We still don’t know love

Tytuł: We still don’t know love

Bohaterowie: Lee Minhyuk & Yook Sungjae
Gatunek: romans, obyczaj

Pierwsze promienie słońca wdzierające się przez otwarte na oścież okno skutecznie zakłóciły spokojny sen leżącego w łóżku bruneta. Lee Minhyuk uniósł niechętnie powieki i zamrugał nimi kilkukrotnie, chcąc wyostrzyć rozmazujący się obraz. Potarł palcami rozespane oczy i ziewnął głośno, przeciągając się przy tym mocno. Chłopak nie miał ochoty na wstawanie z łóżka, jednak wiedział, że całodzienne wylegiwanie się w nim na nic się zda, a chyba tylko pogłębi chandrę, jaka nie opuszczała go od siedmiu dni. Tyle właśnie czasu minęło, dokąd Minhyuk rozstał się z o pięć lat młodszym chłopakiem – Yook Sungjae.

Lee wciąż nie mógł dojść do siebie po zerwaniu z nim i chociaż starał się o tym nie myśleć, to w jego głowie wciąż pojawiały się wspomnienia związane z Sungjae. Nie mógł uwierzyć, że aż tak bardzo za nim tęsknił. Przecież sam postanowił zakończyć ten związek, nie potrafiąc dłużej wytrzymać dziecinnego i nieodpowiedzialnego zachowania tego chłopaka. Dlaczego więc tak bardzo żałował swojej decyzji?

Nie chcąc tracić kolejnych minut na bezsensowne wylegiwanie się w łóżku, Minhyuk odrzucił na bok kołdrę i usiadł na materacu, sięgając przy okazji po leżący na szafce nocnej telefon. Sprawdził czy przypadkiem Sungjae nie wysłał pomyłkowo do niego żadnej wiadomości, jednak ku rozczarowaniu bruneta skrzynka odbiorcza wciąż była pusta, tak samo zresztą jak lista połączeń. W sumie niby dlaczego Sungjae miałby chcieć się do niego odezwać, skoro to właśnie on z nim zerwał i swoją decyzją dał mu wyraźnie do zrozumienia, że wszystko między nimi się skończyło?

- To nie ma sensu – westchnął Lee, odkładając na miejsce telefon.

Opadł bezwładnie na łóżko i nakrył twarz miękką poduszką. Kiedyś zastanawiał się, jak czuje się człowiek, który jednego dnia traci dosłownie wszystko. Czy ma wyrzuty sumienia, że nie zrobił czegoś więcej, by nie dopuścić do tego? A może w jego sercu pojawia się dziwna pustka, której nijak nie można wypełnić? Czy zdaje sobie sprawę z tego, że popełnił jeden z największych błędów w swoim życiu i być może nie będzie miał okazji tego naprawić?

Minhyuk tego nie wiedział, ale osobiście to wszystko właśnie czuł: wyrzuty sumienia, pustkę i ogromny żal do samego siebie, że popełnił takie głupstwo. Kiedy podejmował decyzję o zerwaniu z Sungjae, nie zdawał sobie sprawy z tego, że będzie mu z tym tak źle. Oczywiście był świadom tego, że przez pierwsze dni nie będzie łatwo, ale chandra w końcu by minęła, a tymczasem miał wrażenie, że tylko się pogłębia.

- Nie, nie możesz się tym zadręczać – postanowił po chwili użalania się nad sobą i poderwał się z materaca.

Zaścielił łóżko, narzucił na kołdrę kolorowy koc i poszedł do łazienki, by ogarnąć się po nocy. Kiedy spojrzał w wiszące nad umywalką lustro, stwierdził, że nie wygląda aż tak źle. Co prawda pod oczami wciąż widniały mocno zarysowane sińce od małej ilości snu, ale po tym, jak źle się czuł, sądził, że będzie wyglądał o wiele gorzej. Minhyuk wyszorował dokładnie zęby, przemył twarz chłodną wodą i wytarłszy ją miękkim ręcznikiem, poprawił czarne włosy.

