How to love? Hard to love…

X

Jeżeli coś może się nie udać – nie uda się na pewno.

Wciąż ciężko było im uwierzyć, że sprawy potoczyły się właśnie takim torem. Jeszcze kilkanaście godzin wcześniej nie przypuszczali, że podczas niewinnego spaceru wypowiedzą na głos tych kilka słów, które zresztą krążyły po ich głowach już od pewnego czasu. Eunji nadal nie wierzyła, że to stało się naprawdę i wciąż miewała wrażenie, że to tylko sen, z którego z pewnością nigdy nie chciałaby się budzić. I chociaż jeszcze nikt nie wiedział, że pomiędzy nią a Jongdae cokolwiek się zmieniło, to była pewna, że Sehun i Zitao domyślają się, że ich niecny plan zadziałał. Na razie jednak postanowiła z Chenem nikomu o tym nie mówić, bojąc się, że przez to czar pryśnie, a ona niespodziewanie wybudzi się z pięknego snu, zderzając się z brutalną rzeczywistością. Poza tym, nie wiedzieć dlaczego, bała się reakcji Junmyeona. On zawsze traktował Eunji jak młodszą siostrę i niesamowicie się o nią troszczył, dlatego dziewczyna nie miała pojęcia, jak ten zareaguje na wieść, że łączy ją coś z jego przyjacielem. Do tego dochodziła także różnica wieku pomiędzy nią a Jongdae, a to z pewnością nie działało na ich korzyść.

Eunji drgnęła przestraszona, kiedy jej ramiona zostały zakryte ciepłym kocem. Dziewczyna zadarła głowę i spojrzała na siadającego obok niej na schodkach tarasu Jongdae. Uśmiechnęła się do chłopaka, mocniej opatulając kocem. Dopiero wtedy dotarło do niej, że siedziała w samej piżamie, której koszulka miała krótki rękawek. Czując przyjemne ciepło bijące od wełnianego nakrycia, westchnęła cicho i odwróciła wzrok w stronę rozciągającego się przed nimi lasu, który oddzielał posiadłość rodziny Wu Yifana od plaży.

- O czym tyle myślisz? – spytał w końcu Jongdae, zerkając kątem oka na siedzącą obok dziewczynę. – Jest dopiero siódma. Powinnaś jeszcze leżeć w łóżku i spać.

- Wiem, ale nie mogłam jakoś spać tej nocy – powiedziała, uśmiechając się mimowolnie na samą myśl o poprzednim wieczorze. – Poza tym to nasz przedostatni dzień tutaj i szkoda marnować go na wylegiwanie się w łóżku.

- Powiedz to reszcie – zaśmiał się szatyn, nerwowo bawiąc się palcami. – Obawiam się jednak, że z dzisiejszego wypadu na plażę będą nici, bo ma padać. Zresztą nie zapowiada się na to, by miało być ładnie – dodał, spoglądając na mocno zachmurzone niebo. – Czemu nie mogłaś spać?

- Za dużo myśli krążyło mi po głowie i w ogóle jakoś tak… - westchnęła, spoglądając na profil Jongdae. Dokładnie mu się przyjrzała, mimowolnie uśmiechając się pod nosem. Wciąż nie mogła uwierzyć, że poprzedniego wieczoru to wszystko sobie powiedzieli. – Ty też wcześniej wstałeś. Idziesz biegać?

- Nie, wolę jeszcze odpuścić, bo wciąż nie czuję się na siłach, by wrócić do ćwiczeń – odpowiedział, poprawiając nerwowo rozczochrane po nocy włosy. – Po prostu obudziłem się wcześniej, bo też miałem problemy ze snem. Miałem pójść na plażę, ale zobaczyłem, że siedzisz tutaj sama i postanowiłem dołączyć. Eunji…

- Jongdae …

Spojrzeli na siebie równocześnie i roześmiali się cicho, nie chcąc obudzić reszty domowników, co raczej graniczyłoby z cudem, gdyż chłopcy byli wyjątkowymi śpiochami i ciężko było ich wyciągnąć z łóżek.

- Mów pierwszy – rzuciła szybko Eunji, nie chcąc jako pierwsza chwalić się swoimi przemyśleniami.

