How to love? Hard to love…

XII

Jeżeli przewidzisz cztery możliwe sytuacje, w których coś może się nie udać i zdołasz je obejść, natychmiast wyłoni się piąta.

Ostatnie dni były wyjątkowo dziwne. Zaraz po powrocie do Seulu każdy rozszedł się w swoją stronę i przez jakiś czas chłopcy nie utrzymywali ze sobą żadnego kontaktu. Mimo że temat zdrad Yookyung został definitywnie zakończony, a sprawy z Yixingiem wyjaśnione, to jakoś nie potrafili odnaleźć się w nowej sytuacji. Wciąż pomiędzy nimi dawało się wyczuć nieco napiętą atmosferę. Nawet na lotnisku, kiedy żegnali się z wyjeżdżającym do Chin Krisem, nie potrafili ukryć faktu, że pomiędzy nimi nie było tak jak jeszcze na samym początku wakacji. Chociaż już wtedy coś wisiało w powietrzu i tak naprawdę to była tylko kwestia czasu, aż wszystko weźmie w łeb i się posypie. Jak widać nie musieli na to czekać zbyt długo.

Wakacje powoli dobiegały końca i chłopcy zdawali sobie sprawę z tego, że nie będzie już szans na naprawienie swoich błędów. Wu Yifan wyjeżdżał z powrotem do Chin, powrót Eunji do Busan zbliżał się nieubłagalnie, a reszta przygotowywała się do rozpoczęcia roku akademickiego. Każdy zajęty był swoimi sprawami i tak naprawdę nikt nie myślał o pozostałych osobach, skupiając się na własnych problemach.

Eunji ciężko było w to wszystko uwierzyć. Kiedy wprowadzała się do Suho, nic nie zapowiadało tak wielkich zmian. Co prawda czasami pomiędzy chłopakami wybuchały kłótnie, ale zwykle dotyczyły one błahych rzeczy i szybko dochodzili do porozumienia. Teraz jednak nie widziała nadziei na naprawienie relacji pomiędzy nimi. Myślała, że wyjazd Krisa do Chin na nowo ich do siebie zbliży, bo jednak w jakiś sposób tracili przyjaciela, ale tak się nie stało. Chyba jeszcze bardziej się oddalili i stali się sobie kompletnie obcy. Na jej oczach rozpadały się przyjaźnie, które trwały wiele lat, a ona nie potrafiła temu zapobiec. Mogła jedynie stać z boku i przyglądać się wszystkiemu, mając cichą nadzieję, że jednak chłopcy się ogarną i dojdą jakimś cudem do porozumienia.

Eunji uśmiechnęła się promiennie na widok idącego w jej stronę Jongdae i podniosła się z ławki, chcąc przywitać się ze swoim chłopakiem. Nie mogła się doczekać, aż poinformuje go o swoich planach pozostania w Seulu na stałe. Wiedziała, że rodzice z tego powodu nie będą zadowoleni, zwłaszcza że złożyła papiery do kilku uczelni w Busan, jednak własne szczęście było dla niej o wiele ważniejsze od opinii rodziców. W przeciwieństwie do Jongdae nigdy nie potrafili sprawić, że była w pełni szczęśliwa, dlatego nie miała żadnych dylematów przy podejmowaniu decyzji.

- Jak idzie pakowanie? – spytał chłopak, siadając z Eunji na ławce.

Złapał dziewczynę za rękę i zerknął niepewnie na jej twarz, za wszelką cenę próbując ukryć fakt, jak bardzo boli go to, że już niedługo przyjdzie im się rozstać. Co prawda przez cały czas zdawał sobie sprawę z tego, że po wakacjach Eunji wróci do Busan, jednak wciąż łudził się, że może jednak to nie nastąpi i będą mogli się codziennie spotykać, a nie tylko w weekendy, jak to sobie obiecali.

- Tak właściwie to… - zaczęła Eunji, siadając przodem do swojego chłopaka. Uśmiechając się do niego promiennie, wzmocniła uścisk na jego dłoni i westchnęła podekscytowana. – Zostaję w Seulu.

- Jak to? A studia? Twoi rodzice?

- Jeszcze im o tym nie powiedziałam – zamruczała pod nosem, momentalnie tracąc dobry humor. Wiedziała, że rodzice będą na nią wściekli i pewnie nie obejdzie się bez awantury, ale to niewiele ją interesowało. W końcu to było jej życie i mogła robić, co chce. – Powiedziałam o tym jedynie Junmyeonowi i tobie. Nie cieszysz się? – spytała nieco rozczarowana brakiem jakiejkolwiek reakcji ze strony chłopaka.