- Czas ruszyć dalej, Minhyuk – powiedział do samego siebie, wpatrując się w swoje odbicie w lustrze.

Poklepał się dłońmi po bladych policzkach i uśmiechnął się pokrzepiająco, tym samym dodając sobie trochę otuchy. Na potwierdzenie swoich słów, pokiwał entuzjastycznie głową i wyszedł z łazienki, w głowie wciąż powtarzając jak mantrę, że najwyższy czas ruszyć do przodu.

*

Yook Sungjae tego dnia nie czuł się dobrze. Podobnie zresztą jak przez kilka ostatnich dni. Ciągle wydawało mu się, że to tylko zły sen i kiedy się obudzi, wszystko wróci do normy. Nie mógł przestać myśleć o tym, co się stało. W głowie chłopaka wciąż pobrzmiewały słowa Minhyuka, kiedy mówił o rozstaniu. Odtwarzanie ich na nowo na pewno nie przynosiło ulgi, ale Sungjae nic nie mógł na to poradzić. Ciągle zastanawiał się nad powodem zerwania. Czy to była naprawdę jego wina, że Minhyuk nie chciał z nim dłużej być? Przecież wiedział, z kim się wiąże, wiedział doskonale, że Yook jest jeszcze bardzo młody i kompletnie niedoświadczony, dlatego nie umiał odnaleźć się w nowej sytuacji, a tym właśnie był związek ze starszym o pięć lat chłopakiem. Jednak w tym wszystkim tak naprawdę nie chodziło o sporą różnicę wiekową, a przynajmniej tak się wydawało Sungjae. Po rozstaniu już sam nie wiedział, co dokładnie pchnęło Minhyuka do podjęcia takiej decyzji. Może właśnie zadecydował o tym młody wiek Sungjae? Może Lee doszedł do wniosku, że ten jest jeszcze dzieciakiem i tak naprawdę nie chce być z kimś takim?

Nie chcąc jeszcze bardziej się dołować, Sungjae odrzucił na bok kołdrę i podniósł się do pozycji siedzącej. Pogoda tego dnia była wyjątkowo piękna, jednak to i tak nie było w stanie poprawić fatalnego nastroju młodego chłopaka. Brunet sięgnął dłonią po komórkę i westchnął głośno, gdy kolejny raz zobaczył brak jakichkolwiek wiadomości od Minhyuka. Od zerwania każdego dnia łudził się, że może któregoś poranka zobaczy chociaż marnego smsa od byłego chłopaka, jednak tak się nie działo. Był naiwny, myśląc, że Lee się do niego odezwie, bo w końcu to on podjął decyzję o rozstaniu. Po prostu Sungjae wciąż nie potrafił pogodzić się z tym, co się stało.

Yook odłożył telefon na miejsce i wstał z łóżka. Po zaścieleniu go, poszedł do łazienki, gdzie szybko doprowadził się do względnego porządku i udał się do kuchni, by zrobić sobie coś do jedzenia. W lodówce nie było wiele produktów, z których mógłby przyrządzić dobre śniadanie, dlatego postawił na tosty. Do szklanki wylał resztkę zimnego mleka, a do tostera włożył dwie kromki chleba i oparł się plecami o kuchenny blat, zastanawiając się, co powinien zrobić z dalszą częścią dnia.

- Pogódź się z tym, że to koniec – westchnął cicho Sungjae, ogarniając wzrokiem niewielkie pomieszczenie, z którego miał idealny widok na salon.

