You are my destiny

Rozdział piąty

If I could find you now things would get better
We could leave this town and run forever
Let your waves crash down on me and take me away

Baekhyun do domu dotarł dopiero około dziesiątej, czyli niedługo po tym, jak dowiedział się od pielęgniarki, że Chanyeol wybudził się po operacji i ma się w sumie dobrze. Przynajmniej tyle wtedy zdołała powiedzieć i to wystarczyło Byunowi, by ogromnych rozmiarów kamień spadł z jego serca. Nie miał sił czekać na wyniki badań, na które zabrano Chanyeola, więc postanowił pójść do domu, zająć się Nalą i nieco odpocząć po ciężkiej nocy. Już nie pamiętał, kiedy ostatni raz aż tak bardzo się denerwował. Nawet szkolne egzaminy tak bardzo go nie wykończyły, jak czekanie, aż ktoś łaskawie powie mu, czy Chanyeolowi naprawdę nic nie jest, a pogorszenie się jego stanu było jedynie chwilowe. Sam nie wiedział, dlaczego tak bardzo przejmował się stanem zdrowia tego chłopaka, bo jakby nie było w ogóle się nie znali i jedynie parę razy minęli się na ulicy. Mimo to Baekhyun miał dziwne poczucie odpowiedzialności za Chanyeola. Uratował mu w końcu życie, chociaż wciąż nie mógł w to uwierzyć.

Czy nadal powinien był mówić o zwykłych przypadkach, czy może już raczej o przeznaczeniu?

Zmęczony potarł palcami piekące od niewyspania oczy i nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na siedzącą naprzeciwko niego Nalę. Wiedział doskonale, że czeka na spacer, który należał jej się, jak miska świeżego jedzenia, jednak wychodzenie z mieszkania było ostatnią rzeczą, na jaką chłopak miał wtedy ochotę. Mimo wszystko podniósł się ociężale z kanapy i ruszył do przedpokoju, prawie potykając się o własne nogi, które ledwo unosił nad podłogą. Głośno wzdychając, ubrał Nali szelki, przypiął do nich smycz i prawie wpadając na framugę, wyszedł z mieszkania, w ostatnim momencie przypominając sobie o zamknięciu drzwi na klucz.

Będąc już na zewnątrz budynku, zaciągnął się mocno przyjemnie rześkim powietrzem i zamruczał coś pod nosem, gdy poczuł wibracje telefonu, a zaraz potem do jego uszu dotarła znana melodia oznajmiająca przychodzące połączenie od Luhana. Naprawdę nie miał ochoty z nim rozmawiać i tłumaczyć się z tego, co robił przez pół nocy, ale wiedząc, że przyjaciel i tak nie da mu spokoju, ostatecznie przesunął palcem po ekranie i odebrał połączenie.

- Cześć, Baekkie, wciąż w szpitalu? – zapytał Luhan zmęczonym głosem, po czym głośno ziewnął prosto do słuchawki.

- Nie, niedawno wróciłem do domu i teraz jestem z Nalą na spacerze – odpowiedział Byun, z ledwością powstrzymując się przed ziewnięciem, które chyba nawet przez rozmowę telefoniczną było zaraźliwe. – Jak po imprezie?

- Ogarniamy właśnie dom, bo rodzice wracają dzisiaj. Wpadniesz później do mnie? Chen i Yejin-noona zostają u mnie do wieczora. Będziemy tylko w czwórkę.

- Sehuna nie będzie? – zapytał zaskoczony Baekhyun, uśmiechając się przebiegle pod nosem. Wątpił, by zmęczony i skacowany Luhan zdołał wyczuć w jego głosie nutkę, a może już raczej symfonię ironii.

- Ech, nie – westchnął smutno starszy chłopak, czym sprawił, że na twarzy Byuna pojawił się jeszcze szerszy uśmiech. – Niedawno poszedł, bo musiał coś załatwić na mieście. Wątpię, żeby dzisiaj się u mnie pojawił. A czemu o niego pytasz?

- Z czystej ciekawości – rzucił obojętnie Baekhyun, patrząc z politowaniem na Nalę, która obwąchiwała któryś już z kolei krzak. – Wrócę do domu, wezmę prysznic, coś zjem i do ciebie wpadnę.

