How to love? Hard to love…

VII

To, czego szukasz, znajdziesz w ostatnim z możliwych miejsc.

Dla Sehuna wyjazd z przyjaciółmi do domku letniskowego należącego do rodziców Krisa był niczym największa kara. Naprawdę nie miał na to ochoty, głównie przez to, że wciąż nie rozmawiał z Zitao, więc atmosfera pomiędzy nimi gęstniała z każdą kolejną minutą. Wszyscy tylko czekali na ten jeden impuls, kiedy w końcu tych dwóch nie wytrzyma i zaczną się kłócić. Na szczęście póki co Sehun powstrzymywał się przed powiedzeniem czegokolwiek i za każdym razem gryzł się w język, uciekając wzrokiem przed spojrzeniem Tao oraz reszty chłopaków, co wcale nie było łatwe. Na dodatek nieustannie drażniła go obecność Krisa, a fakt, że jechali właśnie do jego domku letniskowego, wcale nie poprawiał blondynowi humoru. Oczywiście mógł zostać w Seulu, wrócić do siebie i spędzić nadchodzące dni na własny sposób, ale chłopaki tak bardzo nalegali, że nie umiał im odmówić. Potem doszedł do wniosku, że w końcu musi też mieć oko na Zitao i tego całego Wu Yifana, bo z pewnością ten miał nikczemny plan na zdobycie swojego obiektu westchnień, więc Sehun tym bardziej musiał mieć go pod kontrolą.

- Masz minę, jakbyś też jechała tam za karę – stwierdził Oh, podchodząc do Eunji, która znudzonym wzrokiem przyglądała się pakującym rzeczy do samochodu chłopakom. – Wszystko w porządku?

- Jakby cię to interesowało – wymruczała pod nosem i prychnąwszy cicho, odeszła od zdziwionego taką odpowiedzią blondyna.

- Ej, o co ci chodzi? – spytał zaskoczony Sehun, łapiąc dziewczynę za rękę i odwracając ją przodem do siebie.

- Wiem, że mnie nie lubisz, więc nie udawaj miłego. Nienawidzę, jak ktoś jest obłudny w stosunku do innych osób – wyjaśniła i szarpnęła ręką, by wyrwać ją z uścisku chłopaka, jednak to nic nie dało, bo ten okazał się być o wiele silniejszy od niej.

- Czekaj… Skąd ci przyszło do głowy, że cię nie lubię? – Sehun spojrzał dziewczynie w oczy i zmarszczył pytająco czoło, wciąż nie bardzo rozumiejąc, co się pomiędzy nimi dzieje i dlaczego to właśnie z nią prowadzi tak dziwną rozmowę.

Nie spodziewał się takiego obrotu sprawy. Co prawda od kilku dni Eunji skutecznie go unikała, spędzając każdą wolną chwilę z Zitao albo Junmyeonem czy Kyungsoo, jednak wtedy nie podejrzewał, że mogłoby to być coś poważniejszego. Zresztą był tak bardzo zajęty własnymi dramatami miłosnymi, że nie zwracał uwagi na to, co dzieje się dookoła niego, więc może faktycznie przez to nie był w stanie racjonalnie spojrzeć na relacje pomiędzy nim a Eunji.

- Słyszałam, jak to mówiłeś, okay? – powiedziała dziewczyna i westchnęła głośno. – Nie patrz się tak na mnie i nie udawaj, że nie wiesz, o co chodzi. Słyszałam, jak mówiłeś chłopakom, że sprowadzę na was same kłopoty. Wielkie dzięki, Oh. Myślałam, że jesteś w porządku.

- Zaraz, ty nic nie rozumiesz – zaśmiał się Sehun, czym jeszcze bardziej rozdrażnił Eunji, dlatego od razu spoważniał i odchrząknął głośno. – Nie mówiłem wtedy o tobie, a o Yookyung.

- A co ona ma z tym wspólnego?

- Kyungsoo tamtego dnia widział, jak całowała się z jakimś kolesiem i uprzedzając twoje pytanie: nie, to nie był Lay – wyjaśnił w końcu Sehun, a Eunji momentalnie poczuła, jak robi jej się słabo. – Usłyszałaś tylko wycinek naszej rozmowy.

- Czekaj… - Eunji wzięła głęboki wdech, jeszcze raz analizując słowa blondyna. – Co ona zrobiła?! – wrzasnęła, a Oh od razu zasłonił jej usta dłonią, nie chcąc, by reszta dowiedziała się o tym, że się wygadał.

