How to love? Hard to love… 2

Rozdział ósmy: Wszystko zmierza w dobrym kierunku.

Jongin nie mógł dłużej znieść paplaniny Luhana. Czuł, że jeśli ten chłopak wypowie jeszcze choć jedno słowo, to w końcu straci cierpliwość i to spotkanie nie skończy się dobrze. Fakt, Luhan był bardzo dobrym tancerzem, nauczycielem także, ale to nie upoważniało go do tego, by traktować Jongina w ten sposób. Ciągle zwracał mu uwagę, nie szczędząc przy tym kąśliwych tekstów, krytykował niemalże każdy pomysł bruneta, po czym chwilę później wpadał na podobny, uważając go za doskonały. Jongina powoli krew zalewała i gdyby nie fakt, że na chwilę przyszedł do nich Lay, pewnie rozszarpałby tego chłopaka na kawałki. Niestety wizyta Yixinga nie trwała zbyt długo, bo jak się okazało, przyniósł jedynie Luhanowi dokładny plan zbliżających się zawodów tanecznych.

- Okay, to zacznijmy od początku – zaproponował Lu, odkładając na stolik plik kartek. Spojrzał kątem oka na wykończonego Jongina i uśmiechnął się pod nosem.

Wiedział doskonale, że brunet ledwo żyje i pewnie marzył jedynie o tym, żeby wrócić do domu i odpocząć, jednak Luhan nie miał zamiaru mu odpuścić. Odczuwał dziką satysfakcję, patrząc na wykończonego chłopaka, który mimo wszystko stara się robić dobrą minę do złej gry. Przecież był zbyt dumny, by okazać słabość, a co dopiero prosić Luhana o skrócenie zajęć.

- Co to za zawody? – zapytał Jongin, podchodząc do stolika. Sięgnął po kartki i dokładnie im się przyjrzał. – Startujecie w duecie?

- Tak, zgłosiliśmy się jakieś dwa miesiące temu. Przez to całe zamieszanie nawet o tym zapomniałem – powiedział Luhan, zaczesując włosy na jedną stronę, tym samym ukazując mocno wygolony prawy bok. – Musimy jeszcze dopracować układ, bo zostało niewiele czasu.

- Lay jest świetnym tancerzem, więc na pewno wygracie – stwierdził Jongin, specjalnie dając nacisk na to, że to nie Luhan jest tym lepszym w ich duecie.

- Uważasz, że ja nie jestem wystarczająco dobry? – Szatyn zaśmiał się pod nosem, zakładając ręce na torsie. Unosząc jedną brew, przyjrzał się dokładnie brunetowi, który jedynie uśmiechnął się zadziornie i odłożył kartki na miejsce. – Uważasz się za lepszego ode mnie, prawda?

- Czy to nie jest oczywiste? – Jongin wzruszył obojętnie ramionami i już miał podejść do swojej torby, która leżała na podłodze przy drzwiach, gdy nagle poczuł wokół nadgarstka silny uścisk dłoni Luhana. Brunet powiódł wzrokiem po ręce starszego chłopaka, ostatecznie zatrzymując go na jego twarzy. Przez chwilę niczym zahipnotyzowany wpatrywał się intensywnie w ciemne oczy szatyna, raz po raz zerkając też na jego lekko rozchylone usta. Atmosfera pomiędzy chłopakami nagle stała się tak gęsta, że z łatwością można by ją kroić nożem. – Co? – wydusił z siebie w końcu Jongin i odchrząknął nerwowo, chcąc pozbyć się tej dziwnej chrypki.

- Uważasz się za lepszego? – powtórzył Luhan, nagle poważniejąc. W sekundzie uśmieszek zniknął z jego lekko zarumienionej twarzy, a w oczach pojawił się dziwny błysk. – Przekonamy się?

- Chcesz urządzić zawody? – zaśmiał się brunet, jednak zaraz się uspokoił i mrużąc groźnie oczy, spojrzał uważnie na Luhana. – W porządku. Przekonajmy się, który jest lepszy.

Szatyn rozluźnił uścisk dłoni wokół nadgarstka młodszego chłopaka i odsunął się o krok od niego. Musieli jeszcze tylko znaleźć osobę, która oceni ich zmagania. Luhan w pierwszym odruchu od razu pomyślał o Yixingu, jednak zaraz przypomniał sobie o tym, że tego dnia kończył zajęcia wcześniej, a poza tym wspominał coś o zaproszeniu Bomi na kawę. Tak więc nie pozostało mu nic innego, jak tylko zawołać Taemina – jednego z najlepszych tancerzy w całej szkole i być może nawet w Seulu. Znajdował się on już na tak wysokim poziomie, że nie sposób było go pokonać w zawodach, dlatego też Taemin rzadko brał w nich udział, chcąc dać szansę innym tancerzom.

- To może nauczę was mojego nowego układu? Wymyśliłem go kilka dni temu – zaproponował Lee, spinając nieco dłuższe włosy w niedbałego kucyka.

- Myślę, że to będzie dobry sprawdzian – przyznał Luhan, posyłając Jonginowi zadziorny uśmieszek. – Niech wygra lepszy – dodał nieco ciszej, chcąc tym jeszcze bardziej wkurzyć młodszego chłopaka.

Taemin zaśmiał się pod nosem i włączył na swoim tablecie odpowiednią piosenkę. Już parę razy zdarzyło mu się współpracować z Luhanem, jednak jeszcze nigdy nie widział go tak bardzo zdeterminowanego. Domyślił się, że szatyn chce utrzeć nosa temu nieco zarozumiałemu Jonginowi, jednak z tego, co zdążył zauważyć, brunet także nie zamierzał odpuścić. Kiedy w grę wchodziła męska duma, wszystkie chwyty były dozwolone. Kiedyś Taemin był taki sam. Też za wszelką cenę próbował udowadniać wszystkim, że jest najlepszym tancerzem i chociaż wtedy mało kto w niego wierzył, to w końcu pokazał na co go stać.

