You are my destiny

Rozdział dziesiąty

Too much of anything is too much,
Too much love can be too much,
We had too much time, too much us,
So we fought like tomorrow was promised

Czując na sobie czyjeś palące spojrzenie, Baekhyun rozejrzał się dookoła siebie i momentalnie zatrzymał wzrok na stojącym przy szkolnej bramie chłopaku. W pierwszej chwili jego widok nie wywarł na nim jakiegokolwiek wrażenia, jednak w końcu przypomniał sobie, że już wcześniej widział tego chłopaka. Baekhyun bez problemu przywołał w pamięci wieczór, gdy w czwórkę siedzieli w pizzerii i do środka przyszedł właśnie ten brunet i jego kumpel, którego kilkanaście dni temu spotkał z Chanyeolem w drodze ze szkoły.

Próbując ignorować jego przeszywające na wskroś spojrzenie, Byun przeniósł wzrok na stojącego przed nim Chena, który z niezwykłym zaangażowaniem opowiadał o tym, jak spędzał miniony weekend. Baekhyun jedynie potakiwał głową, co chwilę mimowolnie zerkając na stojącego w dalszym ciągu w tym samym miejscu bruneta. Był ciekaw, co robi pod ich szkołą, zwłaszcza że nigdy wcześniej go tam nie widział. Czyżby przyszedł do Chanyeola? Nie, to niemożliwe. Przecież Park tyle razy zarzekał się Baekhyunowi, że skończył z tym towarzystwem i już nic nie łączy go z poprzednim życiem. Byun wierzył w każde słowo swojego chłopaka i nie dopuszczał do myśli, że ten mógłby go okłamywać.

- Oj, coś dzisiaj dziwny jesteś – stwierdził rozbawiony Jongdae, przyglądając się uważnie przyjacielowi. – Wszystko w porządku? Gdzie w ogóle jest Chanyeol?

- Um, poszedł do lekarza. Przyjdzie dopiero na drugą lekcję – odpowiedział Baekhyun, czując wzrastającą w nim irytację wywołaną gapieniem się tamtego chłopaka. – Idziemy do środka? Zaraz i tak będzie dzwonek – zaproponował, chcąc jak najszybciej uciec od podejrzanego typka.

Chen skinął głową na zgodę i po przyjacielsku objął Baekhyuna ramieniem, kierując się ku drzwiom wejściowym. Byun spuścił wzrok na swoje buty i wstrzymał oddech, gdy przechodzili przez szkolną bramę. Kiedy już myślał, że udało mu się przejść obok tamtego chłopaka niezauważonym, poczuł wokół nadgarstka silny uścisk czyjejś dłoni. Przestraszony drgnął nerwowo i obejrzał się za siebie, zatrzymując wzrok na wysokim brunecie, który wpatrywał się w niego ze znudzeniem w oczach.

- W czymś pomóc? – zapytał zaskoczony Chen, patrząc to na nieznajomego, to na przyjaciela, to znów na ich ręce.

- Musimy pogadać – powiedział wysoki chłopak, ignorując wpatrującego się w niego Jongdae.

- Chyba nie mamy o czym – stwierdził rozbawiony Baekhyun, jednym szarpnięciem wyrywając rękę z uścisku bruneta. Domyślił się, że to musi być ten cały Tao, o którym Chanyeol kiedyś wspominał. – Spieszę się na lekcję.

- Och, no tak. – Tao uśmiechnął się półgębkiem i uniósł ręce w geście poddania. Byun wywrócił teatralnie oczami i już miał odejść, gdy brunet ponownie się odezwał: - Pozdrów Chanyeola i powiedz mu, że ostatnio dał z siebie naprawdę wszystko.

- Słucham? – Baekhyun odwrócił się przodem do dryblasa i zmrużył groźnie oczy, czekając na jego reakcję. Miał nadzieję, że ten tylko sobie z nim pogrywa, jednak widząc jego poważną minę, dotarło do niego, że mówi prawdę.

- Baekkie, chodźmy już – poprosił Chen, którego widok nieznajomego nieco przerażał. Złapał przyjaciela za przedramię i pociągnął go w stronę wejścia do szkoły, co chwilę jednak oglądając się za siebie, by sprawdzić, czy tamten chłopak dalej stoi w tym samym miejscu. Nie dostrzegłszy go już nigdzie, odetchnął z wyraźną ulgą i zatrzymał się pod klasą, gdzie Baekhyun miał mieć matematykę. – O czym on mówił?

- Nieważne. Muszę już iść. Zobaczymy się na przerwie obiadowej – powiedział słabym głosem Baekhyun i wszedł do klasy, gdzie była już większość uczniów.

