Dark side of the moon

12. Wyklęci.

Jongin przeczesał palcami włosy leżącego obok niego Luhana i uśmiechnął się promiennie, gdy chłopak jeszcze mocniej wtulił się w jego bok. Wokół nich panowała idealna cisza, a w powietrzu unosiła się przyjemna woń polnych kwiatów i słodkiej wanilii. Brunet przymknął powieki i westchnął cicho, zaciągając się zapachem pochodzącym od śpiącego blondyna.

Uwielbiał takie chwile jak te, gdy mogą pobyć tylko we dwóch, ciesząc się swoją obecnością. Jonginowi z początku ciężko było się przyznać do tego, jak bardzo uzależnił się od tego chłopaka, jednak z czasem zaczęło mu się to nawet podobać. Wiedział, że każdy dzień będzie lepszy od poprzedniego, a wszystko dzięki Luhanowi, który chyba nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo zmienił swojego chłopaka. I może nie tylko jego.

Ciszę przerwał głośny trzask łamanej gałęzi, która pękła z pewnością pod czyimś naporem. Przestraszony Jongin poderwał się na kocu i rozejrzał dookoła siebie, szukając wzrokiem niechcianego intruza. Zdołał jedynie ujrzeć poruszające się gałęzie pobliskich krzaków i zaraz ponownie zapanowała nieprzerwana żadnym szelestem cisza.

Brunet spojrzał na śpiącego w najlepsze Luhana i powoli wysunął spod niego swoje zdrętwiałe ramię. Sam nie wiedział, dlaczego w ogóle zdecydował się wstać, jednak coś kazało mu się rozejrzeć po okolicy. Upewniwszy się, że blondyn wciąż śpi, odszedł w stronę miejsca, gdzie chwilę wcześniej ktoś najwyraźniej stał. Z każdym kolejnym krokiem serce chłopaka coraz szybciej biło, a w głowie zaczęło rodzić się dziwne uczucie lęku, chociaż doskonale wiedział, że nie ma się czego bać. Pewnie tyle zamieszania narobiła niewielka wiewiórka albo inne przechodzące tamtędy zwierzę.

Jongin już miał odpuścić dalsze przeczesywanie niewielkiego skrawka lasu, gdy usłyszał nagle groźne warczenie dobiegające ze znajdujących się obok krzaków. Chłopak napiął ze strachu mięśnie, spojrzał w stronę zarośli i zrobił krok w tył, widząc wyłaniającego się z nich czarnego wilka. Serce Jongina momentalnie zamarło, a ciało zesztywniało, nie pozwalając mu wykonać choćby najmniejszego ruchu. Jedyne, o czym wtedy myślał Kai, to czy Luhan jest bezpieczny. Bał się, że jemu także może grozić niebezpieczeństwo, bo przecież niedaleko znajdował się koc i śpiący na nim blondyn.

Jongin zaczął się powoli cofać, ciągle obserwując wilka. Jego ciemne ślepia połyskiwały w promieniach słońca, które przedzierały się przez korony wysokich drzew. W pewnym momencie stopa bruneta zahaczyła o wystający korzeń, przez co upadł na twardą ziemię. Wilk podszedł do chłopaka i stanął nad nim, ciemnymi ślepiami wpatrując się w jego twarz, na której malowało się przerażenie. Zwierzę kłapnęło pyskiem i wyszczerzyło ostre kły, zbliżając je do karku Jongina, gdzie znajdowała tętnica, w której od nadmiaru adrenaliny z niesamowitą szybkością pulsowała krew. Chłopak zacisnął powieki i wstrzymał oddech, czekając na najgorsze.

- Kai! Kai! Obudź się!

Brunet otworzył oczy i spojrzał na pochylającego się nad nim wilka. Wrzasnął z przerażenia i poderwał się na posłaniu, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że to nie wilk się nad nim pochylał, ale przestraszony Luhan. Blondyn wpatrywał się w swojego chłopaka szeroko otwartymi oczami, nie bardzo wiedząc, co się właśnie stało.