W końcu Junmyeon ostrzegał ich, że reakcja jego kuzynki może być bardzo emocjonalna, a wiadomo, że w takich chwilach robi się różne głupie rzeczy. Eunji należała do wyjątkowo impulsywnych osób i czasami wystarczył niewielki bodziec, by straciła nad sobą panowanie, o czym Suho już nieraz się przekonał i to na własnej skórze. Może Eunji wyglądała niewinnie, jednak potrafiła pokazać pazurki, kiedy zaszła taka potrzeba.

- Shh, Junmyeon zabronił ci o tym mówić, bo bał się, że zrobisz coś Yookyung – powiedział wyraźnie spanikowany Sehun, wciąż nie odsuwając dłoni od twarzy dziewczyny. Eunji zmarszczyła groźnie czoło i spojrzała na blondyna, jakby tym jednym gestem chciała go co najmniej zabić. – Puszczę, jak nie będziesz krzyczeć.

Dziewczyna niechętnie kiwnęła głową na zgodę i kiedy Sehun zabrał rękę, westchnęła głośno i obejrzała się za siebie, wbijając mordercze spojrzenie w starszego kuzyna. Nie mogła uwierzyć, że chłopaki zataili przed nią taką wiadomość. Chociaż z drugiej strony wcale nie dziwiła się Junmyeonowi, bo jako jedyny znał ją niemalże na wylot i wiedział, do czego była zdolna.

- Mam nadzieję, że powiedzieliście mu o tym – odezwała się po chwili Eunji, gdy emocje już nieco opadły, a ona trochę się uspokoiła, a przynajmniej na tyle, by nie chcieć zabić swojego kuzyna za ukrywanie prawdy.

- Właściwie to…

- Cześć kochani! – zaświergotała wesoło Yookyung, która właśnie zmierzała w ich stronę razem z Yixingiem.

- Nie powiedzieliście mu? – Eunji rzuciła się na Sehuna i uderzyła go z otwartej dłoni w tył głowy, a później jeszcze z pięści w ramię. – Co z was za przyjaciele, co?

- Właśnie dlatego na razie mu nie powiedzieliśmy. – Oh złapał dziewczynę za ręce i popatrzył jej wymownie w oczy. – Yixing się załamie, kiedy dowie się od nas o tym, że Yookyung zdradza go z innym kolesiem. Specjalnie zabraliśmy ją na ten wyjazd, żeby sama się przyznała, a mu już tego dopilnujemy.

- To lepiej się postarajcie, bo jeśli ona się nie przyzna, to ja mu o tym powiem. Macie czas do końca wyjazdu – powiedziała groźnie Eunji, dźgając palcem tors Sehuna.

- Hej, ja nie wiedziałem, że ty potrafisz być taka groźna! – zaśmiał się blondyn, podążając za szatynką do jednego z samochodów. – Masz pazur, dziewczyno!

- To jeszcze nic – stwierdziła i dla żartu wytknęła język w stronę Sehuna. Przez nieuwagę nie dostrzegła stojącego na jej drodze Jongdae i wpadła prosto na niego, odbijając się boleśnie od jego torsu. Dziewczyna jęknęła głośno, chwytając się za pulsujący od uderzenia nos, po czym spojrzała na twarz chłopaka, na której malował się szeroki uśmiech. – Co się śmiejesz? Naprawdę czasami mam wrażenie, że pod skórą masz jakąś tarczę czy coś.

- Mam tarczę zrobioną z mięśni – powiedział dumny Jongdae, nie przestając się uśmiechać.

- Ta, a potem się obudziłeś – parsknął Zitao, zarzucając rękę na ramiona niższej prawie o głowę dziewczyny. – Noona, z kim chcesz jechać? Bo ja jadę z Kyungsoo i Krisem, więc jest jeszcze wolne miejsce u nas.

- Mogę jechać z wami. Wolę nie ryzykować życiem, jadąc samochodem, który prowadzi mój kuzyn – powiedziała ściszonym głosem Eunji, nie chcąc, by Junmyeon to usłyszał.

- Słyszałem! – krzyknął zza samochodu Suho i podszedł do dziewczyny, po czym zaczął dźgać ją palcami po żebrach. – Nie wiem, dlaczego wszyscy narzekacie na moje zdolności w prowadzeniu samochodu. Co ta zazdrość robi z ludźmi – westchnął teatralnie i załamał bezradnie ręce, za co oberwał w ramię od rozbawionego Jongdae.

