How to love? Hard to love… 2

Rozdział dziewiąty: Kłótnia za kłótnią.

Chanyeola obudziło ciche pukanie do drzwi. Zdezorientowany otworzył powoli oczy i rozejrzał się po pokoju, próbując zrozumieć, co właśnie się dzieje. Po chwili wszystko powoli zaczęło się układać, a on niczym rażony piorunem poderwał się z łóżka i podbiegł do drzwi, w ostatnim momencie zgarniając z oparcia fotela puchaty szlafrok. Szczelnie się nim owinął i uchylił drzwi, stając od razu tak, żeby zasłonić ciałem łóżko, na którym w dalszym ciągu spał Baekhyun.

- Czemu zamknąłeś drzwi na klucz? – spytała pani Park, patrząc podejrzliwie na syna. – I dlaczego wróciłeś tak późno, co?

- Trochę zasiedziałem się u Baekhyuna – odpowiedział mocno zachrypniętym po nocy głosem, przesuwając się nieco w bok, by mama nie mogła zajrzeć do pokoju. – Nie idziesz do pracy?

- Zaraz wychodzę. Przyszłam tylko sprawdzić, czy wszystko w porządku. – Kobieta zmarszczyła gniewnie czoło i ściągnęła usta w dzióbek, czekając tylko na moment, aż będzie mogła chociaż zaglądnąć do sypialni syna, by upewnić się, że w nocy się nie przesłyszała i Chanyeol faktycznie przyprowadził kogoś do domu. – W lodówce masz obiad z wczoraj, to sobie odgrzej. Śniadania ci nie zostawiałam, bo nie wiedziałam, czy będziesz coś jadł.

- Coś sobie zrobię. – Chanyeol uśmiechnął się głupkowato i poprawił rozczochrane włosy, które niedawno zafarbował na bordowy kolor, co oczywiście nie spotkało się z wielką aprobatą rodziców, ale przecież był pełnoletni, więc mógł zaszaleć. Poza tym po wakacjach planował wrócić do poprzedniego koloru czyli czarnego. – To… Miłego dnia, mamo.

- Tak, nawzajem – rzuciła widocznie rozczarowana brakiem konkretnych informacji i odwróciwszy się na pięcie, ruszyła w kierunku przedpokoju.

Chanyeol odetchnął z wyraźną ulgą i zamknął drzwi sypialni, po czym dla pewności przekręcił klucz w zamku i wrócił do łóżka, chcąc się jeszcze nacieszyć Baekhyunem. Park zdawał sobie sprawę z tego, że to była tylko jednorazowa przygoda i że nie ma co liczyć na to, że ich znajomość w magiczny sposób przeniesie się na wyższy poziom. Wiedział, że Byun pozwolił na takie zbliżenie tylko i wyłącznie dlatego, że był kompletnie pijany i do końca nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi.

Park przez dłuższą chwilę siedział przy śpiącym brunecie i wpatrywał się w niego maślanymi oczkami, nie mogąc wciąż uwierzyć, że naprawdę się ze sobą przespali. Znał się z Baekhyunem jeszcze z liceum i chociaż od samego początku próbował się do niego zbliżyć, to ten jednak nigdy nie wykazywał większego zaangażowania w tą znajomość. Fakt, przyjaźnili się, często wychodzili gdzieś razem, żeby powłóczyć się po mieście, raz nawet doszło między nimi do niewinnego pocałunku podczas wygłupów, ale Chanyeol nigdy nie miał odwagi zamienić tego w coś poważniejszego. Potem pojawił się Chen i wszelkie nadzieje prysły niczym bańka mydlana. To on stał się najlepszym przyjacielem Byuna, a Chanyeol szybko poszedł w odstawkę. Jednak Park nie narzekał. Dopóki Baekhyun był szczęśliwy, on był w stanie stać na uboczu.

Słysząc ciche mruczenie, Chanyeol drgnął niespokojnie i spojrzał na budzącego się bruneta. Byun mocno się przeciągnął i niechętnie otworzył oczy, rozglądając się przez chwilę po pokoju.

