How to love? Hard to love…

IV

Kiedy rzeczy idą źle, nie dotrzymuj im kroku.

Wsłuchując się w słowa piosenki, która właśnie leciała w radiu, Eunji próbowała po raz kolejny nawlec igłę na nitkę. Za każdym razem odnosiła porażkę, tracąc przy tym resztki cierpliwości. W końcu odłożyła przedmioty na stół i głośno westchnęła, patrząc z żalem w oczach na ukochaną koszulę w czerwono-czarną kratę. Puste miejsce, gdzie powinien znajdować się niewielki guzik, tak bardzo drażniło dziewczynę, że chcąc nie chcąc, ponownie musiała sięgnąć po igłę i nitkę. Ręce drżały jej ze zdenerwowania i rosnącej w niej niecierpliwości, przez co za nic nie mogła trafić do prawie niewidocznej dziurki. Mrucząc pod nosem niezrozumiałe dla otoczenia słowa, zmrużyła oczy i już myślała, że jej się udało, gdy nagle palce jej zadrżały i nitka kolejny raz jedynie odbiła się od metalowej igły.

- A niech cię szlag! – krzyknęła mocno rozdrażniona, ponownie ciskając przedmiotami przed siebie.

- Nie wiesz, że złość piękności szkodzi? – Do kuchni wszedł rozbawiony Sehun, jednak zaraz szeroki uśmiech spełznął z jego twarzy, gdy został spiorunowany morderczym spojrzeniem przez siedzącą przy stole szatynkę. – Wszystko w porządku? – spytał zaskoczony, siadając naprzeciwko niej.

- Próbuję nawlec igłę na nitkę i nie mogę, a od mojej ukochanej koszuli odpadł mi guzik i chcę go przyszyć – wyjaśniła rozżalona, opierając z rezygnacją brodę na dłoni. Rozdrażniona przez opadającą na oczy grzywkę, dmuchnęła na nią mocno, jednak ta ponownie opadła na czoło, przesłaniając dziewczynie widoki na siedzącego naprzeciwko chłopaka. – Zaraz oszaleję.

- To poczekaj chwilę, okay? – poprosił Sehun, uśmiechając się rozbrajająco do Eunji. – Tao ci pomoże. Ma patent na takie rzeczy – powiedział i odszedł od stołu, kierując się ku wyjściu z kuchni. – Zitao! Zejdź na chwilę, bo cię niewiasta potrzebuje!

- Mamy w domu jakąś niewiastę? – Huang w pośpiechu zbiegł po schodach i wparował z impetem do kuchni, gdzie zastał naburmuszoną Eunji. – Ach, mówiłeś o noonie. Co się stało? – spytał, ignorując mordercze spojrzenie dziewczyny, która poczuła się dotknięta jego pytaniem o niewiastę.

­- Eunji nie może sobie poradzić z przyszyciem guzika – wyjaśnił Sehun, siadając ponownie na krześle przy stole. – Powiedziałem, że ty masz na to dobry sposób i jej pomożesz.

Dziewczyna uśmiechnęła się uroczo do bruneta, zapominając momentalnie o tym, że jeszcze kilka sekund wcześniej miała ochotę zabić go za niewiastę. Może faktycznie daleko jej było do takiego określenia, bo zwykle bardziej zachowywała się jak chłopak, niż dziewczyna, ale mimo wszystko dotknęła ją ta uwaga, co wcale nie znaczyło, że zamierzała urządzać z tego powodu awanturę. Na kogoś takiego, jak Huang Zitao nie można było się długo gniewać, o ile w ogóle można było.

Tao zabrał od razu igłę i nie minęło nawet kilka sekund, jak nawlekł na nią nitkę. Dodatkowo zaproponował Eunji, że przyszyje ten nieszczęsny guzik do koszuli, gdyż dziewczyna była tak bardzo tym wszystkim zdenerwowana, że mogłaby zrobić nie tak, jak powinna. Co prawda w przyszywaniu guzika nie było żadnej filozofii, ale skoro zaproponował pomoc, to Eunji nie zamierzała mu odmówić.

