Better than words

Tytuł: Better than words.
Bohaterowie: Kim Jongin (Kai), Do Kyungsoo
Rodzaj: fluff, romans

Ciemnowłosy chłopak uśmiechnął się promiennie do swojego odbicia w lustrze i puścił sobie oczko, co po chwili wydało mu się na tyle głupie i żałosne, że wybuchł głośnym śmiechem i odszedł ostatecznie od zwierciadła. Wolał się jeszcze bardziej nie pogrążać przed samym sobą. Tego dnia Kyungsoo miał wyjątkowo dobry humor, a wszystko za sprawą jego urodzin. Od rana dostawał wiadomości z życzeniami i telefony od przyjaciół, którzy wydzierali się do słuchawki i śpiewali piosenki, sprawiając tym samym, że humor chłopaka jeszcze bardziej się poprawiał. Czekał jeszcze tylko na jedną osobę i życzenia od niej. Może był w tym momencie egoistyczny, ale to wszystko przez to, że najbardziej zależało mu na dostaniu wiadomości od Jongina. Nie musiał się nawet wyjątkowo wysilać, wystarczyłoby głupie „Wszystkiego najlepszego, hyung’, a on byłby zadowolony. Ba! Byłby najszczęśliwszym chłopakiem na świecie. Niestety Kai wciąż milczał, a dochodziła już trzynasta.

Pewnie jest zajęty, pomyślał Kyungsoo, poprawiając kołnierzyk koszuli w kratę, którą zakupił specjalnie na ten dzień. Już dawno tak bardzo się nie starał, by dobrze wyglądać. Prawda, miłość zmienia ludzi – dodał w myślach, szukając wzrokiem telefonu, który właśnie zaczął wydawać z siebie znaną chłopakowi melodię. Rzucił się na urządzenie i spojrzał na wyświetlacz, momentalnie się rozpromieniając.

- Cześć Jongin-ah! – przywitał się podekscytowany Kyungsoo, nie mogąc przestać się uśmiechać. Jeszcze nawet nie usłyszał głosu rozmówcy, a już jego serce biło w piersi jak szalone, o mało co nie wyskakując z niej. – Co słychać?

- Hm… - Kai westchnął ciężko i na chwilę zamilkł. – Chciałem się tylko zapytać, czy jest u ciebie Suho? Próbuję się do niego dodzwonić od rana i nic, a muszę z nim o czymś pogadać – powiedział w końcu młodszy chłopak.

- Och… Nie, dzwonił rano, ale nie widziałem się z nim – odpowiedział rozczarowany Kyungsoo, starając się jednak z całych sił nie dać po sobie poznać, jak bardzo zasmucił go fakt, że Kai zapomniał o jego urodzinach. – Może mu się telefon rozładował?

- Pewnie tak – mruknął posępnie Jongin. – W takim razie nie będę ci przeszkadzał. Cześć.

- Ale… - Kyungsoo nawet nie zdążył uświadomić chłopaka, że wcale mu nie przeszkadza, bo ten od razu się rozłączył.

Miłość potrafi zmienić człowieka, zwłaszcza ta nieodwzajemniona – przemknęło szatynowi przez myśl, gdy opadał miękko na pościelone łóżko. Przez chwilę leżał w totalnym bezruchu i jedynie wpatrywał się pustym wzrokiem w sufit, co chwilę wydając z siebie głośne westchnięcia przepełnione żalem i frustracją. Zapomniał – dodał w myślach i starł opuszkiem palca samotną łezkę wypływającą z kącika oka. Zawsze to Kai pierwszy wysyłał mu wiadomości z życzeniami urodzinowymi, a raz nawet zadzwonił do Kyungsoo o północy, by mieć pewność, że będzie pierwszym. Musiało się w takim razie stać coś ważnego, że Kai zapomniał o urodzinach swojego najlepszego przyjaciela.