- Doskonale. Mam nadzieję, że dzisiaj będziesz bardziej rozmowny, bo nie odpuszczę ci i choćby siłą wyciągnę z ciebie to, co stało się w nocy – pogroził mu Luhan, starając się brzmieć jak najbardziej poważnie, co nie do końca mu wyszło, bo Byun zamiast się wystraszyć, zaśmiał się głośno i pokręcił głową z rozbawieniem. – Śmiej się śmiej. Dobra, kończę, bo Chen dziwnie się na mnie patrzy. Chyba muszę mu w czymś pomóc.

Baekhyun pożegnał się czym prędzej z przyjacielem i rozłączył, nim ten zdołał jeszcze cokolwiek dodać. Wiedział, że jakby pozwolił Luhanowi się rozgadać, to podczas jednej rozmowy telefonicznej byłby w stanie streścić mu swój cały życiorys i jeszcze zacząłby opowiadać o swoich planach na przyszłość. Tak, Luhan uwielbiał mówić i to głównie o sobie, chociaż czasami zdarzało mu się też wysłuchać innych ludzi. Pod tym względem bardzo różnił się od Chena i dopiero po zaprzyjaźnieniu się z nim, Baekhyun dostrzegł to, że Luhanowi czasami się buzia nie zamykała, a wszystko, co wychodzi z jego ust dotyczy głównie jego samego.

Mimo tego wszystkiego, Luhan był najlepszym przyjacielem Buyna i był on w stanie wybaczyć temu chłopakowi nawet największy błąd. Przynajmniej tak się wydawało Baekhyunowi, jednak jeszcze wtedy nie wiedział, że pewnego dnia niespodziewanie zostanie postawiony w dość niekorzystnej sytuacji, która zadecyduje o dalszych losach jego przyjaźni z Luhanem.

*

W drodze na spotkanie z przyjaciółmi postanowił zajrzeć do szpitala, by zaspokoić swoją ciekawość odnośnie stanu zdrowia Chanyeola. Po wzięciu długiej i odprężającej kąpieli czuł się nieco lepiej, jednak zmęczenie wciąż dawało o sobie znać, a zmysły chłopaka pracowały na niższych obrotach, przez co po raz kolejny prawie znalazł się pod kołami pędzącego samochodu. Gdyby nie głośny klakson, pewnie w porę nie odskoczyłby na bok i teraz zamiast przemierzać szpitalny korytarz o własnych siłach, byłby wieziony na łóżku, a w najgorszym wypadku od razu zawieziono by go do kostnicy.

Baekhyun zaśmiał się w duchu z samego siebie, obiecując sobie przy okazji, że ograniczy oglądanie horrorów, które zdecydowanie dziwnie wpływają na jego psychikę i wyobraźnię. Przeszedłszy ostatni odcinek drogi dzielący go od sali, gdzie jeszcze kilka godzin wcześniej leżał Chanyeol, zatrzymał się przed uchylonymi drzwiami i nieśmiało zajrzał do środka, chcąc zobaczyć, czy chłopak tam na pewno jest.

Był i w dodatku nie sam. Dzięki temu, że łóżko stało pod dziwnym kątem, leżący na nim chłopak nie był w stanie dojrzeć czającego się przy drzwiach Baekhyuna. Ten jednak wątpił, by brunet się nim zainteresował, gdyż cała jego uwaga skupiona była na siedzącej na krześle przy łóżku szatynce. Dziewczyna trzymała kurczowo dłoń Chanyeola i wpatrywała się w twarz chłopaka, jakby właśnie odnalazła ósmy cud świata.

Nie chcąc im przeszkadzać, Baekhyun cofnął się o krok i z ledwością powstrzymał się przed krzyknięciem, gdy przypadkiem wpadł na kogoś. Z walącym w piersi sercem obejrzał się powoli za siebie i odetchnął z ulgą, kiedy zobaczył uśmiechniętą pielęgniarkę, z którą kilka godzin wcześniej uciął sobie krótką, ale jakże treściwą pogadankę o tym, co stało się Chanyeolowi. Wciąż w jego uszach pobrzmiewały jej słowa, gdy nazwała go bohaterem. Może faktycznie nim był?

- Dzień dobry – przywitał się, kłaniając nisko. Odpowiedziała skinięciem głowy i ponownie się uśmiechnęła. – Przyszedłem… W sumie nie wiem, dlaczego przyszedłem, ale chyba chciałem sprawdzić, czy z nim wszystko w porządku.