Kiedy tosty nareszcie były gotowe, chłopak zabrał kromki oraz szklankę z mlekiem i udał się do salonu, w którym panował istny chaos. Zrzuciwszy z kanapy brudne ubrania, opadł na nią bezwładnie i odgryzł kawałek ciepłego tostu. Nie smakował on tak dobrze, jak wtedy, gdy Minhyuk przyrządzał mu je na śniadanie, dlatego odłożył kromkę na stolik i upił kilka łyków zimnego mleka. Sungjae w ułamku sekundy postanowił, że wolny czas poświęci na posprzątanie mieszkania. Doskonale pamiętał, jak Minhyuk zawsze narzekał, że wszędzie panuje nieporządek, dlatego zdecydował się zmienić swój nawyk jakim było robienie bałaganu. Zupełnie jakby liczył na to, że to pomoże mu odzyskać Minhyuka.

*

Lee dojadł drugi tost, co jednak przyszło mu z ogromnym trudem, gdyż jedzenie grzęzło mu w gardle, i szybko popił go ciepłym mlekiem. Sungjae zawsze na śniadanie wypijał szklankę zimnego mleka, czego nawet Minhyuk nie potrafił zmienić. Mówił mu, że o wiele zdrowsze dla jego żołądka będzie podgrzane mleko, ale młodszy chłopak był niezwykle uparty i zawsze stawiał na swoim. W końcu Minhyuk dawał za wygraną i odpuszczał dalsze wykłócanie się o tak błahe sprawy. Poza tym Sungjae nie narzekał na jakiekolwiek problemy z żołądkiem, więc może sprawa zimnego mleka wypitego na czczo to był tylko kolejny mit?

Minhyuk wzruszył ramionami na swoje myśli i podniósł się z kanapy, na której siedział od dłuższej chwili. Musiał w końcu wziąć się za pakowanie rzeczy Sungjae. Wiedział, że jeśli nie zrobi tego od razu, to później będzie mu coraz ciężej. Żałował nawet, że nie pozbył się tych rzeczy od razu po zerwaniu. Wtedy z pewnością byłoby to dla niego znacznie łatwiejsze.

W pierwszej kolejności pozdejmował z szafek ramki ze wspólnymi zdjęciami. Przez chwilę przyglądał się fotografiom, nie mogąc wciąż uwierzyć, że tych kilka miesięcy teraz może po prostu upchać w kartonie i zapomnieć o nich. Chociaż z tym zapominaniem to wcale nie była taka prosta sprawa. Chłopak wiedział doskonale, że będzie musiało minąć jeszcze trochę czasu nim na dobre pozbędzie się z głowy tych wszystkich wspomnień związanych z Sungjae.

Na widok roześmianej twarzy byłego chłopaka, Minhyuk uśmiechnął się mimowolnie i westchnął cicho, koniuszkiem palca przesuwając po fotografii, którą wykonali podczas wspólnego wypadu do wesołego miasteczka. Sungjae zdawał się być wtedy w swoim żywiole i co chwilę wymyślał coraz to lepsze atrakcje, a Minhyuk zgadzał się na wszystko, wiedząc doskonale, że to sprawia młodszemu chłopakowi niesamowitą radość. Skoro wtedy potrafił tolerować dziecinne zachowanie Sungjae, to dlaczego ostatecznie właśnie to zaważyło na jego decyzji i doprowadziło do zerwania?

Minhyuk potrząsnął gwałtownie głową i odłożył ramki do kartonowego pudełka. Do nich dołączyła także różowa czapka na zimę, którą Yook kupił mu na jego pierwsze wspólnie obchodzone urodziny, oraz inne pamiątki związane z Sungjae. Później nałożył na karton pokrywkę i westchnął głośno, rozglądając się kolejny raz po salonie, w którym panował niesamowity ład i porządek. Pod tym względem Minhyuk był zupełnym przeciwieństwem Sungjae. Lee lubił mieć wszystko uporządkowane, a każda rzecz musiała znajdować się na swoim miejscu, natomiast Yook zwykle otaczał się totalnym chaosem i nawet uwagi Minhyuka nie mogły tego zmienić. Po kilku nieudanych próbach zmienienia nawyków młodszego chłopaka, Lee w końcu odpuścił i dał za wygraną. Z czasem nawet zaczął to tolerować, dlatego tym bardziej nie mógł uwierzyć, że mimo wszystko zdecydował się zerwać z Sungjae.