- Zbieramy się? – spytał Wu Yifan, pojawiając się nagle obok Tao. – Czeka nas kilka godzin jazdy, więc przydałoby już wyruszyć, żeby nie jechać przez noc – powiedział, zerkając na wyświetlacz swojego telefonu.

- Hunnie, z kim jedziesz? – Eunji spojrzała na stojącego z boku Sehuna, który do tej pory bawił się swoim telefonem, próbując za wszelką cenę odciągać myśli od Tao, co jednak marnie mu wychodziło, gdyż co chwilę zerkał na młodszego chłopaka, mając nadzieję, że napięcie pomiędzy nimi magicznie zniknie i sprawy wrócą do normy.

- Hunnie? – Oh zmarszczył pytająco czoło, przez chwilę zastanawiając się, czy dziewczyna na pewno mówiła do niego. Widząc jej szczery i niesamowicie uroczy uśmiech, od razu go odwzajemnił i skinął głową na zakochaną parkę. – Pojadę z nimi, Jongdae i Junmyeonem.

- Czyli do zobaczenia na miejscu – powiedziała Eunji, dając chłopakowi kuksańca w żebra. – I nie łam się – dodała ciszej, by tylko on mógł to usłyszeć.

- Dzięki – rzucił, uśmiechając się lekko do dziewczyny, po czym wsiadł do samochodu, zamykając za sobą drzwi.

Eunji westchnęła cicho i spojrzała na resztę towarzystwa, marszcząc pytająco czoło. Zapewne to, jak zwróciła się wcześniej do Sehuna, musiało wzbudzić niemałą sensację wśród chłopaków, bo patrzyli się na nią, jakby właśnie rozebrała się do naga i wyznała, że chce się kochać na łące pełnej kwiatów. Ignorując ich spojrzenia, wsiadła do drugiego samochodu i zaśmiała się pod nosem, kręcąc przy tym głową z niedowierzaniem. Czasami ciężko było jej uwierzyć, że ci chłopcy – prócz Sehuna i Tao oczywiście – byli od niej starsi.

- Okay, my pojedziemy pierwsi, a gdybyście po drodze się zgubili, to dzwońcie – powiedział Kyungsoo, zajmując miejsce za kierownicą samochodu, w którym siedziała już Eunji.

- Serio? Ty prowadzisz? – spytała nieco przerażona dziewczyna, zupełnie nie spodziewając się tego, że to właśnie on będzie kierowcą. Nagle pożałowała, że nie zgodziła się jechać z Junmyeonem. Przy nim czułaby się bardziej bezpieczna. – Przecież ty nawet na konsoli nie umiesz prowadzić samochodu, żeby po minucie nie walnąć w ścianę! – powiedziała spanikowana, wymachując rękoma na wszystkie strony, przez co przypadkiem uderzyła siedzącego obok Zitao dłonią w głowę.

- Ej, znów nie rób ze mnie takiego niedorajdy! – zaoponował Kyungsoo, odpalając silnik samochodu. – Poza tym nie widziałaś mnie w akcji, więc nie mów, że jestem beznadziejny.

- Ja wcale nie powiedziałam, że jesteś beznadziejny – stwierdziła Eunji, przy okazji masując głowę Tao, który lamentował cicho nad swym losem najbardziej poszkodowanego w całej gromadzie. – Ja tylko powiedziałam, że nie umiesz prowadzić samochodu i to będzie chyba cud, jeśli dojedziemy na miejsce w jednym kawałku.

- Zitao, mam do ciebie prośbę – zwrócił się do bruneta Kyungsoo, nie mogąc już dłużej wytrzymać marudzenia dziewczyny. – Ucisz ją jakoś.

- Mam ją pocałować? – parsknął Tao, patrząc z rozbawieniem na Eunji, która na tę propozycję rozdziawiła lekko usta i otworzyła szeroko oczy z przerażenia. – A może wsadzić jej skarpetkę do buzi? – Poruszał zabawnie brwiami, przez co dziewczyna automatycznie zacisnęła wargi w wąską linię i odsunęła się od bruneta na bezpieczną odległość.