- Ach, tak, tak. Zrobiliśmy mu badania i wszystko jest w normie. Będzie musiał poleżeć jakiś czas w szpitalu, ale zdecydowanie się z tego wyliże – powiedziała, nie przestając się uśmiechać. – Miał ogromne szczęście. Narządy wewnętrzne nie zostały uszkodzone, jednak stracił dużo krwi i przez to będzie osłabiony przez następne dni. Nie chcesz do niego zajrzeć?

- Nie, poza tym nie jest sam – zauważył, próbując ukryć tlącą się w jego sercu złość na dziewczynę, która uniemożliwiła mu spotkanie z tym chłopakiem. Tylko co by mu powiedział? Pewnie gdyby tylko przekroczył próg sali, znów by go zatkało i prędzej by uciekł, niż wydał z siebie jakikolwiek dźwięk. – Chciałem się tylko upewnić, że na pewno nic mu nie jest.

- Przepraszam – rzuciła słodkim głosikiem brązowowłosa dziewczyna, wyglądając z pokoju, w którym leżał Chanyeol. Spojrzała na pielęgniarkę i uśmiechnęła się do niej sztucznie. – Czy mogłaby pani dać Channiemu coś przeciwbólowego?

Kobieta przytaknęła głową i gdy dziewczyna zniknęła za drzwiami, przewróciła teatralnie oczami i westchnęła ciężko. Zaraz się jednak zreflektowała i przeniosła wzrok na rozbawionego Baekhyuna, który bacznie jej się przyglądał.

- Nie przepadam za nią – wyjaśniła beztrosko i objąwszy chłopaka ramieniem, ruszyła z nim w stronę pokoju pielęgniarek. – Przyjdź może innym razem? Jestem pewna, że Chanyeol ucieszy się, gdy pozna swojego wybawiciela.

Baekhyun skinął głową na zgodę, nie mając serca odmówić tej sympatycznej pielęgniarce. Nie chcąc jej dłużej przeszkadzać w pracy, pożegnał się uprzejmie i skierował się ku wyjściu ze szpitala. W głowie wciąż dudnił mu głos tamtej dziewczyny, który ociekał słodkością i dziwnym jadem, jakby chciała słowami pozabijać wszystkich ludzi. I jeszcze to, jak nazwała Chanyeola – „Channie”. Na samo wspomnienie o tym, w jaki sposób to wymówiła i jak się przy tym uśmiechnęła, przez ciało Baekhyuna przebiegł nieprzyjemny dreszcz, a żołądek dziwnie się skurczył. Musiała być kimś bliskim dla Chanyeola, skoro tak słodko zdrabniała jego imię.

Może to jego dziewczyna? – pomyślał Byun, przechodząc z niezwykłą ostrożnością przez przejście dla pieszych. Oczywiście, że to jego dziewczyna! Ktoś taki, jak Chanyeol na pewno nie jest singlem.

I nagle, co wydało się Baekhyunowi niesamowicie dziwne, ta mała iskierka nadziei wygasła do samego końca, a na jej miejsce w sercu wybuchł żar nienawiści do tamtej dziewczyny. Zupełnie jakby liczył, że pewnego dnia Chanyeol stanie się dla niego kimś o wiele więcej, niż tylko chłopakiem, którego czasami mijał na ulicy.

*

Chanyeol wpatrywał się pustym wzrokiem w nieokreślony punkt na znajdującej się naprzeciwko niego ścianie, tym samym skutecznie ignorując siedzącą na krześle obok łóżka Amber. Był wściekły na Hyosung, że zadzwoniła do tej dziewczyny i poinformowała ją o tym, co mu się stało. Wiedział doskonale, że przez to nie pozbędzie się jej przez kolejne dni, a może nawet i tygodnie. Co prawda Amber była jedyną bliską osobą Chanyeola, która mieszkała w Seulu, gdyż wujek chłopaka pracował za granicą i do kraju przyjeżdżał jedynie na święta albo tylko wtedy, gdy był potrzebny w firmie.

- Powiesz mi, co dokładnie się stało? – zapytała Amber, wpatrując się ze łzami w oczach w bladą twarz leżącego na łóżku chłopaka. Widząc jego nietęgą minę, westchnęła cicho i złapała bruneta za lodowatą dłoń. – I tak będziesz musiał zeznawać na policji. Jeśli zamierzasz kryć jednego ze swoich koleżków, to wiedz, że jesteś skończonym idiotą.

