How to love? Hard to love… 2

Rozdział piąty: Błędy z przeszłości.

Eunji zagryzła nerwowo dolną wargę i niepewnie zerknęła przez niewielkie okienko w drzwiach. Widząc tańczącego Yixinga, poczuła jak serce bije jej znacznie szybciej, a dłonie zaczynają się pocić. Wytarła je w spodnie i wziąwszy głęboki wdech, nieśmiało pchnęła drzwi, z ledwością zmuszając się do przekroczenia progu. W pierwszej chwili Lay w ogóle jej nie zauważył, skupiając się na poprawnym wykonywaniu ruchów. W końcu jednak spojrzał w lustro i nagle zamarł, dostrzegając w nim odbicie wyraźnie przestraszonej Eunji.

- Cze…Cześć – szepnęła ledwo dosłyszalnie, siląc się na lekki uśmiech, jednak zamiast tego na jej twarzy pojawił się dziwny grymas.

Lay podszedł do stolika, na którym stał jego podłączony do głośników iPod i wyłączył urządzenie. Nagle w pomieszczeniu zapanowała idealna cisza, której żadne z nich nie miało odwagi przerwać. Yixing niepewnie spojrzał przez ramię na stojącą przy drzwiach dziewczynę i cicho westchnął. Dlaczego tak się bał? Przecież przez ostatnie miesiące tak bardzo marzył o spotkaniu z Eunji. Ciągle o niej myślał, zastanawiając się, jak sobie radzi w Busan, czy kierunek studiów przypadł jej do gustu, czy może po zerwaniu z Chenem znalazła sobie kogoś innego. W jego głowie mnożyło się tyle pytań, a kiedy nareszcie dostał szansę na wypowiedzenie ich na głos, nie potrafił zdobyć się na odwagę, by to zrobić.

- Cześć – odpowiedział po bardzo długiej chwili i w końcu odwrócił się przodem do dziewczyny. Posłał jej lekki uśmiech, nie bardzo wiedząc, jak się zachować. – Skąd wiedziałaś, że tutaj jestem?

- Kyungsoo-oppa wyczaił na twoim profilu, że uczysz w szkole tanecznej – powiedziała, podchodząc bliżej chłopaka. Oparła się plecami o stojący niedaleko niego filar i wbiła wzrok w swoje buty.

- Z tego, co pamiętam, to nie określiłem dokładnie, w której uczę.

- Dlatego przyszłam dopiero teraz. – Eunji uniosła głowę i uśmiechnęła się do chłopaka. – W Seulu jest sporo szkół tanecznych i znalezienie tej zajęło mi kilka dni, ale jestem – dodała, rozkładając szeroko ramiona. Widząc minę Yixinga, opuściła je wzdłuż tułowia i cicho westchnęła. – Podoba ci się tutaj?

- Nie jest źle – odpowiedział i usiadł na stole, poklepując dłonią miejsce obok siebie. Eunji niepewnie do niego podeszła i wskoczyła na blat. – Nie płacą może dużo, ale nie narzekam. Robię to, co kocham i to jest najważniejsze. A tobie jak się podobają studia?

- Nie jest źle – zaśmiała się cicho, wymachując w powietrzu nogami. – Nie do końca tak to sobie wyobrażałam, ale teraz już nie ma odwrotu.

Lay kiwnął głową i sięgnął po butelkę z wodą mineralną. Odkręciwszy ją, upił kilka łyków, a potem głośno westchnął. Eunji wpatrywała się w niego niczym w obrazek, nie mogąc uwierzyć, jak bardzo zmienił się przez ten rok. Już nie był tym samym nieporadnym Yixingiem, którego łatwo było zwodzić i okłamywać. Przynajmniej takie odniosła wrażenie, kiedy go zobaczyła pierwszy raz po tak długiej przerwie. Z chucherka stał się prawdziwym mężczyzną, do czego zapewne przyczynił się taniec i chodzenie na siłownię. Do tego przefarbował się na czarno, co spotęgowało efekt rocznej metamorfozy.

- Lay! – wrzasnął podekscytowany szatyn, wbiegając do sali. Na widok siedzącej obok przyjaciela dziewczyny, na chwilę zamarł, po czym uśmiechnął się przyjaźnie i nisko ukłonił. – Wybacz, nie wiedziałem, że masz gościa.

