Dear Darling...

Tytuł: Dear Darling…
Bohaterowie: Lee Donghae, Lee Hyukjae
Rodzaj: romans, obyczaj
Piosenka przewodnia – Olly Murs – Dear Darlin’

Czując chłodniejszy powiew wiatru, Donghae wtulił się mocniej w ciało leżącego obok blondwłosego chłopaka i uśmiechnął się pod nosem do samego siebie. Już dawno nie było mu tak dobrze, a fakt, że wolny dzień spędzał ze swoim ukochanym sprawiał, że nareszcie odzyskał chęć do życia. Ostatnie tygodnie nie należały do najłatwiejszych i kiedy myślał, że już niczego nie będzie się dało uratować, Hyukjae pokazał mu, że wcale tak nie musi być. Donghae od zawsze otrzymywał od niego niesamowicie duże wsparcie, zwłaszcza w chwilach, gdy wszystko brało w łeb i tracił nadzieję na lepsze jutro. Hyukjae dodawał nieco koloru szarej rzeczywistości, w której żyli na co dzień. Swoim głupawym uśmiechem i dziecinnym zachowaniem potrafił sprawić, że życie jego partnera nabierało żywszych barw, a on sam zapominał chociaż na chwilę o przytłaczających problemach.

Mrużąc oczy przed natrętnymi promieniami zachodzącego słońca, Donghae westchnął głośno i jeszcze bardziej wtulił głowę w tors Hyukjae. Od dłuższej chwili pomiędzy nimi panowała cisza, jednak to w ogóle im nie przeszkadzało. Był to ten rodzaj milczenia, który nie był uciążliwy, a wręcz niezbędny. Wtedy właśnie obaj mieli czas na przemyślenie mijanego dnia i zastanowienie się nad podjętymi decyzjami. Te chwile ciszy były swego rodzaju rachunkiem sumienia, dlatego starali się wykorzystywać je do maksimum.

- Hyuk? – Jako pierwszy ciszę zdecydował się przerwać Donghae, czując, że jeśli zaraz nie usłyszy głosu chłopaka, to oszaleje.

Czasami nie mógł uwierzyć, że pozwolił jednej osobie tak bardzo zawrócić sobie w głowie. Zawsze był wycofanym człowiekiem i przez całe swoje życie miał jedynie jednego przyjaciela, oczywiście oprócz Hyukjae, ale on szybko stał się dla Donghae kimś o wiele więcej niż tylko osobą, której może zdradzić swoje sekrety i porozmawiać o trapiących go problemach. Dopóki nie poznał Hyukjae, jego powiernikiem był Sungmin i tylko on potrafił dotrzeć do Donghae. Niestety nawet od niego potrafił odgrodzić się solidnym murem i dopiero Hyukjae cudem udało się zburzyć grube ściany. W szybkim czasie zyskał zaufanie Donghae i potajemnie każdego dnia skradał niewielką część jego serca, aż w końcu zdobył je w całości tylko dla siebie.

- Tak? – Hyukjae spojrzał na czubek głowy szatyna i przejechał palcami po jego odsłoniętym i mocno umięśnionym ramieniu, wciąż nie mogąc się nadziwić, że miał w swoim posiadaniu tak wielki skarb, jakim był dla niego Donghae. – Nie jest ci zimno?

- Nie, jest okay – odpowiedział szatyn i uśmiechnął się promiennie, odsuwając się od partnera. Położył się na boku, podpierając głowę na ręce i uważnie spojrzał na Hyukjae, który przeciągnął się mocno i poprawił podwiniętą koszulkę, tym samym skrzętnie zasłaniając umięśniony brzuch. – Słuchaj… Myślałeś kiedyś o naszej przyszłości? – spytał w końcu, kładąc wolną dłoń na torsie blondyna. Był niemalże pewien, że w pewnym momencie zdołał wyczuć szybsze uderzenia jego serca. Widząc pytającą minę partnera, zagryzł nerwowo policzki od środka, zbierając rozbiegane myśli w jedną całość. – Wiesz… Zastanawiałeś się, jak ona będzie wyglądać za kilka lat? Myślisz, że wciąż będziemy razem?