Rozgoryczony do granic możliwości sięgnął po telefon i wybrał numer do najlepszej przyjaciółki. Musiał z kimś o tym porozmawiać, a tylko Ailee była w stanie go w pełni zrozumieć.

- Noona… - jęknął do słuchawki Kyungsoo, a później pociągnął głośno nosem. – Możemy się spotkać?

- Kyungsoo? To ty? – zapytała spanikowana dziewczyna, a później nastąpiła chwila ciszy, w której pewnie sprawdziła wyświetlający się na ekranie jej telefonu numer rozmówcy. – Coś się stało, skarbie? – odezwała się po chwili łagodnym tonem, jak to zwykle miała w zwyczaju robić, gdy Kyungsoo był w kiepskiej formie i potrzebował czyjegoś wsparcia i pocieszenia.

- Zapomniał, rozumiesz? Kai zapomniał o mnie – wymruczał pod nosem i zagryzł dolną wargę. – Spotkamy się? Muszę z kimś pogadać.

- Oczywiście. Mam do ciebie przyjść czy wolisz spotkać się na mieście?

- Spotkajmy się w naszej restauracji za jakieś pół godziny, dobrze? – poprosił ściszonym głosem, podnosząc się do pozycji siedzącej.

Otrzymawszy potwierdzenie od dziewczyny, pożegnał się i rozłączył. Telefon miękko upadł na pościel, a Kyungsoo udał się do łazienki, by trochę się ogarnąć. Przemył twarz zimną wodą, osuszył ją białym ręcznikiem, a później spojrzał na swoje odbicie w lustrze. Doskonały humor uleciał z niego tak szybko, że szatyn nie zdążył się nim tak naprawdę nacieszyć. Pomyśleć, że taki Kai miał na niego aż tak wielki wpływ. Jednym telefonem był w stanie dobić i tak już leżącego człowieka.   

Kyungsoo pokręcił głową z dezaprobatą i opuścił pomieszczenie, gasząc za sobą światło. Do spotkania z Ailee miał jeszcze sporo czasu, jednak wolał wyjść wcześniej, by później nie musieć gnać na złamanie karku. Nie lubił się spóźniać, a wiedział doskonale, że przyjaciółka należała do wyjątkowo punktualnych osób i dodatkowo do najszybciej tracących cierpliwość. Nieraz przekonał się o tym, jaka wredna potrafi być, gdy przychodził na umówione spotkanie z niemałym poślizgiem. Kiedyś dla niego piętnaście minut w tę czy w tamtą było bez różnicy. Dopiero przy Ailee nauczył się jako takiej punktualności. Prawda była taka, że Kyungsoo wciąż potrafił się spóźnić nawet i pół godziny na spotkanie, jednak kiedy chodziło o Jongina przychodził w umówione miejsce nawet przed czasem, a potem kwitnął, bo okazywało się, że brunet po drodze musiał załatwić jeszcze kilka ważnych spraw i ostatecznie skracał ich spotkanie nawet o godzinę. Kyungsoo jednak nie umiał się na niego gniewać. Co prawda przez chwilę nie krył złości na przyjaciela, ale ostatecznie i tak dawał się udobruchać, momentalnie zapominając o tym, że musiał czekać tak długo.

Temu chłopakowi był w stanie wybaczyć wszystko. Tylko czy do tego ‘wszystkiego’ zaliczało się także zapomnienie o jego urodzinach?

*

Ailee przebiegła szybko przez ulicę i rozejrzała się dookoła, jakby chcąc się upewnić, że znajduje się w odpowiedniej okolicy. Drżącą ze zmęczenia dłonią przeczesała pofalowane włosy i wzięła kilka głębokich wdechów nim weszła do restauracji, w której umówiła się z przyjacielem. Telefon Kyungsoo nieco ją zmartwił, zwłaszcza, że doskonale zdawała sobie sprawę z tego, jak wiele znaczy dla niego Jongin. Nie otrzymanie od niego choćby głupich życzeń było dla szatyna niczym nóż wbity w serce. Co innego, gdyby ten szykował dla Kyungsoo jakąś niespodziankę, ale o tym Ailee z pewnością by wiedziała. Była w końcu ich najlepszą przyjaciółką i dowiadywała się o takich sprawach jako pierwsza.  

