You are my destiny

Rozdział pierwszy

 

Cause sometimes I miss knowing someone's there for me and feeling free
Free to stand beside the ocean in moonlight

Odczytawszy wiadomość, schował telefon do przedniej kieszeni spodni i wzdychając głośno, oparł się przedramionami o balustradę mostu, z którego roztaczał się widok na jedną z dzielnic Seulu. Czując na odsłoniętych ramionach powiew chłodnego wiatru, Baekhyun wyjął z plecaka bluzę baseballową i czym prędzej ją założył. Ponownie przewiesił przez ramię torbę i rozejrzał się dookoła, wzrokiem szukając swojego przyjaciela. Nie zobaczywszy go nigdzie, ponownie spojrzał na panoramę miasta, licząc na to, że chociaż tam zobaczy coś ciekawego. Niestety Seul już niczym nie potrafił go zaskoczyć. Miejsce, które dla większości ludzi jest przystanią i celem, do którego dążą przez całe swoje życie, dla Baekhyuna było zwykłym więzieniem, z którego już od dawna próbował się wyrwać. Wiedział jednak, że póki co jest to w ogóle niemożliwe. Być może kiedyś uda mu się uciec do innego mniejszego miasta, w którym nareszcie będzie mógł być sobą. Tak w stu procentach.

Gdy coś przesłoniło mu widoki, wzdrygnął się wystraszony i szybko odwrócił się przodem do stojącego za nim chłopaka. Luhan uśmiechał się szeroko, chyba nie zdając sobie sprawy z tego, jak swoim piętnastominutowym spóźnieniem zdenerwował Baekhyuna. Byun jednak nie skomentował tego, gryząc się w ostatnim momencie w język. Kłótnia z najlepszym przyjacielem, to ostatnie czego chciał.

- Wiem, przepraszam, ale musiałem mamie pomóc w kwiaciarni – powiedział Luhan, unosząc ręce w geście poddania. – Uwierz, że próbowałem się wymigać, ale ona chyba nie wie, co to aluzja – dodał i przewrócił teatralnie oczami.

- Okay, nie ma sprawy – rzucił Baekhyun, wzruszając ramionami.

- Coś się stało? – zapytał od razu Luhan, przyglądając się uważnie twarzy blondyna, na której przez chłodny wiatr pojawiły się urocze rumieńce. Wolał jednak o nich nie wspominać głośno, bo wiedział, że Baekhyun zaraz by się zdenerwował i zaczął narzekać, że wygląda, jak porcelanowa lalka, a później pewnie kilka razy uszczypnąłby się w dłoń, licząc, że to cokolwiek pomoże i rumieńce natychmiast znikną. – Hej, co jest? – powtórzył, widząc pochmurną minę przyjaciela.

- Nic takiego. Jongin napisał mi wiadomość, że świetnie bawi się na wyjeździe i strasznie żałuje, że mnie tam nie ma – wyjaśnił w końcu Baekhyun i odwrócił się przodem do balustrady. Oparł się o nią przedramionami i głośno westchnął, spoglądając przez ramię na szatyna, który wpatrywał się właśnie w panoramę miasta. – Pewnie okropnie za mną tęskni – dodał z przekąsem i prychnął głośno, mając ochotę coś rozwalić ze złości.

- Jesteś zły? – Luhan zapytał tak cicho, że Baekhyun z ledwością go usłyszał, dodatkowo utrudniły to przejeżdżające pod nimi samochody.

- Nie, nie jestem – mruknął blondyn, splatając dłonie w mocnym uścisku. Spojrzał na pobielałe kłykcie i momentalnie zwolnił uścisk. – Jestem wściekły. Po powrocie Kai będzie mi robił wyrzuty, że z nim nie pojechałem. Nie moja wina, że po ostatniej imprezie rodzice nie pozwolili mi jechać. I tak dobrze, że znieśli mi szlaban i mogę z domu wychodzić – westchnął ciężko, wpatrując się pustym wzrokiem w przestrzeń przed sobą.

