How to love? Hard to love… 2

Rozdział czwarty: Czy to miłość?

Czując na klatce piersiowej dziwny ciężar, Jongdae otworzył powoli oczy i przetarł je palcami. Momentalnie jego wzrok zatrzymał się na czarnej czuprynie należącej do śpiącego Baekhyuna. Chen uśmiechnął się pod nosem i palcami przeczesał rozczochrane włosy chłopaka, który pod wpływem tej pieszczoty zamruczał gardłowo przez sen i jeszcze mocniej wtulił się w nagi tors Chena. Dopiero wtedy Kim zorientował się, że jest półnagi, podobnie zresztą jak Byun.

Chen nie mógł sobie przypomnieć wydarzeń z poprzedniego wieczoru. Pamiętał doskonale wizytę w domu Bomi, wymyśloną przez Chanyeola grę w chowanego oraz to, jak Park schował się w szafie, a później każdy o nim zapomniał i ten ostatecznie zasnął zakopany pod stertą ubrań mamy Bomi. Pamiętał także złożoną przez Baekhyuna propozycję, by został u niego na noc. Zgodził się, bo niby dlaczego miałby odmówić swojemu przyjacielowi? W drodze do domu Byuna wstąpili do sklepu, kupili parę butelek suju, które i tak opróżnili nim doszli na miejsce. Właśnie wtedy Chen zaczął powoli tracić kontakt z rzeczywistością. Pomiędzy wejściem do domu Baekhyuna a obudzeniem się w jego łóżku nie pamiętał kompletnie nic. W głowie miał totalną pustkę, jakby ktoś wymazał mu wszelkie wspomnienia.

Czy to możliwe, żeby… Nie, to śmieszne! Nawet po pijaku nie dopuściłby do czegoś takiego.

- Moja głowa – zamruczał pod nosem Baekhyun, osłaniając dłonią oczy przed promieniami słońca. Czując nieprzyjemną suchość w ustach, mlasnął kilka razy językiem i niechętnie uniósł głowę, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z tego, że trzymał ją na nagim torsie Chena. Zaskoczony spojrzał szeroko otwartymi oczami na przyjaciela i rozdziawił lekko usta, nie wiedząc, co powiedzieć.

- Cześć – rzucił rozbawiony Jongdae, widząc minę bruneta. – Dobrze się spało?

Baekhyun zamrugał kilkakrotnie powiekami i wydał z siebie nieartykułowany dźwięk, nie wiedząc, co powiedzieć. W głowie miał totalny mętlik i chociaż bardzo się starał, to nie umiał okiełznać tego chaosu. Przez to wszystko nie był w stanie odróżnić prawdy od możliwego snu.

- Głowa mi pęka – wymruczał, podnosząc się do pozycji siedzącej. Odgarnął z czoła ciemne włosy i mrużąc oczy, rozejrzał się po pokoju. Przynajmniej był w stanie stwierdzić, gdzie się znajduje, a to już był jakiś postęp. Baekhyun rzadko ogarniał, kiedy męczył go potężny kac. – Ej, w ogóle obudził ktoś wczoraj Chanyeola?

- Jeśli dobrze pamiętam, to nie żegnaliśmy się z nim przed wyjściem z domu Bomi, więc możliwe, że dalej śpi w jej szafie – powiedział rozbawiony Chen, szukając swojej koszulki. Kiedy nareszcie ją znalazł, szybko ją na siebie narzucił i wstał z łóżka. – Będę się zbierał.

- Już? – Baekhyun poderwał się do siadu i spojrzał szczenięcymi oczkami na przyjaciela. – Zostań jeszcze. Zjemy razem śniadanie, a potem wrócisz do domu. Chyba że tak bardzo nie chcesz ze mną siedzieć, to zrozumiem – wymruczał, spuszczając wzrok na swoje dłonie.

- W sumie śniadanie to nie jest zły pomysł – przyznał Chen, uśmiechając się do chłopaka. – Pójdę się ogarnąć, a ty coś zrób do jedzenia – dodał i czym prędzej wyszedł z pokoju, chcąc uniknąć pomagania w kuchni.