- Ale miałem dziwny sen - wyszeptał przejęty Kai, wciąż nie mogąc zapanować nad szybkim biciem serca. Rozejrzał się dookoła siebie i odetchnął z ulgą, gdy ujrzał znajome ściany swojego pokoju. - Śniłeś mi się ty i... Szatan.

- Szatan? - podchwycił natychmiast Luhan, odgarniając z czoła chłopaka kosmyki wilgotnych od potu włosów. - To był tylko sen. Już wszystko w porządku - wyszeptał, kładąc Jongina z powrotem na łóżko. Przytulił się do niego mocno i złożył na ustach chłopaka czuły pocałunek. - Prześpij się jeszcze. Dopiero piąta.

Kai zamruczał coś niezrozumiale pod nosem i wtulił się w gorące ciało Luhana. Jeszcze przed tym jak ponownie zasnął, spojrzał blondynowi w oczy i na chwilę zamarł, dostrzegając w jego oczach znajom błysk. Zaraz po tym przymknął powieki i nim się obejrzał, ponownie został ukołysany zapachem wanilii.

*

Od pożaru baru minęło kilka dni, podczas których mieszkańcy starali się doprowadzić tamto miejsce do porządku, o ile była w ogóle ku temu konieczność. Po drewnianym budynku pozostało jedynie pogorzelisko i kilka stojących samotnie pali, które i tak później rozsypały się, gdy kilku mężczyzn chciało je usunąć. Nikt nie wiedział, kto mógł to zrobić. Nie rzucali bezmyślnie oskarżeń, co chyba wynikało z faktu, że żaden z mieszkańców nie miał tak naprawdę odwagi, by to zrobić. Stanowili społeczność i nawet taki wypadek nie był w stanie tego zmienić. Co prawda niekiedy można było usłyszeć nieśmiałe rozmowy pomiędzy mieszkańcami, z których wynikało, że o wszystko podejrzewają młodego Yasuo, ale wszystko to kończyło się właśnie tylko na rozmowach i niczym więcej. Nikt nie powiedział tego na głos, nie miał nawet dowodów na to, że to właśnie ten chłopak podłożył ogień, który doszczętnie strawił bar.

Jongin stał przy Luhannie i szklistymi oczami wpatrywał się w pozostałości po drewnianym budynku. Nie chciał nawet myśleć o tym, jak zareaguje stary Lee, gdy w końcu wróci na wyspę i zobaczy, że jego bar spłonął. Wiedział tylko tyle, że nie chce być wtedy w pobliżu tego mężczyzny, który w gniewie jest w stanie pobić niewinną osobę.

Czując na dłoni delikatny uścisk, spojrzał na Luhana i lekko się do niego uśmiechnął, a raczej chciał, bo zamiast uśmiechu na jego twarzy pojawił się niewyraźny grymas.

- Idziemy się przejść? – zaproponował Lu, wzmacniając uścisk wokół dłoni Jongina. Ten w odpowiedzi skinął głową i westchnął cicho, pozwalając poprowadzić się blondynowi w obranym przez niego kierunku. – Dlaczego jesteś taki smutny? Chodzi o bar?

- Też. Po prostu ostatnio wszystko się chrzani – wyjaśnił Kai, wzruszając ramionami. Czując na sobie wzrok Luhana, spojrzał na niego i momentalnie pożałował swoich wcześniejszych słów, gdy zobaczył smutną minę swojego chłopaka. – Lulu, nie miałem na myśli nas – sprostował od razu i zaszedł blondynowi drogę, przez co ten wpadł na niego, uderzając nosem w szczękę bruneta. – Chodzi o to wszystko, co się ostatnio stało. Najpierw stary Lee przepadł bez wieści, potem ktoś napadł Gayoon, nawet Taemin nie odzywa się od momentu, w którym dostałem tego esemesa, a to do niego niepodobne. Jeszcze Sulli i teraz ten bar… - powiedział ściszonym głosem, rozmasowując dłonią obolałą szczękę. – Jedyne, co jest w tym wszystkim pozytywne, to fakt, że mam ciebie – dodał i uśmiechnął się uroczo, po czym dał Luhanowi pstryczka w nos.

