How to love? Hard to love…

III

Wszystko zajmuje więcej czasu niż myślisz.

Eunji wstała jako pierwsza. Tej nocy nie spała zbyt dobrze, a wszystko przez zmianę otoczenia. Zawsze miała z tym problem, jednak nie sądziła, że dopadnie ją to także w domu kuzyna, w którym przecież spędzała dużo czasu jeszcze przed wyjazdem do Busan. Nieustannie wierciła się w łóżku, nie mogąc znaleźć odpowiedniej pozycji, a kiedy nareszcie udawało jej się zasnąć, coś nagle zakłócało spokój dziewczyny i nie pozwalało zasnąć przez kolejną godzinę. Nawet słuchanie melancholijnych piosenek nic nie dawało, a chyba nawet szkodziło, bo chwilami miała wrażenie, że zamiast ją usypiać, jeszcze bardziej pobudzają.

W ten oto sposób Eunji była już na nogach o szóstej. Żeby nie tłuc się od rana po domu, postanowiła rozpakować swoje rzeczy, bo poprzedniego dnia kompletnie nie miała na to sił i czasu, gdyż od pojawienia się w domu Junmyeona ciągle siedziała z chłopakami i rozmawiała z nimi na każdy poruszony temat. Musiała przyznać, że kuzyn miał dobry gust jeśli chodzi o dobór przyjaciół. Od razu polubiła Zitao i jego specyficzne poczucie humoru oraz fakt, że wszędzie go pełno. Wu Yifan i Kyungsoo wydali się sympatyczni, chociaż z nimi najmniej rozmawiała poprzedniego dnia. A co do Sehuna i Jongdae to miała wciąż mieszane uczucia, gdyż na pierwszy rzut oka wydali się jej nieco aroganccy i wycofani.

- Och, hej – rzucił zaskoczony Jongdae, wchodząc do kuchni, w której Eunji siedziała od ponad godziny, wyczekując tylko aż któryś z chłopaków się obudzi i do niej dołączy. – Nie wiedziałem, że jesteś rannym ptaszkiem.

- Hej, ja też nie sądziłam, że którykolwiek z was wstaje przed południem – powiedziała rozbawiona, obejmując dłońmi kubek z wyziębłą herbatą. – Mam nadzieję, że cię nie obudziłam, bo starałam się być jak najciszej.

- Nie, nie obudziłaś mnie. – Jongdae uśmiechnął się lekko do dziewczyny i podszedł do wysepki, po czym z miski zabrał banana i usiadł przy stole naprzeciwko Eunji. – Zwykle wstaję wcześniej i idę biegać. A chłopakami się nie przejmuj, bo ich ciężko obudzić, więc spokojnie możesz hałasować, a oni i tak nie otworzą oczu.

- Dobrze wiedzieć – zaśmiała się cicho, nieśmiało zerkając na twarz chłopaka. Zwykle nie miała problemów z rozmawianiem z chłopakami, chyba że ci byli wyjątkowo przystojni i wpadli jej w oko. Wtedy uważała na każde wypowiadane słowo, a czasami język grzązł w gardle i nie umiała sklecić choćby krótkiego zdania. Właśnie takie coś dopadło ją w momencie, kiedy Jongdae dosiadł się do niej i nie spuszczając z niej wzroku, pochłaniał banana. – To… mówisz, że codziennie biegasz?

- Hm? – Chen wyrwany z zamyślenia zmarszczył pytająco czoło, czego dziewczyna nie mogła dostrzec przez idealnie zaczesaną grzywkę, która skrzętnie zakrywała jego czoło. – Ach, tak, tak. Staram się codziennie, ale czasami jak mnie dopada leń, to wyleguję się w łóżku do południa. Może chcesz dołączyć? – spytał nagle, podnosząc się z krzesła, by wyrzucić skórkę po bananie do kosza.

- Ja? – Eunji prawie zakrztusiła się herbatą. Kiedy Jongdae skinął głową, zagryzła dolną wargę i niepewnie popatrzyła na chłopaka. – Wiesz, nie chciałabym ci przeszkadzać. Wiem, że niektórzy ludzie wolą biegać w pojedynkę.