Korzystając z faktu, że Zitao zajęty był naprawianiem jej koszuli, a Sehun przeszkadzaniem mu w tym, Eunji postanowiła zrobić sobie coś do jedzenia, gdyż do obiadu było jeszcze sporo czasu, a ona czuła, że jeśli czegoś na szybko nie zje, to oszaleje. Wiedziała doskonale, że pewnie i tak posiłek nie będzie na czas, gdyż Junmyeon i Kyungsoo, którzy tego dnia mieli przygotować obiad, jeszcze nie wrócili z zakupów, więc nawet gdyby chciała sama coś ugotować, to nie miałaby z czego. Dlatego postanowiła zjeść płatki z mlekiem, od których w ostatnich dniach wprost się uzależniła, a wszystko przez Sehuna i Zitao.

- Chcecie też? – spytała siedzących przy stole chłopaków i dopiero po chwili na nich zerknęła przez ramię, czego od razu pożałowała.

Na szczęście ani Sehun, ani tym bardziej Zitao nie zorientowali się, że widziała całą tę scenę, więc szybko odwróciła głowę w drugą stronę i zajęła się zalewaniem płatków mlekiem. To było zdecydowanie dziwne, ale może takie odruchy były u nich normalne? W końcu jak dobrze można poznać kogoś w zaledwie kilka dni mieszkania z nimi. Poza tym dwóch przytulających się do siebie chłopaków to nie było nic złego. Eunji należała do wyjątkowo tolerancyjnych osób, dlatego nie wpłynęło to na nią jakoś znacząco, a pierwszy szok wywołany był raczej tym, że wcześniej nie sądziła, że Sehun i Tao są razem aż tak blisko. Co prawda na okrągło spędzali czas razem i chwilami nie odstępowali siebie na krok, ale Eunji nie sądziła, że sprawy mają się tak, a nie inaczej.

- Guzik przyszyty – zakomunikował Zitao, składając koszulę w kostkę. Położył ją na stole i uśmiechnął się do Eunji, która podziękowała mu za pomoc i odwzajemniła uśmiech. – To my jedziemy na zakupy. A chłopakom powiedz, że zjemy coś na mieście.

- Wy też na zakupy? – Eunji nie kryła rozczarowania faktem, że chłopcy także wychodzą z domu i pozostawiają ją na pastwę losu. – Wszyscy gdzieś wychodzą, tylko ja siedzę, jak ta sierota.

- Kyungsoo i Junmyeon na pewno niedługo wrócą. Poza tym ile można robić zakupy w supermarkecie? – Sehun wzruszył ramionami, wyraźnie niewzruszony ubolewaniem dziewczyny, co od razu dało jej do zrozumienia, że tych dwóch chce pobyć ze sobą sam na sam. – A tak w ogóle, to gdzie jest Kris? Od rana go nie widziałem.

- Pojechał do rodziców – odpowiedział Tao, zakładając w przedpokoju buty. – Hunnie, pospiesz się, bo wszystko nam wykupią! – powiedział zniecierpliwiony, patrząc na blondyna, który właśnie podjadał płatki z miski Eunji, o czym dziewczyna nie miała pojęcia. – Nie obżeraj się, bo się w żadne ciuchy nie zmieścisz! 

- Ej! – oburzona szatynka uderzyła Sehuna w ramię i zmrużyła groźnie oczy, patrząc uważnie na chłopaka. – Pytałam wcześniej, czy chcecie, to nawet nie zwróciliście na mnie uwagi.

- Byliśmy zajęci – rzucił Oh, wzruszając ramionami. Korzystając z okazji, zjadł jeszcze łyżkę ulubionych płatków śniadaniowych i chcąc uniknąć kolejnego uderzenia od Eunji, szybko pobiegł do przedpokoju, gdzie w pośpiechu założył buty i jako pierwszy opuścił dom.

- Ta, zauważyłam, że byliście zajęci – zaśmiała się pod nosem i pomachała na pożegnanie Zitao, który wyszedł zaraz za Sehunem.