- A czemu mielibyśmy nie być? – Hyukjae uśmiechnął się łagodnie do szatyna i przesunął dłonią po jego przedramieniu, ostatecznie zatrzymując na spoczywającej na jego torsie ręce. – Masz wątpliwości, Hae?

- Nie, to nie o to chodzi – westchnął i podniósł się do pozycji siedzącej. Chcąc zamaskować fakt, jak bardzo jest zdenerwowany, zerwał źdźbło trawy i zaczął je skubać palcami, wyrzucając resztki przed siebie. Strzepał z koca, na którym leżeli ziarenka i spojrzał niepewnie na przyglądającego mu się z uwagą chłopaka. – Przecież nie wiesz, co stanie się za miesiąc czy rok…

- Nikt tego nie wie – zauważył Hyukjae, nie mogąc powstrzymać wpełzającego na jego usta uśmiechu. Widząc rozżaloną minę partnera, roześmiał się dźwięcznie i pokręcił głową z niedowierzaniem, podpierając się na łokciach. – Czym ty się tak martwisz? Prawda, nie wiem, co stanie się za miesiąc, a tym bardziej za rok, ale o tym nie myślę. Cieszę się, że teraz mogę leżeć z tobą na tym śmiesznym kocu i po prostu być – powiedział i uśmiechnął się łagodnie do Donghae, który automatycznie przebiegł wzrokiem po kocu w kolorowe kwiaty i zaśmiał się pod nosem. – Poza tym wierzę, że za miesiąc, a tym bardziej za rok wciąż będziemy razem. Nie ma innej opcji.

- Trzeba w takim razie zainwestować w nowy koc – roześmiał się w końcu Donghae, a Hyukjae mu zawtórował. – Co z rodzicami? Kiedyś trzeba im będzie powiedzieć.

- Im później to zrobię, tym ojciec będzie zdrowszy, a ja będę miał spokój – stwierdził blondyn i wzruszył obojętnie ramionami. – Wolałbym nie mieć go na sumieniu, gdy mu o nas powiem i zejdzie na zawał serca z tego szoku – dodał i odwrócił się na brzuch, opierając się na przedramionach.

- Ja czasami mam ochotę powiedzieć o nas mamie – powiedział po dłuższej chwili Donghae, uciekając wzrokiem przed palącym spojrzeniem partnera. – Mam dość ukrywania się po kątach. Nie robimy przecież nic złego.

- Według ciebie – zaśmiał się Hyukjae, uśmiechając się przebiegle pod nosem. – Nie każdy jest tak wyrozumiały jak Sungmin, a na pewno pamiętasz, że też nie zareagował tak, jak myślałeś przez cały czas.

- To był dla niego szok – zauważył Donghae, przywołując od razu na myśl dzień, kiedy nareszcie odważył się powiedzieć swojemu najlepszemu przyjacielowi o związku z Hyukjae. Co prawda spodziewał się innej reakcji, jednak po dłuższym zastanowieniu na jego miejscu pewnie zachowałby się tak samo. Na szczęście po ochłonięciu Sungmin przyszedł do domu Donghae i nawet przeprosił go za swoje „karygodne” zachowanie, a później nawet pogratulował mu tak dobrego wyboru, jakim był Hyukjae. – Po prostu czasami mam ochotę jej o tym powiedzieć i nie tylko jej. Chciałbym, żeby wszyscy wiedzieli, dlaczego jestem taki szczęśliwy – dodał po chwili, czując, jak na policzki wstępują mu te okropnie żenujące rumieńce.

- Wiem, doskonale o tym wiem, Hae – wyszeptał Hyukjae, uśmiechając się lekko do chłopaka. – Obiecuję, że niedługo im o nas powiemy. Też mam dość ukrywania się przed całym światem. Nie wiem tylko, czy jesteś gotowy na ich reakcję.