- Jeśli zaczniesz mnie denerwować, to mam słuchawki i telefon – powiedział, pokazując komórkę. – No, chodź, chodź – zachęcał, idąc do przedpokoju. – Reszta i tak prędko nie wstanie, a nie ma sensu, żebyś sama siedziała.

- Okay, to pójdę tylko po buty i zaraz wracam – poinformowała dziwnie podekscytowana i czym prędzej udała się na piętro do swojego pokoju.

Jongdae natomiast założył za ten czas buty do biegania, bluzę i wyszedł z domu, by trochę się porozciągać przed porannym joggingiem. Ostatnio stało się to jego rytuałem, bo dzięki wysiłkowi fizycznemu nie myślał o problemach, jakie ostatnio się do niego przyplątały. Wiedział, że najlepszym rozwiązaniem byłaby szczera rozmowa z którymś z chłopaków, a nawet z nimi wszystkimi, jednak jemu samemu wciąż ciężko było w to wszystko uwierzyć, dlatego wolał pierwsze samemu się z tym uporać, a dopiero później porozmawiać o tym z przyjaciółmi.

- Już jestem – zakomunikowała Eunji, dołączając do Jongdae.

Chłopak uśmiechnął się do niej lekko i skinąwszy głową, wybiegł na ulicę, jedynie raz oglądając się za siebie, by sprawdzić, czy szatynka za nim podąża. Kiedy zrównała z nim kroki, zerknął na nią kątem oka, przyglądając się przez dłuższą chwilę jej profilowi. Musiał przyznać, że była bardzo ładna. Może jeszcze nieco dziecinna, ale z pewnością posiadała wiele uroku osobistego, a jej uśmiech był jednym z najpiękniejszych, jakie Jongdae miał okazję widzieć w swoim życiu. Zaraz chłopak spoliczkował się w myślach i głośno westchnął, dochodząc do wniosku, że nie powinien w ten sposób patrzeć na kuzynkę swojego najlepszego przyjaciela. Poza tym Eunji przyjechała tylko na wakacje, więc tym bardziej powinien trzymać swoje rozszalałe hormony na wodzy.

- Jak będziesz zmęczona, to powiedz – odezwał się po dłuższej chwili, nie chcąc, by dziewczyna zasłabła przez intensywne bieganie.

- Nie martw się. Moja kondycja ma się dobrze – zaśmiała się Eunji i przyspieszyła, bez problemu wyprzedzając Jongdae. – Czego nie można powiedzieć o twojej kondycji! – krzyknęła, oglądając się za siebie.

Chen zaśmiał się uroczo i szybko dogonił dziewczynę, drażniąc się z nią i to raz zwalniając, to znów przyspieszając i ją wyprzedzając. Eunji nie była dłużna i co chwilę zachodziła mu drogę, przez co musiał odskakiwać na bok, by jej nie staranować. W pewnym momencie Jongdae przez takie wygibasy stracił równowagę i poleciał prosto na szatynkę, przez co oboje upadli na twardy chodnik.

- O matko! Wszystko w porządku? – zapytał przerażony Jongdae, szybko schodząc z dziewczyny, by upewnić się, że nic jej się nie stało.

- Z matką czy ze mną? – zaśmiała się Eunji, siadając z ledwością na ziemi. Syknęła z bólu, kiedy zobaczyła niewielką plamę na szarych spodniach w okolicy kolana. Niepewnie podwinęła nogawkę i momentalnie pobladła na widok zdartej skóry, z której coraz mocniej zaczynała się sączyć krew. – No… - zaczęła zbyt mocno przerażona, by cokolwiek jeszcze dodać.

- Eunji, tak bardzo cię przepraszam! – powiedział spanikowany Jongdae, machając dłonią nad kolanem dziewczyny, jakby to miało pomóc w zatrzymaniu krwawienia. – Junmyeon mnie zabije. On na pewno mnie zabije! – mówił pod nosem, nie wiedząc, co ma zrobić w tej sytuacji.