Nie zastanawiając się dłużej nad relacjami, jakie panowały pomiędzy tymi chłopakami, dorzuciła do miski jeszcze garść płatków, zalała je zimnym mlekiem i poszła do salonu. Nie miała zielonego pojęcia, co zrobić z wolnym czasem. Lay od rana był poza domem razem z Yookyung, więc Eunji nie liczyła na to, że do wieczora pojawi się z powrotem. Wu Yifan siedział u swoich rodziców, a reszta przepadła bez wieści, zwłaszcza Jongdae, którego dziewczyna w ogóle nie widziała tego dnia. W ostatnich dniach kompletnie nie miała z nim nawet najmniejszego kontaktu i nawet zaczynała podejrzewać, że ten wyniósł się z domu, ale raczej wtedy zabrałby swoje rzeczy, a one wciąż znajdowały się w jego pokoju, co Eunji osobiście sprawdziła, ciekawa, co się dzieje z tym chłopakiem.

Słysząc otwierające się drzwi, Eunji podskoczyła ze strachu na kanapie i obejrzała się za siebie, chcąc sprawdzić, kto przyszedł. Widząc zmęczonego Jongdae, odetchnęła z ulgą i otworzyła usta, by coś powiedzieć, jednak w ostatniej chwili się powstrzymała i skuliła na kanapie, żeby chłopak jej nie zobaczył. Z ukrycia przyglądała się szatynowi, który z ledwością doszedł do kuchni i opierając się jedną dłonią o kuchenny blat, drugą otworzył lodówkę, z której następnie wyjął butelkę wody mineralnej. Eunji zmrużyła oczy, przyglądając się podejrzliwie Jongdae. Widziała, że ledwo trzyma się na nogach, ale nie zamierzała wysnuwać pochopnych wniosków odnośnie powodów dla jego kiepskiego stanu. Przecież to było niemożliwe, żeby o tak wczesnej porze był pijany.

- Jo… Jongdae? – Eunji postanowiła w końcu się odezwać, widząc, że szatyn dalej tkwi przy lodówce i nie rusza się nawet o milimetr, co powoli zaczęło ją przerażać. Nie uzyskawszy odpowiedzi, podniosła się z kanapy i podeszła do chłopaka, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Hej, wszystko okay?

- Och, wystraszyłaś mnie – powiedział słabym głosem i uśmiechnął się lekko do zdezorientowanej dziewczyny. – Tak, wszystko okay. Jestem trochę zmęczony, bo byłem na siłowni. Pójdę się ogarnąć – dodał wyraźnie zdenerwowany i już miał wyjść z kuchni, gdy poczuł wokół nadgarstka delikatny uścisk dłoni. Spojrzał w dół i przesunął wzrokiem po ręce Eunji, ostatecznie zatrzymując zmęczone oczy na jej twarzy. – Coś nie tak?

- Ty mi to powiedz. – Dziewczyna zagryzła dolną wargę, nie spuszczając wzroku z bladego oblicza Jongdae, które w tamtej chwili zdawało się być jeszcze bielsze przez opadające na czoło i policzki ciemne włosy. – Wiem, że nie powinnam się wtrącać, bo nie mam do tego prawa, ale w przeciwieństwie do chłopaków nie jestem ślepa i widzę, że coś się dzieje.

- Masz rację, nie powinnaś się wtrącać – wyszeptał chłopak i jednym ruchem wyrwał się z uścisku szatynki.

Eunji westchnęła jedynie i odwróciła się plecami do Chena, tym samym dając mu do zrozumienia, że może już odejść. Poczuła się mocno urażona słowami Jongdae. Prawda, nie znali się dobrze, bo zaledwie kilka dni, ale to nie zmieniało faktu, że się o niego martwiła, zwłaszcza że była przy tym jak zasłabł podczas porannego joggingu. Wtedy jeszcze myślała, że to jednorazowe osłabienie, wynikające ze wczesnej pory dnia i przemęczenia, ale później – oczywiście kiedy tylko miała ku temu okazję – udawało jej się dostrzec, że złe samopoczucie nie opuszcza Jongdae nawet na chwilę. Może Eunji nie zawsze wykazywała się wielką troską o otaczające ją osoby, ale jeśli kogoś naprawdę lubiła, to robiła wszystko, by temu komuś pomóc, a tak było w przypadku zarówno Jongdae, jak i pozostałych chłopaków, zwłaszcza Junmyeona, który był jej kuzynem.

