How to love? Hard to love… 2

Rozdział drugi: To wcale nie będzie łatwe.

Jongdae przeczesał palcami włosy i westchnął głośno, opierając się wygodniej o oparcie kanapy. Wszyscy zgromadzeni w jego salonie skupieni byli na oglądaniu filmu, a jeśli nie oglądali, to albo bawili się telefonami, albo drzemali, jak na przykład Baekhyun, który siedział obok niego i tulił się z całych sił do ozdobnej poduszki, co chwilę mrucząc coś pod nosem. Chen zaśmiał się cicho, przypominając sobie, jak kilka godzin wcześniej Byun namawiał go na zorganizowanie małego spotkania z osobami ze studiów i zrobienie maratonu z filmami. To nie był wcale taki głupi pomysł, zwłaszcza że nie przewidywali zamieniać spokojnej nasiadówki w huczną imprezę. Chen w końcu się zgodził, dochodząc do wniosku, że trochę towarzystwa z pewnością mu nie zaszkodzi. Szkoda tylko, że Baekhyun odpadł już po pierwszym filmie. W końcu to on nalegał, żeby oglądać horrory. Mimo to Jongdae był mu niezmiennie wdzięczny, bo dzięki temu nie miał czasu na rozmyślanie i wspominanie spotkania z Suho.

Chen spojrzał na siedzące przed telewizorem dziewczyny i już miał się podnieść, by pójść do kuchni po coś do jedzenia i picia, gdy niespodziewanie przytulił się do niego na wpółprzytomny Baekhyun. Byun wtulił się mocno w Jongdae i zamruczał coś przez sen, obejmując ramieniem brzuch chłopaka, przez co ten nie mógł się poruszyć.

- Channie, przynieś coś do picia – powiedział Chen, nie mając sumienia budzić Byuna.

Już jakiś czas temu zauważył, że przyjaciel chodzi ledwo przytomny, jednak wtedy uważał, że to po prostu przez stres i egzaminy na studiach. Sam często źle sypiał, bo wciąż myślał tylko o tym, co jeszcze powinien powtórzyć i zamiast się choć trochę zrelaksować, sięgał do książek nawet w środku nocy. Nie chcąc wyjść na hipokrytę, nie wypominał tego Baekhyunowi, licząc na to, że wraz z nastaniem wakacji wszystko się unormuje. Niestety jak na razie Chen nie widział żadnych zmian. Chwilami miał wrażenie, że jest jeszcze gorzej niż wcześniej.

Kiedy Chanyeol podał mu szklankę z sokiem, Kim uśmiechnął się lekko i zerknął na ciemną czuprynę Baekhyuna, który w dalszym ciągu mocno się do niego przytulał.

- Szybko się go nie pozbędziesz – zaśmiał się niskim głosem Park i wrócił na swoje miejsce.

Chen uśmiechnął się przebiegle, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że Chanyeol oddałby dosłownie wszystko, by móc być na jego miejscu i służyć Byunowi za poduszkę. Jongdae, po tym, jak Tao i Sehun zostali parą, był już tak bardzo przyzwyczajony do takich sytuacji, że nic go nie dziwiło. Poza tym Baekhyun i Chanyeol wyjątkowo dobrze do siebie pasowali, jednak na razie byli na etapie bycia przyjaciółmi. W sumie ze strony Byuna nie zapowiadało się na to, by kiedykolwiek miało się to zmienić, ale czy tak samo nie było w przypadku Sehuna i Tao? Oh też z początku się wzbraniał, jednak wynikało to głównie z faktu, że Kris ciągle się pomiędzy nich wtrącał i Sehun nie miał pewności, czy to wszystko ma jakikolwiek sens.

Jongdae nie miał z nimi kontaktu, jednak z ich profili na jednym z portali społecznościowych wiedział, że wciąż są razem i nie zapowiada się na to, by w tej kwestii cokolwiek miało się zmienić. Mimo tego nieznośnego uczucia zazdrości, cieszył się, że udało im się przetrwać wszelkie próby, zwłaszcza te, na które wystawiali ich rodzice.

