Broken Angels

Tytuł: Broken Angels
Bohaterowie: Byun Baekhyun, Luhan
Rodzaj: supernatural, obyczaj, romans
Uwagi: kontynuacja “Angels”
Piosenka przewodnia: The Cab – Angel WithA Shotgun

*

[polecam włączyć do czytania albo po przeczytaniu]

- Luhan! Nie możesz tego zrobić! – krzyknął przerażony Baekhyun, biegnąc za oddalającym się blondynem. – Nie wolno ci! – dodał, a później nagle zmaterializował się tuż przed przyjacielem, przez co ten nie zdążył wyhamować i wpadł prosto w jego ramiona. Byun złapał szamotającego się Luhana mocno za nadgarstki i zmusił by spojrzał mu w oczy. – Po co to robisz?

- Bo inaczej nie mogę! – wykrzyczał roztrzęsionym głosem Luhan i podjął kolejną próbę uwolnienia się z uścisku Baekhyuna. Niestety ten okazał się być wyjątkowo silnym stworzeniem i nie odpuścił tak łatwo. Do tego był tak cholernie uparty! – Puść mnie – poprosił nieco słabszym głosem, powoli opadając z sił.

- Nie możesz tego zrobić. Obiecałeś mi coś – wyszeptał Baekhyun, wpatrując się intensywnie w zaszklone oczy przyjaciela. – Nie rób tego. Nie pomagasz ani sobie, ani tym bardziej Jonginowi.

Luhan zacisnął usta w wąską linię i w końcu całkowicie opadł z sił. Przestał się szamotać, opuszczając z rezygnacją ramiona wzdłuż tułowia. Baekhyun przez chwilę trzymał jeszcze przyjaciela za nadgarstki, jakby bojąc się, że ten nagle zmieni zdanie i znów zacznie uciekać. Widząc, że wcale się na to nie zapowiada, rozluźnił uścisk i ostatecznie puścił ręce Luhana, wciąż wpatrując się w twarz blondyna. Byun doskonale wiedział, jakie katusze przeżywa jego przyjaciel. Wyczuwał nastrój i chociaż próbował choć w małym stopniu odebrać od niego ten ból, to w sercu Luhana odradzał się on na nowo i nie pozwalał normalnie funkcjonować. Baekhyun znał to wszystko aż za dobrze.

Kiedy trafił do nieba, też nie umiał sobie poradzić z tym dziwnym otoczeniem. Przede wszystkim jednak nie potrafił pogodzić się ze stratą ukochanego. Chanyeol był dla niego kimś ważnym, a właściwie był najważniejszą osobą w jego życiu. I mimo że śmierć nie przyszła do niego niespodziewanie, to i tak nie był na nią gotowy. Nie chciał zostawiać Chanyeola samego, zdając sobie sprawę z tego, że on po prostu sobie nie poradzi. Czasami Park był jak małe dziecko, które błądzi we mgle i na oślep szuka swojego światła, które poprowadzi go przez ciemny las. Przez wiele lat to właśnie Baekhyun był jego światełkiem.