Kolejna godzina minęła chłopakom w zaskakująco szybkim tempie. Nim się obejrzeli, Taemin przedstawił kilka razy swoją choreografię, a potem spokojnie usiadł sobie pod ścianą skąd miał na nich doskonały widok. Specjalnie wybrał skomplikowany układ taneczny, by nieco utrudnić im to zadanie, jednak oni i tak jakimś cudem zapamiętali większość z figur. Taemin znalazł się w poważnych tarapatach i momentalnie pożałował, że dał się w to wciągnąć. Obaj byli bardzo dobrymi tancerzami, może Jongin był odrobinę lepszy, jednak Lee wiedział, o co tak naprawdę chodziło w tych ich „zawodach”. Kiedy skończyli tańczyć, podniósł się z podłogi i uśmiechnął się pod nosem, wsuwając dłonie do kieszeni dresowych spodni.

- Luhan był lepszy – powiedział Taemin, posyłając szatynowi znaczący uśmieszek.

- Chyba w myleniu kroków – mruknął wyraźnie rozczarowany tym wyborem Jongin.

- Muszę już iść. Zaraz zaczynam zajęcia – dodał rozbawiony Taemin, puszczając uwagę bruneta mimo uszu. – Powodzenia!

- Dzięki za pomoc! – Luhan odprowadził rudzielca do drzwi i na koniec uśmiechnął się do niego szeroko. – Teraz to już w ogóle nie będę miał życia – wymruczał cicho, zerkając przez ramię na Jongina, który z niezwykłą zaciętością dalej ćwiczył choreografię Taemina. – Dawno nie spotkałem kogoś tak ambitnego i upartego.

- Nie będziesz miał z nim łatwo, ale mam wrażenie, że twój wysiłek nie pójdzie na marne – powiedział cicho Taemin i poklepał Luhana po ramieniu. – I nie odpuszczaj – dodał, po czym wyszedł na korytarz, jeszcze raz uśmiechając się do szatyna.

Luhan zamknął za nim drzwi i oparł się o nie plecami, wlepiając spojrzenie w tańczącego Jongina. Szatyn musiał przyznać, że ten chłopak miał ogromny talent i potencjał, by zostać jednym z najlepszych tancerzy. Luhan doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że za kilka tygodni Kim spakuje się i wróci do Busan, dlatego tak bardzo nie chciał się do niego przywiązywać. Niestety uczucia były silniejsze od rozumu i chociaż Luhan każdego dnia próbował z nimi walczyć, to ostatecznie i tak dawał za wygraną, pozwalając im sobą zawładnąć.

- Pójdziemy coś zjeść? – zapytał nagle Luhan, tym samym przerywając nieznośną ciszę, jaka zapanowała po wyjściu Taemina.

- Nie jestem głodny – burknął pod nosem Jongin, nawet nie próbując ukryć złości na starszego chłopaka. – Chcę jeszcze poćwiczyć ten układ.

- Daj spokój – zaśmiał się szatyn, podchodząc do Jongina. Złapał go za ramię i odwrócił przodem do siebie. – Chodź i nie marudź. Po takim treningu koniecznie musimy zjeść porządny obiad.

- Ja nie muszę.

- Aish! Jaki ty jesteś uparty! – Luhan z bezradności wyrzucił ramiona w powietrze, a potem spojrzał z politowaniem na bruneta. – Pakuj się. Na dzisiaj koniec. Idziemy na obiad – powiedział tonem nieznoszącym sprzeciwu, a potem sam zaczął zbierać swoje rzeczy.

Kim prychnął pod nosem, nie zamierzając tak łatwo odpuścić. Nienawidził, gdy ktoś narzucał mu swoją wolę. Im bardziej ta osoba na niego naciskała, tym bardziej on się wycofywał i zamykał w sobie. Jongin nie rozumiał, dlaczego Luhan czasami tak bardzo nalegał, by coś zrobił. Gdyby nie on, Kim pewnie nie zgodziłby się na te zajęcia z tańca, bo Eunji w końcu odpuściłaby dalsze nagabywanie i dałaby spokój. Luhan niestety był bardziej uparty i widać było, że nie odpuściłby dopóki Jongin by się nie zgodził.

- Czekam na ciebie na zewnątrz – poinformował Luhan, zabierając zarówno swoja torbę, jak i tę Jongina, tym samym nie pozostawiając chłopakowi większego wyboru.

Brunet wziął głęboki wdech, policzył do dziesięciu, a gdy troszkę się uspokoił, wyszedł z sali treningowej. Luhan czekał na niego na korytarzu, trzymając w dłoniach obie torby. Kiedy Jongin podszedł bliżej, rzucił mu jego rzeczy i ruszył w stronę wyjścia z budynku, nie zwracając większej uwagi na niezadowoloną minę bruneta. Luhan rzadko stawiał na swoim, rzadko też był aż tak bardzo uparty w stosunku do innych osób. Tym razem jednak czuł, że po prostu musi taki być.

Choć raz chciał zawalczyć o swoje, a nie uciekać z podkulonym ogonem, bo los stawiał mu na drodze przeszkody.

*

Potupując nerwowo stopą, Yixing wytarł spocone dłonie w spodnie i drgnął przestraszony, kiedy drzwi otworzyły się z rozmachem, a do pomieszczenia weszła uśmiechnięta od ucha do ucha Bomi. Chłopak uśmiechnął się do niej szeroko, przez co w jego policzku utworzył się uroczy dołeczek, a potem poderwał się z ławki i odchrząknął nerwowo, chcąc zwrócić na siebie uwagę dziewczyny. Niedawno skończyli wspólne zajęcia, podczas których uczył ją ostatniego układu tanecznego, więc musiał się pospieszyć, jeśli chciał zaprosić Bomi na randkę. Na samą myśl o tym jego żołądek boleśnie się skurczył, a dłonie znów zaczęły się pocić.