- To Eunji – powiedział Lay, wskazując dłonią dziewczynę, która zsunęła się ze stołu i ukłoniła stojącemu w progu Luhanowi. – Moja znajoma – dodał, po czym sam zeskoczył z blatu i podszedł do leżącej pod ścianą torby, z której wyjął ręcznik. – A to jest Luhan. Mój przyjaciel, znamy się jeszcze z czasów, gdy mieszkałem w Pekinie.

- Cześć – rzucił szatyn, podchodząc bliżej Eunji, która była tak zszokowana słowami Yixgina, że nawet nie zareagowała. Dopiero ciche odchrząknięcie Luhana sprowadziło ją brutalnie na ziemię. Zdezorientowana spojrzała na jego dłoń i nieśmiało ją uścisnęła. – Lay trochę mi o tobie mówił – przyznał Lu, uśmiechając się promiennie.

Yixing spojrzał wymownie na przyjaciela, dając mu tym samym znak, że ma się zamknąć. Chyba poskutkowało, bo Luhan momentalnie zamilkł i posłał Eunji nerwowy uśmieszek.

- Okay, to ja już pójdę – stwierdziła szatynka, kierując się ku drzwiom. – Miło było cię poznać, Luhannie – powiedziała, a potem przeniosła zbolałe spojrzenie na Yixinga. – Odwiedź nas kiedyś. Proszę… - wyszeptała niemalże błagalnym głosem.

Lay kiwnął jedynie głową i odwrócił się plecami do dziewczyny. Eunji zagryzła drżące wargi, jeszcze raz spojrzała na Luhana i wyszła z pomieszczenia. Kiedy znalazła się na zewnątrz budynku, nie wytrzymała i zaczęła cicho szlochać. Nie sądziła, że spotkanie z Layem będzie tak cholernie ciężkie. Tylko na co ona liczyła? Na to, że chłopak magicznie zapomni o tym, co wydarzyło się rok temu? Eunji była pewna, że wciąż ma do niej żal i chociaż reszta chłopaków zdawała się kompletnie nie przejmować tą kilkumiesięczną przerwą, to Lay nadal to rozpamiętywał.

- Wszystko w porządku? – spytał cicho Luhan, zatrzymując się przy roztrzęsionej Eunji. Zaskoczona jego nagłym pojawieniem się, uniosła głowę i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. – Nie wyglądałaś zbyt dobrze i wolałem się upewnić, że nic ci nie jest.

- Och, dzięki – szepnęła i pociągnęła głośno nosem. Wierzchem dłoni starła z policzków łzy i uśmiechnęła się blado. – Już jest okay. Po prostu… Myślałam, że będzie o wiele łatwiej. Yixing-oppa pewnie mnie nienawidzi, a ja jeszcze go nachodzę.

- Hej, nikt cię nie nienawidzi – powiedział Luhan i starł z policzka szatynki samotną łzę. Na ten gest dziewczyna na chwilę zamarła, próbując uspokoić walące w piersi serce. Dlaczego był dla niej tak miły? – A już na pewno nie Lay. Przechodzi teraz trudny okres i dlatego tak się zachował.

- Coś się stało?

- O tym to już on ci powinien powiedzieć – stwierdził Luhan, uśmiechając się lekko. – Muszę wracać, bo Lay nie wie, że wyszedłem za tobą. Pogadam z nim, okay?

Eunji kiwnęła głową, a kiedy szatyn zniknął za zamykającymi się drzwiami szkoły, odetchnęła z wyraźną ulgą. To było dziwne. Poznali się kilka minut wcześniej, a Luhan zachowywał się, jakby znali się od bardzo dawna. A może po prostu Eunji odzwyczaiła się już od takich sytuacji? Przez ostatnie miesiące mało kto okazywał jej tyle zainteresowania, jak Luhan w przeciągu kilku sekund. Rodzice byli zbyt zajęci pracą, by się nią przejmować, a jeśli już o coś pytali, to o to jak radzi sobie na uczelni. Nic innego ich nie obchodziło. Nie wiedzieli nawet, że podczas kilkutygodniowego pobytu w Seulu Eunji zakochała się bez pamięci w przyjacielu swojego kuzyna. Tak naprawdę nic nie wiedzieli o własnej córce. Dziewczynie wcześniej to nie przeszkadzało albo po prostu nie zwracała na to większej uwagi. Dopiero, kiedy Luhan okazał jej swoje wsparcie, dotarło do niej, jak bardzo jest samotna i jak bardzo potrzebuje czyjejś bliskości.