Byun zajął swoje stałe miejsce i wyjął z plecaka zeszyt, książkę oraz coś do pisania. Nieprzytomnym wzrokiem rozejrzał się po sali, zatrzymując spojrzenie na pustej ławce, w której zawsze siedzi Chanyeol. Nie mógł uwierzyć, że przez ostatnie tygodnie go tak perfidnie okłamywał, dosłownie łgał mu w żywe oczy. Zarzekał się na wszystko, co święte, że nie utrzymuje już kontaktu z Krisem i jego bandą idiotów, a tymczasem okazało się, że przez cały ten czas spotykał się z nimi i brał udział we wszystkich tych akcjach.

Na samą myśl o tym Baekhyunowi zrobiło się niedobrze i ostatkiem sił powstrzymał odruch wymiotny. Na szczęście do klasy akurat wszedł nauczyciel, więc chłopak nie miał już możliwości na rozmyślanie o tym, co zrobił mu Chanyeol. Dla niego to był definitywny koniec. Nie mógł być kolejny raz z osobą, która okłamuje go na każdym kroku. I chociaż wiedział, że zerwanie z Chanyolem będzie niesamowicie trudne, to nie potrafiłby w dalszym ciągu z nim być. Nie po tym, co zrobił.

*

Po jakże interesującej lekcji matematyki, na której Baekhyunowi udało się dwa razy niezauważalnie zdrzemnąć, chłopak wyszedł z klasy i skierował się ku swojej szafce, by zabrać potrzebne na następne zajęcia książki. Póki co nie chciał myśleć o tym, co powiedział mu Tao, a przynajmniej do momentu aż nie stanie z Chanyeolem twarzą w twarz. Obawiał się tego spotkania, bo w nerwach robił wiele głupich rzeczy i jeszcze mógłby przypadkiem uszkodzić tego chłopaka.

Kiedy poczuł na szyi czyjś ciepły oddech, niepewnie obejrzał się za siebie i wstrzymał momentalnie powietrze, widząc uśmiechniętego od ucha do ucha Chanyeola. Baekhyun przeklął w myślach i odwrócił się przodem do bruneta, powstrzymując się z całych sił przed uderzeniem go w twarz. Miał ochotę wykrzyczeć mu to, jak bardzo się na nim zawiódł i jak bardzo zranił go tymi wszystkimi kłamstwami. Zamiast tego po prostu odsunął się od chłopaka i odszedł w swoją stronę, całkowicie ignorując Chanyeola. Nie chciał urządzać scen na oczach uczniów, bo i tak już często byli przez nich obgadywani, gdy zapominali się na przerwach i zaczynali okazywać sobie zbyt wiele uczuć.

- Baekkie, nie ignoruj mnie – powiedział Chanyeol, po chwili doganiając niższego chłopaka na korytarzu. Znajdowali się mniej więcej na osobności, więc przyparł szatyna plecami do ściany i spojrzał mu w oczy. – Co się dzieje? Dlaczego tak się zachowujesz?

- Zostaw mnie. Nie chcę z tobą rozmawiać – wysyczał Byun, próbując odepchnąć od siebie bruneta, jednak wszelkie starania szły na nic i ostatecznie dał za wygraną, pozwalając mu ponownie przyprzeć się do ściany. – Czego chcesz?

- Czego chcę? – powtórzył po nim zaskoczony Chanyeol, luzując uścisk dłoni na ramionach Byuna. – Zrobiłem coś nie tak, że jesteś taki zły?

- Ty się jeszcze pytasz?! – wrzasnął na cały korytarz Baekhyun, ignorując przy tym ciekawskie spojrzenia przechodzących obok nich uczniów. Cały czerwony ze złości, spojrzał morderczym wzrokiem na Chanyeola i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Okłamałeś mnie, Chan. Przez cały czas mnie okłamywałeś! To się stało! – powiedział podniesionym tonem głosu, czując, jak do oczu z każdą kolejną sekundą napływa mu coraz więcej łez. Kiedy jedna z nich znalazła drogę ucieczki i stoczyła się po jego zarumienionym policzku, szybko starł ją wierzchem dłoni i przymknął powieki, chcąc się trochę uspokoić.

- O czym ty mówisz?

- Nie udawaj, okay? – zaśmiał się kpiąco Baekhyun, ponownie spoglądając na Chanyeola, który zagryzał nerwowo wargi w wąską linię. – Wiem, że przez cały ten czas dalej robiłeś włamania z Krisem i resztą bandy – wyszeptał drżącym głosem, nie chcąc, by ktokolwiek to usłyszał. – Wiesz co? Nie mogę uwierzyć, że mnie okłamywałeś… - dodał rozczarowany i wstrzymując łzy, ominął Chanyeola i ruszył przed siebie.