Eunji drgnęła nerwowo na dźwięk otwierających się drzwi. Dopiero wtedy dotarło do niej, że była w kuchni sama, ale nie wiedziała, ile czasu minęło od wyjścia Jongdae. Nie chcąc dać po sobie poznać, że cokolwiek złego się stało, spojrzała na Junmyeona i Kyungsoo, po czym uśmiechnęła się do nich promiennie, od razu odbierając od kuzynka torbę z zakupami.

- Wszystko w porządku? – spytał Suho, patrząc podejrzliwie na dziewczynę, która w odpowiedzi pokiwała entuzjastycznie głową i znów uśmiechnęła się w ten specyficzny sposób, który chłopak doskonale znał. Zawsze tak robiła, gdy stało się coś złego, a ona próbowała za wszelką cenę to ukryć pod maską radości. – Gdzie reszta? – Junmyeon postanowił dać spokój kuzynce, a przynajmniej do czasu, aż nie zostaną sami i nie będzie mógł z nią przeprowadzić poważnej rozmowy.

- Jongdae niedawno wrócił z siłowni i teraz się ogarnia. Sehun i Tao pojechali na zakupy i kazali wam przekazać, że zjedzą coś na mieście. Kris wciąż nie wrócił od rodziców, a Lay dalej szwenda się z Yookyung – powiedziała szybko Eunji, wyjmując przy tym zakupy. – Co robimy na obiad?

- Planowaliśmy zrobić grillowane steki i do tego jakąś sałatkę – odpowiedział Junmyeon, podając dziewczynie kolejne produkty. – Czyli jemy dzisiaj obiad tylko w czwórkę?

- O ile Chen zaszczyci nas swoją obecnością – prychnął Kyungsoo, którego najwyraźniej także irytowało zachowanie chłopaka. – Zauważyliście, że od jakiegoś czasu bardzo dziwnie się zachowuje?

Eunji zagryzła wargi w wąską linię i wróciła do rozpakowywania zakupów, co oczywiście nie umknęło uwadze Junmyeona. Po jej reakcji na pytanie Kyungsoo wywnioskował, że podczas ich nieobecności musiało wydarzyć się coś dziwnego. Z pewnością miało to też związek z Jongdae, ale nie chciał póki co drążyć tematu, dochodząc do wniosku, że w obecności Kyungsoo i tak by wiele nie powiedziała.

- Pomóc wam w czymś? – spytał wchodzący do kuchni Jongdae. Kiedy wszyscy na niego spojrzeli, zmarszczył czoło i zrobił zdziwioną minę, nie bardzo wiedząc, o co chodzi. – Mam coś na twarzy?

- Nie, po prostu… - zaczął Junmyeon, kątem oka spoglądając na Eunji, która wciąż układała pomidory w misce. – Nieważne – dokończył i uśmiechnął się lekko do szatyna. – Możesz pomóc Kyungsoo rozpalić grilla, bo będziemy dzisiaj na obiad robić steki.

- Idealnie – westchnął rozmarzony Jongdae i wyszedł na balkon, a tuż za nim podążył rozśpiewany Kyungsoo.

- Okay, a teraz mów, co się stało – powiedział Suho, łapiąc kuzynkę za ręce, by przestała w końcu przekładać te przeklęte pomidory. Kiedy Eunji posłała mu pytające spojrzenie, wywrócił teatralnie oczami i posłał jej wymowne spojrzenie. – Przecież widzę, ze coś jest na rzeczy i jeśli się nie mylę, a rzadko się mylę, to ma to też związek z Jongdae. Mam rację?

- Nie chcę o tym mówić i proszę: nie naciskaj – wyszeptała dziewczyna, uciekając wzrokiem przed palącym spojrzeniem kuzyna.

- W porządku, ale wiesz, że jeśli będziesz chciała porozmawiać, to masz od razu przyjść z tym do mnie?

- Tak, oppa, wiem. – Eunji uśmiechnęła się lekko i zabrała się za przygotowywanie sałatki do obiadu. – Idź pomóc lepiej chłopakom, bo jeszcze ci dom puszczą z dymem – zaśmiała się pod nosem i w tym momencie z ogrodu dobiegł ich przeraźliwy krzyk Kyungsoo.

