You are my destiny

Rozdział ósmy

Who knows what happens now?
One day things will change, I know
But today, here and now
I don't have any doubts at all

Baekhyun ostatni raz poprawił przed lustrem ciemne włosy i zmarszczył czoło, przyglądając się dokładnie odstającemu kosmykowi, który nijak nie chciał dać się przygładzić. Chłopak westchnął ciężko i ostatecznie poddał się, stwierdzając, że może znów nie wygląda to aż tak tragicznie. Przygładził koszulkę, która zmarszczyła się lekko na brzuchu i jeszcze raz przeanalizował w głowie, czy na pewno o czymś nie zapomniał. Co prawda nie planowali z Chanyeolem kolacji przy świecach i romantycznej muzyce, ale wolał pochować wszystko, co mogłoby go w jakiś sposób skompromitować. Zdjęcia z dzieciństwa, na których brakuje mu połowy zębów, schował na samo dno szuflady i przykrył je bielizną. Wątpił, by Park zamierzał grzebać po szafkach, jednak dla pewności chciał go od razu czymś zająć, żeby nie miał za dużo czasu na rozglądanie się po mieszkaniu. Byun specjalnie wstał wcześniej niż zwykle, a wszystko po to, żeby doprowadzić każde z pomieszczeń do względnego porządku. Oczywiście pani Byun dbała o mieszkanie i praktycznie codziennie sprzątała, jednak Baekhyun w przeciągu kilku godzin ich nieobecności zdążył nieźle nabałaganić, próbując przygotować coś dobrego do jedzenia. Jego starania skończyły się przypalonym garnkiem, zadymioną kuchnią i atakiem kaszlu spowodowanym unoszącym się pod sam sufit dymem. Ostatecznie skapitulował, mając nadzieję, ze Chanyeol nie będzie zły, jeśli zjedzą obiad z poprzedniego dnia albo zamówią pizzę.

Słysząc dzwonek do drzwi, przestraszony podskoczył w miejscu i ostatni raz przejrzawszy się w lustrze, otworzył Chanyeolowi, szeroko się do niego uśmiechając na powitanie.

- Hej! – przywitał się czarnowłosy i wszedł do środka, podając Baekhyunowi reklamówkę z czterema butelkami soju. – Pomyślałem, że może zachcieć nam się pić – powiedział rozbawiony, widząc minę szatyna.

- Och, super! – Byun podreptał do kuchni, by włożyć alkohol do lodówki. – Rozgość się! Albo idź do mojego pokoju, to ten… - Wstrzymał nagle powietrze, czując na szyi gorący i przyspieszony oddech Chana. Powoli odwrócił się przodem do chłopaka i zamrugał pospiesznie powiekami, nie wiedząc, jak się zachować. – Um, chciałbyś się czegoś napić? – spytał, z ledwością mogąc wydusić z siebie kilka słów.

- Coś zimnego, ale może na razie bez procentów – powiedział niskim głosem Park, przyprawiając niższego chłopaka o palpitację serca. – Pomóc ci w czymś?

- Mo-możesz zabrać szklanki i iść do mojego pokoju. Ja zaraz przyjdę z sokiem. Może być jabłkowy? – Baekhyun czmychnął w bok i z szafki drżącymi dłońmi wyjął dwie wysokie szklanki, po czym podał je uśmiechniętemu od ucha do ucha Chanyeolowi.

Kiedy wyszedł z kuchni, Byun wziął kilka głębokich wdechów i pochyliwszy się nad zlewozmywakiem, obmył twarz zimną wodą. Skoro wystarczyła zaledwie krótka chwila, by Chanyeol doprowadził go do takiego stanu, to co się z nim stanie, gdy spędzą razem cały dzień.

Baekhyun spoliczkował się w myślach i przywołał do porządku. Mimo chaosu w głowie, zabrał z lodówki dzbanek z sokiem i na miękkich nogach ruszył do swojego pokoju. Chanyeol oglądał właśnie wiszące na ścianach plakaty przedstawiające różne zespoły, których Baekhyun od wielu lat był wiernym fanem, i raz po raz uśmiechał się do siebie, mrucząc coś pod nosem. Byun nalał do szklanek soku i jedną z nich podał brunetowi.

- Nie wiedziałem, że lubisz taką muzykę – stwierdził Park, nie kryjąc zdziwienia, gdy ujrzał plakat z członkami zespołu Super Junior.

- Czemu nie? Są świetni! – Baekhyun upił kilka łyków zimnego napoju i odetchnął z ulgą, gdy poczuł przyjemny chłód rozchodzący się po organizmie. Przynajmniej w ten sposób ostudził swoje rozognione zmysły. – Ty ich nie lubisz?

