How to love? Hard to love…

II

Uśmiechnij się… jutro będzie gorzej.

Gdy tylko samochód zatrzymał się przed bramą niewielkiego domu jednorodzinnego, Eunji otworzyła drzwi i wysiadła z pojazdu. Cieszyła się, że po tak długim czasie nareszcie wróciła do rodzinnego miasta. Tęskniła za Seulem i chociaż w Busanie też wiodło jej się bardzo dobrze, to jednak nic nie mogło równać się ze stolicą. To w niej spędziła całe swoje dzieciństwo, poznała przyjaciół, pierwszy raz się zakochała i również pierwszy raz przeżyła miłosne rozczarowanie, jednak nie traktowała tego jako złego doświadczenia. Było wręcz przeciwnie: to dodało jej pewności siebie i nauczyło, że należy w pierwszej kolejności dbać o własne dobro, bo inni tego za nią nie zrobią. Seul nauczył ją wszystkiego, dlatego w ogóle nie bała się przeprowadzki do nowego miasta. Traktowała to jako kolejne doświadczenie, a wiadomo, że tego nigdy za wiele.

- Gotowa? – zapytał Junmyeon, pojawiając się nagle obok kuzynki, która, wyrwana z zamyślenia, drgnęła przestraszona i spojrzała szeroko otwartymi oczami na chłopaka.

- Dziwne pytanie – stwierdziła, rozluźniając napięte mięśnie. – Mam się czegoś bać? Ktoś mnie zaatakuje, jak tylko przekroczę próg domu? – dopytywała, podążając za kuzynem, który tylko roześmiał się na głos i otworzył frontowe drzwi, przepuszczając dziewczynę w progu. – Teraz naprawdę się boję – zamruczała pod nosem, wchodząc do domu.

- Tao, ty skończony kretynie! Oddawaj te spodnie!

Nim Eunji zdołała namierzyć skąd dochodziły krzyki, tuż przed nią przebiegł roześmiany brunet, a zaraz za nim biegł wyraźnie zdenerwowany blondyn w samej koszulce i kolorowych bokserkach. Junmyeon automatycznie zasłonił kuzynce oczy i pokręcił głową z niedowierzaniem. Mógł się spodziewać tego, że nawet w takim momencie jego przyjaciele nie będą umieli zachować się w miarę normalnie. To nie tak, że się ich wstydził, ale po prostu nie chciał już na samym wstępie przestraszyć kuzynki.

- Chłopaki! Weźcie się ogarnijcie! – wrzasnął załamany Junmyeon, ani na chwilę nie odsuwając dłoni od twarzy dziewczyny, która z ledwością powstrzymywała śmiech. – Eunji jest w domu!

- To już? Tak szybko? – Zitao przez nieuwagę, która skupiła się w sekundzie na stojącej w przedpokoju dziewczynie, wpadł na zamknięte drzwi swojego pokoju i po odbiciu się od nich wylądował na podłodze.

- Bujaj się – powiedział Sehun, pochylając się nad ubolewającym nad swym losem Tao i nim ten zdołał zareagować, wyrwał mu z rąk swoje spodnie. – Przez ciebie już na samym wstępie wyszliśmy na idiotów – poskarżył się, nie kryjąc złości na bruneta.

- Aż tak bardzo zależy ci na opinii tej dziewczyny? – spytał zaskoczony Zitao, przyglądając się, jak blondyn zakłada spodnie dresowe. Kiedy uniósł koszulkę, by zawiązać sznurek, brunet zagryzł od środka policzki, żeby nie uśmiechnąć się na widok lekko umięśnionego brzucha przyjaciela.

- Być może tak – odpowiedział z przekąsem Sehun, uśmiechając się zadziornie do chłopaka. – A być może po prostu nie chcę jej do siebie od razu zrazić. W końcu mamy razem mieszkać przez najbliższe tygodnie – dodał i wzruszył ramionami, kierując się do przedpokoju, gdzie miał nadzieję zastać Junmyeona i jego kuzynkę. Nie zastawszy ich tam, udał się do salonu, w którym byli już wszyscy prócz Jongdae i Yixinga.