- Lay, wszystko w porządku? – zapytała wyraźnie zaniepokojona blondynka, podchodząc do chłopaka. Położyła dłoń na jego ramieniu, jednak zaraz ją odsunęła, czując dziwny prąd przepływający przez rękę. Zdezorientowana zamrugała kilkakrotnie powiekami, po czym przeniosła wzrok na twarz bruneta.

- Pójdziesz ze mną na kawę? Niedaleko jest taka fajna kawiarnia – powiedział szybko Yixing i na chwilę wstrzymał oddech, obserwując dokładnie reakcję Bomi. Blondynka otworzyła szeroko oczy z zaskoczenia i nim zdołała odpowiedzieć, chłopak znów się odezwał: - Oczywiście jeśli nie chcesz, to ja to zrozumiem. Niby dlaczego miałabyś chcieć ze mną iść na kawę. W końcu jestem tylko twoim nauczycielem. Nie musisz…

- Yixing! – parsknęła Bomi, łapiąc bruneta za rękę. Zaśmiała się pod nosem, widząc jego minę, i pociągnęła go w stronę wyjścia z sali. – Chętnie pójdę z tobą na kawę. Myślałam, że nigdy mnie nie zaprosisz! – dodała, uśmiechając się promiennie.

- Wiesz, nie traktuj tego, jak randki – wypalił Yixing, jednak zaraz tego pożałował, gdy zobaczył, jak wielką przykrość sprawił dziewczynie tymi słowami. – Chyba że chcesz… Bo ja nie mam nic przeciwko temu, żeby to była randka.

Bomi ponownie się uśmiechnęła, ale nie odpowiedziała. Wciąż trzymając Yixinga za rękę, ruszyła w stronę wyjścia ze szkoły. Nie mogła uwierzyć, że wiecznie nieśmiały i dumający w obłokach Lay nareszcie zdobył się na odwagę i zaprosił ją na randkę. Co prawda wyobrażała ją sobie nieco inaczej, ale kawa w pobliskiej kawiarni też była dobrym sposobem na spędzenie wspólnie czasu. Zresztą nieważne, gdzie mieli pójść. Najważniejsze, że będą tam razem. Równie dobrze mógłby ją zabrać na nudny wykład o rozmnażaniu stawonogów, a ona i tak byłaby w siódmym niebie.

- A nie musisz iść do Dahye? – spytała Bomi, w końcu uświadamiając sobie, że wciąż trzyma dłoń Yixinga. Speszona od razu ją puściła i nerwowo poprawiła włosy, chcąc ukryć zażenowanie.

- Jest z chłopakami.

- Chyba bardzo ją polubili.

Yixing kiwnął głową na zgodę i uśmiechnął się lekko. Chłopakowi wciąż ciężko było uwierzyć w to, że jego przyjaciele tak szybko zaakceptowali fakt, że ma dziecko. I to w dodatku z Yookyung, której przecież szczerze nienawidzili i wszyscy doskonale o tym wiedzieli. Prawda, Dahye nie była niczemu winna, nie mogła nic poradzić na to, że trafiła na tak wyrodną matkę, która miesiąc po jej urodzeniu zrzekła się praw rodzicielskich i wyjechała do Japonii, chcąc zrobić zawrotną karierę jako modelka.

Lay o ciąży dowiedział się od Yookyung kilka tygodni po tym, jak wrócili znad morza. W pierwszej chwili myślał, że dziewczyna kłamie i chce po prostu wzbudzić w nim wyrzuty sumienia, tym samym zmuszając go do powrotu. Nie chciał nawet uwierzyć, gdy pokazała mu pozytywny test ciążowy ani wtedy, gdy lekarz zrobił USG i potwierdził ciążę. Yookyung była już wtedy w trzecim miesiącu, jednak Lay nie mógł mieć pewności, że to jego dziecko. Nie chciał kolejny raz dać się nabrać na jej gierki. Dopiero po zrobieniu testów DNA, które potwierdziły jego ojcostwo, Yixing zaakceptował fakt, iż ma dziecko.

Z początku w ogóle nie mógł przyzwyczaić się do tego, że jest ojcem. To było takie nierealne i nieprawdopodobne. Jego rodzice nie posiadali się z radości, bo w końcu w rodzinie pojawiła się drobniutka i niesamowicie słodka Dahye, jednak dla Yixinga to wszystko działo się za szybko. Był młody, chciał się jeszcze wyszumieć i wykorzystać najlepsze lata swojego życia do maksimum. Z dnia na dzień musiał dorosnąć i nauczyć się bycia odpowiedzialnym za drugiego człowieka. Mimo wszystko nie chciał wracać do Chin, chociaż rodzice namawiali go do tego, obiecując, że będą mu pomagać przy wychowywaniu Dahye. Yixing wolał zostać w Seulu, bo w końcu z tym miastem od kilku lat wiązał swoją przyszłość. Nie zmienił zdania nawet wtedy, gdy Yookyung oznajmiła, że odchodzi i wyjeżdża na inny kontynent. Kilka dni później wcieliła plan w życie, a niedługo po tym Yixing otrzymał dokumenty z sądu potwierdzające to, że Yookyung zrzekła się praw rodzicielskich do Dahye, tym samym całkowicie znikając z życia Laya. Z jednej strony chłopak poczuł ogromną ulgę, bo wiedział, że dziewczyna nie będzie już więcej mieszać i nareszcie da mu spokój, ale z drugiej strony miał do niej wielki żal, że tak łatwo odpuściła bycie matką. W końcu kiedyś Dahye zapyta, gdzie jest jej mama i co wtedy powie? Że wyjechała robić karierę modelki? Że tak naprawdę nigdy jej nie chciała i rozważała nawet usunięcie ciąży?