- Przestań, nikt cię nie zabije – parsknęła Eunji, nie mogąc dłużej zachowywać powagi. Prawda, kolano niemiłosiernie ją bolało, a widok krwi wcale nie poprawiał tego stanu, ale przecież nie straciła nogi, tylko nieco mocniej zdarła sobie skórę, a od tego raczej się nie umiera. Przynajmniej miała taką nadzieję. – Sama zaszłam ci drogę, więc to moja wina. Pomóż mi wstać i dojść do ławki. W kieszeni bluzy mam chusteczki – poprosiła chłopaka, który momentalnie poderwał się na równe nogi i ostrożnie pomógł dziewczynie podnieść się z ziemi.

- Nasze pierwsze wspólne wyjście, a ja już zrobiłem ci krzywdę – pożalił się Jongdae, sadzając szatynkę na ławce. – Strach pomyśleć, co będzie dalej.

- Chyba nie będziemy mogli nigdzie razem wychodzić – stwierdziła rozbawiona Eunji, wyjmując z opakowania jedną chusteczkę. Przyłożyła ją do rany na kolanie i syknęła z bólu, gdy poczuła nieprzyjemne pieczenie. Kątem oka zerknęła na Jongdae, który był blady jak ściana, i zaśmiała się cicho. – Tylko mi tu nie zemdlej, bo nawet nie mam telefonu, żeby zadzwonić po pogotowie.

- Spokojnie, nie mdleję na widok krwi – powiedział nieco obruszony, podnosząc się na równe nogi.

Nagle poczuł dziwne zawroty głowy, przed oczami zrobiło mu się ciemno i nim zdążył cokolwiek zrobić, nogi się pod nim ugięły i jego bezwładne ciało osunęło się na ławkę, a głowa swobodnie opadła prosto na uda zdezorientowanej Eunji.

- Chen? – jęknęła przestraszona, patrząc szeroko otwartymi oczami na bladą twarz chłopaka. Klepnęła go delikatnie w policzek, myśląc, że ten sobie po prostu z niej żartuje, jednak gdy nie zareagował, zaczęła na poważnie panikować. – Cholera, Jongdae! – wrzasnęła, uderzając chłopaka po twarzy. Nie mając lepszego pomysłu, sięgnęła po butelkę z wodą mineralną, którą zabrała przed wyjściem z domu i chlusnęła zimną cieczą prosto w bruneta.

- Umarłem? – wybełkotał na wpółprzytomny Chen, otwierając powoli oczy. Spojrzał na twarz pochylającej się nad nim Eunji i zamrugał kilkakrotnie powiekami, próbując zrozumieć, co właśnie się stało. Widząc zdziwioną minę dziewczyny, uśmiechnął się lekko i cicho westchnął. – Widzę anioła i pomyślałem, że umarłem i trafiłem do nieba.

- Bardziej tandetnego tekstu to ja nigdy nie słyszałam – parsknęła Eunji, kręcąc głową z niedowierzaniem. Przynajmniej wiedziała dzięki temu, że Jongdae nic nie jest i powoli wraca do siebie po omdleniu. Niechętnie przyznała w duchu, że słowa chłopaka trochę połechtały jej ego, jednak wiedziała, że to tylko bełkot na wpółprzytomnego, więc starała się ich nie brać na poważnie. – Cieszę się, że już ci jest lepiej – odezwała się po chwili, próbując nie patrzeć na twarz Jongdae, którego głowa w dalszym ciągu spoczywała na jej trzęsących się udach.

- Mogę tak jeszcze chwilę poleżeć? Dalej kręci mi się w głowie – wymruczał sennym głosem, przymykając powieki i zasłaniając twarz przedramieniem.