- A to właśnie Sehun – powiedział Suho, podchodząc do blondyna, który uśmiechnął się promiennie do dziewczyny i ukłonił nisko, co wykorzystał stojący za nim Huang i klepnął go w tyłek. – Ta, a to Zitao. Jest mało rozgarnięty, więc trzeba mu wiele wybaczać – westchnął ciężko Junmyeon, udając, że nie widział tego, co chwilę wcześniej zrobił brunet. Naprawdę wolał nie wnikać w relacje, jakie są pomiędzy tą dwójką, bo to mogłoby mieć fatalne skutki dla jego psychiki. Oczywiście nie miałby nic przeciwko temu, jednak na razie nie chciał o tym myśleć. – A to moja kuzynka, o której wam tyle opowiadałem.

- Miło mi was poznać – powiedziała Eunji i ukłoniła się nisko, próbując zachować powagę, co w ogóle jej się nie udawało i szeroki uśmiech sam wpełzał na jej zarumienioną twarz.

- Kto robił ostatnio pranie? – zapytał Jongdae, który chwilę wcześniej wyszedł spod prysznica i nie miał na sobie kompletnie nic, nie licząc z ledwością trzymającego się na jego biodrach ręcznika. – Bo nie mogę znaleźć moich spo…dni – dokończył i momentalnie pożałował, że nie zawołał któregoś z chłopaków na górę.

- Ja chyba zwariuję – zamruczał załamany Junmyeon, patrząc na półnagiego przyjaciela. Szybko doskoczył do kuzynki i zasłonił ją swoim ciałem, nie chcąc, by dziewczyna patrzyła na Jongdae w takim stroju. – Spodnie są w twojej szafie! Sam je tam wczoraj dawałem – powiedział i wygonił szatyna z pokoju.

- Dobra, dobra – zaśmiał się Jongdae i pobiegł schodami na pierwsze piętro, gdzie znajdował się jego tymczasowy pokój.

- To witaj w domu, Eunji! – parsknął Tao, poklepując dziewczynę po plecach. – Jak widzisz, z nami się na pewno nie będziesz nudzić.

- W to nie wątpię – stwierdziła rozbawiona szatynka, spoglądając na wyższego o dobrych kilka centymetrów chłopaka. Uśmiechnęła się do niego promiennie, nie mogąc przez dłuższą chwilę oderwać od niego oczu. Dopiero czyjeś głośne odchrząknięcie sprowadziło ją na ziemię i kazało przenieść wzrok na Junmyeona. – Macie coś do jedzenia? Jestem strasznie głodna – pożaliła się, kładąc dłonie na brzuchu, z którego jak na zawołanie wydobył się dziwny dźwięk.

- Zrobiliśmy zakupy, ale jeszcze nie zdążyliśmy nic ugotować – powiedział Kyungsoo, podnosząc się z fotela. – Umiesz gotować? – spytał, spoglądając na szatynkę, która w odpowiedzi skinęła niepewnie głową. – To nam pomożesz zrobić obiad. Yixing powinien niedługo przyjechać, bo jeszcze po drodze musiał wstąpić do rodziców.

- Yixing też mieszka u ciebie? – Eunji spojrzała niedowierzająco na kuzyna, a kiedy ten kiwnął głową, klasnęła w dłonie i pisnęła ze szczęścia. – Chociaż jedna normalna osoba! – powiedziała, na co chłopcy od razu zaczęli buczeć, dając tym wyraz swojego niezadowolenia. – No co? Jeden biega bez spodni, drugi łazi po domu w samym ręczniku, a wy… - przebiegła wzrokiem po reszcie chłopaków -… na razie wydajecie się być normalni – dokończyła i wzruszyła beztrosko ramionami.

- Już lepiej nic nie mów – poradził Junmyeon, widząc miny przyjaciół. – To co gotujemy na obiad? Na co macie ochotę?

- Dostosuję się do was – powiedziała Eunji, rozglądając się po przestronnym salonie. Musiała przyznać, że z biegiem lat gust cioci się poprawił, chociaż wciąż było wiele rzeczy, które należało ulepszyć. – Nie chcę was poganiać, ale naprawdę jestem głodna.

- Tak, tak! Chodźmy do kuchni – postanowił Wu Yifan i objąwszy szatynkę ramieniem, zaprowadził ją do odpowiedniego pomieszczenia.

