How to love? Hard to love…

XI

Jeśli nie masz nic do stracenia, odpręż się.

Atmosfera w domu była wyjątkowo napięta. Mało kto normalnie ze sobą rozmawiał, a jeśli już dochodziło do jakiejkolwiek wymiany zdań, dotyczyło to głównie przygotowywania posiłków i ustalania czasu wyjazdu do Seulu. Tak naprawdę nikt nie chciał dłużej siedzieć w domu rodziny Wu Yifana, ale jednocześnie nikt nie miał także ochoty na powrót do stolicy. Wiedzieli, że wtedy każdy rozejdzie się w swoją stronę i resztę wakacji spędzą osobno. W domu Krisa nie mieli innego wyjścia, jak trzymać się w miarę razem, chociaż ciężko było nazwać siedzenie w innych pomieszczeniach wspólnie spędzanym czasem.

Yixing odwrócił się na drugi bok i westchnął ciężko, widząc puste miejsce obok siebie. Czując przeraźliwy ból głowy, który promieniował na całe ciało, zasłonił oczy przedramieniem i zagryzł wargi w wąską linię. Nie mógł w to wszystko uwierzyć. Wciąż miał nadzieję, że to tylko koszmar, z którego niedługo przyjdzie mu się obudzić i wszystko wróci do normy. Tylko co było tą normą? Brak świadomości, że dziewczyna zdradzała go za jego plecami, a każde jej słowo, obietnica i wyznanie miłości były kłamstwami? Mimo że Yixing wciąż nie potrafił pogodzić się z brutalną rzeczywistością i co chwilę odrzucał od siebie prawdę, to podświadomie odczuwał dziwną ulgę. Nie umiał jednak zrozumieć tego, dlaczego jego przyjaciele go oszukiwali i wcześniej nie wydali Yookyung. Może traktowali to jako swojego rodzaju rozrywkę? Mieli z niego na pewno niezły uwab, kiedy był tak ślepo zapatrzony w swoją dziewczynę i wierzył w jej niewinność oraz to, że po ich ostatnim rozstaniu cokolwiek w sobie zmieniła.

- Możemy porozmawiać? – spytała nieśmiało Yookyung, wchodząc do pokoju Yixinga. Zawiesiła wzrok na leżącym na łóżku chłopaku i pociągnęła teatralnie nosem, nie przestając ani na chwilę zgrywać wielkiej ofiary całego tego zamieszania. – Oppa… porozmawiaj ze mną i daj mi to wszystko wyjaśnić.

- A co ty chcesz jeszcze wyjaśniać? – Yixing poderwał się z łóżka i spojrzał morderczym wzrokiem na stojącą w progu pokoju blondynkę, która wpatrywała się w niego załzawionymi oczami, sprawiając tym samym, że jego serce ponownie zaczęło topnieć. Zaraz jednak chłopak spoliczkował się w myślach i sprowadził na ziemię. Nie, nie mógł kolejny raz ulec tej dziewczynie. Przecież ona nigdy się nie zmieni. Jakiż on był naiwny, myśląc, że wróciła do niego, bo żałowała swoich błędów i po kilku miesiącach rozłąki zrozumiała, że to właśnie on jest dla niej tym jedynym. – Tu nie ma czego wyjaśniać! Zdradzałaś mnie przez cały czas! Robiłaś to wtedy, robisz teraz i to się nigdy nie zmieni! – wykrzyczał łamiącym się głosem i głośno odchrząknął, chcąc pozbyć się dziwnej chrypki.

- Wiem, że cię zawiodłam, ale każdy zasługuje na drugą szansę – powiedziała, podchodząc do Yixinga.

Kiedy chciała dotknąć jego policzka, chłopak złapał Yookyung za rękę i odepchnął ją od siebie, wpatrując się pozbawionym emocji wzrokiem w twarz dziewczyny.