- Wszystko okay? – Bomi położyła dłoń na ręce Yixinga i uważnie mu się przyjrzała.

- Tak, zamyśliłem się trochę – powiedział nieco zawstydzony, lekko się uśmiechając. – Chodźmy – dodał, otwierając na oścież drzwi kawiarni. Skinięciem głowy przywitał się stojącym za ladą Minseokiem i zaprowadził Bomi do swojego ulubionego stolika, który znajdował się w ustronnym miejscu. Jak na dżentelmena przystało, odsunął krzesło, a kiedy dziewczyna na nim usiadła, przysunął ją do stolika. Sam zajął miejsce naprzeciwko blondynki i podał jej kartę menu. – Wybierz, co chcesz. Ja stawiam.

Bomi uśmiechnęła się promiennie i zmarszczyła zabawnie nos, przeglądając dokładnie ofertę kawiarni. Yixing przez chwilę przyglądał się dziewczynie, wciąż nie mogąc uwierzyć we własne szczęście. Jeszcze jakiś czas temu wydawało mu się, że już nic lepszego prócz Dahye go nie spotka, aż nagle los postawił na jego drodze Bomi i wszystko się zmieniło. Poukładane w miarę życie Laya ponownie obróciło się o sto osiemdziesiąt stopni, a on pierwszy raz od bardzo dawna poczuł szybsze bicie serca na widok Bomi. Działo się tak za każdym razem, gdy ją widział i chociaż z początku był pewien, że to minie, tak z czasem uświadamiał sobie, że wcale nie chce, by to uczucie straciło na swej sile. Pragnął tego, potrzebował bliskości drugiej osoby, stabilizacji. Potrzebował miłości i miał nadzieję, że właśnie Bomi mu to wszystko zapewni.

- Cześć Yixing – rzucił na powitanie Minseok, zatrzymując się przy ich stoliku. – Co zamawiacie?

- Dla mnie czekolada na zimno – powiedziała Bomi, oddając rudowłosemu kartę menu.

- Dla mnie to samo – dodał Yixing, uśmiechając się do chłopaka.

Kiedy Minseok odszedł w swoją stronę, brunet ponownie spojrzał na siedzącą naprzeciwko niego Bomi i uśmiechnął się do niej promiennie. Pamiętał doskonale, jak bał się powiedzieć jej o Dahye. Wydawało mu się wtedy, że dziewczyna się wystraszy i przestanie przychodzić na zajęcia albo zacznie traktować go z ogromnym dystansem. Tak się jednak nie stało. Bomi już po pierwszym spotkaniu z Dahye bardzo ją polubiła i chociaż z początku była nieco wycofana, tak z czasem przywiązała się do córki Yixinga, nazywając siebie jej ciocią. Nie było dnia, żeby o nią nie pytała, często także zajmowała się Dahye, gdy chłopak musiał zostać dłużej w szkole tanecznej. Dzięki temu ta dwójka jeszcze bardziej się do siebie zbliżyła, jednak Yixing wciąż nie miał w sobie odwagi, by przenieść tę znajomość na kolejny poziom. Nie wiedział, czy Bomi także tego chce. A co jeśli traktuje go tylko jak przyjaciela, a pomaga mu z litości? W końcu do tej pory nie miał zbyt wielu bliskich osób, które byłyby w stanie mu pomagać.

- Gdzie jesteś? – zapytała Bomi, łapiąc chłopaka za rękę. Yixing zamrugał kilkukrotnie powiekami i posłał dziewczynie pytające spojrzenie. – Znowu odpłynąłeś gdzieś myślami.

- Przepraszam – szepnął wyraźnie speszony, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że Bomi trzyma go za rękę. Niemalże z przerażeniem popatrzył na ich dłonie, a potem na twarz dziewczyny i nerwowo przełknął ślinę. Oczywiście podczas tańca nieraz zdarzało im się trzymać za ręce, ale robili to, bo wymagała tego choreografia. Teraz było zupełnie inaczej, tak naturalnie. – Ostatnio mam tak wiele na głowie. W dodatku jeszcze te zawody. Zastanawiam się nad zrezygnowaniem.

- Co? Dlaczego? – spytała zaskoczona Bomi.

- Nie mamy jeszcze gotowego układu, a czasu zostało niewiele. Przecież nie pójdziemy tam z byle czym – powiedział, przesuwając delikatnie kciukiem po wierzchu dłoni blondynki. Zerknął spod opadającej na oczy grzywki na jej twarz i lekko się uśmiechnął. – Nie mam głowy do tego.

- Ale nie możecie ot tak odpuścić – stwierdziła morowo dziewczyna. – Jeśli chcesz, to będę codziennie zajmować się Dahye, żebyś miał więcej czasu na treningi. Mogę nawet zrezygnować ze swoich zajęć. Przecież ten mój taniec i tak do niczego się nie nadaje.

- Nie, to nie o to chodzi – westchnął Yixing. Czując na sobie przenikliwe spojrzenie Bomi, odwrócił wzrok w przeciwną stronę i nerwowo zagryzł wargi w wąską linię.

- Nie rezygnuj z tych zawodów – poprosiła cicho dziewczyna, przenosząc dłonie na szklankę z zimną czekoladą. – Oboje doskonale wiemy, jak bardzo zależy ci na tańcu, a to jest szansa na wybicie się. Sam mówiłeś, że tam będzie pełno profesjonalnych tancerzy. Może któryś z nich zaproponuje ci współpracę? – Bomi uśmiechnęła się zachęcająco i złożyła dłonie jak do modlitwy, robiąc przy tym maślane oczka do Yixinga. – Luhan jest genialnym tancerzem, więc razem na pewno wymyślicie jakąś choreografię i zobaczysz, że zajmiecie pierwsze miejsce!

