You are my destiny

Rozdział szósty

One of these days I’m gonna find someone to love.
One of these days I’ll find you if I don’t give up

Pierwsze tygodnie nowego roku szkolnego minęły dość szybko i nim Baekhyun się obejrzał, miesiąc powoli dobiegał końca. Nawet nie zauważył, kiedy nazbierał pierwsze oceny za niespodziewanie zrobione przez nauczycieli kartkówki, które miały niby sprawdzić wiedzę uczniów po wakacjach. Według Byuna chodziło im raczej o to, by pogrążyć wszystkich i udowodnić, że tak naprawdę do niczego się nie nadają, a zamiast pójść na studia, będą pracować przy kopaniu rowów na budowach. Baekhyun nie narzekał nigdy na swoje oceny, czego nie można powiedzieć o jego rodzicach. Przykładali oni niezwykłą uwagę do stopni syna i gdyby mogli, zamknęliby go w pokoju i nie wypuszczali z niego dopóki nie nauczy się wszystkiego, co może, ale oczywiście nie musi, przydać mu się w przyszłości. Baekhyun jednak nie był taki głupi, żeby dać się przykleić do krzesła i zmusić do nauki nadprogramowej. Może nie należał do najlepszych uczniów, ale nie mógł narzekać na oceny.

Byun był tak pochłonięty rozpoczęciem nowego roku szkolnego, że całkowicie zapomniał o Chanyeolu. Dobrze, może nie do końca wymazał go ze swojej pamięci, bo czasem jeszcze zdarzało mu się o nim pomyśleć, jednak Luhan i jego wieczne problemy miłosne skutecznie odciągały myśli Baekhyuna od uratowanego przez niego chłopaka. Jako dobry przyjaciel wolał skupić się na Luhannie, który wciąż latał za Sehunem i łasił się do swojego obiektu westchnień przy każdej możliwej okazji. Baekhyun czasami miał wrażenie, że to zainteresowanie jest tylko jednostronne i aż żal mu było swojego przyjaciela, który chyba nie dostrzegał tego, że Sehun tak naprawdę jest bierną stroną. Czasami faktycznie pocałował Luhana czy przytulił go do siebie, jednak Byunowi wydawało się wtedy, że robi to tylko i wyłącznie dla świętego spokoju. Lu natomiast cieszył się jak małe dziecko, gdy otrzymał od swojego chłopaka (chociaż Baekhyun do końca nie wiedział, w jakich relacjach oni żyją) choć trochę czułości i uwagi.

Mimo wszystko Byun był wdzięczny swojemu przyjacielowi, że na każdym kroku zaprzątał jego głowę swoimi problemami. W ten sposób skutecznie odganiał od siebie myśli na temat Chanyeola. Co prawda jeszcze w wakacje planował odwiedzić go w szpitalu, żeby po raz kolejny przekonać się, że jego życiu już nic nie zagraża, ale później przez Luhana i Sehuna wyleciało mu to z głowy, a gdy ponownie sobie przypomniał o Chanyeolu, doszedł do wniosku, że pewnie wyszedł on już ze szpitala, więc nie było sensu w odwiedzaniu tego miejsca. W ten sposób Baekhyun złamał obietnicę daną Chenowi, jednak wątpił, by przyjaciel się przez to na niego gniewał. Jongdae był tak pochłonięty zajmowaniem się swoją dziewczyną, że nie zwracał większej uwagi na to, co dzieje się w życiu Baekhyuna. Nie, to nie tak, że ignorował przyjaciela i miał go w poważaniu. Byun wiedział doskonale, gdy jego obecność jest zbędna, dlatego nie narzucał się Chenowi i albo przesiadywał ze swoimi rodzicami, albo wysłuchiwał Luhana, który na zmianę zachwycał się Sehunem, to znów narzekał na niego i jego hamowanie się przed okazywaniem uczuć publicznie. To było typowe dla Luhana, ale po raz pierwszy Baekhyunowi nie przeszkadzało, że mówił on tylko i wyłącznie o sobie.

Słysząc ciężkie kroki nauczyciela, który zbliżał się właśnie do klasy, wszyscy zamilkli i potulnie wrócili na swoje miejsca, nie chcąc podpaść surowemu matematykowi. Baekhyun westchnął cicho i wyjrzał przez okno, przyglądając się ćwiczącym na szkolnym boisku chłopakom. Dopiero po chwili rozpoznał wśród nich Chena, który skutecznie potrafił zgubić się nawet w niewielkim tłumie ludzi.