- Ach, to naprawdę miło ze strony twoich rodziców, że pozwolili nam pojechać do waszego domku – stwierdził Kyungsoo, uśmiechając się do siedzącego obok na miejscu pasażera Krisa. – Przyda nam się trochę odpoczynku od Seulu.

- Tak, też tak myślę – przyznał chłopak, zerkając przez ramię na Zitao, czego ten nie zdołał dostrzec, gdyż był zbyt mocno pochłonięty podziwianiem widoków za oknem samochodu.

Nie umknęło to jednak uwadze Eunji, która już powoli traciła cierpliwość do Krisa. To nie tak, że go nie lubiła. Prawda była taka, że nie spędzała z nim dużo czasu, a kiedy zdarzało im się przebywać w jednym pomieszczeniu, to i tak zawsze im ktoś towarzyszył, więc przeważnie rozmawiała z tym drugim, a nie z Wu Yifanem. Pierwszego dnia zamieniła z nim ledwo kilka słów, a w kolejnych niewiele więcej, dlatego tak naprawdę nie umiała określić, czy lubi tego chłopaka, czy wręcz przeciwnie. Wiedziała jednak to, że jeśli Kris nie odczepi się w końcu od Tao i nie pozwoli mu być szczęśliwym u boku osoby, którą kocha, to będzie musiała wkroczyć do akcji, a wtedy może już nie być tak miło.

*

W samochodzie panowała dziwna atmosfera, a wszystko za sprawą obecnej tam Yookyung. Chłopcy naprawdę starali się z całych sił, by nie okazywać niechęci wobec tej dziewczyny, jednak to było silniejsze od nich. Junmyeon skutecznie ignorował jej pytania, co chwilę pogłaśniając radio, by ją zagłuszyć; Jongdae podziwiał widoki za oknem, zbyt mocno skupiony na swoich myślach, żeby jeszcze wysłuchiwać gdakania blondynki, a Sehun, jak to Sehun, miał wszystko w nosie i słuchając muzyki na telefonie, wymieniał smsy z Eunji.

Żałował, że nie zdecydowała się jechać z nim jednym autem, bo wtedy mógłby z nią na spokojnie porozmawiać. Cieszył się jednak, że przynajmniej na miejscu będą mieli trochę czasu na rozmowy, bo naprawdę potrzebował się komuś wygadać. Z żadnym z chłopaków nie mógł swobodnie mówić o tym, co działo się pomiędzy nim a Zitao, bo wciąż miał wrażenie, że ci go oceniają i potępiają za te uczucia. Może tak nie było, może naprawdę go wspierali, a on po prostu nie potrafił tego dostrzec, będąc zbyt przerażonym tym, co działo się w jego sercu.

- Nie wiedziałem, że Eunji i Sehun są ze sobą tak blisko – odezwał się po jakimś czasie Jongdae, który nie mógł przestać myśleć o tym, jak dziewczyna zwróciła się do blondyna.

- No cóż. – Junmyeon westchnął ciężko, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Domyślał się, że przyjaciel oczekuje od niego jakichkolwiek wyjaśnień albo chociaż marnego pocieszenia, ale co on mógł wiedzieć? Jego samego dziwił ten fakt, bo wcześniej nie zdołał dostrzec tego, że jego młodsza kuzynka zbliżyła się do Sehuna. Na szczęście nie musiał się tym przejmować, gdyż serce blondyna należało już do kogoś innego, a Eunji doskonale zdawała sobie z tego sprawę, więc nie było mowy o kolejnych dramatach miłosnych. – Może po prostu my nie dostrzegliśmy tego? – Wzruszył ramionami i uśmiechnął się lekko do szatyna. – Chyba nie jesteś zazdrosny, co? – zażartował, klepiąc chłopaka w ramię.

- Co? Ja? No co ty! – Jongdae prychnął oburzony, odwracając głowę w przeciwną stronę, by Junmyeon nie mógł dostrzec malującego się na jego twarzy zażenowania.

- Możemy się na chwilę zatrzymać? – Yookyung wsunęła głowę pomiędzy przednie siedzenia i spojrzała błagalnym wzrokiem na Junmyeona.

- Nie – mruknął Suho, nawet nie racząc chociaż zerknąć na dziewczynę. – Za dwie godziny będziemy na miejscu, więc musisz wytrzymać.

- Co? Dwie godziny? – wyjęczała blondynka i popatrzyła smutno na swojego chłopaka, wiedząc doskonale, że ten zdoła wpłynąć na swojego przyjaciela.