Kiedy Byun dowiedział się o swojej chorobie, z początku nie chciał o tym mówić Chanyeolowi, wiedząc, że to wszystko zmieni. Z początku udawało mu się to ukrywać, jednak z czasem choroba zaczynała niszczyć go nie tylko od wewnątrz, ale i z zewnątrz. W końcu musiał powiedzieć swojemu chłopakowi, że umiera i pewnego dnia może go zabraknąć. Przygotowywał go do tego, obiecując, że po śmierci będzie patrzył na niego z góry i pilnował, by nie wpakował się w kłopoty. Chanyeol zawsze wtedy kazał mu się zamknąć, wciąż mając nadzieję, że Baekhyun jakimś cudem z tego wyjdzie i będą razem żyli długo i szczęśliwie. Park pozbył się złudzeń, kiedy pewnego wieczoru jego chłopak dostał okropnych bóli brzucha i w krytycznym stanie trafił do szpitala. Lekarze rozwiali wszelkie nadzieje Chanyeola i powiedzieli, żeby spędzał z Byunem możliwie jak najwięcej czasu, bo to mogą być ich ostatnie wspólne chwile. W ten sposób Park zamieszkał w szpitalu. Przez miesiąc nie ruszał się z sali, w której leżał Baekhyun. Jedynie wychodził do toalety albo łazienki, żeby się odświeżyć, jednak zawsze wtedy prosił pielęgniarkę, by siedziała przy Byunie. Oczywiście rodzice chłopaka także do niego zaglądali, jednak były to krótkie wizyty. Musieli domyślać się, że Chan chce spędzić te ostatnie dni sam na sam z Baekhyunem. Mimo wyroku lekarzy i faktu, że nawet rodzina przestała wierzyć w wyzdrowienie Byuna, w Chanyeolu wciąż tliła się nadzieja. Każdego dnia przesiadywał przy łóżku swojego chłopaka, czytał mu książki, czasami nawet plotki na temat gwiazd, bo przecież Baekhyun tak uwielbiał o tym czytać, a Park nie chciał, by ten miał jakiekolwiek zaległości.

A potem Baekhyun odszedł i pozostawił Chanyeola w kompletnej rozsypce. Patrząc na rozpaczającego na pogrzebie chłopaka, Byun obiecał sobie, że zrobi wszystko, by odnalazł on osobę, która choć w niewielkim stopniu go naprawi i przywróci uśmiech na jego twarz. Uśmiech, który Baekhyun kochał z całego serca i dla którego całkowicie stracił głowę.

Nie sądził jednak, że tą osobą okaże się być były chłopak Luhana. Chłopak, którego on wciąż pragnął, chociaż nie powinien był.

- Dlaczego to tak boli? – spytał szeptem Luhan, kiedy Baekhyun prowadził go do jednego z pokoi, by mógł odpocząć. – Dlaczego to nie ustępuje? Obiecałeś, że będzie lepiej – szlochał, kuląc się w sobie. Nie potrafił dłużej radzić sobie z rozdzierającym serce bólem. Z pomocą Baekhyuna położył się na idealnie zaścielanym łóżku i zwinął się w kłębek, pozwalając przyjacielowi usiąść obok.

- Wszystko się ułoży. Zaufaj mi – wyszeptał Byun, przeczesując palcami lśniące włosy blondyna. Uśmiechnął się do niego lekko i zaczął nucić pod nosem wolną piosenkę, mając nadzieję, że dzięki temu Luhan choć na chwilę zaśnie i dzięki temu dojdzie do siebie.

Widząc, że powoli odpływa, Baekhyun przestał śpiewać i mocniej okrył przyjaciela puchową narzutą. Potem podniósł się z łóżka i podszedł do ogromnego okna, które wychodziło prosto na przepiękny ogród otaczający budynek z każdej strony.

Byun przez całe życie zastanawiał się, jak wygląda Niebo. Jako małe dziecko myślał, że Aniołowie siedzą sobie na chmurkach i grają na harfach albo innych instrumentach. Z wiekiem wyobrażenia te w ogóle się nie zmieniały, głównie dlatego że Baekhyun utracił po drodze wiarę albo po prostu nie przywiązywał do niej aż takiej uwagi. Musiał jednak za życia zrobić coś wyjątkowo dobrego skoro po śmierci znalazł się w Niebie.