*

Yook postanowił ruszyć do przodu. Tak, wiedział, że będzie to niesamowicie trudne, ale nie miał innego wyjścia. Musiał zacząć żyć tak, jakby nigdy nie zakochał się w Minhyuku. Po prostu należało wymazać z pamięci wszystkie wspomnienia związane właśnie z tym chłopakiem. Nie wydawało się być to jakoś wyjątkowo trudne, a przynajmniej tak myślał z początku Sungjae. Schody zaczęły się już wtedy, gdy musiał spakować rzeczy byłego chłopaka. Z ciężkim sercem wkładał do kartonowego pudełka ramki ze wspólnymi zdjęciami oraz wszelkie inne drobiazgi, które w jakiś sposób mogłyby mu przypominać o byłbym chłopaku.

- Czyli to koniec – westchnął ciężko, zamykając pudełko.

Rozejrzał się po salonie, chcąc się upewnić, że o niczym nie zapomniał i usiadł na kanapie. Pierwszy raz od bardzo dawna w pokoju gościnnym panował taki porządek. Sungjae wcześniej nie przypuszczał, że zmiana złych nawyków może być taka łatwa, co wcale nie sprawiło, że poczuł się lepiej. Może gdyby wcześniej się opamiętał, to Minhyuk wciąż byłby jego chłopakiem?

Brunet niechętnie podniósł się z kanapy, zabrał kartonowe pudełko i poszedł do przedpokoju, gdzie założył jeszcze trampki i wyszedł z mieszkania. Nie wiedział, czy odwiedzanie Minhyuka ma jakikolwiek sens, jednak Sungjae był pewny, że jeśli od razu nie odda mu jego rzeczy, to później tym bardziej tego nie zrobi. Z każdym dniem byłoby ciężej, a on jak najszybciej pragnął ruszyć do przodu, pozostawiając przeszłość za sobą. Tak naprawdę tego nie chciał, ale skoro Minhyuk podjął taką, a nie inną decyzję, to w końcu należało zamknąć ten rozdział.

Droga do mieszkania Lee minęła chłopakowi dziwnie szybko, ale może wynikało to głównie z faktu, że nie skupiał się tak bardzo na tym, co dzieje się dookoła niego. Będąc przed drzwiami mieszkania Minhyuka, wziął głęboki wdech, zastanawiając się nad tym czy powinien zapukać i osobiście oddać chłopakowi jego rzeczy, czy może lepiej jest zostawić pudełko na wycieraczce i uciec niczym ten tchórz. Nim Sungjae zdołał podjąć właściwą decyzję, drzwi się otworzyły, a on stanął oko w oko z Minhyukiem, który w ramionach trzymał podobne pudełko.

- Sungjae – szepnął zaskoczony Lee, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w stojącego przed nim chłopaka. Przeniósł wzrok na pudełko, które ten trzymał w rękach i uśmiechnął się pod nosem, kompletnie nie mogąc powstrzymać tego odruchu. – Widzę, że myślimy podobnie.

- Chociaż w tej kwestii zgadzamy się ze sobą – powiedział Yook, odwzajemniając uśmiech. – Mam nadzieję, że o niczym nie zapomniałem. – Sungjae postawił karton na podłodze i nieśmiało spojrzał na Minhyuka, zastanawiając się, co zrobić.

W końcu doszedł do wniosku, że najlepiej po prostu odwrócić się na pięcie i odejść, odcinając grubą kreską przeszłość. Bez słowa zabrał od Lee karton ze swoimi rzeczami i już miał wcielić plan w życie, gdy wtem poczuł  na ramieniu uścisk dłoni. Sungjae obejrzał się za siebie i zagryzł wargi w wąską linię, wpatrując się w ciemne oczy Minhyuka, za którymi tak bardzo tęsknił. Prawda była taka, że tęsknił dosłownie za wszystkim, co wiązało się z tym chłopakiem; za każdym jego gestem, słowem, uśmiechem i spojrzeniem. Brakowało mu nawet narzekania Minhyuka na panujący w salonie bałagan oraz wykładów na temat picia zimnego mleka na śniadanie.