- Właśnie chodzi o to, że też ich lubię – zaśmiał się Chan i kolejny raz rozejrzał się po pokoju, chcąc znaleźć chociaż jedno zdjęcie Baekhyuna, by móc zobaczyć, jak wyglądał w młodości. – Co będziemy robić? – zapytał po chwili nieco zawiedziony, że nie doszukał się żadnej fotografii. Zaraz doszedł do wniosku, że pewnie Byun schował je przed nim, więc pozostawił ten temat bez komentarza, wiedząc doskonale, że prędzej czy później i tak jakieś wpadnie w jego ręce.

- A co byś chciał robić? – Byun uśmiechnął się przebiegle i skoczył na swoje łóżko, siadając na nim wygodnie. Zmierzył wzrokiem Chanyeola i zagryzł dolną wargę, nie mogąc się nadziwić, jakie długie nogi miał ten chłopak. Niejedna dziewczyna mogłaby mu ich pozazdrościć i pewnie tak jest. – Możemy obejrzeć jakieś filmy. Przygotowałem parę, ale nie wiem, czy ich już nie widziałeś.

- Tylko nie komedie! – zaprotestował od razu brunet, opadając na obrotowe krzesło, które stało przy biurku. – Nie lubię komedii, chyba że są naprawdę zabawne, a takie rzadko się ostatnio spotyka. Żarty coś coraz bardziej żenujące i nie wiadomo, czy się śmiać, czy płakać nad głupotą scenarzysty i beznadziejnych aktorów – powiedział, okręcając się na krześle wokół własnej osi.

- Też nie przepadam, chociaż kilka komedii jest naprawdę fajnych – stwierdził Baekhyun, schodząc z łóżka. Podszedł do biurka i wyjął z jednej z szafek kilka pudełek z filmami. – To moje ulubione. Mogę je oglądać bez przerwy.

- Ten widziałem, ten też i… ten też – wymieniał Chanyeol, odkładając kolejne pudełka na biurko. Spojrzał na Baekhyuna, który zmarszczył groźnie czoło i nadął ze złości policzki, przez co wyglądał jeszcze dziecinniej niż zazwyczaj. – Ale możemy je obejrzeć. Żaden problem – dodał i uśmiechnął się szeroko, obserwując, jak szatyn momentalnie się rozpromienia.

- Zaczniemy od Silent Hill! – poinformował podekscytowany Baekhyun, włączając wiszącą na ścianie plazmę. Nastawił odtwarzacz DVD i zabrawszy ze sobą szklankę z sokiem, podszedł do łóżka. – Będziesz tam siedział? Tutaj jest wygodniej.

- W to nie wątpię – zaśmiał się Chan, na co Byun go przedrzeźnił i pokazał mu język, udając wielce obrażonego. Brunet pokręcił głową z rozbawieniem, zabrał swoją szklankę i dołączył do szatyna, wyciągając się maksymalnie na wygodnym łóżku. – Faktycznie, o wiele lepiej.

- Ej, ale przesuń się! – prychnął Baekhyun, przesuwając bruneta, który nawet pod jego naporem ani drgnął na łóżku. Ostatecznie szatyn się poddał, ale jakimś cudem udało mu się wcisnąć pomiędzy Chana a ścianę, chociaż nie mógł powiedzieć, że była to wyjątkowo wygodna pozycja. – Weź się przesuń, ty uparty ośle!

- Ośle? – Park spojrzał z rozbawieniem na Baekhyuna, który wpatrywał się w niego z mordem w oczach. Brunet widział, jak kąciki jego ust drgają, a on sam z ledwością powstrzymuje się przed uśmiechnięciem. – Okay, w takim razie się nie przesunę!

- A założymy się, że tak? – Byun uniósł pytająco jedną brew i zaciskając wargi w wąską linię, po raz kolejny spróbował zrzucić bruneta z łóżka. Nawet mu się to udało, ale w ostateczności Chanyeol złapał go za koszulkę i razem wylądowali na twardej podłodze. – Au, to bolało – zamruczał szatyn, który dziwnym trafem znalazł się pod wyższym chłopakiem.

- Widzisz? Trzeba było leżeć spokojnie – stwierdził rozbawiony Park, za co oberwał w ramię od leżącego pod nim chłopaka. Chan podniósł się z podłogi i wyciągnąwszy dłoń do Baekhyuna, pomógł mu wstać na równe nogi. – Chyba film się już zaczął.

- Nie przeżywaj i tak już to oglądałeś – powiedział Byun i zadowolony rzucił się na łóżko, od razu przyjmując jak najbardziej wygodną pozycję. – Zapraszam.

Chanyeol uśmiechnął się pod nosem i kręcąc głową z rozbawieniem, położył się obok szatyna, który nieświadomie przysunął się do niego, nieśmiało przytulając policzek do jego torsu. Brunet nagle poczuł, jak jego serce zaczyna szybciej bić i jedyne o czym wtedy myślał, to by Baekhyun tego nie wyczuł.