- Nie, dostałaś już zbyt wiele szans. Może jeszcze kilka tygodni temu wierzyłem, że się zmieniłaś i naprawdę żałowałaś tych wcześniejszych zdrad, ale wiesz co? – Lay zmrużył oczy, wpatrując się w Yookyung, która pierwszy raz poczuła się tak bezbronna i słaba. – Już nigdy nie uwierzę w żadne twoje słowo. A najbardziej żałuję tego, że przez ciebie straciłem przyjaciela. Nie byłaś warta tych wszystkich kłótni z Sehunem.

- Jesteś tak ślepo w nich wszystkich zapatrzony – stwierdziła z niedowierzaniem Yookyung, wpatrując się załzawionymi oczami w chłopaka. – Tylko że oni też nie są bez winy w tym wszystkim. Również cię okłamywali. Czy właśnie tak postępują przyjaciele? Prawda jest taka, że gdyby nie ta wariatka Eunji, żaden z nich nie powiedziałby ci prawdy – wysyczała wściekła i doszedłszy do wniosku, że nie ma już czego szukać w pokoju Yixinga, zabrała walizkę ze swoimi rzeczami, które spakowała poprzedniego wieczoru i wyszła z pomieszczenia, na koniec jeszcze rzucając chłopakowi przelotne spojrzenie pełne pogardy wymieszanej z niespotykanym jej dotąd bólem i rozczarowaniem.

Zaraz po wyjściu dziewczyny, Yixing opadł bezwładnie na łóżko i zakrył twarz poduszką, chcąc dać upust przybierającej na sile frustracji. W tamtej chwili nienawidził całego świata, ale tak naprawdę najbardziej nienawidził samego siebie za tą naiwność i uległość wobec Yookyung. Najwidoczniej nie każdy człowiek uczy się na błędach, bo gdyby tak było, to on nie dopuściłby kolejny raz do takiej sytuacji i nie odsunąłby od siebie przyjaciół, którzy przecież byli przy nim zawsze wtedy, gdy ich najbardziej potrzebował.

*

Eunji drgnęła nerwowo na kanapie, kiedy usłyszała głośne trzaśnięcie drzwiami, a chwilę później czyjeś kroki. Obejrzała się za siebie, zawieszając wzrok na Yookyung, która odstawiła walizkę pod ścianę i zaczęła szukać w półce swoich butów. Eunji domyśliła się, że blondynka wyjeżdża do Seulu, co w niewielkim stopniu poprawiło jej paskudny humor.

- Jesteś z siebie zadowolona? – spytała jadowitym tonem głosu Yookyung, gdy nareszcie dostrzegła siedzącą w salonie szatynkę. Widząc wredny uśmieszek na twarzy młodszej dziewczyny, prychnęła wyniośle i założyła swoje buty na koturnie, o mało co nie przewracając się przez chwilową utratę równowagi. – Jesteś żałosna.

- Ja? – Eunji podniosła się z kanapy i podeszła do blondynki, powstrzymując się z ledwością przed uderzeniem jej tak, jak to zrobiła poprzedniego dnia. – Ja jestem żałosna? Naprawdę? Jedyną żałosną osobą jesteś ty. Nawina i żałosna – wysyczała, zakładając ręce na biuście.

- Zważ na słowa – burknęła Yookyung, przybliżając się niebezpiecznie do niższej Eunji, która jednak się nie ugięła i nawet nie drgnęła ani nie mrugnęła powieką. – Jesteś taka dziecinna, myśląc, że ktoś taki jak Jongdae mógł się w tobie zakochać. W sumie to dziwę się, że w ogóle zwrócił uwagę na kogoś takiego, jak ty. Prawda jest taka, że nie dorastasz Sohyun do pięt – powiedziała, zakładając dumnie ręce na biuście. Spojrzała z góry na szatynkę i uśmiechnęła się ironicznie, doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak tymi kilkoma słowami zraniła Eunji. Widząc minę dziewczyny, Yookyung odrzuciła teatralnie włosy i podeszła do swojej walizki, chcąc jak najszybciej wyjść z tego przeklętego domu. – Dam ci dobrą radę: lepiej od razu odpuść. Po co masz znów przechodzić przez to samo?