- Oczywiście, że się cieszę – powiedział Jongdae, uśmiechając się promiennie do szatynki. Odgarnął z jej twarzy kosmyki lekko pofalowanych włosów i cicho westchnął. – Po prostu wiem, że twoim rodzicom się to nie spodoba. Miałaś studiować w Busan.

- Miałam, ale to nie znaczy, że nie mogę spróbować złożyć papierów w seulskiej uczelni. Na pewno gdzieś się dostanę, a poza tym wciąż nie dostałam odpowiedzi z uczelni w Busan, więc nawet nie wiem czy mnie przyjęli – wyjaśniła, wzruszając ramionami. Przyjrzała się dokładnie twarzy swojego chłopaka i zagryzła wargi w wąską linię, mając dziwne przeczucie, że Jongdae w ogóle nie cieszy się z jej decyzji. – Nie podoba ci się ten pomysł.

- To nie tak, Eunji – westchnął Chen, opierając głowę na oparciu ławki. Spod opadającej na oczy grzywki spojrzał na dziewczynę i lekko się do niej uśmiechnął. – Wiesz doskonale, że nie chcę, byś wyjeżdżała do Busan, ale nie chcę też, żebyś z czegokolwiek musiała rezygnować. Może umówmy się tak: jeśli nie dostaniesz się tam na żadną uczelnię, to zostaniesz w Seulu i osobiście pójdę z tobą zanieść papiery na wybraną przez ciebie uczelnię.

- A jeśli się dostanę? – spytała niepewnie Eunji, wpatrując się w ciemne oczy Jongdae, z których momentalnie zniknął znany jej błysk i na jego miejsce pojawił się ten łamiący serce smutek.

- Wrócisz do Busan, a ja co weekend będę do ciebie przyjeżdżał – postanowił i przybliżywszy się do Eunji, musnął delikatnie jej usta, sprawiając tym niewielkim gestem, że dziewczyna w końcu się uśmiechnęła, chociaż wiedział, że było to raczej wymuszone. – Damy radę, mała.

Eunji kiwnęła głową i przytuliła się do Jongdae, nie chcąc, by zobaczył gromadzące się w jej oczach łzy. Bała się tego wszystkiego, ale mimo to starała się być dobrej myśli. Może była naiwna, mając nadzieję, że związek z Jongdae ma szansę na przetrwanie tej próby, ale w tamtej chwili tylko to niewdzięczne uczucie trzymało ją w jednym kawałku i nie pozwalało na nowo się posypać.

*

Zitao od dłuższej chwili przyglądał się siedzącemu na kanapie obok Sehunowi, który był tak bardzo skupiony na czytaniu książki, że nawet nie zwracał uwagi na swojego chłopaka. Na nic zdało się wlepianie w niego oczu i ciche pochrząkiwanie co jakiś czas. Blondyn był tym w ogóle niewzruszony i nawet na sekundę nie oderwał wzroku od lektury. W końcu Tao zrezygnował z dalszych prób zwrócenia na siebie uwagi Sehuna i ograniczył się jedynie do wpatrywania się w jego bladą i nieco wychudzoną twarz.

Huang już podczas wspólnego wyjazdu nad morze razem z resztą chłopaków zauważył, że Oh nieco stracił na wadze, jednak wtedy nie widział w tym nic podejrzanego, gdyż Sehun przyznał mu się do stosowania jakiejś diety, która miała mu pomóc zrzucić zbędne kilogramy, co naprawdę nie było konieczne, ale Zitao wolał się w tej kwestii nie odzywać, gdyż nieraz sam dokuczał chłopakowi i dogryzał, kiedy ten nie mógł zmieścić się w stare spodnie. Po powrocie do Seulu zapisał się na siłownię i chodzenie do niej stało się jego nałogiem. Gdyby nie Tao i fakt, że nieustannie domagał się uwagi od swojego chłopaka, ten pewnie spędzałby tam każdą wolną chwilę. Na dodatek jedzenie, a raczej jego skuteczne unikanie, stało się niemałą obsesją Sehuna i Huang powoli zaczynał obawiać się, że niedługo blondyn całkowicie zniknie. Jeśli w przeciągu dwóch tygodni tak bardzo schudł, to co miały przynieść kolejne dni?

- Hunnie… - zamruczał Zitao, przybliżając się do zaczytanego chłopaka. Zabrał książkę i położył się na kanapie obok niego, mocno wtulając się w jego wychudzone ciało. – Zjemy coś?

