Dark side of the moon

14. (Nie)Winny. 

 

Ciszę panującą w salonie przerwało trzaśnięcie drzwi wejściowych. Pani Lu drgnęła nerwowo na kanapie i przez ramię spojrzała na stojącego w przedpokoju męża, który właśnie zdejmował buty. Widząc jego minę, zrozumiała, że nie udało mu się znaleźć Luhana. Oboje wiedzieli doskonale, że ich syn zna dość dobrze tę wyspę i jednocześnie każdy jej najmniejszy zakamarek, dlatego nawet nie liczyli na szybkie odnalezienie syna.

Kobieta westchnęła cicho i ukryła twarz w dłoniach, modląc się w duchu, by chłopakowi nic się nie stało. Nie wątpiła w jego wolę przetrwania i zdawała sobie sprawę z tego, że kto, jak kto, ale Luhan poradziłby sobie w nawet najtrudniejszych warunkach. Może na takiego nie wyglądał, ale zdążyli już nieraz przekonać się o tym, jaki zaradny jest ich syn. Często potrafił zwieść ludzi swoim niewinnym wyglądem, człowiek bez problemu dawał się nabierać na jego słodkie uśmieszki i chociaż z początku on tego nie dostrzegał, to z wiekiem zaczął wykorzystywać wszystkie te atuty na własną korzyść. Dlatego państwo Lu w ogóle nie dziwili się, że w tak szybkim czasie Luhan zyskał zaufanie mieszkańców Neun, a zwłaszcza Jongina. Tak samo nie zdziwili się, kiedy ten chłopak nie chciał uwierzyć w to, co powiedzieli mu o swoim synu. Pewnie każdemu byłoby ciężko to wszystko przyswoić.

Pani Lu wstała z kanapy i nie zwracając zbytniej uwagi na swojego męża, który właśnie wchodził do salonu, opuściła pomieszczenie i udała się schodami na piętro, gdzie znajdowała się sypialnia Luhana. Niepewnie nacisnęła klamkę i popchnęła drzwi, które wydały z siebie ciche skrzypnięcie. Weszła do pogrążonego w ciszy pokoju i westchnęła cicho, zaciągając się delikatnym zapachem wanilii, jaki unosił się w pomieszczeniu.

Kiedy przymknęła powieki, oczami wyobraźni ujrzała siedzącego na łóżku Luhana, który, mimo jej narzekań, nie wypuszcza telefonu z dłoni i ciągle wystukuje coś na klawiaturze, pisząc zapewne wiadomość do Jongina. Dopiero po chwili blondwłosy chłopak orientuje się, że nie jest w pokoju sam i przenosi wzrok na stojącą w progu mamę. Na jej widok uśmiecha się promiennie i odkłada w końcu komórkę, poklepując miejsce obok siebie. Zachęcona tym gestem kobieta, podchodzi do mebla i siada na miękkim materacu.

Niechętnie uniosła powieki i ponownie rozejrzała się po pustym pokoju, w którym panował nieprzyjemny chłód. Powoli podeszła do łóżka i usiadła na materacu. Pamiętała doskonale, jak bardzo Luhan był niezadowolony, że trafił im się tak stary dom, jednak z czasem przyzwyczaił się do braku luksusów, które towarzyszyły mu przez całe życie. Może państwo Lu nie należeli do bogatych ludzi, ale nigdy nie potrafili odmówić synowi, gdy prosił o kolejny nowy telefon czy najnowszą konsolę do gier. Spełniali każdą jego zachciankę, jakby bojąc się, że w przeciwnym razie go stracą. Mimo to Luhan nie był rozpieszczonym dzieciakiem i bardzo różnił się od swoich rówieśników. Umiał zastopować i zrezygnować z własnych przyjemności, gdy widział, że rodzice nie mają w danym momencie wystarczająco dużo pieniędzy.

Ciemnowłosa kobieta przesunęła dłonią po aksamitnej pościeli i zatrzymała wzrok na leżącym obok poduszki miśku. Kupiła go w dniu, gdy Luhan się urodził, a oni oficjalnie stali się jego rodzicami. Biologiczna matka nawet nie chciała go widzieć, ale państwu Lu było to na rękę. Przez cały czas bali się, że ta młoda kobieta wycofa się ze swojego postanowienia i zabierze im Luhana. Mimo wszystko wieść o tym, że niedługo po urodzeniu popełniła samobójstwo, wstrząsnęła panią Lu.