Nic nie wyglądało tak, jak sobie to wyobrażał. Aniołowie wcale nie przesiadywali na chmurach i nie grali na instrumentach. Można powiedzieć, że nie różnili się od ludzi. Zwykle ich skrzydła były ukryte pod śnieżnobiałymi pelerynami i pokazywały się tylko wtedy, gdy Anioł ich potrzebował. Panowała wśród nich wyraźna hierarchia, ale to akurat Baekhyuna wcale nie dziwiło. Najważniejsi byli najstarsi Aniołowie, to oni uczyli tych najmłodszych i opiekowali się nimi, dopóki nie osiągnęli wymaganej dojrzałości. Później w ramach testu dostawali pod opiekę człowieka i musieli robić wszystko, by wypełniać swoje obowiązki. Nie każdy był w tym dobry. Baekhyun cudem ubłagał swojego opiekuna, by mógł czuwać nad Chanyeolem. W końcu to mu obiecał przed śmiercią. Pierwszą i zarazem najważniejszą zasadą było nie ujawnianie się ludziom, co Byun nieraz robił, jednak za każdym razem udawało mu się uniknąć surowej kary.

Kiedy Luhan trafił do Nieba, Baekhyun od razu wiedział, że ten chłopak będzie wymagał wyjątkowej opieki i wcale się nie pomylił. Han był kompletnie zagubiony w nowym świecie. Nie potrafił się w nim odnaleźć, dlatego przez pierwsze dni Byun bawił się w jego cień. Chodził za nim krok w krok, pilnował, by nie zrobił nic głupiego i w ten sposób zostali przyjaciółmi. Luhan opowiedział mu swoją historię, nieraz roniąc przy tym łzę, którą Baekhyun szybko ścierał, nie chcąc, by ten chłopak się smucił. Blondynowi nie było do twarzy ze smutkiem. O wiele ładniej wyglądał z uśmiechem, który dla Byuna stał się powodem do radości.

Baekhyun był tak pogrążony w swoich myślach, że nie zauważył nawet kiedy Luhan się obudził i wymknął po cichu z pokoju. Byun od razu rzucił się ku drzwiom i wybiegł na korytarz. Nigdzie jednak nie mógł dostrzec przyjaciela, co znaczyło, że musiał przemieścić się pomiędzy piętrami budynku. Baekhyun zamknął oczy i maksymalnie się skupił, wytężając przy tym wszystkie zmysły. Po chwili udało mu się namierzyć Luhana, jednak miejsce, w którym przebywał, przyprawiło Byuna o gęsią skórkę. Czując nieprzyjemny dreszcz przebiegający wzdłuż kręgosłupa, wzdrygnął się przestraszony i szybko ruszył ku prowadzącym na piętro schodom. Nie miał odwagi przenieść się od razu na odpowiedni poziom, nie chcąc kolejny raz narażać się swojemu Opiekunowi. Wolał pokonać ten dystans na własnych nogach.

- Luhan! – krzyknął, kiedy nareszcie znalazł się w przestronnej sali, gdzie znajdowało się jedno z niewiewielu przejść do świata ludzi. – Nie rób tego! Doskonale wiesz, co ci grozi, jeśli kolejny raz złamiesz zakaz.

Luhan obejrzał się za siebie i zagryzł wargi w wąską linię. Oczywiście, że wiedział, co mu grozi. Już nieraz słyszał to zarówno od Baekhyuna, jak i od swojego Opiekuna. Mimo to nie umiał odpuścić. Nie Jongina.

Już miał przejść przez portal, kiedy poczuł wokół nadgarstka stanowczy uścisk.

- Baekhyunie, ja nie zmienię zdania – powiedział, próbując wyszarpać rękę.

- Hannie – szepnął przerażony Byun, którego chwilę wcześniej pochwyciło dwóch wysokich Aniołów.

Luhan, słysząc z oddali drżący głos przyjaciela, niepewnie obejrzał się za siebie i momentalnie zamarł, gdy ujrzał stojącego tuż za nim Opiekuna. Blondyn już otwierał usta, by coś powiedzieć, jednak nagle zrobiło mu się ciemno przed oczami, a nogi same się pod nim ugięły. Luhan osunął się bezwładnie wprost w ramiona Anioła, po czym obaj rozpłynęli się w powietrzu.