- Co… - Baekhyun poderwał się do pozycji siedzącej, co jednak okazało się być złym pomysłem, gdyż momentalnie poczuł okropny ból głowy. Syknął głośno, rozmasowując skronie. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę z tego, że nie jest w swoim pokoju, a tuż obok niego siedzi ubrany w szlafrok Chanyeol. – Co się stało?

- Nic nie pamiętasz? – spytał smutno Park, opuszczając wzrok na swoje dłonie. Spojrzał spod grzywki na bruneta, który niepewnie pokręcił głową, i cicho westchnął. Mógł się tego spodziewać. W końcu Byun był tak bardzo pijany, że zapamiętanie czegokolwiek graniczyło z cudem. – Byliśmy na imprezie, trochę przesadziłeś z alkoholem, więc zabrałem cię do siebie, żebyś nie zrobił nic głupiego – wyjaśnił i wstał z łóżka, bojąc się, że bliskość Baekhyuna sprawi, że znów straci nad sobą kontrolę.

- Och, to miłe z twojej strony – przyznał Byun, uśmiechając się lekko. – Przepraszam, że narobiłem ci tyle kłopotu – dodał, a później odrzucił na bok kołdrę, chcąc wstać z łóżka, jednak zobaczywszy, że jest kompletnie nagi, szybko się przykrył i otworzył szeroko oczy z przerażenia. – Zaraz… dlaczego ja nie mam nic na sobie?

- Pewnie było ci ciepło i się rozebrałeś – wymruczał niskim głosem Chanyeol, podchodząc do drzwi. Przekręcił klucz w zamku i już miał uciec z pokoju, gdy nagle Baekhyun złapał go za przedramię. Park niepewnie spojrzał na niższego chłopaka i odetchnął z wyraźną ulgą, widząc, że ten zdążył owinąć się kołdrą. – Przespaliśmy się ze sobą, ale nie martw się. Wiem, że zrobiłeś to tylko dlatego, że byłeś pijany. Nie musisz się martwić, że nagle się w tobie zakocham czy coś – powiedział, za wszelką cenę unikając kontaktu wzrokowego z Baekhyunem, który z kolei wpatrywał się w niego intensywnie. – Pójdę zrobić jakieś śniadanie.

Byun zwolnił uścisk dłoni wokół przedramienia Chanyeola i pozwolił mu opuścić pokój. Kiedy został sam, z bezradności opuścił ręce wzdłuż tułowia, przez co kołdra opadła na podłogę. Baekhyun stał tak przez chwilę, po czym rozejrzał się po pokoju za swoimi rzeczami i szybko zaczął je zbierać, od razu zakładając na siebie.

Dziwnie się poczuł, kiedy Park powiedział o wspólnej nocy z taką obojętnością. Zupełnie tak, jakby to nie miało dla niego żadnego znaczenia. Fakt, Baekhyun był pijany i niewiele pamiętał z poprzedniej nocy, jednak pojawiające się w jego głowie przebłyski sprawiały, że serce chłopaka biło znacznie szybciej. Gdyby mógł cofnąć czas, to rozegrałby to zupełnie inaczej i z pewnością nie upiłby się do nieprzytomności. Tylko czy wtedy pozwoliłby na to wszystko?

Baekhyun w końcu postanowił udać się do kuchni i porozmawiać z Chanyeolem o tym, co się wydarzyło w nocy. Równie dobrze mógł wymknąć się z domu i udawać, że nic się nie stało, ale jaki był w tym sens? Prędzej czy później i tak musieliby o tym porozmawiać, a Baekhyun z własnego doświadczenia wiedział, że pewne sprawy należy wyjaśnić od razu.