Junmyeon od razu pobiegł zobaczyć, co się dzieje, a Eunji parsknęła śmiechem, kręcąc głową z dezaprobatą. Naprawdę musiała zacząć się przyzwyczajać do ich dziwnych zachowań, bo jak na razie, to wszystkim potrafili ją zaskoczyć. W głowie dziewczyny jakby automatycznie pojawił się obraz przytulających się przy stole chłopaków. Tym razem jednak nie przeraziło ją to, a sprawiło, że uśmiechnęła się do samej siebie i cicho westchnęła, rozczulona pojawiającym się przed oczami obrazem tulącego się do blondyna Zitao. Musiała przyznać, że jeśli naprawdę mają się ku sobie, to będą tworzyć uroczą parę.

- Przepraszam.

Na dźwięk głosu Jongdae wzdrygnęła się przestraszona i przeklęła pod nosem, gdy o mały włos nie rozcięła sobie palca ostrym nożem. Kątem oka spojrzała na stojącego obok niej szatyna i szybko wróciła do krojenia pomidorów.

- Nie powinienem był tego powiedzieć – przyznał skruszony, patrząc uważnie na Eunji, która tylko kiwnęła głową, ale słowem się nie odezwała. – Nie bądź na mnie zła. Ostatnio nie czuję się najlepiej, co chyba zdążyłaś zauważyć.

- Nie tłumacz się – przerwała mu, w końcu decydując się spojrzeć chłopakowi w oczy, co okazało się być ogromnym błędem. Przez dłuższą chwilę Eunji wpatrywała się w ciemne oczy Jongdae, nie mogąc oderwać od nich wzroku. Nie wiedziała, co się z nią dokładnie dzieje, ale podobał jej się ten stan nieważkości, który nagle nią zawładnął i dopiero głośne odchrząknięcie dobiegające gdzieś z oddali, sprowadziło dziewczynę na ziemię.

- Przeszkadzam wam? – zaśmiał się Kyungsoo, wprawiając Eunji w jeszcze większe zażenowanie. – Ja tylko przyszedłem po zapałki i już mnie nie ma. Udajcie, że w ogóle mnie tutaj nie było – mówił rozbawionym głosem, szukając po szufladach pudełka z zapałkami. Gdy je nareszcie znalazł, uśmiechnął się triumfalnie i wyszedł z pomieszczenia, na koniec posyłając Jongdae wymowne spojrzenie.

- Kretyn – podsumował go szatyn i ponownie spojrzał na zawstydzoną Eunji. – Zgoda?

- Pod jednym warunkiem – powiedziała dziewczyna, nagle odzyskując pewność siebie. Spojrzała uważnie na wyciągniętą do niej rękę chłopaka i przeniosła wzrok na jego twarz. – Powiesz mi, co się dzieje. Widzę, że coś cię męczy, a najwidoczniej nie chcesz pogadać o tym z którymś z chłopaków, więc pozostaję ci tylko ja.

- W porządku – westchnął zrezygnowany Jongdae i wziąwszy głęboki wdech, zaczął opowiadać dziewczynie o tym, co się ostatnio wydarzyło w jego życiu.

*

Wsłuchując się w dobiegające z przymierzalni stękanie Sehuna, Zitao zaczynał się poważnie zastanawiać nad tym, czy aby na pewno jego przyjaciel przymierzał ubrania. Mocno zaintrygowany, zajrzał do kabiny i parsknął śmiechem, gdy zobaczył, jak blondyn na siłę próbuje wcisnąć się w o wiele za małe spodnie.

- Coś ci się chyba przytyło, Hunnie – stwierdził Tao, tym samym zwracając na siebie uwagę Sehuna. – Dać ci większy rozmiar?

- Spadaj, wcale nie przytyłem – powiedział rozgoryczony Oh, w dalszym ciągu próbując na siłę wbić się w jasne spodnie. Odetchnął z ulgą, gdy nareszcie je założył, jednak zaraz uśmieszek zniknął z jego twarzy, kiedy okazało się, że nie może zapiąć ich w pasie. Brakowało kilku dobrych centymetrów, by je dopiąć. – Cholera, chyba rozmiarówka jest inna – stwierdził, ostatecznie dając za wygraną.