- Ej! – krzyknął po chwili oburzony Baekhyun, jednak mimo wszystko uśmiechnął się pod nosem i wstał z łóżka.

Nie przejmując się tym, że nie ma na sobie koszulki, poszedł do kuchni, by przygotować szybko jakieś śniadanie. Nie miał głowy do wymyślania czegoś wyszukanego, dlatego postanowił zrobić tosty. Cieszył się, że rodziców nie było, bo z pewnością nie obeszłoby się bez przesłuchania i prawienia bezsensownych kazań na temat późnego powrotu do domu i to w tak opłakanym stanie.

Rodzice Baekhyuna byli przewodnikami wycieczek, dlatego rzadko bywali w domu. Często wyjeżdżali nawet na cały tydzień, po czym wracali na kilka dni i znów znikali. Chłopak zdążył do tego przywyknąć i chociaż nigdy nie narzekał, to czasami wolałby nie dostawać tyle kieszonkowego, byleby móc spędzić z rodzicami trochę czasu. Niestety póki co nie zapowiadało się na to, by cokolwiek miało się w tej kwestii zmienić, więc nie pozostawało nic innego, jak przestać narzekać i cieszyć się wolnością, której tak bardzo zazdrościli mu rówieśnicy. W końcu nikt go nie kontrolował i nie mówił mu, jak ma żyć. 

- Tosty? Jakie to wyszukane – powiedział rozbawiony Chen, który niespodziewanie pojawił się tuż za zamyślonym Baekhyunem. – Chyba się przypalają – dodał, a potem szybko wyjął chleb z tostera, w ostatnim momencie ratując go przed całkowitym spaleniem.

Byun na chwilę wstrzymał oddech i przymknął powieki, próbując nie dać po sobie poznać, że bliskość Chena działa na niego w taki sposób. Kiedy Jongdae włożył do tostera kolejne kromki, Baekhyun szybko podszedł do lodówki i wyjął z niej karton z sokiem pomarańczowym.

- Obejrzymy coś? – spytał Chen, opierając się biodrem o kuchenny blat. Przyjrzał się uważnie wyraźnie zdenerwowanemu Baekhyunowi i zmarszczył pytająco czoło. – Wszystko okay?

- Co? – Byun odwrócił się gwałtownie w stronę przyjaciela, przez co oblał się sokiem, który chwilę wcześniej wlał do szklanki. – Szlag! – syknął i odstawiwszy naczynie na blat, szybkim krokiem udał się do łazienki.

Jongdae parsknął śmiechem i ugryzł kawałek tostu. Zachowanie Baekhyuna było zdecydowanie dziwne, jednak Chen zwalił winę na okropnego kaca. Sam w takich chwilach zachowywał się dość specyficznie i lepiej było się do niego nie zbliżać.

- Ej, może pójdziemy później do kina? – zapytał Baekhyun, wchodząc do kuchni już w pełni ubrany. Przeczesał palcami lekko wilgotne włosy, które zmoczył podczas mycia twarzy, i spojrzał uważnie na stojącego przy kuchennym blacie Jongdae.

- Znowu? Byliśmy niedawno – stwierdził Chen, wkładając do tostera kolejne kromki. Podał brunetowi talerz z jego porcją tostów i wzruszył ramionami, dochodząc w końcu do wniosku, że pójście do kina to nie jest zły pomysł. – Na co tym razem?

- Na bajkę. Chanyeol mówił, że teraz leci jakaś fajna – powiedział Baekhyun i ugryzł kawałek tostu. Popił go sokiem i usiadł przy stole, wskazując skinięciem głowy miejsce naprzeciwko siebie, które zaraz zajął Chen. – Ostatnio ten horror nieźle zrył mi psychę – wymruczał wyraźnie niezadowolony.

Jongdae kiwnął głową na zgodę, powstrzymując się w ostatniej chwili przed rzuceniem kąśliwego komentarza. Doskonale pamiętał, jak Baekhyun namawiał go wtedy na pójście do kina i za nic nie chciał zmienić decyzji odnośnie filmu. Zawsze zgrywał chojraka, a potem kulił się w fotelu i zasłaniał oczy dłonią, kiedy robiło się groźnie.