Park stał przez chwilę w totalnym bezruchu, nie mogąc pojąć, co się właśnie stało. Któryś z chłopaków musiał mu o tym powiedzieć i już nawet wiedział który. Tao. Brunet zagryzł policzki od środka i powstrzymując z ledwością gromadzące się w oczach łzy, uderzył pięścią w ścianę, pozostawiając na niej niewielkie pęknięcie.

Słysząc dzwonek na lekcję, wziął się szybko w garść i ruszył w stronę odpowiedniej klasy. Baekhyun siedział już w ich ławce, więc nie chcąc jeszcze bardziej narażać się chłopakowi, przeszedł na sam koniec sali i już miał usiąść, gdy jakaś dziewczyna go w tym uprzedziła i uśmiechnęła się do niego przepraszająco.

- Wybacz, ale nie mam zadania i wolę nie rzucać się w oczy – wyjaśniła spokojnie i wyciągnęła maksymalnie szyję, rozglądając się dookoła. – Baekhyun siedzi sam. Zresztą zawsze razem siedzicie – zauważyła, marszcząc czoło pytająco.

Chanyeol niechętnie skinął głową i ruszył do swojej ławki. Spojrzał niepewnie na szatyna i przełknął nerwowo ślinę, nie mając odwagi zapytać, czy może z nim usiąść. Kiedy Baekhyun przesunął się maksymalnie w stronę ściany i niemalże się do niej przytulił, Chan westchnął cicho i zajął miejsce obok niego. Między chłopakami zapanowała niezręczna cisza, a atmosfera była tak gęsta, ze można było kroić ją nożem.

- Baekkie…

- Nie mów tak do mnie. Najlepiej w ogóle do mnie nie mów – powiedział ostro chłopak, wbijając mordercze spojrzenie w bruneta. – To koniec, Chan.

- Nie, proszę… - Chanyeol poczuł jak w oczach zbierają mu się łzy. Baekhyun także ledwo się trzymał, jednak widać było, że za wszelką cenę nie chce pokazać, jak bardzo cierpi. – Daj mi chociaż wytłumaczyć, dlaczego z nimi chodziłem na akcje.

- Nie obchodzi mnie to. Teraz możesz już robić, co tylko chcesz. – Byun uśmiechnął się ironicznie i odwrócił głowę w stronę okna.

Odetchnął z wyraźną ulgą, gdy do klasy nareszcie weszła niska nauczycielka. Przez cały czas starał się zachować z Chanyeolem jak największy dystans, co nie do końca mu wychodziło. Za każdym razem, gdy przypadkiem dotykał łokciem jego ramienia, przechodził go dziwny dreszcz, jednak nie był on nieprzyjemny. Wręcz przeciwnie – przywoływał mu na myśl ich pierwsze wspólnie spędzane chwile. Nie! Nie mógł o tym myśleć. Nie po tym, jak Chanyeol go okłamywał przez tak długi czas.

Widząc lądującą przed nim karteczkę, zmarszczył czoło i przewrócił oczami, domyślając się, co to jest. Niechętnie rozłożył liścik i spojrzał na idealnie równe pismo bruneta.

Wiem, że jesteś zły. Na twoim miejscu też bym był… Spróbuj mnie chociaż zrozumieć. Kris i Tao grozili, że zrobią ci krzywdę, jeśli do nich nie wrócę. Wiem, do czego są zdolni. Ty zresztą też się o tym przekonałeś, a nie chciałem, żebyś musiał doświadczać tego na własnej skórze. Baekkie, tutaj chodziło o twoje bezpieczeństwo, a nawet i życie. 

Byun wziął głęboki wdech, starając się uspokoić szybko walące w piersi serce. Kątem oka spojrzał na Chanyeola, który siedział z głową podpartą na dłoni i pustym wzrokiem wpatrywał się w stojącą na środku klasy nauczycielkę. Baekhyun sięgnął po długopis i na chwilę zamarł, zastanawiając się, co odpisać. W końcu zebrał myśli w jedną całość i zaczął pisać. Później złożył kartkę na kilka części i przesunął ją w stronę bruneta. Kiedy na niego spojrzał, szybko odwrócił głowę w przeciwną stronę i wyjrzał załzawionymi oczami za okno.

To żadna wymówka. Mogłeś ze mną zerwać i nie pakować się znów w to bagno. Przepraszam, ale nie mogę… Za dużo razy byłem okłamywany przez Jongina. Nie mam zamiaru przechodzić ponownie przez to samo. 

- Przepraszam, czy mogę na chwilę wyjść? Trochę słabo się czuję – powiedział Baekhyun, unosząc nieśmiało rękę.

- Dobrze, idź do higienistki. Chanyeol może pójdzie z tobą? – zaproponowała nauczycielka, patrząc uważnie na szatyna, który na to pytanie pokręcił głową i zarzucił na ramię plecak.

- Nie, poradzę sobie sam – odpowiedział i wyszedł z klasy, kłaniając się kobiecie nisko.

