wiele więcej niż tylko przyjaźń. W końcu miłości nie można przeszkadzać.

- Kai, mówi się do ciebie! – odezwał się po chwili rozbawiony Siwoo, uderzając pasierba w plecy.

- C-co? – Brunet popatrzył nieprzytomnym wzrokiem na ojczyma i potrząsnął mocno głową, chcąc odgonić natrętne myśli, a tym samym chociaż na chwilę zapomnieć o Luhannie. – Wybacz, zamyśliłem się.

- Zauważyłem – zaśmiał się mężczyzna, uśmiechając się promiennie do chłopaka. – Nie będę pytał, o kim tak rozmyślałeś – dodał, próbując się nie roześmiać. Nie chciał wprowadzać Jongina w jeszcze większe zakłopotanie, dlatego czym prędzej wrócił do swoich obowiązków, pozwalając chłopakowi dalej bujać w obłokach.

Z pewnością Kai znów pogrążyłby się we własnych myślach, które skutecznie uciekałyby w stronę Luhana, jednak przeszkodził mu w tym zatrzymujący się na przystani stary samochód. Jongin zacisnął dłonie na linie, którą właśnie zwijał i zgromił morderczym wzrokiem wysiadającego z pojazdu chłopaka. Na sam widok uśmiechniętego Yasuo, w kieszeni bruneta otwierał się nóż, a chęć obicia mu twarzy wzrastała z każdą kolejną sekundą. Powstrzymywała go przed tym jedynie obecność Siwoo, który również nie krył niechęci do przybyłego chłopaka, jednak Kai wiedział doskonale, że w życiu nie podniósłby ręki na drugą osobę, chyba że zostałby sprowokowany lub robiłby to w obronie własnej. Jongin był dość porywczy i niewiele mu trzeba było, żeby rzucił się na innego człowieka, zwłaszcza taką szuję, jak Yasuo.

- Czego chcesz? – zapytał groźnie Kai, ściskając coraz mocniej linę w dłoni.

- Porozmawiać – odpowiedział Yasuo, uśmiechając się wrednie do bruneta. Wsunął dłonie do kieszeni spodni i spojrzał z wyższością na Jongina, który odrzucił na bok zwiniętą linę i podszedł do nieco wyższego od siebie chłopaka. – Chyba nie zamierzasz mnie pobić, co? – prychnął rozbawiony, patrząc z politowaniem na drugiego chłopaka.

- Nie warto tracić na ciebie sił – wysyczał Kai, powstrzymując się z ledwością przed rzuceniem się na Yasuo. – Mów, czego chcesz i spieprzaj stąd, bo nie zamierzam…

- Odwal się od Gayoon – przerwał mu, mrużąc oczy przed natrętnymi promieniami słońca. – Tyle razy już cię ostrzegałem, a ty nadal wiesz lepiej.

- To moja przyjaciółka – zauważył Kai, przybliżając się do Yasuo, który na te słowa uśmiechnął się ironicznie i przekrzywił lekko głowę, przyglądając się brunetowi. – To lepiej ty się odwal od niej, bo pożałujesz.

- Och, grozisz mi? – parsknął starszy o rok chłopak, teatralnie zasłaniając usta dłonią. – Uwierz, że jeszcze nie wiesz, na co mnie stać i lepiej dla ciebie, żebyś nigdy się o tym nie przekonał – wysyczał Yasuo, zaciskając ręce na podkoszulku chłopaka. – Masz się odwalić od Gayoon. Chyba nie chcesz, żeby twoim bliskim coś się stało, prawda? – uśmiechnął się i widząc kątem oka zbliżającego się do nich Siwoo, odepchnął od siebie młodszego, a potem podszedł do swojego samochodu i otworzył drzwi na oścież. – Ostrzegam cię, Kim.

- Wynoś się stąd, Yasuo – powiedział groźnie Siwoo, na co tamten uśmiechnął się kpiąco i wsiadł do samochodu. Po chwili odjechał z przystani, zostawiając Jongina samego z ojczymem. – O co chodzi, hm? Widzę, że to nie pierwsza taka rozmowa między wami – zauważył mężczyzna, patrząc uważnie na pasierba.