- Yeollie…

Słysząc zdrobnienie swojego imienia, które kiedyś wymyślił Baekhyun, Park na chwilę zamarł w bezruchu, próbując za wszelką cenę zapanować nad szalejącym w piersi sercem. Powoli obejrzał się za siebie i zatrzymał wzrok na stojącym w progu pomieszczenia brunecie. Chanyeol uśmiechnął się do niego lekko, po czym wrócił do przygotowywania śniadania, nie mając odwagi patrzeć dłużej na Byuna.

- Porozmawiamy? – spytał czarnowłosy, podchodząc bliżej wysokiego chłopaka. Niepewnie dotknął opuszkami palców jego ramienia i cicho westchnął, nie bardzo wiedząc, od czego zacząć. – Jeśli chodzi o to, co się stało…

- Baekkie, ja wiem, że to dla ciebie nie miało żadnego znaczenia – powiedział cicho Chanyeol, nie racząc nawet spojrzeć na bruneta.

- A skąd ty możesz o tym wiedzieć, co? – Baekhyun złapał chłopaka za rękę i odwrócił go przodem do siebie. – Okay, byłem pijany, ale nie żałuję tego, co się między nami wydarzyło – dodał już nieco spokojniej, wpatrując się w oczy Chanyeola. – Wiem, że ostatnio byłem dla ciebie okropny i poświęcałem więcej uwagi Chenowi – wyszeptał nieco zawstydzony, spuszczając wzrok na swoje odziane w kolorowe skarpety stopy.

- Lubisz go, prawda? – spytał Park, chociaż tak naprawdę nie chciał usłyszeć odpowiedzi. Wolał łudzić się, że Chen jest dla Byuna tylko przyjacielem, bo to oznaczałoby, że wciąż ma szansę skraść jego serce.

- Lubię – przyznał szczerze brunet i lekko się uśmiechnął, zadzierając głowę, by móc patrzeć Chanyeolowi prosto w oczy. – Do wczoraj myślałem nawet, że czuję do niego coś więcej, ale prawda jest taka, że na siłę chciałem się w kimś zakochać. Na siłę szukałem miłości, bo czułem się tak cholernie samotny. Ulokowałem uczucia w nieodpowiedniej osobie, nie dostrzegając tego, że przez te wszystkie lata miałem u swojego boku kogoś, kto akceptuje mnie takim, jakim jestem – powiedział i uśmiechnął się do Chanyeola, który jednak był w tak mocnym szoku, że nie zareagował i tylko wpatrywał się szeroko otwartymi oczami w Baekhyuna. – Mam na myśli ciebie, kretynie – dodał brunet i zaśmiał się głośno.

Park zamrugał kilkakrotnie powiekami, jednak nim zdołał cokolwiek powiedzieć, Byun złapał go za szlafrok i jednym zdecydowanym ruchem przyciągnął do siebie, wpijając się w jego usta. W pierwszej chwili Chanyeol stał jak wryty, nie bardzo wiedząc, jak się zachować. Dopiero po kilku sekundach, gdy już dotarło do niego, ze to dzieje się naprawdę i Baekhyun z własnej woli go pocałował, oplótł bruneta ramionami w pasie i przylgnąwszy do niego całym ciałem, oddał pocałunek.

Chłopcy tak bardzo oddali się tej czynności, że nie usłyszeli nawet, jak frontowe drzwi się otwierają, a do domu wchodzi zdyszana pani Park. Kobieta w pośpiechu zaczęła biegać po przedpokoju, szukając teczki z potrzebnymi dokumentami i w pierwszej chwili nawet nie dostrzegła stojących w kuchni chłopaków. Dopiero kiedy znalazła zgubę i odetchnęła z wyraźną ulgą, zajrzała do pomieszczenia i momentalnie zamarła, upuszczając teczkę na ziemię.

Chanyeol, słysząc podejrzany huk, otworzył oczy i szybko odsunął od siebie Baekhyuna. Brunet jęknął z niezadowolenia, jednak po minie chłopaka domyślił się, ze coś jest nie tak, dlatego obejrzał się za siebie i na widok pani Park otworzył szeroko oczy z przerażenia.