- Nie jestem głodny – westchnął Oh, przeczesując palcami włosy. Kiedy Huang uniósł się na łokciu i spojrzał na niego wzrokiem zbitego szczeniaka, westchnął głośno i wywrócił teatralnie oczami. – Naprawdę nie jestem głodny.

- Jeszcze kilka dni i całkowicie znikniesz – stwierdził niechętnie brunet i dzióbnął palcem policzek swojego chłopaka, który jeszcze jakiś czas wcześniej był uroczo pulchny, a teraz wyglądał, jakby Sehun nieustannie go zasysał. – Martwię się o ciebie.

- Niepotrzebnie, bo nic mi nie jest – powiedział Oh, uśmiechając się lekko do partnera. – Na kolację możemy przygotować coś specjalnego. Co ty na to? – zagaił po chwili, chcąc rozchmurzyć Zitao, który na tę propozycję pokiwał ochoczo głową i posłał blondynowi promienny uśmiech. – Tęsknisz czasami za nim?

- Masz na myśli Krisa? – Huang spojrzał pytająco na Sehuna, który w odpowiedzi mruknął coś pod nosem i kiwnął głową. – Nie tęsknię. Czasami zastanawiam się, jak mu się tam wiedzie i jak sobie ogólnie radzi, ale to przecież jego miasto, więc na pewno jest wszystko okay. Dlaczego o niego pytasz?

- Wiesz… Zawsze byliście blisko – zauważył Oh i wzruszył ramionami, gdy brunet posłał mu pytające spojrzenie. – Tak tylko zapytałem. Ale nie mówmy już o nim.

- Właśnie – rzucił Zitao, podnosząc się do siadu. Złapał blondyna za rękę i splótł ich palce w silnym uścisku, zastanawiając się, czy powinien wracać do poruszonego kilka dni wcześniej tematu odnośnie powiedzenia rodzicom o ich związku. Wtedy Sehun skutecznie uniknął odpowiedzi, dając swojemu chłopakowi do zrozumienia, że jeszcze za wcześniej na taką rozmowę. – Kiedy powiemy rodzicom o nas?

Sehun wypuścił powietrze przez rozchylone usta i oswobodził dłoń z lekkiego uścisku Zitao, po chwili podnosząc się z kanapy. Nie miał ochoty wracać do tego tematu, bo o ile wcześniej udało mu się wymigać od odpowiedzi, o tyle teraz zdawał sobie doskonale sprawę z tego, że Huang nie odpuści.

- Dlaczego tak bardzo ci na tym zależy? – Sehun w końcu zdecydował się przerwać milczenie i spojrzał uważnie na siedzącego na sofie bruneta.

- Bo mi na tobie zależy i chciałbym, żeby wszyscy się o tym dowiedzieli. Nawet nasi rodzice – wyjaśnił Huang, uśmiechając się lekko.

Widząc niepewną minę chłopaka, westchnął cicho i nieco rozczarowany spuścił wzrok na swoje dłonie. Kiedy w salonie ponownie zapadła grobowa cisza, Zitao wiedział, że wszedł na grząski teren i przez swoją głupotę kolejny raz doprowadzi do niepotrzebnej kłótni. Mimo to nie żałował, że poruszył ponownie ten temat. Nie chciał już dłużej ukrywać się przed rodzicami i tym samym ich okłamywać, bo to do niczego tak naprawdę nie prowadziło. Prędzej czy później i tak będą musieli im o sobie powiedzieć, a im szybciej się to stanie, tym będzie lepiej dla wszystkich.

- Też mi na tobie zależy, jednak nie widzę powodu, by na razie mówić o tym naszym rodzicom – powiedział Sehun, podchodząc do okna. Oparł się biodrem o parapet i założywszy ramiona na torsie, wyjrzał przez lekko przybrudzoną szybę. – Poza tym nie wiesz, jak zareagują. Wiesz jaki to będzie dla nich szok?

- No… Mogę się jedynie domyślać – stwierdził posępnie Huang i nerwowo zagryzł wargi w wąską linię. – Nie męczy cię ciągłe ukrywanie się? Nie chciałbyś, żeby wszyscy znali powód, dzięki któremu jesteś szczęśliwy? – Podniósł się z kanapy i podszedł do swojego chłopaka, delikatnie kładąc dłoń na jego ramieniu. – Chyba że nie jesteś szczęśliwy…

- Przestań – warknął wyraźnie zirytowany tą rozmową Oh i strzepnął z ramienia dłoń chłopaka. – Po prostu nie widzę sensu w ujawnianiu się, okay? Przynajmniej na razie… - dodał już nieco milszym tonem głosu, nie chcąc doprowadzić do niepotrzebnej kłótni.

