How to love? Hard to love…

I

Optymista wierzy, że żyjemy w najlepszym ze światów.
Pesymista obawia się, że może to być prawdą.

Słysząc irytujący dźwięk budzika, Kim Junmyeon niechętnie uchylił powieki i nieco zdezorientowany rozejrzał się po pokoju, próbując zrozumieć, co się dzieje. Zaraz dotarło do niego, że ten nieznośny dźwięk pochodzi od stojącego na szafce urządzenia, więc po omacku zaczął go szukać, czego efektem było strącenie budzika na ziemię. Załamany chłopak oparł głowę na krawędzi materaca i głośno westchnął, wpatrując się w rozwalony zegar, który wydał z siebie ostatni, mocno zniekształcony dźwięk i ostatecznie zamilkł, pogrążając pokój w grobowej ciszy.

Nie mając innego wyjścia, Junmyeon podniósł się z łóżka i zwinnie przeskakując zniszczony budzik, udał się do łazienki, która jak zwykle okupowana była przez któregoś z chłopaków. Zniecierpliwiony zapukał do drzwi i warknął pod nosem parę niemiłych słów na temat Sehuna, bo to właśnie on siedział w łazience i Junmyeon był niemalże pewien, że zajmował ją już od dobrej godziny.

Dostrzegając kątem oka idącego po schodach czarnowłosego chłopaka, Suho uśmiechnął się do niego sennie i uderzył głową w drzwi, które w tamtym momencie się otworzyły, a on w ostatniej chwili złapał się framugi, tym samym unikając bliskiego spotkania z podłogą. Jeszcze tego mu brakowało, żeby nabić sobie guza z samego rana. Już i tak nie rozpoczął tego dnia zbyt dobrze. Na dodatek zapowiadało się, że nie dotrze na czas na dworzec autobusowy, by odebrać kuzynkę, która miała z nim spędzić najbliższe tygodnie.

Ignorując mordercze spojrzenie Sehuna, który zapewne miał pretensje do niego o przerwanie porannego rytuału, wszedł do łazienki i ostentacyjnie zatrzasnął przyjacielowi drzwi przed nosem. Czasami naprawdę żałował, że pozwolił chłopakom zamieszkać w swoim domu na czas wakacji. Najgorsze było to, że minęły dopiero trzy dni przerwy od szkoły, a on już miał dość współlokatorów. Chwilami nawet miał ochotę zadzwonić do swoich rodziców i nastraszyć ich, że coś się mu dzieje, byleby tylko wrócili. Przynajmniej wtedy miałby pretekst do wyrzucenia chłopaków z domu. Oczywiście miało to też swoje ogromne plusy, jednak Junmyeon o tak wczesnej porze w ogóle ich nie dostrzegał. Na domiar złego miała z nimi jeszcze zamieszkać dziewiętnastolatka, a to nie zwiastowało nic dobrego.

- Junmyeon chyba nie jest dzisiaj w dobrym humorze – stwierdził Zitao, podążając za wpółnagim Sehunem do kuchni. Nie zwracając większej uwagi na blondwłosego chłopaka, otworzył lodówkę i wyjął z niej mleko. – Zjesz ze mną płatki? – spytał, sięgając do szafki po miski.

- Mogę zjeść – odpowiedział Sehun, wycierając ręcznikiem mokre włosy. – Dzisiaj przyjeżdża ta cała Eunji? – Spojrzał na krzątającego się po kuchni bruneta, który w odpowiedzi skinął głową, nie przestając przygotowywać śniadania. – Ciekawe jaka ona jest. Znasz ją?

- Nie. Yixing jako jedyny ją zna. Podobno nie było jej w Seulu od ponad czterech lat – odpowiedział Zitao, stawiając na stole miski z płatkami. Zalał je zimnym mlekiem i usiadł obok przyjaciela na wolnym krześle. – Mam nadzieję, że urody nie odziedziczyła po Junmyeonie – dodał, a Sehun parsknął śmiechem, oblewając się przy tym mlekiem. Tao przesunął wzrokiem po nagim torsie blondyna i uniósł brew, uśmiechając się przy tym półgębkiem. – Przynajmniej sobie koszulki nie pobrudziłeś – stwierdził, obojętnie wzruszając ramionami.