Luhan zaśmiał się pod nosem i pokręcił głową z rozbawieniem. Na samo wspomnienie ostatniej imprezy, chciało mu się śmiać, jednak wiedział, że to tylko jeszcze bardziej zdenerwowałoby Baekhyuna, więc zamiast cokolwiek mówić, po prostu ugryzł się w język i uśmiechnął się do samego siebie. Mimo wszystko wizja pijanego przyjaciela, który z ledwością może sobie trafić kluczem do zamka i w ostateczności staje on twarzą w twarz ze zdenerwowaną do granic możliwości mamą, nie opuszczała Luhana przez dłuższą chwilę, jednak udało mu się powstrzymać przed zaśmianiem się na głos. Chłopak chyba nigdy nie widział państwa Byun w takim stanie. Na szczęście przy Luhannie nie krzyczeli aż tak bardzo na swojego nastoletniego syna, obiecując mu, że porozmawiają z nim następnego dnia. Baekhyun miał to szczęście, że złość szybko opuściła jego rodziców i nazajutrz dostał jedynie reprymendę i miesięczny szlaban na wychodzenie z domu, a zwłaszcza spotkania z kolegami, w tym z Jonginem, który to wyciągnął Baekhyuna na imprezę zorganizowaną w mieszkaniu kolegi. Byun nie miał do niego żadnych pretensji, w końcu zgodził się wtedy z nim pójść i bez zająknięcia wypijał kolejne szklanki z mocnymi drinkami. Niestety zapomniał, że miał dość słabą głowę i już w połowie zabawy leżał praktycznie nieprzytomny na kanapie w salonie. Jongin zresztą nie był w lepszym stanie, przez co Baekhyun musiał zadzwonić po Luhana, by ten po niego przyszedł i odprowadził go do domu. Kai został wtedy u swojego kolegi w mieszkaniu, co chyba było najlepszym rozwiązaniem, bo gdyby państwo Byun zobaczyli jeszcze jego w tak opłakanym stanie, to ta dwójka marnie by skończyła.  

- Dobra, chodźmy do Chena. Strasznie zmarzłem i muszę napić się gorącej czekolady – zarządził po jakimś czasie Baekhyun, odpychając się od balustrady. Nagle jego stopa ześlizgnęła się z krawężnika i nim Luhan zdążył go złapać, blondyn przypadkiem wpadł na przechodzącego obok chłopaka. Nieznajomy złapał go w pasie i ustawił do pionu, uśmiechając się przy tym szarmancko.

- Przepraszam, gapa ze mnie – wymruczał speszony Baekhyun, momentalnie się rumieniąc. Czuł pulsujące od nadmiaru krwi policzki, a z tego wszystkiego zapomniał o zasadzie szczypania się w rękę, która chyba i tak okazałaby się nieprzydatna.

- Nic się nie stało. Następnym razem uważaj. Takiemu uroczemu chłopakowi nie do twarzy z gipsem na ręce – powiedział niskim głosem i w dalszym ciągu uśmiechając się do Baekhyuna, odsunął się na kilka kroków i po chwili oddalił się w swoją stronę.

- Nie mogłeś zapytać, jak ma na imię? – Luhan uderzył przyjaciela w ramię i posłał mu mordercze spojrzenie.

- Kiedy?! – wrzasnął Baekhyun, masując obolałe miejsce. Ramię tak bardzo bolało, że całkowicie zapomniał o bolącej kostce. – Kiedy prawie się zabiłem, upadając na chodnik czy kiedy ten… przystojny i mega szarmancki chłopak mnie ratował? – popatrzył spod byka na szatyna i przewrócił teatralnie oczami, jak to zawsze miał w zwyczaju robić, gdy coś niesamowicie go zirytowało.

*

Opadł zmęczony na kanapę w przestronnym salonie mieszkania i podłożył miękką poduszkę pod głowę. Głośne westchnięcie wydobywające się z ust Baekhyuna rozeszło się echem po pokoju i nawet obudziło śpiącą na fotelu po przeciwnej stronie dziewięcioletnią suczkę, która poderwała się z miejsca i rozejrzała dookoła, jakby chcąc sprawdzić, że jej właścicielowi nic się nie stało. Baekhyun uśmiechnął się promiennie i odwrócił na bok, po czym poklepał wolne miejsce obok siebie, dając Nali znak, że może do niego dołączyć. Suczka zeskoczyła z fotela i podreptała do kanapy, machając przy tym ogonem na wszystkie strony. Chłopak zaśmiał się, kiedy Nala oparła się przednimi łapami o sofę i spojrzała na niego swoimi wielkimi, ciemnymi ślepiami, tym samym prosząc go o pomoc w wejściu na mebel.

- Albo przytyłaś, albo się starzejesz skoro ci się nawet na kanapę nie udaje wyskoczyć – westchnął rozbawiony Baekhyun, kładąc suczkę przy swoim brzuchu. Podrapał ją za uszami i mocniej wtulił twarz w miękką poduszkę.