*

Byun naprawdę był wdzięczny swojej babci, że namówiła jego rodziców, by przyjechali do niej na weekend. Z początku nie chcieli się na to zgodzić, uważając, że muszą też spędzić trochę czasu ze swoim synem, jednak ostatecznie wynegocjowali, że pojadą do niej tylko na sobotę. Dla Baekhyuna to i tak było dużo. Po całym tygodniu chodzenia do szkoły i przesiadywania w niej praktycznie do samego wieczora, chciał spędzić trochę czasu w pustym mieszkaniu. Potem jednak wpadł mu do głowy znacznie lepszy pomysł i zaprosił do siebie Chanyeola. Co prawda widywali się codziennie w szkole, siedzieli razem na lekcjach, a jeśli ławki były pojedyncze, to zajmowali miejsca jak najbliżej siebie. Przerwy również spędzali w swoim towarzystwie, Chen dołączał do nich sporadycznie, nie chcąc im zbytnio przeszkadzać, a poza tym w porównaniu do Baekhyuna był przykładnym uczniem i przywiązywał dużą uwagę do swoich stopni, dlatego też każdą wolną chwilę spędzał albo w bibliotece, albo z nosem w książkach, co w sumie niewiele się różni.

- Oglądasz? – zapytał nagle Chanyeol, unosząc lekko głowę, by spojrzeć na twarz Baekhyuna. Widząc, że ma otwarte oczy i wciąż śledzi film, uśmiechnął się lekko i ponownie opadł na miękką poduszkę. – Co oglądamy później?

- Później to ja bym coś zjadł. Jestem głodny – stwierdził Byun, podnosząc się do siadu. Sprawdził, ile jeszcze trwa film i jęknął przeciągle, widząc, że do końca zostało jeszcze ponad pół godziny. – Zróbmy przerwę. Zaraz żołądek przyrośnie mi do kręgosłupa.

- W porządku – zgodził się Chanyeol i wstał z łóżka.

Razem poszli do kuchni, po drodze debatując nad tym, co mogą zjeść. Baekhyun wolał nie przyznawać się do tego, że wcześniej próbował coś dla nich przygotować, obawiając się, że Chanyeol zacznie się z niego śmiać i będzie go uważać za jeszcze większego dzieciaka, niż dotychczas.

Po krótkiej sprzeczce na temat jedzenia, doszli do wniosku, że zrobią tosty, by nie musieć tracić zbyt wiele czasu. Kiedy kanapki znalazły się w tosterze, poszli z powrotem do sypialni, by za tę chwilę obejrzeć jeszcze trochę filmu. Baekhyun z głośnym westchnięciem rzucił się na łóżko, przypadkiem zadzierając głową w ścianę. Jęknął przeciągle, momentalnie podrywając się do siadu i przykładając dłoń do obolałego miejsca, które zdążyło się już zaczerwienić.

- Ale z ciebie sierota – zaśmiał się Chanyeol, patrząc z politowaniem na Baekhyuna, który posłał mu jedynie mordercze spojrzenie i ponownie jęknął, gdy za mocno przycisnął dłoń do czoła. – Przynieść ci lodu?

- Obejdzie się – mruknął posępnie, jednak zaraz zaczął się śmiać z samego siebie. – Nie patrz się tak na mnie. Naprawdę boli! – pożalił się, próbując powstrzymać śmiech, co nie do końca mu wychodziło.

Chanyeol przewrócił oczami i uśmiechając się szeroko, usiadł na łóżku obok chłopaka. Chcąc zmienić temat, włączył ponownie film i oparł się plecami o ścianę, o którą chwilę wcześniej uderzył głową szatyn. Wciąż chciało mu się z niego śmiać, jednak powstrzymywał kolejny atak, nie chcąc wprawiać Baekhyuna w jeszcze większe zażenowanie. Na jego miejscu pewnie też wolałby się schować pod kołdrę i nie wychodzić spod niej do końca dnia, a może i dłużej.

- Yeollie, mogę zadać ci pytanie? – odezwał się po chwili Baekhyun, spoglądając uważnie na twarz przyjaciela. Gdy ten skinął głową, wziął głęboki wdech i przygryzł dolną wargę, nie wiedząc, jak zacząć. – Ale odpowiesz mi szczerze?

- Aigoo, zadawaj to pytanie, a nie czaisz się, jakbyś nie wiadomo co zrobił.

- To zrobił ci któryś z tych chłopaków? – zapytał w końcu, wskazując palcem brzuch bruneta. Chanyeol zmarszczył czoło, udając, że nie wie o co chodzi, jednak w końcu doszedł do wniosku, że nie powinien okłamywać Baekhyuna i w odpowiedzi skinął głową. – Dlaczego powiedziałeś policjantom, że nie wiesz, kto cię napadł? 