- Prawda? Jestem ekonomiczny – zaśmiał się Oh, wycierając tors ręcznikiem. Później przerzucił go sobie przez ramię i wrócił do jedzenia śniadania, co chwilę zerkając na nieco rozespanego jeszcze starszego chłopaka. – Reszta jeszcze śpi?

- Kyungsoo i Kris pojechali do sklepu po zakupy, bo w lodówce jest już tylko światło, a Jongdae poszedł skoro świt pobiegać i do tej pory nie wrócił.

- Może się zgubił? – Sehun na moment się rozmarzył, jednak zaraz został sprowadzony na ziemię przez mocne uderzenie w tył głowy. Oburzony spojrzał na siedzącego obok Zitao, który posłał mu karcące spojrzenie, kręcąc przy tym głową z dezaprobatą. – Nie mów, że ciebie nie denerwuje jego zachowanie. Przecież z nim się ostatnio wytrzymać nie da.

- Znów obgadujecie Jongdae? – Do pomieszczenia wszedł rozbawiony Junmyeon, któremu najwidoczniej poranny prysznic poprawił humor. Zaraz w kuchni zapadła grobowa cisza, a chłopaki wymienili między sobą jedynie porozumiewawcze spojrzenia. – Nie bójcie się. O niczym mu nie powiem. Mnie samego ostatnio doprowadza do szału. Ciągle się czegoś czepia.

- Oj, hyung, nawet nie wiesz, jak miło nam to słyszeć! – odetchnął Sehun i dokończywszy śniadanie, wstał od stołu. Zabrał również pustą miskę bruneta i podszedł do zlewu, chcąc umyć naczynia. – O której jedziesz po kuzynkę?

- Zaraz wychodzę. Miałem nadzieję na śniadanie, ale najwidoczniej będę musiał się obejść smakiem – westchnął ciężko, widząc pustą butelkę po mleku i resztkę płatków śniadaniowych, od których ostatnio Tao i Sehun wyraźnie się uzależnili, bo nie jedli praktycznie nic innego, jak tylko płatki do mleka. Pewnie przez to się tak dziwnie zachowywali, gdy cukier im się za bardzo podnosił. Junmyeon odnotował w myślach, by kupić coś zdrowszego po drodze, ale zaraz przypomniał sobie, że tego dnia robienie zakupów przypadło Kyungsoo i Krisowi, a oni na pewno kupią kilka opakowań słodkich płatków śniadaniowych dla swoich młodszych przyjaciół. – W takim razie ja jadę po Eunji, a wy się trochę ogarnijcie – powiedział, patrząc krytycznie na półnagiego Sehuna, który najwyraźniej nie miał zamiaru zakładać koszulki.

Oh puścił tę uwagę mimo uszu albo po prostu uznał, że te słowa nie dotyczyły jego, bo nawet się nie obejrzał, dalej myjąc uparcie naczynia. Junmyeon pokręcił głową i zerknął na rozbawionego Tao, który wpatrywał się w blondyna maślanymi oczami. Suho wywrócił teatralnie oczami i nie chcąc zagłębiać się w relacje pomiędzy tą dwójką, oznajmił, że wychodzi i założywszy buty w przedpokoju, opuścił dom. Wsiadając do samochodu, zauważył truchtającego chodnikiem Jongdae, dlatego czym prędzej odpalił silnik i odjechał, nie chcąc od rana się denerwować. W ostatnich dniach Chen był wyraźnie czymś rozdrażniony i nawet jedno słowo potrafiło go wyprowadzić z równowagi. Chodził całymi dniami naburmuszony, na każdego warczał, a najgorsze w tym wszystkim było to, że z nikim nie chciał o tym porozmawiać. Junmyeon znał go od podstawówki i doskonale wiedział, kiedy działo się w jego życiu coś dziwnego. Tym razem również miał wrażenie, że Jongdae przechodzi przez trudny okres i nawet chciał z nim o tym porozmawiać, ale ten zbywał go już na samym początku rozmowy, więc nie było mowy o wyjaśnieniu jego dziwnego zachowania.