- Jasne. Leż tak długo, jak potrzebujesz – powiedziała Eunji, siadając wygodniej na ławce. Pokusa dotknięcia brązowych włosów Jongdae była tak silna, że dziewczyna w ostatnim momencie odsunęła rękę od jego głowy i szybko wcisnęła ją do kieszeni bluzy, by powstrzymać się przed zrobieniem jakiegoś głupstwa. – Co się z tobą dzieje, dziewczyno? – pomyślała, odchylając głowę i spoglądając na mocno zachmurzone niebo. – My się nie zakochujemy! – dodała i przymknęła powieki, próbując przestać myśleć o bliskości Jongdae oraz jego głowie spoczywającej na jej udach.

*

Zitao przeciągnął się mocno i otworzywszy oczy, rozejrzał się po niewielkim pokoju, dopiero po chwili przypominając sobie, jak poprzedniego wieczoru przyszedł do Sehuna, bo nie chciał spać w jednym pokoju z Wu Yifanem. Na samą myśl o minionej nocy, uśmiechnął się do samego siebie i zerknął na leżącego obok blondyna, który wciąż smacznie spał. Huang odwrócił się na bok i podparł głowę na ręce, by móc przez chwilę poprzyglądać się przyjacielowi. Gdyby ten wiedział, co robi Tao, pewnie od razu wywaliłby go z pokoju, nazywając zboczeńcem i kretynem. Czarnowłosy zaśmiał się pod nosem, zakrywając usta dłonią, by nie roześmiać się na głos. Gdyby Sehun wiedział choćby o połowie rzeczy, jakie za jego plecami robił Huang, to totalnie zmieniłby o nim zdanie. Chociaż gorzej by było, gdyby poznał myśli Zitao. Tak, wtedy zdecydowanie zmieniłby o nim zdanie.

- Która godzina? – zamruczał rozespanym głosem Sehun, nie otwierając jednak oczu, dzięki czemu Zitao mógł zmienić swoją pozycję i tym samym uniknąć porannej kłótni z blondynem. – Wiem, że się na mnie gapiłeś, zboczeńcu.

Tao zaśmiał się głośno i kręcąc głową, sięgnął po leżący na szafce nocnej telefon. Żeby to zrobić musiał prawie położyć się na Sehunnie, który tylko wydał z siebie przeciągłe jęknięcie i w odwecie ugryzł starszego chłopaka w ramię, przez co ten stracił kontrolę nad ręką, na której się podpierał i opadł całym ciężarem ciała na blondyna. Nim zdołał spojrzeć na wyświetlacz telefonu i sprawdzić godzinę, Sehun zaczął go łaskotać, sprawiając tym, że Zitao zaczął się głośno śmiać, zwabiając do pokoju zaciekawionych chłopaków.

- Nie chcę na to patrzeć i nie chcę wiedzieć, co robicie! – powiedział z oddali Junmyeon, zasłaniając oczy dłonią. – Widział ktoś Eunji? Nigdzie nie mogę jej znaleźć!

- Może jest z Jongdae, bo jego też nie ma – stwierdził Kyungsoo, przekrzywiając lekko głowę, by przyjrzeć się szalejącym na łóżku chłopakom. Zaraz parsknął śmiechem i doszedłszy do wniosku, że nie ma na co patrzeć, udał się do kuchni, by coś zjeść.

- Ała! Przestań mnie gryźć, ty kanibalu jeden! – wrzasnął piskliwym głosem Zitao, kiedy blondyn ponownie ugryzł go w bok, zostawiając na skórze ślady zębów.

- Wolę być kanibalem niż zboczeńcem, który gapi się na śpiących kumpli – zauważył rozbawiony Oh, próbując odepchnąć od siebie bruneta.

Huang parsknął śmiechem i wykorzystując chwilę słabości blondyna, złapał go za nadgarstki i usiadł na nim okrakiem, tym samym ostatecznie go nokautując. Był tak bardzo skupiony na Sehunnie, że nawet nie zauważył stojącego w progu pokoju Wu Yifana, który od dłuższej chwili im się przyglądał. Dopiero jego ciche odchrząkniecie zwróciło na niego uwagę dwójki chłopaków. Tao momentalnie puścił ręce Sehuna, co ten sprytnie wykorzystał i zepchnął go z siebie.

- Chciałem tylko zapytać, co będziecie jeść na śniadanie, bo z Junmyeonem i Kyungsoo coś przygotujemy – powiedział wyraźnie speszony Kris.