- Wszystko w porządku? – zapytał wchodzący do pokoju mężczyzna, bacznie przyglądając się swojej żonie.

- Nie zabrał swojego misia – powiedziała cicho, po czym spojrzała na męża i uśmiechnęła się lekko, powstrzymując z ledwością gromadzące się w oczach łzy. – Martwię się o niego – dodała szeptem.

Pan Lu podszedł do łóżka i usiadłszy obok kobiety, objął ją ramionami i przytulił do siebie. Dla niego to również była ciężka sytuacja. W końcu chodziło o ich jedynego syna i nic nie mogło zmienić ich bezgranicznej miłości do niego. Mimo problemów, pan Lu starał się nie okazywać słabości przed swoją żoną, chcąc ją wspierać w tych trudnych chwilach. Wyjeżdżając na Neun, liczyli, że wszystko w końcu się poukłada, że stan Luhana wróci do normy, ale teraz przeczuwali, że był to ich największy błąd. Przez ostatnie miesiące, jeszcze kiedy mieszkali w mieście, sytuacja zdawała się stabilizować, jednak po przybyciu na wyspę, wszystko wróciło. Nie spodziewali się tego, że Luhan po raz kolejny ucieknie się do takich rzeczy, jakimi były napady na niewinne osoby albo podpalenie baru.

- Boję się, że jeśli go w końcu znajdą, to nam go zabiorą – powiedziała roztrzęsiona pani Lu, zaciskając dłonie na koszuli męża. – Jeszcze ta sprawa z Taeminem… Jak mogliśmy tego nie dostrzec?

- Spokojnie – szepnął mężczyzna, gładząc dłońmi plecy kobiety. – Nawet nie wiemy, czy to on to zrobił.

- Chciałabym, żeby wrócił do domu – wyszeptała i odsunęła się od męża, ścierając wierzchem dłoni spływające po policzkach łzy. – Chciałabym chociaż wiedzieć, że nic mu nie jest – dodała i przytuliła do twarzy maskotkę Luhana.

Pan Lu westchnął cicho i pomógł jej wstać z łóżka. Wiedział, że przebywanie w pokoju ich syna nie jest najlepszym pomysłem, dlatego czym prędzej wyprowadził z niego małżonkę i zamknął za sobą drzwi, tym samym uwalniając się od omamiającego zapachu wanilii. Sami dokładnie nie wiedzieli, skąd on się brał, ale zawsze towarzyszył Luhanowi. Nieważne, czy po kąpieli spryskał się mocnymi perfumami, czy użył mdląco kokosowego balsamu do ciała, to zapach wanilii zawsze się przez nie przebijał i stawał się dominujący. Dodatkowo potrafił tak bardzo wpływać na innych ludzi, że po chwili czuli oni dziwne zawroty głowy, a ich zmysły zaczynały pracować ze zdwojoną siłą, skupiając się jedynie na woni wanilii i otoczonym nią Luhannie.

Kiedy mężczyzna wyszedł z salonu, pani Lu podniosła się z kanapy, na którą chwilę wcześniej została posadzona przez męża, i po cichu wyszła z domu. Stojąc na werandzie, rozejrzała się dookoła siebie i westchnęła głośno, gdy nie dostrzegła choćby niewielkiego śladu niedawnej obecności syna. Zacisnęła mocniej dłoń na maskotce, po czym posadziła ją na drewnianych schodkach werandy i weszła z powrotem do domu.

Po godzinie kobieta wyjrzała przez okienko w drzwiach, ale maskotki już nie było. Uśmiechnęła się do samej siebie i wróciła do salonu, gdzie siedział jej mąż.