- Ech… - Jongdae westchnął cicho i uciekł wzrokiem w przeciwną stronę, jakby próbując zebrać rozbiegane myśli w jakąś logiczną całość. – Myślałem całą noc o tym, co wczoraj się stało. Wiesz… - Zerknął na Eunji, która kiwnęła głową i uśmiechnęła się pod nosem. – Wciąż mam wrażenie, że się wygłupiłem, a ty powiedziałaś to tylko dlatego, żeby nie zrobiło mi się przykro.

- Mówiłam ci już, że nie mam zwyczaju litować się nad kimkolwiek – przypomniała Eunji, wzruszając beztrosko ramionami. – I nie sądzę, żebyś się wygłupił.

- To dlaczego mam wrażenie, że teraz nie umiemy ze sobą normalnie rozmawiać?

- Aigoo – jęknęła Eunji, przekrzywiając lekko głowę i patrząc z politowaniem na chłopaka. Sama odnosiła takie wrażenie, ale może to było normalne? W końcu kilkanaście godzin wcześniej wyznali sobie, że coś do siebie czują, więc dziwna atmosfera pomiędzy nimi naprawdę wydawała się być naturalnym odruchem. – Żałujesz, prawda? – spytała w końcu, gdyż zachowanie Jongdae powoli zaczynało ją denerwować.

- Co? Nie! – odpowiedział szybko, potrząsając gwałtownie głową. – Dlaczego uważasz, że mógłbym tego żałować?

- Nie wiem, odniosłam takie wrażenie – wyszeptała nieco speszona, spuszczając wzrok na swoje dłonie. Czując na sobie spojrzenie Jongdae, zerknęła na niego niepewnie i lekko się uśmiechnęła. – Dla mnie to też jest nowa sytuacja, dlatego nie dziwi mnie to, że tak śmiesznie nam się teraz ze sobą rozmawia.

- To chyba normalne, co nie? – stwierdził chłopak, odwzajemniając uśmiech, co od razu rozwiało wszelkie wątpliwości, jakie tworzyły się w głowie i sercu dziewczyny po powrocie z wczorajszego spaceru.

Eunji kiwnęła głową na zgodę i widząc pokrywającą ramiona szatyna gęsią skórkę, narzuciła na jego plecy część koca i przysunęła się jeszcze bliżej chłopaka, by było im cieplej.

- To jak to z nami teraz jest? – spytał po chwili Jongdae, nieśmiało spoglądając na zarumienioną twarz dziewczyny. Kiedy Eunji uniosła na niego oczy, w których tańczyły iskierki szczęścia i podekscytowania, zagryzł dolną wargę, nie mogąc przez dłuższą chwilę oderwać wzroku od twarzy szatynki. – Jesteśmy parą?

- A chcesz?

- A ty? – zapytał od razu, śmiejąc się uroczo do Eunji, która w odpowiedzi pokiwała głową i nieśmiało przesunęła dłonią po przedramieniu Jongdae, ostatecznie splatając ich palce w delikatnym uścisku. – Ale może na razie nie mówmy o tym chłopakom, a zwłaszcza Junmyeonowi, dobrze?

- O tak! Zdecydowanie się zgadzam – parsknęła Eunji, momentalnie wyobrażając sobie reakcję kuzyna na wieść o tym, że została dziewczyną Jongdae. – Idziemy do środka? Robi się coraz zimniej, a może w telewizji coś poleci.

- Jasne, chodźmy – zgodził się, podnosząc się z drewnianego podestu. Pomógł Eunji wstać i opatuliwszy ją szczelniej kocem, dał jej pstryczka w nos i uśmiechnął się rozbrajająco, kiedy dziewczyna zrobiła naburmuszoną minę. – Słodko wyglądasz, kiedy się złościsz.

- Och, czyli jesteśmy już na etapie prawienia sobie komplementów? – zaśmiała się szatynka, wchodząc do ciepłego salonu. Mimo to nie zamierzała na razie zdejmować koca, gdyż siedzenie na werandzie mocno wyziębiło jej organizm i wciąż czuła na całym ciele nieprzyjemną gęsią skórkę. Rozbawiona spojrzała na Jongdae, który właśnie włączał telewizor i usiadła na kanapie, podkurczając nogi pod brodę.