- Ładna ta twoja kuzynka – stwierdził wyraźnie zadowolony Sehun, zarzucając ramię na barki Junmyeona, który na te słowa spojrzał spod byka na blondyna i uderzył go łokciem w żebra. – Ła, za co?! – krzyknął oburzony, rozmasowując obolałe miejsce. Kiedy Suho poszedł do kuchni razem z rozbawionym Kyungsoo, Sehun zamruczał coś pod nosem i zerknął na stojącego obok Tao. – Powiedziałem coś nie tak?

- A żebyś wiedział – mruknął brunet i przed wyjściem z salonu dźgnął chłopaka łokciem w bok, rzucając jeszcze parę niezrozumiałych epitetów pod jego adresem.

Sehun zupełnie nie rozumiał zachowania chłopaków. Przecież nie powiedział nic złego, więc dlaczego tak dziwnie zareagowali? On tylko wypowiedział na głos to, co myśleli wszyscy domownicy, a oczywiście tylko jemu musiało się oberwać i to dość boleśnie.

Jęcząc pod nosem i marudząc, że będzie miał siniaki na brzuchu, ruszył do kuchni, w przedpokoju mając szczęście spotkać w pełni ubranego Jongdae. Po jego zbolałej minie Sehun wywnioskował, że nie miał najmniejszej ochoty na dołączenie do reszty współlokatorów, ale może wynikało to głównie z faktu, że nie zrobił wcześniej dość dobrego wejścia. Chyba tak naprawdę tylko Kris i Kyungsoo nie wyszli na dziwaków, ale temu się akurat nie dziwił. Ten pierwszy zawsze potrafił zrobić dobre wrażenie na dopiero co poznanych osobach, a Kyungsoo po prostu dobrze radził sobie w takich sytuacjach i zwykle nadrabiał żartami.

- O, pan topless zdecydował się do nas dołączyć – powiedział z przekąsem Junmyeon, gdy tylko Chen wszedł do kuchni, a wszyscy znów spojrzeli właśnie na niego. – Wy się chyba nie znacie. To jest Eunji. Eunji, poznaj Jongdae. – Suho zamachał ręką i wrócił do krojenia warzyw.

- Um, miło cię poznać – zamruczał zawstydzony Chen, podchodząc do dziewczyny, która niespodziewanie podniosła się z krzesła w efekcie czego zderzyła się z torsem bruneta i ponownie klapnęła na siedzenie, wydając przy tym z siebie nieartykułowany dźwięk. – O rany, nic ci nie jest? – spytał przerażony Jongdae, pochylając się nad Eunji.

- Chen, musisz przestać pakować na siłowni, bo jeszcze kiedyś kogoś zabijesz swoją klatą – parsknął Zitao, za co został spiorunowany wzrokiem przez Jongdae.

- Nic się nie stało, ale serio przez chwilę myślałam, że uderzyłam głową w ścianę – powiedziała rozbawiona, rozmasowując nieco obolały po zderzeniu nos, który zabawnie się zaczerwienił na samym czubku, przez co dziewczyna wyglądała jak clown.

Tao znów parsknął śmiechem i nie mogąc przez dłuższą chwilę się uspokoić, położył głowę na blacie stołu, przy którym siedział i kroił marchewkę. Sehun skorzystał z chwili jego nieuwagi i ukradł z deski kilka kawałków pokrojonego warzywa, a później się odsunął, udając wielkie niewiniątko. Kiedy Huang zobaczył, że ze stołu zniknęło trochę marchewki, spojrzał spod grzywki na Sehuna i ponownie uderzył chłopaka w brzuch.

- No weź! Ciągle mnie dzisiaj bijesz! – powiedział oburzony blondyn, prawie dławiąc się warzywem. – Uważaj, bo jeszcze ci oddam!

- Grozić to my, nie nam – odburknął Zitao, powoli tracąc cierpliwość do tego chłopaka. Czując na sobie czyjś wzrok, uniósł niechętnie głowę i popatrzył kolejno na znajdujące się w pomieszczeniu osoby, ostatecznie zatrzymując spojrzenie na Eunji, która bacznie mu się przyglądała. – Napijecie się czegoś? – spytał, chcąc odwrócić od siebie uwagę dziewczyny. To nie tak, że mu to przeszkadzało, ale wiedział, że patrzyła się na niego przez to, co zrobił chwilę wcześniej Sehunowi. Cóż, kilka dni spędzonych z nimi pod jednym dachem i przywyknie do tego, że dla nich takie zachowania były jak najbardziej normalne. – Eunji, ty jesteś z tego rocznika, co ja, prawda?