- Ach, nami się nie przejmujcie. Zjemy płatki z mlekiem – stwierdził zdyszany Zitao, a kiedy Wu Yifan poszedł, przewrócił teatralnie oczami i głośno westchnął. – Mam go dość – mruknął cicho, opadając na materac obok Sehuna.

- Dalej to samo? – spytał blondyn, patrząc na profil starszego chłopaka. Ten w odpowiedzi skinął niechętnie głową i zakrył twarz przedramieniem. – To może powinieneś jeszcze raz to wszystko przemyśleć? Wiesz, nie przekonasz się, że coś nie ma sensu, dopóki nie spróbujesz. Czasami warto podejmować ryzyko – zauważył i uśmiechnął się przelotnie, wstając z łóżka.

- Namawiasz mnie do tego? – spytał zaskoczony Zitao, podrywając się na materacu do pozycji siedzącej. Z niedowierzaniem spojrzał na krzątającego się po pokoju Sehuna, który właśnie szukał ulubionych spodni dresowych. Kiedy wzruszył obojętnie ramionami, Huang zacisnął zęby ze złości i ostentacyjnie wstał z łóżka, tupiąc przy tym stopami. – A żebyś wiedział, że podejmę ryzyko! Tylko żebyś później tego nie żałował, Oh – dodał i wyszedł z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami.

- Dlaczego niby ja mam tego żałować, co? – zapytał Sehun, jednak odpowiedziała mu już tylko głucha cisza. – Oj, Tao, Tao. Ciebie to nikt nie zrozumie. Chyba nawet sam siebie nie rozumiesz – wymruczał do samego siebie blondyn, kręcąc przy tym głową z dezaprobatą.

*

Eunji niepewnie przekroczyła próg domu i rozejrzała się po przedpokoju, by upewnić się, że zaraz nie naskoczy na nią zdenerwowany Junmyeon. W końcu wyszła z domu, nie mówiąc o tym nikomu, więc nie zdziwiłaby się, gdyby kuzyn dał jej szlaban, co oczywiście byłoby niedorzeczne, ale rzadko to, co robi ten chłopak, jest racjonalne i normalne.

Nie widząc nigdzie zagrożenia, machnęła ręką na Jongdae, który już nieco doszedł do siebie po omdleniu, jednak wciąż był mocno blady i osłabiony. Oczywiście on udawał, że wszystko jest w porządku, ale na pierwszy rzut oka można było podważyć jego słowa. Eunji wolała się z nim jednak nie kłócić, dochodząc do wniosku, że to nie miałoby najmniejszego sensu, a sprzeczanie się z innymi nie należało do jej ulubionych zajęć, zwłaszcza o poranku.

- Gdzie byliście? – spytał na wstępie Kyungsoo, gdy we dwójkę weszli do kuchni, gdzie byli wszyscy prócz Yixinga. – Co ci się stało w nogę?

- Co?! – wrzasnął na cały dom Junmyeon i zaraz podszedł od kuzynki, by sprawdzić, co się jej stało. Widząc szkarłatną plamę na jej jasnych spodniach dresowych, otworzył szeroko oczy z przerażenia i kucnął przed dziewczyną, podwijając nogawkę dresów. – Coś ty zrobiła?

- Mały wypadek podczas treningu – powiedziała i odsunęła się od kuzyna, nie chcąc wszczynać niepotrzebnej paniki, na co chyba było już trochę za późno, gdyż Junmyeon wyglądał, jakby miała zaraz umrzeć. – To nic takiego. Potknęłam się i zdarłam kolano. Od tego się nie umiera.

- Wiesz, teoretycznie nie, ale jeśli dostaniesz zakażenia, to możesz stracić nogę, a w najgorszym wypadku umrzesz – zauważył Kyungsoo, który właśnie przygotowywał śniadanie dla chłopaków. Widząc miny przyjaciół, uśmiechnął się promiennie i wzruszył ramionami. – Ale tobie nic nie będzie, bo odkaziłaś od razu ranę, prawda?