- Dwa razy bym tego nie powiedział.

Słysząc za sobą znajomy głos, Kai obejrzał się za siebie i posłał przyjaciołom promienny uśmiech.

- Dawno się nie widzieliśmy – przyznał Jongin, podchodząc do chłopaków, którzy automatycznie się cofnęli, jakby obawiając się bruneta. – Co jest? Obraziliście się na mnie?

- Niech twój chłoptaś ci to wyjaśni – burknął Kibum, patrząc morderczym wzrokiem na stojącego tuż za brunetem Luhana, który na te słowa otworzył szeroko oczy i rozdziawił lekko usta, nie bardzo wiedząc, do czego ten chłopak zmierza. – Co się tak patrzysz? Doskonale wiemy, że to ty za tym wszystkim stoisz! – wykrzyczał w końcu, nie mogąc już dłużej dusić tego w sobie.

- Co? O czym ty, do jasnej cholery, mówisz?! – odezwał się zaskoczony Jongin, automatycznie osłaniając Luhana swoim ciałem, jakby w obawie, że zaraz Kibum z Jonghyunem zaczną rzucać w niego kamieniami. – Jak możesz go oskarżać? Przecież doskonale wiesz, że Luhan by tego nie zrobił!

- Nie? – prychnął Kibum, wyrywając się swojemu chłopakowi z uścisku, którym w ten sposób powstrzymywał go przed rzuceniem się na chłopaków. Roztrzęsiony podszedł do Jongina i spojrzał mu prosto w oczy. – A jak wyjaśnisz fakt, że wszystko to zaczęło się dziać niedługo po tym, jak Luhan sprowadził się na wyspę, co? Jak wyjaśnisz fakt, że Gayoon wtedy w lesie widziała chłopaka o jasnych włosach? A zniknięcie Taemina? Przecież jesteście ze sobą wyjątkowo blisko i Luhan doskonale o tym wie! Nie widzisz tego, że twój chłopak pozbywa się wszystkich twoich bliskich? – Kibum zerknął przez ramię Jongina i zatrzymał wzrok na twarzy przerażonego Luhana.

- Yah! Przestań! – krzyknął Kai, odpychając od siebie zaskoczonego Kibuma. – Jesteście nienormalni! Gdybyście znali Luhana, wiedzielibyście, że nigdy by czegoś takiego nie zrobił!

- Najwyraźniej to ty go nie znasz – wyszeptał Kibum, odsuwając się od bruneta. – Może i wygląda jak niewinne dziecko, ale nie powiesz mi, że nie widzisz tego, że…

- Bummie, przystopuj – poprosił Jonghyun, domyślając się, do czego zmierza chłopak.

- Nie widzę czego, co? – spytał Jongin, zakładając ręce na torsie. Spojrzał z góry na przyjaciół i uniósł brew, niedowierzając, że w ogóle prowadzi z nimi tę rozmowę. Nie mógł uwierzyć, że osoby, które zna od dziecka, teraz odwracają się od niego i w dodatku niesłusznie oskarżają jego chłopaka. – No, powiedz!

- Nie widzisz podobieństwa między nim a Szatanem? – powiedział w końcu Kibum, a Jonghyun westchnął ciężko, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Nie widzisz jego oczu? Przecież doskonale znasz Szatana! Pamiętasz jego oczy!

- Czy ty siebie słyszysz?! – krzyknął Jongin, gestykulując żwawo rękoma. Podszedł do przyjaciela i spojrzał na niego z góry. – Chcesz mi wmówić, że Luhan jest… wilkołakiem? – parsknął w końcu śmiechem i przeniósł wzrok na stojącego obok Jonghyuna. – Idźcie się leczyć lepiej – dodał już poważnym tonem głosu i odwrócił się przodem do Luhana, który z tego wszystkiego znieruchomiał, jedynie przysłuchując się tej kłótni.