- Wcześniej też prawiłem ci komplementy – zauważył dotknięty tymi słowami chłopak, zajmując miejsce obok dziewczyny. Jego dziewczyny. – Jeśli chcesz, to mogę przestać.

- Nie mam nic przeciwko temu – powiedziała Eunji, uśmiechając się promiennie. Przysunęła się bardziej do Jongdae i oddała mu kawałek nakrycia, zdając sobie sprawę z tego, że też musiał zmarznąć na dworze. – Szkoda, że pogoda się popsuła. Miałam nadzieję, że pójdziemy dzisiaj na plażę.

- Myślałem, że nie lubisz upałów. – Jongdae spojrzał uważnie na szatynkę, nie mogąc powstrzymać wpełzającego na usta uśmiechu.

Nie mógł uwierzyć, że od tej chwili może nazywać Eunji swoją dziewczyną. To było takie nieprawdopodobne i jednocześnie cudownie ekscytujące, że miał ochotę skakać z radości. Nareszcie wszystko zaczynało się układać, a on czuł, że oboje są we właściwym miejscu i czasie. To był początek czegoś nowego i Jongdae po raz pierwszy od bardzo dawna zaczął wierzyć w to, że może odciąć przeszłość bardzo grubą kreską.

- Bo nie lubię – rzuciła Eunji, wzruszając ramionami. – Co nie znaczy, że mogłoby być chociaż trochę cieplej, żebyśmy mogli pójść na plażę. Ale dzięki temu będziecie mieli okazję porozmawiać z Yookyung – dodała i uśmiechnęła się ironicznie do chłopaka.

- Mnie w to nie mieszaj. Sehun z pewnością chętnie się tym zajmie.

- Właśnie, wczoraj byłam świadkiem bardzo ciekawej sceny. – Eunji odwróciła się przodem do Jongdae i poprawiła mu rozczochrane kosmyki włosów, które wciąż znajdowały się w wielkim nieładzie. – Mianowicie widziałam, jak Yookyung niemalże pożera wzrokiem półnagiego Sehuna. Akurat szedł z łazienki…

- Czekaj, przebywałaś w jednym pomieszczeniu z półnagim Sehunem? – przerwał jej natychmiast Jongdae, robiąc przy tym taką minę, jakby miał od razu ochotę zabić blondyna.

- Oppa! – rozbawiona Eunji klepnęła chłopaka w ramię i pokręciła głową z rozbawieniem. Chen zaśmiał się pod nosem i wzruszył kilka razy ramionami, robiąc przy tym słodką minkę. – Awh, jaki ty jesteś uroczy!

- Ej…

- Ach, zapomniałam. Chłopakom nie mówi się, że są uroczy, bo to uwłacza ich ego – zauważyła, potakując głową na potwierdzenie swoich słów. Widząc minę szatyna, znów zaczęła się śmiać, o mało co nie spadając z kanapy. Na szczęście Jongdae złapał ją za rękę i posadził ponownie na sofie. – Chyba awansuję cię na mojego osobistego ochroniarza, bo ciągle ratujesz mnie z opresji.

- No cóż, najwidoczniej taka już jest moja rola – stwierdził i uśmiechnął się do dziewczyny. – A co do Yookyung, to odkąd pamiętam podoba jej się Sehun, więc wcale mnie nie dziwi to, że tak reaguje, gdy nie ma na sobie koszulki. Kiedyś przez nią Sehun i Yixing o mało co się nie pobili. Nie rozmawiali ze sobą przez dobre trzy miesiące.

- Naprawdę? – Eunji otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia, nie dowierzając w to, co usłyszała. – Myślałam, że stanowicie taką idealną paczkę przyjaciół.

- Pozory mylą, prawda? – Jongdae uśmiechnął się niemrawo i spojrzał przez ramię na uchylone drzwi salonu, gdyż miał wrażenie, że ktoś za nimi stoi. Nie dostrzegłszy nikogo, przeniósł wzrok na swoją dziewczynę i oparł głowę na oparciu kanapy. – Dużo razem przeszliśmy, jednak nie wszystkie błędy da się w pełni wybaczyć.