Gdy drzwi sali nareszcie się otworzyły, Baekhyun usłyszał ciche szepty pozostałych uczniów, więc zaintrygowany odwrócił głowę w stronę nauczyciela i momentalnie zamarł, gdy zobaczył stojącego obok niego wysokiego bruneta. Serce Byuna od razu przyspieszyło i zaczęło walić w piersi jak oszalałe. Szatyn wpatrywał się w czarnowłosego szeroko otwartymi oczami, zastanawiając się, czy Chanyeol też go już zobaczył.

- Moi drodzy, to Park Chanyeol, od dzisiaj będzie chodził z wami do klasy – powiedział matematyk, poklepując wysokiego chłopaka po plecach.

Brunet ukłonił się nisko i uśmiechając się promiennie, przebiegł wzrokiem po twarzach uczniów, szukając kogoś ciekawego. Gdy spojrzenie chłopaka zatrzymało się na postaci siedzącego w ostatniej ławce szatyna, otworzył szeroko oczy i rozdziawił lekko usta, w ostatnim momencie powstrzymując się przed wydaniem z siebie jakiegokolwiek dźwięku.

- Usiądź w tamtej ławce. Zaraz zaczynamy lekcję – poinformował nauczyciel, wskazując dłonią wolne miejsce niedaleko Baekhyuna.

Chanyeol ukłonił się ponownie i ruszył w stronę wyznaczonej przez matematyka ławki. Przez cały czas nie spuszczał wzroku z Byuna, który speszony szybko odwrócił głowę w przeciwną stronę, skutecznie ignorując spojrzenie bruneta.

Chyba obaj nie mogli jak na razie w to uwierzyć, myśląc, że to tylko sen i zaraz obudzą się z niego, a podła rzeczywistość przywali im w twarz, sprowadzając brutalnie na ziemię.

*

Przez całą lekcję Baekhyun starał się ignorować wywiercające mu dziurę w plecach spojrzenie siedzącego za nim Chanyeola. Bał się, że jeśli się odwróci, to ten nagle zniknie, a do niego dotrze, że to tylko sen albo jego chora wyobraźnia zrobiła sobie nieśmieszny żart, doskonale wiedząc, że Baekhyun, chociaż nie przyznał się do tego nawet przed samym sobą, podświadomie tęsknił za przypadkowymi spotkaniami z Chanyeolem. Przecież to nie mogła być prawda. Niby jakim cudem Park miałby przepisać się do jego klasy i to w dodatku po miesiącu od rozpoczęcia roku szkolnego?

Z totalnym mętlikiem w głowie opuścił klasę i szybkim krokiem udał się w stronę swojej szafki. Do długiej przerwy obiadowej pozostało jeszcze trochę czasu, co sprawiało, że Baekhyun czuł się jeszcze gorzej. O niczym innym nie marzył w tamtej chwili, jak o zaszyciu się w kącie jadalni wraz z Chenem i opowiedzeniem mu o tym, co się stało na lekcji matematyki.

Poczuwszy wibracje w kiszeni spodni, wyjął z niej komórkę i westchnął ciężko, widząc wiadomość od Luhana. Jeszcze tego brakowało, żeby znów zaczął mu się żalić. Baekhyun naprawdę w tamtej chwili nie miał głowy do wysłuchiwania narzekań swojego przyjaciela, zwłaszcza że w pobliżu mógł kręcić się Chanyeol.

Baekkie, musimy się dzisiaj spotkać. Proszę :(

Szatyn westchnął ciężko i odpisał krótkie „okay”, wiedząc doskonale, że nie może tak po prostu zignorować swojego najlepszego przyjaciela nawet jeśli on robił tak przez ostatnie tygodnie. Baekhyun sprawdził jeszcze godzinę i upewniwszy się, że jeszcze ma kilka minut do kolejnej lekcji, zamknął szafkę i odwrócił się na pięcie, zderzając się twarzą z torsem stojącego za nim chłopaka. Byun uniósł niepewnie głowę i przeklął w myślach, gdy ujrzał uśmiechniętego Chanyeola.

- Cześć – rzucił brunet, odsuwając się o krok od chłopaka. – Um, nie miałem okazji ci podziękować.

- Za co?