*

Gayoon postawiła tacę z kubkami na niskim stoliku i na chwilę zatrzymała wzrok na trójce chłopaków, którzy siedzieli na kanapie, nie odzywając się słowem. Z jednej strony wcale im się nie dziwiła, jednak z drugiej była na nich wściekła, bo w obecnej sytuacji mogliby chociaż udawać, że między nimi wciąż jest wszystko w porządku. Oczywiście wiedziała, że żaden z nich pierwszy na zgodę ręki nie wyciągnie, zwłaszcza Jongin, którego najbardziej dotknęły kierowane pod adresem Luhana oskarżenia Kibuma.

Dziewczyna westchnęła cicho i usiadła na dywanie, sięgając po jeden z kubków. Podała go zamyślonemu Jonginowi i uśmiechnęła się lekko, kiedy w końcu zwrócił na nią uwagę. Chyba każdego na wyspie dotknęło to, co przytrafiło się Taeminowi, jednak najbardziej odczuł to właśnie Kai. W końcu to właśnie on najdłużej z nich wszystkich przyjaźnił się z młodym Lee i chociaż od śmierci pani Kim, chłopcy oddalili się nieco od siebie, to wciąż widać było tę łączącą ich niezwykłą więź.

- Powiecie coś czy będziemy tak siedzieć do usranej śmierci? – spytała w końcu Gayoon, nie mogąc dłużej znieść tej przeklętej ciszy. Spojrzała po kolei na chłopaków, podając im przy okazji kubki z gorącą herbatą, a potem westchnęła ciężko, wykręcając teatralnie oczami. – Jak chcecie.

Gayoon wstała z podłogi i odłożywszy na stolik swój kubek, podeszła do segmentu. Z jednej z szafek wyjęła kilka albumów ze zdjęciami i wróciła na miejsce. Czuła na sobie baczne spojrzenia przyjaciół, jednak skutecznie je ignorowała, oglądając kolejne fotografie. Na widok roześmianej paczki dzieciaków, uśmiechnęła się pod nosem i przejechała opuszkami palców po ich twarzach, zatrzymując się na Taeminnie, który jeszcze wtedy miał naturalny kolor włosów. Doskonale pamiętała, jak po jednej z wizyt na wybrzeżu u swojej cioci, wrócił na wyspę z rudymi kosmykami. Gayoon wydawało się wtedy, że Kibum ze złości go rozszarpie, jednak po jakimś czasie doszedł do wniosku, że nawet ładnie mu w takim kolorze i niedługo po tym sam zmienił kolor włosów na jasny brąz.

- Pamiętacie naszą wycieczkę na wybrzeże? – odezwał się w pewnym momencie Kibum, przeglądając jeden z albumów.

Gayoon uniosła głowę i uśmiechnęła się promiennie, widząc, że każdy z chłopaków miał inny album i ogląda ich wspólne zdjęcia.

- Chodzi ci o ten wyjazd, kiedy ty i Jonghyun zostaliście oficjalnie parą? – zapytała dziewczyna, patrząc z niemałym rozbawieniem na chłopaków. Kibum momentalnie spłonął żywym rumieńcem, a Jonghyun uśmiechnął się szeroko, przenosząc wzrok na swojego zawstydzonego chłopaka. – Tak, doskonale to pamiętamy – zaśmiała się Gayoon, przewracając stronę w swoim albumie. – Nigdy wcześniej nie przypuszczałam, że umiesz tak głośno piszczeć.

- Bardzo śmieszne – mruknął Kibum, mrużąc groźnie oczy. Wytknął przyjaciółce język, jednak zaraz się rozpromienił, spoglądając maślanymi oczami na swojego chłopaka, który opierając brodę na jego ramieniu, przyglądał się zdjęciom. – Po prostu byłem szczęśliwy – wyjaśnił zawstydzony, przywołując na myśl dzień, w którym Jonghyun nareszcie zdobył się na odwagę i wyznał mu miłość.

Teraz, kiedy to wspominał, chciało mu się śmiać, gdyż żaden z nich nie był romantykiem, a wszystko to wydarzyło się przy zachodzie słońca na plaży. Niejedna dziewczyna mogłaby pozazdrościć Kibumowi takiego chłopaka, który jest w stanie zrobić dla niego dosłownie wszystko, nawet skoczyć na bungee. Dla niego Jonghyun był ideałem i chociaż czasami doprowadzał go do szału, to i tak kochał go ponad wszystko.