- To nic takiego – westchnął Kai, schylając się po kolejną linę. – Zwykłe porachunki z byłym chłopakiem Gayoon.

- Przecież wiesz doskonale, że ten chłopak jest niezrównoważony. – Siwoo założył ręce na torsie i przyjrzał się Jonginowi, który drżącymi rękoma próbował pozwijać linę. – Zostaw to i jedź do domu. I tak mi się na nic już nie przydasz – stwierdził po chwili i poklepał pasierba po plecach. Widząc jego zdziwioną minę, uśmiechnął się przyjaźnie i skinął na drogę. – Idź, bo jeszcze się rozmyślę i każę ci przemalować kuter – zaśmiał się dźwięcznie, popychając chłopaka w stronę wyjścia z przystani. – Odwiedź Luhana albo idź do baru zmienić chłopaków. Wczoraj doszedłem do wniosku, że Kibum nie nadaje się na barmana.

- Mi to mówisz? – parsknął Kai, kręcąc głową z rozbawieniem. – Jak wczoraj zrobił panu Choi kawę, to ten prawie się przekręcił. Może masz rację. Pójdę na chwilę do domu, a potem wstąpię do baru. Chyba właśnie dzisiaj Kibum ma swoją zmianę, więc go zastąpię.

- Doskonale! – Siwoo przytaknął głową i uśmiechnął się szeroko, nie pytając już, dlaczego w swoich planach nie uwzględnił Luhana. Sam przechodził przez burzliwy okres młodości i zdawał sobie sprawę z tego, jak czasami ciężko człowiekowi, gdy się zakocha. Znał Jongina od bardzo dawna i wiedział, że on nie rezygnuje tak szybko, tylko potrzebuje niekiedy więcej czasu, by osiągnąć postawiony sobie cel. – Kai, tylko uważaj, okay? Nie właź w drogę Yasuo, a wszystko będzie dobrze.

Chłopak skinął głową na zgodę i pożegnawszy się z ojczymem, ruszył w stronę drogi prowadzącej do ich domu. Wstyd było mu się przyznać nawet przed samym sobą, ale z początku nie znosił tego mężczyzny, jednak chyba większość dzieciaków reaguje w ten sposób na nowych partnerów któregoś z rodziców. Kiedy rodzice Jongina się rozstali, miał zaledwie osiem lat, więc też nie do końca wszystko rozumiał i nie wiedział, że spowodowane było to licznymi zdradami ojca, który często wypływał w rejsy. Kai wtedy nie zdawał sobie z tego sprawy, więc tym bardziej miał żal do mamy, gdy po jakimś czasie przyprowadziła do domu nowego partnera. Chłopak z początku traktował go jak swojego największego wroga, jednak z czasem Siwoo sprawił, że zaczął w nim widzieć sojusznika i nim się obejrzeli, stali się przyjaciółmi.

Ich więzi zacieśniły się jeszcze bardzie – o ile było to możliwe – po odejściu mamy Jongina. Kai przez jakiś czas mógł liczyć tylko na ojczyma, bo nikogo innego do siebie nie dopuszczał, nawet przyjaciół. Tym bardziej był wdzięczny losowi, że kiedyś postawił Siwoo na drodze mamy. Gdyby nie ten mężczyzna, Kai pewnie tak szybko by się po tym wszystkim nie pozbierał i tak naprawdę to właśnie ojczymowi zawdzięcza powrót do normalności. 

Brunet skręcił w przeciwną alejkę, niż tę prowadzącą do jego domu, i skierował się szybkim krokiem do posiadłości Gayoon. Chciał sprawdzić, czy z przyjaciółką wszystko w porządku. Już nawet nie myślał o sobie i tym, że jeśli Yasuo dowie się o tych odwiedzinach, to wcieli swoje groźby w życie.

