How to love? Hard to love…

EPILOG

[podkład]

Kiedyś słyszałem, że jeśli na kimś naprawdę nam zależy, to powinniśmy tej osobie pozwolić odejść, spełniać marzenia i po prostu być szczęśliwą. Wtedy wydawało mi się to być naturalnym odruchem, jednak chyba nie zdawałem sobie sprawy z tego, że podjęcie takiej decyzji może być aż tak ciężkie. Pożegnanie się z Eunji wymagało ode mnie wiele siły i wiary w to, że rozłąka w żaden sposób nie wpłynie na nasz związek. Oboje mieliśmy nadzieję, że uda nam się wytrwać w swoich postanowieniach, a tych kilkaset kilometrów nie zniszczy tego, co mieliśmy. Łudziliśmy się, że damy radę – przecież tak wiele razy jej to obiecywałem. Nie kłamałem, nie umiałbym okłamać osoby, którą kochałem i na której tak bardzo mi zależało. Po prostu chyba byłem zbyt naiwny, by wierzyć, że mamy razem jakąkolwiek przyszłość.

Na skutki wyjazdu Eunji nie musieliśmy długo czekać. I to wcale nie było tak, że od razu odpuściliśmy walkę o nasz związek. Przez pierwsze tygodnie nieustannie ze sobą rozmawialiśmy, a ja – tak jak obiecywałem tyle razy – przyjeżdżałem do Busan w każdy piątek, by móc spędzić z Eunji cały weekend. Niestety nie przewidziałem tego, że powroty do Seulu będą tak ciężkie. Każde kolejne pożegnanie z dziewczyną sprawiało, że moje uczucia do niej zostawały zastępowane przez nieznaną mi dotąd złość i gorycz do całego świata, który w moim mniemaniu sprzeciwiał się naszemu związkowi, co chwilę rzucając nam kłody pod nogi.

Mimo to próbowałem być twardy i uparcie dalej brnąłem w ten układ, mając nadzieję, że to tylko chwilowy kryzys w związku i niedługo wszystko wróci do normy. Nie wiedziałem tylko, co było tą normą. Eunji zdawała się ode mnie oddalać i chociaż za wszelką cenę próbowałem ją przy sobie zatrzymywać, to i tak każdego dnia podczas wieczornych rozmów czułem, że dziewczyna wymyka mi się i zamyka przede mną, nie chcąc nawet wiele mówić o tym, co się u niej dzieje. Nie czułem miłości, kiedy mówiła, że mnie kocha. Z czasem te słowa stały się po prostu słowami – bez żadnych emocji i jakiegokolwiek znaczenia. Dlatego postanowiłem dać jej odejść. Rozstanie było ciężkie, nawet dla Eunji, ale doszliśmy do wniosku, że tak będzie dla nas lepiej. Z początku nie potrafiłem dojść do siebie po tym wszystkim. Na dodatek od Junmyeona co chwilę słyszałem, że Eunji także nie jest z tym łatwo, ale wiedziałem, że po jakimś czasie oboje dojdziemy do siebie.

Dla własnego dobra związek z Eunji postanowiłem traktować jako kolejne doświadczenie, które nauczyło mnie czegoś nowego. Wiedziałem przecież, że takie coś może się wydarzyć, ale próbowałem za wszelką cenę odpychać od siebie czarne scenariusze, chcąc jak najdłużej cieszyć się uczuciem, za którym tak bardzo tęskniłem, i bliskością drugiej osoby. Mimo goryczy, jaka pozostała w moim sercu po rozstaniu z Eunji, odczuwałem także szczęście, gdyż ta dziewczyna pokazała mi, że czasami warto po prostu zaryzykować i zaufać drugiej osobie. Czasami po prostu nie należy zastanawiać się nad możliwymi konsekwencjami i prawdopodobnym bólem, jaki może się później pojawić. Wszystkie spędzone z Eunji dni, te dobre i złe chwile, zachowam głęboko w sercu i z pewnością będę do nich nieraz wracał. Tych kilka tygodni zmieniło nasze życia, a przede wszystkim zmieniły nas.

Może wciąż było nam źle, może wciąż zdarzało nam się uronić kilka łez, ale wiedzieliśmy, że pewnego dnia to minie, a my będziemy się uśmiechać i śmiać, wspominając wspólnie spędzane chwile.

I tylko czasem po prostu zazdroszczę Sehunowi i Zitao, że mimo wszelkich przeciwności losu, wciąż są razem.

*

A teraz przyznać się: ile osób chce mnie w tym momencie zabić? :)

Liczyliście na szczęśliwe zakończenie, prawda? Szczerze? Ja też… Nawet zastanawiałam się, czy nie zmienić tego epilogu, jednak sama nie wierzę w związki na odległość, więc jak mogłabym napisać coś wbrew w swoim poglądom? Opowiadanie to pisałam na przełomie listopada/grudnia, od tamtego czasu w ogóle w nie nie ingerowałam. Jedynie zmieniłam imiona bohaterów na chłopaków z EXO.

To koniec. Też zżyłam się z tym opowiadaniem. Jak wróci wena na pisanie o Koreańczykach, to może napiszę jakieś dodatki do tego opowiadania, może wrócę do poprzednich historii? Chodzi za mną kontynuacja Dark side of the moon, ale na razie o tym nie myślę, skupiając się na pisaniu nowego opowiadania.

Nie zakładam nowego bloga. Co prawda historia nie będzie związana z Koreańczykami, ale przywiązałam się do tego bloga, a poza tym nie chce mi się wymyślać nowego adresu. Tak więc koło weekendu pojawi się pierwszy rozdział, a tymczasem czekam na opinie tych 129 osób, które rzekomo czytały opowiadanie (marzenia haha).

I jako spoiler…