- Kai… - szepnął po dłuższej chwili Kibum, obdarzając siedzącego obok bruneta pełnym smutku spojrzeniem. – Co się dzieje z Luhanem?

- A co? Stęskniłeś się za nim? – Kai spojrzał z ukosa na chłopaka i uśmiechnął się ironicznie, od niechcenia przerzucając stronę w albumie. – Jakoś ostatnio nie pałałeś do niego sympatią. Masz wyrzuty sumienia, że go bezpodstawnie oskarżyłeś? – prychnął i spojrzał na Kibuma, który zmrużył kocie oczy i zagryzł nerwowo dolną wargę, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.

Jonghyun westchnął ciężko, spodziewając się wybuchu kolejnej kłótni pomiędzy tymi dwoma. Jakby chociaż raz nie mogli odpuścić albo dać sobie po mordzie, podać rękę na zgodę i zapomnieć o tym, co się ostatnio stało. Ich przyjaciel leżał w ciężkim stanie w szpitalu, a oni wciąż tylko warczeli na siebie i obrzucali się nieprzyjemnymi spojrzeniami. Zachowywali się, jak dwójka dzieciaków, które obrażają się na siebie o połamane grabki czy zabrany samochodzik.

- Wciąż uważam, że maczał w tym palce – zamruczał Kibum, wbijając wzrok w fotografię, która przedstawiała jego samego i umorusaną błotem Gayoon. Gdyby nie zaistniała sytuacja, pewnie zacząłby się śmiać, wspominając, jak przypadkiem wepchnął przyjaciółkę do bagna. Oczywiście dziewczyna była okropnie na niego wściekła, jednak później jej złość minęła i nawet zgodziła się uwiecznić całe zajście na zdjęciu.

Kai przez chwilę milczał, starając się uspokoić. Wpatrywał się pustym wzrokiem w nieokreślony punkt znajdujący się na przeciwległej ścianie, skupiając się przy tym na szybkich uderzeniach swojego serca. Czuł na sobie spojrzenia przyjaciół, zwłaszcza Kibuma, który pewnie próbował zabić go samym wzrokiem, jednak starał się je ignorować. Powoli zaczynał żałować, że przyjął zaproszenie Gayoon i przyszedł na to cholerne spotkanie, podczas którego mieli po prostu porozmawiać, jak za dawnych czasów. Łudził się, że jego przyjaciele przestaną obwiniać o wszystko Luhana, ale najwyraźniej kolejny raz wyszedł na naiwnego chłopczyka. Nadal traktowali jego chłopaka, jak swojego największego wroga, więc tak naprawdę Kai nie miał powodu, by w dalszym ciągu z nimi siedzieć.

- Nie powinienem był tutaj przychodzić – stwierdził Jongin, podnosząc się z kanapy.

- Oppa, zaczekaj – westchnęła Gayoon, gdy chłopak zniknął w przedpokoju. Posłała Kibumowi karcące spojrzenie i szybko podążyła za brunetem. – Nie idź jeszcze.

- A na co ja tutaj? – spytał Kai, patrząc z góry na drobną dziewczynę. Narzucił na ramiona kurtkę i poprawił stojący kołnierz, który wprawił go w tamtej chwili w niemałą irytację. – Zresztą, nie udawaj. Ty także oskarżasz Luhana o to wszystko, co się ostatnio dzieje na wyspie. Może jest inaczej, co? – Spojrzał uważnie na Gayoon, która jedynie zagryzła dolną wargę i spuściła wzrok na swoje stopy. – Tak myślałem.

Po wyjściu Jongina, dziewczyna zamknęła za nim drzwi i oparła się o nie plecami, biorąc kilka głębokich wdechów. Miała ochotę zatłuc Kibuma albo chociaż tak go uszkodzić, żeby popamiętał tę chwilę do końca życia. Zdenerwowana w końcu weszła do salonu i uderzyła starszego chłopaka z otwartej dłoni w tył głowy. Kiedy spojrzał na nią z wyrzutem, zmrużyła groźnie oczy i rzuciła w niego poduszką.