- Oczywiście, to wszystko wina rozmiarówki – parsknął Zitao, za co oberwał po głowie od starszego chłopaka. – Może przyniosę ci większy rozmiar, co? – zaproponował już nieco poważniejszym tonem, nie chcąc denerwować Sehuna, który kiwnął głową na zgodę i zdruzgotany załamał ręce nad swoim losem.

Huang zaśmiał się cicho i poszedł na sklep, by poszukać większego rozmiaru. Wciąż chciało mu się śmiać, dlatego wolał jak najszybciej opuścić przymierzalnię, by nie parsknąć dzikim śmiechem prosto w twarz blondyna.

Znalazłszy odpowiedni rozmiar spodni, wrócił do przymierzalni i bez zapowiedzi wszedł do kabiny, strasząc tym samym Sehuna, który miał na sobie jedynie bokserki. Blondyn spojrzał krytycznym wzrokiem na starszego chłopaka i wywrócił oczami, widząc jego zadziorny uśmieszek. Nawet nie miał sił wyrzucać go z kabiny. Odwrócił się tyłem do Zitao i próbując ignorować jego palące spojrzenie, którym wprost wypalał mu dziurę w plecach, wsunął na siebie spodnie. Pasowały idealnie, jednak i tak okręcił się kilka razy wokół własnej osi, by upewnić się, że dobrze w nich wygląda.

- I jak? Mogą być? – spytał bruneta, stając przed nim przodem.

- Oj, zdecydowanie mogą być – odpowiedział Tao, mierząc blondyna z góry na dół.

Nie mogąc oderwać od niego wzroku, oblizał językiem spierzchnięte wargi i wzdychając głośno, spojrzał Sehunowi w oczy. Nagle w kabinie zrobiło się dziwnie duszno, zupełnie jakby ktoś odciął dopływ świeżego powietrza. Oh wstrzymał oddech, kiedy starszy chłopak przysunął się do niego. Przytulił się plecami do zimnego lustra i zamrugał pospiesznie powiekami, patrząc to na usta Zitao, to znów w jego połyskujące z ekscytacji oczy. Huang oparł dłonie po obu stronach głowy blondyna i zachłannie wpił się w usta przyjaciela, językiem rozchylając jego wargi. Sehun momentalnie oddał pocałunek, nie mogąc dłużej znieść tworzącego się pomiędzy nimi napięcia. Nienawidził siebie za taką uległość wobec tego chłopaka. Nigdy nie pozwalał ludziom zbytnio zbliżać się do siebie, a tutaj wystarczył jeden uśmiech czy gest Tao i już dawał za wygraną.

- Przepraszam, ale w przymierzalni może przebywać tylko jedna osoba – powiedziała młoda pracownica, tym samym przerywając chłopakom okazywanie sobie czułości.

Przestraszony nagłym pojawieniem się dziewczyny Sehun odepchnął od siebie bruneta i na migi nakazał mu wyjście z przymierzalni. Tao na koniec skradł blondynowi jeszcze jeden pocałunek i wysunął się z kabiny, by stojąca przed nią dziewczyna nie dostrzegła na wpół rozebranego Sehuna.

- Przepraszam, ale mojej dziewczynie zaciął się zamek w sukience i musiałem pomóc jej go zapiąć – powiedział Zitao, próbując się nie zaśmiać. Ukłonił się nisko i odwrócił tyłem do dziewczyny, by nie widziała szerokiego uśmiechu, jaki pojawił się na jego twarzy. Kiedy odeszła, odetchnął z ulgą i zajrzał do przymierzalni. Nieco się rozczarował, kiedy zobaczył, że Sehun za ten czas zdążył się już przebrać. – Myślałem, że dokończymy.

- Wiesz co? Strasznie się rozochociłeś ostatnio – stwierdził Oh, zabierając rzeczy z przymierzalni. Upewnił się jeszcze, że niczego nie zapomniał i udał się w stronę kas, a Zitao podążył od razu za nim. – Nie wiem, czy to dobrze.