- Nie! – wrzasnął przerażony Baekhyun, próbując wyrwać się dwóm Opiekunom. W końcu go puścili, a potem również zniknęli, pozostawiając chłopaka samego w wielkim pomieszczeniu. – Nie możecie tego zrobić! On na to nie zasłużył! – krzyczał, rozglądając się dookoła siebie, jakby mając nadzieję, że nagle któryś z Aniołów zmaterializuje się w sali i odda mu Luhana. – On… Nie mój Luhan – wyszeptał i opadł z bezsilności na kolana.

- Doskonale wiesz, jakie panują tutaj zasady.

Na dźwięk ostrego głosu, Baekhyun wzdrygnął się przestraszony i uniósł nieśmiało głowę, wbijając wzrok w stojącego nad nim Anioła. Kiedy wyciągnął rękę do klęczącego chłopaka, ten niepewnie ją pochwycił i uniósł się do pionu.

- Co mu zrobicie? – spytał Byun, chociaż tak naprawdę nie chciał poznać odpowiedzi.

Wierzchem dłoni starł z policzka pojedynczą łezkę, która cudem znalazła ujście z kącika jego oka, i spojrzał uważnie na Opiekuna. Nie chciał okazywać słabości, nie miał do tego prawa. Jako Anioł powinien być silny i odporny na takie sytuacje. Przecież w Niebie często dochodziło do czegoś takiego. Nieraz Baekhyun był świadkiem tego, jak Opiekunowie karali swoich podopiecznych, ale nigdy nie chodziło o jego przyjaciela.

- Luhan otrzymał wcześniej wiele upomnień. Przymykaliśmy oko na jego potknięcia i nieposłuszeństwo, bo był nowy i ciężko mu było przyzwyczaić się do tego miejsca, ale to musi się skończyć.

- Doskonale wiecie, że kocha Jongina. Nic z tym nie zrobicie – powiedział oschle Baekhyun, już nawet nie próbując ukryć złości na Aniołów. Kiedy opiekun posłał mu cyniczny uśmiech, chłopak zrozumiał, że znaleźli sposób na rozwiązanie tego problemu. – Chyba nie…

- Albo to, albo śmierć. Chcesz podjąć decyzję? – Anioł spojrzał z góry na o wiele niższego od niego blondyna, a gdy ten jeszcze bardziej się w sobie skulił, uśmiechnął się pod nosem i odwrócił w stronę wyjścia z pomieszczenia. – Tak myślałem. Wciąż nie masz w sobie odwagi, by podejmować decyzje. Kiedyś w końcu będziesz musiał to zrobić – powiedział, rozpościerając skrzydła, które ukryte były pod peleryną, po czym wzbił się w powietrze i zniknął Baekhyunowi z oczu.

Przez chwilę Byun stał nieruchomo, wpatrując się pustym wzrokiem w miejsce, w którym kilka sekund wcześniej stał jego Opiekun. Nie mógł uwierzyć, że to wszystko spotkało Luhana. Fakt, był nieposłuszny i przez nieustanne ukazywanie się Jonginowi łamał zakazy, ale nie zasługiwał na tak surową karę.

Po jakimś czasie Baekhyun postanowił udać się do swojej komnaty, by choć na chwilę odpocząć. Nie wyczuwał nic niepokojącego w otoczeniu Chanyeola, więc o niego mógł być spokojny. Niestety wciąż myślał o Luhanie i o tym, co robili z nim Aniołowie. Gdyby tylko nie spuścił go z oczu, to do niczego takiego by nie doszło! Może udałoby mu się powstrzymać przyjaciela przed zrobieniem takiego głupstwa. Teraz jednak było za późno na gdybanie, więc Baekhyun postanowił nie rozpamiętywać tego dalej.

Kiedy drzwi komnaty się otworzyły, a do środka wszedł przestraszony Luhan, Baekhyun od razu poderwał się z łóżka, na które położył się dosłownie kilka sekund wcześniej. Niepewnie podszedł do przyjaciela i spojrzał nad jego ramieniem na stojącego w progu pomieszczenia Anioła. Ten jedynie się uśmiechnął i rozpłynął się w powietrzu, tym samym oddając Luhana w ręce Baekhyuna.