- Wszystko mi jedno. Chcę po prostu to w końcu z siebie wyrzucić – westchnął Donghae, kładąc się na plecach. Dopiero wtedy zauważył, że słońce skryło się za drzewami i zrobiło się jeszcze chłodniej niż wcześniej. Czując na ciele nieprzyjemną gęsią skórkę, sięgnął do plecaka po swoją bluzę i szybko ją założył. – Trzymaj, bo jeszcze się przeziębisz – powiedział, podając blondynowi jego czarny sweter.

- Dzięki, właśnie miałem mówić, żebyś się ubrał – zaśmiał się Hyukjae, siadając po turecku, by założyć sweter.

Bawiąc się guzikami, zastanawiał się kolejny raz nad tym, co chwilę wcześniej powiedział Donghae. Miał całkowitą rację co do ujawnienia się przed rodzicami, jednak strach przed ojcem był tak paraliżujący, że odbierał Hyukjae ochotę na mówienie czegokolwiek. Doskonale pamiętał, jak jeszcze w liceum obrywał od niego za przyniesienie do domu złej oceny ze sprawdzianu. Pan Lee był bardzo surowy i niesamowicie dbał o dobre imię swojej rodziny. Nawet bardziej niż o jej członków.

- Weźmiemy kiedyś ślub? – zapytał znienacka Donghae, wprawiając swojego chłopaka w niemałe zdumienie. Widząc jego głupią minę, szatyn zaśmiał się dźwięcznie i położył rękę na udzie partnera. - Byłoby fajnie, co nie?

- Przynajmniej żaden z nas nie musiałby zmieniać nazwiska, bo mamy takie samo – stwierdził rozbawiony Hyukjae, kręcąc głową z niedowierzaniem. Spuścił wzrok na dłoń Donghae i splótł ich palce w mocnym uścisku. – Ale ty zakładasz suknię ślubną! – dodał szybko i parsknął śmiechem, widząc jak szatyn nadyma ze złości policzki, co sprawiało, że wyglądał jeszcze bardziej dziecinnie niż zazwyczaj. – Będziesz śliczną panną młodą, Lee Dongae.

- Skoro tak, to gdzie mój pierścionek z brylantem? – spytał poważnie szatyn, chociaż z trudem udawało mu się powstrzymać wybuch śmiechu. Mrużąc groźnie oczy, spojrzał na chłopaka i fuknął pod nosem, widząc jego rozbawioną minę. – Bez oświadczyn żadnego ślubu nie będzie!

Hyukjae zaśmiał się pod nosem i kręcąc głową z dezaprobatą, sięgnął po swój plecak i wyjął z niego pustą butelkę po wodzie mineralnej. Odkręcił nakrętkę i oderwał od niej plastikową obrączkę, którą z kolei nasunął na kciuk Donghae, gdyż z innego mogłaby się z łatwością zsunąć, a przecież żaden z nich nie chciał pozwolić na to, by tak drogocenna obrączka się gdzieś zgubiła.

- Lee Donghae, czy zostaniesz moim mężem? – spytał z niezwykłą powagą Hyukjae, wpatrując się intensywnie w twarz partnera, z której momentalnie zniknął głupkowaty uśmieszek, a na jego miejsce pojawił się nieco nieśmiały uśmiech i urocze rumieńce. – Wiem, mogłem się bardziej wysilić, ale chyba nie było źle, co nie?

- Jak na pierwszy raz, to było w miarę – stwierdził Hae i zaśmiał się pod nosem. – Głupek z ciebie, wiesz?

- No cóż, taki już mój urok – westchnął nonszalancko Hyukjae, poprawiając teatralnie jasne włosy. Nachyliwszy się nad Donghae, wpił się zachłannie w jego usta i uśmiechnął się przez pocałunek, czując wsuwające się pod koszulkę zimne dłonie partnera. – To musi być miłość – przemknęło mu przez myśl, a później już całkowicie oddał się czułościom szatyna.