- Po cholerę pytałeś o Luhana?! – krzyknęła nagle, sprawiając, że przestraszony Jonghyun oblał się ciepłą herbatą. Na widok nieporadności przyjaciela, szybko poszła do kuchni po ścierkę i wróciła do salonu. – Przecież doskonale wiesz, że teraz to jest bardzo drażliwy temat – zamruczała pod nosem, ścierając z koszulki Jonghyuna resztki napoju. Zrezygnowana usiadła na dywanie i ukryła twarz w dłoniach, czując, że do oczu zaczynają napływać jej łzy. – Taemin leży w szpitalu, a wy zamiast się wspierać, to jeszcze się kłócicie – wyszeptała drżącym głosem.

Jonghyun zsunął się z kanapy i przytulił do siebie roztrzęsioną przyjaciółkę, posyłając swojemu chłopakowi wymowne spojrzenie. Kibum jedynie wywrócił oczami, w duchu niechętnie przyznając dziewczynie rację. Niepotrzebnie poruszył temat Luhana, doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak Kai na to zareaguje. W ogóle nie powinien był się odzywać, pozwalając Gayoon komentować ich wspólne zdjęcia.

- A co jeśli Taemin z tego nie wyjdzie? – spytała po chwili, unosząc ciężką głowę. Popatrzyła zapłakanymi oczami na przyjaciół i pociągnęła głośno nosem, ponownie wtulając się w Jonghyuna. – Tak bardzo się o niego boję.

- My również – przyznał Kibum, przybliżając się do Gayoon. Nieśmiało przejechał dłonią po jej plecach i jakież było jego zdziwienie, gdy dziewczyna oswobodziła się z uścisku szatyna i przylgnęła całym ciałem właśnie do niego. Kibum objął ją ramionami, które może nie były tak silne, jak te Jonghyuna, ale również zapewniały bezpieczeństwo i były doskonałym obiektem do wylewania w nie łez. – Minnie to silny chłopak i na pewno z tego wyjdzie. Zresztą słyszałaś lekarza. Powiedział, że nie jest z nim tak źle.

- Właśnie, paręnaście siniaków, to przecież nic takiego – zauważył Jonghyun, za co został obdarzony litościwym spojrzeniem przez swojego chłopaka. – No co? – spytał, wzruszając ramionami.

- Nic, ale lepiej się już nie odzywaj – westchnął Kibum, tuląc do siebie płaczącą dziewczynę. – No, już… Nie płacz. Taeminowi to nie pomoże, a na pewno nie chciałby, żebyś płakała z jego powodu – wyszeptał, gładząc dłońmi plecy przyjaciółki. – Musimy być cierpliwi. Nim się obejrzymy, Taemin odzyska przytomność i wróci na wyspę.

- Oppa, ty naprawdę myślisz, że Luhan za tym wszystkim stoi? – Gayoon odsunęła się od przyjaciela i spojrzała na jego twarz, próbując cokolwiek z niej odczytać, jednak na marne.

- Nawet nie wiesz, ile bym dał, żeby to nie był on – powiedział Kibum, uciekając wzrokiem w każdą możliwą stronę. – Wiem, jak bardzo Kai go kocha, ale nic nie poradzę na to, że wszystko wskazuje właśnie na niego. Nie wierzę w przypadki.

- Tylko, że ja nie jestem do końca pewna, czy to właśnie on napadł mnie w lesie.

*

Gwałtownie wybudzony z głębokiego snu, otworzył szeroko oczy i poderwał się na ziemi, rozglądając się gorączkowo dookoła siebie. Oddychając głęboko, ponownie opadł na twarde podłoże i spojrzał na kamieniste sklepienie jaskini, w której przebywał od dłuższego czasu. Luhan drżącą dłonią odgarnął z czoła posklejane od potu kosmyki włosów i nagle znieruchomiał, gdy do jego uszu dotarł niepokojący odgłos czyichś kroków. Uniósł się na łokciach i zaczął w skupieniu nasłuchiwać, czując, jak serce coraz szybciej bije. Po niedługiej chwili ujrzał u wejścia do jaskini ciemnowłosego chłopaka, na którego widok poderwał się z ziemi, jednak nie miał w sobie na tyle odwagi, by do niego podejść.