- Czym? Śliną? – Eunji spojrzała z politowaniem na chłopaka i nie robiąc sobie nic z rany na kolanie, udała się na piętro do swojego pokoju, by zabrać czyste ubrania i trochę się ogarnąć po porannych przygodach.

- A ty co taki blady, hm? – Junmyeon spojrzał podejrzliwie na Jongdae, który wyglądał, jakby zaraz miał się przewrócić. Widząc, że chłopak nie jest w najlepszej formie, Suho złapał go pod ramię i podprowadził do krzesła, na którym go posadził. – Napij się wody. Pewnie się przetrenowałeś – stwierdził, podając szatynowi szklankę z zimną wodą.

- Dzięki – szepnął słabym głosem Jongdae i upił porządny łyk, nie chcąc wnikać w prawdziwe powody złego samopoczucia. Wiedział, że przyjaciele zasługują na prawdę, ale na razie sam nie wiedział, jakby miał im o tym powiedzieć. Nie potrafił znaleźć odpowiednich słów, więc póki co wolał ich zbywać i nie podawać żadnych szczegółów. – Co robicie na śniadanie?

- Junmyeon zrobił sałatkę owocową, a ja właśnie przygotowuję naleśniki, bo podobno Eunji bardzo je lubi – powiedział Kyungsoo, odkładając na talerz kolejnego placka. – Zjesz też?

- Zjem trochę sałatki. Nie mam ochoty na naleśniki – odpowiedział Jongdae, siląc się na choćby lekki uśmiech.

Zaraz Junmyeon postawił przed nim miskę z sałatką i dodatkową salaterkę, by mógł nałożyć sobie porcję owoców. Do tego dostał szklankę soku pomarańczowego i pełne podejrzeń spojrzenie.

- Co cię tak wzięło, że zabrałeś Eunji na poranny jogging? – spytał w końcu Junmyeon, udając niby mało zainteresowanego tym, jednak każdy doskonale wiedział, że w środku wprost skręcało go z ciekawości.

- A co w tym dziwnego? – Jongdae spojrzał na przyjaciela spod opadającej na oczy grzywki i zmrużył zabawnie oczy.

- Wiesz, zawsze biegasz sam i nawet nas ze sobą nie chcesz zabierać, a tu pojawia się Eunji i ty od razy zabierasz ją ze sobą – wyjaśnił Sehun, malując sosem czekoladowym na naleśniku uśmiechniętą buźkę. Zadowolony z efektu podsunął talerz pod nos Tao i uśmiechnął się lekko do naburmuszonego chłopaka, który na widok tak ładnie udekorowanego śniadania momentalnie się rozpromienił i zabrał się za jedzenie naleśnika.

- Dajcie spokój. To nic takiego. Nie chciałem, żeby siedziała sama, więc zabrałem ją ze sobą – powiedział Jongdae, wykręcając teatralnie oczami.

- Och, zrobiło ci się jej szkoda? – Zitao wydał z siebie przeciągłe westchnięcie i zrobił rozczulającą minkę, patrząc na starszego przyjaciela, który tylko go przedrzeźnił i zawstydzony wrócił do jedzenia śniadania. – Patrz, jak się rumieni – zachichotał Huang, trącając siedzącego obok Sehuna łokciem w bok.

- Pewnie się zakochał – wyszeptał konspiracyjnie blondyn, jednak specjalnie wypowiedział to na tyle głośno, by Jongdae bez problemu go usłyszał.

- Czy ty naprawdę chcesz dzisiaj zginąć? – spytał Chen, nie kryjąc irytacji dziecinnym zachowaniem przyjaciół. – Zabrałem ją ze sobą, bo nie chciałem, żeby siedziała sama. Wielkie mi rzeczy.

- Winny się tłumaczy – bąknął rozbawiony Zitao, tym samym doprowadzając Jongdae do szału.