Ciszę, jaka nagle zapanowała w kuchni przerwała głośna melodia oznajmiająca oczekujące połączenie. Chen sięgnął do kieszeni swoich dżinsów i spojrzał na wyświetlacz, mimowolnie się uśmiechając.

- Cześć – rzuciła wesoło Naeun, kiedy w końcu odebrał. – Mam takie pytanie…

*

Yixing spoglądał z wyraźną fascynacją na tańczącego pośrodku sali jasnowłosego chłopaka, nie mogąc wyjść z podziwu dla jego zwinnych ruchów. Wszystkie wykonywał z niezwykłą płynnością i precyzją. Nie było żadnego przypadkowego gestu, wszystko było dokładnie przemyślane i przygotowane. Yixing musiał przyznać w duchu, że jego przyjaciel był jednym z lepszych tancerzy, jakich kiedykolwiek spotkał i chociaż z początku był sceptycznie nastawiony do jego obecności w szkole, to teraz w ogóle nie żałował podjętej przez siebie decyzji. W końcu to Yixing polecił dyrektorowi Luhana i zaproponował, żeby został jednym z nauczycieli tańca. Wtedy nie był do końca pewny czy przyjaciel sobie poradzi i nie chodziło tu o jego umiejętności taneczne, bo ich Lay nie śmiałby podważać. Bardziej rozchodziło się o to, że Luhan był chodzącą oazą spokoju i Zhang bał się, że ten nie poradzi sobie w roli nauczyciela, który musi często podnieść głos na swoich uczniów. W tej kwestii bywało różnie, ale Luhan z pewnością nie pozwalał podopiecznym wejść sobie na głowę.

- Może być? Wczoraj ją dopracowałem – powiedział Luhan, kiedy dokończył układ. Odgarnął z czoła wilgotne kosmyki włosów i spojrzał na młodszego przyjaciela, który w odpowiedzi uśmiechnął się szeroko i uniósł kciuk z uznaniem. – Wszystko w porządku? Jesteś dzisiaj taki milczący.

- Nie wyspałem się – przyznał Lay i usiadł na podłodze pod ścianą. Luhan po chwili zajął miejsce obok niego, podając mu butelkę z wodą mineralną. – Dahye ostatnio nie daje mi się wyspać.

- Nie zazdroszczę – powiedział Lu, posyłając przyjacielowi blady uśmiech. Koszulką starł z twarzy kropelki potu i głośno westchnął. – Może idź już do domu, co?

- Nie mogę. Mam jeszcze zajęcia.

- Idź. Zastąpię cię. Ja i tak nie mam się do kogo spieszyć – stwierdził Luhan, trącając Yixinga łokciem w bok. Lay spojrzał na niego niepewnie, zagryzając wargi w wąską linię. – Mówię poważnie! Idź zanim się rozmyślę – dodał rozbawiony, widząc minę chłopaka.

- Dzięki, Lu, nie wiem, jak ci się odwdzięczę. – Lay poderwał się z ziemi i szybko podszedł do leżącej na krześle torby. Wrzucił do niej swoje pozostałe rzeczy i ruszył ku wyjściu z sali. – Jeszcze raz dzięki.

- Nie ma sprawy. – Luhan uśmiechnął się promiennie, a kiedy przyjaciel wyszedł, oparł głowę o ścianę i przymknął zmęczone powieki, głośno przy tym wzdychając. – Czego się nie robi dla przyjaciół – dodał pod nosem.

Luhan bał się przyjazdu do Seulu. Bał się nowego miejsca, nieznajomych, którzy otaczali go na każdym kroku. Może to nawet zbyt słabe określenie. Luhan był przerażony i po kolejnych porażkach gotów był wrócić z powrotem do Chin. Na szczęście wtedy los się do niego uśmiechnął, a on jakimś cudem wpadł pewnego dnia na swojego przyjaciela. Luhan z ledwością rozpoznał Yixinga, gdyż ostatni raz widzieli się w liceum. Może nie minęło zbyt wiele czasu, ale niektórzy ludzie potrafią nawet w ciągu jednego roku przejść niesamowitą metamorfozę, a co dopiero w przeciągu pięciu.

