You are my destiny

Epilog

It was like a time bomb set into motion
We knew that we were destined to explode
And if I had to pull you out of the wreckage
You know I'm never gonna let you go

Byun Baekhyun uśmiechnął się przyjaźnie do młodziutkiej stewardesy i pokazawszy jej swój bilet, ruszył we wskazane przez nią miejsce. Na szczęście dostał siedzenie tuż przy oknie, więc poczuł się o wiele lepiej.

Niedługo po otrzymaniu wyników z końcowych egzaminów, które okazały się o wiele lepsze niż przypuszczał, wysłał papiery na uczelnię w Nowym Jorku i już po niecałym tygodniu otrzymał pozytywną odpowiedź, że został przyjęty na wybrany przez siebie kierunek. Państwo Byun chyba byli równie zaskoczeni, co ich syn, kiedy czytali list z uczelni.

A później wszystko działo się już samo. Tata Baekhyuna bukował bilety na stronie lotniska, to znów dzwonił do swojego przyjaciela, żeby potwierdzić przyjazd swojego syna do Nowego Jorku i jeszcze raz upewnić się, że nie będzie mu przeszkadzał w codziennym życiu. Na szczęście Heechul się nie rozmyślił, a nawet przyznał, że przyda mu się trochę towarzystwa, bo wciąż był singlem i samotność zaczynała już nieco doskwierać. W tym czasie pani Byun pomagała synowi spakować rzeczy, skompletować wszystkie potrzebne dokumenty i przy okazji na zmianę gratulowała chłopakowi, to znów zalewała się rzewnymi łzami i lamentowała, że jej maleńki syneczek nie poradzi sobie w wielkim świecie i na pewno ktoś go skrzywdzi na ulicy. Przecież tyle się słyszy w wiadomościach o ciągłych napadach nawet w biały dzień, a co dopiero jak człowiek wraca późno do domu.

Natomiast Baekhyun jedynie przyglądał się wszystkiemu z boku, czasami komentując zachowanie rodziców i podając mamie chusteczki. Próbował przemówić jej do rozumu i chociaż obiecywał, że będzie na siebie uważał, to ona i tak zalewała się łzami i przytulała go do siebie tak mocno, że chłopak ledwo mógł zaczerpnąć trochę powietrza. Z drugiej jednak strony nie dziwił się swoim rodzicom tego emocjonalnego podejścia do jego wyjazdu. Na ich miejscu pewnie zachowywałby się tak samo, a może i gorzej, bo mimo wszystko bywał bardzo wrażliwym chłopakiem i często przesadzał, nie mogąc zapanować nad emocjami.

Jeśli chodzi o jego przyjaźń z Luhanem, to na dzień przed wyjazdem spotkał się z nim, żeby sobie wszystko wyjaśnić. Nie chciał opuszczać Seulu, mając na koncie jeszcze niedokończone sprawy, a ta z Luhanem właśnie do takich należała. Co prawda nie wybaczył mu tego, co zrobił, ale przynajmniej porozmawiali i pożegnali się, jak dawni przyjaciele. Baekhyunowi wciąż było żal tego, co razem przeżyli, ale gdzieś w głębi serca wierzył, że pewnego dnia dojrzeje do tego, by wybaczyć Luhanowi i będą mogli zacząć od nowa. Przynajmniej taką miał nadzieję.

Z Chenem i Yejin spędził cały długi tydzień w domu jej babci, gdzie urządzili skromne przyjęcie pożegnalne. Oni wyjechali do Osaki kilka dni wcześniej, więc później Baekhyun obijał się po kątach mieszkania, nie bardzo wiedząc, co zrobić z wolnym czasem. Tak bardzo mu się nudziło, że każdego dnia potrafił po kilka razy pakować swoje rzeczy i je rozpakowywać, by sprawdzić, czy na pewno wszystko ze sobą zabrał.  

Baekhyun rozejrzał się po samolocie i gdy jedna ze stewardes powiedziała, żeby zapiął pas, uśmiechnął się tylko i wykonał jej polecenie. Nie bał się latania, jednak start i lądowanie uważał za najgorsze chwile w całej podróży. Potem albo przesypiał cały lot albo był tak czymś zajęty, że nie robiło mu wielkiej różnicy to, ile tak naprawdę to wszystko trwa.