- Oj, kilka minut nas nie zbawi, a nam wszystkim przyda się chwila odpoczynku – stwierdził Yixing, a kiedy Suho na niego spojrzał, uśmiechnął się zachęcająco i poruszał zabawnie brwiami. – Napiszę do Krisa, żeby zatrzymali się przy najbliższej stacji.

- Niech wam będzie – westchnął Junmyeon, nie mając sił na wykłócanie się o cokolwiek.

*

- Ależ mnie plecy bolą! – wyjęczał Zitao, przeciągając się przy tym mocno. – Myślałem, że szybciej dojedziemy na miejsce – dodał, opadając nagle z sił. Spojrzał nieprzytomnym wzrokiem na chłopaków i od razu zauważył, że Eunji podchodzi do Sehuna, a później razem wchodzą do sklepu, który znajdował się na stacji benzynowej.

To nie tak, że Huang był zazdrosny o dziewczynę. Doskonale wiedział, że między nimi była jedynie przyjaźń, chociaż pewnie to słowo było o wiele za poważne na opisanie relacji tych dwojga. Po prostu zazdrościł Eunji, że w tak krótkim czasie potrafiła zdobyć zaufanie Sehuna, o które Zitao musiał walczyć przez kilka długich miesięcy. Oh nie należał do ufnych osób, a wszystko przez przykre doświadczenia z ludźmi, dlatego tym bardziej Huang dziwił się, że ten zdołał w tak szybkim czasie zaufać Eunji, którą znał zaledwie kilkanaście dni.

- Chcesz się napić? – spytał Wu Yifan, znów pojawiając się znikąd obok zamyślonego Zitao, który został brutalnie sprowadzony na ziemię. – Zrobiłem w domu taką, jak lubisz – dodał i podsunął pod nos bruneta kubek z gorącą herbatą owocową.

- Uh, dzięki – rzucił pod nosem Huang i zabrawszy od niego naczynie, ponownie wbił wzrok w Sehuna i Eunji, którzy chodzili między półkami w sklepie, co chwilę śmiejąc się z czegoś i wygłupiając.

Zitao powoli zaczynał zapominać, jak to było, kiedy razem z blondynem chodził na zakupy. Mimo że od ich ostatniego wypadu na miasto nie minęło aż tak wiele czasu, to on miał wrażenie, że było to wieki temu. Tęsknił za wspólnie spędzanym czasem z Sehunem, a zwłaszcza za nocami, które należały tylko do nich. Wtedy nie liczyło się nic więcej tylko właśnie ta chwila i cisza, w której dało się słyszeć przyspieszone bicia ich serc.

- Okay, dzieciarnia, zbieramy się! – zarządził Junmyeon, wymachując rękoma na wszystkie strony. – Gdzie Sehun i Eunji? – spytał, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu zaginionej dwójki. Kiedy nareszcie ich zobaczył, odetchnął z wyraźną ulgą i wskazał rękoma samochody. – Zapraszamy, zapraszamy.

- Kiedy dojedziemy na miejsce? – spytała zmęczona podróżą Eunji, rozmasowując dłonią obolałe ramię. Kiedy poczuła na nim obcy dotyk, przerażona obejrzała się za siebie i uśmiechnęła się lekko, widząc Jongdae, który próbował choć trochę jej pomóc, rozmasowując delikatnie ramię. – Dzięki – rzuciła nieco speszona, przez chwilę nie mogąc oderwać wzroku od twarzy chłopaka.

- Polecam się na przyszłość – powiedział i uśmiechnął się szarmancko do szatynki.

- Ja ci dam „polecam się na przyszłość”! – Junmyeon uderzył szatyna w rękę i pokazał palcem samochód. – Sio do auta! Ty też! – zwrócił się do kuzynki, która tylko parsknęła śmiechem i kręcąc głową z rozbawieniem, wsiadła do pojazdu, od razu okrywając się szczelnie kocem, gdyż przez postój w samochodzie zrobiło się nieprzyjemnie chłodno. – Teraz już nie robimy żadnych przystanków, więc widzimy się na miejscu – powiedział do reszty i wsiadł do samochodu, w którym wszyscy już na niego czekali.