- Jeśli powiedziałbym, że to Tao, to by go zgarnęli, a razem z nim całą resztę i w tym mnie – wyjaśnił Chanyeol i nagle do jego nozdrzy dotarł nieprzyjemny zapach spalonego jedzenia. – TOSTY! – wykrzyknął spanikowany i czym prędzej pobiegł do kuchni.

Zaraz za nim podążył Baekhyun, modląc się w duchu, żeby chociaż toster się ocalił. Gdyby go zniszczył, rodzice daliby mu nieźle popalić i nowy musiałby kupić ze swoich ciężko zaoszczędzonych pieniędzy, które zresztą zawsze dostawał od swojej babci, gdy jechał do niej z niezapowiedzianą wizytą.

- Powiedz, że toster jest cały – powiedział błagalnym tonem głosu Baekhyun, zaglądając brunetowi przez ramię, gdy ten zeskrobywał z urządzenia resztki spalonego sera.

- Toster jest cały i zdrów, ale my nie mamy co zjeść – pożalił się Chanyeol, spoglądając na zawiedzionego Baekhyuna. – Zamówimy pizzę?

Szatyn poszedł po swój telefon i ulotkę jednej z pobliskich pizzerii. Może nie należała ona do wyjątkowo dobrych, ale Baekhyun był już tak bardzo głodny, że chciał jedynie coś zjeść, by zagłuszyć burczenie w brzuchu. Po ustaleniu, jaką pizzę kupują, wykręcił numer lokalu i złożył zamówienie, jeszcze prosząc na koniec przyjmującego je chłopaka, by uznał to za priorytet, plus dodał, że da mu wysoki napiwek, jeśli pizza dotrze do jego mieszkania w szybkim czasie.

- Ach, nawet nie wiedziałem, że byłem aż tak głodny! – powiedział szczęśliwy Chanyeol, gdy po jakimś czasie pizza dotarła do mieszkania, a oni wrócili do sypialni, by przy jedzeniu móc obejrzeć resztę filmu. – Smacznego.

- Mm, nawzajem – zamruczał rozanielony Baekhyun, sięgając po jeden kawałek. – Czekaj, przyniosę coś do picia. Może być soju?

- Jasne, po to je kupiłem – odpowiedział Chanyeol z pełną buzią jedzenia i uśmiechnął się do szatyna, który tylko pokręcił głową z rozbawieniem i kciukiem starł z jego policzka resztę ketchupu. – Uh, dzięki.

Baekhyun uśmiechnął się pod nosem i wyszedł z pokoju, kierując swoje kroki do kuchni. Z lodówki wyjął dwie ostatnie butelki soju i wrócił do sypialni. Jedno z naczyń podał Chanyeolowi, a drugie sam otworzył i po turecku usiadł obok bruneta na łóżku. Podczas jedzenia pizzy między chłopakami panowała idealna cisza. Obaj skupiali się na ostatnich scenach filmu, jedynie czasami podskakując z przerażenia, gdy na ekranie pojawiał się jakiś duch czy inny demon. Baekhyunowi niekiedy było aż głupio, że tak się boi podczas oglądania filmu, który niemalże znał na pamięć, jednak nic nie mógł na to poradzić.

- Ale się najadłem! – powiedział zadowolony Chanyeol, opadając na materac. Poklepał się po płaskim brzuchu i spojrzał na Baekhyuna, który jak zahipnotyzowany wpatrywał się w ekran wiszącej na ścianie plazmy, dokładnie śledząc akcję filmu. Brunet uśmiechnął się przebiegle pod nosem i podniósł się do pozycji siedzącej, po czym niezauważalnie przybliżył się do chłopaka i zaczął delikatnie dmuchać na jego odsłoniętą szyję, czym wywołał gęsią skórkę na całym jego ciele.

- Chcesz zginąć? – pogroził mu rozbawiony Baekhyun, spoglądając przez ramię na czarnowłosego, który w odpowiedzi uśmiechnął się szeroko, mrużąc przy tym zabawnie jedno oko. Byunowi na myśl od razu przyszedł ukochany kot babci robiący podobną minę, gdy drapało się go po brzuchu. Chłopak zaśmiał się w duchu i odwrócił głowę z powrotem w stronę telewizora. Bliskość Chana dziwnie na niego działała, a w połączeniu z suju to nie była dobra mieszanka. Wprost wybuchowa. – Oglądaj, a nie wygłupiaj się – dodał nieco drżącym głosem i westchnął cicho, orientując się, że zjedli już całą pizzę.

- Która jest w ogóle godzina? – zapytał Park, spoglądając na stojący na szafce nocnej budzik. Odetchnął z ulgą, widząc, ze dochodziła dopiero siedemnasta. Z tego, co pamiętał, to rodzice Baekhyuna mieli wrócić dopiero późnym wieczorem, a może i okaże się, że dotrą do domu nazajutrz, bo zasiedzą się u babci, więc mieli jeszcze kilka godzin spokoju. – Co oglądamy później?