Eunji nic nie powiedziała, bojąc się, że jeśli chociaż otworzy usta, to rozpłacze się niczym małe dziecko, a pokazywanie przed Yookyung słabości było ostatnią rzeczą, na jaką miała ochotę. Odczekała aż blondynka wyjdzie z domu, trzaskając za sobą drzwiami, i oparła się plecami o ścianę. Opuściła głowę przez ogarniającą ją bezradność, pozwalając włosom zakryć jej bladą twarz oraz spływające po policzkach pierwsze łzy. Yookyung miała rację. Niby dlaczego Jongdae miałby zwrócić na nią uwagę? Była taka naiwna i bezmyślna, uważając, że ten chłopak mógł do niej coś poczuć.

Słysząc czyjeś kroki, uniosła gwałtownie głowę i zamrugała kilkakrotnie powiekami, chcąc wyostrzyć rozmazujący się przez łzy obraz. Kiedy tylko zobaczyła Jongdae, odwróciła się na pięcie i czym prędzej wyszła z domu, nawet nie mając sił zamknąć za sobą drzwi.

- Eunji! – krzyknął Chen, wybiegając zaraz za dziewczyną, by dowiedzieć się, co się stało podczas jego chwilowej nieobecności w salonie. Kiedy szatynka nie zareagowała, przyspieszył kroku i już po kilku sekundach znalazł się tuż przed nią, tarasując jej drogę. – Co jest?

- Nic, zostaw mnie samą – poprosiła słabym głosem, próbując wyminąć chłopaka, jednak ten był uparty i nie ustąpił, wciąż zastępując jej drogę.

- Cho..chodzi o to, co powiedziałem wczoraj? – spytał, wpatrując się w twarz Eunji. – Przepraszam cię za to. Wiem, że schrzaniłem, ale Junmyeon tak na mnie wyskoczył, w ogóle cała ta sytuacja mnie przerosła, bo miało to wyglądać inaczej, a wyszło jak zawsze. Wybaczysz mi i pozwolisz dalej być twoją niańką? – Jongdae uśmiechnął się łagodnie do dziewczyny, jednak ta zdawała się być kompletnie niewzruszona jego słowami. – Hej, co jest?

Kiedy chciał złapać ją za rękę, Eunji odsunęła się od niego i zagryzła wargi w wąską linię, uciekając wzrokiem w przeciwną stronę.

- Dlaczego ty w ogóle chcesz ze mną być? – spytała po chwili, odważając się w końcu spojrzeć w oczy chłopaka. – Dlaczego ty w ogóle mnie lubisz, Chen?

- Bo jesteś tak samo pokręcona, co ja – odpowiedział bez namysłu, uśmiechając się półgębkiem. – Nikt tak dobrze mnie nie rozumie i z nikim nie czuję się tak dobrze, jak z tobą. Eunji, o co tak naprawdę chodzi? Skąd te pytania? Myślałem, że między nami jest wszystko jasne, ale najwidoczniej ty masz jakieś wątpliwości.

- Przepraszam – westchnęła zawstydzona Eunji, nie mogąc uwierzyć, że dała się tak podejść Yookyung. Co prawda wiedziała, że Jongdae ją lubi, może nawet czuje do niej coś więcej, ale kiedy blondynka wspomniała o jego byłej dziewczynie, w głowie Eunji znów zaczęły się pojawiać te przeklęte wątpliwości i chyba po prostu musiała upewnić się, że ze strony chłopaka to wszystko nie jest zwykłą grą, która niedługo mu się znudzi. – Przepraszam – powtórzyła i zaciskając mocno powieki, wtuliła się w Jongdae, nie zastanawiając się nawet nad tym, że przecież znajdowali się niedaleko domu i każdy mógł ich zobaczyć.

- Już dobrze, spokojnie – powiedział cicho szatyn, gładząc dłonią plecy dziewczyny. – Powiesz mi, co się stało?