*

Sehun popchnął śmiejącego się Zitao na łóżko i przewrócił teatralnie oczami, widząc idiotyczne zachowanie chłopaka. Przez jego nadpobudliwość prawie zostali przyłapani przez Jongdae, jednak na szczęście Oh wykazał się szybkim refleksem i tylko dzięki niemu uniknęli konfrontacji z przyjacielem.

- Uspokój się, głupku – powiedział Sehun, uderzając bruneta w tyłek. – Przez ciebie prawie nas przyłapali!

- Daj spokój – wydyszał zmęczony śmiechem Huang, siadając z ledwością na łóżku. Wierzchem dłoni starł z kącików oczu niewielkie łezki i popatrzył na blondyna, który wyraźnie się nad czymś zastanawiał. – O czym myślisz?

- Musimy dzisiaj załatwić sprawę z Yookyung – stwierdził Oh i westchnął ciężko, opadając bezwładnie na materac. – Nie dopuszczę do tego, by kolejny raz zraniła Yixinga.

Zitao kiwnął głową na zgodę i położył się w poprzek łóżka, kładąc głowę na brzuchu swojego chłopaka. Wciąż ciężko było mu się przyzwyczaić do tego, że Sehun był jego chłopakiem. To było takie cudowne, że aż nierealne i Tao tylko czekał, aż obudzi się ze snu i sprawy wrócą do normy.

- Ładna z nich para, prawda? – odezwał się po dłuższej chwili Oh, jedną rękę podkładając pod głowę, a drugą kładąc na włosach bruneta. Wplótł palce w ciemne kosmyki i zaczął je powoli i delikatnie przeczesywać.

- Mhm, ale i tak nie dorastają nam do pięt – stwierdził rozbawiony Tao, za co oberwał po głowie od Sehuna. – Tak tylko mówię… Idziemy im poprzeszkadzać? Niech nie mają się za dobrze – powiedział, podnosząc się z łóżka.

Oh zaśmiał się pod nosem, jednak ostatecznie zgodził się na to i razem wyszli z pokoju, od razu kierując się do salonu, gdzie Eunji i Jongdae oglądali jakąś kreskówkę. Tao jakby nigdy nic usiadł pomiędzy nimi, udając, że nic nie wie o ich związku i uśmiechnął się promiennie do Jongdae, który zabijał go właśnie wzrokiem.

*

Po obiedzie, który Eunji przygotowała wraz z Jongdae, Junmyeon oraz Kris postanowili zabrać Yixinga na zakupy do pobliskiego marketu, tłumacząc, że mają za mało jedzenia w lodówce, a przecież chcieli wyprawić porządną kolację z okazji powrotu do domu. Co prawda przed nimi był jeszcze jeden pełny dzień pobytu nad morzem, o czym Yixing najwyraźniej zapomniał albo przez zakochanie całkowicie stracił poczucie czasu, bo zgodził się pojechać na zakupy, tym samym zostawiając Yookyung w domu z resztą przyjaciół.

- Okay, czas zacząć działać, bo chłopaki z pewnością nie będą długo robić zakupów – powiedział Zitao, patrząc kolejno na siedzących w pokoju chłopaków.

Jongdae zabrał Eunji na spacer, żeby dziewczyna w akcie desperacji nie rzuciła się na Yookyung i nie zrobiła jej krzywdy. Co prawda wszyscy mieli ochotę wyrwać jej tlenione kudły z głowy, jednak powstrzymywali się, co robili tylko i wyłącznie ze względu na Yixinga.

Słysząc czyjeś kroki, cała trójka obejrzała się za siebie i zawiesiła wzrok na blondynce, która paradowała po domu w krótkich spodenkach i mocno wydekoltowanej bluzce ledwo sięgającej do pępka. Może mogliby to zrozumieć, gdyby nie fakt, że tego dnia pogoda była naprawdę paskudna i wszyscy nawet po domu chodzili w długich spodniach i ciepłych bluzach dresowych. Najwidoczniej dla Yookyung ważniejszy był wygląd aniżeli zdrowie.

- Musimy pogadać – powiedział Sehun, podnosząc się z kanapy, kiedy dziewczyna wracała z kuchni z kubkiem jakiegoś napoju. – Siadaj – rozkazał, wskazując stojący naprzeciwko sofy fotel.