Kai złapał swojego chłopaka za rękę i razem odeszli w stronę domu bruneta, nie chcąc dłużej przebywać w towarzystwie Kibuma i Jonghyuna. Jongin miał do nich ogromny żal i wciąż ciężko było mu uwierzyć, że oskarżyli Luhana o wszystko to, co do tej pory wydarzyło się na wyspie. Oczywiście Kai nie był głupi i już dawno dostrzegł fakt, że zaczęło się to dziać niedługo po przybyciu rodziny Lu, jednak ani przez chwilę nie pomyślał o tym, że Luhan mógłby stać za atakiem na Gayoon, a tym bardziej za śmiercią Sulli.

Wciąż mocno skonfundowany Kai spojrzał na idącego obok niego blondyna i widząc spływające po jego policzkach pojedyncze łzy, momentalnie się zatrzymał i stanął przed nim, zamykając go w szczelnym uścisku silnych ramion.

- Ty… Ty im nie wierzysz, prawda? – wyszlochał Luhan, zaciskając dłonie na koszulce swojego chłopaka. – Ja naprawdę nic złego nie zrobiłem.

- Wiem – szepnął Kai, gładząc delikatnie plecy trzęsącego się blondyna. – Nie mam pojęcia, co strzeliło im do tych durnych łbów, ale ja im nie wierzę. Obiecałem ci, że nigdy w ciebie nie zwątpię i zamierzam dotrzymać obietnicy. Poza tym – odsunął się od Luhana i uśmiechając się do niego pocieszająco, starł z jego policzków łzy – coś takiego jak wilkołaki nie istnieje – dokończył i pocałował chłopaka w czoło, sprawiając tym błahym gestem, że Luhan nareszcie się uśmiechnął.

- Dziękuję. Myślałem, że po tym, co usłyszałeś, nie będziesz chciał mieć ze mną nic wspólnego – powiedział blondyn, wpatrując się w oczy Jongina.

- Nawet nie wiesz, jak wiele chcę mieć z tobą wspólnego – zamruczał Kai, przysuwając się do Lu. Uśmiechnął się krótko, a później złączył ich usta w czułym pocałunku. Minęła dłuższa chwila, nim odsunął się od chłopaka i palcami odgarnął z jego czoła jasne kosmyki włosów.

- Co takiego chcesz mieć ze mną wspólnego? – podjął Luhan, idąc za brunetem w stronę jego domu. Wzmocnił uścisk wokół dłoni chłopaka i spojrzał uważnie na jego profil, niecierpliwie oczekując odpowiedzi.

- Przyszłość – rzucił beztrosko Kai i uśmiechnął się promiennie, gdy podchwycił wzrok swojego partnera. – Zostań dzisiaj u mnie na noc – poprosił, czując, że teraz nie powinien spuszczać Luhana z oka.

Bał się, że Kibumowi coś jeszcze odbije, a powszechnie wiadomo, że gdy ten chłopak coś sobie ubzdura, to gotów jest się posunąć do wszystkiego. Co prawda Kai wciąż liczył na to, że Jonghyun na niego jakoś wpłynie, jednak wiedział, że on jest wyjątkowo podatny na urok Kibuma i w końcu sam zacznie wierzyć w to, że Luhan jest największym ucieleśnieniem zła na tym świecie.

- Dobrze, ale muszę powiedzieć o tym rodzicom i zabrać kilka swoich rzeczy – powiedział blondyn, opierając głowę na ramieniu swojego chłopaka. – Idź do siebie, a ja szybko pójdę do domu i przyjdę później do ciebie – zaproponował, stając przed Jonginem, który zrobił nietęgą minę, jeszcze raz dokładnie analizując propozycję. – Proszę. Przecież nic mi się nie stanie. Szybko się uwinę i nim się obejrzysz, będę w twoim domu.