- Dzień dobry – przywitała się niewysoka dziewczyna, zaglądając nieśmiało do sali. – Chyba pomyliłam salę.

Luhan poderwał się z ziemi i przyjrzał dokładniej blondynce.

- Ty na zajęcia z Layem? – spytał, na co ona kiwnęła głową w odpowiedzi i lekko się uśmiechnęła. – Musiał wyjść, ale ja poprowadzę zajęcia za niego – wyjaśnił, podchodząc do swojej torby. Wrzucił do niej butelkę z wodą mineralną, a potem ponownie spojrzał na dziewczynę. – Zawołaj resztę.

- Tak właściwie to jestem tylko ja – powiedziała wyraźnie speszona. – Dzisiaj Lay miał mnie nauczyć choreografii, bo ostatnio nie chodziłam na zajęcia i mam zaległości.

- Och, w porządku. To przebierz się i zaraz zaczniemy.

Luhan był niemało zaskoczony, gdy dziewczyna powiedziała o zajęciach sam na sam z Yxingiem. Co prawda sam czasami tak robił, żeby osoby z zaległościami mogły dogonić bez problemu resztę grupy, ale Lu miał wrażenie, że w tym przypadku chodziło o coś więcej niż tylko zajęcia z tańca. Czyżby Lay miał romans ze swoją uczennicą? W końcu niechętnie przystał na propozycję pójścia wcześniej do domu, a i blondynka nie wyglądała na zbyt zadowoloną, kiedy Luhan powiedział jej o tym, że zastępuje Laya.

Kiedy dziewczyna wróciła przebrana w szerokie spodnie dresowe i w o wiele za dużą koszulkę, Luhan posłał jej lekki uśmiech, dopiero wtedy uświadamiając sobie, że nawet nie wie, jak ona ma na imię.

- Chyba nie mieliśmy się okazji wcześniej poznać – powiedział chłopak, podchodząc do widocznie zawstydzonej całą tą sytuacją dziewczyny. Wyciągnął do niej dłoń, którą ona natychmiast uścisnęła, nisko się przy tym kłaniając. – Jestem Luhan i możesz tak się do mnie zwracać.

- Bomi – rzuciła cicho, oblewając się rumieńcem pod wpływem przenikliwego spojrzenia nauczyciela.

- To zaczynajmy.

*

Jongdae wziął głęboki wdech i zebrawszy w sobie resztki odwagi, zapukał do drzwi. Po chwili usłyszał czyjeś kroki, a już kilka sekund później stanął twarzą w twarz z wyraźnie zaskoczonym jego wizytą Junmyeonem.

- Chen. – Suho otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, nie mogąc uwierzyć własnym oczom. – Hej, wejdź – rzucił po dłuższej chwili, wpuszczając chłopaka do środka. – Nie spodziewałem się ciebie. Znaczy fajnie, że przyszedłeś – dodał zakłopotany, drapiąc się nerwowo po karku.

- Przepraszam, że wczoraj nie przyszedłem – powiedział Chen, posyłając chłopakowi lekki uśmiech. Suho odwzajemnił gest i zaprosił Jongdae do salonu. – Wszyscy przyszli?

- Tylko ciebie i Yixinga nie było. Siadaj. Napijesz się czegoś? – spytał Junmyeon, próbując za wszelką cenę ukryć zdenerwowanie za szerokim uśmiechem. Splótł drżące dłonie za plecami, a potem zerknął w stronę schodów, po których schodził Kris. Blondyn miał na sobie luźne spodnie dresowe i białą bokserkę, która idealnie opinała jego umięśnione ciało, wyraźnie przy tym zaznaczając mięśnie brzucha i odsłaniając szerokie ramiona. Suho na ułamek sekundy zapomniał, jak się oddycha. Szybko spoliczkował się w myślach i posłał blondynowi lekki uśmiech. – Patrz, kto przyszedł – powiedział, wskazując skinięciem głowy przebywającego w salonie Chena.