- A może milszym tonem, co? Z tego, co pamiętam, to jesteś ode mnie młodszy – zauważyła, patrząc z pogardą na blondyna, który na te słowa prychnął głośno i wywracając teatralnie oczami, zajął swoje poprzednie miejsce obok Tao. – Trochę więcej pokory.

- Trochę więcej rozumu – odgryzł się poirytowany Kyungsoo, zwracając na siebie uwagę dziewczyny. – Szkoda, że Lay nie widzi, jaka jesteś naprawdę.

- A niby jaka jestem naprawdę, hm? – Yookyung założyła ręce na biuście i posłała chłopakom zarozumiałe spojrzenie, ściągając przy tym usta w słodki dzióbek, co odjęło jej dodatkowych kilka punktów IQ. – Prawda jest taka, że zazdrościcie swojemu kumplowi takiej dziewczyny, jak ja!

- Ha! No trzymajcie mnie, bo nie wytrzymam! – parsknął Zitao, wciąż nie dowierzając w to, co usłyszał. – Czy ty w ogóle myślisz, kiedy coś mówisz? Słyszysz siebie czy może szumi ci w uszach?

- Nie obrażaj mnie! – uniosła się, zaciskając dłonie w pięści. Poderwała się z fotela i podeszła do Tao, który, niewzruszony jej wybuchem złości, siedział w bezruchu i znudzonym wzrokiem patrzył na czerwoną ze złości blondynkę. – Wy też nie jesteście lepsi. Zakłamani durnie! – dodała zdenerwowana i tupnąwszy nogą, ruszyła w stronę wyjścia z salonu.

- Ale to nie my zdradzamy Yixinga z każdym napotkanym kolesiem – powiedział Kyungsoo, śledząc wzrokiem Yookyung, która na te słowa zatrzymała się w progu pokoju i niepewnie obejrzała się za siebie, wbijając spojrzenie w chłopaka. – Nie rób takiej miny, jakbyś nie wiedziała, o co chodzi. Widziałem ciebie i tego kolesia w przychodni dermatologicznej – wyjaśnił i zerknął kątem oka na wstającego z kanapy Sehuna.

- Są dwa wyjścia: albo sama się przyznasz, albo my mu o tym powiemy – wysyczał Oh, zatrzymując się na kilka centymetrów przed dziewczyną, która otworzyła szeroko oczy z przerażenia i oparła się plecami o ścianę.

- Chyba sobie żartujesz – parsknęła Yookyung, nagle odzyskując pewność siebie. Wiedziała doskonale, jak tej bandzie niedojrzałych dzieciaków zależało na Yixingu, dlatego w ogóle nie bała się, że o czymkolwiek mu powiedzą. To by wiązało się ze zranieniem go, a tego na pewno nie chcieli. – O niczym mu nie będę mówić. Poza tym nie macie żadnych dowodów na to, że go zdradziłam. Wątpię, żeby uwierzył wam na słowo, zwłaszcza tobie Sehunnie – dodała, zakładając dumnie ręce na piersiach. – Już nie pamiętasz tego, jak się o mnie kłóciliście?

- To ty zrobiłaś mu pranie mózgu – wymruczał poirytowany Oh, z ledwością powstrzymując się przed uderzeniem tej dziewczyny. – Lay tak bardzo cię kocha, że wierzy w każde twoje słowo.

- Cóż, trzeba umieć się ustawić, prawda? – Yookyung uśmiechnęła się sztucznie i już miała odejść, gdy Sehun nagle złapał ją mocno za przedramię i odwróciwszy przodem do siebie, przycisnął dziewczynę plecami do ściany, sprawiając jej tym niemały ból. – Puść mnie! O wszystkim powiem Yixingowi!

- Masz szczęście, że nie biję dziewczyn – wysyczał Sehun prosto w twarz blondynki, na której znów pojawił się ten szyderczy uśmieszek.

- Ty może nie, ale ja chętnie obiję jej tę zoperowaną buźkę – powiedziała Eunji, podchodząc do nich.