- Luhan… - szepnął Kai, postępując kilka kroków w stronę jasnowłosego. – Tak bardzo się o ciebie martwiłem. Twoi rodzice odchodzą od zmysłów – powiedział ściszonym i mocno zachrypniętym głosem.

Luhan stał nieruchomo, dokładnie śledząc wzrokiem każdy ruch Jongina. Kiedy ten był zaledwie na wyciągnięcie, blondyn zacisnął wargi w wąską linię i nie mogąc już dłużej zwlekać, po prostu rzucił się chłopakowi na szyję i mocno go przytulił.

- Aigoo, Lulu, nigdy więcej mnie tak nie strasz – wyszeptał z niemałą ulgą brunet, tuląc do siebie roztrzęsionego kochanka. – Dobrze, że nic ci nie jest.

Minęła dłuższa chwila, nim Kai zdecydował się w końcu wypuścić blondyna ze swych silnych ramion. Trzymając go blisko siebie, dokładnie mu się przyjrzał i uśmiechając się lekko, odgarnął z jego czoła kosmyki jasnych włosów, które przyklejały się do spoconej skóry. Nie mógł się nadziwić, że wokół chłopaka wciąż unosiła się słodka woń wanilii, a po nim nie było widać jakiegokolwiek zmęczenia. Nadal wyglądał tak niewinnie i uroczo, jak wtedy, gdy Kai pierwszy raz zobaczył go na przystani.

- Myślałem, że mnie nienawidzisz – załkał Luhan, już nawet nie powstrzymując gromadzących się w oczach łez. Gdy kilka kropel spłynęło po jego bladych policzkach, Kai szybko starł je kciukami i uśmiechnął się delikatnie. – Moi rodzice… Oni myślą, że to ja zrobiłem, prawda?

- Rozmawiałem z nimi o tobie i twojej chorobie – wyjawił Kai, obserwując dokładnie reakcję chłopaka. Widząc malującą się na jego twarzy złość, zaczął żałować, że poruszył ten temat. – Luhan, ja to rozumiem…

- Nie! Ty nic nie rozumiesz! – krzyknął blondyn, odpychając od siebie Jongina. – Nie jestem na nic chory! To oni wszystkim dookoła wmawiają, że jestem chory! To wszystko wina mojego brata bliźniaka!

- Nie ma żadnego bliźniaka! Luhan, on siedzi w twojej głowie i dopóki tego nie zrozumiesz, nie będziesz mógł normalnie funkcjonować! – Kai nieświadomie podniósł ton głosu, tym samym jeszcze bardziej denerwując chłopaka. – Zrozum…

- Idź stąd – mruknął Luhan, siadając na swoim poprzednim miejscu. Podkurczył nogi pod brodę i objął je rękoma, ukrywając twarz w przestrzeni pomiędzy klatką piersiową a udami. – Kai, idź już stąd – wyszlochał, nie panując nad spływającymi po jego policzkach łzami.

- Wróć do domu, proszę. – Kai mimo wszystko kucnął przed chłopakiem i położył dłoń na jego ramieniu, na co on drgnął nerwowo i pociągnął głośno nosem. – Lulu, wróć do mnie – poprosił ledwo dosłyszalnie, jednak blondyn najwyraźniej usłyszał wszystko, gdyż uniósł głowę i spojrzał zapłakanymi oczami na Jongina. – Wierzę, że to nie ty to zrobiłeś, dlatego nie możesz się ukrywać. Tym samym pokazujesz innym, że jesteś winny.

- Ale ja jestem niewinny…

- Lulu, ja o tym doskonale wiem – przyznał Kai i przytulił do siebie chłopaka. – Kocham cię. Zawsze będę cię kochał. Bez względu na to, co się stanie.  

- Dlaczego mówisz to tak, jakbyśmy się mieli już nigdy więcej nie spotkać? – spytał drżącym głosem Luhan, jednak nie uzyskał odpowiedzi.

Ciemnowłosy podniósł się z ziemi i zaczął iść w stronę wyjścia z jaskini. Roztrzęsiony i totalnie rozbity Luhan poderwał się na równe nogi, jednak te odmówiły mu posłuszeństwa, przez co ponownie upadł na twarde podłoże, uderzając plecami o kamienną ścianę.