Po wystartowaniu i odczekaniu kilku chwil na uspokojenie żołądka i szybko walącego w piersi serca, wyjął z plecaka iPoda i uśmiechnął się błogo, gdy usłyszał dobrze znaną mu melodię piosenki Super Junior. Wsłuchując się w poszczególne wersy, przymknął powieki i zaczął potakiwać głową w rytm, po chwili nieświadomie nucąc pod nosem. Dopiero po kilkunastu sekundach zorientował się, co takiego robi i przerażony otworzył oczy, zastanawiając się, czy ktoś go słyszał. Kiedy oczy Baekhyuna zatrzymały się na siedzącym obok niego czarnowłosym chłopaku, poczuł jakby ktoś wylał na niego wiadro lodowatej wody. Serce na ułamek sekundy się zatrzymało, jednak tylko po to, żeby zaraz zacząć walić w piersi jak oszalałe. Byunowi wydawało się, że wszystko zastygło w bezruchu i zniknęło, a w samolocie znajdował się jedynie on i siedzący blisko niego Chanyeol.

- Co ty tutaj robisz? – spytał łamiącym się głosem Baekhyun, nie mogąc wierzyć własnym oczom. Dla pewności dotknął dłonią policzka bruneta, który na ten czuły gest uśmiechnął się promiennie i zaśmiał się cicho. – To nie jest sen, prawda?

- Nie, Hyunnie, to nie sen – powiedział Park i pokręcił głową z rozbawieniem. – Lecę z tobą do Nowego Jorku.

- Jakim cudem? Skąd w ogóle wiedziałeś, że wyjeżdżam? – Baekhyun był w takim szoku, że z ledwością umiał poskładać słowa w logiczną całość. W jego głowie panował totalny chaos, a serce w dalszym ciągu tak mocno biło, że zdawało się zaraz wyskoczyć z jego piersi. – Nie wierzę…

- Chen mi powiedział. Tuż przed ich wyprowadzką do Osaki zadzwonił do mnie i opowiedział o twoim wyjeździe do Nowego Jorku. Nie mogłem cię puścić samego – stwierdził i wzruszył ramionami, ponownie się uśmiechając. – Baekkie, ja cholernie żałuję tego, co zrobiłem. Wiem, że nie powinienem był cię okłamywać. To nie było żadne rozwiązanie – wyszeptał, powtarzając dokładnie te same słowa, które jakiś czas wcześniej znalazły się w wiadomości tekstowej do Byuna.

Baekhyun potakiwał głową, nie mogąc wydusić z siebie słowa. Wpatrywał się szeroko otwartymi oczami w nawijającego w najlepsze Chanyeola, nie wierząc, że ten naprawdę siedzi tak blisko niego, zaledwie na wyciągnięcie ręki. Szatyn zagryzł wargi w wąską linię, czując jak zbiera mu się na płacz i nie słuchając nawet tego, co mówi do niego Park, złapał go za ramiona i przytulił mocno do siebie. Baekhyun zaciągnął się mocno perfumami chłopaka i przymknął powieki, delektując się tym przyjemnym zapachem, którego tak bardzo mu brakowało przez ostatnie tygodnie. Zresztą, brakowało wszystkiego, co było związane z tym pokręconym Chanyeolem: jego zapachu, dotyku, śmiechu, a nawet tych głupich żartów, z których jedynie Baekhyun się śmiał.

- Baekkie, wróć do mnie, proszę – wyszeptał łamiącym się głosem Chanyeol, obejmując roztrzęsionego szatyna w pasie.

- Zacznijmy od nowa – powiedział zapłakany Baekhyun, odsuwając się na niewielką odległość od czarnowłosego. – Zapomnijmy o tym, co było i zacznijmy od nowa.

Chanyeol był w stanie jedynie przytaknąć głową, po czym złożył na ustach swojego chłopaka czuły pocałunek, który był potwierdzeniem wszystkich wypowiedzianych słów i zarazem odpowiedzią na niezadane na głos pytania. Tym jednym, małym gestem rozwiał on wszelkie wątpliwości, które już nigdy więcej miały się pomiędzy nimi nie pojawić.