Ostatni odcinek drogi niemalże przebiegł, więc gdy stanął w końcu przed drzwiami domu Gayoon, dyszał niczym maratończyk po długim biegu. Wziął głęboki wdech i nawet nie pukając, wszedł do środka, doskonale wiedząc, że Gayoon pewnie siedzi w swoim pokoju, dlatego byłyby małe szanse, że usłyszałaby pukanie do drzwi. Kai pokonał schody prowadzące na pierwsze piętro i zatrzymawszy się przed sypialnią przyjaciółki, cicho zapukał do drzwi, a później wszedł do środka.

- Matko, Kai! Wystraszyłeś mnie, kretynie! – krzyknęła przestraszona dziewczyna, która do tej pory w ciszy malowała sobie paznokcie. – Co ty tutaj robisz?

- Przyszedłem zobaczyć, co u ciebie – powiedział rozbawiony, siadając na łóżku obok przyjaciółki. Na powitanie pocałował ją w policzek i spojrzał na jej dłonie, unosząc pytająco brew. – Idziesz na randkę, że się tak pindrzysz?

- Nie pindrzę się! – żachnęła obrażona Gayoon, patrząc morderczym wzrokiem na chłopaka. – Pomalowałam tylko paznokcie.

- Czyli masz randkę? – Kai uśmiechnął się szeroko, opierając brodę na splecionych dłoniach. Spojrzał szczenięcymi oczami na dziewczynę i poruszał zabawnie brwiami, za co oberwał poduszką w głowę. – Kim jest twój wybranek?

- Oppa, nie mam żadnej randki! Wszyscy fajni chłopcy są albo gejami, albo niezdecydowani, albo zajęci – pożaliła się, wymachując rękoma na wszystkie strony, by wysuszyć szybciej lakier. – A jeśli jakiś jest fajny, to nie zwraca na mnie uwagi.

- O kim mówisz? – Kai uniósł pytająco brwi, przekrzywiając lekko głowę. Gayoon spojrzała na niego niepewnie i nerwowo zagryzła dolną wargę. – No, powiedz! Pogadam z nim i wpoję mu do tego durnego łba, że nie jesteś dziewczyną, którą ot tak można olewać! – zaśmiał się, próbując zrobić groźną minę, jednak nie bardzo mu to wychodziło.

- To nie będzie konieczne, oppa – stwierdziła posępnie dziewczyna, starając się ukryć złość na przyjaciela. – Pogodziłam się z tym, że jestem dla niego niewidzialna. To nic takiego. Lepiej powiedz, co u ciebie i Luhana? – zapytała, szybko zmieniając temat. Wcale nie był on przyjemny, jednak wolała posłuchać o Lu, niż dalej okłamywać Jongina, który nie dałby jej spokoju, dopóki nie dowiedziałby się, kim jest chłopak, o którym mówiła.

- Nie wiem. Nie widzieliśmy się od maratonu – westchnął cicho Kai i opadł bezwładnie na łóżko. – Próbowałem się z nim skontaktować, ale nie odpowiada, a nie zamierzam nachodzić go w domu. Jego rodzice mogliby to źle odebrać – powiedział i zakrył twarz przedramieniem. – Czasami go nie rozumiem. Pozwala mi się do siebie zbliżyć, a potem odtrąca i zachowuje się tak, jakbyśmy się nie znali.

- Lubisz go, prawda? – odezwała się cicho Gayoon, przyglądając się chłopakowi. Kai zerknął na nią niepewnie i przygryzł dolną wargę, delikatnie się rumieniąc. – Oppa, ty go naprawdę lubisz! – parsknęła śmiechem dziewczyna, dochodząc do wniosku, że zakochany w kimś Jongin jest naprawdę uroczy.

- Oj, przestań! – jęknął chłopak, zakrywając czerwoną ze wstydu twarz puchatą poduszką. – Nie śmiej się ze mnie!

- Wybacz, ale po prostu dawno nie widziałam cię w takim stanie – stwierdziła Gayoon, podkurczając nogi pod brodę. – Kai się zakochał! Kai się zakochał! – zaczęła śpiewać, szybko wstając z łóżka, gdyż w jej stronę zaczęła niebezpiecznie zbliżać się poduszka rzucona przez bruneta.