*

Jongdae ledwo trzymał się na nogach. Po wejściu do domu zdjął w przedpokoju buty, odwiesił na haczyk ciemną bluzę i od razu udał się do kuchni, by napić się czegoś zimnego. W domu panowała nienaturalna cisza, co wydało się mu bardzo podejrzane, gdyż zwykle o tej porze było dość głośno i chaotycznie. Zaraz jednak przypomniał sobie, że tego dnia miała przyjechać kuzynka Junmyeona, a był to także dzień robienia zakupów, więc dlatego wszędzie panował taki spokój.

Zmęczony otworzył lodówkę i momentalnie podskoczyło mu ciśnienie, gdy zobaczył puste półki. Nawet nie było soku, by mógł się napić po porannym joggingu. Zdenerwowany trzasnął drzwiczkami i nie mając innego wyjścia, do szklanki nalał sobie trochę zimnej wody z kranu.

- Oho, Jongdae wrócił! – powiedział rozbawiony Sehun, wchodząc do kuchni. Kiedy szatyn spojrzał na niego z mordem w oczach, uśmiechnął się promiennie i wzruszył ramionami. – Chłopaki powinni zaraz wrócić z zakupów, więc uzupełnisz braki – dodał już nieco pokorniejszym tonem, nie chcąc z rana narażać się starszemu przyjacielowi.

- Junmyeon pojechał po… Jak jej tam było?

- Eunji.

- Właśnie – westchnął obojętnie, odstawiając do zlewu pustą szklankę. Opłukał ją pod bieżącą wodą i spojrzał na Sehuna, który bawił się kolczykiem w uchu, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. – Nie myśl tyle, bo ci się spięcie zrobi. Nie każdy mózg jest przyzwyczajony do myślenia – powiedział z przekąsem Jongdae, wyrywając blondyna z zamyślenia.

- Bardzo śmieszne – prychnął wyraźnie poruszony uwagą starszego chłopaka. – Ciebie co znów ugryzło? Od kilku dni zachowujesz się, jakbyś był tutaj za karę. Dzieje się coś?

- Nieważne. Nie chcę o tym mówić – zamruczał pod nosem Jongdae i nie mówiąc już nic, wyszedł z kuchni, w drzwiach mijając się z Tao.

- A tego co znów ugryzło? – spytał Zitao, podchodząc do Sehuna, który w odpowiedzi wzruszył ramionami i przewrócił teatralnie oczami. – Dziwne to wszystko. Inaczej wyobrażałem sobie mieszkanie z wami w jednym domu.

- Liczyłeś na całonocne orgie przy kominku? – Sehun wyszczerzył się do czarnowłosego, poruszając przy tym brwiami. Widząc jego minę, zaśmiał się głośno i wzruszył ramionami. – Jeszcze nic straconego. To dopiero początek wakacji. Może na dniach Jongdae skończy się okres i wróci do normy, a dzisiaj jeszcze przyjeżdża kuzynka Junmyeona, więc szykuje się pełno atrakcji.

- Zamierzasz do niej uderzać? – Tao spojrzał z dziwnym oburzeniem na przyjaciela, jakby ten powiedział coś naprawdę niepoprawnego.

- Jeśli okaże się ładna, to czemu nie? – Oh wzruszył ramionami i wyszedł z pomieszczenia, pozostawiając za sobą zdezorientowanego chłopaka.

- Naprawdę inaczej sobie to wszystko wyobrażałem – westchnął cicho Tao, spuszczając wzrok na swoje odziane w kolorowe skarpety stopy.

Na szczęście chwilę później do domu weszło dwóch chłopaków z kartonami z jedzeniem, więc Zitao nie miał czasu na rozmyślanie o tym, co powiedział mu Sehun. Miał tylko nadzieję, że Eunji nie stanie się pępkiem świata, bo tego nie zniesie. W ogóle cały ten pomysł mieszkania z dziewczyną pod jednym dachem wydawał mu się być nienajlepszy, ale starał się nie uprzedzać do kuzynki Junmyeona, bo przecież w ogóle jej nie znał.