- A co byś chciał? Nie wiem, czy masz ochotę na kolejny horror, czy może wolisz komedię – stwierdził Baekhyun, na co brunet wzruszył ramionami i wstał z łóżka, podchodząc do biurka, na którym porozrzucane były pudełka z filmami.

- Co powiesz na Egzorcystę? Dawno tego nie widziałem – zaproponował Chanyeol, pokazując szatynowi pudełko. Chłopak ochoczo pokiwał głową i odrzucił na bok karton po pizzy. Park wrócił na miejsce dopiero wtedy, gdy poprzedni film się skończył, a on nastawił kolejny. – Jeszcze nigdy nie oglądałem tylu horrorów pod rząd.

- Nie? – zdziwił się Baekhyun, opadając na miękki materac. Spojrzał na kładącego się obok niego Chanyeola i uniósł pytająco brwi. – Ja to co chwilę robię maratony z horrorami z Luhanem, Chenem i Yejin-nooną.

- Ile ona ma w ogóle lat? Zauważyłem, że tylko Luhan nie zwraca się do niej noona.

- Rok starsza od nas. W zeszłym roku skończyła liceum, ale zrobiła sobie rok przerwy i dopiero teraz będzie składała papiery na studia – wyjaśnił Baekhyun i upił łyk zimnego suju, które było idealne po ostrej pizzy. – Niby zrobiła to po to, żeby móc pójść do pracy i zarobić trochę pieniędzy, by później odciążyć swoich rodziców, ale wydaje mi się, że to wszystko dla Chena. Pewnie chciała razem z nim iść na jedną uczelnię. Dziwię się, że oni jeszcze się nie zaręczyli – zaśmiał się Baekhyun, próbując się uśmiechnąć. – Czasami im tak cholernie zazdroszczę.

- Aw, nie rozczulaj się tak! – powiedział rozbawiony Chanyeol, obejmując chłopaka ramieniem. Widząc jego mordercze spojrzenie, przewrócił oczami i przytulił go do siebie. – Nie ma czego zazdrościć. Ty też spotkasz kogoś wyjątkowego. Chen miał jedynie to szczęście, że znalazł taką osobę wcześniej od ciebie.

- A co jeśli ja już taką osobę znalazłem? – pomyślał Baekhyun, wtulając się mocniej w bruneta. Westchnął cicho, zaciągając się jego przyjemnymi perfumami i przymknął powieki, delektując się bliskością chłopaka. – Może masz rację.

- Na pewno mam rację – zamruczał niskim głosem Park, uśmiechając się do samego siebie. Przesunął dłonią po ramieniu szatyna i jeszcze mocniej go do siebie przytulił.

Baekhyun przez chwilę leżał w kompletnym bezruchu, śledząc akcję w filmie, która po niedługim czasie zaczęła go niesamowicie nużyć. Odchyliwszy nieco głowę, spojrzał na Chanyeola, by sprawdzić, czy w dalszym ciągu ogląda horror. Brunet zdawał się być mocno wciągnięty w fabułę starego filmu, więc Byun zrezygnował z proponowania zmiany na coś innego. Dla niego mógł się pomęczyć z Egzorcystą, który był jednym z pierwszych horrorów, jakie Baekhyun obejrzał będąc sześcioletnim chłopczykiem.

Nie mogąc skupić myśli na akcji filmu, przymknął zmęczone powieki i przełknął ślinę, czując nieprzyjemną suchość w gardle. Zawsze się tak działo, gdy wypijał chociaż niewielką ilość alkoholu. To tak, jakby już po dwóch łykach soju dostawał kaca. Wzdychając głośno, wtulił twarz w tors Chanyeola, który unosił się wraz z każdym jego spokojnym oddechem, tym samym sprawiając, że Baekhyun poczuł się jeszcze bardziej senny. Najchętniej odpłynąłby w krainę snu, jednak nie wypadało zasypiać, gdy miał gościa i to w dodatku takiego wyjątkowego. Dlatego też powstrzymywał się z całych sił przed zaśnięciem, a pomagało mu w tym kreślenie palcem wzorków na czarnej koszulce Chanyeola.

W pewnym momencie dłoń Baekhyuna wślizgnęła się pod ciemny T-shirt, a opuszki jego palców dotknęły znajdującej się niedaleko biodra bliźnie po ugodzeniu nożem. Już nieco omamiony alkoholem Byun uniósł się na łokciu i nie patrząc nawet na czarnowłosego, pochylił się nad jego brzuchem i złożył czuły pocałunek na śladzie po tamtym nieprzyjemnym incydencie. Nagle do Baekhyuna dotarło, co takiego zrobił, bo zesztywniał w momencie i z przerażeniem w oczach spojrzał na Chanyeola, który z wrażenia aż wstrzymał oddech.

- Przepraszam! – powiedział zawstydzony Byun, odskakując natychmiast od bruneta.