- Kai! Nie odchodź! – krzyknął płaczliwym głosem blondyn, uderzając dłońmi o ziemię. – Kai! Proszę!

Rozpaczliwe wołanie chłopaka zostało zagłuszone przez nieśmiałe skomlenie leżącego obok niego wilka. Luhan otworzył oczy i spanikowany rozejrzał się dookoła siebie, po chwili uświadamiając sobie, że wszystko to było tylko snem. Pozwalając łzom spływać po ubrudzonych ziemią policzkach, przytulił twarz do maskotki i głośno zaszlochał, nie mogąc już dłużej tłumić w sobie narastających emocji. Spojrzał spod przymrużonych powiek na leżącego obok Szatana i zatopił drżące palce w jego czarnej sierści.

- Nawet w moim śnie mnie zostawił – wyszeptał i zagryzł usta w wąską linię, powstrzymując tym samym kolejny wybuch płaczu.

*

Gayoon rozejrzała się dookoła siebie i warknęła pod nosem, gdy po raz kolejny straciła orientację w terenie. Już kompletnie nie wiedziała, gdzie dokładnie się znajduje, a zmierzch zbliżał się coraz szybciej. Wolała nie spacerować po lesie, gdy zrobi się ciemno. Czując chłodny powiew wiatru, opatuliła się szczelniej swetrem, momentalnie żałując, że nie zgodziła się zostać na noc u Kibuma. Mogła chociaż nie proponować, że ich odprowadzi do domu. Śmiać jej się chciało, że znając doskonale wyspę, na której mieszkała od dziecka, nie potrafiła znaleźć drogi powrotnej do swojego lokum. Czuła się, jakby pierwszy raz przemierzała przecież tak dobrze znane jej tereny. Chwilami miała wrażenie, że chodzi w kółko albo że ktoś zrobił głupi żart i przeniósł dom w inne miejsce, co oczywiście było niemożliwe.

Zaledwie wczoraj wracała tą samą trasą i bez problemu trafiła do siebie, a tym razem nagle się zgubiła? Przecież to było niedorzeczne!

- Co do… - Gayoon zmarszczyła nos, zaciągając się chłodnym powietrzem, w którym bez trudu wyczuła domieszkę wanilii. – Luhan – szepnęła, przypominając sobie, jak Kai kiedyś wspominał o tym dziwnym zjawisku, o ile tak mogła nazwać fakt, że za każdym razem ten chłopak pachniał wanilią.

Słysząc głośny szelest liści, gwałtownie obejrzała się za siebie i momentalnie znieruchomiała, gdy ujrzała wychodzącego spomiędzy krzaków Szatana. Jeszcze jego brakowało, pomyślała, wycofując się w bardziej bezpieczne miejsce, chociaż wątpiła, by w tym lesie takowe się znajdowało. Szatan znał te tereny o wiele lepiej od niej, dlatego wiedziała, że przed nim nigdzie się nie ukryje.

Wilk powoli zbliżał się do dziewczyny, jednak nie wykazywał żadnych oznak chęci zaatakowania jej, co nieco ją uspokoiło. Gayoon rozluźniła mięśnie i dokładnie przyjrzała się zwierzęciu, które ciągle wpatrywało się w nią ciemnymi ślepiami. Były tak bardzo podobne do oczu Luhana, że nawet zaczęła wierzyć, że Szatan i ten chłopak są ze sobą w jakiś sposób spokrewnieni. Zaraz jednak odgoniła od siebie tę myśl, dochodząc szybko do wniosku, że to śmieszne i wręcz niedorzeczne. Coś takiego, jak wilkołaki nie istniało, ale oczywiście dla kogoś, kto naoglądał się tylu horrorów wszystko było możliwe. 

Czując szarpnięcie za nogawkę spodni, przerażona spojrzała na Szatana i wstrzymała na chwilę oddech, zastanawiając się, czego on od niej chce. Spojrzała wilkowi prosto w oczy i pisnęła głośno, chociaż dokładnie nie wiedziała, dlaczego. Wiadomo, że ludzie w pierwszym odruchu uciekają przed dzikimi zwierzętami, a ona stała z nim oko w oko i w dodatku została pozbawiona jakiejkolwiek drogi ucieczki. Wiedziała, że jeśli zdecydowałaby się uciec, to on i tak szybko by ją dogonił, a wolała go nie drażnić.