Drżącą ręką wyjął z kieszeni spodni komórkę i wybrał numer Luhana. Musiał z kimś porozmawiać i powiedzieć o tym, co się stało. Wiedział, że wagary na kilka tygodni przed końcowymi egzaminami to nie jest najlepszy pomysł, jednak siedzenie w tym samym budynku co Chanyeolem wydawało mu się być gorszą karą niż nagana od dyrektora i kazanie rodziców na temat nieodpowiedzialnego zachowania.

Luhana nie musiał zbytnio namawiać na spotkanie. Pewnie wyczuł po tonie głosu Baekhyuna, że naprawdę potrzebuje z kimś porozmawiać, a wiedział też doskonale, że Chena nie chciał wyciągać z lekcji. Jongdae prędzej okrzyczałby chłopaka za zrywanie się z lekcji, aniżeli zechciał słuchać o jego problemach.

Po wymknięciu się ze szkoły Byun od razu skierował swojego kroki ku jednej z kawiarenek. Znajdowała się ona w dość sporej odległości od liceum, więc nie musiał przejmować się, że ktokolwiek go tam zobaczy. Miał nadzieję, że rodzice za szybko też nie dowiedzą się o jego wagarach. Jeszcze tego mu brakowało, żeby po powrocie do domu dostał od nich ochrzan.

Będąc już przed kawiarnią, która była jego ulubionym miejscem do spotkań z przyjaciółmi, odrzucił po raz kolejny połączenie od Chanyeola i ostatecznie wyłączył telefon, nie mając ochoty rozmawiać z byłym chłopakiem. Wszedł do środka lokalu i rozejrzał się dookoła za Luhanem. Czerwonowłosy siedział już przy jednym ze stolików, więc nie zwlekając dłużej, Baekhyun podszedł do niego i usiadł naprzeciwko przyjaciela.

- Nowa fryzura? – zapytał rozbawiony Byun, wskazując palcem rozczochrane włosy starszego chłopaka. Ten niemrawo skinął głową i uśmiechnął się lekko. – Skąd taka zmiana?

- Pomyślałem, że muszę coś ze sobą zrobić – wyszeptał i upił łyk gorącej czekolady. – Lepiej mów, co się stało. Przez telefon niewiele mi wyjaśniłeś – powiedział, chcąc jak najszybciej zmienić temat. Wolał nie wnikać głębiej w przyczynę zmiany koloru włosów na czerwony, gdyż Baekhyun mógłby nie znieść prawdy. – Coś z Chanyeolem, prawda?

- Pamiętasz, jak opowiadałem ci kiedyś, że w przeszłości Channie włamywał się do sklepów i domów bogatych ludzi? – Byun spojrzał szklistymi oczami na przyjaciela i na chwilę zamilkł, gdy do ich stolika podeszła prześliczna kelnerka. – Ja poproszę to samo, co on – zwrócił się do dziewczyny i lekko się uśmiechnął, kiedy skinęła głową i odeszła w swoją stronę.

- Pamiętam.

- Obiecał mi kiedyś, że już do tego nigdy nie wróci i mówił, ba! Zarzekał się, że skończył z nimi raz na zawsze, a dzisiaj dowiedziałem się, że dalej bierze udział w tych akcjach – wyjaśnił Baekhyun i ukrył twarz w drżących dłoniach. – Oszukiwał mnie na każdym kroku, wmawiając mi, że naprawdę skończył z tymi typami. Jak ja mogłem być taki głupi, Hannie? – Spojrzał szklistymi oczami na przyjaciela i pociągnął głośno nosem. – Wszyscy mnie oszukują. Dobrze, ze chociaż mam ciebie i Chena.

- Zawsze to jakieś pocieszenie. – Luhan uśmiechnął się lekko i odchrząknął nerwowo, prawie krztusząc się czekoladą, gdy zobaczył wchodzącego do kawiarni blondwłosego chłopaka. Szybko odwrócił głowę w przeciwną stronę, mając nadzieję, że Kris ich nie zauważy, jednak wszystko wzięło w łeb, gdy podszedł do ich stolika i uśmiechnął się szeroko, sprawiając tym gestem, że Baekhyun zakrztusił się własną śliną. – Cześć Kris – rzucił pod nosem Luhan, czując szybsze uderzenia serca.

- Witaj, Hannie, dawno się nie widzieliśmy – stwierdził blondyn i przeniósł wzrok na zaskoczonego jego obecnością Byuna. – Ciebie również, Baekhyunnie.

- Znacie się? – zapytał zaskoczony szatyn, przenosząc wzrok na Luhana, który w odpowiedzi skinął głową i przełknął nerwowo ślinę. – To chyba jakiś żart! Jest coś o czym jeszcze powinienem wiedzieć, hyung? – zwrócił się do przyjaciela, patrząc na niego załzawionymi oczami.