- Tak – odpowiedział za nią Junmyeon, domyślając się, że kuzynka nie ma zielonego pojęcia z jakiego rocznika jest Zitao, co było raczej oczywiste, więc nie wiedział, dlaczego chłopak akurat jej zadał takie pytanie. – Tyle że Eunji jest z marca, a ty z maja.

- Czyli jesteś starsza – westchnął Huang, nalewając do szklanek soku pomarańczowego. – Mogę ci mówić noona? – spytał podekscytowany, podając dziewczynie napój.

- To tylko dwa miesiące różnicy. Naprawdę nie jest konieczne, żebyś używał jakichkolwiek zwrotów – stwierdziła szatynka, uśmiechając się lekko.

- Ale mogę? Proszę! Zawsze chciałem mieć noonę – powiedział niemalże błagalnym tonem głosu, robiąc słodkie oczka do Eunji, która pod wpływem tego spojrzenia kiwnęła automatycznie głową, zgadzając się na wszystko, o co tylko poprosił chłopak. – Jaj, fajnie! Eunji-noona… Fajnie brzmi, prawda?

 Dziewczyna kiwnęła głową i zaśmiała się uroczo. Już miała coś powiedzieć, gdy wtem do domu ktoś wszedł, przez co w kuchni zapanowała dziwna cisza. Eunji obejrzała się za siebie i na widok stojącego w progu kuchni chłopaka, poderwała się z miejsca i wprost rzuciła się na Yixinga.

- Eunji! W życiu bym cię nie poznał na ulicy! – stwierdził chłopak, ściskając ze wszystkich sił młodszą przyjaciółkę. – Ależ ty się zmieniłaś.

- No wiesz, starość nie radość – stwierdziła rozbawiona, odsuwając się od Yixinga.

- Fakt, przybyło ci trochę zmarszczek – parsknął Junmyeon, za co został zmierzony morderczym wzrokiem przez kuzynkę. Zaraz uśmiech spełzł z jego ust i chłopak szybko wrócił do przyprawiania zupy. – Lay, zaczynam podejrzewać, że twoim szóstym zmysłem jest wyczuwanie obiadu na odległość, bo akurat kończymy robić kimchi.

- To się bardzo dobrze składa, bo nie przyszedłem sam – powiedział chłopak i niepewnie spojrzał przez ramię, po czym skinął głową na stojącą w przedpokoju blondynkę. Dziewczyna nieśmiało podeszła do Yixinga i uśmiechnęła się lekko do lokatorów.

- O w mordę – bąknął nieświadomie Sehun, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w stojącą u boku przyjaciela Yookyung.

W pierwszej chwili myślał, że ma zwidy i tak naprawdę to wcale nie jest była dziewczyna Yixinga, jednak w końcu dotarło do niego, że to niestety brutalna rzeczywistość, więc z tego szoku opadł bezwładnie na krzesło i przebiegł wzrokiem po twarzach reszty chłopaków, którzy wcale nie lepiej zareagowali od niego.

- Wy się nie znacie – stwierdził po dłuższej chwili Lay, chcąc za wszelką cenę przerwać ciszę, jaka nagle zapanowała w kuchni. Spojrzał na Eunji i uśmiechnął się do niej promiennie, przy okazji obejmując ramieniem blondwłosą dziewczynę. – Poznajcie się. Eunji, to jest Yookyung - moja dziewczyna. Yookyung, to jest Eunji – młodsza kuzynka Junmyeona, która teraz będzie z nami mieszkać przez jakiś czas.

- Miło cię poznać – rzuciła Eunji, podając nowopoznanej dziewczynie rękę. Ta z wyraźną niechęcią uścisnęła jej dłoń, jednak kiedy Lay na nią spojrzał, od razu się uśmiechnęła, robiąc przy tym uroczą minkę. – To może ja pomogę Junmyeonowi z obiadem – zaproponowała zdezorientowana szatynka, dołączając czym prędzej do kuzyna.

- Nie pytaj – szepnął konspiracyjnie Suho, widząc, że kuzynka otwiera usta, by coś powiedzieć. – Później ci wszystko wyjaśnię – dodał i obrzuciwszy zakochaną parę obojętnym spojrzeniem, wrócił do przygotowywania obiadu.