 - W porządku – rzucił niechętnie Kai, przeczesując palcami aksamitne włosy Luhana. Wtedy w głowie bruneta pojawiła się dziwna myśl, że w dotyku kosmyki blondyna są podobne, do sierści Sulli, jednak zaraz odgnił od siebie to skojarzenie, dochodząc do wniosku, że to śmieszne. – Tylko, gdyby coś się działo, to masz do mnie dzwonić, dobrze?

- Przecież chyba Kibum nie spali mnie na stosie, prawda? – zaśmiał się Luhan, wpatrując się z rozbawieniem w swojego chłopaka.

- Z nim to wszystko jest możliwe. Później z nim porozmawiam i wybiję mu z głowy te durne pomysły – westchnął i pocałował Luhana czule w usta. – Zmykaj do domu i jak najszybciej przychodź do mnie – poprosił i jeszcze na sam koniec przytulił do siebie chłopaka, po czym popchnął go w stronę, gdzie znajdował się dom rodziny Lu.

*

Nieco zdyszany przekroczył nareszcie próg posiadłości i zdjąwszy w przedpokoju buty, od razu udał się do swojego pokoju, by spakować kilka potrzebnych rzeczy. Nawet nie zwrócił uwagi na siedzących w salonie rodziców, którzy byli tak pochłonięci oglądanym właśnie filmem, że chyba nie zauważyli pojawienia się Luhana. Zresztą, nie miał czasu na ucinanie sobie z nimi pogaduszek, bo też nie było tematu, na który mogliby porozmawiać. Wszyscy w kółko mówili tylko o podpaleniu baru i chłopak powoli miał już tego dość. Wiedział, że jeśli tego wieczoru Kai choć słówkiem o tym wspomni, to w końcu nie wytrzyma i wykrzyczy mu w twarz, że naprawdę ma gdzieś to, co stało się z tym cholernym barem i jeszcze doda, że zajmowanie się nim było jedynie stratą czasu, a stary Lee powinien być wdzięczny podpalaczowi, że puścił z dymem tę starą ruderę.

Nie, tego nie mógłby powiedzieć własnemu chłopakowi, ale był pewien, że mocno się zdenerwuje, gdy Kai zacznie o tym mówić, a w złości można rzec różne rzeczy, których później się żałuje.

Wrzuciwszy do plecaka najpotrzebniejsze rzeczy, omiótł uważnym spojrzeniem pokój i upewniwszy się, że wszystko zabrał, wyszedł z pomieszczenia, przymykając za sobą drzwi. Na dworze powoli zapadał zmrok, co trochę zaniepokoiło Luhana. Wiedział, że musi do domu Jongina dostać się jak najszybciej i nawet był skłonny poprosić swojego tatę, by go odwiózł, jednak nim wszedł do salonu, by poinformować rodziców o nocowaniu u chłopaka, do jego uszu dotarł fragment ich rozmowy.

- Myślisz, że to on? – zapytał pan Lu, nie zdając sobie sprawy z tego, że tuż za ścianą stoi Luhan i wszystkiemu się przysłuchuje.

- A jak inaczej to wyjaśnisz? – Głos pani Lu wyraźnie drżał. Spojrzała szklistymi oczami na swojego męża i cicho westchnęła. – To się powtarza, rozumiesz? Napaści na niewinne osoby, podpalenie… Jeszcze ten pies. Myślę, że to on…

- Obyś nie miała racji, bo jeśli tak, to stracimy go na zawsze – powiedział mężczyzna i przytulił do siebie roztrzęsioną żonę, nawet nie zauważając przemykającego przez przedpokój Luhana, który w pośpiechu założył jedynie buty i wyszedł po cichu z domu, nie pozostawiając najmniejszego śladu po swojej obecności.

Luhan nie mógł w to wszystko uwierzyć. Nie chciał w to wierzyć. Biegł przed siebie ile sił w nogach, byle jak najszybciej znaleźć się w bezpiecznych ramionach Jongina. W głowie chłopaka wciąż echem odbijały się słowa rodziców, które usłyszał kilka minut wcześniej. Dudniło mu w uszach, a serce biło jak oszalałe. Powoli zaczynało brakować mu tchu, jednak nie zamierzał zwalniać. Od domu Jongina dzieliło go zaledwie kilkanaście metrów, które chciał pokonać w jak najszybszym czasie.