*

Przez całą drogę do domu Eunji towarzyszyło dziwne uczucie. Co prawda nie wierzyła w coś takiego jak kobieca intuicja, jednak nie mogła przestać myśleć o tym, że na miejscu czeka ją coś złego. I wcale się nie pomyliła, choć nazwanie wizyty Chena czymś złym, to byłaby lekka przesada. Fakt, Eunji nie chciała się z nim zobaczyć, jednak wiedziała, że prędzej czy później i tak się spotkają. Nie miała zamiaru przez swoje złamane serce odciągać Jongdae od reszty chłopaków. Przecież jej także chodziło to, by w końcu wszyscy się ze sobą dogadali i naprawili błędy.

- Hej – rzucił Kim, kiedy przeszła przez furtkę w ogrodzeniu otaczającym dom Junmyeona. – Możemy pogadać?

Eunji w pierwszej chwili chciała wyminąć chłopaka i uciec do swojego pokoju, jednak coś ją powstrzymało. Jakiś wewnętrzny głos podpowiedział jej, żeby tego nie robiła i porozmawiała z Chenem. W odpowiedzi kiwnęła głową i gestem ręki wskazała drzwi.

- A może się przejdziemy? – zaproponował, woląc znaleźć się na neutralnym gruncie.

Nie wiedział, jak będzie wyglądać ta rozmowa, a wiadomo, że przy Junmyeonie nie będą mogli spokojnie porozmawiać. Suho pewnie by się co chwilę wtrącał albo stał pod drzwiami i podsłuchiwał, czekając tylko na odpowiedni moment, by wkroczyć do akcji.

- Okay, to chodźmy – odpowiedziała Eunji, ruszając ku furtce. Czując na sobie baczne spojrzenie Chena, zagryzła nerwowo wargi i wsunęła dłonie do kieszeni spodni. – To… Co u ciebie? – odezwała się po dłuższej chwili, zerkając na idącego obok chłopaka.

- W porządku... Znaczy wiesz, jakoś leci – westchnął cicho, próbując nadążyć za Eunji, która szła tak szybko, jakby chciała go za wszelką cenę zgubić. W sumie nie mógł się temu dziwić, bo na jej miejscu pewnie sam by nie miał ochoty na takie wyprawy. – A u ciebie? Jak na studiach?

- Dobrze – rzuciła krótko, tym samym kończąc jedyny neutralny temat, na jaki mogli porozmawiać.

Dopiero po jakimś czasie Eunji zdała sobie sprawę z tego, że idą tą samą drogą, którą w zeszłym roku razem biegali. Na samą myśl o tym uśmiechnęła się mimowolnie, przypominając sobie, jak potknęła się i wylądowała na chodniku, zdzierając sobie kolano.

- Co cię tak bawi? – zapytał Chen, patrząc kątem oka na Eunji. Momentalnie uśmiech zniknął z jej twarzy, co dało chłopakowi do zrozumienia, że mógł się nie odzywać. – Wybacz.

- Nie, to ja przepraszam – powiedziała zawstydzona dziewczyna, ogarniając przy tym włosy za uszy. – Przypomniałam sobie, jak urządziliśmy poranny jogging – wyjaśniła, uśmiechając się lekko.

Jongdae rozejrzał się dookoła siebie i zaśmiał się pod nosem. Wcześniej tego nie zauważył, szedł na pamięć w stronę parku, nie zdając sobie sprawy z tego, że tak naprawdę na tej drodze wszystko się zaczęło. To chyba właśnie wtedy zakochał się w Eunji albo przynajmniej znalazł się pod wpływem jej niesamowitego uroku osobistego.