Chen nieraz miał ochotę odezwać się do chłopaków, zapytać, jak im się powodzi, ale nie potrafił zdobyć się na odwagę. Po prostu za każdym razem coś go blokowało i w ostateczności tchórzył. Pierwsze stracił kontakt z Yixingiem i to niedługo po tym, jak wrócili znad morza, potem z Krisem, kiedy ten wyjechał do Chin, a z resztą jakoś samo to wyszło. Po prostu przestało im zależeć na utrzymywaniu kontaktu, przyjaźnie się rozsypały, a oni nie robili nic, by temu zapobiec.

Kiedy zaczęły się studia, Chen za wszelką cenę próbował stłumić wyrzuty sumienia, chodząc na imprezy, poznając nowych ludzi, jednak to w niczym mu nie pomagało. Można powiedzieć, że czuł się jeszcze gorzej, ale wszystko zmieniło się, gdy do jego grupy dołączył Baekhyun. To właśnie dzięki niemu na nowo odzyskał wiarę w przyjaźń i chociaż wciąż tęsknił za tym, co było, to już tak często o tym nie myślał. Skupiał się na Byunie, gdyż ten należał do osób, które domagają się wyjątkowej uwagi ze strony otoczenia. Gdziekolwiek Chen by się nie ruszył, tam po piętach deptał mu Baekhyun. Kiedy było mu smutno, wystarczyło się odwrócić, by zobaczyć roześmianą twarz tego chłopaka. Niemalże instynktownie wyczuwał, że coś złego dzieje się z Jondgae.

- Która godzina? – spytał sennym głosem Byun, jeszcze mocniej wtulając twarz w tors Chena.

- Dochodzi dwudziesta pierwsza – odpowiedział Kim i upił ze szklanki trochę soku.

Baekhyun, zwabiony słodkim zapachem napoju, uniósł głowę i po omacku odszukał szklankę, a później wypił prawie całą jej zawartość, na koniec oddając przyjacielowi puste naczynie.

- Będziemy się już zbierać – zakomunikowała niewysoka, blondwłosa dziewczyna, podnosząc się z podłogi. Spojrzała wymownie na swoją koleżankę, a później uśmiechnęła się do Chena. – Dzięki za zaproszenie. Następnym razem zapraszam do siebie.

- Jak upieczesz te swoje pyszne ciastka, to przyjdziemy – odezwał się Chanyeol, uśmiechając się szeroko do Bomi, która pod wpływem tego gestu oblała się uroczym rumieńcem. Na szczęście w pokoju było ciemno, więc chłopak nie mógł tego dostrzec. – W sumie ja też powinienem się zbierać. Odprowadzić was? – zaproponował, podnosząc się z kanapy.

- Jeśli to nie problem – powiedziała szybko Bomi i założyła za ucho kosmyk włosów, posyłając przy tym Chanyeolowi zalotny uśmieszek. Widząc kątem oka, że przyjaciółka chce coś dodać, szybko trąciła ją ramieniem w bok i spojrzała na nią wymownie. – Idziemy?

- Tak, możemy iść – stwierdził Park, nie dostrzegając w zachowaniu dziewczyn nic dziwnego. – Baekhyun, idziesz z nami?

- Nie, jeszcze na chwilę zostanę – wymruczał wciąż zbyt mocno rozespany, by móc racjonalnie myśleć. Przeciągnął się mocno i opadł na podłokietnik kanapy. – Zdzwonimy się? – spytał, spoglądając to na Chanyeola, to na dziewczyny.

Kiwnęli głowami na zgodę i poszli do przedpokoju. Chen wstał z sofy i ku niepocieszeniu Baekhyuna podążył za gośćmi, żeby ich pożegnać.

- To może od razu umówimy się na jutro, co? Rodzice wychodzą na przyjęcie do znajomych, więc możemy się spotkać – zaproponowała Bomi, spoglądając nieśmiało na Chena, który oparł się ramieniem o ścianę i wbił w nią przenikliwe spojrzenie. Speszona odwróciła głowę w przeciwną stronę i zagryzła dolną wargę. – Chyba że macie już jakieś plany.

- Ja jestem wolny i w sumie chętnie do ciebie wpadnę – powiedział Chanyeol, robiąc to tak nienaturalnie głośno, jakby chciał mieć pewność, że siedzący w salonie Baekhyun również go usłyszy.

- Ja też się na to piszę! – krzyknął Byun, a po chwili wszedł do przedpokoju, od razu przyklejając się do Chena. Ułożył głowę na jego ramieniu i przymknął powieki, prawie usypiając na stojąco. – O której się spotkamy?