- Skończyłaś już? – odezwał się nagle Chanyeol, wbijając w szatynkę lodowate spojrzenie. Widząc zaskoczenie malujące się na jej twarzy, przewrócił teatralnie oczami i jęknął cicho, gdy zraniony bok kolejny raz przeszył okropny ból. – Zostaw – warknął, widząc, że Amber już podrywa się z krzesła, żeby mu pomóc. – Nie wiem, po co w ogóle do mnie przychodziłaś. Ostatnio dałem ci chyba jasno do zrozumienia, że nie chcę mieć z tobą nic wspólnego.

- Ale Channie… - szepnęła zaskoczona jego ostrym tonem głosu. Jeszcze niedawno ledwo co mógł wymówić słowo, a teraz bez problemu tak na nią naskakiwał, raniąc ją nieświadomie. – Martwię się o ciebie. Tego nic nie zmieni – stwierdziła i ze łzami w oczach spojrzała na bruneta. – Kiedy zadzwonili do mnie ze szpitala i powiedzieli, że miałeś wypadek… - zacięła się na chwilę, by wziąć głęboki wdech i uspokoić się nieco. – Myślałam, że oszaleję. Bałam się, że z tego nie wyjdziesz – kontynuowała, wpatrując się w Chanyeola, jak w obrazek.

- Jak widzisz nic mi nie jest, więc przestań się zamartwiać i już tutaj nie przychodź – wycedził przez zęby, czując, jakby z każdym kolejnym słowem uchodziła z niego cała energia. Spojrzał groźnie na szatynkę, mając nadzieję, że zrozumie przekaz i sobie pójdzie. Ta jednak uparcie siedziała przy łóżku i wgapiała się w niego, nie bardzo chyba rozumiejąc, o co mu chodzi. – Nie słyszysz, co do ciebie mówię? A może nie rozumiesz, co? Nie wierzę, że mogłem być z taką osobą, jak ty.

- Jesteś podły, wiesz? – Amber w końcu wstała z krzesła i ze łzami w oczach spojrzała na bruneta, który nawet nie drgnął pod wpływem jej słów. – Jeśli tego właśnie chcesz, to proszę bardzo. Zniknę z twojego życia. Tylko wiedz, że nikt poza mną nigdy cię nie pokocha. Takiego drania nie można kochać. Potrafisz tylko ranić ludzi, a wszystko przez to, że nie umiesz poradzić sobie z gniewem, jaki w tobie siedzi.

Chanyeol przeniósł wzrok na dziewczynę i zagryzł ze złości zęby, tym samym powstrzymując się przed powiedzeniem czegoś, czego później mógłby żałować. Odczekał chwilę i gdy Amber w końcu wyszła z pokoju, wcisnął głowę w poduszkę i przeklął w myślach samego siebie. To nie tak, że żałował tego, co powiedział swojej byłej dziewczynie. Nie, to była tylko i wyłącznie prawda. Poczuł wyjątkową ulgę, gdy Amber nareszcie zrozumiała, że nie chce już z nią być i odpuściła. Przynajmniej taką miał nadzieję.

To, co jednak tak bardzo go dotknęło, to ostatnie słowa dziewczyny. A co jeśli miała rację? Co prawda nie był chodzącym ideałem, ba! Daleko mu było do bycia chociaż w połowie idealną osobą, ale czy tacy ludzie w ogóle istnieli w prawdziwym świecie? Czasami miał wrażenie, że ideały pojawiają się jedynie w książkach i filmach. Jakby nie było, wolał o wiele bardziej być sam, niż wciąż żyć z dziewczyną, która okłamywała go na każdym kroku i przyprawiała mu rogi z przypadkowymi chłopakami na imprezach.

Rozmyślania Chanyeola przerwało ciche skrzypnięcie drzwi. Automatycznie powiódł wzrokiem w ich stronę i uśmiechnął się lekko na widok wchodzącej do pokoju pielęgniarki. Wcześniejsza złość na Hyosung w magiczny sposób z niego uleciała. Być może została skutecznie zastąpiona przez wściekłość na Amber, co było bardzo prawdopodobne.

- Jak się czujesz? – zapytała kobieta, sprawdzając coś przy kroplówce. – Lek przeciwbólowy podziałał?