- Głupek ze mnie. Mogłem wybrać inną drogę – przyznał zawstydzony, drapiąc się po karku. Tak naprawdę wcale nie było mu przykro i być może podświadomie wybrał tę ścieżkę. Cieszył się, że Eunji wciąż pamiętała tamten dzień, chociaż pewnie ciężko było go zapomnieć. W końcu wtedy zemdlał na widok krwi, robiąc z siebie skończonego kretyna.

- Nie, jest okay – szepnęła, rozglądając się dookoła siebie. Widząc dobrze znaną jej ławkę, kiwnęła na nią głową i ruszyła ku niej. – To o czym chciałeś porozmawiać? – zapytała, kiedy Chen usiadł obok, zakładając ręce na torsie. Eunji automatycznie spojrzała na jego ramiona, które nieco się powiększyły odkąd widziała chłopaka ostatni raz. Nerwowo przełknęła ślinę i szybko odwróciła wzrok, bojąc się, że jeszcze chwila gapienia się na Chena, a do końca postrada zmysły. Wystarczy, że przy Luhanie zapomniała na chwilę, jak się oddycha.

- Sam nie wiem – odpowiedział, lekko się uśmiechając. – Po prostu pomyślałem, że dalsze unikanie się do niczego nie doprowadzi.

- Wiem, sama wychodzę z takiego założenia – powiedziała, odwzajemniając mimowolnie uśmiech. – To może wpadniesz do nas na dłużej? Tylko ciebie i Yixinga brakowało ostatnio.

- Nie miałem odwagi przyjść… Nie byłem gotowy. Poza tym chyba nie rozpaczałaś z tego powodu – zaśmiał się, odchylając maksymalnie głowę. Oparł ją na drewnianym oparciu ławki i przymknął powieki, delektując się padającymi na jego twarz ciepłymi promieniami słońca. – Ale skoro zapraszasz, to wpadnę do was. Niech Suho napisze mi tylko, kiedy dokładnie.

Eunji kiwnęła głową, czego Jongdae nie był w stanie zobaczyć, gdyż wciąż miał przymknięte powieki. Dzięki temu szatynka mogła chociaż przez chwilę pogapić się na twarz chłopaka. Cholernie jej go brakowało. Każdego jego spojrzenia, uśmiechu, dotyku, pocałunku, który skradał, gdy zaczynała marudzić. Chen był uroczy i jednocześnie wredny, a to sprawiało, że był ideałem Eunji. Nigdy nie lubiła słodkich chłopaków, którzy jedynie potrafią prawić komplementy i ze strachu przed konsekwencjami nigdy nie mówią prawdy swoim dziewczynom. Eunji ceniła sobie szczerość, nawet jeśli była bardzo bolesna. Jongdae nieraz rzucił pod jej adresem kąśliwą uwagę, nieraz był dla niej wredny, ale dziewczynie nigdy to nie przeszkadzało. Lubiła ich przekomarzania, bezsensowne kłótnie, bo po nich zawsze następowało czułe dochodzenie do porozumienia.

- To był twój chłopak? – Chen nagle otworzył oczy i spojrzał uważnie na przyglądającą się mu Eunji. Dziewczyna szybko odwróciła wzrok i oparła łokcie na udach, brodę wspierając na splecionych dłoniach. – Ładnie razem wyglądacie – dodał, uważając brak odpowiedzi za potwierdzenie jego przypuszczeń.

- Dzięki – mruknęła pod nosem, nawet nie spoglądając na chłopaka.

- Słuchaj… Chyba powinniśmy sobie coś wyjaśnić – zaczął Jongdae, nie mogąc uwierzyć, że zaraz powie coś tak głupiego. Oparł przedramiona na udach i pochylił się lekko do przodu, wbijając wzrok w bawiące się niedaleko nich dzieci. – Oboje jesteśmy wolnymi ludźmi i możemy się spotykać z kim tylko chcemy…

- Słucham? – Eunji wybałuszyła oczy na Chena i rozdziawiła lekko usta, nie mogąc uwierzyć w to, co właśnie usłyszała. – Czy ty właśnie dałeś mi pozwolenie na spotykanie się z innymi chłopakami? Jeśli dobrze pamiętam, to nie starałeś się mnie zatrzymać, gdy wyjeżdżałam do Busan – powiedziała podniesionym głosem, podrywając się z ławki.