- Dzień dobry – bąknął Byun i ukłonił się nisko, kiedy wyszedł z pierwszego szoku.

- Mamo, ty nie w pracy? – spytał Chanyeol, poprawiając szlafrok, którym brunet najwidoczniej zaczął się bawić podczas pocałunku. Widząc minę kobiety, chłopak przełknął nerwowo ślinę i podrapał się po karku. – Pamiętasz Baekhyuna, prawda?

- Ciężko zapomnieć – stwierdziła, siląc się na znikomy uśmiech, jednak zamiast niego na jej twarzy pojawił się dziwny grymas. – Muszę iść. Wróciłam tylko po dokumenty – powiedziała i czym prędzej podniosła z podłogi teczkę. – Odgrzejcie sobie potem obiad. Do widzenia, Baekhyunie.

- Do widzenia – rzucił nieśmiało chłopak i znów się ukłonił.

Kiedy pani Park wyszła z domu, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi, które o mało co nie wypadły z futryn, Byun niepewnie spojrzał na zszokowanego Chanyeola i cicho westchnął.

- Przepraszam. Pójdę już – powiedział cicho Baekhyun, kierując się ku wyjściu z kuchni.

- Co? Nie! Dlaczego? – Park w sekundzie znalazł się przy brunecie i objąwszy go ramionami, mocno do siebie przytulił. – Nie przejmuj się nią. Od dawna wie o mojej orientacji, ale nie może się z tym pogodzić – powiedział chłopakowi na ucho i złożył na jego szyi czuły pocałunek.

- Zawsze muszę jakieś zamieszanie zrobić – wymruczał pod nosem Baekhyun, pozwalając Chanyeolowi obrócić się przodem do niego.

- Przynajmniej nie jest nudno – zaśmiał się Park i cmoknął bruneta w usta. – Chodź, dokończymy śniadanie, a potem zastanowimy się, co zrobić z tym pięknie rozpoczętym dniem.

*

Junmyeon nie mógł uwierzyć, że dał się namówić Krisowi na pójście do studia tatuażu. Kim i igły to nie był dobry duet, zwłaszcza że chłopakowi nieraz zdarzało się mdleć przy pobieraniu krwi. Co prawda to nie on zamierzał ozdabiać sobie ciało, a Wu Yifan, ale sam widok sprzętu do robienia tatuaży sprawiał, że Junmyeona ogarniała dziwna słabość. Niestety większą słabość miał do Krisa, więc kiedy ten zaczął tak bardzo nalegać, Suho poczuł się w obowiązku towarzyszyć swojemu przyjacielowi, bo co jeśli ten w ostatniej chwili stchórzy i trzeba będzie go trzepnąć w łeb, żeby się ogarnął? Junmyeon wątpił, by to Kris był tą osobą, która stchórzy, jednak takie tłumaczenie sprawiało, że czuł się z tym wszystkim nieco mniej żenująco.

Kim wciąż nie potrafił zrozumieć tego, co się z nim dzieje, kiedy Kris jest w pobliżu. Pewnie każdy na jego miejscu stwierdziłby, że po prostu się zakochał, ale on nie dopuszczał do siebie tej myśli.

A przynajmniej na razie tego nie robił.

- Zrobię sobie tatuaż na oku. Co ty na to? – Wu Yifan niespodziewanie pojawił się tuż za Junmyeonem, który od dłuższej chwili oglądał powieszone na ścianach zdjęcia tatuaży poprzednich klientów.

- Co? – Kim obejrzał się za siebie, otwierając szeroko oczy z przerażenia. – Jak na oku? Ty chyba oszalałeś!

- Ale zobacz, jak to fajnie wygląda! – powiedział Kris, próbując za wszelką cenę zachować powagę, co było naprawdę trudne zważywszy na fakt, że Junmyeon wyglądał, jakby miał zaraz zemdleć z przejęcia. – Dam sobie wytatuować serduszko – dodał, pokazując niższemu chłopakowi album ze zdjęciami takich tatuaży.