*

Po chwili zawahania Donghae nacisnął w końcu klamkę i pchnął drzwi, wchodząc do jasnego pomieszczenia. Rozejrzał się dookoła siebie, a gdy jego wzrok zatrzymał się na stojącym przed lustrem mężczyźnie, uśmiechnął się lekko i przekrzywił nieco głowę, by móc lepiej przyjrzeć się ciemnowłosemu. Hyukjae wyglądał na mocno sfrustrowanego faktem, że nie może poradzić sobie z poprawnym zawiązaniem krawata. Donghae przewrócił teatralnie oczami i podszedł do niego, by mu pomóc. Chyba dopiero wtedy Hyukjae dostrzegł, że w pokoju jest ktoś jeszcze, bo na widok szatyna otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i rozdziawił lekko usta, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Donghae obrócił bruneta przodem do siebie i nie odzywając się nawet słowem, rozwiązał nieudany węzeł i na nowo zaczął wiązać krawat.

- Nie powinieneś tutaj być – powiedział Hyukjae, patrząc nerwowo na dłonie stojącego przed nim mężczyzny, które zwinnie wiązały krawat. – Hae…

- Pecha ci to raczej nie przyniesie – stwierdził Donghae, uśmiechając się półgębkiem. Skończywszy wiązać węzeł, poklepał bruneta po ramionach i odsunął się na niewielką odległość, by nie musieć tracić z Hyukjae kontaktu. – Szkoda, że wcześniej nie chodziłeś w garniturze. Do twarzy ci w takim stroju – dodał, siląc się na szczery uśmiech.

- Hae, posłuchaj… - zaczął nieśmiało czarnowłosy, nie bardzo wiedząc, co mógłby powiedzieć w zaistniałej sytuacji. W głowie miał totalny mętlik i za nic nie umiał pozbierać myśli w jedną całość. Nawet gdyby znalazł odpowiednie słowa, to przez zaciśnięte gardło nie byłby w stanie ich z siebie wydusić.

Donghae uniósł dłoń w geście protestu, tym samym dając Hyukjae do zrozumienia, że nie ma ochoty słuchać jego wymówek i jakichkolwiek wyjaśnień. Pomiędzy mężczyznami zapadła grobowa cisza tak bardzo różniąca się od tych wszystkich poprzednich, które towarzyszyły im podczas spotkań. Tym razem było inaczej. Milczenie zdawało się jeszcze bardziej zagęszczać trudną sytuację, powietrze stało się ciężkie od wszystkich niewypowiedzianych przez nich słów, które unosiły się nad nimi oraz wszelkich niespełnionych marzeń i złamanych obietnic.

- Przepraszam – szepnął w końcu Hyukjae, czując wewnętrzną potrzebę wypowiedzenia tego jednego, być może błahego i żałosnego słowa, które z pewnością dla Donghae nie miało najmniejszego znaczenia. – Przepraszam za wszystko, Hae.

Donghae przytaknął głową, zagryzając od środka policzki i tym samym powstrzymując się przed rozklejeniem na oczach Hyukjae. To nie był odpowiedni moment na okazywanie słabości i tego, jak bardzo ostatnie wydarzenia zniszczyły jego psychikę. Donghae na każdym kroku starał się udawać twardego, próbował zachowywać się tak, jak dawniej, co było naprawdę ciężkie, zwłaszcza że jego dotychczasowy świat rozpadł się na miliony kawałków, a on sam został pogrzebany pod gruzami. Wiedział, że musiałby się stać cud, by podźwignął się z tego i na nowo dostrzegł, że rzeczywistość nie jest jednak tak beznadziejna, jak mu się wydaje.