- To może ja was zostawię samych – zaśmiał się ironicznie Kris, bawiąc się obrączką widniejącą na palcu jego lewej dłoni. – Lu, odezwij się czasem, chyba że teraz wolisz spędzać czas z Jonginem – dodał, robiąc specjalnie nacisk na ostatnie słowo.

Później odwrócił się na pięcie i wyszedł z kawiarni, pozostawiając za sobą przyjemną woń męskich perfum.

- Zaraz… Jak to z Jonginem? Luhan, do jasnej cholery, co się tutaj dzieje? – Baekhyun spojrzał na przyjaciela i wziął głęboki wdech, czując nasilający się z każdą sekundą ból głowy. – Skąd znasz Krisa?

- Poznałem go kiedyś na uczelni. Naprawdę nie miałem pojęcia, czym on się zajmuje. Nigdy mnie to nie interesowało – powiedział ściszonym głosem Luhan i przetarł dłońmi zmęczoną twarz. – Dowiedziałem się o tym dopiero od ciebie, ale nie chciałem zbytnio wierzyć w to, że chodzi o tę samą osobę – przyznał i wziął głęboki wdech.

- Mniejsza o Krisa. Niewiele on mnie interesuje. Dlaczego wspomniał o Jonginie? Skąd on go w ogóle zna?

- Um, kilka dni temu spotkałem się z Krisem w klubie. Był tam też Kai i pewnie wtedy usłyszał jego imię czy coś… - Luhan nerwowo przeczesał palcami rozczochrane włosy i posłał przyjacielowi znikomy uśmiech. – Nic wielkiego.

- Nie okłamuj mnie. Już wystarczy, że Chanyeol ukrywał przede mną całą prawdę – poprosił łamiącym się głosem Baekhyun, chociaż nie był do końca pewny, czy chce wiedzieć o wszystkim. – Powiesz mi czy mam zadzwonić do Jongina i jego zapytać o to?

- Przespaliśmy się ze sobą – wyszeptał Luhan i przymknął powieki, nie chcąc widzieć reakcji przyjaciela.

- Prze… Co?! – wrzasnął Baekhyun, podrywając się z krzesła. Oparł się dłońmi o stolik i spojrzał z góry na Luhana. – Ty cholerny zdrajco! Jeszcze niedawno mówiłeś, że Kai to skończony dupek, a teraz mówisz mi takie coś?! Nie chcę cię znać, Lu – zamruczał, czując napływające do oczu łzy.

Popatrzył ostatni raz na chłopaka, a potem wybiegł z kawiarni, prawie wpadając na kelnerkę, która niosła jego zamówienie. Baekhyun przebiegł przez ulicę, mając tyle szczęścia, że akurat nic nie jechało, bo inaczej skończyłby pod kołami jakiegoś pędzącego samochodu. Nawet nie zwracał uwagi na to, co dzieje się dookoła niego. Chciał jedynie znaleźć się jak najdalej od tych wszystkich zakłamanych ludzi. Czuł się jakby ktoś przywalił mu kijem baseballowym prosto w brzuch. Od długiego biegu zaczynało brakować mu powietrza, a żołądek wykręcał się na wszystkie strony, sprawiając, że chłopakowi zrobiło się niedobrze.

W końcu zdecydował się przystanąć i zaczerpnąć trochę powietrza. Oparł się plecami o ścianę starego budynku i załkał cicho, osuwając się na ziemię. Podciągnął nogi pod brodę, ukrył twarz w przestrzeni między klatką piersiową a udami i wziął kilka wdechów, nie chcąc się rozpłakać. Ludzie, którzy mijali Baekhyuna, dziwnie mu się przyglądali, jednak to go nie interesowało. Kompletnie przestał kontaktować i jedyne, o czym myślał, to to jak bardzo zraniły go najbliższe mu osoby. Nie dość, że Chanyeol okazał się takim samym kłamcą, co pozostali, to na dodatek jeszcze Luhan… Nie, nie był w stanie o tym wszystkim myśleć. Nie w tamtej chwili.

*

Po kilku godzinach włóczenia się bez celu po mieście, Baekhyun postanowił zadzwonić do Chena. Był pewien, że skończył już lekcje, a do domu póki co nie chciał wracać, domyślając się, że dyrektor albo któryś z nauczycieli poinformował rodziców o jego wagarach. Wyjął więc z kieszeni spodni komórkę i w końcu ją włączył. Od razu został zasypany wiadomościami od Luhana i Chanyeola. Bez mrugnięcia okiem wszystkie je usunął i wybrał numer Chena. Po chwili usłyszał rozespany głos przyjaciela, przez co domyślił się, że pewnie uciął sobie drzemkę po lekcjach, żeby być w pełni sił do całonocnej nauki do egzaminów.