- Za uratowanie mi życia – wyjaśnił rozbawiony Park, przyglądając się uważnie szatynowi, na którego twarzy malowało się zaskoczenie. – Pielęgniarka powiedziała mi, że to ty. Poza tym widziałem cię raz w szpitalu. Myślałem, że przyjdziesz jeszcze, ale… Mniejsza z tym.

- Straciłem rachubę czasu, a potem doszedłem do wniosku, że pewnie już cię wypisali – powiedział zawstydzony Baekhyun. Nie widział dlaczego, ale czuł wyrzuty sumienia, że jednak nie zdecydował się ponownie pójść do szpitala, by odwiedzić Chanyeola. Teraz przynajmniej nie czułby takiego zażenowania. – Jak się czujesz?

- Bywało lepiej. – Park uśmiechnął się lekko i poprawił sterczące włosy. – Nie wiem, jak mam ci dziękować. Gdyby nie ty…

- Przestań – przerwał mu nieco poirytowany Baekhyun, unosząc dłoń w geście protestu. – Już mi podziękowałeś. Nie ma o czym mówić.

- Żartujesz? Gdyby nie ty, pewnie teraz wąchałbym kwiatki od spodu, a ty mówisz, że nie ma o czym mówić?

- Może od razu ogłoś to wszystkim uczniom w szkole, co? – Byun prychnął głośno, krzyżując ręce na torsie. – Nic takiego nie zrobiłem. Przechodziłem akurat przez park, znalazłem ciebie, zadzwoniłem na pogotowie i tyle. Każdy na moim miejscu zrobiłby to samo – stwierdził posępnie, przyglądając się twarzy bruneta.

- Jesteś moim bohaterem! – Chanyeol uśmiechnął się promiennie, co nagle Byunowi wydało się nadzwyczaj irytujące.

- Nie jestem żadnym bohaterem – wycedził przez zaciśnięte zęby szatyn, zaciskając dłonie w pięści. – A już na pewno nie jestem twoim bohaterem – dodał, a później ominął Chanyeola i już miał ruszyć w stronę klasy, gdy poczuł na nadgarstku silny uścisk dłoni.

- Dlaczego tak mówisz? – zapytał zaskoczony brunet, patrząc Byunowi prosto w oczy.

- Bo taka jest prawda – mruknął w odpowiedzi i wyszarpał się z uścisku chłopaka. – Nie wiem, jak ty, ale idę na lekcję. Nie chcę dostać ochrzanu od nauczyciela.

*

Gdy tylko rozbrzmiał dzwonek na przerwę obiadową, Baekhyun niemalże wybiegł z klasy i od razu udał się na stołówkę, gdzie niedługo po nim zjawili się także inni uczniowie, w tym Chen. Zabrawszy z bufetu coś do jedzenia, udali się razem do swojego stolika, który znajdował się w najbardziej oddalonym od wejścia kącie pomieszczenia.

Byun był tak zdenerwowany, że z ledwością otworzył butelkę z wodą mineralną, a ciekawskie spojrzenie Chena wcale nie poprawiało jego stanu.

- Powiesz mi, co się stało? – zapytał w końcu Jongdae, przyglądając się uważnie zdenerwowanemu przyjacielowi. – Baekkie, co jest?

- Chanyeol… Chanyeol chodzi ze mną do klasy – wyszeptał przerażony chłopak, wbijając pałeczkę w kawałek mięsa. – Rozumiesz to? Chłopak, któremu uratowałem życie, chodzi ze mną do klasy.

- Ale jak to? To nie pamiętałeś go wcześniej? – Chen zmarszczył pytająco czoło, nie bardzo rozumiejąc, co do niego mówi przyjaciel.

- Aish, masz mnie za idiotę? – warknął Baekhyun, patrząc z wyrzutem na chłopaka. Ten tylko uśmiechnął się przepraszająco i wrócił do jedzenia obiadu. – Oczywiście, że nie chodził wcześniej ze mną do klasy. Przepisał się do naszej szkoły i akurat trafił do mojej grupy.

- Wciąż myślisz, że wasze spotkania to były przypadki?