- Jesteś wredna – warknął pod nosem, podnosząc się do pozycji siedzącej. – Bardzo, bardzo wredna!

- No wiem – westchnęła smutno, jednak zaraz się uśmiechnęła, przenosząc wzrok na przyjaciela, który wciąż siedział naburmuszony, wpatrując się w swoje stopy. – Wszystko w porządku?

- Czy ostatnio był u ciebie Yasuo? – Kai nagle zmienił temat na chyba najgorszy z możliwych. Widząc minę dziewczyny, zmarszczył czoło i głośno westchnął. – Kiedy?

- Jakoś po naszym maratonie. Przylazł do mojego domu i zrobił mi awanturę, że przecież miałam się z tobą nie zadawać i tak dalej – powiedziała po chwili i zrezygnowana usiadła na łóżku obok chłopaka. – Na dodatek teraz nie ma ojca, więc ciągle jestem sama. Kibum nawet zaproponował mi, żebym przeniosła się do niego na czas nieobecności taty, ale nie wiem, czy do dobry pomysł. Nie chcę mu się zwalać na głowę. Tobie tym bardziej – dodała szybko, widząc, jak Kai otwiera już usta, żeby coś powiedzieć.

- Zamieszkaj z Kibumem. Skoro sam ci to zaproponował, to chyba nie ma żadnego problemu – zauważył Kai, podnosząc się z materaca. – Idę właśnie do baru, to powiem mu, żeby do ciebie przyszedł i pomógł ci z rzeczami, okay?

- Okay – rzuciła niechętnie Gayoon, również wstając z łóżka.

W milczeniu odprowadziła przyjaciela do drzwi i zamknęła je za nim na klucz, nie chcąc, by po raz kolejny ktoś ją zaskoczył. Zaraz po tym wróciła do swojego pokoju, żeby spakować kilka rzeczy. Wiedziała doskonale, że ani Kai, ani tym bardziej Kibum jej nie odpuszczą, więc wolała nie kłócić się ze starszymi i posłusznie przenieść się na jakiś czas do tego drugiego. W sumie, może to nie był taki zły pomysł? Rodzice Kibuma byli naprawdę sympatycznymi ludźmi, a poza tym po ostatniej wizycie Yasuo wolała nie mieszkać zupełnie sama. Przy rodzinie Kim zapomni szybko o byłym chłopaku, a w razie konieczności tata Kibuma zawsze ma pod ręką strzelbę.

Gayoon wrzuciła do niewielkiej torby jeszcze dwie koszulki i rozejrzała się dookoła siebie, szukając wzrokiem kosmetyczki. Pewnie gdyby nie uparty charakterek Jongina, nie zgodziłaby się na przeprowadzkę do Kibuma, więc  tym bardziej była mu wdzięczna, że wpadł do niej z niezapowiedzianą wizytą.

Na myśl o przyjacielu jej usta wykrzywiły się w szerokim uśmiechu. Sama nie wiedziała dlaczego, ale nagle złość na niego niespodziewanie z niej uleciała. Może wciąż gdzieś tam tliła się w jej sercu odrobina zazdrości, ale przecież Kai był jej przyjacielem od dziecka, więc nie mogła być zła o to, że w końcu znalazł swoją drugą połówkę. Wiedziała, że to będzie cholernie trudne, ale może z czasem zacznie tolerować również Luhana. Jeśli to z nim Jongin osiągnie pełnię szczęścia, to ona nie zamierza stać im na przeszkodzie.

*

Po dniu spędzonym w barze, gdzie pomagał Jonghyunowi i Kibumowi przy obsługiwaniu nielicznych klientów, zmęczony nareszcie mógł wrócić do domu. Droga minęła mu niezwykle szybko, ale może wynikało to z faktu, że co chwilę odpływał myślami i nie skupiał się tak bardzo na odległości, jaka dzieliła go od domu. Będąc już niedaleko posiadłości, zobaczył siedzącego na schodkach blondyna. Zaskoczony obecnością Luhana, przyspieszył kroku i po chwili znalazł się przed zamyślonym chłopakiem, który patykiem kreślił wzorki na wyschniętej ziemi.