- Yookyung… Po prostu… - zaczęła Eunji, odsuwając się od Chena. Odgarnęła kosmyki włosów, które zasłaniały jej policzki i spojrzała szatynowi w oczy, kręcąc przy tym głową. – Nie mówmy o tym.

- W porządku, ale wiedz, że jeśli Yookyung nagadała ci jakichś głupot na mój temat, to oberwie przy pierwszej lepszej okazji – pogroził, robiąc przy tym zabawnie groźną minę. Widząc wpełzający na usta szatynki uśmiech, poczochrał dłonią jej włosy i objąwszy ją ramieniem, ruszył w stronę plaży. – Przejdźmy się. Spacer dobrze nam zrobi – stwierdził i odruchowo pocałował Eunji w czubek głowy, sprawiając tym małym gestem, że na jej policzkach pojawiły się urocze rumieńce.

- Wszystko się pochrzaniło – mruknęła zrezygnowana Eunji, mocniej wtulając się w bok swojego chłopaka. Czując bijące od niego ciepło, westchnęła cicho i przymknęła powieki, delektując się bliskością Jongdae. – Nikt się do mnie nie odzywa, a Yixing pewnie mnie nienawidzi.

- Przestań, nawet tak nie mów! – powiedział zaskoczony Chen, zaciskając mocniej dłoń na talii dziewczyny. – Prawda jest taka, że tylko Sehun i Zitao ze sobą normalnie rozmawiają. A co do Yixinga… To na pewno cię nie nienawidzi – dodał i uśmiechnął się pocieszająco do Eunji, która niepewnie uniosła głowę i spojrzała mu w oczy. – Jest zły na nas wszystkich. Niepotrzebnie ukrywaliśmy przed nim prawdę.

- Żałuję, że was posłuchałam i wcześniej mu o tym wszystkim nie powiedziałam – stwierdziła naburmuszona Eunji, zakładając ręce na biuście.

Jongdae widząc jej zabawną minę obrażonego dziecka, zaśmiał się pod nosem i zaczął łaskotać dziewczynę po żebrach, wiedząc doskonale, że jest to jedyny czuły punkt. Eunji z początku próbowała zachować powagę, jednak ostatecznie parsknęła głośnym śmiechem i szybko oswobodziła się z uścisku chłopaka, po czym jak najprędzej odbiegła od niego na bezpieczną odległość. Niestety przez nieuwagę nie zauważyła wystającej spod piasku gałęzi i zahaczywszy o nią stopą, straciła równowagę i upadła na ziemię. Jongdae wybuchł śmiechem, widząc zdezorientowaną minę dziewczyny, i ukląkł przy niej, by sprawdzić, czy wszystko jest w porządku.

- Ale ty jesteś pokraczna – stwierdził rozbawiony, za co oberwał w ramię od Eunji. W ramach przeprosin położył się obok niej na piasku i pocałował ją w policzek, sprawiając tym, że momentalnie się rozchmurzyła i spojrzała na niego spod przymrużonych powiek. – Jeśli jeszcze kiedykolwiek będziesz miała wątpliwości co do moich uczuć, to po prostu mi o tym powiedz.

- To raczej już nie będzie miało miejsca – westchnęła i chwyciwszy rękę Jongdae, uniosła ją wysoko i splotła ich palce w mocnym uścisku. – Dziękuję.

- Za co? – Chen spojrzał uważnie na profil dziewczyny, odruchowo uśmiechając się do samego siebie.

- Za to, że jesteś i za to, że w przeciągu tak krótkiego czasu nauczyłeś mnie na nowo żyć – wyszeptała, a później odwróciła głowę w stronę Jongdae, wlepiając wzrok w jego lekko zarumienioną twarz. Spojrzała chłopakowi prosto w oczy, które niesamowicie błyszczały, i znów się uśmiechnęła, nie potrafiąc zapanować nad tym odruchem. – Aj, przy tobie jestem taka ckliwa – westchnęła, wywracając teatralnie oczami, na co Chen roześmiał się głośno i przytulił do siebie naburmuszoną dziewczynę.