- Jak się czujesz? – spytał Byun, patrząc przyjacielowi prosto w oczy.

- Kim jesteś?

Baekhyun westchnął cicho i uśmiechnął się delikatnie do chłopaka, obejmując go przy tym ramieniem. Postanowił dać mu chwilę wytchnienia, dlatego posadził blondyna na łóżku, a sam zajął miejsce tuż obok niego. Luhan wyglądał jak małe dziecko, które się zgubiło i znalazło się w całkiem obcym miejscu. Zdezorientowany rozglądał się dookoła siebie, co chwilę wzdychając cicho, gdy coś wydało mu się wyjątkowo fascynujące, jak na przykład widok z okna, które wychodziło prosto na ogród i znajdującą się tam fontannę.

- Jesteśmy przyjaciółmi? – spytał nagle Luhan, tym samym wyrywając Baekhyuna z chwilowego letargu.

- Tak, Hannie, jesteśmy przyjaciółmi – odpowiedział Byun, uśmiechając się delikatnie do chłopaka.

Ten odwzajemnił uśmiech, którego tak bardzo brakowało Baekhyunowi w ostatnich dniach. Wiedział, że to za sprawą utraty pamięci i wymazania wszelkich wspomnień, jednak tak było lepiej. Dalsze rozpamiętywanie życia ziemskiego nie pomogłoby temu chłopakowi, a tak chociaż odzyskał dziecięcą beztroskość.

Wtedy w sercu Baekhyuna zawitało tak dawno zapomniane i jednocześnie pożądane przez niego uczucie. A on zamiast od razu je zgasić, pozwolił mu zakiełkować i w całości sobą zawładnąć.

*

Odkąd Aniołowie odebrali Luhanowi wspomnienia, stał się jeszcze bliższy Baekhyunowi. Nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie fakt, że bliskość ta już dawno przekroczyła granice przyjaźni. Aniołowie nie potępiali przyjaźni. Wręcz przeciwnie – nakazywali ją pielęgnować i zajmować się nią niczym drogocennym kwiatem. To była pierwsza lekcja i zarazem jedna z najważniejszych. Baekhyun wciąż pamiętał słowa swojego opiekuna, który tłumaczył mu, że bez przyjaźni Niebo nie byłoby tak magiczne. Trzymając się kurczowo tych słów, Byun zaprzyjaźniał się z każdym Aniołem, a przynajmniej starał się to robić, bo wiadomo, że nie wszyscy mogą być przyjaciółmi. Zdarzały się małe konflikty, jednak zawsze je rozwiązywano.

Z niektórymi Aniołami Baekhyun przyjaźnił się z przymusu, jednak z Luhanem było inaczej. Już od początku wiedział, że ten chłopak będzie dla niego kimś ważnym. Można powiedzieć, że najważniejszym. Chociaż podświadomie wciąż czuł coś do Chanyeola, to wiedział doskonale, że ten rozdział jest już zamknięty i powinien o nim zapomnieć. Poza tym Chanyeol za jego zasługą nareszcie znalazł osobę, która pomogła mu się pozbierać po stracie i zaczął nowe życie. To sprawiło, że Byun poczuł się wolny. Pierwszy raz odkąd trafił do Nieba poczuł niesamowitą ulgę w sercu. Niestety pojawiła się też bezdenna pustka, którą należało jak najszybciej wypełnić. W ten oto sposób, w sercu Byuna Baekhyuna narodziło się nowe uczucie. Tak bardzo upragnione i zarazem zakazane.

Byun Baekhyun pokochał swojego najlepszego przyjaciela i wiedział, że Luhan w pełni odwzajemnia to uczucie. Oczywiście obaj zdawali sobie sprawę z tego, że nie mogą darzyć się takim rodzajem miłości. To było niedopuszczalne wśród Aniołów i oni doskonale o tym wiedzieli. Niestety właśnie ten zakaz sprawiał, że uczucie to wzmagało się z każdym kolejnym dniem i nie chciało odejść w zapomnienie.