- Lu… - szepnął Kai, wyrywając tym samym blondyna z letargu. – Co ty tutaj robisz?

Luhan spojrzał na bruneta spod przymrużonych powiek i rozdziawił lekko usta, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Podniósł się powoli ze schodków i niespodziewanie rzucił się na Jongina, mocno wtulając się w jego ciepłe i trochę spocone po długim spacerze ciało. Luhan oparł głowę na torsie bruneta, z całych sił przylegając do niego, jakby bał się, że ten mu ucieknie. Zaskoczony Kai objął blondyna silnymi ramionami i pogłaskał go po włosach, chcąc trochę uspokoić. Kompletnie nie wiedział, co się dzieje i dlaczego Luhan tak się zachował, ale wtedy to się nie liczyło.

- Co się stało? – odezwał się po chwili ciemnowłosy, nie przestając gładzić pleców blondyna. – Lu, powiesz mi, co się stało? Dlaczego tak długo nie chciałeś się ze mną spotykać? Zrobiłem coś nie tak?

- Nie i właśnie o to chodziło – wyszeptał ledwo słyszalnie Lu, odsuwając się od Jongina. – Ja nie jestem tym, za kogo mnie masz. Boję się, że mnie znienawidzisz, gdy poznasz prawdę.

Po tych słowach w głowie bruneta momentalnie zaczynały kłębić się różne myśli. A co jeśli wcześniej miał rację i Luhan tak naprawdę jest diabłem w ciele anioła? Co jeśli to wszystko było tylko doskonałą grą z jego strony i na każdym kroku okłamywał Jongina?

- Możesz mi w końcu powiedzieć, o co w tym wszystkim chodzi? – Kai powoli tracił cierpliwość i wcale nie próbował ukrywać irytacji, która zaczynała górować nad innymi emocjami. – Luhan!

- Nie mogę ci powiedzieć. Jeszcze nie teraz – powiedział cicho blondyn, bojąc się spojrzeć na chłopaka.

Spuścił wzrok na swoje buty i zagryzł wargi w wąską linię, dochodząc do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli od razu wróci do domu, tym samym unikając kłótni z Jonginem. Luhan zerknął niepewnie na bruneta, a później odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę lasu.

- O nie, nigdzie nie idziesz! – postanowił Kai, doganiając szybko blondyna, którego złapał za nadgarstek i odwrócił przodem do siebie. – Nie puszczę cię, dopóki nie wyjaśnisz mi, o co w tym wszystkim chodzi. Dlaczego, do jasnej cholery, tak się zachowujesz? Najpierw pozwalasz mi się do siebie zbliżyć, a później sam mnie odtrącasz! – Wyrzucił nareszcie z siebie to, co tak bardzo męczyło go od ostatnich dni.

- Boję się – szepnął Luhan, nawet nie spoglądając na stojącego przed nim chłopaka.

- Czego? Mnie? Lu, czego ty się tak bardzo boisz? – spytał już nieco spokojniej Kai, nie chcąc jeszcze bardziej denerwować blondyna, który trząsł się niczym galareta.

- Nie, Kai, nie boję się ciebie. – Blondyn uśmiechnął się łagodnie do towarzysza, jednak zaraz ponownie spuścił wzrok na swoje buty, co chwilę jednak zerkając na dłoń bruneta, która wciąż zaciskała się delikatnie na jego nadgarstku. – Boję się samego siebie. Boję się tego, co się ze mną dzieje, gdy jesteś w pobliżu, jednak chyba bardziej przeraża mnie to, gdy ciebie nie ma. Ta pustka… Ona jest straszna.