Nagle noga blondyna zahaczyła o leżące na ziemi gałązki i nie dość, że chłopak upadł na twarde podłoże, to jeszcze poharatał skórę wystającymi i niesamowicie ostrymi kolcami rośliny. Luhan jęknął przeciągle, spoglądając załzawionymi oczami na zranioną nogę, z której sączyła się szkarłatna ciecz. Z ledwością podniósł się z ziemi i rozejrzał dookoła siebie, próbując odnaleźć się w terenie, co przyszło mu z niemałym trudem. Już miał ponownie ruszyć w stronę znajdującego się niedaleko domu Jongina, gdy na jego drodze pojawił się czarny wilk.

- Wystraszyłeś mnie! – krzyknął Luhan, oddychając ciężko. Spojrzał na Szatana i wziął głęboki wdech, chcąc uspokoić walące w piersi serce.

Nie widząc żadnej reakcji ze strony zwierzęcia, podszedł bliżej, chcąc go wyminąć, jednak ten nie dawał za wygraną i ponownie zaszedł chłopakowi drogę, uniemożliwiając mu dalszy marsz.

- Nie mam czasu na to – powiedział zirytowany Luhan, wpatrując się w ciemne oczy wilka. – Czego chcesz? – spytał i w tym momencie Szatan skoczył na niego, powalając bez problemu na ziemię.

Zwierzę stanęło pewnie na blondynie i spojrzało na niego z góry, bacznie obserwując jego twarz. Luhan przełknął nerwowo ślinę i zamrugał kilkukrotnie powiekami, starając się za wszelką cenę unikać kontaktu wzrokowego z Szatanem. Gdy ten warknął przeciągle, zwrócił ku niemu oczy i zatrzymał je na ostrych kłach zwierzęcia, które idealnie się odróżniały na tle czarnego pyska.

Po chwili chłopak poczuł, jak zaczyna mu się kręcić w głowie, a obraz staje się dziwnie rozmazany. Mimo że starał się zachować świadomość, to i tak powoli zaczynał odpływać do innego wymiaru. Szatan stał w dalszym ciągu na Luhannie i wpatrywał się w jego twarz ciemnymi ślepiami. Gdy głowa blondyna bezwładnie opadła na ziemię, zwierzę zeskoczyło z niego i położyło się obok, jakby chcąc dopilnować, że nic mu się nie stanie.

*

Luhan rozejrzał się dookoła siebie, kompletnie nie rozpoznając miejsca, w którym się znajdował. Potarł piekące oczy i gdy ponownie je otworzył, ujrzał biegnącą pośród drzew kobietę. Tuż za nią podążał czarny wilk, który zwinnie przeskakiwał kolejne przeszkody w postaci powalonych konarów drzew lub pojedynczych głazów. Miał kobietę dosłownie na wyciągnięcie pyska, jednak Luhan nie uważał, by chciał jej zrobić krzywdę. Chociaż z boku wyglądało to raczej tak, jakby ona przed nim uciekała, to chłopak miał dziwne przeczucie, że jest całkiem inaczej.

Nie chcąc niczego przegapić, blondyn od razu za nimi podążył, co przyszło mu z niemałym trudem, gdyż nogi miał jak z waty i ledwo mógł wykonywać kolejne ruchy. Chwilami wydawało mu się, jakby brnął przez gęste bagno, które niesamowicie go spowalniało. Na szczęście ani na chwilę nie stracił z oczu kobiety i podążającego za nią czarnego wilka. Luhan ostatnie metry pokonał z ogromnym wysiłkiem i stanął na skraju lasu, z niewielkiej odległości przyglądając się rozgrywającej się niedaleko scenie.

