Dark side of the moon

Epilog

 

Minęło już trochę czasu od mających miejsce na wyspie wydarzeń. Życie mieszkańców zdawało się powoli wracać do normy, chociaż wciąż można było zaobserwować dziwne reakcje ludzi na widok przechadzającego się po lesie czarnego wilka. Mimo że każdy poznał prawdę odnośnie śmierci pani Kim, to to zwierzę nadal budziło w nich najbardziej pierwotne lęki. Być może nie wszyscy wierzyli w prawdę, tworząc własną, którą o wiele prościej było wcielić w życie. Mieszkańcy Neun zdawali sobie doskonale sprawę z tego, że będzie musiało minąć sporo czasu, nim wszystko tak naprawdę wróci do dawnego porządku, a oni przestaną bać się własnego cienia. Było to jak najbardziej zrozumiałe, w końcu w przeciągu kilku tygodni działo się tam więcej niż przez ostatnich kilka lat, a wszystko za sprawą jednej osoby, która chyba nie zdawała sobie sprawy z tego, jak wiele zła wyrządziła przez swoje obsesyjne uczucie, bo miłością tego z pewnością nie można było nazwać.

Luhan wyszedł na balkon niewielkiego mieszkania i spojrzał na rozgwieżdżone niebo. Powiódł wzrokiem po ciemnym sklepieniu, po chwili zatrzymując go na wiszącym wysoko księżycu. Jak zwykle nie mógł zasnąć podczas pełni, jednak na spacer nie miał najmniejszej ochoty. To już nie byłoby to samo, co chodzenie o zmroku po lesie. W mieście ciężko było mu się odnaleźć, ale wiedział doskonale, że po tym, co ostatnio się działo, nie mógłby dłużej mieszkać na Neun. Nie potrafiłby sobie poradzić z oskarżycielskimi spojrzeniami mieszkańców, chociaż już każdy wiedział, że to nie Luhan stał za tym wszystkim, co się wydarzyło na wyspie. I tak naprawdę chłopak wciąż nie mógł uwierzyć, że wszelkie zagadki i tajemnice, które mnożyły się na Neun przez kilka długich tygodni, wyjaśniły się zaledwie w przeciągu dwóch godzin, a może nawet szybciej.

Mimo że od tamtej pamiętnej nocy minęło już trochę czasu, to Luhan wciąż doskonale pamięta wbiegającego do jego domu zdyszanego Kibuma, który z ledwością zdołał wyjaśnić, co ujrzał chwilę wcześniej. Z początku policjanci nie chcieli go w ogóle słuchać, uważając, że kolor włosów Yasuo w ogóle nie rzuca na niego jakichkolwiek podejrzeń. Dopiero po kilku sekundach dotarło do nich, że zrobili dokładnie to samo w stosunku do Luhana. Potem wszystko działo się w tak zawrotnym tempie, że nim ktokolwiek zdołał się zorientować, policjanci byli już pod domem Yasuo, chwilę później wyprowadzając go skutego kajdankami.

Yasuo w końcu przyznał się do wszystkiego i czego Luhan po dzień dzisiejszy nie potrafił zrozumieć, to chyba tego, że ten chłopak wprost szczycił się dokonanymi przez siebie czynami. Na pytanie jednego z policjantów, dlaczego to zrobił, odpowiedział, że po prostu chciał zniszczyć Jongina, który kiedyś zniszczył jego związek z Gayoon. Wszyscy, którzy ucierpieli przez te tygodnie, mieli dla tego chłopaka ogromne znaczenie, dlatego Yasuo postanowił uderzać w najczulsze punkty Jongina, wiedząc, że to zaboli go najbardziej.

Luhan później przestał interesować się sprawą Yasuo. Wiedział tylko, że ten otrzymał dość wysoki wyrok kary i na tym zakończył śledzenie jego losów. Tak samo nawet nie wiedział, co dokładnie dzieje się z mieszkańcami Neun. Od wyjazdu ani razu nie przemknęło mu przez myśl, by tam wrócić chociaż na kilka dni, żeby spotkać się z Gayoon, która pod koniec jego pobyty na wyspie stała mu się wyjątkowo bliska. Wiedział jedynie, że Taemin wrócił cały i zdrowy do domu, a plany pójścia na studia odłożył na następny rok, co pewnie niezmiernie ucieszyło troszczącego się o niego Kibuma. Stary Lee wrócił na Neun niedługo po tym, jak wszystko się wyjaśniło, jednak Luhan nie wiedział dokładnie, co działo się z nim przez ten czas.

Postanowił skutecznie odciąć się od Neun i ich wszystkich mieszkańców. To, co tam przeżył, na pewno na zawsze pozostanie w jego pamięci, jednak nie chciał mieć nic więcej wspólnego z tą wyspą. Wraz z powrotem do miasta, zdecydował się podjąć leczenie, by raz na zawsze wyjść z tego bagna, w które sam nieświadomie się wpakował.