Byun wzruszył w odpowiedzi ramionami i zrezygnowany oparł głowę na dłoni, głośno przy tym wzdychając. Dzień dopiero się zaczynał, a on już miał go po dziurki w nosie. Na dodatek niepotrzebnie naskoczył na Chanyeola, co wynikało chyba z faktu, że po prostu nie był jeszcze gotów na rozmowę z nim. Chciał się choć trochę do niej przygotować, ale brunet nagle do niego podszedł i w dodatku nazwał Baekhyuna swoim bohaterem, co od początku go przerażało. Nie chciał nim być, a wszystko przez to, że najnormalniej w świecie nie był gotowy na bycie czyimś bohaterem.

- Rozmawialiście już? – spytał po chwili Chen, dokańczając jeść obiad. Spojrzał spod grzywki na Baekhyuna, który na to pytanie wyraźnie się spiął, automatycznie opuszczając głowę. – Rozmawialiście czy nie?

- Tak – mruknął cicho Byun i nieśmiało popatrzył na przyjaciela, nerwowo zagryzając wargi w wąską linię. – Zrobiłem coś bardzo głupiego, Chen…

- Jak bardzo głupiego?

- Bardzo, bardzo? – Baekhyun uderzył czołem w blat stołu i wydał z siebie kilka nieartykułowanych dźwięków, czym wprawił Chena w jeszcze większe zakłopotanie. – Naskoczyłem na niego, gdy nazwał mnie swoim bohaterem – wyjaśnił, nie podnosząc się w dalszym ciągu z blatu, przez co siedzący naprzeciwko niego chłopak z ledwością go usłyszał.

Jongdae już miał coś powiedzieć, gdy wtem w całej szkole rozbrzmiał dzwonek na lekcję. Baekhyun poderwał się na krześle i z przerażeniem malującym się na twarzy spojrzał na przyjaciela. Koniec przerwy oznaczał nie tyle, co rozpoczęcie lekcji, ale przede wszystkim to, że będzie musiał kolejny raz stanąć twarzą w twarz z Chanyeolem, a na to chyba nie był gotowy. Czując pokrzepiające poklepywanie po plecach, obejrzał się za siebie i zawiesił wzrok na Chenie, który zdążył już wstać z krzesła i znaleźć się przy załamanym Baekhyunnie.

- Co mam teraz zrobić? – zapytał szeptem, podążając za Jongdae do wyjścia z jadalni.

- Najlepiej przestań udawać i wypierać się, że nie zależy ci na tym chłopaku – powiedział Chen, powoli tracąc cierpliwość do przyjaciela.

- Nie zależy mi na nim. Jest mi kompletnie obcy! – stwierdził oburzony Baekhyun, bo przecież tak właśnie było, prawda?

- Uratowałeś mu życie – stwierdził Chen, przystając i odwracając się przodem do Byuna, który w ostatnim momencie się zatrzymał, tym samym unikając zderzenia czołowego.

- I co z tego? Każdy na moim miejscu zrobiłby to samo – prychnął szatyn, wywracając teatralnie oczami. Widząc pełne litości spojrzenie Chena, westchnął głośno i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Okay, uratowałem go, a raczej zadzwoniłem po pogotowie i to lekarz go uratował. Nie wiem, o co ci chodzi.

- O to, że wciąż się wypierasz.

- Przyznałem, że go uratowałem! Czego ty jeszcze ode mnie chcesz?

- Przyznaj, że to nie przypadek, że tyle razy na siebie wpadaliście – rozkazał ostrym głosem Chen, co chyba jeszcze nigdy wcześniej mu się nie zdarzyło. Zaskoczony postawą przyjaciela Baekhyun zamrugał pospiesznie powiekami i rozdziawił lekko usta, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. – Przyznaj, że Chanyeol jest twoim przeznaczeniem.

- Wtedy dasz mi spokój? – spytał z nadzieją Byun, na co Chen skinął głową na zgodę, uśmiechając się przy tym lekko. – Okay, wierzę, że Chanyeol jest moim przeznaczeniem – powiedział po chwili, przyłapując się w pewnym momencie na tym, że mówiąc to, nie musiał nawet kłamać czy zmuszać się do tego.

Widząc zadowoloną minę przyjaciela, warknął coś na niego i ruszył do klasy, wpadając do środka w ostatnim momencie. Nauczycielka była tak zajęta swoimi sprawami, że nawet nie zwróciła na niego większej uwagi. Baekhyun usiadł w przedostatniej ławce i wyjął z plecaka zeszyt, przy okazji rozglądając się nieśmiało dookoła siebie. Zaskoczył go brak obecności Chanyeola, jednak doszedł do wniosku, że pewnie nie może znaleźć klasy. Zmęczony opadł bezwładnie na krzesło i przysunął się do ławki, kładąc na niej od razu głowę. Kiedy drzwi sali się otworzyły, niechętnie spojrzał w tamtym kierunku i na chwilę znieruchomiał, widząc wysokiego chłopaka.