*

- Zaczekajcie, chcecie mi powiedzieć, że ta cała Yookyung zdradziła Yixinga i teraz do siebie wrócili? – Eunji rozdziawiła lekko usta, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie powiedział jej Junmyeon. Spojrzała szeroko otwartymi oczami na pozostałych chłopaków i pokręciła głową z niedowierzaniem. – Ja rozumiem, że ludziom trzeba wybaczać, ale takie coś? I to w dodatku z jego przyjacielem?

- Lay ją kocha. Nic z tym nie zrobisz – stwierdził Jongdae, okręcając się na obrotowym krześle, przez co zaczęło mu się kręcić w głowie. Złapał się krawędzi biurka i potrząsnął głową, przymykając powieki, by pokój przestał wirować mu przed oczami.

- A żebyś się nie zdziwił! – powiedziała bojowo Eunji, podrywając się z łóżka, które przez najbliższe tygodnie miało być jej miejscem do spania.

Wcześniej spał w tym pokoju Zitao, jednak Junmyeon doszedł do wniosku, że za dobrze by mu było samemu i kazał zwolnić sypialnię. Tak więc Huang wylądował w jednym pokoju z Krisem, co nie do końca się mu podobało, jednak wolał nie kłócić się z Suho, bo przecież to on rządził w domu.

Eunji już miała wyjść z pokoju i pójść porozmawiać z Yixingiem, jednak w porę została zatrzymana przez swojego kuzyna. Junmyeon pokręcił głową i zawrócił dziewczynę z powrotem w stronę łóżka.

- Lay wie co robi, więc nie wtrącaj się w jego sprawy – powiedział poważnym tonem głosu, co kompletnie do niego nie pasowało, i usiadł obok Eunji na łóżku. – Może to tylko chwilowe postradanie zmysłów i niedługo sam zobaczy, że to nie wypali? – zapytał jakby samego siebie, gdyż doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że żaden z chłopaków nie zna odpowiedzi na to pytanie.

- Nie ma co się nad tym zastanawiać. Zobaczymy, jak sprawy się potoczą. Jeśli Yookyung zacznie coś kombinować, to wtedy się jej pozbędziemy – stwierdził Kyungsoo, wzruszając ramionami. – A ja chętnie zajmę się tym osobiście. Nigdy jej nie lubiłem.

- Serio? – Jongdae spojrzał na przyjaciela i zaśmiał się pod nosem. – A ja myślałem, że przez przypadek wywaliłeś na nią mój tort urodzinowy.

- No wiesz, przypadki chodzą po ludziach. – Kyungsoo uśmiechnął się przebiegle i przybił szatyn piątkę, po czym wstał z krzesła i mocno się przeciągnął. – Nie wiem, jak wy, ale ja idę spać. Przy okazji przepędzę Yookyung z naszego pokoju. Dobranoc!

- Dobranoc! – krzyknęli wszyscy i po wyjściu Kyungsoo zapanowała dziwna cisza.

Eunji podkuliła nogi pod brodę i westchnęła cicho, zastanawiając się, czy na pewno to dobry pomysł, by zostawiać tę sprawę w taki sposób. Lay był dla niej niczym brat, o którym zawsze marzyła, dlatego tak bardzo bolało ją to, że chłopak wrócił do dziewczyny, która go kiedyś skrzywdziła. Miał on to do siebie, że czasami zbyt mocno ufał niektórym osobom, a one perfidnie wykorzystywały to przeciwko niemu. Eunji przysięgła przed samą sobą, że jeśli tylko Yookyung znów go zrani, to wyrwie jej te tlenione kłaki z głowy i nie będzie się przejmować konsekwencjami.

- To my już też pójdziemy. Eunji na pewno jest zmęczona i chce pójść spać – stwierdził Junmyeon, podnosząc się z łóżka. – Dobranoc, młoda – powiedział i przed wyjściem przytulił dziewczynę i pocałował ją w czubek głowy, jak to zawsze robił, kiedy była młodsza.

- Dobranoc – rzuciła rozbawiona jego matczynymi odruchami i pomachała do reszty chłopaków. Kiedy wyszli z pokoju, opadła na poduszki i westchnęła głośno, uśmiechając się do samej siebie. – Może wcale nie będzie tak źle?