- Moi rodzice wychodzą o szesnastej, ale możecie przyjść, kiedy wam odpowiada.

- To przyjdziemy po szesnastej – zadecydował za wszystkich Chanyeol i narzucił na siebie kurtkę. Potem założył buty i zerknął kątem oka na Baekhyuna, licząc po cichu na to, że ten w końcu zwróci na niego uwagę i coś powie. Niestety był zbyt zajęty tuleniem się do Chena, by dostrzec inne osoby. Park wyraźnie się tym zirytował, bo zagryzł wargi, jakby nie chcąc powiedzieć czegoś przykrego. – Chodźmy już – rzucił pod nosem, a potem kiwnął głową na Chena, uśmiechając się lekko. – Do jutra.

- Cześć – mruknął Kim, siląc się na choć trochę entuzjazmu w głosie, jednak chyba nie do końca mu się to udało.

Kiedy Chanyeol oraz dziewczyny nareszcie wyszli, Jongdae odetchnął z wyraźną ulgą i nie zważając na fakt, że Byun w dalszym ciągu się do niego klei, poszedł do salonu, gdzie rozsiadł się wygodnie na kanapie i wyłączył film, nie mając ochoty w dalszym ciągu go oglądać.

- Ej, co jest? – spytał zmartwiony Baekhyun, zajmując miejsce obok Chena. – Jeśli nie chce ci się iść do Bomi, to nie musisz.

- Chodzi o to, że jutro Suho organizuje to spotkanie u siebie. Nie mam pojęcia, co zrobić – wyjaśnił cicho Chen, nie mając sił udawać przed przyjacielem, że cała ta sytuacja na niego nie wpływa. – Z jednej strony chciałbym się z nimi znów zobaczyć, pogadać, jak za starych, dobrych czasów, ale z drugiej cholernie się tego boję, bo wiem, że nic nie będzie wyglądać jak dawniej.

- Nie przekonasz się, jeśli nie zaryzykujesz, Chen Chen – wyszeptał Baekhyun, a kiedy przyjaciel na niego spojrzał, lekko się uśmiechnął i wzruszył ramionami. – Idź do Suho, jeśli atmosfera będzie ciężka, to zawsze możesz pójść do Bomi.

- Chyba masz rację… Nie wiem, zobaczę jutro.

 

*

Sehun odłożył na bok komórkę i zerknął kątem oka na siedzącego obok bruneta. Tao wyraźnie się nad czymś zastanawiał, bo przez dłuższą chwilę nie kontaktował z otoczeniem. Wrócił na ziemię dopiero wtedy, gdy Sehun pstryknął palcami tuż przed jego nosem. Zitao potrząsnął lekko głową i nieco zdezorientowany spojrzał na swojego chłopaka.

- Co o tym myślisz? – spytał Oh, wpatrując się intensywnie w twarz Tao. – Myślisz, że to dobry pomysł?

- Sam nie wiem – odpowiedział cicho starszy chłopak i wzruszył ramionami.

Sehun westchnął ciężko i opadł bezwładnie na łóżko, przygarniając do siebie poduszkę, do której mocno się przytulił. Nie wiedział, co o tym wszystkim myśleć. Bał się tego spotkania z chłopakami, a najbardziej z Krisem, który przyjeżdża na wakacje do Seulu. Niby pomiędzy nim a Tao wszystko było już dawno skończone (choć prawda była taka, że między nimi nigdy nic nie było), ale nic nie mógł poradzić na to, że wciąż był zazdrosny o wcześniejsze relacje swojego chłopaka z Krisem. Czasami miał wrażenie, że Wu Yifan mimo tego, co się wydarzyło w zeszłe wakacje, wciąż był ważny dla Zitao. A być może Sehun popadał w paranoję, bo przecież przez ostatnie miesiące Huan i Kris w ogóle się ze sobą nie kontaktowali. Przynajmniej taka była wersja bruneta, ale Sehun wiedział, że ten nigdy by go nie okłamał.

- Chciałbym się z nimi zobaczyć – powiedział Tao, przerywając tym samym nieznośną ciszę, jaka nagle zapanowała w pokoju.