- Nie wierzę! – Kris zaśmiał się pod nosem i podszedł do Jongdae, który tylko uśmiechnął się blado i wstał z kanapy, by przywitać się z blondynem. – Cześć, dobrze cię w końcu widzieć.

- Um… - Chen zacisnął usta w wąską linię, próbując zagłuszyć te przeklęte wyrzuty sumienia, które nieustannie mu towarzyszyły. Żałował, że nie pojawił się na wczorajszym spotkaniu, ale kompletnie nie miał odwagi, by przyjść do domu Suho. – Was też – przyznał, a później pod wpływem dziwnego impulsu przytulił się do Krisa.

Zaskoczony Wu Yifan odwzajemnił uścisk, posyłając stojącemu niedaleko nich Suho dziwne spojrzenie. Junmyeon wzruszył ramionami i szczerząc się do samego siebie, poszedł do kuchni po coś do picia.

Zawstydzony Chen w końcu uwolnił się z uścisku Krisa i nie mając odwagi na niego spojrzeć, usiadł na kanapie. W pokoju zapanowała głucha cisza, którą dopiero przerwało wejście rozbawionego czymś Suho. Kris posłał mu pytające spojrzenie, na co on znów wzruszył ramionami i postawił na stoliku trzy szklanki oraz butelkę z sokiem.

- Szkoda, że cię wczoraj nie było – przyznał Junmyeon, siadając na kanapie obok Chena.

Podał mu szklankę z napojem i uśmiechnął się przyjaźnie. Kątem oka mimowolnie spojrzał na siadającego w fotelu Krisa i zagryzł od środka policzki, by przypadkiem nie wydać z siebie jakiegoś żenującego dźwięku. Sam nie wiedział, co dokładnie się z nim dzieje. Zawsze lubił Wu Yifana i czuł z nim dziwną więź, a po jego wyjeździe do Chin miał wrażenie, że utracił jakąś część samego siebie, ale czy należało to wyolbrzymiać? Póki co Suho nie chciał się nad tym zastanawiać. Postanowił, że chociaż raz pozwoli losowi kierować swoim życiem. Być może wyjdzie z tego coś dobrego? 

- Um… - Chen odchrząknął nerwowo, odstawiając pustą szklankę na stolik. – Eunji przyjechała?

- Tak, na kilka tygodni. Potem wraca do Busan – odpowiedział Suho, nie mogąc trochę uwierzyć, że Jongdae o nią zapytał.

Sama Eunji traktowała temat swojego związku z Chenem niczym tabu i podczas wczorajszego spotkania ani razu o niego nie zapytała. Jedynie Tao raz o nim wspomniał, jednak pod wpływem surowego wzroku Junmyeona od razu zmienił temat na nieco przyjemniejszy. Suho wiedział doskonale, jak jego kuzynka bardzo przeżyła rozstanie z Chenem, nawet jeśli to właśnie ona podjęła tę decyzję. Wiele razy opowiadała Junmyeonowi o tym, że żałuje tego, co zrobiła, że chciałaby to naprawić, ale nie wie jak. Ciągle powtarzała, że Chen na pewno jej nienawidzi, jednak Suho wiedział, że tak na pewno nie jest. W momencie, kiedy Jongdae spytał o Eunji, rozwiał wszelkie wątpliwości i utwierdził Suho w przekonaniu, że chłopak wciąż coś do niej czuje, chociaż pewnie przyznanie się do tego zajmie mu sporo czasu.

- Pójdę już – powiedział nagle Jongdae, podnosząc się z kanapy. Spojrzał z góry na zaskoczonego tym Suho i lekko się uśmiechnął. – Nie byłem w domu na noc i pewnie mama zaczyna się martwić.

- Może spotkamy się w przyszłym tygodniu? – zaproponował Junmyeon, podążając za Chenem do przedpokoju. Chłopak w odpowiedzi kiwnął głową na zgodę i lekko się uśmiechnął. – Dasz mi swój nowy numer?