- Okay, skoro tego właśnie chcesz – wyszeptał rozżalony Zitao, odsuwając się od blondyna.

Posłał chłopakowi przelotne spojrzenie przepełnione smutkiem i dziwnym żalem, a później bez słowa wyszedł z mieszkania Sehuna, pozostawiając go z nieznaną dotąd pustką w sercu. Blondyn przez dłuższą chwilę stał w bezruchu i jedynie wpatrywał się pozbawionym emocji wzrokiem w widoki rozciągające się za oknem. Dopiero kiedy ujrzał idącego ulicą Tao, coś w nim pękło, sprawiając, że poczuł się niezwykle beznadziejnie. Zdał sobie wtedy sprawę z tego, że nie może wiecznie uciekać przed konsekwencjami swoich decyzji i w końcu musi zaryzykować, by móc w pełni osiągnąć szczęście, a to mógł mu zapewnić jedynie Tao.

*

Słysząc dzwonek swojego telefonu, Eunji drgnęła przestraszona i powoli podniosła się z łóżka. Wiedziała, kto dzwoni, dlatego tak niechętnie podchodziła do biurka, na którym leżała komórka. Zobaczywszy wyświetlający się na ekranie numer mamy, westchnęła głośno i odebrała połączenie, przykładając telefon do ucha. Bała się tego, co może usłyszeć i chociaż jeszcze kilka tygodni temu marzyła o tym, by dostać chociaż jedną pozytywną odpowiedź z którejś z uczelni, o tyle teraz modliła się o to, żeby mama powiedziała, że jej wyniki z egzaminów okazały się zbyt słabe i nie dostała się na studia. Wtedy mogłaby zostać w Seulu, poszukałaby pracy, żeby dorzucać się rodzicom Junmyeona do rachunków i za rok spróbowałaby złożyć papiery do którejś z seulskich uczelni.

- Córeczko! – wykrzyknęła podekscytowana kobieta, tym samym pozbywając dziewczynę wszelkich złudzeń. – Dostałaś się na trzy uczelnie! Ach! Tak się cieszę – powiedziała piskliwym głosem, przez co Eunji musiała odsunąć na chwilę telefon od ucha, by nie ogłuchnąć.

- To dobrze – rzuciła cicho szatynka, opadając bezwładnie na obrotowe krzesło, które stało przy biurku.

Wcale nie było dobrze. Było fatalnie i nie tak, jak ona sobie to wyobrażała. Wiedziała, że teraz będzie musiała wrócić do Busan, a co najgorsze: będzie musiała zostawić Jongdae. Chociaż chłopak obiecywał jej, że mimo dzielącej ich odległości, wciąż będą razem, to dziewczyna była pełna obaw, że to się nie uda. Już raz to przerabiała z Minwoo i skutki takiego układu odczuwała po dzień dzisiejszy.

- Do poniedziałku musisz zdecydować się na którąś z uczelni, więc przyjedziemy po ciebie jeszcze dzisiaj – poinformowała pani Kim, sprawiając tym samym, że dziewczyna poczuła się, jakby ktoś nagle uderzył ją mocno kijem w głowę. – Rzeczy nie masz dużo, więc z pakowaniem nie będzie problemu.

- Ale mamo! – jęknęła rozżalona Eunji, zaciskając mocniej powieki, by się nie rozpłakać. – Ja chciałam jeszcze zostać w Seulu.

- Mowy nie ma – powiedziała kobieta już nieco ostrzejszym tonem głosu, domyślając się, że gdyby pozwoliła córce zostać jeszcze w stolicy, to ta ostatecznie w ogóle nie chciałaby wracać do Busan, a do tego dopuścić nie mogła. – Dzisiaj wieczorem po ciebie przyjedziemy, więc bądź gotowa.

Po tych słowach pani Kim przerwała połączenie, a Eunji ze złości cisnęła przed siebie telefonem, po chwili zalewając się gorzkimi łzami. Ledwo widząc na oczy, podniosła się z krzesła i podeszła do łóżka, opadając na nie bezwładnie. Czyli tak to wszystko miało się skończyć? Wiedziała, że dzięki studiom w przyszłości będzie jej lepiej, a poza tym Busan nie znajdował się tak daleko od Seulu, jednak mimo wszystko bała się wyjazdu. Bała się, że jej związek z Jongdae nie przetrwa tej próby, a nie była gotowa na to, by kolejny raz stracić ukochaną osobę.