- Jesteś nienormalny – stwierdził Junmyeon, patrząc z politowaniem na blondyna. Pokręcił głową z dezaprobatą, a potem zabrał od niego album i zdzielił nim go po głowie. – Bym cię do domu nie wpuścił, gdybyś wytatuował sobie oko. Pamiętaj o tym, chyba że chcesz zostać bezdomnym.

- Zawsze może mnie Tao przygarnąć pod swój dach. – Wu Yifan wzruszył obojętnie ramionami, bacznie obserwując reakcję Suho. Szatyn w pierwszej chwili nie wykazał żadnego zainteresowania tym, co powiedział blondyn, jednak w końcu zmarszczył gniewnie czoło i wbił mordercze spojrzenie w Krisa.

- Na twoim miejscu bym nie ryzykował.

- Aż tak zazdrosny o mnie jesteś? – zaśmiał się blondyn, poruszając zabawnie brwiami.

- Nie. Po prostu boję się, że gdybyś zamieszkał z Tao, to Sehun by ci jaja urwał, ugotował je, a potem kazał ci je zjeść – odpowiedział Junmyeon, uśmiechając się sztucznie do chłopaka.

- Martwisz się o mnie? – Kris nie odpuszczał dalszego pastwienia się nad szatynem, który najwyraźniej zaczynał tracić cierpliwość, bo coraz mocniej zaciskał zęby, co uwydatniało jego kości policzkowe. – Ach, przyznaj, że ci zależy i nie chcesz, żebym się od ciebie wyprowadzał.

- A miałeś w ogóle taki zamiar? – Suho nagle spoważniał, zapominając o wcześniejszych docinkach blondyna. – Chciałeś się wyprowadzić?

- To raczej oczywiste, że w końcu będę musiał poszukać czegoś swojego – powiedział Kris, oglądając wiszące na ścianach zdjęcia. Miał nadzieję, że jego tatuaż będzie się prezentował równie dobrze co te na fotografiach. Czując na sobie uważne spojrzenie Junmyeona, zerknął na niego kątem oka i lekko się uśmiechnął. – Twoi rodzice wrócą za kilka tygodni, a wątpię, żeby chcieli dodatkowego współlokatora.

- Nie będą mieli nic przeciwko temu – wymruczał pod nosem Suho, jednak nie zdołał dokończyć zdania, gdyż w tym momencie w pomieszczeniu pojawił się wysoki chłopak z nastroszonymi, różowymi włosami. Na jego widok Junmyeon wzdrygnął się przestraszony i schował się za Krisem, jakby obawiając się, że nieznajomy będzie chciał mu wyrządzić jakąś krzywdę.

- Wu Yifan! Nareszcie się ciebie doczekałem! – powiedział chłopak, podchodząc do Krisa, który tylko się uśmiechnął. – Myślałem, że zrezygnowałeś z dziary. Cieszę się, że jednak przyszedłeś – dodał, a potem zerknął na stojącego za blondynem Suho. – Nie wiem czy wiesz, ale coś małego przyczepiło ci się do pleców.

- To Junmyeon, mój przyjaciel. – Kris odchrząknął głośno i zrobił krok w bok, by odsłonić wyraźnie speszonego całą tą sytuacją chłopaka. – Poznajcie się. To jest Xiao, mój bardzo dobry znajomy jeszcze z czasów, gdy mieszkałem w Chinach.

- Cześć – rzucił różowowłosy, podając rękę Junmyeonowi, którą ten od razu uścisnął, uciekając wzrokiem gdzie popadnie, byleby tylko nie musieć patrzeć w te przerażająco duże i ciemne oczy Xiao. – Czyli bierzemy się do roboty?

Kris kiwnął głową na zgodę i kiedy tatuażysta zniknął w drugim pomieszczeniu, spojrzał uważnie na Junmyeona, który jednak nie wykazywał zbyt wielkiego zainteresowania całą tą sytuacją i w dalszym ciągu oglądał wiszące na ścianach zdjęcia.