Zdezorientowany Sehun spojrzał na przyjaciółkę, a później na Jongdae, który jedynie uniósł ręce w geście kapitulacji i czmychnął do salonu, nie chcąc przeszkadzać swojej dziewczynie w wymierzaniu sprawiedliwości.

- Jesteś zdzirą, wiesz? – Eunji odepchnęła na bok Sehuna i stanęła przed Yookyung, która była wyższa od niej o kilka centymetrów, przez co musiała zadrzeć nieco głowę, by spojrzeć jej w oczy. – Jak możesz robić to Yixingowi, co?

- Hamuj się, gówniaro – syknęła oburzona jej słowami blondynka i popchnęła Eunji, której z ledwością udało się zachować równowagę i nie upaść na ziemię. – Widać, że jesteś kuzynką Junmyeona. Tak samo bezczelna, dziecinna i naiwna – powiedziała, patrząc z wyższością na młodszą dziewczynę, która gestem ręki nakazała chłopakom nie wtrącać się do rozmowy, a może raczej ostrej wymiany zdań. – Życie jest brutalne, dziecinko, i niedługo się o tym przekonasz. – Yookyung odrzuciła teatralnie włosy i ruszyła w stronę schodów, jednak zatrzymała się na pierwszym stopniu i obejrzała się za siebie, wbijając jadowite spojrzenie w Eunji. – Tylko następnym razem znajdź skuteczniejszy sposób na zatrzymanie przy sobie chłopaka, bo jak tak dalej pójdzie, to nawet taki świętoszek jak Jongdae zacznie cię zdradzać – dodała, czym tak bardzo wyprowadziła Eunji z równowagi, że nim zdążyła zrobić choćby krok, została przez nią powalona na ziemię.

Szatynka wpadła w pewien rodzaj amoku wywołany ogarniającą ją złością, przez co nie panowała już nad sobą. Wpatrując się załzawionymi oczami w leżącą na podłodze Yookyung, zaczęła szarpać ją za włosy i gdyby nie interwencja chłopaków, pewnie wszystkie by jej wyrwała. Jongdae złapał swoją dziewczynę w pasie i odciągnął od przerażonej blondynki, która dopiero po kilku chwilach doszła do siebie po tym ataku i poderwała się z podłogi.

- Puść mnie! – krzyknęła Eunji, szarpiąc się w ramionach Jongdae, który na szczęście był od niej o wiele silniejszy i nawet na chwilę nie zwolnił uścisku wokół szatynki. – Niech Lay wreszcie się dowie, jak podła jesteś! Ktoś taki jak ty nie ma prawa być szczęśliwym! – mówiła łamiącym się głosem, powoli opadając z sił.

- O czym ty mówisz? – spytał zaskoczony Yixing, zatrzymując się w progu frontowych drzwi. Szeroko otwartymi oczami spojrzał kolejno na przyjaciół, zatrzymując ostatecznie wzrok na swojej dziewczynie, która również nie kryła zdziwienia jego nagłym pojawieniem się w domu. – Yookyung, o czym ona mówi? – wyszeptał drżącym głosem, z wrażenia upuszczając torby z zakupami.

- Oppa! – jęknęła żałośnie blondynka, podbiegając do Yixinga. Teatralnie pociągnęła nosem i przylgnęła całym ciałem do chłopaka, szukając u niego jakiegokolwiek wsparcia. – Nie słuchaj ich! Oni wszyscy zawsze byli przeciwko nam!

- Jak możesz ty podła… - Eunji wyrwała się z uścisku Jongdae i podeszła do blondynki, po czym wymierzyła jej siarczysty policzek, wprawiając wszystkich obecnych w osłupienie. Czując w pasie silne ramiona, pisnęła głośno i zaczęła znów się szarpać, jednak tym razem Jongdae okazał się być nieugięty i jeszcze bardziej wzmocnił uścisk wokół talii dziewczyny, unosząc ją przy tym nad ziemią. – Lay, ona cię zdradza! – wykrzyczała w końcu zdesperowana Eunji i nagle w pomieszczeniu zapanowała idealna cisza.