Pobudzony dziwnym impulsem, niespodziewanie przybliżył się do Hyukjae i złapawszy jego twarz w obie dłonie, wpił się zachłannie w usta, za którymi tęsknił przez ostatnie tygodnie, które dla Donghae były wiecznością. Czując, że Hyukjae odwzajemnia pocałunek, w sekundzie oddał całego siebie, a może raczej to, co jeszcze z niego pozostało, a było tego naprawdę niewiele. Kiedy czarnowłosy odsunął go od siebie, niechętnie otworzył oczy i zagryzł nerwowo wargi w wąską linię, dokładnie badając oblicze stojącego przed nim mężczyzny, jakby próbując cokolwiek z niego odczytać.

Ciszę panującą w pomieszczeniu przerwało głośne skrzypnięcie drzwi. Donghae odskoczył od bruneta i spojrzał zamglonymi oczami na stojącego w progu pokoju Sungmina.

- Pospieszcie się. Wszyscy na was czekają – poinformował, przyglądając się uważnie swoim przyjaciołom.

Hyukjae skinął głową i poprawiwszy ostatni raz idealnie ułożone włosy, wyszedł z pomieszczenia, zostawiając za sobą zdruzgotanego Donghae. Sungmin odprowadził wzrokiem pana młodego i szybko przeniósł spojrzenie na swojego przyjaciela, który załzawionymi oczami wpatrywał się w nieokreślony punkt na ścianie.

- Hae, wszystko w porządku? – spytał łagodnym głosem Sungmin, łapiąc przyjaciela za przedramię.

- Nie, Minnie, nic nie jest w porządku – odpowiedział rozgoryczony Donghae, jednak mimo wszystko uśmiechnął się do młodszego mężczyzny. – Już nigdy nic nie będzie w porządku – dodał ściszonym głosem, czując rosnącą w gardle wielką gulę, która uniemożliwiała mu wypowiadanie kolejnych słów. – Chodźmy. Chcę mieć to za sobą.

Sungmin westchnął cicho i ręką wskazał otwarte na oścież drzwi. Donghae wyszedł z pomieszczenia, ledwo panując nad zbierającymi się w oczach łzami. Nie chciał rozkleić się na oczach przyjaciela. Wiedział doskonale, że ten niesamowicie się o niego martwi. W końcu tylko on wiedział, jak naprawdę z nim jest i jak fatalnie czuje się w obecnej sytuacji. Co prawda mógł nie przychodzić na ceremonię, mógł zignorować to cholerne zaproszenie albo podrzeć je na oczach Hyukjae i rzucić kawałeczkami prosto w jego twarz. Problem w tym, że nie potrafił tego zrobić. Nie umiał okazać mu nienawiści, chociaż naprawdę chciał. Pragnął, by Hyukjae cierpiał tak samo mocno, jak on.

Kiedy Krystal szła do ołtarza pod rękę ze swoim ojcem, Donghae z ledwością powstrzymywał się przed wybiegnięciem z kościoła. Starał się nie skupiać na przerażającym bólu, który wprost rozrywał jego klatkę piersiową i sprawiał, że serce zdawało się w ogóle nie pracować. Niechętnie musiał przyznać, że tego dnia Krystal wyglądała naprawdę zjawiskowo. Razem z Hyukjae tworzyli piękną młodą parę, jednak to nie zmieniało faktu, że Donghae czuł niesamowitą odrazę do tej dziewczyny. W końcu przez nią rozpadł się jego związek z mężczyzną, którego kochał ponad wszystko. Dla niego był w stanie zrobić każdą rzecz, nawet mógł popełnić największe głupstwo, a teraz patrzył, jak jego miłość życia bierze ślub z kobietą. Donghae nienawidził jej z całego serca. Nienawidził wszystkich ludzi, którzy pojawili się w kościele, a najbardziej nienawidził ojca Hyukjae. To on wręcz zmusił swojego syna do wzięcia ślubu z Krystal, co traktował jako opłacalną transakcję. W najbliższej przyszłości mieli połączyć firmy obu rodzin w jedne przedsiębiorstwo, które według obliczeń ojca Hyukjae miało przynosić niesamowicie ogromne zyski. Same korzyści, prawda? Donghae nie mógł po dzień dzisiejszy zrozumieć tylko tego, dlaczego jego były partner po prostu się nie postawił. To tak, jakby to całe przedstawienie mu się podobało. A co jeśli tak było? Co jeśli ślub z Krystal nie był dla niego przymusem i naprawdę tego chciał?