*

Ostatnie dwie godziny drogi minęły niesamowicie szybko, głównie dlatego, że wszyscy prócz dwóch kierowców zasnęli zbyt mocno znużeniu jazdą samochodem, by móc w dalszym ciągu prowadzić bezsensowne rozmowy czy podziwiać widoki za oknami. Kiedy nareszcie samochody zatrzymały się przed niewielkim domkiem letniskowym, Kyungsoo i Junmyeon zaczęli budzić pozostałych pasażerów i sami wysiedli z pojazdów, chcąc jak najszybciej rozprostować kości.

- Ile tutaj jest pokoi? – spytał w końcu Suho, rozglądając się dookoła siebie. Przez panujące wokoło ciemności nie mógł dostrzec szczegółów otoczenia, jednak nawet nie miałby siły na zachwycanie się okolicą, która z pewnością była piękna.

- Trzy: sypialnia rodziców, moja oraz pokój gościnny – odpowiedział Wu Yifan, pomagając Zitao wyjmować torby z bagażnika. – Ktoś jeszcze może spać w salonie. Kanapa może nie jest zbytnio wygodna, ale da się przeżyć.

- Czyli jak się dzielimy? – Zmęczony drogą Sehun położył głowę na ramieniu Eunji i przymknął powieki, wsłuchując się przez chwilę w szum morza, co dało mu do myślenia, że plaża znajdowała się niedaleko domu, a to był ogromny plus. – Mogę być w pokoju z Eunji.

- Chyba śnisz, jeśli pozwolę ci być w jednym pokoju z Eunji – prychnął Junmyeon, zabierając od Krisa torbę kuzynki. – Na razie będzie ze mną w pokoju, a jutro pomyślimy, jak się dzielimy. Teraz chodźmy spać – zarządził, idąc w stronę wejścia do domu.

- No cóż, na razie będziemy musieli obejść się smakiem – westchnęła teatralnie Eunji, patrząc smutno no blondyna, który kiwnął niemrawo głową i pociągnął nosem, udając, że płacze. – Będę tęsknić.

- Eunji! – upomniał ją Suho, kręcąc głową z niedowierzaniem.

Dziewczyna zaśmiała się pod nosem i szybko dołączyła do kuzyna, by pomóc mu z bagażami. Była niesamowicie zmęczona, a przecież udało jej się zdrzemnąć podczas podróży, dlatego nawet nie potrafiła wyobrazić sobie, jak źle musi się czuć Junmyeon czy Kyungsoo, którzy przez cały czas prowadzili samochody.

- Czy pomiędzy tobą a Sehunem coś jest? – spytał zaciekawiony Suho, wchodząc do pokoju, który wcześniej przydzielił im Wu Yifan.

- Czy naprawdę dziewczyna nie może przyjaźnić się z chłopakiem? – Eunji zmarszczyła pytająco czoło i pokręciła głową, opadając przy tym na miękkie łóżko. – Po prostu się zakolegowaliśmy. Sehun to naprawdę fajny chłopak i boli mnie to, że tak przeżywa tą sytuację z Zitao. Chciałabym im jakoś pomóc.

- Aw, moja kochana kuzyneczka – zacmokał rozczulony Junmyeon, szczypiąc policzki dziewczyny. – Niestety im nie da się pomóc. Muszą sami przez to przejść, ale nie martw się: na pewno sobie poradzą. Po prostu musi do nich wreszcie dotrzeć to, że są na siebie skazani.

- A Kris?

- Nim bym się nie przejmował – stwierdził Suho, wzruszając ramionami. – Mimo wszystko jest niegroźny, a ta jego miłość do Zitao to pewnie tylko chwilowe zauroczenie. Niedługo się ogarnie i sprawy wrócą do normy. Poza tym… Nie masz wrażenia, że dzięki niemu do Sehuna i Tao wreszcie dotarło, że naprawdę im na sobie zależy?

- Um… Tak myślisz? Bo jak na razie widzę tylko to, że wszystko między nimi psuje.

- Aj, Eunji – chłopak spojrzał z politowaniem na kuzynkę i uśmiechnął się do niej pobłażliwie – jak ty się jeszcze wiele o nas musisz nauczyć.

- W to nie wątpię, ale na dzisiaj odpuszczam sobie wszelkie nauki i idę spać – postanowiła dziewczyna i przykryła się kołdrą po sam czubek nosa, nawet nie mając siły przebrać się w piżamę. – Dobranoc.

- Dobranoc – rzucił rozbawiony Junmyeon, po czym zgasił w pokoju światło i poszedł do łazienki, by chociaż trochę ogarnąć się po podróży.