*

Wieczorem Jongdae postanowił w końcu ogarnąć swoich przyjaciół i przemówić im do rozumu. Co prawda było to dość ciężkie zadanie, jednak po długim monologu udało mu się dojść do porozumienia z chłopakami. Wiedział, że będzie musiało minąć jeszcze trochę czasu, by wszystko wróciło do normy, ale póki co taki stan w pełni Jongdae odpowiadał. Przynajmniej chłopcy przestali omijać się szerokim łukiem i urządzili pożegnalny maraton z horrorami, chcąc w ten sposób odreagować to, co wydarzyło się poprzedniego dnia. Żaden nie wspominał nawet słowem o tamtej sytuacji, ale to był naturalny odruch. W końcu najlepiej było rzucić w niepamięć nieprzyjemne wspomnienia, bo jeśli wciąż by się to rozpamiętywało, to ostatecznie znów doszłoby do niepotrzebnej kłótni, a tego nie chcieli.

Załatwiwszy sprawę z chłopakami, Jongdae postanowił porozmawiać jeszcze z Yixingiem, by wbić mu do głowy, że Eunji jest najmniej winna z nich wszystkich. Tak więc poświęcił się i rezygnując z oglądania podobno bardzo dobrego horroru, poszedł do pokoju przyjaciela, który tego dnia w ogóle nie pojawił się na dole i nawet nie zjadł z nimi żadnego posiłku, twierdząc, że nie ma ochoty na jedzenie. Jako „wkupne” Jongdae zabrał ze sobą talerz z pysznym kimchi, wiedząc doskonale, że Lay kłamał odnośnie braku apetytu i pewnie zdążył już wyjeść z torby swój zapas słodyczy.

- Możemy pogadać? – spytał Jongdae, zaglądając niepewnie do pogrążonego w półmroku pokoju. Yixing siedział na łóżku i oglądał coś na swoim telefonie. – Mam kimchi – dodał, pokazując talerz z parującym daniem.

- W porządku – rzucił Lay, domyślając się, że Jongdae i tak nie odpuści, więc lepiej było od razu z nim porozmawiać i mieć to z głowy. Kiedy szatyn postawił na łóżku talerz z jedzeniem, Yixing niby od niechcenia sięgnął po niego i zaczął powoli jeść, chociaż tak naprawdę miał ochotę pochłonąć wszystko za jednym razem. Całodzienne niejedzenie niczego porządnego sprawiło, że żołądek zaczynał powoli przyrastać mu do kręgosłupa, ale przecież nie mógł przerwać „strajku” przez burczenie w brzuchu. – To o czym chcesz pogadać?

- O tym, co się stało – zaczął niepewnie Jongdae, bawiąc się nerwowo palcami. Zerknął spod grzywki na przyjaciela i uśmiechnął się lekko. – Nie zamierzam nas tłumaczyć, bo wiem, że cię zawiedliśmy. Chodzi o Eunji…

- Eunji? – Yixing zmarszczył pytająco czoło, wbijając pozbawione jakichkolwiek emocji spojrzenie w Jongdae, który w odpowiedzi kiwnął głową i cicho westchnął. – Z tego, co zdążyłem zauważyć, to także wiedziała o wszystkim. I wiesz co mnie boli najbardziej? To że znam ją od bardzo dawna, nawet dłużej od was, a mimo to także mi o tym nie powiedziała.

- Bo nie pozwoliliśmy jej na to – wyrzucił z siebie Jongdae, wprawiając Yixinga w niemałe zaskoczenie. – Junmyeon wiedział doskonale, że Eunji zareagowałaby zbyt emocjonalnie i miał rację. Ona chciała ci o tym powiedzieć od samego początku, ale poprosiliśmy ją, żeby tego nie robiła. Teraz cholernie tego żałujemy – stwierdził, przeczesując palcami rozczochrane włosy. – Chcieliśmy, żeby to Yookyung przyznała się do wszystkiego, jednak do samego końca zgrywała niewinną.