- Skoro jest straszna, to dlaczego nie pozwolisz mi być ciągle przy sobie? – odezwał się łagodnym głosem Kai, z ledwością powstrzymując się przed przytuleniem drobnego chłopaka, którego ciało wciąż drżało. – Lulu, ja nie wiem, co ty w sobie skrywasz, ale naprawdę mnie to nie obchodzi. Zależy mi na tobie. Pierwszy raz od bardzo dawna zależy mi na kimś bardziej niż na samym sobie. Nie wiem, czy czujesz to samo, co ja, bo jesteś cholernie trudnym człowiekiem, ale…

Kiedy Luhan spojrzał mu w oczy, po prostu wymiękł i w ułamku sekundy zapomniał o tym, co chciał jeszcze powiedzieć. Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie, próbując zrozumieć sytuację, w jakiej się znaleźli. Obym tego nie żałował, pomyślał Kai i położywszy dłonie na bladych policzkach Luhana, przycisnął wargi do jego słodkich ust, rozwiewając w ten sposób wszelkie wątpliwości, jakie powstały pomiędzy nimi w przeciągu ostatnich dni.

- Obiecałem ci coś ostatnio i zamierzam dotrzymać słowa – powiedział cicho Kai, spoglądając na usta Luhana, które były tak słodkie, że najchętniej nigdy nie przestawałby składać na nich pocałunków. – Pamiętaj, ja nie rzucam słów na wiatr.

Luhan skinął lekko głową, wciąż za bardzo zszokowany, by cokolwiek z siebie wydusić. Kiedy Kai się do niego uśmiechnął, odwzajemnił gest i mocniej wtulił policzek w jego gorącą dłoń.

Nagle ni stąd ni zowąd obok chłopaków pojawiła się śnieżnobiała wilczyca. Jongin, w obawie przed tym, że może rzucić się na Luhana, którego nie znała, zasłonił go swoim ciałem i gestem ręki kazał Sulli usiąść. Suczka posłusznie wykonała rozkaz właściciela, dysząc przy tym jak lokomotywa. Zaskoczony Kai odsunął się na bok i spojrzał uważnie na wilczycę, która w tym momencie wstała na równe nogi i podeszła do Luhana, od razu obwąchując jego dłoń i spodnie.

- Niesamowite – stwierdził brunet, patrząc szeroko otwartymi oczami na rozgrywającą się przed nim scenę. O mało co nie zemdlał z wrażenia, gdy Luhan kucnął i zaczął głaskać nieufną Sulli. – Spotkaliście się już wcześniej? – spytał, przyglądając się roześmianemu blondynowi, który w odpowiedzi pokręcił tylko głową. – Ona zwykle warczy i rzuca się na nieznajomych, a ciebie… Wita?

- Zna się na ludziach – zażartował Luhan, drażniąc dłonią Sulli, która za wszelką cenę chciała ją złapać, jednak chłopak unosił ją zbyt wysoko i nawet podskoki nic nie dawały. – Kiedyś też miałem psa, więc mam chyba dobre podejście do nich.

- Ale to wilk – zauważył Kai, na co blondyn spojrzał na niego z politowaniem i pokręcił głową z rozbawieniem. – No co? Tak tylko mówię, gdybyś nie zauważył – dodał ciszej, robiąc niemrawą minę.

- Skąd ją masz? – zapytał Luhan, gdy Sulli pobiegła na tyły domu.

- Kiedyś znalazłem ją w lesie. Nigdzie nie było sfory, a był środek zimy, więc wziąłem ją do domu. Bałem się, że jeśli ktoś się nią nie zajmie, to zdechnie z głodu. Miała może trzy tygodnie – wyjaśnił Kai, zachodząc blondyna od tyłu. Kładąc dłonie na jego biodrach, przytulił się do jego pleców i oparł brodę na ramieniu. – Tak się do niej przywiązałem, że postanowiłem ją zostawić. Nawet nie wiem kiedy zmieniłem ją w domowego psa. Wydaje mi się, że mimo to zachowała swoje naturalne instynkty, bo nieraz mi już zwiała do lasu. Z początku przywiązywałem ją łańcuchem do budy, ale później doszedłem do wniosku, że jeśli naprawdę tego pragnie, to powinienem dać jej odejść. Raz zniknęła na trzy dni. Myślałem, że już nie wróci, ale jak wracałem do domu, to zobaczyłem ją siedzącą na werandzie. Od tamtego czasu takie wycieczki zdarzają się coraz rzadziej – opowiedział Kai, nie mogąc nacieszyć się bliskością Luhana. – Jesteście do siebie podobni, wiesz?