Dziewczyna rozejrzała się po lokalu i westchnęła smutno, widząc siedzącego przy jednym ze stolików szatyna. Podeszła szybko do chłopaka i na powitanie pocałowała go w policzek, licząc, że chociaż tym małym gestem przywoła na jego twarz lekki uśmiech.

- Hej, noona – przywitał się Kyungsoo, śledząc uważnie każdy ruch dziewczyny. – Na co masz ochotę? – spytał, podając jej kartę menu.

Ailee usiadła na krześle naprzeciwko szatyna i odebrała od niego kartę dań. Nie miała ochoty na jakiekolwiek jedzenie, zwłaszcza, że wcześniej już coś jadła, a poza tym wyjątkowo surowa dieta nie pozwalała jej na tak częste posiłki. Zdecydowała się więc na szklankę wody mineralnej i odłożyła menu na bok.

- Wciąż nie dzwonił? – odezwała się po chwili, gdy kelnerka odebrała od nich zamówienia i odeszła w swoją stronę. – Hej…

- Zadzwonił – mruknął posępnie Kyungsoo i opadł ciężko na oparcie krzesła. – Tylko po to, żeby zapytać, czy nie ma u mnie Suho. Później się pożegnał i rozłączył. Nawet nie złożył mi życzeń – poskarżył się, robiąc smutną minę.

- Na pewno nie zapomniał – powiedziała Ailee, opierając się o stolik. Spojrzała na szatyna i uśmiechnęła się promiennie, chcąc go podtrzymać na duchu. – Pewnie szykuje ci jakąś niespodziankę i dlatego udaje, że zapomniał o tobie.

- Wątpię, on nigdy nie robi niespodzianek. – Kyungsoo przeczesał palcami włosy, niszcząc tym samym idealną fryzurę, nad którą spędził ponad godzinę, chcąc, by każdy włosek leżał na swoim miejscu. – Po prostu o mnie zapomniał.

- Głupoty gadasz – zaśmiała się dziewczyna, wyjmując ukradkiem telefon z kieszeni spodni. Kiedy kelnerka podeszła do ich stolika, a Kyungsoo zajął się oglądaniem przyniesionych przez nią potraw, Ailee napisała szybko smsa do zapominalskiego bruneta, chcąc się dowiedzieć, co on wyprawia i dlaczego zapomniał o urodzinach przyjaciela.

- Nareszcie – zamruczał zadowolony szatyn, zacierając ręce nad pysznymi potrawami. Chwycił w palce pałeczki i zaczął wprost pożerać dania.

- Spokojnie, zaraz się udławisz! – Ailee pokręciła głową z rozbawieniem, gdy Kyungsoo ubrudził sobie policzek czerwonym sosem. – Nie obżeraj się tak, bo przytyjesz.

- Trudno – warknął zły na cały świat, pochłaniając kolejne pierożki czy kluski. – Mam to w nosie. Już nie muszę o siebie dbać, bo nie mam dla kogo – stwierdził, wzruszając ramionami. Upił trochę bulionu, a później nawinął na pałeczki makaron i wepchnął go sobie do buzi, prawie się nim dławiąc. – Mogę być gruby, już mi nie zależy – wybełkotał z wciąż pełnymi ustami. – Utyję, dupa mi urośnie, będę miał cellulit, rozstępy i ogromne pryszcze na twarzy – kontynuował, w przerwach pomiędzy słowami pochłaniając kawałki smażonego kurczaka w ostrym sosie. – Potem kupię sobie tuzin kotów i umrę w ich towarzystwie. Będę kocim tatą i starym kawalerem.