- Eunji?

Słysząc doskonale znany głos, dziewczyna uniosła się na łokciu i zapłakanymi oczami spojrzała na stojącego w drzwiach pokoju szatyna. Momentalnie poczuła okropny ból w klatce piersiowej, który nasilił się w momencie, kiedy Jongdae usiadł na łóżku i zamknął ją w silnym uścisku swoich ramion.

- Mama dzwoniła. Dostałam się do trzech uczelni i muszę do poniedziałku zdecydować się na którąś z nich – powiedziała, co chwilę pociągając nosem. Wierzchem dłoni starła z policzków łzy i jeszcze mocniej wtuliła się w Jongdae, który tylko cicho westchnął i oparł brodę na czubku jej głowy. – Rodzice po mnie dzisiaj przyjadą.

- Już dzisiaj? – Zdziwiony otworzył szeroko oczy, jednak zaraz je zamknął i zacisnął mocno powieki, nie chcąc się rozkleić. Czując szybsze bicie serca, odsunął od siebie Eunji i mimo rosnącego w klatce piersiowej bólu, uśmiechnął się lekko do dziewczyny i dłonią delikatnie pogłaskał jej policzek. – I jak ty sobie poradzisz bez swojego ochroniarza? – spytał, próbując nie dać po sobie poznać, jak bardzo zabolała go wiadomość o tak szybkim wyjeździe szatynki.

- Pewnie przy pierwszej okazji spadnę ze schodów na uczelni albo wpadnę pod samochód – wymruczała rozgoryczona, wpatrując się jeszcze nieco załzawionymi oczami w twarz swojego chłopaka.

Nie chciała robić ze swojego wyjazdu wielkiego dramatu, zwłaszcza że Busan nie znajdował się na drugim końcu świata, ale mimo to nie potrafiła po prostu machnąć na to wszystko ręką. Zdawała sobie sprawę z tego, że będzie im niesamowicie ciężko, jednak może mimo wszystko jakoś dadzą radę? Przynajmniej miała taką nadzieję.

- Nie płacz już – powiedział Jongdae, uśmiechając się promiennie do dziewczyny. Objąwszy jej twarz dłońmi, kciukami starł z policzków ostatnie łezki, a na ustach złożył czuły pocałunek. – Chodź, pomogę ci się spakować.

Eunji kiwnęła głową na zgodę i spojrzała na wstającego z łóżka Jongdae. Kiedy posłał jej wymowne spojrzenie, westchnęła głośno i wielką niechęcią podniosła się z materaca, od razu wpadając w ramiona swojego chłopaka. Przez chwilę stali w bezruchu, przytulając się tak mocno, jakby już nigdy więcej mieli tego nie zrobić. W końcu jednak szatynka wysunęła się z uścisku Jongdae i podeszła do szafy, z której po otwarciu drzwi wysypała się sterta poupychanych niedbale ubrań. Chen zaśmiał się pod nosem i kręcąc głową z rozbawieniem, pomógł dziewczynie pozbierać rzeczy z podłogi, a później odłożył je na łóżko i podszedł do Eunji, która stała przed opróżnioną po części szafą, nie mając ochoty się pakować.

- Wiesz, że damy sobie radę? – wyszeptał dziewczynie na ucho, obejmując ją w pasie. Przytulił się do niej mocno i splótł ich dłonie w silnym uścisku, pragnąc trwać tak z Eunji jak najdłużej. - Poradzimy sobie.

- Nie boisz się? – spytała szeptem, spoglądając przez ramię na Jongdae, który w odpowiedzi pokręcił głową i wtulił twarz w zagłębienie jej szyi. – To w takim razie ja także się nie boję.

*

Sehun wziął głęboki wdech i zapukał do drzwi mieszkania rodziny Huang. Nie minęło nawet kilkanaście sekund, jak usłyszał czyjeś kroki i po chwili stanął twarzą w twarz ze średniego wzrostu czarnowłosą kobietą. Na widok przyjaciela swojego syna pani Huang uśmiechnęła się promiennie i gestem ręki zaprosiła go do środka.