- Oj przestań. Wolisz, żebym zgrywał aniołka? – Huang posłał blondynowi zadziorny uśmieszek i kiedy ten wywrócił oczami, zaśmiał się pod nosem i wzruszył ramionami. Gdy Sehun poszedł płacić za zakupy, Zitao postanowił poprzeglądać stojaki z różnymi bibelotami. Uwielbiał tego typu rzeczy, jednak zwykle żal mu było pieniędzy na ich kupowanie. – Hunnie, patrz! – powiedział rozbawiony, owijając szyję różowym boa. Do tego założył niebieskie okulary przeciwsłoneczne i srebrną koronę, robiąc przy tym pozę, której nie powstydziłaby się profesjonalna modelka.

- Tao, zlituj się – parsknął Sehun, zabierając od kasjerki zakupy. Podziękował jej szarmanckim uśmiechem i podszedł do czarnowłosego, od razu zdejmując mu z głowy koronę. – Chodźmy, bo jestem głodny. Idziemy coś zjeść na mieście czy jedziemy do domu? Eunji napisała mi, że robią steki na obiad.

- W takim razie jedziemy do domu – postanowił Tao, odkładając wszystko na miejsce. Objąwszy ramieniem blondyna, pociągnął go w stronę wyjścia ze sklepu, po drodze mijając się z dziewczyną, która wcześniej zwróciła im uwagę odnośnie ilości osób mogących przebywać w przymierzalni. Chłopak uśmiechnął się do niej półgębkiem, powstrzymując w środku kolejny atak śmiechu. – Wiesz, co ci powiem? – Tao przysunął się jeszcze bardziej do Sehuna i wzmocnił uścisk wokół jego ramion. Blondyn zmarszczył pytająco czoło i spojrzał uważnie na bruneta, który uśmiechał się w ten diaboliczny sposób, co nie zwiastowało nic dobrego. – Twój tyłek wygląda nieziemsko dobrze w tych spodniach.

- Zitao!

*

Eunji wiedziała, że coś jest na rzeczy, jednak nie spodziewała się takich rewelacji. Wciąż nie mogła przestać myśleć o tym, co powiedział jej Jongdae. On też zdawał się być nieobecny podczas posiłku i jedynie potakiwał głową, kiedy Tao i Sehun opowiadali o zakupach. Eunji jako pierwsza zjadła obiad i poszła do kuchni, by dokończyć obiecane chłopakom ciasto na deser. Było to dla niej niemalże wybawienie, gdyż przebywanie w towarzystwie chłopaków sprawiało, że czuła się winna, a przecież tak naprawdę nic złego nie zrobiła.

- Wszystko okay? – spytał zaniepokojony Jongdae, pojawiając się nagle obok dziewczyny, która drgnęła przestraszona i kiwnęła niepewnie głową. – Widzisz? Dlatego nie chciałem ci o tym wszystkim mówić.

- Nie, właśnie dobrze, że mi powiedziałeś – stwierdziła, siląc się na chociaż lekki uśmiech. – Myślałam, że będzie chodziło o coś innego. Zaskoczyłeś mnie po prostu.

- Tak? To o czym myślałaś? – Chen oparł się ramieniem o lodówkę i założył ręce na torsie, dokładnie przyglądając się niższej dziewczynie.

- Spodziewałam się bardziej problemów sercowych. Wiesz, kłótnia z dziewczyną czy zerwanie… Nie myślałam, że chodzi o twoje zdrowie, chociaż tamto omdlenie nie dawało mi spokoju – wyjaśniła, trzęsącymi się rękoma próbując nałożyć ciasto na talerzyki. Kiedy kolejny raz kawałek deseru spadł nie tam, gdzie powinien, dziewczyna warknęła pod nosem i zrezygnowana oparła dłonie na kuchennym blacie.

- Daj, pomogę ci – zaproponował Jongdae, zabierając od szatynki nóż. Gdy ich dłonie się zetknęły, oboje poczuli dziwny prąd przepływający przez całe ich ciała. Zupełnie, jakby porazili siebie prądem. Brunet szybko zabrał rękę i próbując ignorować rodzące się w jego sercu uczucie, o którym już dawno zapomniał, dokroił ciasto i wszystkie kawałki umieścił na talerzykach. – Nie mów o tym nikomu, dobrze? Nie chcę martwić chłopaków, a znając ich, zaraz zaczęliby panikować.