- Nie dasz mi spokoju, prawda? – Lay zaśmiał się pod nosem, przyglądając się z rozbawieniem Bomi, która jedynie uśmiechnęła się promiennie i pokręciła głową w odpowiedzi. – Okay. Zadzwonię później do Luhana i od jutra zaczniemy pracować nad choreografią.

*

Jongdae tego dnia nie był w najlepszym humorze, wszystko go drażniło, nawet kapiąca z kranu woda. Najchętniej zaszyłby się w zaciszu swojego pokoju i nie wychodził z niego przez kilka kolejnych dni, byleby tylko mieć pewność, że nie spotka na swojej drodze Baekhyuna. Chen doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że po tym, co Byun mu wyznał, już nic nie będzie takie, jak dawniej. Ich relacje w momencie uległy diametralnej zmianie i chociaż Jongdae próbował o tym nie myśleć, to i tak wciąż wracał do chwili, kiedy Baekhyun wyznał mu miłość. Z początku Kim nie wziął tego na poważnie, uważając, że to zwykła paplanina ledwo przytomnego Byuna, który zapewne nie zdawał sobie sprawy z tego, co mówi. Chen miał nadzieję, że następnego dnia Baekhyun o wszystkim zapomni. Niestety ten doskonale pamiętał to, co powiedział Chenowi tuż przed zaśnięciem.

­- Wiem, że ty mnie nie – wyszeptał cicho Byun, kiedy nazajutrz rano siedzieli razem przy stole i próbowali zjeść przygotowane przez Jongdae śniadanie. – Po prostu poczułem potrzebę powiedzenia ci tego. Już nie mogłem dłużej tego w sobie tłumić. Przepraszam.

- Przepraszasz za to, że mnie kochasz? – spytał niepewnie Chen, chociaż tak naprawdę nie miał ochoty na dalszą rozmowę. Najchętniej uciekłby do swojego domu i nie pokazywał Byunowi na oczy przez resztę życia. – Lubienie kogoś nie jest twoim wyborem. To idzie z twojego serca.

- Próbujesz mnie pocieszyć? – Baekhyun uśmiechnął się drwiąco, odstawiając na stolik kubek z herbatą. – Bo jeśli tak, to nie musisz. Już i tak czuję się wystarczająco zażenowany. Nie chciałem tego, naprawdę. Sam nie wiem, jak i kiedy to się stało – powiedział i wzruszył lekko ramionami. By zająć czymś dłonie, sięgnął po pałeczki i zaczął nimi grzebać w kulce ryżu. – Ciągle jestem sam. Rodzice coraz rzadziej przyjeżdżają do domu i chociaż z początku cholernie mi się to podobało, to z czasem samotność zaczęła mi doskwierać. A potem poznałem ciebie i… przestałem czuć się samotny – kontynuował, chcąc choć w niewielkim stopniu wytłumaczyć się przed Chenem.

- A Chanyeol? Przecież doskonale wiesz, że coś do ciebie czuje.

- Wiem. Lubię go. Naprawdę, ale… On nie jest tobą – wyszeptał Baekhyun, odkładając na stolik pałeczki. Spojrzał nieco szklistymi oczami na siedzącego naprzeciwko niego przyjaciela i cicho westchnął. – Nikt nie jest tobą.

- Wiesz, że ja…

- Tak. Wiem. Jesteś z Naeun, a nawet jeśli byś z nią nie był, to i tak nie miałbym żadnych szans – zaśmiał się nerwowo Byun, poprawiając przy tym rozczochrane włosy. – Zniszczyłem to, prawda? Zniszczyłem naszą przyjaźń.

- Nie – odpowiedział pewnym siebie tonem głosu Chen, podnosząc się z krzesła. – Nie zniszczyłeś.

- Myślisz, że wciąż możemy się przyjaźnić? – zapytał Baekhyun, spoglądając nieśmiało na chłopaka. – Nawet po tym, co ci powiedziałem? Chen, ja zrozumiem, jeśli nie będziesz chciał. To normalne… Nie będę miał do ciebie żalu.

- Baekkie. – Jongdae kucnął przed brunetem i uśmiechnął się do niego lekko. – Oczywiście, to nie jest dla mnie łatwa sytuacja, ale jeśli wystarczy ci moja przyjaźń, to ja się nigdzie nie wybieram. Więcej nie jestem w stanie ci dać.

- To i tak wiele – przyznał Baekhyun i odetchnął z wyraźną ulgą. – Dziękuję, że… wiesz… że nie uciekłeś.

- Za dużo razy uciekałem – powiedział Chen, podnosząc się do pionu. Poklepał przyjaciela po ramieniu, a potem poczochrał mu i tak już rozczochrane włosy, tym samym sprawiając, ze na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. – Muszę iść. Mama pewnie chce mnie zabić, bo znów nie wróciłem na noc.

- Okay. Dzięki, że ze mną zostałeś.

Jongdae kiwnął głową i poszedł do przedpokoju. Wciąż czuł się dziwnie w towarzystwie Baekhyuna, jednak liczył na to, że z czasem to minie i między nimi będzie tak, jak dawniej. Albo chociaż w połowie tak samo.

- Mogę mieć do ciebie prośbę? – Chen zatrzymał się w progu mieszkania i spojrzał uważnie na stojącego w przedpokoju Baekhyuna. Chłopak wyglądał znacznie lepiej niż poprzedniego dnia, jednak wciąż widać było, jak bardzo jest zmęczony doskwierającą mu bezsennością. Chen miał nadzieję, że z każdym kolejnym dniem będzie tylko lepiej, ale wiedział, że na cuda nie ma co liczyć. – Daj mu szansę, okay? Chanyeolowi naprawdę na tobie zależy. Musisz tylko dać mu szansę się wykazać.