Czując na talii czyjeś dłonie, uśmiechnął się pod nosem i przez ramię spojrzał na stojącego za nim bruneta. Mimo że Luhan zerwał wszelkie kontakty z wyspą i jej mieszkańcami, to z jeden osoby nie był w stanie zrezygnować. Ani przez chwilę nie namawiał Jongina na opuszczenie Neun, jednak ten stwierdził, że nie może dłużej mieszkać w miejscu, gdzie wszyscy go okłamywali. Poza tym przez to, co działo się w przez tamte tygodnie, oddalił się od swoich przyjaciół i chociaż z Gayoon wciąż niekiedy pisał, to nie chciał tam zostawać, wiedząc, że jego miejsce jest tam, gdzie znajduje się Luhan.

- Nie możesz spać? – spytał Kai, opierając brodę na ramieniu starszego chłopaka. Spojrzał spod opadającej na oczy grzywki na księżyc w pełni i jeszcze bardziej przywarł do ciała blondyna. – Wciąż myślisz o tym, co się stało?

- Po prostu ciężko czasami mi uwierzyć, że to się działo naprawdę – powiedział Luhan, odwracając się przodem do Jongina. Spojrzał chłopakowi w oczy i opuszkami palców przejechał po jego delikatnym policzku. – Również nie wierzę w to, że jesteś tutaj ze mną.

- Obiecałem, że w ciebie nie zwątpię – przypomniał Kai, opierając czoło o czoło blondyna. Uśmiechnął się do niego lekko i zaciągnął się słodką wanilią, która w dalszym ciągu towarzyszyła temu chłopakowi.

Jongin doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że czasami będzie bardzo ciężko, zwłaszcza że Luhan wciąż miewał dziwne napady złości, podczas których przestawał nad sobą panować. Mimo wszystko Kai nie zamierzał odchodzić, chociaż chwilami pojawiała się w jego głowie taka myśl. Gotów był wtedy spakować swoje wszystkie rzeczy i po prostu odejść, jednak wiedział doskonale, że są sobie przeznaczeni i prędzej czy później i tak wróciłby do Luhana. Poza tym obiecał mu w dniu wyjazdu z wyspy, że będzie z nim na dobre i złe, więc tym bardziej nie umiał odejść. Jednak to nie tak, że wiązała go zwykła obietnica. Nie, z Luhanem łączyło go więcej niż ktokolwiek mógłby przypuszczać. Kochał tego chłopaka i był w stanie poświęcić dla niego dosłownie wszystko. Nawet samego siebie.

- I zobaczysz, że z czasem się od niego uwolnisz – dodał brunet, wpatrując się w ciemne oczy Luhana, w których wciąż można było dostrzec ten znajomy błysk, którego wszyscy tak bardzo się bali, gdyż za bardzo kojarzył im się z Szatanem.

Nikt nie umiał racjonalnie wyjaśnić, skąd pomiędzy tymi dwoma takie duże podobieństwo. Może wynikało to z faktu, że obaj byli odrzuceni przez społeczeństwo, które nie umiało ich zaakceptować i które obarczyło ich winą za czyny, których nie popełnili. A może wynikało to też z faktu, że obaj kochali Jongina na swój własny sposób i chcieli dla niego jak najlepiej, chcieli bronić go przed światem. Tak, być może właśnie to ich do siebie upodobniało, jednak tego nigdy się nie dowiedzą.

- Wiem. Wierzę w to – wyszeptał blondyn, uśmiechając się lekko. Objąwszy Jongina w pasie, wtulił się mocno w jego tors i głośno westchnął, przymykając zmęczone powieki. – Chodźmy do środka.

Jongin złapał chłopaka za rękę i razem weszli do ciepłego mieszkania, pozostawiając za sobą nieprzyjemny chłód nocy. Gdy znaleźli się w przytulnej sypialni, położyli się od razu do łóżka i nie minęła minuta, jak Luhan zasnął w ramionach swojego partnera. Jongin przez dłuższą chwilę przyglądał się swojemu chłopakowi, po raz kolejny zapamiętując każdy szczegół jego delikatnej twarzy.

Dla niego Luhan zawsze będzie jak pięknie lśniący na niebie księżyc, który skrzętnie ukrywa swoje mroczne oblicze przed innymi ludźmi.

*

I oto koniec. Mam nadzieję, że nikogo nie zawiodłam, a jeśli tak, to przepraszam. Wiem, że jest parę rzeczy, które wciąż nie zostały wyjaśnione, ale najwidoczniej taki miałam zamiar. 

Jako że jest to już koniec Dark side of the moon, chciałabym prosić wszystkich, którzy to czytali, żeby zostawili po sobie jakiś komentarz. Kilka słów naprawdę wystarczy, a ja przynajmniej będę wiedziała, ile osób tak naprawdę śledziło tę historię :) 

Jeśli chodzi o kolejne opowiadanie, to już mam je w całości napisane. Jak już zdradziłam w odpowiedzi na jeden z komentarzy, będzie o BaekYeolu (nareszcie!). Rozdział pierwszy pojawi się zapewne za tydzień. 

To tyle ode mnie. Czekam na wasze opinie i do kolejnego opowiadania :)