Park rozejrzał się po klasie i zawiesił wzrok na Baekhyunnie, który automatycznie odwrócił głowę w drugą stronę, czując zbyt duże zażenowanie, by patrzeć chłopakowi prosto w oczy. Po znalezieniu wolnego miejsca, Chanyeol poprawił zsuwający się z ramienia plecak i ruszył ku wybranej ławce. Przechodząc obok Baekhyuna, spojrzał na niego po raz kolejny i zmarszczył pytająco czoło, kiedy chłopak zdjął plecak ze stojącego przy jego ławce wolnego krzesła, tym samym zachęcając bruneta do zajęcia tego miejsca.

- Dzięki – rzucił cicho Chanyeol, siadając na krześle obok Baekhyuna. – Słuchaj…

- Przepraszam – przerwał mu natychmiast Byun, zerkając kątem oka na nauczycielkę, która w dalszym ciągu zajmowała się wypełnianiem jakichś papierów, dzięki czemu uczniowie mieli jeszcze trochę wolnego czasu. Przeniósł po chwili wzrok na Chanyeola i wstrzymał na sekundę oddech, gdy zorientował się, jak bardzo blisko siebie się znajdują. Baekhyun niepostrzeżenie odsunął się trochę od bruneta i przełknął nerwowo ślinę. – Przepraszam za to, jak wcześniej zareagowałem. Trochę mnie poniosło.

- Ja też niepotrzebnie naciskałem na ciebie.

- Czyli zgoda? – Baekhyun niepewnie wyciągnął dłoń do bruneta, na co ten uśmiechnął się szeroko i skinąwszy głową, uścisnął mocno rękę kolegi.

Chciał coś jeszcze dodać, jednak nauczycielka w tym momencie podniosła się z krzesła i ku niezadowoleniu uczniów rozpoczęła lekcję. Baekhyun kilka, a może i kilkanaście, razy przyłapał się na nieśmiałym zerkaniu w stronę siedzącego obok Chanyeola, który z wielkim zainteresowaniem przysłuchiwał się nudnemu monologowi nauczycielki. Albo tak dobrze udawał, albo naprawdę podobały mu się te beznadziejne wywody pani Lee na temat płazów czy innych gadów. Baekhyun z ledwością powstrzymywał się przed zaśnięciem, jednak ożywił się momentalnie, gdy pod jego nos została podsunięta złożona na pół kartka z zeszytu. Spojrzał pytająco na sąsiada, na co Chanyeol uśmiechnął się zachęcająco, zaraz wracając do notowania w zeszycie słów pani Lee.

Co robisz wieczorem? Chciałbym się odwdzięczyć za to, co dla mnie zrobiłeś… PS: tylko się nie denerwuj!

Byun zaśmiał się pod nosem i sięgnął po długopis, by odpisać na liścik.

Nic ciekawego. Jakieś propozycje?

Przesunął złożoną kartkę w stronę Chanyeola i wyprostował się na krześle, gdy pochwycił karcące spojrzenie nauczycielki. Uśmiechnął się do niej uroczo i pochylił głowę, udając, że pisze coś w zeszycie. Tak naprawdę z ledwością mógł utrzymać długopis w dłoni, która dziwnie drżała z niepewności i podniecenia. Czyżby wieczorem czekało go spotkanie z Chanyeolem i czy jego dziewczyna nie będzie miała nic przeciwko temu? Chociaż dlaczego miałaby mieć? W końcu to tylko spotkanie dwóch kolegów z klasy, nic więcej. Niestety.

Być może…

Baekhyun prychnął pod nosem i mrużąc groźnie oczy spojrzał na rozbawionego jego reakcją Chanyeola. Oburzony założył ręce na torsie i złożył kartkę na kilka części, ostatecznie chowając ją w kieszeni marynarki od mundurka. Mimo wszystko spodobała mu się ta tajemnicza strona Chana, chociaż to mało powiedziane. Byun w środku aż krzyczał z radości, starając się nie myśleć o tym, że czarnowłosy jest już zajęty przez dziewczynę.