- Pewnie gdyby nie Eunji, to wciąż bym o tym nie wiedział. Mam rację?

- Nie, któryś z nas i tak by ci powiedział. – Jongdae podniósł się z łóżka i przed wyjściem z pokoju jeszcze raz spojrzał na zamyślonego Yixinga. – Eunji myśli, że jej nienawidzisz. Pogadaj z nią, bo nie zamierzam patrzeć, jak dołuje się przez tę sytuację.

Yixing kiwnął głową na zgodę, a kiedy Jongdae wyszedł i zamknął za sobą drzwi, westchnął cicho i spojrzał na pustą miskę po kimchi. Lay przez dłuższą chwilę trwał w bezruchu, pogrążając się w swoich myślach, które nieustannie kręciły się po jego głowie, wywołując w niej niemały chaos. Tak naprawdę nie był już zły na chłopaków, a tym bardziej nie był zły na Eunji. Po prostu tego dnia chciał pobyć całkiem sam, wiedząc doskonale, że przyjaciele zaczęliby się nad nim litować, gdyby tylko usiadł z nimi w jednym pokoju.

Po jakimś czasie Lay otrząsnął się z zamyślenia i zabrawszy miskę po kolacji, wyszedł z sypialni, od razu kierując się ku schodom. Z salonu dochodziły jedynie odgłosy z włączonego telewizora, więc domyślił się, że znów oglądają horror. Wtedy zawsze wszyscy milczeli, chcąc jeszcze bardziej nastraszyć płochliwego Junmyeona, co w sumie nie było trudne. Yixing odniósł miskę do kuchni, a później udał się do salonu.

- Eunji, możemy pogadać? – spytał cicho, czym niechcący wystraszył Suho, który z przerażenia wyrzucił w powietrze miskę z popcornem i wrzasnął tak głośno, że chyba słychać go było na drugim końcu ulicy. – Rany, Suho, weź się wyspowiadaj, bo chyba masz coś na sumieniu – stwierdził rozbawiony Yixing, posyłając Junmyeonowi znany wszystkim uśmiech. Przebiegł wzrokiem po twarzach przyjaciół, którzy zaśmiali się głośno na jego słowa, i ostatecznie zatrzymał spojrzenie na Eunji. – Możesz?

- Jasne – rzuciła zaskoczona i podniosła się z fotela, na którym siedziała, by być jak najbliżej zajmującego miejsce na dywanie Jongdae. – Coś się stało? – spytała, podążając za Yixingiem do jego pokoju.

- Chciałem cię przeprosić za swoje dzisiejsze zachowanie – wyjaśnił, zamykając za dziewczyną drzwi. Gestem ręki wskazał łóżko i sam na nim usiadł, robiąc przyjaciółce miejsce obok siebie. – Wiem, że chcieliście dobrze, a że wyszło, jak wyszło, to już inna sprawa.

- Miałam zamiar powiedzieć ci wcześniej, ale chłopcy mi nie pozwolili – powiedziała naburmuszona Eunji, opadając na miękki materac. Widząc wredny uśmieszek chłopaka, przewróciła oczami i mimowolnie się uśmiechnęła. – Naprawdę jestem aż tak nieprzewidywalna, że wszyscy boją się moich reakcji?

- Zapytaj o to spuchnięty policzek Yookyung.

- Należało jej się – stwierdziła rozbawiona Eunji, wzruszając beztrosko ramionami. Dostrzegłszy paczkę z żelkami, sięgnęła po nią i zaczęła pałaszować pozostałości słodyczy. – A…Jak ty się czujesz? – zapytała po chwili, gdy w pokoju zapadła głucha cisza.

- Jakoś… Jest lepiej niż wczoraj czy rano, ale wciąż dziwnie. – Lay uśmiechnął się lekko do przyjaciółki i zabrał od niej jednego żelka. – Muszę przywyknąć znów do statusu singla. Myślę jednak, że tym razem będzie łatwiej, bo wiem, czego mam się spodziewać.