Baekhyun czasami nie mógł uwierzyć w szczęście niektórych ludzi. Sam należał do tych pechowców, którzy muszą starać się z całych sił, by cokolwiek osiągnąć. Dobrze, że chociaż miał swojego „mężczyznę” od siedmiu boleści i nie musiał się przejmować, że pewnego dnia zostanie całkowicie sam. Był z Jonginem już dwa lata i o ile jeszcze na początku związku w ogóle nie dawał im szansy na zbudowanie czegokolwiek trwałego, o tyle teraz – po tych wszystkich kłótniach, rozstaniach, powrotach, krzykach i wyzywaniu się od najgorszych – wiedział, że przetrwają wszystko, nawet najsilniejszy podmuch wiatru, a tym bardziej pędzące wprost na nich tornado. Przynajmniej tak mu się wydawało, bo rzeczywistość wciąż potrafiła go nieźle zaskoczyć. Poza tym nadal nie powiedział o Jonginie swoim rodzicom, wiedząc doskonale, jakby zareagowali na wieść o tym, że ich syn od tak długiego czasu z kimś się spotyka i to w dodatku z drugim chłopakiem. Może państwo Byun byli tolerancyjni, jednak Baekhyun wiedział, że w tej kwestii nie mógłby u nich szukać wsparcia.

Dzwonek telefonu wyrwał chłopaka z zamyślenia, a Nalę z drzemki, którą postanowiła sobie uciąć zaraz po tym, jak Byun przestał drapać ją za uszami. Blondyn sięgnął z ledwością po leżący na stoliku telefon i spod przymrużonych powiek spojrzał na wyświetlacz, na którym pojawiło się zdjęcie roześmianego Jongina.

- Cześć! – przywitał się wesoło, a Baekhyun już po samym jego głosie rozpoznał, że musiał wypić kilka piw. – Co u ciebie słychać?

- W sumie to nic. Jestem zmęczony, bo przez pół dnia łaziłem z Luhanem i Chenem po mieście – powiedział posępnie, odwracając się na plecy. 

Czasami Jongin zachowywał się niczym małe dziecko, które nie potrafi się na niczym skupić i tylko ogląda rozbieganymi oczkami znajdujący się dookoła niego świat. Był całkowitym przeciwieństwem Baekhyuna, jednak to nie przeszkadzało mu z nim być. Może właśnie chodziło o to, by miał przy sobie kogoś takiego, jak on. To takie uzupełnienie, idealne dopełnienie. Kiedy Byun miał zły humor, Jongin swoim głupim, dziecinnym i jakże rozczulającym zachowaniem potrafił zmienić to w przeciągu kilku sekund. Najważniejsze jednak, że przy nim był pomimo tego, jak nieznośny bywał.

- O, to musiało być ciekawie – stwierdził z nutką ironii w głosie. – To prawdziwe dusze towarzystwa.

- Daruj sobie, Kai – burknął oburzony Baekhyun, przewracając teatralnie oczami. – Mogłeś nie wyjeżdżać w góry, to z tobą spędzałbym czas – dodał, wykrzywiając usta w dziwnym grymasie.

- Ty znów o tym? – Jongin jęknął przeciągle, wprawiając swojego chłopaka w jeszcze większą irytację. – Wakacje niedługo się kończą. Chciałem jeszcze skorzystać z wolnego. Nie moja wina, że nie chciałeś ze mną jechać.

- Pojechałbym, gdyby nie ten przeklęty szlaban, ty kretynie! – Baekhyun ze złości zmienił ton głosu na ostrzejszy i poderwał się do pozycji siedzącej, płosząc tym samym leżącą obok Nalę. – Dobra, wiesz co? Nie chce mi się z tobą gadać. Widzę, że doskonale bawisz się beze mnie, więc nie wiem, po co zadzwoniłeś.

- Też nie wiem – mruknął Jongin i głośno westchnął. – Może dlatego, że chciałem pogadać ze swoim chłopakiem, bo się za nim stęskniłem, ale najwidoczniej pomyliłem numery, bo zamiast mojego uroczego Baekhyuna odebrał jakiś idiota, któremu się okres zbliża!

- Goń się, Kim – warknął Byun i szybko się rozłączył, obawiając się, że jeszcze chwila, a powiedziałby coś o wiele gorszego.

Nienawidził, kiedy się kłócili, chociaż ostatnio takie sytuacje miały coraz częściej miejsce. Nie potrafił wyjaśnić, dlaczego tak jest. Chwilami Jongin tak bardzo działał mu na nerwy, że najchętniej walnąłby go w ten pusty łeb i kazałby mu się wynosić z jego życia. Od dłuższego czasu Baekhyun zaczął traktować związek z Jonginem, jako zabezpieczenie przed samotnością, której się tak bardzo bał. Może to było głupie i niejedna osoba popukałaby się palcem w czoło, a później powiedziała, że Byun jest nienormalny skoro tak do tego podchodzi, ale on sam doskonale wie, co dzieje się z nim za każdym razem, gdy zostaje sam choćby na chwilę.