- Tak – rzucił słabym głosem, poprawiając się nieznacznie na łóżku, co okazało się być błędem, gdyż nawet najmniejszy ruch sprawiał mu okropny ból, który przeszywał ciało na wskroś. – Noona, kim był tamten chłopak, z którym rozmawiałaś wcześniej na korytarzu?

- Hm? – Hyosung spojrzała pytająco na Chanyeola i zaraz przypomniała sobie rozmowę z szatynem. – To był Baekhyun. On cię znalazł w parku i zadzwonił po pogotowie – odpowiedziała i uśmiechnęła się promiennie. – Przyszedł się z tobą zobaczyć, ale była u ciebie Amber i nie chciał przeszkadzać.

- On mnie uratował? – Park otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i przełknął ślinę, wpatrując się w pielęgniarkę, która w odpowiedzi skinęła głową i uśmiechnęła się lekko. – Noona, obiecaj mi, że jeśli on jeszcze tutaj przyjdzie, to choćby siłą zmusisz go do wejścia do mojej sali – poprosił prawie błagalnym głosem, łapiąc Hyosung za dłoń.

- Sama bym na to wpadła – zaśmiała się kobieta, poklepując chłopaka po ręce. – Nie myśl o tym teraz. Prześpij się i odpocznij trochę. Coś czuję, że Amber nieźle cię wykończyła swoją obecnością – dodała i posyłając brunetowi lekki uśmiech, wyszła z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Baekhyunnie, czy tego chciałeś, czy nie, jesteś teraz moim bohaterem.

*

Byun westchnął głośno i opadł bezwładnie na kanapę, przyciskając plecy do jej oparcia. Czuł na sobie wścibskie spojrzenia przyjaciół, ale za wszelką cenę starał się je ignorować. Mimo cierpliwości, w końcu nie wytrzymał i przeniósł morderczy wzrok na siedzącego niedaleko niego Luhana. Widział, że aż go nosiło, by w końcu zapytać o to, co stało się w nocy. Baekhyun uśmiechnął się przebiegle pod nosem i założył ręce za głową, chcąc podenerwować jeszcze troszkę zniecierpliwionego przyjaciela.

- Aish! Robisz to specjalnie, prawda? – Luhan w końcu nie wytrzymał i zabrał głos jako pierwszy. – Jak mi zaraz nie powiesz, co się stało, to mnie rozniesie!

- Oj, dobra, dobra – zaśmiał się Baekhyun, posyłając chłopakom rozbawione spojrzenie. – W sumie, nie wiem, czy jest o czym mówić… - zaczął, jednak widząc minę Luhana, od razu pożałował, że w ogóle zechciał się z nim droczyć. – Wracałem od ciebie do domu i idąc przez park, usłyszałem jakieś krzyki. Myślałem, że to pewnie jacyś goście wracają pijani z imprezy, więc się jakoś tym nie przejąłem – zaczął w końcu opowiadać, bawiąc się przy tym swoimi palcami, jak to często robił, gdy czymś się denerwował. – Potem jednak zapanowała dziwna cisza i usłyszałem czyjś jęk.

- Jęk? – Luhan zmarszczył czoło, dokładnie obserwując Baekhyuna. – Gdybym ja usłyszał jęk, to bym tak spieprzał stamtąd, że by się za mną kurzyło!

- Na szczęście nie jestem tobą – odgryzł się Byun, na co Lu wytknął mu język i oburzony założył ręce na torsie. Słysząc dziewczęcy śmiech, spojrzał z mordem w oczach na siedzącą obok Chena Yejin i zmrużył groźnie oczy, na co ona momentalnie zamilkła, ukrywając twarz w dłoniach. – Chcecie posłuchać, co wydarzyło się dalej? – Baekhyun spojrzał z politowaniem na przyjaciół, którzy od razu się zreflektowali i skinęli głowami na zgodę. – Pomyślałem, że może komuś coś się stało, więc poszedłem sprawdzić i znalazłem tego chłopaka. Leżał na wpółprzytomny na ziemi i jak się okazało na brzuchu miał ranę.

- Ranę? Ktoś go postrzelił? – Chen momentalnie się ożywił i poprawił nerwowo na kanapie, przez co musiał wypuścić Yejin ze swoich ramion, co nie bardzo jej się spodobało, bo zrobiła smutną minę i cicho westchnęła.

- Nie, ktoś zaatakował go i wbił mu nóż w brzuch. Pielęgniarka, która zresztą dość dobrze zna tego chłopaka, powiedziała, że niewiele brakowało, by się wykrwawił tam na śmierć. Zdążyłem w ostatnim momencie – powiedział cicho Byun, kolejny raz za bardzo zapędzając się z myślami.