- Hej, Baekkie, coś się stało? – zapytał i głośno ziewnął.

- Obudziłem cię? – Byun przystanął w miejscu i rozejrzał się dookoła. Do domu Chena miał niewiele ponad dziesięć minut drogi, jednak nie wiedział, czy powinien mu przeszkadzać w nauce.

- Zdrzemnąłem się na chwilę, ale jest okay. Nawet lepiej, że mnie obudziłeś – zaśmiał się dźwięcznie i jęknął głośno, gdy mocno się przeciągnął. – Co jest? Czemu cię już nie widziałem w szkole? Chanyeol snuł się jak cień po korytarzu i nawet nie chciał ze mną obiadu zjeść. Pokłóciliście się?

- Ech…

- Gdzie jesteś? – zapytał od razu Chen, domyślając się, że sprawa jest poważniejsza i to nie jest rozmowa na telefon. Kiedy Baekhyun określił mu swoje położenie, westchnął cicho i zamruczał coś pod nosem. – Czekam na ciebie. Podgrzeję obiad, bo pewnie nic nie jadłeś – zaproponował i nim chłopak zdążył odpowiedzieć, rozłączył się.

Byun uśmiechnął się pod nosem i ruszył szybkim krokiem w stronę domu Jongdae. Wiedział, że jeśli ktoś miałby mu pomóc w obecnej sytuacji, to tylko Chen. On zawsze był dla Baekhyuna, gdy go potrzebował i gdy był zbędny też. Nigdy nie odpuszczał i chociaż jego upartość niekiedy doprowadzała Byuna do szału, to byli sobie bliscy niczym bracia. Nawet Luhan z czasem przestał być tak dobrym przyjacielem, jak Chen, co nie zmieniało faktu, że to, co zrobił, dotknęło Baekhyuna i to bardzo boleśnie.

Do domu Chena wszedł bez pukania, wiedząc doskonale, że jego rodziców jeszcze nie ma w domu, a on pewnie siedzi w kuchni, więc i tak nie usłyszałby pukania. Baekhyun zdjął w przedpokoju buty, przemaszerował przez ogromny hol i wszedł do właściwego pomieszczenia, gdzie znalazł krzątającego się przy kuchence Jongdae.

- Mam nadzieję, że jesteś głodny, bo za dużo podgrzałem – powiedział Chen, nawet nie oglądając się za siebie. Byun uśmiechnął się do samego siebie i podszedł do przyjaciela, chcąc zobaczyć, co dobrego przygotował na obiad. Widząc ukochane kimchi, zrobił rozmarzoną minę i zaciągnął się mocno aromatem potrawy. – Myj ręce i siadaj do stołu. Zaraz podaję.

- Chen, na pewno ci nie będę przeszkadzał? – spytał nieśmiało Baekhyun, odkręcając kurek z ciepłą wodą. Umył dłonie ładnie pachnącym płynem do mycia naczyń, później osuszył je ścierką i potulnie usiadł przy stole, zerkając niepewnie na przyjaciela.

- Gdybyś przeszkadzał, to nie proponowałbym ci przyjścia do mnie, a szczególnie nie podałbym ci obiadu, tylko w przedpokoju bym zapytał, co się stało i kazałbym ci wyjść – zauważył Chen, uśmiechając się z politowaniem do chłopaka. – Jedz, bo zaraz będzie zimne. Wiesz… Przy okazji możesz opowiedzieć, co się stało, że zwiałeś ze szkoły – dodał i uśmiechnął się słodko do Baekhyuna.

- Rozstałem się z Chanyeolem – powiedział w końcu i nabrał pałeczkami trochę jedzenia. Przeżuwał je powoli, jakby chcąc odwlec w czasie dalsze wyjaśnianie swojego złego samopoczucia. Nie miał pojęcia, jak powiedzieć Chenowi o tym, co się wydarzyło. Sam na razie tego jeszcze nie rozumiał, więc w jaki sposób miał o tym mówić? Czując na sobie palące spojrzenie chłopaka, westchnął głośno i wbił wzrok w talerz z jedzeniem. – Oszukiwał mnie przez cały czas, mówiąc, że skończył z Krisem i jego bandą. Ten chłopak, co dzisiaj zatrzymał nas przed szkołą, to Tao – kumpel Chanyeola i to on wtedy… No wiesz, dźgnął go nożem.

- Chanyeol wie, kto mu to zrobił i nie zgłosił tego na policję? – Chen otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i prawie zakrztusił się jedzeniem. – Dlaczego nie kazałeś mu tego zgłosić?