Kobieta stała na skraju urwiska plecami zwrócona do wilka, który żałośnie ujadał, próbując się do niej zbliżyć. Z każdym jego kolejnym krokiem, ona jeszcze bardziej się odsuwała i w końcu jedna z jej stóp osunęła się ze skarpy, jednak kobieta w ostatniej chwili zdołała zachować równowagę.

- Zostaw mnie! – krzyknęła płaczliwym głosem, wyciągając do zwierzęcia drżące ręce. – Ja już tak dłużej nie mogę! On to zrozumie! Będzie musiał zrozumieć! – mówiła podniesionym głosem, wciąż patrząc na wilka, który stał nieruchomo, dokładnie jej się przyglądając.

Zwierzę zbliżyło się do kobiety i kłapnęło pyskiem tuż przy końcach jej płaszcza, jakby chcąc je złapać i w ten sposób powstrzymać ją przed skokiem z urwiska. Raz mu się udało, jednak kobieta odtrąciła jego łeb i zrobiła krok w tył, zatrzymując się przed przepaścią.

- Przepraszam – szepnęła jeszcze, a później odchyliła się maksymalnie i w tym momencie zniknęła Luhanowi z oczu.

Wilk podszedł do skraju klifu i zawył głośno, gdy ujrzał znikające pod falami ciało martwej kobiety. Usiadł na ziemi i zaczął żałośnie ujadać, opuszczając łeb w geście szacunku.

Luhan przyglądał się całej tej sytuacji, czując jak serce coraz szybciej bije w jego piersi. Dopiero krzyki nadbiegających ludzi wybudziły go z chwilowego letargu i sprawiły, że przestraszony wilk uciekł w głąb lasu, znikając przybyszom z oczu. Chłopak spojrzał na przybyłe nad urwisko osoby i przełknął głośno ślinę, bez problemu rozpoznając ich twarze. Mimo chęci nie mógł przebić się przez ich krzyki, by chociaż usłyszeć niewielki fragment rozmów. Przekrzykiwali się nawzajem, wskazując co chwilę na przepaść, w której wcześniej zniknęła czarnowłosa kobieta.

Nagle Luhan poczuł tępe uderzenie w tył głowy, a później przed jego oczami zapanowała ciemność.

*

Blondyn zachłysnął się powietrzem i odwróciwszy się na bok, zaczął głośno kaszleć. Czuł okropny ból głowy, jednak minął on jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, gdy leżący obok niego wilk zaczął lizać go po dłoni. Luhan otworzył szeroko oczy i spojrzał na Szatana, który w tym momencie wstał z ziemi i pochylił łeb, chcąc ukorzyć się przed chłopakiem.

- To nie ty ją zabiłeś – wychrypiał Lu, wpatrując się w ciemne oczy zwierzęcia. Dostrzegł w nich tak doskonale znany błysk, co pozwoliło mu się nieco uspokoić. Serce przestało bić jak oszalałe, a oddech stał się o wiele spokojniejszy. – Ty próbowałeś ją uratować – dodał Luhan, podrywając się z ziemi. – Muszę powiedzieć o tym Jonginowi!

Jeszcze raz spojrzał na wilka, a później pognał ile sił w nogach w stronę domu swojego chłopaka. Wieczór zapadł na dobre, wokół panowała idealna ciemność i nieprzerywana niczym cisza. Luhanowi wydawało się, że świat zamarł w bezruchu. Liście na drzewach w ogóle się nie poruszały, zwierzęta zniknęły w mroku lasu i nawet nie słychać było irytującego grania świerszczy.

Blondyn pokonał ostatnie metry, jakie dzieliły go od domu chłopaka i znalazłszy się na werandzie, zaczął pukać do drzwi, które jak na złość okazały się być zamknięte. Minęła chwila, nim ujrzał roześmianą twarz Jongina. Brunet na powitanie pocałował Luhana w usta i wprost wciągnął go do środka, od razu zabierając od niego plecak.