- Teraz już nie ma kawalerów. Są single – zażartowała Ailee, odsuwając od szatyna miskę z zupą. – Przystopuj trochę. Niezdrowo jest tak szybko jeść – powiedziała łagodnie, podając chłopakowi serwetkę, by mógł zetrzeć z twarzy resztki jedzenia.

- Frajer – mruknął Kyungsoo, pozbywając się sosu z policzka. Widząc pytające spojrzenie przyjaciółki, przewrócił oczami i zmiął w dłoni serwetkę, którą z kolei odrzucił na stolik. – Kai to frajer. Zachowuje się, jak dziecko. Taki niby dorosły i odpowiedzialny, ale jak przychodzi co do czego, to pokazuje, że wcale nie jest taki.

- Ależ ty go kochasz – zaśmiała się Ailee, wprawiając szatyna w zdumienie.

- Tego debila? W życiu! – zaprotestował Kyungsoo, zakładając ręce na torsie. – Jego nie da się kochać i nie można kochać! Chyba tylko wariat mógłby tego chcieć.

- Czyli jesteś wariatem – stwierdziła dziewczyna, uśmiechając się triumfalnie. – Tylko winny się tłumaczy, więc już się nie pogrążaj, bo ja swoje wiem – dodała, wygrażając chłopakowi pałeczkami.

- Powiedz mi…. – Kyungsoo przełknął kawałek kurczaka, który udało mu się podebrać z miski, gdy Ailee była zajęta swoim telefonem. – Powiedz mi, co jest ze mną nie tak? – spytał ściszonym głosem, spuszczając wzrok na swoje dłonie i pałeczki ubrudzone słodkim sosem. – Przecież się staram, to dlaczego on cały czas mnie odrzuca i nie dostrzega tego, co do niego czuję?

- Bo to Kai? – odpowiedziała pytaniem na pytanie dziewczyna, a później uśmiechnęła się łagodnie do szatyna. – Znam was już dość długo i wiem, jacy jesteście, jeśli chodzi o wyznawanie uczuć. Ty mógłbyś to wykrzyczeć na ulicy pełnej ludzi i w ogóle nie obchodziłoby cię to, co sobie pomyślą. Kai… On jest inny. Zamknięty, wycofany i… już wiele razy przekonałam się o tym, że mówienie o uczuciach przychodzi mu z ogromną trudnością.

- Tylko, że to cholernie boli – westchnął cicho Kyungsoo, z rezygnacją opierając głowę na dłoni. Spojrzał spod grzywki na przyjaciółkę i lekko się do niej uśmiechnął. – Co mam robić? Nie chcę spędzać urodzin, użalając się nad sobą.

- Właśnie, nie możemy na to pozwolić – zarządziła Ailee, podnosząc się z krzesła. – Dlatego razem ze mną idziesz na występ BTOB. Grają dzisiaj w klubie, gdzie pracuje moja koleżanka. Załatwiła mi wejściówki. Co ty na to?

Kyungsoo przytaknął głową i uśmiechnął się promiennie, na chwilę zapominając o Jonginie i jego kiepskiej pamięci. Po ustaleniu z Ailee szczegółów dotyczących ich wieczornego spotkania, uregulował rachunek i razem wyszli z restauracji. Rozmowa z przyjaciółką trochę poprawiła mu humor, jednak wciąż czuł się cholernie źle z myślą, że Kai o nim zapomniał. Zaraz po rozstaniu z Ailee, udał się do swojego mieszkania, gdzie miał nadzieję trochę zatracić się we własnym świecie. Nie chciał spędzić tego dnia na użalaniu się nad sobą, jednak zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że gdyby nie Ailee i jej doskonałe pomysły, pewnie tak by się stało.