- Przykro mi… mimo wszystko – wyszeptała Eunji, zgniatając w dłoni pustą paczkę po słodyczach. – Zasługujesz na kogoś o wiele lepszego, oppa.

- Żałuję tylko tego, że przez Yookyung znów tak bardzo oddaliłem się od chłopaków. Nie wiem, co ona takiego w sobie ma, ale potrafi w mgnieniu oka owinąć sobie drugą osobę wokół palca. Kompletnie straciłem dla niej głowę – przyznał niechętnie, na co Eunji uśmiechnęła się pocieszająco i poklepała go po przyjacielsku po plecach. – Tak samo było poprzednim razem.

- Właśnie… Słyszałam, że kiedyś pokłóciłeś się o nią z Sehunem.

- Żeby to tylko była kłótnia, to byłoby dobrze – zamruczał posępnie Yixing, podpierając głowę na dłoni. Wpatrując się w punkt przed sobą, westchnął ciężko i po dłuższej chwili w końcu zerknął kątem oka na siedzącą obok dziewczynę. – Prowadziliśmy ze sobą wojnę. A wszystko przez to, że Yookyung wmówiła mi, że Sehun się do niej przystawiał i próbował pocałować na jednej z imprez. Byłem na tyle głupi i naiwny, że od razu jej uwierzyłem. Gdyby nie Jongdae chyba pobiłbym Sehuna, chociaż nie wiem, czy mimo wszystko byłbym w stanie to zrobić.

- Czasami mam wrażenie, że Jongdae to taka dobra duszyczka w waszej paczce – zaśmiała się Eunji, wpatrując się w twarz Yixinga, na której momentalnie pojawił się szczery uśmiech.

- Masz całkowitą rację. Gdyby nie on, to pewnie nie bylibyśmy ze sobą tak mocno zżyci. Wiesz, pewnie byśmy się kumplował, ale na pewno nie przyjaźnilibyśmy się – stwierdził Lay i cicho westchnął. – Co nie zmienia faktu, że bywa upierdliwym wrzodem na dupie – dodał, a Eunji roześmiała się głośno, prawie spadając z łóżka.

*

Po obejrzeniu kolejnego horroru Zitao postanowił pójść już do pokoju i trochę odpocząć. Co prawda przez cały dzień obijał się z Sehunem i nawet udało mu się zdrzemnąć w ramionach swojego chłopaka, jednak odczuwał dziwne zmęczenie. Zrzuciwszy z łóżka niepotrzebne rzeczy, opadł bezwładnie na miękki materac i westchnął cicho, przytulając twarz do poduszki. Kiedy drzwi pokoju się otworzyły, Tao uśmiechnął się pod nosem, domyślając się, że to pewnie Sehun. Niestety chłopaka czekało rozczarowanie, gdyż to nie jego partner zawitał w sypialni, a Kris. Na jego widok Huang jęknął w duchu i poderwał się do pozycji siedzącej, wbijając zdziwione spojrzenie w chłopaka.

- Szukasz czegoś? – spytał Zitao, chcąc zabrzmieć jak najbardziej przyjaźnie, bo w końcu to był dom Krisa i ten mógł wchodzić gdzie tylko chciał.

- Właściwie to ciebie. Chciałem z tobą porozmawiać – wyjaśnił Wu Yifan i usiadł na łóżku obok bruneta. Przez dłuższą chwilę pomiędzy nimi panowała niezręczna cisza, którą w pewnym momencie przerwało ciche westchnięcie wydobywające się z ust Kris. – Przepraszam… Przepraszam za to wszystko.

- Co masz na myśli? – Huang otworzył szeroko oczy, nie bardzo rozumiejąc, o czym mówi ten chłopak.