- Wypraszam sobie. Nie mam takiego owłosienia, jak ona! – prychnął oburzony blondyn, jednak zaraz zaczął się śmiać, gdy palce Jongina mocniej wbiły się w jego biodra. – Pod jakim względem jesteśmy podobni?

- Oboje uciekacie ode mnie, ale prędzej czy później i tak wracacie – wyjaśnił Kai i jednym stanowczym ruchem odwrócił chłopaka przodem do siebie. – Może masz w sobie coś z wilka?

- Nawet nie wiesz, jak wiele z niego mam – powiedział Luhan i wyciągając maksymalnie szyję, musnął delikatnie wydatne usta Jongina. – Z tym, że ja nie wyję do księżyca i nie drapię się za uszami, chociaż lubię, jak głaszczą się mnie po włosach – dodał i zrobił z ust zabawny dzióbek.

Kai uśmiechnął się pod nosem i ponownie pocałował Luhana. Jako że dla nich obu była to całkiem nowa sytuacja, z niczym nie chciał się spieszyć. Chciał pozwolić sprawom toczyć się ich własnym torem, dochodząc do wniosku, ze tak będzie najlepiej.

- Mam rozumieć, że dzisiaj Luhan zostaje u nas na kolacji? – Odezwał się rozbawiony Siwoo, który niespodziewanie zatrzymał samochód przed domem.

Chłopcy odskoczyli od siebie jak poparzeni i spojrzeli na mężczyznę który właśnie wysiadał z pojazdu, mrucząc pod nosem coś o zakochanych dzieciakach, które świata poza sobą nie widzą. Rozbawiony Kai spojrzał na stojącego obok niego Luhana i parsknął śmiechem, widząc jego zaczerwienione do granic możliwości policzki i zażenowaną minę. Chcąc go trochę rozluźnić, złapał delikatnie jego rękę, a na rumianym poliku złożył motyli pocałunek.

Czuł, że dla nich obu był to początek czegoś niezwykłego. Początek ich własnej bajki, której zakończenie będzie zależało tylko i wyłącznie od nich.

*

Księżyc wisiał wysoko na czarnym niebie, oświetlając swoim blaskiem polanę i znajdujący się obok niej las. Wokół panowała nienaturalna cisza i zdawać by się mogło, że nic nie jest w stanie jej zakłócić. Nagle z głębi pogrążonej w mroku gęstwiny wydobył się przeraźliwy skowyt wilka, który po chwili zamienił się w żałosne skomlenie, aż w końcu ponownie dookoła zapanowała idealna cisza.

Chłopak odrzucił na bok ciało martwego zwierzęcia i wycierając zakrwawione dłonie w kępkę wilgotnej trawy, podniósł się z klęczek. Brudny nóż wsunął do kieszeni czarnej bluzy i obrzuciwszy obojętnym spojrzeniem martwą wilczycę, zaczął wycofywać się w stronę wyjścia z lasu. Po chwili zniknął między drzewami, zapominając momentalnie o tym, co zrobił niewinnemu stworzeniu.

*

Wybudzony z głębokiego, snu poderwał się na łóżku i oddychając szybko, próbował uspokoić kołaczące w piersi serce. Luhan starł z twarzy kropelki potu i rozejrzał się dookoła siebie, chcąc upewnić się, że na pewno znajduje się w swojej sypialni. Znajome ściany i unoszący się w powietrzu zapach wanilii uspokoiły nieco chłopaka, jednak jego serce wciąż łomotało, a oddech był niespokojny. Blondyn odrzucił na bok kołdrę i zdjął z siebie czarną bluzę, którą założył przed spaniem, gdyż noc okazała się być wyjątkowo chłodna. Rzucił ubranie na podłogę i ponownie opadł na miękki materac, po omacku sięgając po miśka, który leżał obok chłopaka. Przytulił maskotkę i obróciwszy się na bok, przymknął powieki, starając się za wszelką cenę zapomnieć o koszmarze.