- Idziesz? – spytał w końcu Kris, chcąc jak najszybciej mieć to wszystko za sobą. Nie żeby się bał. Po prostu chciał już mieć swój pierwszy tatuaż, a to ciągłe zwlekanie powoli doprowadzało go do obłędu.

- Ja? A po co? – Suho spojrzał szeroko otwartymi oczami na przyjaciela, nerwowo przełykając przy tym ślinę. O ile salon tatuażu tak bardzo go nie przerażał, o tyle bycie naocznym świadkiem tatuowania sprawiało, że chłopak tracił grunt pod nogami. – Idź sam, ja tutaj poczekam.

- Nie, idziesz ze mną – postanowił Kris i nie zwracając większej uwagi na protesty szatyna, złapał go za rękę i pociągnął w stronę drugiego pomieszczenia, gdzie czekał na nich Xiao.

Blondyn posadził wystraszonego Junmyeona na krześle, a sam usiadł na czarnej kozetce i zdjął skórzaną kurtkę, by odsłonić ramię, które miało zostać ozdobione tatuażem. Kris uważnie śledził każdy ruch Xiao, czując powoli wzrastający w nim strach. Co prawda Wu Yifan nie był wielce wyczulony na ból i mógł znieść naprawdę wiele, jednak im bliżej było wykonania tatuażu, tym coraz bardziej się bał. Bo co jeśli coś pójdzie nie tak? Jeśli Xiao omsknie się ręka i zamiast pięknego znaku wyjdzie niezidentyfikowana plama? W sekundzie w głowie Krisa zaczęły pojawiać się coraz to czarniejsze myśli, a on był tak bardzo zestresowany, że przestał już nad nimi panować.

Kiedy Xiao przyłożył do ramienia blondyna kalkę z odrysowanym wzorem, ten drgnął niespokojnie i z niemałym przerażeniem spojrzał na czarne kreski na swojej jasnej skórze. Na razie wszystko wyglądało tak, jak to zaplanował, więc odetchnął z ulgą i zerknął na Junmyeona, który był blady niczym ściana.

- Myeon, wszystko okay? – spytał niskim głosem Kris, tym samym wyrywając chłopaka z zamyślenia.

- Um, tak – rzucił cicho Suho, siląc się na lekki uśmiech, co nie do końca mu się udało. – Długo to potrwa? Chciałem jeszcze później skoczyć do fryzjera.

- Obawiam się, że będziesz musiał uzbroić się w cierpliwość – powiedział Xiao, zakładając czarne, lateksowe rękawiczki, co wydało się Suho dziwnie przerażające i od razu skojarzyło mu się z wizytą u dentysty. – Wzór może nie jest skomplikowany, ale chcę wykonać swoją pracę dokładnie, a nie na odwal się.

- To zrozumiałe – bąknął Suho, wykrzywiając usta w dziwnym grymasie. Przecież nie powiedział nic złego, a Xiao naskoczył na niego, jakby co najmniej oskarżył go o niewywiązywanie się ze swoich obowiązków. – To ja poczekam.

- Gotowy? – Xiao spojrzał uważnie na Krisa, który w odpowiedzi kiwnął głową na zgodę i zagryzł mocno zęby, czekając na pierwsze ukłucia igły. – Nie mów, że cię boli. Myślałem, że jesteś odporny na ból – zaśmiał się chłopak, zerkając co chwilę na twarz blondyna, na której malował się grymas niezadowolenia.

- Do takiego czegoś to ja nie przywykłem – burknął Kris, zaciskając mocno powieki, kiedy maleńkie igiełki ponownie zaczęły wbijać się w naskórek na jego ramieniu. Chłopak wstrzymał na chwilę oddech, próbując za wszelką cenę nie dać po sobie poznać, jak bardzo go boli ten zabieg. – Potrzymasz mnie za rękę? – zwrócił się nagle do Suho, który na te słowa momentalnie przestał okręcać się na taborecie i zamarł w bezruchu ze wzrokiem wbitym w blondyna. – Wiesz, może choć trochę ukoi to mój ból.