*

Panujący w mieszkaniu półmrok był tak przyjemny dla jego zmęczonych oczu, że nie miał najmniejszej ochoty zapalać światła w salonie. Wiedział jednak, że jeśli tego nie zrobi, to potknie się o najbliższą przeszkodę i na zakończenie tego beznadziejnego dnia wybije sobie wszystkie zęby. Po omacku odszukał włącznik i pstryknął go jednym palcem, automatycznie przymykając zmęczone powieki. Gdy tylko salon wypełniło ostre światło, czarnowłosy chłopak jęknął przeciągle i poszedł do kuchni, gdzie docierało ono z niewielkim natężeniem. Z lodówki wyjął butelkę piwa i wrócił do dużego pokoju, od razu sięgając po leżący na szafce pilot. Włączył telewizor i nawet nie zwracając uwagi na to, co leci, podszedł do okna, za którym roztaczał się widok na podwórko z placem zabaw dla dzieci.

Chanyeol westchnął głośno i jednym ruchem dłoni pozbył się kapsla z butelki. Zimne piwo natychmiast orzeźwiło umysł bruneta, jednak nie na długo, gdyż był tak zmęczony po całym dniu biegania po Seulu, że już po kilku łykach poczuł otumaniający jego umysł alkohol. Postawił butelkę na parapecie i oparł się o niego dłońmi, wbijając zimne spojrzenie w widok za oknem. Już dawno w jego oczach nie można było dostrzec iskierek radości, które niegdyś towarzyszyły mu na każdym kroku. Sam nie wiedział, kiedy się taki stał. To po prostu się stało. Może przechodził metamorfozę przez dłuższy czas, a może to zdarzyło się z dnia na dzień? Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie i nie żałował. To, kim był kiedyś, zostawił już dawno za sobą. Zmienił się i musiałby się stać cud, by zechciał wrócić do dawnego siebie.

Przez nieuwagę myśli Chanyeola powędrowały kilka godzin wstecz do chwili, kiedy wpadł na niego tamten chłopak. Automatycznie jego usta wykrzywiły się w lekkim uśmiechu, jednak gdy zorientował się, co takiego robi, momentalnie spoważniał, przybierając kamienny wyraz twarzy. Chanyeol przez chwilę czuł się zazdrosny. Zazdrosny o tą beztroskość, która biła od blondyna, o to, że z taką łatwością przychodziło mu uśmiechanie się. Dlaczego on tego nie potrafił? Dlaczego nie umiał być tym, kim chcieliby go widzieć bliscy?

Ponieważ udawanie było bardziej męczące, niż cokolwiek innego.

*

Kolejna pusta butelka po piwie wylądowała obok fotela, w którym siedział od dobrych trzech godzin. Zadowolony ze swojego pomysłu zabrania od razu sześciopaku piwa, siedział przed telewizorem i oglądał jakąś denną komedię romantyczną. Już po kilku minutach filmu przewidział zakończenie, jak zwykle szczęśliwe, jednak mimo niechęci do tego gatunku, nie potrafił przełączyć kanału na inny. Może podświadomie potrzebował właśnie czegoś takiego? Sam już nie wiedział, co było mu potrzebne, ale na pewno był to spokój, który nagle został zakłócony przez głośny dzwonek do drzwi. Nie miał siły podnosić się z fotela, dlatego jedynie krzyknął, że drzwi są otwarte i można wchodzić. Słysząc stukot obcasów, domyślił się, że to Amber przyszła go odwiedzić i sprawdzić, jak sobie radzi. To było do przewidzenia i już naprawdę miał dość takich wizyt. Był przecież prawie dorosły i kto, jak kto, ale on potrafił sobie poradzić. Radził sobie, kiedy uciekł z domu w wieku szesnastu lat, to dlaczego miałoby być inaczej po niespodziewanej śmierci rodziców?

- Czemu mnie to nie dziwi – powiedziała pochmurnie Amber, zakładając ręce na biuście. Ogarnęła wzrokiem całe pomieszczenie, nie omijając leżących przy fotelu pustych butelek po piwie i nieco spitego Chanyeola, który jak zahipnotyzowany wpatrywał się w ekran telewizora. – Ogarnij się. Śmierdzi od ciebie, jak od żula.