*

Suho od dobrych kilkunastu minut krążył pomiędzy stojącymi na parkingu autobusami w poszukiwaniu swojej dziewiętnastoletniej kuzynki. Już nawet zaczął podejrzewać, że pomylił daty i Eunji miała przyjechać kiedy indziej, jednak wszelkie jego wątpliwości zostały rozwiane w momencie, kiedy zobaczył zmierzającą ku niemu roześmianą dziewczynę. Automatycznie rozłożył szeroko ramiona i uśmiechnął się do młodszej kuzynki, która na powitanie przytuliła go mocno i pocałowała w policzek, jak to zawsze miała w zwyczaju robić. Junmyeon nie należał do osób, które uwielbiają przytulanie czy inne tego typu pieszczoty, zwłaszcza te serwowane przez nadpobudliwe ciotki. Eunji miała natomiast to szczęście, że była blisko ze swoim kuzynem i ten pozwalał jej dosłownie na wszystko. Kiedy byli dzieciakami, stanowili zawsze nierozłączną parę. Później dziewczyna wraz z rodzicami przeprowadziła się do Busan, gdzie jej ojciec dostał lepszą pracę i kontakt nieco się zmniejszył, jednak w miarę możliwości starali się go utrzymywać, a podczas rodzinnych spotkań wprost się nie rozstawali, chcąc nadrobić stracony czas.

- Dobrze cię widzieć, młoda – powiedział szczęśliwy Junmyeon, ściskając mocno kuzynkę.

- Już nie taka młoda – zauważyła rozbawiona, z ledwością wysuwając się z żelaznego uścisku chłopaka. Odsunęła się od niego na niewielką odległość i uśmiechnęła promiennie. – Ale ciebie też dobrze widzieć.

- Kto by się nie cieszył z widoku takiego przystojniaka jak ja? – Junmyeon odrzucił teatralnie nieco rozjaśnione włosy, za co oberwał w ramię od kuzynki. Musiał przyznać, że może wyglądała bardzo niewinnie, ale cios to miała mocny. – Ej! To zabolało!

- A co? Może miało łaskotać? – Eunji wytknęła chłopakowi język i zaśmiała się głośno, widząc jego zbolałą minę. – Dobra, dobra. Nie umrzesz od tego, więc nie panikuj. Co najwyżej będziesz miał ogromnego siniaka – powiedziała, wykręcając teatralnie oczami. – Jedziemy do domu? Jestem strasznie głodna!

- Mama ci nie zrobiła wałówki na podróż? – zapytał zaskoczony Junmyeon, zabierając od szatynki jej niesamowicie ciężką walizkę. Sapiąc i dysząc, skierował się do swojego samochodu, oglądając się czasami za siebie, by upewnić się, że Eunji za nim idzie.

- Zrobiła, ale zjadłam wszystko nim autobus ruszył – powiedziała i wzruszyła ramionami, kiedy chłopak parsknął śmiechem. – Na dodatek obok mnie siedział jakiś dziadek i przez całą drogę jadł orzechy strasznie przy tym mlaskając. Myślałam, że mnie trafi – poskarżyła się, robiąc niezadowoloną minę.

- A jak się udał wyjazd z rodzicami? – Junmyeon otworzył drzwi przed kuzynką, a kiedy zajęła miejsce pasażera, zamknął je i okrążył samochód, ostatecznie siadając za kierownicą. – Mieliście pogodę?

- W sumie tak. Jedynie przez dwa dni trochę popadało, ale mi to było nawet na rękę, bo wiesz, że nie lubię upałów – westchnęła, otwierając swoją torebkę. Mrucząc coś pod nosem, zaczęła szukać telefonu, jednak jak na złość nie mogła go znaleźć. Obiecała mamie, że napisze jej wiadomość, jak tylko dotrze do Seulu. Co prawda podróż z miasteczka, w którym spędziła z rodzicami miniony tydzień, nie trwała wyjątkowo długo, ale znając Yuri pewnie odchodziła już od zmysłów, nie otrzymawszy jeszcze od córki żadnej wiadomości. – A kiedy wracają twoi rodzice?