Park spojrzał uważnie na Baekhyuna i gdy ten chciał wstać z łóżka, złapał go za rękę i przyciągnął do siebie, przez co ten praktycznie się na nim położył. Przez chwilę Chanyeol patrzył chłopakowi w oczy, by w końcu objąć dłońmi jego policzki i wpić się w słodkie usta, o których pocałowaniu marzył od kilku długich dni, jak nie tygodni.

W pierwszej chwili Baekhyun nie wiedział, co zrobić. Kompletnie nie spodziewał się takiego czegoś, a już na pewno nie zainicjowanego przez Chanyeola. Dopiero po kilku sekundach, które zdawały się być dla nich obu wiecznością, zdecydował się odwzajemnić pocałunek.

Chcąc zaczerpnąć trochę powietrza, Baekhyun w końcu odsunął się od bruneta i zamglonymi oczami spojrzał na jego rozpromienioną twarz, na której malował się szeroki uśmiech. Szatyn westchnął cicho i nie mając już na nic sił, położył głowę na klatce piersiowej Chanyeola, wsłuchując się przez chwilę w szybkie bicie jego serca.

- Lubię cię, Yeollie. Naprawdę cię lubię – wyszeptał Baekhyun, chyba nie będąc do końca świadomym, że mówi to na głos, a nie tylko w swojej głowie.

- Ja ciebie też – odpowiedział Park, wprawiając chłopaka w chwilę konsternacji.

Baekhyun zagryzł wargi w wąską linię i spoliczkował się w myślach, przeklinając samego siebie za bezmyślność. Był pewien, że nie powiedział tego na głos, a jedynie pomyślał. Jednak może lepiej, że po tak długim czasie w końcu się do tego przyznał? Ukrywanie tego jedynie by go bardziej dołowało, a tak Chanyeol przynajmniej wiedział, że ze strony Baekhyuna było to coś więcej, niż tylko przyjacielskie spotkania.

- Nie przeraża cię to? – spytał Byun, przesuwając dłonią po boku chłopaka, czym przyprawił go o przyjemne dreszcze na ciele.

- Ale co?

- Że leżysz w łóżku z innym chłopakiem, a on w dodatku powiedział, że cię lubi – wyjaśnił słabym głosem Byun, czując coraz mocniejsze zawroty głowy. Sam już nie wiedział, czy wywoływało to soju, które zawsze zaczynało działać na niego z niemałym opóźnieniem, czy przez bliskość Chanyeola i to, co chwilę wcześniej się pomiędzy nimi wydarzyło. 

- Nie i wiesz co? – Park uśmiechnął się do samego siebie, przesuwając dłonią po plecach szatyna. – Podoba mi się to i pierwszy raz czuję, że jestem z właściwą osobą we właściwym miejscu.

Baekhyun uniósł się na łokciu i spojrzał spod przymrużonych powiek na bruneta, który uśmiechał się uroczo, znów mrużąc zabawnie jedno oko. Rozczulony tym wyznaniem Byun pochylił się nad chłopakiem i zachłannie wpił się w jego usta.

Jakże magiczną chwilę przerwało głośne pukanie do drzwi. Baekhyun poderwał się na łóżku i ze strachem w oczach spojrzał na Chanyeola. Zaraz jednak dotarło do niego, że to nie mogli być jego rodzice, bo przecież mieli klucze i sami otworzyliby sobie drzwi. Kiedy pukanie się powtórzyło, szatyn wydał z siebie głośny jęk niezadowolenia i poprawiwszy koszulkę oraz rozczochrane włosy, poszedł do przedpokoju, by otworzyć drzwi.

- Luhan? – zapytał zaskoczony, widząc roztrzęsionego przyjaciela. Zaprosił chłopaka do środka i zamknął za nim drzwi, bacznie przyglądając się szatynowi. – Coś się stało?

- Se-sehun… - wyszeptał w odpowiedzi i ukrył twarz w dłoniach, a sekundę później zaczął płakać.

Nie bardzo wiedząc, co zrobić, Baekhyun podszedł do przyjaciela i objąwszy go ramionami, mocno do siebie przytulił. Luhan w ogóle nie mógł się uspokoić i swoim głośnym szlochem zwabił do przedpokoju Chanyeola. Brunet zmarszczył pytająco czoło i spojrzał na Baekhyuna, który jedynie wzruszył ramionami i pogładził Luhana dłońmi po plecach.

- To ja może pójdę. Chyba musicie pogadać – stwierdził Park, uśmiechając się blado do chłopaka.

- Ale…

- Nie, spoko. Nie będę wam przeszkadzał – powiedział i na pożegnanie pocałował Baekhyuna w policzek. – Trzymaj się, hyung – zwrócił się do Luhana, poklepując go pokrzepiająco po plecach.