*

Baekhyun spojrzał kątem oka na idącego z nim ramię w ramię Chanyeola i uśmiechnął się pod nosem, karcąc samego siebie za te wszystkie myśli, które nie opuszczały go od momentu spotkania z tym chłopakiem. Jeszcze przed ostatnią lekcją ustalili, że najlepiej będzie, jeśli umówią się o siedemnastej przy bramie wejściowej do parku, gdzie obaj lubili niegdyś przesiadywać. Baekhyunowi ciężko było uwierzyć w to, że znalazł osobę, z którą miał aż tak wiele wspólnego. Podczas rozmowy z Chanyeolem dowiedział się, że ma on podobny gust jeśli chodzi o muzykę i filmy.

W końcu Baekhyun zaczął wierzyć, że to wszystko nie było zwykłym przypadkiem. Być może los stawiał ich sobie na drodze, by mogli odnaleźć siebie i zarazem brakujące elementy. Prawdopodobnie było to naiwne myślenie ze strony chłopaka, jednak chciał wierzyć, że Chanyeol naprawdę jego mu przeznaczony.

- Twoi przyjaciele nie będą źli, że zabrałeś mnie ze sobą? – zapytał Park, zerkając kątem oka na niższego chłopaka. – Nie chciałbym przeszkadzać.

- Nie będziesz przeszkadzał – zaśmiał się Byun, próbując udawać urażonego, co nie do końca mu wyszło. Zaczynał wątpić w to, że przy Chanyeolu mógłby kiedykolwiek być zły, a zwłaszcza zły na niego. – Chwilę porozmawiam z Luhanem, ale i tak wiem, o czym będzie mówił. 

- Jesteś jasnowidzem?

- Coś w tym stylu – odparł rozbawiony Baekhyun, a widząc zdziwioną minę bruneta, zaczął się głośno śmiać. – Żartuję! Znam po prostu Luhana. Od dobrych kilku tygodni o nikim innym nie mówi, jak tylko o swoim obiekcie westchnień. Czasami mam wrażenie, że tylko dzięki temu jeszcze w ogóle mamy ze sobą kontakt – dodał już nieco smutniejszym tonem głosu, jednak zaraz się rozpromienił, dochodząc do wniosku, że nie będzie psuł swoimi przemyśleniami humoru Chanyeola.

- Ma problemy z dziewczyną? – zapytał Park, wprawiając tym samym Baekhyuna w niemałe zakłopotanie.

Nie wiedząc, co odpowiedzieć, skinął jedynie głową i nerwowo się uśmiechnął. Wolał nie wnikać w szczegóły, zwłaszcza że nie miał pojęcia, jakie podejście do takich spraw ma Chanyeol.

Na szczęście akurat zbliżali się do pizzerii, w której umówił się z Luhanem i Chenem, więc odetchnął z wyraźną ulgą i jako pierwszy wszedł do lokalu, zerkając przez ramię, by upewnić się, że Chanyeol nie zrezygnował i nie uciekł przed jego przyjaciółmi.

- Cześć! – przywitał się Baekhyun i uśmiechnął promiennie do chłopaków, którzy siedzieli z nosami przyklejonymi do kart i wybierali coś dobrego do jedzenia. – Hej! – Pomachał Chenowi dłonią przed twarzą i parsknął śmiechem, gdy zobaczył jego zdziwioną minę.

- No, nareszcie jesteś…cie? – Luhan spojrzał na stojącego obok ich stolika wysokiego bruneta i zmarszczył pytająco czoło, przenosząc po chwili wzrok na Baekhyuna. – To on? – spytał mało subtelnie, wskazując palcem chłopaka.

- On? – Park chrząknął nerwowo, patrząc z góry na zawstydzonego Byuna, który skulił się pod wpływem jego morderczego wzroku i nieśmiało się uśmiechnął. – Jestem Chanyeol. Wolę, jeśli tak będziecie się do mnie zwracać.

- Ach, wybacz za to, po prostu Baekkie dużo nam o tobie mówił i jakoś tak – wytłumaczył speszony taką reakcją Luhan, chociaż nie mógł mu się dziwić. Sam pewnie też nie byłby zadowolony, gdyby ktoś zwrócił się do niego tak bezosobowo. Chcąc rozluźnić atmosferę, przesunął się na kanapie, robiąc miejsce dla chłopaków. – Jestem Luhan, a to jest Jongdae, ale mówimy na niego Chen…Chen Chen – zaśmiał się uroczo, poklepując przyjaciela po ramieniu.