Chen odsunął się na krześle i odszedł od stołu, pozostawiając w pomieszczeniu zaskoczonych chłopaków. Wiedział, że to tylko żarty, ale naprawdę w tamtej chwili nie miał sił na takie rzeczy. W normalnej sytuacji pewnie dołączyłby do ich przekomarzanek i wszystko obróciłby w żart albo tak poprowadziłby rozmowę, że zasiałby w nich ziarenko niepewności, jednak to nie była normalna sytuacja. Przede wszystkim on nie był w tamtej chwili sobą i jedyne o czym marzył, to zacisze swojego pokoju i wygodne łóżko.

*

Sehun, nie odrywając wzroku od ekranu telewizora, sięgnął po poduszkę i przytulił ją do brzucha, czując wzmagające się odruchy wymiotne wywołane przez oglądany właśnie horror. Nie mógł się nadziwić, że Eunji mogła jeszcze jeść, widząc tak brutalne sceny. W ogóle ta dziewczyna zaskakiwała go na każdym kroku i aż bał się myśleć, co to będzie z nią w kolejnych dniach. Nie dość, że rano Jongdae zabrał ją na jogging, czego nigdy wcześniej nie robił, to na dodatek po południu Eunji sama zrobiła dla nich wszystkich obiad, a trzeba podkreślić, że potrafili naprawdę dużo zjeść. Jeszcze poprzedniego dnia Sehun nie był do końca przekonany co do tego pomysłu, by kuzynka Junmyeona mieszkała z nimi pod jednym dachem, ale już po kilkunastu godzinach doszedł do wniosku, że z Eunji będzie można się łatwo dogadać.

- Ja odpuszczam – stwierdził po jakimś czasie Kris, podnosząc się z kanapy, na której siedział razem z Tao i Sehunem. – Um, idziesz też czy zostajesz? – spojrzał na Zitao, z nerwów strzelając na palcach.

- Chcę obejrzeć do końca – odpowiedział Huang, nawet nie spoglądając na Wu Yifana. Ostentacyjnie oparł głowę na ramieniu Sehuna i uśmiechnął się pod nosem, po chwili mocniej wtulając się w bok blondyna. – Dobranoc, Kris – rzucił od niechcenia, chcąc jak najszybciej pozbyć się chłopaka.

- Tak, dobranoc – westchnął Wu Yifan i wyszedł z salonu, próbując nie dać po sobie poznać, jak bardzo zabolało go to, w jaki sposób odezwał się do niego Tao.

- Mam rozumieć, że nie podejmujesz ryzyka? – spytał szeptem Sehun, spoglądając na czubek głowy wtulonego w niego Zitao.

- Nie – rzucił brunet i mimowolnie uśmiechnął się do samego siebie, wiedząc doskonale, że blondyn nie będzie w stanie tego dostrzec.

- To dobrze – westchnął z ulgą Oh i zacisnął usta w wąską linię, powstrzymując wpełzający na nie szeroki uśmiech. – To bardzo dobrze.

*

Po zakończeniu filmu Eunji pożegnała się z chłopakami i poszła do swojego pokoju, czując ogarniające ją zmęczenie. Po drodze chciała zerknąć do sypialni Jongdae i zapytać, jak się czuje, bo od obiadu nie pojawił się na dole, więc zaczynała się o niego martwić, jednak w ostatniej chwili się rozmyśliła i szybko czmychnęła do swojego pokoju. Już i tak dziwnie się czuła po tym, co udało jej się podsłuchać po powrocie z joggingu. Wiedziała, że chłopcy tylko sobie żartowali z całej tej sytuacji, jednak fakt, że Jongdae wcześniej nie zabierał ze sobą osoby towarzyszącej, a tym razem z nią wybrał się na poranne bieganie, bardzo jej schlebiał i sprawiał, że czuła się wyróżniona. Może wyolbrzymiała fakt i tak naprawdę nie było o czym myśleć, ale taka właśnie była Eunji: uwielbiała z małych spraw robić wielkie wydarzenia.