- Myślisz, że możliwe jest cofnięcie czasu? – spytał niepewnie Lee, wpatrując się intensywnie w twarz młodszego chłopaka.

Sungjae zmarszczył czoło, nie bardzo rozumiejąc, do czego zmierza Minhyuk. W końcu dotarł do niego sens jego słów, a usta chłopaka momentalnie wygięły się w lekkim uśmiechu.

- Życie to nie film science fiction, ale zawsze można spróbować – zauważył Sungjae, nie mogąc przestać się uśmiechać. – Mam rozumieć, że…

- Spróbujmy jeszcze raz – przerwał mu natychmiast Minhyuk, zdając sobie sprawę z tego, że jeśli od razu by tego nie powiedział, to później brakłoby mu odwagi i kolejny raz zmarnowałby okazję na naprawienie swojego błędu. Już tak i tak miał sobie za złe, że tak długo z tym wszystkim zwlekał. – Wiem, że schrzaniłem, ale może mógłbyś mi dać szasnę na naprawienie tego?

- Ewentualnie mógłbym okazać się tak wspaniałomyślny i przemyśleć twoją prośbę – powiedział Sungjae, odkładając karton na podłogę. Spojrzał na zdezorientowanego Minhyuka, który chyba wciąż nie pojmował tego, co się dzieje, i uśmiechnął się do niego promiennie. Niespodziewanie Yook wtulił się w ciało starszego chłopaka i mocno zaciągnął się jego przyjemnym zapachem. Nawet tego mu brakowało w przeciągu tych kilku dni. – Obiecuję ci, że się zmienię. Już nawet dzisiaj posprzątałem w mieszkaniu – wyszeptał zdesperowany Sungjae, jakby bojąc się, że Minhyuk nagle zmieni zdanie i wyrzuci go razem z rzeczami.

- Spokojnie – zaśmiał się cicho Lee, odsuwając od siebie młodszego chłopaka. – Możesz dalej bałaganić i pić na śniadanie zimne mleko. To bez znaczenia, Sungjae…

- Bo mnie nie chcesz, tak? – przerwał mu przerażony Yook, patrząc Minhyukowi prosto w oczy.

Nagle poczuł, jak nogi się pod nim uginają, a świat zaczyna wirować mu przed oczami. Przymknął powieki, czekając na ostateczny cios, jednak zamiast tego na wargach poczuł delikatny dotyk. Zaskoczony otworzył oczy i zamarł na chwilę, gdy nareszcie dotarło do niego, co się dzieje. Pocałunek z Minhyukiem nie trwał długo, było to zaledwie muśnięcie, jednak dla Sungjae znaczył o wiele więcej niż wypowiedziane na głos słowa.

- W związku trzeba umieć iść na kompromis – powiedział Lee, odsuwając się od młodszego chłopaka na niewielką odległość. – Właśnie tego nauczyła mnie ta kilkudniowa rozłąka. Sam też nie jestem bez skazy i wiele mi można zarzucić.

- Dla mnie jesteś idealnie nieidealny – stwierdził Sungjae i ponownie przytulił się do Minhyuka, pragnąc jak najszybciej nadrobić stracony czas.

Sungjae nie miał żadnych wątpliwości, że dając Minhyukowi drugą szansę podejmuje słuszną decyzję. Wiele razy słyszał od bliskich osób, że nie wchodzi się dwa razy do tej samej rzeki, jednak czy w życiu nie chodzi właśnie o to, by o pewne rzeczy, zwłaszcza miłość, walczyć do samego końca? Sungjae wiedział, że każdemu warto dać drugą szansę, a szczególnie swojemu sercu.