- Mam na myśli swoje zachowanie. Dość dziecinne zachowanie – odpowiedział, uśmiechając się blado do bruneta. Mimo że każde z wypowiadanych słów z ledwością przechodziło mu przez gardło, to podświadomie czuł, że dobrze robi. Po tym, co przytrafiło się Yixingowi, zrozumiał, że powinien w końcu odpuścić i pozwolić być Zitao z Sehunem. Jeśli naprawdę sprawiał on, że Huang był szczęśliwy i chodził ciągle uśmiechnięty od ucha do ucha, to Kris tym bardziej powinien był się wycofać. – Nie będę się już więcej wtrącał pomiędzy ciebie a Sehuna.

- Um, zatkało mnie – mruknął zaskoczony Zitao, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w nieokreślony punkt na ścianie. – Skąd taka nagła zmiana? Jeszcze niedawno wmawiałeś mi, że Sehun na mnie nie zasługuje, a teraz mówisz, że odpuszczasz?

Zerknął na siedzącego obok chłopaka, wciąż nie mogąc w pełni uwierzyć w szczerość jego słów. Cieszył się, że nareszcie dotarło do niego to, że nigdy nie stworzą razem trwałego związku, ale jednocześnie rodziły się w nim jakieś obawy, że Wu Yifan tylko gra i czeka na odpowiedni moment, by znów wszystko zniszczyć.

- Po prostu po tym, co przydarzyło się Yixingowi zrozumiałem, że nie mogę ciągle niszczyć tego, co was łączy – wyszeptał Wu Yifan, bawiąc się nerwowo palcami. Po chwili podniósł się z łóżka i spojrzał z góry na czarnowłosego. – A poza tym… Wyjeżdżam z rodzicami z powrotem do Chin. Nie mówiłem wam o tym wcześniej, bo nie chciałem niszczyć wyjazdu.

- Czekaj, jak to wyjeżdżasz? Dlaczego? Na jak długo? – Zitao poderwał się z łóżka i spojrzał z niedowierzaniem na Krisa. Jeśli to była z jego strony jedynie gra, by znów go zmanipulować, to szło mu naprawdę dobrze, bo Huang momentalnie poczuł dziwne wyrzuty sumienia, zupełnie jakby to o był temu wszystkiemu winien. – Przeze mnie?

- Nie! – Wu Yifan pokręcił gwałtownie głową i posłał chłopakowi lekki uśmiech. – Może odrobinę pomogłeś mi podjąć decyzję, ale tak będzie dla mnie lepiej. Tata dostał tam lepszą pracę, a ja będę studiował na wymarzonej uczelni. Same plusy – dodał i wzruszył ramionami, chcąc ukryć fakt, że naprawdę było mu źle z tym całym wyjazdem. – Pójdę porozmawiać z resztą chłopaków, bo na razie tylko ty o tym wiesz.

Zitao kiwnął głową na zgodę i usiadł ponownie na łóżku, wciąż nie mogąc uwierzyć w to, co powiedział mu Kris. Fakt, przez ostatnie tygodnie potrafił skutecznie uprzykrzyć mu życie, ale to nie znaczyło, że przestał być jego przyjacielem. A teraz wyjeżdżał i nie było wiadomo, czy kiedykolwiek wróci do Seulu. Może wróci za kilka miesięcy czy za rok, kiedy okaże się, że jednak Chiny nie są dla niego, tylko czy wciąż będą potrafili się przyjaźnić?

*

Nie wiem, co dalej będzie z moim pisaniem. Chyba trochę się wypaliłam jeśli chodzi o pisanie o Exo. Potrzebuję od nich przerwy. Takiej dłuższej… O wiele dłuższej niż myślałam jeszcze tydzień temu, gdy dodawałam rozdział. O kim będę (i czy w ogóle będę) pisać – tego nie wiem. Przewija mi się przez głowę kilka pomysłów, biorę pod uwagę parę zespołów (BTS, Boys Republic), zastanawiam się także nad całkowitą zmianą tematyki – nowy blog, nowe opowiadanie, całkiem inni bohaterowie… Na razie muszę się ogarnąć i wszystko przemyśleć, bo nie chcę być jak Paul Sheldon (ci, którzy czytali Misery albo chociaż oglądali film będą wiedzieć, o co chodzi)…