- Aigoo, czego ty chcesz? – warknęła na niego, zaciskając dłonie w pięści.

Szatan, jakby rozumiejąc jej pytanie, pociągnął ją w tylko sobie znanym kierunku, a gdy dziewczyna w końcu zdecydowała się ruszyć, przyspieszył kroku, jednak co chwilę przystawał, by sprawdzić, gdzie jest Gayoon.

- Przecież ci nie ucieknę – prychnęła już nieco pewniejszym tonem głosu, podążając krok w krok za wilkiem. – Jestem nienormalna.

Na chwilę przystanęła, żeby wziąć kilka głębszych wdechów, a gdy Szatan podszedł do niej i złapał ją za nogawkę spodni, westchnęła głośno i wyprostowała się, nabierając w płuca świeżego powietrza. Znów ta wanilia, pomyślała, rozglądając się dookoła siebie. Po tym domyśliła się, że Szatan prowadzi ją do Luhana, więc nie zwlekając dłużej, machnęła ręką, dając znak wilkowi, że ma ruszać dalej.

Ciężko było jej w to wszystko uwierzyć i po dłuższej chwili nieustannego biegu, zaczęła podejrzewać, że Szatan chciał ją wywieść w pole, a potem rozszarpać jej gardło na kawałki. Mimo wszystko ten mroczny scenariusz nie zniechęcił dziewczyny, a nawet sprawił, że przyspieszyła kroku i po chwili zrównała się z Szatanem.

Kiedy wilk przystanął przed jaskinią, dziewczyna zatrzymała się tuż za nim i rozejrzała dookoła siebie. Zmrok zapadł już na dobre, jednak miejsce to oświetlało białe światło pochodzące od księżyca w pełni, który tej nocy znajdował się wyjątkowo nisko nad ziemią. Gayoon była pełna obaw, jednak zdecydowała się wejść do środka, bo w końcu nie przebiegła tak dużego dystansu, by teraz nie sprawdzić, po co tak naprawdę Szatan przyprowadził ją w to miejsce.

- Luhan? – szepnęła, widząc leżącego na ziemi chłopaka. Jasne światło księżyca padało idealnie na jego skuloną sylwetkę, więc dziewczyna bez zastanowienia podbiegła do blondyna i zaczęła go cucić, obawiając się, że coś mu się stało. – Luhan! – krzyknęła spanikowana, uderzając wierzchem dłoni w jego policzki.

Kiedy chłopak uniósł powoli powieki, odetchnęła z wyraźną ulgą i opadła bezwładnie na ziemię. Nie wiedziała dlaczego, ale poczuła się, jakby ktoś zdjął z jej pleców ogromny ciężar. Może nie przepadała za tym chłopakiem, jednak wiedziała, ile znaczy dla Jongina, a dla niej najważniejsze było szczęście przyjaciela. Nawet ważniejsze od jej własnego.

- Co ty tutaj robisz? – spytał zachrypniętym głosem Luhan, podnosząc się do pozycji siedzącej.

- Zapytaj o to swojego przyjaciela. – Gayoon uśmiechnęła się lekko do chłopaka i dokładnie mu się przyjrzała. – Wszyscy się o ciebie martwią. Kai odchodzi od zmysłów. Twoi rodzice zresztą też – powiedziała, przysuwając się do blondyna, który automatycznie się cofnął, jakby obawiając się, że dziewczyna zrobi mu krzywdę.

- Nieprawda. Kai mnie nienawidzi. Rodzice też – wyszeptał łamiącym się głosem Luhan i pociągnął cicho nosem.

- Lu… Mogę ci zadać jedno pytanie? – odezwała się po chwili Gayoon, niepewnie zerkając na towarzysza, który w odpowiedzi skinął lekko głową i przymknął zmęczone powieki. – Czy to ty mnie wtedy napadłeś?

- Nie, przysięgam, że to nie ja to zrobiłem.

Dziewczyna przytaknęła głową i westchnęła cicho. Może i Luhan mówił prawdę, tylko czy powinna była mu zaufać?