- W porządku, nie powiem im – powiedziała Eunji, uśmiechając się lekko do bruneta.

Ułożyła talerzyki na tacy i wyszła z kuchni, zostawiając za sobą Jongdae. Chłopak przez chwilę nie mógł dojść do siebie, wciąż wracając do momentu, w którym poczuł ten dziwny dreszcz, kiedy przypadkiem dotknął dłoni Eunji. Nie, takie rzeczy działy się tylko w filmach. Jednym gestem nie można było pobudzić uśpionego przez tyle czasu serca, które chwilami zdawało się w ogóle nie bić. Tylko jak wytłumaczyć fakt, że wystarczyła jedna sekunda, by znów zaczęło walić w piersi chłopaka jak oszalałe?

Myśli Jongdae przerwał dzwonek jego telefonu. Wyjął komórkę z kieszeni spodni i spojrzał na wyświetlacz, czując jak momentalnie nogi się pod nim uginają. Niepewnie nacisnął zieloną słuchawkę i przyłożył aparat do ucha.

- Pan Kim Jongdae? – spytała jakaś kobieta, a serce chłopaka ponownie zamarło.

- Tak, przy telefonie. O co chodzi?

- Otrzymaliśmy pana wyniki badań. Lekarz prosił, żeby zgłosił się pan do niego możliwie jak najszybciej.

- Może mi pani powiedzieć coś więcej? – poprosił łamiącym się głosem Jongdae, jednak chyba tak naprawdę wolał nie słyszeć prawdy.

- Proszę jutro przyjechać do szpitala. Lekarz panu o wszystkim powie – powiedziała kobieta i rozłączyła się, nie mając nawet pojęcia, jak tą rozmową dobiła już i tak załamanego Jongdae.

Chen przez chwilę wpatrywał się pustym wzrokiem w przestrzeń przed sobą i nagle, jakby rażony piorunem, osunął się na ziemię. Podkuliwszy nogi pod brodę, ukrył twarz w przestrzeni między udami a klatką piersiową i zaczął cicho szlochać, czując, jak cały jego świat obraca się w stertę gruzu. Nie usłyszał nawet kroków wchodzącej do kuchni Eunji, która na widok siedzącego na podłodze chłopaka, od razu do niego podbiegła i klęknęła obok.

- Chen, co się dzieje? – spytała przerażona, nie bardzo wiedząc, co zrobić.

Chciała dotknąć ramienia szlochającego bruneta, jednak w tym momencie chłopak objął ją ramionami w pasie i przytulił się do niej, ukrywając twarz w jej brzuchu. Eunji dziwiła się, że reszta domowników nie usłyszała szlochu Jongdae, jednak tak było nawet lepiej. Wiedziała, że Chen nie miałby sił na tłumaczenie tego wszystkiego, a ona chyba nie potrafiłaby wydobyć z siebie choćby słowa.

- Dzwonili ze szpitala – wyszeptał Jongdae, pociągając co chwilę nosem. Mimo że już nie płakał, to jego ciałem wciąż wstrząsały spazmy od szlochania. – Dostali moje wyniki i mam się jutro zgłosić do lekarza.

- I dlatego płaczesz? – spytała zaskoczona Eunji. Po reakcji chłopaka spodziewała się, że dostał naprawdę złe wieści, a tymczasem on po prostu podkoloryzował rzeczywistość.

- Czuję, że to mój koniec, Eunji – wyszeptał przejęty Jongdae, powoli odzyskując utraconą na chwilę świadomość. Kiedy dotarło do niego, w jak dziwnej pozycji się znajduje, szybko odsunął się od dziewczyny i popatrzył na nią szeroko otwartymi oczami. – Przepraszam, na chwilę straciłem kontrolę nad sobą.

- Zauważyłam – rzuciła rozbawiona Eunji, uśmiechając się lekko do Jongdae. – Nie powinieneś histeryzować. Wyniki na pewno wyszły dobrze, a lekarz chce tylko z tobą porozmawiać…

- Pojedziesz tam ze mną? – poprosił nieśmiało Chen, nie mając nawet odwagi spojrzeć dziewczynie w oczy.

- Oczywiście, że pojadę.