- Zitao jest w swoim pokoju – powiedziała od razu, wyprzedzając tym samym pytanie blondyna. – Napijesz się czegoś? A może chciałbyś coś zjeść? Niedawno zjedliśmy obiad, ale mogę ci odgrzać – zaproponowała, mówiąc wszystko tak szybko, że Sehun z ledwością zrozumiał jej słowa.

- Dziękuję, ale sam niedawno jadłem – odpowiedział, uśmiechając się przyjaźnie do kobiety.

Widząc kątem oka wychodzącego z salonu pana Huang, chłopak ukłonił się nisko i rzucił pod nosem coś na podobieństwo „dzień dobry”, a później udał się do pokoju Zitao. Obecność rodziców bruneta sprawiła, że Sehun nagle stracił wszelką odwagę i poczuł się niezwykle maleńki, niemalże niewidoczny dla otoczenia. Zatrzymawszy się przed drzwiami sypialni młodszego chłopaka, ponownie wziął głęboki wdech i niepewnie nacisnął klamkę, zaglądając nieśmiało do środka. Tao siedział przy biurku i oglądał coś na laptopie, a wetknięte w jego uszy słuchawki całkowicie odcięły go od świata. Sehun zamknął za sobą drzwi i podszedł do bruneta. Ostrożnie położył dłoń na jego ramieniu, a kiedy chłopak ze strachu podskoczył na krześle i obejrzał się za siebie, uśmiechnął się przepraszająco, od razu zabierając rękę, jakby w obawie, że Zitao w ataku złości mu ją złamie.

- Co ty tutaj robisz? – spytał zaskoczony Huang, wyjmując z uszu słuchawki.

Sehun przez dłuższą chwilę wpatrywał się w oczy swojego chłopaka, nie potrafiąc zapanować nad szybko bijącym w piersi sercem. Wtedy po raz kolejny tego dnia dotarło do niego to, jak bardzo zależy mu na Zitao i jak bardzo go kocha. Tak, nareszcie potrafił przyznać się przed samym sobą, że czuje coś do tego chłopaka. Pierwszy raz to uczucie go nie przerażało, a wręcz przeciwnie – sprawiało, że był szczęśliwy i pełen nadziei na lepsze jutro. Nie potrafił wyobrazić sobie przyszłości bez Tao u swego boku, dlatego musiał zrobić wszystko, by ten nigdy od niego nie odszedł i nigdy nie przestał go kochać.

- Chodź – rzucił Sehun, łapiąc bruneta za rękę. Kiedy Zitao zaparł się z całych sił, próbując oswobodzić dłoń z uścisku blondyna, ten obejrzał się za siebie i spojrzał na niego z dziwnym błyskiem w oku. – No, chodź.

- Ale gdzie?

- Do twoich rodziców. Chyba powinieneś przedstawić im swojego chłopaka, prawda? – Oh uśmiechnął się promiennie, wprawiając czarnowłosego w niemałe osłupienie.

Zitao zamrugał pospiesznie powiekami, jeszcze raz analizując w myślach słowa Sehuna. Gdy nareszcie dotarł do niego ich sens, rozdziawił lekko usta, nie wierząc w to, co usłyszał. Musiała minąć dłuższa chwila, nim doszedł do siebie i otrząsnął się z szoku. Czując dziwną ekscytację, wpił się zachłannie w usta Sehuna, a później złapał go za rękę i razem z nim wyszedł z pokoju, kierując kroki do salonu, gdzie państwo Huang właśnie oglądali jakiś program w TV.

*

Tak marudziłam, tak narzekałam na brak weny, aż w końcu mnie odblokowało i aktualnie jestem w trakcie pisania 4 rozdziału nowego opowiadania. Jeszcze nie wiem, czy będę publikować je na tym blogu, czy na nowym. Wiem, że pierwszy rozdział pojawi się prawdopodobnie za tydzień.

Ach, od razu lepiej, kiedy zmieniłam tematykę i bohaterów. Pewnie nie będziecie zadowoleni, jednak poszłam w końcu po rozum do głowy i znów piszę o tym, co lubię i jak lubię.

Nareszcie chandra minęła i mogę zacząć się ogarniać, a kolejne opowiadanie będzie właśnie taką moją terapią na poradzenie sobie ze wszystkimi problemami.

W niedzielę opublikuję epilog i to będzie definitywny koniec tego opowiadania, chociaż nie mówię, że nie pojawią się jakieś dodatki, gdyż pewnie odczujecie wielki niedosyt związany z niewyjaśnionymi sprawami. Jak tylko odzyskam wenę na pisanie o Koreańczykach i yaoi, to coś na pewno się pojawi. Obiecuję.