- Z nimi czy z Krisem? – spytał machinalnie Sehun, nagle zamierając w bezruchu. Dlaczego to powiedział? Dlaczego musiał do tego wrócić? Przecież ten rozdział już dawno był zamknięty, więc po co znów o tym wspomniał. – Tao…

- Minęło tyle czasu, a ty wciąż to rozpamiętujesz – westchnął rozżalony Huang, kręcąc głową z niedowierzaniem.

- Przepraszam, po prostu… - Sehun podniósł się do siadu, przyciskając mocniej poduszkę do brzucha. Niepewnie spojrzał na siedzącego naprzeciwko Tao i zagryzł od środka policzki, woląc się w końcu zamknąć, niż całkowicie zbłaźnić przed swoim chłopakiem. Kiedyś okazywanie uczuć przychodziło mu z większą łatwością. Z czasem stało się to dziwnym obowiązkiem, dlatego Sehun rzadko mówił Zitao, że go kocha czy że zależy mu na nim, mając nadzieję, że zachowaniem doskonale to wszystko przekazuje. – Nieważne – dodał po chwili i odwrócił głowę w przeciwną stronę.

- Jak zwykle – mruknął Tao i wstał z łóżka chłopaka. – Pójdę już, bo jeszcze chwila, a któryś z nas powie o jedno słowo za dużo – stwierdził, kierując się ku drzwiom. Nim wyszedł, zatrzymał się jeszcze na chwilę, jakby licząc na to, że Sehun jednak się odezwie i poprosi, żeby został. Niestety tak się nie stało, więc w końcu Tao wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi.

Sehun obrócił się na bok i ze złości rzucił poduszką w ścianę, zrzucając z niej ramkę ze zdjęciem. Przeklinając głośno, poderwał się z łóżka i szybko podszedł do zniszczonego przedmiotu. Serce szybciej mu zabiło w piersi, kiedy w jego dłoni znalazła się kolorowa fotografia. Przez chwilę przyglądał się roześmianym twarzom przyjaciół, nieświadomie wracając do dnia, w którym zrobili to zdjęcie. Był to ich pierwszy dzień pobytu nad morzem w domu letniskowym rodziny Krisa. Wtedy jeszcze nic nie zwiastowało, że ten wyjazd tak fatalnie się dla nich skończy.

Nie wiedział, czy pójście do domu Suho to dobry pomysł. Wiedział, że spotkanie z nimi po tak długim czasie nie będzie łatwe, ale zdawał sobie sprawę też z tego, że jeśli nie pójdzie, to będzie tego żałował do końca życia.

To był chyba ten moment, w którym należało zapomnieć o tym, co złe i zacząć wszystko od początku. 

*

Junmyeon nerwowo potarł o siebie zmarznięte dłonie i rozejrzał się dookoła siebie, niecierpliwie wyczekując przyjazdu autobusu. Od rana chodził dziwnie podekscytowany, nie mogąc uwierzyć, że prawie po sześciu miesiącach znów zobaczy swoją ukochaną kuzynkę. Stęsknił się za Eunji, chociaż wcześniej aż tak bardzo tego nie odczuwał. Fakt, często ze sobą pisali, czasami rozmawiali przez kamerkę internetową, ale nic nie mogło zastąpić spędzenia wspólnego czasu i to w dodatku w wakacje, kiedy mieli żadnych obowiązków.

Chłopak podskoczył w miejscu, kiedy nareszcie na parking wjechał autobus z Busan. Uśmiechnął się szeroko, widząc siedzącą przy oknie Eunji, która od razu zaczęła do niego machać, co chwilę spoglądając w bok, gdzie zapewne siedział jej przyjaciel. Junmyeon trochę się zdziwił, kiedy kuzynka zapytała, czy może ze sobą kogoś zabrać. W pierwszej chwili myślał, że chodzi o jej chłopaka, co wcale by nie było takie złe, ale później dziewczyna wyjaśniła, że to tylko przyjaciel. Oczywiście. Suho musiałby być głupi, żeby nie domyślić się, co tak naprawdę między nimi jest.

- Oppa! – wykrzyknęła Eunji, biegnąc do kuzyna. Piszcząc ze szczęścia, rzuciła się chłopakowi na szyję i mocno go przytuliła. – Tęskniłam – szepnęła mu na ucho, po chwili oswobadzając się z jego uścisku.