- Trudno – mruknął krótko i ponownie upił łyk zimnego piwa. – Jeśli ci to przeszkadza, to nic cię tutaj nie trzyma. Możesz wyjść.

- Naprawdę właśnie tego chcesz, Chan? – spytała cichym głosem, przysiadając na podłokietniku fotela, w którym siedział chłopak. – Wiem, że cierpisz po stracie rodziców, ale minęło już tyle miesięcy… Czas zapomnieć i ruszyć do przodu.

- Wiem – burknął nieprzyjemnie, odsuwając się od dziewczyny.

Nie miał najmniejszej ochoty na utrzymywanie bliskości z Amber. Po tym, czego się o niej dowiedział, nie potrafił patrzeć na nią tak, jak kiedyś. Nie umiał się nawet do niej uśmiechnąć, gdy tak wpatrywała się w niego swoimi wielkimi oczami. Nie była już jego Amber. Była dziewczyną lecącą na dwa fronty, a kto wie, czy jeszcze po drodze nie zaliczała innych facetów. Chanyeol nie potrafił dzielić się swoją kobietą, a skoro Amber okazała się inna, to należało zakończyć to raz na zawsze. Ktoś, kto dopuścił się raz zdrady, będzie robił to notorycznie – przynajmniej według niego. To tak, jakby nałóg: narkoman zawsze pozostanie narkomanem, alkoholik alkoholikiem, a dziewczyna, która raz dopuściła się zdrady będzie robiła to nadal.

- Skoro wiesz, to dlaczego wciąż tkwisz w tym samym miejscu? – spytała cicho, bojąc się reakcji chłopaka.

Ponieważ tak jest wygodniej, przemknęło mu przez myśl, w momencie kiedy podnosił się z wygodnego fotela. Dopił do końca piwo, a butelkę rzucił na podłogę i poszedł do kuchni. Nie chciał mieć z tą dziewczyną nic wspólnego. Sam nie wiedział, kiedy to, co do niej czuł wygasło. Być może nigdy nie było pomiędzy nimi żadnego uczucia? Może to tylko strach przed samotnością wciąż powstrzymywał go przed zerwaniem z Amber? Już sam nie wiedział i powoli zaczynał się w tym wszystkim gubić. Nie był ideałem, a co najważniejsze nie był jej ideałem i już dłużej nie potrafił udawać, że ten związek i to, co się w nim dzieje mu pasuje. Przez ostatnie miesiące udawał przed każdym i chyba właśnie nadszedł czas zerwania z twarzy maski, nadszedł czas zmian, które powinny były nadejść o wiele wcześniej. Może wtedy uniknąłby tego cierpienia towarzyszącego mu za każdym razem, gdy kładł się do łóżka, zamykał oczy i widział swoich nieżyjących rodziców.

- Chan, wszystko w porządku? – zapytała zaniepokojona Amber, podchodząc do bruneta. Gdy dotknęła delikatnie jego ramienia, zadrżał przestraszony i odwrócił się do niej przodem. – Kochanie, wszystko się ułoży. Może czas wrócić na terapię?

- Pewnie, najlepiej wysłać mnie na terapię, żeby pozbyć się problemu, tak? – zaśmiał się kpiąco, przekrzywiając nieco głowę. Uważnie przyjrzał się twarzy dziewczyny, na której malowało się zaskoczenie, i prychnął głośno. – Wiesz, co jest w tobie najgorsze? Nie to, że mnie zdradziłaś, ale to, że nie potrafisz odpuścić. Ile razy chciałem od ciebie odejść, co? Milion, a ty za każdym razem zmuszałaś mnie do powrotu. Teraz już nie dam się nabrać na twoje gierki.

- Co chcesz przez to powiedzieć? – wyszeptała drżącym głosem, chcąc dotknąć ciepłą dłonią policzka Chanyeola. Widząc jego zimne spojrzenie, wycofała rękę i opuściła ją wzdłuż tułowia.

- Tylko tyle, że to koniec. Przepraszam, że zmarnowałaś na mnie tyle czasu i tak bardzo się ze mną nudziłaś, że musiałaś pójść do łóżka z innym – powiedział oschłym tonem i uśmiechnął się kpiąco. – Rzeczy zabierz teraz, bo inaczej wylądują na śmietniku albo oddam je biednym.

- Skąd o tym wiesz? – Amber otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia, a jej dolna szczęka nieco opadła.

- Widocznie Seul nie jest aż tak duży, jakby mogło się co poniektórym wydawać – zauważył i wyszedł z kuchni, omijając dziewczynę szerokim łukiem. – Lepiej zabierz rzeczy, jeśli nie chcesz szukać ich na śmietniku!