- Bo to pogrążyłoby też jego. Myślisz, że Tao nie wsypałby swoich kumpli? Nie wyglądał na wielce lojalnego przyjaciela – prychnął Byun i dokończył jeść obiad, gdyż potrawa stawała się coraz zimniejsza, a nienawidził jadać zimnego jedzenia, które później przyprawiało go o bóle brzucha. Już i tak był wystarczająco zestresowany minionym dniem, więc wolał nie dodawać sobie kolejnych zmartwień. – Nie mogłem z nim dłużej być, chociaż zerwanie z nim było cholernie trudne. Na razie muszę to wszystko przemyśleć.

- A jeśli później będzie za późno? – odezwał się Chen, który w dalszym ciągu nie mógł wyjść z szoku po tym, co usłyszał. Widząc pytający wzrok Baekhyuna, westchnął ciężko i odłożył pałeczki na bok. – No wiesz, jeśli on za ten czas znajdzie sobie kogoś innego?

- To będzie oznaczało tylko tyle, że nasz związek był dla niego tylko żartem. – Byun wzruszył ramionami i krzywo się uśmiechnął. – Nie chcę o tym na razie myśleć. Za dużo się dzisiaj wydarzyło, już mnie głowa boli od tego – zamruczał i oparł głowę na dłoni, przymykając przy tym powieki. – Luhan przespał się z Jonginem.

Jongdae zakrztusił się sokiem i załzawionymi oczami spojrzał na Baekhyuna, którego wyraz twarzy nic a nic się nie zmienił.

- Czekaj… Nasz Luhan z tym Jonginem? Nasz Luhan przespał się z twoim byłym chłopakiem? Jakim cudem?

- Oj, serio, Chen? – Baekhyun spojrzał z politowaniem na przyjaciela, który przewrócił oczami i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Nie każ mi tłumaczyć, jak dwóch facetów…

- Nie kończ! – przerwał mu szybko Jongdae i odszedł od stołu, zabierając talerze po obiedzie. Włożył naczynia do zmywarki i oparł się plecami o kuchenny blat. – Dobra, sprawy faktycznie się pokomplikowały. Co zamierzasz teraz zrobić?

- Nic, wrócę do domu i coś porobię. – Baekhyun wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko do Chena, który posłał mu jedynie pełne litości spojrzenie. – No co? Nie mam pojęcia, co mam zrobić! Mój chłopak mnie okłamywał, najlepszy przyjaciel okazał się dupkiem, a ja naprawdę nie wiem, co mam robić… - wyszeptał na koniec łamiącym się głosem i potarł dłońmi zmęczoną twarz. – Na dodatek za dwa tygodnie są końcowe egzaminy, a ja czuję, jakbym nic nie umiał. Obleje wszystko i skończy się na tym, że będę kopał rowy na budowie.

- Przestań, nie będzie tak źle.

- Mówisz tak, bo ty zakuwasz dniami i nocami. Dodatkowo masz Yejin, więc na pewno zdasz z maksymalną ilością punktów – powiedział bliski płaczu Byun, wstając z krzesła. – Właśnie, wiadomo już na jaką uczelnię ją przyjęli?

- Um, właśnie dzisiaj dostała odpowiedź i przyjęli ją na jedną z najlepszych uczelni w Osace.

- Czekaj… - Baekhyun spojrzał uważnie na przyjaciela, jeszcze raz analizując jego słowa. – W Osace? Ale to w Japonii! Co zamierzasz teraz zrobić?

- Znaczy… Będę się starał, żeby też dostać się na tę uczelnię – odpowiedział Chen i wzruszył ramionami, nie zdając sobie sprawy z tego, jak swoim obojętnym tonem zranił Baekhyuna. To zupełnie tak, jakby za nic miał ich przyjaźń i wyjazd do innego kraju nie był czymś wielce złym. – Nie patrz się tak na mnie. Na moim miejscu zrobiłbyś to samo.

- No tak… - przyznał Baekhyun i uśmiechnął się lekko. – Pójdę już. Wolę jeszcze bardziej nie denerwować rodziców. Pewnie i tak wiedzą o moich wagarach – dodał, a później ruszył do przedpokoju, gdzie założył buty i zabrał plecak. – Dzięki za obiad i rozmowę. Musiałem się komuś wygadać.

- Zawsze do usług. – Chen uśmiechnął się promiennie i odprowadził przyjaciela do drzwi. – Nie miej do mnie żalu o to, że chcę wyjechać z Yejin do Osaki.

- Miałbym żal, gdybyś tego nie zrobił i zniszczyłbyś ten związek – stwierdził Baekhyun i poklepał Chena po ramieniu, a później wyszedł z domu, jeszcze na koniec machając do stojącego w drzwiach przyjaciela.

*

Starał się jak najciszej wejść do mieszkania, jednak i tak w momencie, kiedy przekroczył jego próg, w przedpokoju zjawiła się zdenerwowana pani Byun. Spojrzała krytycznym wzrokiem na syna i pokręciła głową z dezaprobatą, gestem ręki zapraszając go do salonu, gdzie czekał już na niego zły tata. Baekhyun zdjął w przedpokoju buty, odłożył na bok plecak i wszedł niepewnie do pokoju gościnnego.