- Miło cię w końcu poznać – powiedział Chen, podając Chanyeolowi dłoń, którą natychmiast uścisnął. – Macie ochotę na coś konkretnego do zjedzenia? Jeszcze nic nie zamawialiśmy.

Baekhyun wzruszył ramionami, tym samym dając chłopakom możliwość wyboru. Kiedy do ich stolika podeszła śliczna kelnerka, nikt prócz Chanyeola nie zwrócił na nią większej uwagi, co trochę zbiło go z pantałyku. Dopiero po dłuższej chwili Chen odkleił wzrok od karty menu i ze znudzeniem spojrzał na dziewczynę. Po złożeniu zamówienia, podziękował kelnerce i uśmiechnął się półgębkiem.

- Baekkie, możemy pogadać na chwilę? – zapytał Luhan, wpatrując się swoimi sarnimi oczętami w przyjaciela. Gdy skinął głową na zgodę, poderwał się natychmiast z kanapy i przeprosiwszy Chena, przekroczył go i udał się w stronę toalet, zerkając co chwilę za siebie, by sprawdzić, czy przyjaciel za nim idzie. – Aj, Baekkie, ja już nie wiem, co robić! – powiedział rozżalony, kiedy znaleźli się na uboczu.

- Ale z czym? – Byun otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, dopiero po chwili rozumiejąc, o co chodzi. – Ach, mówisz o Sehunnie? Coś się stało?

- Własnie chodzi o to, że nic się nie dzieje – pożalił się, siadając na blacie obok umywalki. – Niby jest fajnie, Sehun pozwala mi być naprawdę blisko siebie, ale wydaje mi się, że on tego nie chce. Chyba nie czuje do mnie tego, co ja czuję do niego.

- Może to go przerasta? – Baekhyun usiadł obok przyjaciela i przyjaźnie poklepał go po ramieniu. Widząc minę szatyna westchnął cicho i nadął zabawnie policzki, po chwili wypuszczając powietrze przez rozchylone usta. – Ze mną było podobnie. Od początku to Kai był tą otwartą na wszystko osobą, a ja musiałem nauczyć się być z drugim chłopakiem. Dla ciebie i Jongina to normalne od samego początku, a zarówno ja, jak i Sehun musieliśmy się przyzwyczaić do tego.

- To co mam zrobić? – spytał cicho Luhan, wymachując nogami w powietrzu, przez co wyglądał jeszcze dziecinniej i niewinniej niż zazwyczaj. – Mam odpuścić?

- Absolutnie nie! – Byun uśmiechnął się promiennie i zeskoczył z blatu, lądując miękko na posadzce. – Daj mu trochę czasu. Przede wszystkim nie naciskaj na niego, a zobaczysz, że wkrótce przyzwyczai się do nowej sytuacji. Wcześniej był z innym chłopakiem?

- Nie. Nawet dziewczyny nie miał – odpowiedział Luhan, nie mogąc nawet powstrzymać wpełzającego na usta uśmiechu.

Baekhyun zaśmiał się głośno i pokręcił głową z niedowierzaniem. Czasami ciężko było mu uwierzyć, że po tylu latach przyjaźni, Luhan wciąż potrafił go zaskoczyć swoim zachowaniem i podejściem do życia, które zmienia się średnio raz na tydzień. Jednego dnia wzdycha do umięśnionego faceta, by kolejnego przyrzekać przed Baekhyunem, że kończy z tym i zaczyna szukać dziewczyny, co oczywiście nigdy się nie dzieje. Luhan toleruje jedynie kobiety ze swojej rodziny i oczywiście Yejin, ale ją głównie ze względu na Chena.

- No i widzisz? Nie dziw się więc, że Sehun jest bierny w waszym… związku? – Baekhyun uśmiechnął się szeroko i skinął głową na przyjaciela. – Chodźmy lepiej do stolika, bo wiesz, że jak Chen się dorwie do pizzy, to nic z niej nie zostanie.

- Baekkie, muszę ci jeszcze coś powiedzieć – zaczął poważnym tonem Luhan, kierując się ku drzwiom. Spojrzał na szatyna i zagryzł nerwowo dolną wargę, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. – Muszę przyznać, że niezły ten twój Chanyeol.