- Zaczekaj, nie powinniśmy – wyszeptał zdyszany Luhan, odsuwając od siebie Baekhyuna. Zagryzł pulsujące od pocałunku usta w wąską linię i spojrzał uważnie na stojącego przed nim chłopaka, który uśmiechnął się pod nosem i wzruszył beztrosko ramionami. – W ogóle nie powinniśmy tego robić. Wiesz doskonale, że jesteśmy pod ciągłym nadzorem.

- Spokojnie, to jedyne miejsce w Niebie, gdzie nikt nas nie znajdzie – zapewnił Byun i ponownie wpił się w drżące usta Luhana.

Aniołowie byli potężnymi istotami. Władali wieloma nadprzyrodzonymi mocami, dlatego nie ciężko im było wyczuć, co dzieje się pomiędzy Luhanem a Baekhyunem. Chłopcy starali się to za wszelką cenę ukrywać i można powiedzieć, że udawało im się zwodzić Opiekunów. Pozwalali im wierzyć, że są jedynie przyjaciółmi, nieco bliższymi niż pozostali Aniołowie, ale jednak są tylko na etapie przyjaźni. Żeby nie wzbudzać większych podejrzeń, czasami w ogóle nie spędzali ze sobą czasu. Dopiero kiedy zapadał zmrok, spotykali się w swojej kryjówce, która znajdowała się w tak dziwnym położeniu, że nie sposób było ich znaleźć. Aniołowie rzadko się tam pojawiali, a otaczająca jaskinię aura sprawiała, że chłopcy byli niewyczuwalni dla ich wyostrzonych zmysłów. Podobno każde  miejsce ma swój jeden mroczny punkt, do którego boją się udawać nawet najmężniejsi. W Niebie stało się ono kryjówką dla zakochanych w sobie Aniołów, równocześnie będąc świadkiem ich miłosnych uniesień.

- Musimy wracać – wyszeptał drżącym głosem, kiedy Baekhyun obdarowywał pocałunkami jego szyję. Byun zamruczał coś pod nosem, muskając ustami delikatną skórę partnera. – Naprawdę musimy wracać. Jeśli któryś z Opiekunów zobaczy, że nie ma nas w komnacie…

Baekhyun jęknął rozżalony i odsunął się niechętnie od Luhana. Uśmiechnęli się do siebie, wciąż ledwo mogąc złapać oddech. Byun chwycił blondyna za rękę i pociągnął go w stronę wyjścia z ciemnej jaskini. Tuż przed opuszczeniem kryjówki skradł mu ostatni pocałunek, a potem puścił jego dłoń, nie chcąc narażać ich na gniew Opiekunów. Poza jaskinią byli wyczuwalni dla wszystkich Aniołów, dlatego wolał nie ryzykować. Doskonale wiedział, co mogłoby ich spotkać, gdyby ten związek wyszedł na jaw. To było niedopuszczalne, jednak Baekhyun przegrał walkę z własnym sercem, które lgnęło do Luhana.

- Tu są nasze zguby. Mówiłem ci, że na pewno razem się gdzieś szwendają.

Byun zamarł na dźwięk znanego mu głosu Opiekuna. Obejrzał się za siebie i uśmiechnął głupkowato, skupiając się na blokowaniu swojego umysłu, by żaden z Aniołów nie mógł czytać mu w myślach. Trącił łokciem Luhana i posłał wymowne spojrzenie, dając tym samym znak, że ma robić to samo, co on. Blondyn kiwnął głową i momentalnie spoważniał, jakby szykując się do starcia z Aniołami.

- Wyczuwam, że macie coś na sumieniu – powiedział jeden z Opiekunów, podchodząc do chłopaków. – Inaczej nie blokowalibyście swoich umysłów.