- Nie zgadzam się – powiedział Donghae podniesionym głosem, wstając z niewygodnej ławki. Spojrzał załzawionymi oczami na stojącego przy ołtarzu mężczyznę i wyszedł na środek kościoła, ledwo mogąc zapanować nad trzęsącymi się nogami. – Nie możesz się z nią ożenić.

- Hae… - zaczął zdezorientowany Hyukjae, próbując za wszelką cenę ignorować mordercze spojrzenie siedzącego niedaleko ojca. Był pewien, że z ledwością powstrzymywał zbierającą się w nim złość i tylko fakt, że znajdowali się w kościele sprawiał, że wciąż siedział na swoim miejscu i jedynie zaciskał ze złości dłonie na udach. – Posłuchaj…

- Nie, to ty posłuchaj. Kocham cię, okay? – Donghae podszedł do starszego o kilka miesięcy mężczyzny i uśmiechnął się przez łzy. – Kocham i nie pozwolę ci zmarnować sobie życia u boku kobiety, do której nic nie czujesz. Wiem, że ty też mnie kochasz. Te wszystkie dni spędzone razem, niespełnione obietnice… To wszystko da się jeszcze odzyskać. Musisz tylko podjąć właściwą decyzję.

- Razem przeciwko całemu światu? – wyszeptał Hyukjae, robiąc to tak cicho, że tylko Donghae i stojąca obok Krystal mogli to usłyszeć. Wyciągnął drżącą dłoń do szatyna i gdy ten ją pochwycił, zeskoczył z piedestału i razem zaczęli oddalać się w stronę wyjścia z kościoła, ignorując przy tym zaskoczone spojrzenia zebranych ludzi.

Trącony łokciem w ramię przez siedzącego obok niego Sungmina, drgnął nerwowo na ławce i rozejrzał się dookoła siebie, zatrzymując po chwili wzrok na stojącym przy ołtarzu Hyukjae. Żałował, że nie miał odwagi powiedzieć tego wszystkiego na głos. Chwila, w której mieli obiecać sobie miłość aż do śmierci, zbliżała się nieubłagalnie, a on był tak sparaliżowany, że nie potrafił poruszyć nawet palcem. Dopiero po dłuższej chwili doszedł do siebie i niepewnie podniósł się z ławki, ignorując zaniepokojone spojrzenie Sungmina.

- Muszę wyjść. Przeproś Hyukjae, ale nie mogę dłużej tutaj być – powiedział cicho, by nie zakłócać ceremonii i szybkim krokiem oddalił się w stronę wyjścia z kościoła.

Szmer zwrócił uwagę Hyukjae. Nieśmiało spojrzał przez ramię i odprowadził wzrokiem wychodzącego z kościoła Donghae. Kiedy ciężkie drzwi zamknęły się za nim z cichym łoskotem, czarnowłosy poczuł, jak całe jego życie nagle obraca się w stertę gruzu. Wszystko nagle przestało mieć jakikolwiek sens. Czując szturchniecie w ramię, spojrzał na stojącą obok Krystal i lekko się do niej uśmiechnął, tym samym maskując zbierające się w oczach łzy. Miał jedynie cichą nadzieję, że Donghae kiedyś mu to wszystko wybaczy.

*

Donghae włączył światło w swojej sypialni i bezwładnie opadł na łóżko, wydając przy tym z siebie głośne westchnięcie. Zdjął marynarkę i odrzucił ją na bok, przy okazji wolną dłonią luzując uciskający go krawat. Ostatecznie cisnął go przed siebie, a później oparł łokcie na udach i ukrył twarz w drżących dłoniach. Za oknami zapadł już dawno zmrok i Donghae najchętniej poszedłby spać, jednak wiedział, że po takich wrażeniach ciężko mu będzie zasnąć.