- Aj, Luhan! – parsknął Byun, uderzając chłopaka w ramię. – Myślałem, że coś się stało, a ty z takim czymś wyskakujesz. Ale naprawdę tak uważasz?

- Wiesz, że ja mam spore wymagania – przypomniał Luhan, przeciskając się pomiędzy mijanymi stolikami. – Wydaje się być w porządku. Ma kogoś?

- Dziewczynę.

Luhana tak bardzo zaskoczyło to, co powiedział przyjaciel, że o mało co nie wpadł na jeden ze stolików. W ostatnim momencie oparł się dłońmi o blat i uśmiechając się uroczo, przeprosił siedzących przy nim ludzi za zakłócenie posiłku. Zaraz po tym podniósł się do pionu i spojrzał z powątpiewaniem na Baekhyuna, który wzruszył jedynie ramionami, domyślając się, o czym myśli Luhan.

- Trochę kiepsko – westchnął pod nosem, zbliżając się do odpowiedniego stolika. Ostatni raz spojrzał na Baekhyuna i usiadł na kanapie obok Chena, który zajadał się pizzą. – Miałeś rację. Jeszcze chwila, a nic by dla nas nie zostało.

- Wszystko w porządku? – zapytał cicho Baekhyun, spoglądając na zamyślonego bruneta, który zamiast jeść, to bawił się kawałkiem pizzy, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. – Jeśli chcesz iść, to możemy się gdzieś przejść czy coś.

- Nie, jest fajnie – odpowiedział Chanyeol i uśmiechnął się promiennie do szatyna. Zaraz jednak jego dobry nastrój prysł niczym bańka mydlana, gdy do pizzerii weszło dwóch chłopaków, których Park znał aż za dobrze. – Cholera…

- Um? – Zaintrygowany Baekhyun podążył za wzrokiem bruneta i dokładnie przyjrzał się nieznajomym. – Znasz ich?

- Ach, nie… Myślałem, że to moi kumple, ale pomyliłem ich z kimś innym – odpowiedział nienaturalnie szybko Chanyeol i odwrócił głowę w przeciwną stronę, jakby obawiając się, że tamci go rozpoznają. – Jedz, bo pizza zaraz wystygnie – zwrócił się do Baekhyuna drżącym z nerwów głosem, próbując się przy tym uśmiechnąć, co nie do końca mu wyszło.

Byun skinął głową i sięgnął po kawałek pizzy, spoglądając ukradkiem na stojących niedaleko nich chłopaków. Widział doskonale, że patrzą w kierunku ich stolika i coś między sobą szepczą, wskazując przy tym palcem siedzącego obok Baekhyuna bruneta. Wtedy wydało mu się to bardzo podejrzane, jednak nie chcąc denerwować Chanyeola, postanowił pozostawić to bez komentarza i zamiast tego dołączył do rozmowy przyjaciół.

Mimo ignorowania nieznajomych, przez czas czuł na sobie ich świdrujące spojrzenia, a zmiana w zachowaniu Chanyeola dała mu do zrozumienia, że kłamał, mówiąc, że ich nie zna. Tylko kim tak naprawdę oni byli i dlaczego Park tak nerwowo zareagował na pojawienie się tych chłopaków?

Coś przede mną ukrywasz, Chan, ale ja i tak dowiem się, o co w tym wszystkim chodzi.

*

Zauważyłam, że jeśli coś nie dotyczy EXO, to już mało osobom chce się to czytać, co trochę mnie zaczyna dobijać, zwłaszcza że kolejne opowiadanie na pewno nie będzie o nich. Tak samo dobija mnie fakt, że tyle osób potwierdziło w ankiecie, że czyta YAMD, a pod rozdziałami jedynie kilka osób wyraża swoje opinie…

No nic, do końca tego opowiadania pozostały jeszcze 4 rozdziały, potem robię przerwę i będę publikować oneshoty, a od nowego roku (albo nieco wcześniej) ruszę z nowym opowiadaniem o BTOB. Mam nadzieję, że mimo wszystko zostaniecie ze mną, chyba że tu chodzi o bohaterów?

Odnowiłam zakładkę z zapowiedziami oneshotów, więc jeśli jesteście ciekawi, to możecie tam zajrzeć. Na razie są tylko dwie, ale pewnie z czasem pojawi się tego więcej.