- Ja za tobą też – przyznał szczerze Suho, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że przed Eunji niczego nie musi ukrywać, a już na pewno nie tego, jaki jest naprawdę. – To twój przyjaciel? – spytał, spoglądając nad ramieniem dziewczyny na idącego w ich stronę chłopaka, któremu przypadła rola tragarza, bo ciągnął za sobą dwie ciężkie walizki.

Eunji kiwnęła głową i kiedy Jongin nareszcie do nich podszedł, wzięła go pod rękę i uśmiechnęła się promiennie. Suho bacznie przyjrzał się chłopakowi i wyciągnął do niego dłoń, przedstawiając się przy tym. Brunet wyglądał na nieco speszonego, co od razu spodobało się Junmyeonowi, gdyż wyobrażał sobie to spotkanie całkiem inaczej. Przez cały dzień przygotowywał się na to, że Jongin okaże się być bezczelnym typkiem, który zacznie od razu podskakiwać, a Suho będzie musiał od razu sprowadzić go brutalnie na ziemię i pokazać, kto tak naprawdę rządzi.

- To chodźmy. Kris już na nas czeka – powiedział Suho, zabierając od Jongina jedną z walizek. Uśmiechnął się do niego lekko i ruszył w stronę samochodu. – Podzwoniłem po chłopakach, ale nie wiem, czy któryś z nich jutro przyjdzie, więc…

- Mam dziwne przeczucie, że wszyscy przyjdą – odezwała się Eunji, uśmiechając się przy tym pokrzepiająco.

Próbowała ukryć fakt, jak bardzo ją to martwi, choć nie do końca jej się to udało. Wiedziała doskonale, że kuzyn skontaktował się także z Chenem, chociaż o tym nie wspomniał słówkiem. Niby dlaczego miałby go pominąć? Zresztą nie chciałaby, żeby przez jej problemy miłosne nie mógł odnowić przyjaźni z Jongdae. Nigdy by sobie tego nie wybaczyła.

Przez całą drogę do domu Eunji opowiadała o tym, co działo się u niej w ostatnich tygodniach. Nie ominęła również tego, jak poznała się z Jonginem, co w sumie było zabawną historią, którą z pewnością będzie wspominać do końca życia. Przyjaciel co chwilę dorzucał swoje uwagi, nie szczędząc przy tym wypominania dziewczynie paru krępujących sytuacji, co ona komentowała głośnymi prychnięciami lub odwdzięczała mu się tym samym.

Suho siedział cicho, co chwilę śmiejąc się z kuzynki i Jongina. Wyglądali na zgranych przyjaciół, jednak nie mógł odrzucić od siebie tej dziwnej myśli, że między nimi jest coś o wiele więcej niż tylko przyjaźń. Sposób, w jaki się kłócili, przypominał mu sprzeczki pomiędzy dwojgiem zakochanych w sobie ludzi, którzy mimo wszystko szaleją za sobą i kochają się na zabój.

Gdy dojechali na miejsce, Eunji nareszcie się uspokoiła i z wyraźnym utęsknieniem w oczach spojrzała na dom. Powoli otworzyła drzwi samochodu i wyszła na zewnątrz, wpatrując się w posiadłość ze łzami w oczach. Kiedy nareszcie ujrzała stojącego na ganku wysokiego blondyna, pisnęła głośno i podbiegła szybko do Krisa. Jako że chłopak był od niej o wiele (wiele) wyższy, objęła go ramionami w pasie i mocno przytuliła.

- Cześć, mała – rzucił rozbawiony, odwzajemniając uścisk. – Dobrze cię w końcu widzieć.

- Ciebie też, oppa – wyszeptała wzruszona Eunji, zaciskając mocno powieki, by nie uronić żadnej łzy. Wyczuwając obecność kuzyna i Jongina, odsunęła się od Krisa i spojrzała na przyjaciela. – Poznajcie się. To Jongin, mój przyjaciel z Busan. A to Wu Yifan, ale wszyscy mówimy na niego Kris – powiedziała, uśmiechając się szeroko.

Ukradkiem starła z kącika oka niewielką łezkę i wzięła głęboki wdech. O ile jeszcze kilka dni temu bała się tego przyjazdu do Seulu, tak w momencie, gdy miała przy sobie tych chłopaków, wiedziała, że podjęła najlepszą decyzję.