Od razu zaczął sobie wyobrażać, co by było, gdyby jednak został na noc u Luhana. Co prawda nigdy nie dowiedziałby się o tym, co przydarzyło się Chanyeolowi, chyba że wspomnieliby o napadzie w wiadomościach, które jednak  Byun rzadko ogląda. Może to był jedynie zbieg okoliczności, a może los chciał, by tej nocy wracał do domu o tak później porze i to w dodatku przez park, który ostatnimi czasy stał się dość niebezpiecznym miejscem w dzielnicy.

- Czyli jesteś bohaterem! – wykrzyknął podekscytowany Luhan, doskakując do Baekhyuna. Objął go ramionami i przycisnął do siebie, prawie pozbawiając chłopaka oddechu. – Jak się z tym czujesz?

- Na razie bardzo dziwnie – westchnął Byun, uśmiechając się lekko do przyjaciela, który w dalszym ciągu go przytulał. – Chyba to jeszcze do mnie nie dociera. Poszedłem dzisiaj do szpitala, żeby się z nim zobaczyć, ale była u niego jakaś dziewczyna, więc nie chciałem przeszkadzać.

- Aj, też zawsze ktoś musi przeszkodzić – zamruczał rozczarowany Luhan, zwalniając w końcu uścisk ramion wokół ciała Baekhyuna. – I to najczęściej dziewczyny!

- Ej! – oburzona Yejin rzuciła w chłopaka poduszką i pokazała mu język. – Nie bądź wredny.

- Daj spokój. Tylko żartowałem. – Luhan przewrócił teatralnie oczami i uśmiechnął się uroczo. – Okay, ale wracając do tego chłopaka… Wiesz, jak ma na imię?

- Chanyeol. Nazywa się Park Chanyeol – odpowiedział rozmarzony Baekhyun, co oczywiście nie umknęło uwadze przyjaciół. Spojrzał na Chena i zagryzł nerwowo wargi w wąską linię. – To był on.

- On, czyli kto? – zaciekawiony Luhan patrzył to na Chena, to na Baekhyuna, nie bardzo rozumiejąc, o czym oni mówią. – O czymś mi nie mówicie i jeśli zaraz tego nie zmienicie, to mnie szlag jasny trafi. Już ostatnio zauważyłem, że coś przede mną ukrywacie – pożalił się, nie ukrywając rozgoryczenia postawą przyjaciół. – A więc?

- Pamiętasz tego chłopaka, na którego kiedyś wpadłem? Wiesz, prawie się zabiłem, spadając z chodnika, a on mnie złapał. – Baekhyun przeniósł wzrok na Luhana, który w odpowiedzi skinął głową i ściągnął usta w dzióbek, czekając na ciąg dalszy. – Potem spotkałem go jeszcze kilka razy.

- Raz nawet ten chłopak uratował naszego Baekhyuna przed wtargnięciem na jezdnię. Gdyby nie on, nasz Hyunnie leżałby teraz w szpitalu, a w najgorszym wypadku wąchałby kwiatki od spodu – dodał swoje Chen i objął Yejin ramieniem, przytulając mocno do siebie. – Teraz przynajmniej spłaciłeś wobec niego dług wdzięczności.

- Dlaczego wcześniej nie powiedzieliście mi o tym? – zapytał rozżalony Luhan, robiąc zabawną minę, która chyba miała wyglądać groźnie, jednak ktoś taki, jak on, rzadko wyglądał groźnie, nawet kiedy się złościł. – Mniejsza z tym. Mam nadzieję, że jutro pójdziesz do niego do szpitala.

- Nie wiem – rzucił Baekhyun i wzruszył ramionami. – Nie chcę się narzucać. Poza tym, Chanyeol ma dziewczynę, więc ma się nim kto zajmować. Dzisiaj tam poszedłem, żeby dowiedzieć się, czy na pewno wszystko z nim w porządku.

- Ty to jesteś – mruknął rozczarowany Luhan, patrząc posępnie na przyjaciela. – Nie bój się brać odpowiedzialności za swoje czyny. Uratowałeś Chanyeola, więc… Dopilnuj teraz, żeby on wykorzystał tę szansę w stu procentach.

Czy to oznacza, że faktycznie jestem bohaterem?