- Pewnie na jesień – rzucił Junmyeon, wzruszając ramionami. Prawda była taka, że mało go to interesowało. Jak dla niego, to mogli już na stałe zamieszkać u wujka na wsi. Przynajmniej on miałby spokój. Jedyny problem polegałby na tym, że musiałby iść do pracy, żeby zarobić na utrzymanie domu, a tego jak na razie nie chciało mu się robić, chociaż wiedział, że prędzej czy później i tak będzie musiał czegoś poszukać. – Wiesz, teraz jest najlepszy czas na zbieranie owoców, więc na pewno nie wrócą do końca lata. Nawet chcieli mnie ze sobą zabrać, ale na szczęście udało mi się wykręcić.

- No wiesz co? – Eunji udała wielce oburzoną, jednak na miejscu kuzyna postąpiła by tak samo. Nienawidziła spędzać zbyt dużo czasu na świeżym powietrzu, a z tym wiązało się zbieranie sezonowych owoców na wsi. W ogóle nie przepadała za jakimikolwiek pracami, które wiązały się z dużym wysiłkiem fizycznym. Pomagać lubiła, ale w granicach zdrowego rozsądku i najlepiej, jeśli miała z tego jakiś zysk. – No to jak spędzasz wolny czas? Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że wylegujesz się na kanapie przed telewizorem.

- Między innymi – zaśmiał się Suho, wzruszając ramionami. – Chłopaki ze mną mieszkają, więc nie ma mowy o nudzie.

- Chłopaki? – Eunji otworzyła szeroko oczy i odetchnęła z ulgą, gdy nareszcie znalazła telefon. – Wiesz, ja zawsze podejrzewałam, że kochasz inaczej, ale nie posądzałam cię o bigamię! – powiedziała, wystukując przy okazji wiadomość do mamy. Przed wysłaniem jeszcze raz ją przeczytała, by mieć pewność, że wszystko dobrze napisała i wcisnęła przycisk ”wyślij”.

- Ej! Jakie „kocham inaczej”? – Chłopak spojrzał morderczym wzrokiem na kuzynkę, która tylko uśmiechnęła się szeroko i dzióbnęła go palcem w policzek. – To moi przyjaciele, więc przestań szukać drugiego dna.

- Przecież tylko żartowałam – stwierdziła rozbawiona, posyłając szatynowi promienny uśmiech. – To ilu ich jest, co?

- Razem ze mną siedmiu, ale nie martw się - są naprawdę fajni.

- W to nie wątpię. Ty zawsze otaczasz się fajnymi ludźmi – zauważyła i odrzuciła teatralnie włosy, robiąc przy tym zabawną minę. – Czekaj, mam rozumieć, że będę w twoim domu jedyną dziewczyną?

- Hm, nie licząc Sehuna, który jest naszą divą i spędza przed lustrem pewnie więcej czasu od ciebie, oraz Jongdae, co to ma wieczny okres i chodzi z muchami w nosie, to tak: jesteś jedyną dziewczyną.

- Och, brzmi interesująco – parsknęła Eunji, kręcąc głową z rozbawieniem.

Jeszcze przed wyjazdem do Seulu nie myślała, że wakacje spędzone z kuzynem będą ciekawe. Oczywiście cieszyła się na nie, bo w końcu nie widzieli się od bardzo dawna, a wiadomo, że podczas rodzinnych imprez nie można swobodnie o wszystkim porozmawiać. Nie spodziewała się jednak żadnych rewelacji. Ot tak spędzone ze starszym kuzynem wakacje, wspólne wypady do kina czy nad rzekę. Nie sądziła, że przyjdzie jej mieszkać z siedmioma chłopakami pod jednym dachem. Przecież to nie zwiastowało nic dobrego, zwłaszcza że Eunji nie należała do łatwych osób i obawiała się, że współlokatorzy tego nie wytrzymają.