*

Słysząc natarczywe pukanie do drzwi, Kai powoli uchylił powieki i przetarł je dłonią, podnosząc się powoli do pozycji siedzącej. Nawet nie wiedział, kiedy zasnął na wyjątkowo niewygodnej kanapie, jednak drzemka dobrze mu zrobiła. Przynajmniej ból głowy trochę przeszedł, a zmęczone po pracy ciało nieco odpoczęło. Mimo wszystko wciąż czuł dziwne kłucie w przepracowanych mięśniach, co zwiastowało, że nazajutrz pewnie będzie miał zakwasy, czego naprawdę nienawidził z całego serca.

- Już idę! – warknął zdenerwowany, podnosząc się z ledwością z kanapy. Doczłapał do przedpokoju i nie sprawdzając nawet, kto dobija się do drzwi, po prostu je otworzył. – Co jest? – mruknął rozespany, opierając się o framugę.

- Co ty odwalasz? – zapytała Ailee, wchodząc bez zaproszenia do mieszkania. Kai odprowadził ją wzrokiem do salonu, a później ruszył za nią, zatrzaskując z hukiem drzwi. – Zapomniałeś o urodzinach Kyungsoo czy po prostu udajesz, a tak naprawdę szykujesz dla niego niespodziankę? Lepiej, żeby chodziło o to drugie, bo jeśli faktycznie zapomniałeś, to cię zabiję. Przysięgam!

- Co? Jakich urodzinach? – Kai potarł palcami rozespane oczy, a później spojrzał uważnie na Ailee, która rozdziawiła usta ze zdziwienia. – Przecież one są dopiero za tydzień.

- Ty kretynie! Dzisiaj są jego urodziny! – Dziewczyna uderzyła się z otwartej dłoni w czoło, a później spojrzała z mordem w oczach na bruneta. Nie mogła uwierzyć, że zapomniał o swoim najlepszym przyjacielu. Każdy, ale nie Kai!

Chłopak otworzył szeroko oczy, jeszcze raz analizując słowa przyjaciółki. Nie mogąc uwierzyć w to wszystko, poszedł do kuchni, gdzie na drzwiach lodówki wisiał kalendarz. Kai przesunął palcem po kolejnych kratkach z datami, ostatecznie zatrzymując go na odpowiedniej dacie.

- O cholera – syknął, gdy wreszcie dotarło do niego, że zapomniał o urodzinach Kyungsoo. – To wszystko przez pracę. Przez ostatnie dni harowałem, jak głupi, żeby dostać wcześniej wypłatę. Chciałem kupić Kyungsoo zegarek na urodziny.

Ailee podeszła do bruneta i poklepała go po plecach, kręcąc przy tym głową. Teraz przynajmniej rozumiała, dlaczego zapomniał o urodzinach przyjaciela.

- Bardzo jest na mnie zły? – zapytał nieśmiało Kai, bojąc się, że dziewczyna zaraz zaatakuje go patelnią i zatłucze go w kuchni na śmierć. Kiedy kiwnęła twierdząco głową, westchnął ciężko, robiąc minę cierpiętnika. – Co ja mam teraz zrobić? Kyungsoo jest ostatnią osobą, którą chciałbym zawieść.

- To dlaczego mu tego nie powiesz? – Ailee uderzyła chłopaka z otwartej dłoni w tył głowy i zmrużyła groźnie oczy. – Aigoo, ale wy jesteście dziwni! Dobra… - westchnęła, sięgając po coś do torebki. Kai niepewnie patrzył na dłoń dziewczyny, jakby obawiając się, ze ta zaraz wyjmie nóż i go zadźga w zemście, że zapomniał o Kyungsoo. – Naprawdę chciałam zobaczyć ich na żywo, ale niech stracę. W imię wielkiej miłości mogę nie obejrzeć tego występu – powiedziała, wręczając przerażonemu brunetowi bilet na występ BTOB. – Tylko nie zmarnuj tej okazji, bo naprawdę cię zatłukę.

- Dzięki… Ale co ja mam właściwie zrobić? – Kai popatrzył uważnie na dziewczynę, która kolejny raz uderzyła się z otwartej dłoni w czoło. Syknęła z bólu, a później przeniosła pełne litości spojrzenie na bruneta. – No co?