Przebrana w piżamę z uroczą głową pandy na koszulce, położyła się na łóżku i przez dłuższą chwilę wpatrywała się w sufit. Dopiero ciche pukanie do drzwi wyrwało ją z tego dziwnego amoku. Chwilę później zobaczyła brązową czuprynę należącą do Jongdae. Chłopak niepewnie zajrzał do pokoju i zachęcony gestem ręki przez dziewczynę, wszedł do środka.

- Przyszedłem zapytać, jak się czujesz – wyjaśnił, widząc zdziwioną minę szatynki.

- To raczej ja powinnam ciebie o to zapytać – zauważyła, uśmiechając się lekko do Jongdae. – Ze mną jest okay. Pewnie będę miała wielkiego siniaka, ale przeżyję. A ty? Jak ty się czujesz?

- Już lepiej. Odpocząłem trochę i mi przeszło – westchnął i odchrząknął cicho, opierając się o framugę drzwi. Nie wiedząc, co jeszcze mógłby powiedzieć, zagryzł dolną wargę i rozejrzał się po pokoju, w którym panował nienaturalny porządek. – To… ja już pójdę. Wyśpij się i do jutra.

- Tak, do jutra – odpowiedziała Eunji i kiedy drzwi zamknęły się za szatynem, załamana uderzyła się z otwartej dłoni w czoło i opadła na materac, przeklinając samą siebie za tak głupie zachowanie. Jakby nie mogła się wysilić na coś więcej!

Słysząc czyjś śmiech, Jongdae obejrzał się za siebie i wywrócił teatralnie oczami na widok Tao i Sehuna, którzy wyglądali z pokoju blondyna i zapewne podsłuchiwali jego rozmowę z Eunji, a może raczej dziwną wymianę zdań.

- Wiesz, że Junmyeon nie byłby zadowolony, gdyby dowiedział się, że łazisz po nocach do pokoju Eunji? – Sehun zaśmiał się dźwięcznie, poruszając przy tym zabawnie brwiami.

- Ja tylko pytałem, czy wszystko u niej w porządku – powiedział zirytowany Jongdae, nie zdając sobie sprawy z tego, że kolejny raz daje chłopakom powód do nabijania się z siebie.

- Jasne, tak się to teraz nazywa, co? – zamruczał rozbawiony Zitao i kwiknął głośno, gdy Chen postąpił ku nim kilka kroków, robiąc przy tym taką minę, jakby chciał ich od razu zabić. Na szczęście Huang w porę zamknął mu drzwi przed nosem, jednak przez nieuwagę wpadł na stojącego tuż za nim Sehuna i ostatecznie obaj wylądowali z hukiem na ziemi. – Przynajmniej miałem miękkie lądowanie.

- Wiesz, że jutro Jongdae nas zabije? – wystękał Oh, próbując zrzucić z siebie czarnowłosego, co jednak nie było takie łatwe.

- Czyli to może być nasza ostatnia noc? – Zitao skulał się na ziemię i spojrzał z rozbawieniem na Sehuna, który na te słowa wywrócił oczami i pokręcił głową z dezaprobatą, podnosząc się z ziemi. Nim stanął na równe nogi, Huang złapał go za nadgarstek i przyciągnął do siebie, ponownie sadzając na podłodze. – Co ty robisz? Przez ciebie będę miał same siniaki – powiedział niezadowolony blondyn.

- Nie marudź – mruknął Tao, przybliżając się do Sehuna, który nagle zamarł, dokładnie przyglądając się brunetowi i każdemu jego ruchowi. Za każdym razem, kiedy Huang zbliżał się do blondyna, ten się odsuwał w efekcie czego położył się na ziemi, a Tao zawisł tuż nad nim, wpatrując się intensywnie w jego oczy.

- Mam rozumieć, że dzisiaj też śpisz u mnie? – spytał wyraźnie drżącym głosem Oh, nie mogąc oderwać wzroku od ciemnych oczu przyjaciela, które w tamtej chwili nienaturalnie błyszczały, hipnotyzując swoim pięknem. W odpowiedzi Zitao pokiwał głową i uśmiechając się zadziornie, wpił się w usta blondyna, który od razu oddał pocałunek, wplatając palce w czarne włosy chłopaka. – To bardzo dobrze.