- O co ci chodzi? Przecież nie powiedziałem nic złego! Chciałem tylko, żeby wszystko było między nami jasne.

- Stało się jasne w momencie, kiedy się rozstaliśmy – zauważyła Eunji, mrużąc groźnie oczy. – I dla twojej wiadomości, to nic do ciebie nie czuję, więc możesz być spokojny. Nie zamierzam ci przeszkadzać w umawianiu się z innymi – dodała już nieco ciszej i odwróciwszy się na pięcie, ruszyła w stronę powrotną.

Nie mogła uwierzyć w to, co właśnie się stało. Dłonie dziewczyny trzęsły się przez zdenerwowanie, a serce biło jak oszalałe. Sama nie wiedziała, jakim cudem udało jej się dojść do domu w jednym kawałku, zwłaszcza że po drodze o mały włos nie wpadła pod samochód, który zresztą w terenie zabudowanym powinien jechać o wiele wolniej.

Będąc na miejscu, Eunji otworzyła z hukiem drzwi i równie głośno je za sobą zatrzasnęła. Momentalnie w przedpokoju zjawił się zaniepokojony hałasami Jongin. Dziewczyna spojrzała na niego morderczym wzrokiem, po chwili dochodząc do wniosku, że jest on ostatnią osobą, na której powinna rozładować swoją złość. Bez chwili zastanowienia podeszła do niego i mocno się przytuliła, chcąc w ten sposób odreagować spotkanie z Chenem.

- Noona, wszystko w porządku? – spytał zaskoczony Kai, obejmując silnymi ramionami trzęsącą się przyjaciółkę. – Hej, co jest?

- Nic, po prostu trochę się zdenerwowałam.

- Trochę? – Jongin odsunął szatynkę na długość swoich ramion i spojrzał jej prosto w oczy. Speszona Eunji momentalnie odwróciła wzrok w przeciwną stronę i zagryzła wargi w wąską linię. – Ty się cała trzęsiesz. Co się dzieje?

- Nic, nie chcę o tym mówić – wymruczała, oswobadzając ramiona z uścisku Jongina. – Gdzie reszta?

- Pojechali na zakupy. Dzisiaj podobno mają przyjść Sehun, Kyungsoo i Tao – powiedział, idąc za dziewczyną do kuchni. – Suho zrobił obiad, jakbyś chciała.

- Zaraz sobie odgrzeję. – Eunji wyjęła z lodówki jedzenie i zerknęła przez ramię na siadającego przy stole bruneta. Miała wyrzuty sumienia, że tak go potraktowała. Nie zasługiwał na to, ale bała się, że jeśli zacznie mówić o spotkaniu z Layem i Chenem, to się rozklei, a nie chciała znów płakać. Mimo to postanowiła opowiedzieć Jonginowi o tym, co ją spotkało tego dnia. Kiedy jedzenie było już w miarę ciepłe, przerzuciła je na talerz i usiadła przy stole naprzeciwko przyjaciela. – Widziałam się dzisiaj z Yixingiem… - zaczęła nieśmiało, bawiąc się nerwowo pałeczkami.

- Mam rozumieć, że nie poszło zbyt dobrze – odchrząknął brunet, opierając przedramiona na blacie stołu.

- Nie, Lay nazwał mnie swoją znajomą, do tego wyszłam na kretynkę przed Luhanem – wyjaśniła i bezradnie oparła głowę na dłoni. – To jego przyjaciel z czasów, gdy mieszkał w Pekinie – dodała, widząc pytające spojrzenie Jongina. – Na dodatek jak wracałam, to pod domem spotkałam Chena i poszliśmy na spacer.

- Wiem, był tutaj i pytał o ciebie, ale powiedziałem, że wyszłaś.

- Mówiłam ci, że ja mam takie szczęście, że wpadnę na niego w sklepie. Akurat musiałam spotkać go przed domem – wymruczała rozgoryczona i uderzyła głową w stół, próbując rozładować frustrację. Niestety to w ogóle nie pomogło, a tylko sprawiło, że zaczęła ją boleć głowa. Zupełnie, jakby miała za mało zmartwień. – Poszliśmy na spacer i niby było okay, aż nagle Chen wyskoczył z tekstem, że mam prawo umawiać się z kim chcę, bo przecież jesteśmy wolnymi ludźmi. Czy ty to rozumiesz? On dał mi pieprzone pozwolenie! – wykrzyczała zbulwersowana i z tego wszystkiego rzuciła pałeczkami w jedzenie, rozsypując po stole ryż. – Cholera jasna!