Ten tylko pokiwał głową i pociągnął głośno nosem, unosząc wzrok na bruneta, który właśnie wychodził z mieszkania. Dopiero kiedy drzwi się za nim zamknęły, dotarło do niego, że przeszkodził im w spotkaniu. Czując narastający żal do samego siebie, wybuchł ponownie płaczem i przytulił się do Baekhyuna.

- Opowiesz mi, co się stało? – poprosił łagodnie Byun, próbując nie okazać rozczarowania, że Luhan przerwał mu randkę z Chanyeolem. Zaprowadził przyjaciela do swojej sypialni i posadził go na łóżku, samemu zajmując miejsce tuż obok. – Lulu, powiedz, co się stało. Coś z Sehunem?

- To dupek – wyszlochał chłopak, ścierając z policzków łzy. Sięgnął po pudełko z chusteczkami i wysiąkał nos, próbując się choć trochę uspokoić. – Naprawdę my-myślałem, że je-jest inny – wymruczał, co chwilę pociągając nosem.

- Hej, czy on ci coś zrobił? – Baekhyun otworzył szeroko oczy z przerażenia, wyobrażając sobie natychmiast, jak Sehun krzywdzi w obrzydliwy sposób jego najlepszego przyjaciela. Zaraz jednak potrząsnął głową, odrzucając od siebie te przerażające myśli. Może i Oh był dupkiem, ale chyba nie mógłby zrobić czegoś takiego. – Powiedz coś…

- Spotkaliśmy się dzisiaj. Myślałem, że dojdzie do jakiegoś przełomu w naszym związku, ale on ze mną zerwał! – Luhan załkał głośno i ponownie ukrył twarz w dłoniach. – Powiedział, że to była dla niego tylko zabawa i od początku nic do mnie nie czuł, dlatego nie pozwalał mi się do siebie aż tak zbliżać. Potem był ciekaw tego, jak to jest z drugim kolesiem, więc postanowił się nieco zaangażować.

- Co za sukinsyn! – Baekhyun poderwał się z łóżka i spojrzał z góry na roztrzęsionego Luhana. – Ja mu dam tak z tobą pogrywać! Zabiję tego kolesia!  

- Zostaw go. Nie warto – stwierdził smutno starszy chłopak, przenosząc wzrok na przyjaciela. – Niedługo mi przejdzie. Muszę tylko…

- Co, wypłakać sobie przez niego oczy? – Byun prychnął głośno wciąż zbyt zdenerwowany, by racjonalnie myśleć. Spojrzał na Luhana i ostatecznie się poddał, siadając z powrotem na łóżku. – Nienawidzę, kiedy płaczesz przez jakiegoś dupka. Już dość się nacierpiałeś w życiu.

- Widocznie taki już mój los.

- Przestań chrzanić, Lu – mruknął posępnie Baekhyun. – Nikt nie zasługuje na takie coś, a już na pewno nie ty. Policzę się z Sehunem przy okazji, a ty się teraz połóż i odpocznij. Zrobię ci dobrej herbaty z miodem i cytryną – zaproponował, pomagając przyjacielowi położyć się na łóżku. Przykrył go szczelnie kocem i pocałował w czoło, przy okazji dłonią ścierając z jego policzków resztki łez. – Jesteś dobrym chłopakiem, Lu. Po prostu musisz znaleźć osobę, która będzie w pełni zasługiwać na twoje serce.

- Dziękuję, Hyunnie – wyszeptał słabym głosem Luhan, uśmiechając się blado do chłopaka. Baekhyun odwzajemnił gest i już miał wyjść z pokoju, gdy zatrzymał go ponownie cichy szept szatyna. – Przepraszam, że wam przeszkodziłem.

- Może to i nawet lepiej – stwierdził Baekhyun i ignorując zdziwione spojrzenie przyjaciela, opuścił pokój, przymykając za sobą drzwi. Gdy był już w kuchni i nastawił wodę na herbatę dla Luhana, po czym sięgnął po leżącą na kuchennym blacie komórkę i wykręcił numer do Chanyeola. Chłopak odebrał już po drugim sygnale, co nieco poprawiło humor Baekhyuna, gdyż dzięki temu odrzucił od siebie myśl, że brunet jest na niego zły. – Hej…

- Hej, co z Luhanem? Dowiedziałeś się czegoś? – zapytał na wstępie, czym sprawił, że po ciele Baekhyuna rozlało się przyjemne ciepło.

- Tak. Okazało się, że Sehun z nim zerwał. Podobno była to dla niego tylko zabawa. Luhan jest totalnie załamany, ale pozbiera się. To silny chłopak – powiedział Byun i zagryzł wargi w wąską linię. – Szkoda tylko, że tyle musi się nacierpieć, by znaleźć w końcu kogoś porządnego. Sehuna to chyba zabiję.

- Chętnie ci w tym pomogę – zaoferował Chan, na co Baekhyun uśmiechnął się lekko i zdjął z gazu czajnik, po czym zalał wrzątkiem torebkę z ulubioną herbatą Luhana. – Hyunnie?