Z ledwością podniósł się z łóżka i pochwyciwszy marynarkę, podszedł do szafy, by odwiesić górę garnituru na miejsce. Miał nadzieję, że nieprędko będzie musiał go ponownie zakładać. Nie przepadał za takim stylem, chociaż wiele razy słyszał od innych ludzi, a zwłaszcza od Hyukjae, że naprawdę mu do twarzy w garniturze. Donghae odruchowo przepatrzył jeszcze kieszenie marynarki, by upewnić się, że niczego w nich nie zostawił i już miał zamknąć szafę, gdy jego dłoń natknęła się na tkwiącą w jednej z kieszeni kopertę. Zaskoczony jej obecnością wyjął ją z ubrania i dokładnie jej się przyjrzał. Nieskazitelnie czysty papier sprawił, że serce mężczyzny zabiło nieco szybciej, a dłonie zaczęły lekko drżeć. Niepewnie zajrzał do środka i zagryzł wargi w wąską linię, widząc znajdującą się w środku idealnie poskładaną kartkę papieru. Wyjął ją z koperty i rozłożył, od razu rozpoznając równe pismo Hyukjae.

Przepraszam. Przepraszam Cię za wszystko, co robiłem w ostatnich tygodniach. Wiem, że nie tak wyobrażałeś sobie naszą przyszłość. Obiecałem Ci tyle rzeczy, a teraz… Teraz mnie pewnie nienawidzisz, ale masz do tego prawo. Masz prawo mieć do mnie żal. Sam siebie nienawidzę, bo wiem, że tą jedną decyzją zniszczyłem to, co budowaliśmy przez tyle lat. Jedyne o co mogę Cię prosić to to byś na siebie uważał. Wiem, to pewnie brzmi żałośnie i teraz przeklinasz mnie w myślach albo ze złości mniesz kartkę w dłoni, ale wiedz, że nie miałem wyjścia. Sam wiesz, jaki jest mój ojciec… Nie, nie zamierzam się tłumaczyć i usprawiedliwiać tego, co zrobiłem. Nie mam do tego prawa.

W kopercie znajdziesz jeszcze bilet do Tajlandii. Zawsze chciałeś tam polecieć, a ja obiecałem, że kiedyś Cię tam zabiorę. Mam jednak nadzieję, że mimo wszystko nie zrezygnujesz z tego wyjazdu. Zrób to dla siebie.

Wszystkiego najlepszego, Donghae. Mam nadzieję, że Twoje życzenie urodzinowe się spełni…

Donghae zmiął w dłoni list od Hyukjae i mimo protestów serca, zajrzał jeszcze raz do koperty. W środku faktycznie znajdował się bilet na samolot do Tajlandii. Tyle razy mówił mu o tym, że chciałby polecieć właśnie do tego kraju i zwiedzić parę miejsc. Hyukjae za każdym razem obiecywał, że kiedyś razem się tam udadzą, a teraz miał możliwość nareszcie spełnić jedno ze swoich marzeń. Żałował tylko, że Hyukjae nie będzie mu towarzyszył w podróży.

*

Pakowanie nie zajęło mu zbyt dużo czasu. Co prawda w taksówce naszła go myśl, że źle robi i nie powinien tak spontanicznie wyjeżdżać, jednak będąc już na lotnisku, doszedł do wniosku, że podjął słuszną decyzję. Musiał wyjechać na jakiś czas z Seulu, by poukładać sobie na nowo swoje rozsypujące się życie. Miał nadzieję, że w Tajlandii uda mu się wszystko ogarnąć i poskładać w jedną całość.

Uciekał przed niespełnionymi marzeniami, złamanymi obietnicami, a przede wszystkim uciekał przed miłością swojego życia. Przed mężczyzną, który ostatnim pocałunkiem odebrał mu resztki pewności siebie i nadzieję na lepsze jutro.