- Siadaj – rozkazał pan Byun, patrząc groźnie na syna. Ten bez słowa wykonał polecenie i usiadł obok niego na kanapie, spoglądając niepewnie na leżące na stoliku prospekty uczelni. – Dzwonił twój wychowawca. Podobno wyszedłeś w połowie drugiej lekcji, bo źle się poczułeś i już nie wróciłeś.

- Naprawdę źle się czułem – przyznał Baekhyun, co chwilę spoglądając na ulotki reklamujące uczelnie. Jedna z nich szczególnie rzuciła mu się w oczy, bo była w języku angielskim. – Co to?

- Niedługo kończysz liceum i naprawdę mamy nadzieję, że zdasz egzaminy z dobrymi wynikami. Na najlepsze nie mam co liczyć, to akurat wiem – powiedział pan Byun i uśmiechnął się łagodnie do syna, zapominając na chwilę o jego wybryku i wagarach. – Pomyśleliśmy z mamą, że jeśli będziesz chciał, to wyślemy cię na studia do USA. W Nowym Jorku mieszka mój dobry przyjaciel. Sam wyjechał tam kilka lat temu i zdążył się już nieźle urządzić. Rozmawiałem z nim ostatnio i powiedział, że nie widzi żadnego problemu w tym, żebyś z nim mieszkał przez całe studia.

- W Nowym Jorku? – Baekhyun sięgnął po ulotkę i otworzył szeroko oczy, jeszcze raz analizując w głowie propozycję rodziców. – Naprawdę bym mógł? Przecież to są ogromne koszty!

- Zdajemy sobie z tego sprawę – odezwała się pani Byun, przysiadając obok syna na kanapie. Objęła go czule ramionami i uśmiechnęła się lekko. – Ta uczelnia ma naprawdę doskonałe warunki do nauki. Poza tym odpadną już opłaty za mieszkanie, bo Heechul absolutnie nie będzie chciał, żebyś dokładał się do rachunków. Poza tym uczelnia pomaga zagranicznym studentom, więc będziesz mógł spokojnie podszkolić się w angielskim, a przy okazji przewodniczący poszczególnych wydziałów pomagają znajdować pracę. Zobaczysz, że nie będzie źle, ale decyzja należy do ciebie. Nie zamierzamy cię do tego zmuszać. Przemyśl to i…

- Zgadzam się.

-… daj nam odpowiedź – dokończyła pani Byun i z zaskoczeniem na twarzy spojrzała na syna. – Nie musisz już teraz się decydować. Do egzaminów i tak jest jeszcze trochę czasu, a na wyniki też trzeba będzie poczekać.

- Nie, ja już się zdecydowałem. Teraz wszystko będzie zależało od wyników – przyznał Baekhyun i podniósł się z kanapy. – To może ja lepiej pójdę się pouczyć.

- Słusznie – zaśmiał się pan Byun, odprowadzając chłopaka do drzwi. – Hyunnie, postaraj się już więcej nie narozrabiać. Z mamą załatwimy sprawę z dzisiejszymi wagarami.

- Dziękuję – rzucił zaskoczony szatyn i ukłonił się rodzicom, po czym poszedł do swojego pokoju, po drodze zabierając jeszcze plecak.

Sam nie wierzył, że podjęcie decyzji odnośnie swojej przyszłości przyszło mu z taką łatwością. W sumie nic go już nie trzymało w Seulu. Skoro rozstał się z Chanyeolem, Luhan okazał się niewartym jego przyjaźni dupkiem, a Chen i tak wyjedzie do Osaki z Yejin, to dlaczego on miałby dalej tkwić w tym mieście. Przecież tak marzył o wyrwaniu się z Seulu i znalezieniu się w innym miejscu. Co prawda chodziło mu o bardziej ustronną mieścinę, a nie kolejną metropolię, jednak byłby skończonym idiotą, gdyby nie przyjął propozycji rodziców. Teraz tylko musiał dać z siebie wszystko, przysiąść nad książkami i jak najlepiej zdać egzaminy, bo bez dobrych wyników może jedynie pomarzyć o wyjeździe na drugi koniec świata.

Trzymając się swojego postanowienia, ponownie wyłączył telefon, nie zauważając nawet widniejącej na ekranie koperty oznaczającej nieprzeczytaną wiadomość, którą jakiś czas wcześniej wysłał mu Chanyeol. Może to i lepiej, że tego nie dostrzegł? Znając treść smsa, pewnie zmieniłby swoją decyzję odnośnie wyjazdu do Nowego Jorku, a przecież zamierzał zacząć nowe życie z nieskazitelnie czystą kartą.