- To… To prawda? – Yixing odsunął od siebie łkającą cicho blondynkę, a później spojrzał na przyjaciół, którzy nie byli w ogóle zdziwieni tą wiadomością. – Wiedzieliście o tym? – Widząc ich niepewne miny oraz zbolałe spojrzenia, chłopak zagryzł wargi w wąską linię i pokręcił głową z niedowierzaniem. – Myślałem, że jesteśmy przyjaciółmi – wyszeptał łamiącym się głosem i omijając wszystkich, ruszył ku schodom, by jak najszybciej znaleźć się w pokoju.

- Oppa… - Yookyung na siłę próbowała zatrzymać chłopaka, jednak ten wyszarpnął rękę z jej uścisku i obdarzywszy ją najsmutniejszym spojrzeniem, wyszedł na piętro i zniknął po chwili za zamykającymi się drzwiami jednego z pokoi. – Nienawidzę was – syknęła rozgoryczona blondynka, podchodząc do Eunji, którą w dalszym ciągu trzymał Jongdae.

- Nawzajem – mruknęła szatynka i wykorzystując fakt, że szatyn wciąż unosił ją nad ziemią, kopnęła Yookyung w piszczel, tym samym sprawiając, że ta pod wpływem niespodziewanego ataku upadła na ziemię i jeszcze bardziej się rozpłakała. – Twoje łzy są równie fałszywe, co ty.

- Eunji, skończ już – powiedział Junmyeon, który dopiero po chwili otrząsnął się z tego szoku i spojrzał wymownie na kuzynkę. – Powiedziałem, żebyś skończyła! – dodał podniesionym głosem, gdy zobaczył, że Eunji otwiera usta, by dorzucić jeszcze kilka słów. – Miałeś zabrać ją z domu – zwrócił się do Jongdae i spojrzał na niego spod przymrużonych powiek.

- Może to moja wina, co? – Chen w końcu puścił Eunji, jednak dla pewności złapał ją za przedramię, by w akcie zemsty nie rzuciła się ponownie na Yookyung, która, korzystając z ich chwili nieuwagi, szybko pozbierała się z podłogi i uciekła do łazienki. – Jak jesteś taki mądry, to trzeba było samemu ją pilnować! Nie jestem jej cholerną niańką! – dodał wyraźnie wyprowadzony z równowagi i ignorując zdziwione spojrzenie Eunji, wyszedł z domu przez balkonowe drzwi.

- I bardzo dobrze! – krzyknął za nim Junmyeon, podchodząc do kuzynki, która w dalszym ciągu nie mogła wyjść z szoku po tym, co powiedział wcześniej Jongdae. Jeszcze rano obiecywał jej, że zawsze będzie się nią opiekował, a teraz stwierdził, że nie jest żadną niańką. – Nigdy bym nie chciał, żebyś zajmował się Eunji! – dodał Suho, widząc stojącego na tarasie szatyna.

Słysząc słowa kuzyna, a przede wszystkim widząc brak jakiekolwiek reakcji ze strony Jongdae, Eunji wyswobodziła się z uścisku Suho i ze łzami w oczach pobiegła do swojego tymczasowego pokoju, pragnąc jedynie tego, by ten dzień jak najszybciej się skończył. Nic nie poszło zgodnie z planem, a wszystko właśnie przez nią, bo jak zwykle chciała pomóc, a zamiast tego jeszcze bardziej pokomplikowała sprawy.

*

Nie wierzę, że jeszcze dwa rozdziały i koniec tego opowiadania… Przeraża mnie to, bo kompletnie nie mogę zebrać się do pisania nowej historii. Nawet z oneshotami mam ostatnio problem, a zaplanowałam parę na kwiecień i maj. Może mnie niedługo odblokuje i coś napiszę. Jak nie, to będę miała wielki problem…

A tak z innej beczki, to czytałby ktoś opowiadanie niezwiązane z Koreańczykami i ogólnie z Azją? (automatycznie nie byłoby związane z yaoi). Ostatnio pomyślałam, że przydałaby mi się jakaś odmiana, ale w sumie nie wiem, czy ktokolwiek potem by czytał, a pisanie tylko dla siebie jakoś nie ma dla mnie sensu…

No, to tyle. Wybaczcie, że u Was też tak kiepsko komentuję i z wielkim poślizgiem, ale ostatnio nie mam na nic sił…