- Nie lubię, kiedy grzebie mi się w głowie – stwierdził z przekąsem Baekhyun, za co został popchnięty przez Anioła. Nie spodziewając się tego ataku, stracił równowagę i upadł na ziemię.

- Myślicie, że jesteśmy ślepi?! – wrzasnął wysoki i nienaturalnie chudy Anioł, łapiąc za ramię Luhana, który chciał rzucić się Baekhyunowi na pomoc. – Otóż dla waszej wiadomości: nie jesteśmy ślepi i doskonale wiemy, co robicie. Nie musimy was nieustannie śledzić, by domyślić się, co między wami jest! – powiedział podniesionym głosem, a później popchnął Luhana w stronę leżącego na ziemi Baekhyuna. – Powinienem was od razu zabić.

- Nie możesz tego zrobić. Tylko jeden Anioł ma do tego prawo i doskonale o tym wiesz – wymruczał Baekhyun, spoglądając spod rozczochranej grzywki na opiekuna. Widząc malujący się na jego twarzy cyniczny uśmieszek, chłopak przełknął nerwowo ślinę i odruchowo złapał Luhana za rękę, co nie umknęło uwadze Aniołów. – Nie możecie nas karać za to, że jesteśmy sobie bliscy.

- Aniołowie nie mogą darzyć się takim rodzajem miłości – powiedział nieco łagodniejszym głosem drugi z opiekunów, podchodząc bliżej nich. Spojrzał z góry na skulonych ze strachu chłopców, a potem przeniósł wzrok na swojego towarzysza. – Doskonale o tym wiedzieliście i mimo to pozwoliliście temu uczuciu przybrać na sile. Baekhyunie, miłość do Luhana narodziła się w tobie znacznie wcześniej. Wszyscy opiekunowie to czuli, jednak postanowiliśmy dać ci trochę czasu. Niestety ty pewnego dnia pozwoliłeś temu uczuciu rozkwitnąć, tym samym sprowadzając na siebie potępienie Aniołów. Obaj jesteście przeklęci, jednak to do Gabriela należy decyzja, co się z wami stanie.

Na dźwięk tego imienia, które w ustach opiekuna zabrzmiało tak groźnie, Baekhyun nieświadomie napiął mięśnie i złapał mocniej Luhana za rękę. Obaj wiedzieli, co to oznacza. Dotychczas Gabriela znali jedynie z opowieści innych Aniołów. Żaden z nich go nie widział, gdyż przesiadywał on na Górze i rzadko ingerował w sprawy reszty, darząc ogromnym zaufaniem Opiekunów. Teraz jednak zaistniała taka sytuacja, że Aniołowie nie mogli podjąć decyzji samodzielnie, a to nie zwiastowało nic dobrego.

Baekhyun podniósł się z ziemi, ciągnąc za sobą przerażonego Luhana. Stanęli obok siebie i złapali się za ręce, tak naprawdę nie mając już nic do stracenia. Mogli jedynie do samego końca pokazać, jak bardzo im na sobie zależy i jak mocno się kochają. Wtedy Byun przestał zamykać swój umysł i pozwolił Aniołom czytać swoje myśli. Widząc przerażenie malujące się na twarzy Opiekunów, uśmiechnął się ironicznie i uniósł dumnie głowę, nie mając zamiaru wstydzić się za to, co robił potajemnie z Luhanem.

Zdając sobie sprawę z tego, że lada chwila może zjawić się Gabriel, Baekhyun odwrócił swojego chłopaka przodem do siebie i spojrzał mu prosto w oczy.

- Nie bój się – szepnął Byun, uśmiechając się lekko. Opiekunowie odsunęli się od nich o kilka kroków, tworząc z innymi Aniołami okrąg wokół stojących w samym jego środku chłopców. – Wszystko będzie dobrze – dodał i pogładził delikatnie policzek Luhana. – Pamiętasz, jak powiedziałem ci kiedyś, że jeśli będzie trzeba, to poświęcę się dla naszej miłości? Zamierzam dotrzymać słowa – powiedział, a później przysunął się bliżej Luhana i złożył na jego ustach delikatny pocałunek.