- Tak?

- Nie żałuję tego, co się dzisiaj między nami wydarzyło – powiedział pewnym siebie tonem głosu, jakby domyślając się, że właśnie tego bał się Baekhyun. – Nie chciałem wam po prostu przeszkadzać. Wiedziałem, że będziesz chciał zostać z Luhanem, żeby z nim porozmawiać.

- Dziękuję, Channie – szepnął szatyn i wyjął z szafki słoik z miodem. – Nawet nie wiesz, ile znaczy dla mnie to, że tak martwisz się o moich przyjaciół. Kai nigdy nie okazywał nawet najmniejszego zainteresowania nimi. Nigdy też nie lubił z nimi przebywać.

- Żartujesz? Twoi przyjaciele są moimi przyjaciółmi. Nie wyobrażam sobie, żebym mógł ich nie lubić – stwierdził i cicho się zaśmiał. – Okay, nie będę ci już przeszkadzał. Zadzwonię do ciebie jutro, to może gdzieś się razem przejdziemy – dodał i pożegnawszy się z Baekhyunem, zakończył połączenie.

- Czym sobie na ciebie zasłużyłem, Channie? – zapytał samego siebie w myślach Byun i dokończywszy herbatę, zabrał kubek i udał się do sypialni. – Śpisz? – Podszedł do łóżka i spojrzał z góry na Luhana, który na dźwięk jego głosu otworzył oczy i pokręcił głową. – Napij się, dodałem więcej miodu na osłodę.

- Dzięki – szepnął chłopak, podnosząc się do siadu. Zabrał od przyjaciela kolorowy garnuszek i upił ostrożnie mały łyk. – Żałuję, że nie każdy chłopak jest taki jak ty, Baekkie.

- Ach, wiem, że jestem cudowny – zażartował i odgarnął z czoła Luhana kosmyki włosów. – Nie dołuj się tak. Niedługo spotkasz odpowiednią osobę. Uwierz, gdzieś tam czeka na ciebie twój książę z bajki.

- Pewnie masz rację. – Luhan skinął głową i uśmiechając się lekko, ponownie napił się herbaty. – Jesteś najlepszy, Baekkie.

Byun odwzajemnił uśmiech i uśmiechnąwszy się do przyjaciela, wyciągnął do niego ramiona i mocno go do siebie przytulił. W tamtej chwili jedynie tyle mógł zrobić dla tego chłopaka, jednak wiedział doskonale, że dla wrażliwego i zranionego Luhana było to wystarczające.

*

Chanyeol długo nie mógł zasnąć tej nocy. Wciąż miał w głowie wielki chaos, jednak o dziwo było to przyjemne uczucie. Kiedy przymykał powieki, widział oczami wyobraźni zarumienione policzki Baekhyuna i te słodkie usta, od których nie miał najmniejszej ochoty się odrywać. Nie wiedział, co przyniosą kolejne dni, czy to wszystko wypali, czy będą umieli być razem, ale nie chciał w tamtej chwili o tym myśleć. Cieszył się, że pomimo wcześniejszych obaw zdecydował się wykonać pierwszy krok i chociaż wciąż ciężko było mu w to uwierzyć, to wiedział, że ta jedna chwila zmieni ich przyszłość.

Słysząc sygnał nadchodzącego smsa, sięgnął po telefon, domyślając się, że pewnie Baekhyun też nie może zasnąć z nadmiaru wrażeń i do niego napisał. Niestety wiadomość nie była od szatyna, a jej treść nie sprawiła, że w brzuchu Chanyeola rozlało się przyjemne ciepło, jakie zawsze towarzyszyło mu, gdy był w pobliżu tego chłopaka.

Zabawa się skończyła, Park. Albo do nas wracasz, albo twojemu chłoptasiowi się coś stanie. Pamiętaj, przypadki chodzą po ludziach. Nie każ nam robić czegoś, czego moglibyśmy żałować. Tao~

Chanyeol otworzył szeroko oczy z przerażenia i przełknął nerwowo ślinę. Wiedział, że jego byli przyjaciele są zdolni dosłownie do wszystkiego, o czym przekonał się na własnej skórze i wiedział, że nigdy nie zapomni tego, co mu się przytrafiło przez tych chłopaków, a nawet jeśli będzie próbował, to każdego dnia będzie mu o tym przypominać blizna znajdująca się na brzuchu. Ostatnią rzeczą, na jaką chciał pozwolić, to skrzywdzenie Baekhyuna, który przecież nic nikomu nie zrobił.

Kiedyś Byun uratował mu życie, teraz nadszedł czas na zrewanżowanie mu się za to. 

*

Żeby nie było jakichś niejasności, to akcja w kolejnych rozdziałach nie dzieje się z dnia na dzień, a w większych odstępach czasowych.