*

Zitao nie miał zamiaru dzielić pokoju z Krisem. Rozumiał to, że Eunji musiała mieć sypialnię tylko i wyłącznie dla siebie, ale dlaczego to właśnie on musiał na tym cierpieć? Równie dobrze to Junmyeon mógł odstąpić swój pokój albo kazać Jongdae przenieść się do siebie i też nie wyszliby na tym jakoś źle. Po dłuższym namyśle Tao doszedł do wniosku, że gdyby Suho i Chen wylądowali w jednym pokoju, to prędzej by się pozabijali, niż doszli do zgody. Co prawda znali się od dziecka i byli dla siebie niczym bracia, ale potrafili drzeć ze sobą koty, a po co dawać im kolejne powody do wywoływania kłótni? Już i tak relacje pomiędzy nimi od jakiegoś czasu były dziwnie napięte, ale nikt poza nimi nie wiedział, o co dokładnie poszło. Poza tym skoro Junmyeon zaprosił go do siebie na całe wakacje, to oznaczało, że doszli do porozumienia i zakopali topór wojenny. Zitao zastanawiał się tylko, jak długo wytrzymają bez pokłócenia się o jakieś głupstwo.

Kyungsoo też nie był teraz w zbyt komfortowej sytuacji, gdyż mieszkał w jednym pokoju z Yixingiem, a wiadomo, że zakochany koleś bywa wyjątkowo upierdliwy. Huang już współczuł Kyungsoo. Sam nie chciałby być na jego miejscu, bo pewnie teraz Lay będzie nieustannie mówił o swoim powrocie do Yookyung, a o tym nikt nie chciałby słuchać.

Nie mając innego wyjścia, Zitao postanowił noc spędzić w pokoju Sehuna, bo on jako jedyny był w miarę przyjaźnie nastawiony do otoczenia, a przynajmniej na tyle, że nie miał ochoty wszystkich pozabijać samym spojrzeniem, chociaż z tym to też różnie bywało, o czym Tao nieraz się przekonał.

- Hunnie? – Tao niepewnie zajrzał do środka i rozejrzał się po pogrążonym w ciemnościach niewielkim pokoju. Chcąc mieszkać samemu przez ten czas, Oh musiał zgodzić się na taką klitkę, ale nie narzekał na to. Zitao też wolałby taką małą sypialnię, byleby tylko nie musieć spać w jednym pomieszczeniu z Krisem. – Śpisz?

- Próbuję, ale ktoś mi przeszkadza – zamruczał Sehun, odwracając się przodem do drzwi. – Co jest? Znów masz koszmary?

- Nie, po prostu nie chcę spać z Krisem w jednym pokoju – odpowiedział Tao, zamykając za sobą drzwi. – Mogę zostać z tobą? – spytał nieśmiało, wpatrując się wielkimi oczami w blondyna, który na to pytanie wywrócił teatralnie oczami i głośno westchnął. – Proszę. Najwyżej jutro przeniosę się do Jongdae, ale już nie chcę go budzić.

- A mnie możesz budzić, tak? – Oh prychnął głośno i zamknął oczy, mając nadzieję, że młodszy chłopak sobie pójdzie i da mu spokój. Po chwili otworzył jedno oko i wszelkie jego nadzieje zostały rozwiane, gdy zobaczył stojącego przy łóżku bruneta. – Dobra, ale bez przytulania – powiedział w końcu, podnosząc skrawek kołdry, by Zitao mógł się pod nią wsunąć.

- Dzięki, jesteś najlepszy – stwierdził zadowolony Huang i jakby nie usłyszawszy uwagi Sehuna, momentalnie się do niego przytulił, obejmując jednym ramieniem jego pas i kładąc mu głowę na tors.

- Mówiłem… - zaczął Oh, jednak zaraz skapitulował i położył dłoń na ramieniu młodszego chłopaka, gładząc jego delikatną skórę opuszkiem kciuka. – Dobranoc.

- Dobranoc, Hunnie – wyszeptał sennie Zitao i nie minęła nawet minuta, jak zasnął ukołysany delikatnymi unoszeniami się klatki piersiowej Sehuna oraz równomiernymi uderzeniami jego serca, które tak naprawdę biło tylko i wyłącznie dla jednej osoby.