*

Baekhyun nie był zadowolony z tego, że Chen zaprosił Naeun do kina, tym samym niszcząc jego plany odnośnie spędzenia czasu sam na sam. Byun nie próbował ukrywać faktu, jak bardzo przeszkadza mu obecność Naeun. Co prawda nic do niej nie miał, nawet trochę ją lubił, ale denerwowało go to, że przymila się do Jongdae. Baekhyunowi aż nóż się w kieszeni otwierał, jednak za wszelką cenę próbował robić dobrą minę do złej gry. Naeun flirtowała z Chenem przy każdej możliwej okazji, a jemu najwyraźniej to nie przeszkadzało, bo nic z tym nie robił.

- A może wybierzemy coś innego? – spytała dziewczyna, patrząc na powieszone na ścianach plakaty promujące różne filmy.

- Ale… - zaczął wyraźnie zawiedziony Baekhyun, posyłając przyjacielowi smutne spojrzenie zbitego bez powodu szczeniaka. – Mieliśmy iść na bajkę.

- Bajki są dla dzieci – stwierdziła Naeun i machnęła ręką na Byuna, który ze złości zacisnął dłonie w pięści i w ostatnim momencie ugryzł się w język, tym samym powstrzymując się przed rzuceniem kąśliwej uwagi w stronę brunetki. – Chodźmy może na komedię – dodała, pokazując plakat.

- Co ty na to? – spytał Chen, zerkając na obrażonego Byuna, który w odpowiedzi wzruszył obojętnie ramionami, nawet  nie racząc spojrzeć na przyjaciela. – Czyli zostajemy przy komedii – postanowił, a potem objął Naeun ramieniem i skinąwszy głową na Baekhyuna, ruszył w stronę kas.

- Świetnie – warknął Byun, wsadzając dłonie do kieszeni spodni.

Chen postanowił puścić mimo uszu bezsensowną uwagę przyjaciela i posłał Naeun lekki uśmiech. Nie chciał sprawiać jej przykrości, a Baekhyunowi prędzej czy później i tak złość minie. Jondgae przywykł do jego dziwnych zachowań, dlatego w ogóle nie przejął się jego naburmuszoną miną.

Po kupieniu biletów Jongdae wraz z Naeun i Byunem ustawił się w kolejce do odpowiedniej sali kinowej. Baekhyun wciąż się boczył, jednak po tym, jak Chen kupił mu paczkę żelek i duży kubek z colą, chyba trochę mu przeszło, bo nawet zaczął żartować z przechodzących obok ludzi. Chen śmiał się z tych docinków, w pewnym momencie zamierając, gdy zobaczył idącą z jakimś chłopakiem Eunji. W pierwszej chwili myślał, że się przewidział, jednak kiedy dziewczyna na niego spojrzała, uświadomił sobie, że to naprawdę Eunji.

- Chen, wszystko w porządku? – spytała wyraźnie zaniepokojona jego zachowaniem Naeun. Niepewnie dotknęła ramienia chłopaka, a kiedy na nią w końcu spojrzał, lekko się uśmiechnęła. – Możemy już wchodzić.

Jongdae kiwnął głową i razem z przyjaciółmi wszedł do sali. Jeszcze raz obejrzał się za siebie, mając nadzieję, że uda mu się zobaczyć Eunji, jednak tłum ludzi był dość spory i dostrzeżenie jej graniczyło z cudem. Chen westchnął ciężko i rozejrzał się po sali, wzrokiem szukając przyjaciół. Widząc machającego do niego Baekhyuna, lekko się uśmiechnął i podążył w jego kierunku. Wcale się nie zdziwił, kiedy okazało się, że znalazł się pomiędzy Byunem a Naeun. Nie odzywając się nawet słowem, zajął swoje miejsce i nerwowo przeczesał palcami włosy, próbując za wszelką cenę wyrzucić z pamięci obraz roześmianej Eunji, która na jego widok momentalnie spoważniała, jakby tracąc nagle dobry humor. W dodatku kim był tamten chłopak? Czyżby Eunji ułożyła sobie życie na nowo?

Chen chyba nie chciał znać odpowiedzi na to pytanie.