- Czy wam wszystko trzeba tłumaczyć? – Ailee pokręciła głową z niedowierzaniem i wzruszyła ramionami. – Kyungsoo ma na mnie czekać w klubie. Jakoś go znajdziesz, a jeśli nie, to ja się dowiem, gdzie dokładnie jest, tak? – wyjaśniła dziewczyna i uważnie spojrzała na bruneta, który przytaknął głową na znak, że rozumie. – Jak go już znajdziesz, to podejdziesz do niego, złapiesz go o tak – powiedziała i położyła dłonie na policzkach chłopaka. Kai otworzył szeroko oczy z przerażenia i przełknął nerwowo ślinę. – Spojrzysz mu głęboko w oczy i powiesz, jak bardzo go kochasz i że szalejesz za nim. Powiesz, że jest dla ciebie całym światem i bez niego nic nie ma sensu. Powiesz, że chcesz z nim spędzić resztę życia, a później pocałujesz, jakby to miał być pierwszy i ostatni pocałunek. Rozumiesz? – Ailee ścisnęła mocno policzki przyjaciela, a gdy ten z ledwością pokiwał głową, uśmiechnęła się szeroko i uszczypnęła go w poliki. – Nie zmarnuj tej szansy. Kolejna może się  nie pojawić.

*

Kai przepchnął się przez tłum ludzi prosto pod samą scenę, co nie każdemu się podobało, jednak chłopak nie zwracał uwagi na komentarze innych ludzi. Rozejrzał się na boki, a później jeszcze raz zerknął na ekran telefonu, by przeczytać wiadomość od Ailee, która napisała, gdzie dokładnie znajduje się Kyungsoo. Brunet zaklął pod nosem i już miał wybrać numer do przyjaciółki, by ją okrzyczeć, że wprowadza go w błąd, gdy wtem oczy chłopaka zatrzymały się na stojącym niedaleko niego szatynie. Kyungsoo był tak bardzo zafascynowany tym, co dzieje się na scenie, że nie zwracał w ogóle uwagi na otoczenie. Kai po raz kolejny zaczął przepychać się pomiędzy ludźmi, a gdy znalazł się wystarczająco blisko przyjaciela, dotknął niepewnie jego ramienia. Kyungsoo powoli obejrzał się za siebie, a na widok stojącego za nim bruneta, otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, zapominając momentalnie o występującym na scenie zespole.

- Kai? Co ty…

- Nic nie mów! – przerwał mu natychmiast brunet, kładąc palce na ustach szatyna. Kyungsoo zamrugał pospiesznie powiekami i zamilkł na chwilę, ciekaw, co się dalej stanie. – Już dawno chciałem ci o tym wszystkim powiedzieć, ale… Cholera, przecież wiesz, że nie umiem mówić o swoich uczuciach! – powiedział i nie chcąc się dalej pogrążać, odsunął palce od ust Kyungsoo, a później wpił się w nie zachłannie. – Bo ja… - kontynuował po odsunięciu się do szatyna. – Ja…

- Wiem, ja też – zaśmiał się Kyungsoo i pokręcił głową z rozbawieniem. – Zaraz przegapimy cały występ – stwierdził i skinął głową na scenę.

Kai uśmiechnął się promiennie do chłopaka i stanął obok niego. Byli tak blisko, że doskonale czuł niesamowicie przyjemne ciepło bijące od ciała szatyna. Co chwilę zerkali na siebie, a gdy spojrzenia się spotykały, uśmiechali się promiennie, wciąż nie dowierzając temu, co stało się chwilę wcześniej.

W momencie, kiedy Kai splótł ich dłonie w silnym uścisku, w głowie Kyungsoo pojawiła się myśl, że to jego najlepsze urodziny, jakie kiedykolwiek miał w swoim życiu.