Nagle ziemia zadrżała, a Aniołowie postąpili kilka kroków ku chłopcom, wyjmując zza peleryn srebrne miecze. Luhan wyczuwał zbliżającą się śmierć, jednak nie zamierzał pokazać swojego strachu. Wplatając palce w jasne włosy Baekhyuna, oddał pocałunek, jakby w ten sposób chciał przekazać mu całą swoją miłość i oddanie. Zacisnęli jednocześnie mocniej powieki i wstrzymali oddech, gdy ich serca zostały przeszyte ostrymi mieczami. Po tym dookoła zapanowała niczym niezakłócona cisza. Aniołowie przestali szeptać, wszystko zamarło w bezruchu, jakby czekając na spektakularny koniec, który zdawał się nadchodzić wielkimi krokami.

*

Baekhyun powoli otworzył oczy, jednak zaraz przymknął powieki, gdyż ostre promienie zachodzącego słońca zdawały się być niczym wbijające się maleńkie igiełki. Czując okropny ból głowy, uniósł się z ledwością do pozycji siedzącej i rozejrzał dookoła siebie, ochraniając dłonią bolące od ostrego światła oczy. Po chwili świadomość zaczęła do niego wracać, tak samo jak wspomnienia. Przypomniawszy sobie, co wydarzyło się w Niebie, poderwał się na równe nogi i spanikowany zaczął rozglądać się dookoła, wzrokiem szukając Luhana. Nagle ból głowy przestał mieć jakiekolwiek znaczenie. Liczyło się jedynie odnalezienie Lu i sprawdzenie, czy nic mu się nie stało.

Widząc leżącego niedaleko chłopaka, Byun podbiegł szybko do niego i upadł na kolana, przyglądając się Luhanowi, którego włosy przybrały kolor smoły. Zaskoczony Baekhyun uniósł oczy na swoją grzywkę i rozdziawił lekko usta, widząc, że kosmyki nie są już jasne. Kolorem przypominały pióra kruka, co oznaczało tylko jedno: zostali strąceni z Nieba. Aniołowie ich nie zabili, ale odebrali im możliwość prowadzenia spokojnego życia w Raju, a to było gorsze od śmierci. Teraz znajdowali się w świecie pomiędzy Niebem a Piekłem, gdzie trafiają Upadłe Anioły oraz potępione dusze.

- Co się stało? – spytał słabym głosem Luhan, otwierając powoli oczy. Spojrzał na pochylającego się nad nim Baekhyuna i lekko się uśmiechnął. – Żyjemy?

- Strącili nas z Nieba – wyszeptał Byun, przeczesując palcami ciemne włosy Hana. Złożył na jego czole czuły pocałunek i odwzajemnił uśmiech. Widząc zdezorientowany wzrok chłopaka, zagryzł wargi w wąską linię i odwrócił głowę w stronę zachodzącego słońca, które powoli chyliło się ku horyzontowi. – Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby cię uchronić, Lu – powiedział, ściskając mocno dłonie chłopaka.

Po chwili podniósł się z ziemi i wyciągnął do Luhana ręce, by pomóc mu wstać. Znajdowali się na wysokim urwisku, z którego roztaczał się widok na całą krainę. Z każdą kolejną sekundą słońce coraz bardziej chowało się za horyzontem, jakby pragnąc jak najszybciej opuścić potępione przez Aniołów miejsce. Luhan złapał Baekhyuna za rękę i splótł ich palce w silnym uścisku.

Nagle spod ich czarnych peleryn wyłoniły się potężne skrzydła koloru smoły, a w powietrze wzbiły się śnieżnobiałe piórka, które poszybowały wysoko w górę i zniknęły w bezkresnej otchłani. Może i stracili życie w Raju, może byli Upadłymi Aniołami, ale wciąż mieli siebie i uczucie, którego nikt nie był w stanie im odebrać.