*

Junmyeon niechętnie wyraził zgodę na to, by Eunji i Jongin poszli po kinie do jakiegoś młodzieżowego klubu. O wiele bardziej wolałby, żeby od razu wrócili do domu, a nie włóczyli się o tak późnej porze po mieście. Zgodził się w sumie pod namową Krisa, który stwierdził, że „młodzi muszą się wyszumieć”. Suho miał tylko cichą nadzieję, że jego kuzynka się nie upije i nie zrobi czegoś głupiego. Znał Eunji na tyle dobrze, by wiedzieć, że potrafi zachować kontrolę, ale w ostatnich miesiącach wiele przeszła i Junmyeon trochę się obawiał, że mając doskonałą okazję będzie chciała odreagować cały ten stres, by zapomnieć o przykrych wspomnieniach.

- Co oglądamy? – spytał Wu Yifan, kiedy Suho wszedł do salonu obładowany jedzeniem przygotowanym specjalnie na seans filmowy. – Do wyboru komedia, sensacja, horror i… horror – powiedział, przekładając w dłoniach pudełka z filmami.

- Może być sensacja – odpowiedział Junmyeon, układając wszystko na niskim stoliku. Usiadł na kanapie i spojrzał nieśmiało na Krisa, który właśnie podszedł do odtwarzacza DVD, by włączyć film.

Wciąż bycie z tym chłopakiem sam na sam było dla Suho dość dziwne i nieco krępujące. Kris niemalże go onieśmielał i sprawiał, że chwilami czuł się jak zakochany kundel, który nie wie, jak się zachować w obecności swojej sympatii. Prawda była taka, że Kim nie miał zielonego pojęcia, co dokładnie się z nim dzieje. Lubił Krisa – to wiedział na pewno, ale czy lubił go w ten sposób? To go właśnie najbardziej przerażało. Nigdy wcześniej nie doświadczył czegoś tak dziwnego, ale też nigdy nie był zakochany i to w dodatku w chłopaku.

A może wyolbrzymiał całą sprawę i tak naprawdę nie było się czym przejmować? Może to tylko chwilowe zaburzenie prawidłowego myślenia i niedługo to minie?

*

Po jakiejś godzinie oglądania nieco nudnego filmu, Suho poczuł ogromne znużenie. Mimo wszelkich starań, oczy chłopaka mimowolnie opadały, a jego głowa kiwała się na boki. W końcu Junmyeon odpuścił dalszą walkę i nieświadomie oparł bezwładną głowę na ramieniu siedzącego obok niego Krisa.

Wu Yifan otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i zerknął kątem oka na tulącego się do niego Suho. W pierwszej chwili myślał, że ten się tylko wygłupia i zaraz zacznie się śmiać, a potem opowie wszystkim, jaką to Kris miał idiotyczną minę. Nic takiego jednak się nie stało i po chwili blondyn uświadomił sobie, że Suho zasnął. Nawet zaczął cicho chrapać i mruczeć przez sen niewyraźne słowa. Wu Yifan zaśmiał się pod nosem, po czym ostrożnie wysunął się spod Junmyeona i wziąwszy go na ręce, ruszył powoli w stronę schodów.

Kris zamarł w połowie drogi do sypialni chłopaka, kiedy ten zaczął coś mówić przez sen. Ostatecznie wtulił się mocniej w tors blondyna i uśmiechnął się pod nosem. Wu Yifan z ledwością powstrzymał się przed parsknięciem śmiechem.

Blondyn wszedł w końcu do sypialni przyjaciela i ostrożnie położył go na łóżku, nie chcąc, by ten się obudził. Potem przykrył go kocem i po cichu opuścił pomieszczenie. Sam wrócił do salonu, chcąc dokończyć oglądanie filmu, co jednak okazało się zbyt dużym wyzwaniem, gdyż w ogóle nie mógł się skupić, wciąż wracając myślami do tego, jak Suho usnął z głową na jego ramieniu. Mimowolnie na twarzy Krisa pojawił się uśmiech, a serce zabiło nieco szybciej.

Czyżbym…?