­- Ty mnie w ogóle nie słuchasz! – powiedziała oburzona Naeun, uderzając siedzącego obok chłopaka w ramię. Kiedy spojrzał na nią zdezorientowany, zmarszczyła groźnie czoło i nadęła ze złości policzki. – Znów o niej myślisz, prawda?

- Co? O kim?

- O tej całej Eunji – warknęła, z ledwością wypowiadając imię byłej dziewczyny Chena. – Wciąż ją kochasz, prawda?

- Myślałem, że ten temat mamy już dawno za sobą – powiedział chłopak, odsuwając się od brunetki na bezpieczną odległość, by ta przypadkiem w afekcie nie rzuciła się na niego z pięściami. Po tym, jak w zeszłym roku Eunji prawie pobiła Yookyung, wiedział, że nie należy oceniać dziewczyn po wyglądzie, bo często nawet te najbardziej niewinnie wyglądające skrywają w sobie diabła.

- Też tak myślałam, ale najwyraźniej ty jeszcze się z niej nie wyleczyłeś – prychnęła, zakładając ręce na biuście.

 - Dzisiaj jesteś ponad moje siły – stwierdził Jongdae, podnosząc się z ławki. – Jak już przestaniesz mieć obsesję na punkcie Eunji, to daj znać.

- Czy ty właśnie dajesz mi kosza?! – Naeun poderwała się na równe nogi i doskoczyła do chłopaka, w ostatniej chwili powstrzymując się przed uderzeniem go w policzek. – Albo jesteś głupi, albo udajesz przed samym sobą, że ta dziewczyna nie ma dla siebie żadnego znaczenia. Trzeba być ślepym, żeby nie widzieć, jak bardzo was do siebie ciągnie. Przyznaj, że byłam tylko sposobem na odegranie się na niej. Chciałeś wzbudzić w niej zazdrość, tak?

- Sama nie wiesz, co mówisz – powiedział Chen i już miał odejść, gdy nagle Naeun złapała go za rękę, prawie wbijając paznokcie w jego skórę.

- Właśnie potwierdziłeś moje przypuszczenia.

Jongdae wyrwał rękę z uścisku dziewczyny i posławszy jej pełne złości spojrzenie, odwrócił się na pięcie i odszedł w swoją stronę. Chłopak był tak bardzo wyprowadzony z równowagi, że przestał zwracać uwagę na otoczenie. Nieświadomie obrał drogę, która prowadziła prosto do domu Junmyeona. Musiał z kimś porozmawiać, a kuzyn Eunji wydawał się być najlepszym wyborem.

Będąc niedaleko domu rodziny Kim, Jongdae dostrzegł z oddali idącą z dziecięcym wózkiem szatynkę. W pierwszej chwili myślał, że ma jakieś przewidzenia, bo przecież Eunji jest ostatnią osobą, która z własnej woli chciałaby się zajmować niemowlakiem, jednak z każdym kolejnym krokiem uświadamiał sobie, że to naprawdę jest Jung.

- Myślałem, że mam halucynacje! – powiedział rozbawiony Chen, kiedy znalazł się przy dziewczynie. Zajrzał do wózka i uśmiechnął się rozczulony na widok smacznie śpiącej Dahye. – Wkopali cię w bycie niańką?

- Jeszcze jedno słowo, a się obrażę – prychnęła Eunji, odrzucając do tyłu długie włosy. – Robisz ze mnie jakiegoś potwora.

- Wybacz, nie chciałem cię urazić. – Chen uśmiechnął się lekko i podrapał się nerwowo po karku. – Właśnie do was szedłem, bo chciałem pogadać z Junmyeonem, ale jeśli nie masz nic przeciwko temu, to chętnie wam potowarzyszę.

- Właściwie to… - zaczęła Eunji, chcąc powiedzieć, że miała zamiar wracać już do domu, jednak w ostateczności zmieniła swoje plany i kiwnęła głową na zgodę. – Park?

- Może być park – zgodził się chłopak i znów się uśmiechnął, nie potrafiąc już nawet ukryć faktu, jak bardzo cieszy go fakt, że pomimo wcześniejszych kłótni z Eunji, doszli jednak do zgody i zaczęli ze sobą normalnie rozmawiać. Męczyły go te ciągłe napięcia, dogryzanie sobie i wypominanie błędów z przeszłości. Przecież kiedyś byli parą i czuli coś do siebie, więc dlaczego o tym wszystkim zapomnieli? – To… Co u ciebie?

- Jakoś leci. Wiesz… Mieszkanie pod jednym dachem z trzema chłopakami nie jest łatwe, ale daję radę – zaśmiała się cicho, popychając lekko wózek. Upewniła się, że Dahye jest dobrze przykryta i zerknęła na idącego tuż obok Chena. – Na szczęście Jongin spędza teraz dużo czasu w szkole tańca, więc chociaż jego mam z głowy.

- Nieładnie tak mówić o swoim chłopaku.

- Co? – Eunji parsknęła śmiechem, jednak zaraz spoważniała, nie chcąc obudzić Dahye. – Jongin to nie jest mój chłopak – powiedziała rozbawiona, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Studiuję z jego kolegą i on nas sobie przedstawił. Chyba myślał, że nas wyswata, ale prędzej byśmy się pozabijali niż zostali parą.

- Wyglądacie na zgrany duet – zauważył, wzruszając ramionami.