- Spokojnie – zaśmiał się Kai, wstając od stołu. Zabrał ze zlewu ścierkę i zaczął sprzątać bałagan. – A ty co mu powiedziałaś?

- Że nic do niego nie czuję i nie zamierzam mu przeszkadzać w umawianiu się z innymi – wyburczała, ponownie uderzając głową w stół.

- Kłamczucha! – parsknął Jongin, za co oberwał pałeczką od przyjaciółki. – Dobra, już nic nie mówię. Zaparzyć ci jakichś ziółek na uspokojenie?

- Poproszę.

*

Eunji wciąż nie mogła dojść do siebie po tym, co wydarzyło się kilka godzin wcześniej. Próbowała ukryć przed przyjaciółmi, jak bardzo źle się czuje, nawet chciała wykręcić się z siedzenia z nimi i oglądania filmów, jednak ostatecznie została w salonie, nie chcąc robić kuzynowi przykrości. Junmyeon naprawdę się postarał i z pomocą Krisa oraz Jongina przygotował także kolację. Oprócz Kai’a nikt nie wiedział o tym, że Eunji spotkała się z Yixingiem, a tym bardziej z Chenem. Nie chciała o tym mówić i psuć wszystkim dobrego humoru. Nareszcie wszystko zmierzało w dobrym kierunku, więc nie warto było tego niszczyć.

- Czemu nie jesz? – spytał Junmyeon, przyglądając się uważnie swojej kuzynce. Nie uzyskawszy od niej żadnej odpowiedzi, trącił ją ramieniem w bok, a kiedy na niego spojrzała, podsunął jej pod nos talerz z jedzeniem. – Jedz, bo jeszcze stracisz swoje kobiece kształty – zażartował, na co Eunji posłała mu pełne litości spojrzenie.

Nie miała apetytu, co w jej przypadku było naprawdę dziwne. Zwykle co chwilę coś podjadała, a najczęściej słodycze, chcąc w ten sposób okiełznać negatywne emocje. Przez to właśnie przytyła, jednak wcale się tym nie przejmowała. Miała w nosie to, jak wygląda, czy mieści się w stare spodnie, czy dziewczyny ze studiów wytykają ją palcami i śmieją się z niej. Naprawdę jej to nie obchodziło. Już dawno przestała przejmować się opinią innych ludzi. Już dawno zrozumiała, że nigdy nie będzie idealna, więc po co miała odmawiać sobie przyjemności, jaką było jedzenie czekolady? Trudno, najwyżej umrze jako grubas w otoczeniu stada psów.

Eunji wciąż myślała o tym, co powiedział jej Luhan (nie żeby o nim samym nie myślała). Ta niewiedza doprowadzała ją do szału i gdyby miała taką możliwość, to pobiegłaby do Yixinga, by dowiedzieć się, co takiego wydarzyło się w jego życiu, że był dla niej tak cholerne oschły.

Szatynka drgnęła przestraszona, kiedy rozległo się głośne pukanie do drzwi. Junmyeon poderwał się z kanapy i poszedł otworzyć. Eunji, zaintrygowana ciszą, jaka nastała w przedpokoju pomimo otworzenia drzwi przez kuzyna, postanowiła sprawdzić, kto przyszedł. Na widok stojącego w pomieszczeniu Yixinga, uśmiechnęła się lekko, próbując zapanować nad szybko bijącym w piersi sercem. Chwilę później w przedpokoju zjawiła się także reszta chłopaków.

- Cześć! – odezwał się jako pierwszy Kyungsoo, przenosząc wzrok z czarnowłosego na trzymane w jego dłoni nosidełko, w którym smacznie spało urocze niemowlę. – A ty co? W opiekunkę się bawisz? – zażartował, ledwo powstrzymując się przed uszczypaniem pulchnych policzków dziecka.

- To… To moja córka – odpowiedział Lay, a w pomieszczeniu momentalnie zapanowała grobowa cisza.