- Coś ty taki brudny, co? – zaśmiał się Kai, patrząc na umorusanego ziemią blondyna. Zaraz jednak machnął na to ręką i złapawszy chłopaka za policzki, namiętnie wpił się w jego usta, chcąc zakosztować tej omamiającej słodyczy. – Zaraz weźmiemy prysznic i obejrzymy jakiś film. Co ty na to? – zaproponował, wpatrując się w oczy blondyna.

- Kai, ja… - zaczął Luhan, nie bardzo wiedząc, jak to wszystko ubrać w słowa, by nie zabrzmiało to idiotycznie. – Twojej mamy nie zabił Szatan – wyrzucił w końcu z siebie, obserwując, jak oblicze bruneta momentalnie się zmienia.

- O czym ty mówisz? – spytał zaskoczony Kai, odsuwając się od partnera. Spojrzał na niego uważnie i pokręcił głową z niedowierzaniem. – To on ją zabił. Zrzucił moją mamę z urwiska – wysyczał przez zaciśnięte zęby, nieświadomie zaciskając dłonie w pięści.

- Nie! Tak powiedzieli ci mieszkańcy, którzy nie widzieli całego zajścia! – powiedział Luhan, już nie panując nad rozsadzającymi go emocjami. – Twoja mama chciała popełnić samobójstwo, a Szatan tam był, bo chciał ją przed tym powstrzymać! Kai, spójrz na mnie – poprosił już nieco spokojniejszym głosem, łapiąc chłopaka za policzki.

- Kłamiesz – warknął Jongin, odpychając od siebie blondyna, który w ostatniej chwili złapał się szafki, bo inaczej kolejny raz zaliczyłby bolesny upadek. – Niby skąd ty możesz o tym wiedzieć, skoro cię tam nie było?!

- Szatan… On mi to pokazał – wyszeptał Luhan, domyślając się, jak bardzo żałośnie musiało to zabrzmieć. – Ja szedłem do ciebie i on… Ja to widziałem, rozumiesz?

- Chcesz mi powiedzieć, że oskarżasz moją mamę o popełnienie samobójstwa na podstawie idiotycznego snu?! – wrzasnął Kai, łapiąc blondyna za ramię. – Po każdym bym się tego spodziewał, ale nie po tobie – powiedział łamiącym się głosem i otworzył na oścież drzwi. – Wyjdź.

- Ale… Nie możecie wiecznie obwiniać o to Szatana! On jest niewinny! – Luhan z całych sił zaparł się w progu domu, zaciskając dłoń na framudze drzwi. – Kai, musisz mi uwierzyć! Proszę…

- Idź już! – krzyknął Jongin, a po jego policzku spłynęła pojedyncza łza, którą szybko starł wolną dłonią. Rzucił Luhanowi jego plecak i gdy chłopak znalazł się na werandzie, zatrzasnął mu drzwi przed nosem i przekręcił klucz w zamku.

- Obiecaj mi tylko, że chociaż poszukasz jakichś dowodów. Twoja mama musiała coś po sobie zostawić – poprosił ściszonym głosem Luhan, wpatrując się w drewniane drzwi. Odczekał chwilę, a nie doczekawszy się żadnej reakcji ze strony Jongina, odszedł w stronę pogrążonego w mroku lasu.

Kai siedział przez dłuższą chwilę pod drzwiami, nie mogąc w to wszystko uwierzyć. O ile wierzył Luhanowi bezgranicznie, o tyle w tamtej chwili nie przyjmował do wiadomości tego, co mu powiedział. Przecież jego mama nie mogła popełnić samobójstwa. Przez ostatnie miesiące winą za jej śmierć obarczał Szatana, który zepchnął ją z urwiska, a teraz Luhan mówi mu, że ten wilk tak naprawdę chciał ją przed tym powstrzymać? Nie, to było niedorzeczne.

Jongin ze złości kopnął stojącą obok niego szafkę i zawył głośno, zalewając się rzewnymi łzami. W głowie chłopaka panował totalny chaos, a on już sam nie wiedział, co jest prawdą, a co kłamstwem. Już nawet nie wiedział, kim on jest, a przede wszystkim, kim, do jasnej cholery, tak naprawdę jest Luhan.