- Może, ale nigdy nie traktowałam Jongina jako materiału na potencjalnego chłopaka – powiedziała i kiwnęła głową na wolną ławkę. – Usiądziemy? Już mnie nogi bolą. Od dwóch godzin tak z nią spaceruję.

Nie czekając na odpowiedź, zajęła miejsce na ławce, a wózek postawiła obok siebie, żeby mieć pełną kontrolę nad śpiącą Dahye. Kiedy Chen usiadł obok, Eunji poczuła dziwne dreszcze przebiegające wzdłuż kręgosłupa. Nie mogła uwierzyć, że ten chłopak wciąż tak mocno na nią działał. Nadal przyłapywała się na tym, że zapominała jak się oddycha, gdy Chen był w pobliżu. Nadal jej serce biło mocniej w jego obecności.

- Jaka ty jesteś śliczna! – powiedziała zachwycona kobieta, zatrzymując się przy wózku i dokładnie przyglądają się śpiącej Dahye. – Ale co się dziwić, skoro masz takich pięknych rodziców – dodała i nim Eunji zdołała się odezwać, odeszła w swoją stronę.

- Co to było? – spytał zszokowany Chen i zaraz zaczął się śmiać, nie mogąc uwierzyć w absurd tej sytuacji. Kto normalny ot tak zatrzymuje się przy wózku z dzieckiem i mówi, że jest śliczne? – Widzisz? Zostaliśmy rodzicami!

- Uważasz, że to zabawne? – Eunji spojrzała z wyrzutem na chłopaka, próbując za wszelką cenę zachować powagę, co wcale nie było takie łatwe, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt, że Chen wciąż uśmiechał się jak nienormalny. – A jeśli to była jakaś porywaczka małych dzieci?

- Oglądasz zdecydowanie za dużo filmów, ale dla pewności odprowadzę was do domu, żeby nikt was nie porwał.

- Jasne, każdy czeka na to, żeby mnie porwać – parsknęła Eunji, kręcąc głową z rozbawieniem. Podniosła się z ławki i skinęła głową na chłopaka. – Chodźmy, bo Dahye musi za niedługo zjeść.

- Myślę, że niejeden chłopak chciałby cię porwać – odezwał się po chwili Jongdae, bacznie obserwując reakcję Eunji, na której policzkach momentalnie pojawiły się urocze rumieńce. – A jeden taki na sto procent.

- Jestem pewna, że jeśli do pół godziny Dahye nie dostanie mleka, to zostanę porwana przez Yixinga, a potem zabita.

*

Chanyeol westchnął ciężko, kiedy pijany Baekhyun po raz kolejny potknął się o własne nogi, o mało co nie lądując w pobliskich krzakach. Park wywrócił teatralnie oczami, jednak mimo wszystko nie potrafił powstrzymać wpełzającego na usta uśmiechu. Musiał przyznać, że wstawiony Byun był wyjątkowo pocieszny, chociaż mógłby zachowywać się nieco ciszej. Kiedy niższy chłopak znów o mało co nie wywinął orła na prostej drodze, Chanyeol postanowił ukrócić jego męki i zaproponował mu wzięcie na barana. Baekhyun z początku upierał się, że przecież doskonale sobie radzi, jednak w końcu odpuścił dalsze sprzeczki i uwiesił się Chanyeolowi na plecach, nogami obejmując jego biodra.

- Czasami warto posłuchać Chena – zamruczał Baekhyun, wtulając twarz w ciepłą bluzę swojego wybawcy. – Powiedział, żebym dał ci szansę i… nie żałuję, że go posłuchałem.

- Ja tym bardziej – zaśmiał się Park, uśmiechając się pod nosem.

Mocniej złapał Byuna za nogi, żeby przypadkiem mu się nie wyślizgnął i przyspieszył nieco kroku, chcąc jak najszybciej znaleźć się w swoim domu. Miał nadzieję, że rodzice już poszli spać i obejdzie się bez krępujących pytań o to, dlaczego Baekhyun jest tak pijany. I tak wiedział, że bez kazania się nie obejdzie, bo do domu miał wrócić przed dwudziestą trzecią, a dochodziła pierwsza. W dodatku nie był sam i chociaż trzeźwy Byun na pewno zyskałby sympatię państwa Park, tak pijany Byun nie co na nią liczyć.

Chanyeol od samego początku miał złe przeczucia, że ta impreza nie skończy się dobrze. Baekhyun tego dnia zachowywał się dość dziwnie; raz był mocno pobudzony i wszędzie go było pełno, a za chwilę zamieniał się w ponuraka i tylko siedział, gapiąc się w nieokreślony punkt na ścianie. Byun już o siódmej rano napisał smsa do Chanyeola, żeby ten do niego przyszedł i z nim posiedział. Jako że Park nie miał nic ciekawego do roboty, od razu zerwał się z łóżka i już po godzinie był gotów do wyjścia. Mama śmiała się z niego, że musi mieć naprawdę dobrą motywację skoro w wolny dzień wstał o świcie i wyszykował się w przeciągu kilkunastu minut. Pewnie nie do końca byłaby zadowolona, gdyby dowiedziała się, kto tak bardzo zmotywował Chanyeola do tak wczesnego wstania. Chociaż pani Park akceptowała orientację syna, to chyba po cichu wciąż liczyła na to, że jednak mu się odmieni i pewnego dnia przyprowadzi do domu dziewczynę, a później weźmie z nią ślub i stworzy normalną rodzinę.

Tylko że Chanyeol wcale tego nie chciał. Nie chciał zakładać rodziny, a już na pewno nie z dziewczyną, którą rodzice bez problemu by zaakceptowali bez względu na to jaka by była. Kochał Baekhyuna i właśnie to było dla niego normalne.

W ten oto właśnie sposób Chanyeol spędził z tym chłopakiem cały dzień. Najpierw siedzieli w mieszkaniu Byuna, które Park nieco posprzątał, a potem nawet zrobił zakupy i ugotował obiad. Kiedy już myślał, że cały dzień przesiedzą na kanapie przed telewizorem, oglądając nudne filmy albo powtórki seriali, Baekhyun wpadł na genialny pomysł, żeby pójść na imprezę do jakiegoś klubu. Tak bardzo nalegał i był przy tym tak uroczy, że Chanyeol w końcu się zgodził i wieczorem wylądowali w podejrzanym klubie rodem z horrorów. Baekhyun najwidoczniej musiał dobrze znać się z bramkarzem, bo gdy tylko ich zobaczył, od razu się usunął i wpuścił do środka.

Nie minęły nawet dwie godziny, jak Byun zaczął powoli tracić kontrolę nad swoim zachowaniem i pewnie gdyby nie to, że Chanyeol nad nim ciągle czuwał, wpakowałby się w niezłe tarapaty, zwłaszcza że miał zamiar pobić dwumetrowego mięśniaka. Wyglądało to naprawdę komicznie, jednak Park i tak prawie dostał zawału serca, gdy zobaczył podskakującego Baekhyuna, który próbował uderzyć swojego przeciwnika w twarz.

Po tym incydencie Park siłą wytargał Byuna z klubu i nie zważając na jego sprzeciwy, postanowił zabrać go do siebie, chcąc mieć pewność, że nie wpadnie na żaden idiotyczny pomysł.

- Shhh – syknął Chanyeol, kiedy przekroczyli próg domu, a Baekhyun od razu potknął się o dywanik i zatrzymał się dopiero na szafce, na której stał wazon. Porcelanowy przedmiot zachwiał się niebezpiecznie, jednak Park w porę do niego doskoczył i w ostatniej chwili uchronił przed upadkiem na ziemię. – Chodź – szepnął, łapiąc Byuna za rękę.

- Gdzie idziemy? – spytał dość głośno niższy chłopak, rozglądając się z zainteresowaniem po pomieszczeniu. – Jaki ładny obraz! – powiedział zachwycony, wpatrując się na wpółprzytomnym wzrokiem w fotografię, na której widniał czteroletni Chanyeol. – Czekaj… To ty!

- Baekkie, błagam cię – wymruczał załamany Park, modląc się w duchu, żeby to była jedna z tych nocy, kiedy rodzice mają twardy sen i nawet tornado nie jest w stanie ich obudzić.

Byun już otwierał usta, żeby znów coś powiedzieć, jednak Chanyeol wykazał się refleksem i bez większego namysłu wpił się w nieco napuchnięte od nadmiaru alkoholu usta niższego chłopaka, tym samym skutecznie mu je zamykając. 

- Czy ty… - Baekhyun odsunął od siebie Chanyeola i otworzył szeroko oczy z przerażenia. – Ty mnie pocałowałeś.

- Inaczej byś się nie zamknął – burknął Park, próbując nie dać po sobie poznać, jak bardzo podobał mu się ten pocałunek. Nie czekając na odpowiedź, złapał Byuna za rękę i pociągnął go w stronę swojego pokoju. W momencie, kiedy wepchnął go do środka, z sypialni znajdującej się na końcu korytarza wyjrzała rozespana pani Park.

- Channie, kochanie, to ty? – zapytała, mrużąc przy tym oczy.

- Tak, mamo. Idź spać – powiedział łagodnym głosem, idealnie kamuflując tym fakt, jak bardzo był zdenerwowany całą tą sytuacją. – Dobranoc.

- Dobranoc, synku – odpowiedziała, a potem zniknęła w sypialni, zamykając za sobą drzwi.

Chanyeol odetchnął z wyraźną ulgą i wszedł do swojego pokoju, prawie taranując drzwiami stojącego za blisko nich Baekhyuna. Chłopak jęknął z bólu, masując miejsce, w które oberwał klamką.

- Mało gościnny jesteś – stwierdził posępnie Byun, na co Chanyeol wywrócił teatralnie oczami i pomógł chłopakowi dojść do łóżka. – Mmm, jakie mięciutkie! – westchnął zachwycony Baekhyun, opadając bezwładnie na materac. Mocno wtulił się w poduszkę, a potem przymknął powieki, na chwilę odpływając.

Chanyeol postanowił wykorzystać fakt, że Byun na moment stracił kontakt z rzeczywistością i zaczął rozsznurowywać jego buty. Potem odłożył je na bok i już miał pójść do łazienki po swoje ubrania do spania, gdy niespodziewanie Baekhyun złapał go za rękę i przyciągnął do siebie w efekcie czego Chanyeol wylądował miękko na łóżku. Był tak blisko Baekhyuna, że czuł na twarzy jego gorący i nieco alkoholowy oddech, jednak to wcale mu nie przeszkadzało, a wręcz przeciwnie: sprawiało, że powoli zaczynał tracić zmysły.

- Lubię cię, Channie – wyszeptał Byun, wpatrując się spod przymrużonych powiek w Chanyeola, który na to wyznanie uśmiechnął się szeroko, nie do końca wierząc własnym uszom. – Naprawdę cię lubię – dodał, a potem wpił się zachłannie w usta leżącego obok chłopaka.

Park na chwilę wstrzymał oddech, jednak zaraz się opamiętał i oddał pocałunek, próbując przekazać w ten sposób uczucia, jakie żywił do Baekhyuna, a o których bał się mu wcześniej powiedzieć.

- Smakujesz inaczej niż Chen – wymruczał Byun, kciukiem przejeżdżając po policzku Chanyeola. Park był tak bardzo zamroczony pocałunkiem, że nie zwrócił większej uwagi na słowa bruneta, pragnąc jedynie, by ten ponownie to zrobił. – Lepiej. O wiele lepiej.