- Ee… - Junmyeon otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, nie wiedząc za bardzo, jak się zachować. Widząc spojrzenie Krisa, ostatecznie podniósł się ze stołka i usiadłszy na kozetce, złapał chłopaka za wolną rękę i mocno ją ścisnął. – Głupio się czuję – wyszeptał ledwo dosłyszalnie, zerkając nieśmiało na blondyna, który nawet nie starał się ukrywać zadowolenia z takiego obrotu sprawy.

Wu Yifan nie skomentował tego nawet słowem. Na ułamek sekundy oswobodził dłoń z uścisku Junmyeona, by zaraz spleść ich palce w silnym uścisku, jakby to naprawdę miało w jakikolwiek sposób uśmierzyć ten okropny ból w tatuowanym ramieniu.

*

Po dość długim czasie Kris nareszcie mógł odetchnąć z ulgą i opuścić studio tatuażu. Nie sądził, że tak wielką radość sprawią mu promienie słoneczne, które były niczym ostre szpilki wbijające się w jego odzwyczajone od naturalnego światła oczy. Musiała minąć dłuższa chwila nim przywyknął do jasnego otoczenia, jednak nic nie mogło się z tym równać. Ramię co prawda wciąż bolało, chłopak czuł pulsującą krew wokół tatuażu, ale nareszcie było po wszystkim i teraz należało jedynie przeczekać najgorsze, by potem móc w pełni cieszyć się nabytkiem.

- Jak chcesz się obciąć? – spytał Kris, gdy razem z Suho wszedł do jednego z salonu fryzjerskich. – Może na łyso?

- Pewnie, bo nie wyglądam jeszcze wystarczająco brzydko – prychnął chłopak, zakładając ręce na torsie. Ukłonił się nisko znajomej fryzjerce i zaproszony gestem ręki, usiadł w fotelu.

- Tak samo, jak zawsze? – Kobieta uśmiechnęła się do szatyna, na co on kiwnął głową na zgodę i odwzajemnił gest. – Napijecie się czegoś?

- Nie, dziękujemy – odpowiedział Kris, wsuwając dłonie do kieszeni spodni, przez co wyglądał na jeszcze bardziej znudzonego niż był w rzeczywistości. Ramię nie przestawało boleć i jedyne o czym marzył blondyn, to żeby wrócić do domu, łyknąć coś przeciwbólowego i położyć się do łóżka. – A może zaszalejesz trochę i zmienisz w końcu fryzurę, co? – zaproponował, na co Suho otworzył szeroko oczy z przerażenia i pokręcił energicznie głową.

- To ja zaraz wrócę i zajmę się tobą – powiedziała fryzjerka i odeszła w stronę niewielkiego zaplecza po potrzebne przybory.

Kris przez chwilę przyglądał się Junmyeonowi, dochodząc do wniosku, że niewielka zmiana w jego wyglądzie naprawdę mu się przyda. Skoro Wu Yifan zdobył się na zrobienie tatuażu, to Kim też powinien zrobić coś szalonego! Widząc kątem oka wychodzącą z zaplecza fryzjerkę, Kris od razu do niej podszedł i uśmiechnął się niewinnie.

- Mogę mieć do pani prośbę? – spytał, wpatrując się intensywnie w kobietę, która jedynie zdołała kiwnąć głową, będąc zbyt oczarowaną urokiem chłopaka, by móc zrobić coś więcej. – Bo widzi pani…

*

Junmyeon nie rozumiał, dlaczego fryzjerka nie pozwoliła mu siedzieć przodem do lustra, gdy obcinała mu włosy. Przecież chodziło tylko o podcięcie końcówek i lekkie wycieniowanie, a ona zachowywała się tak, jakby miał przejść nie wiadomo jak wielką metamorfozę. W dodatku niepokoił go ten tajemniczy uśmieszek na twarzy Krisa, który cierpliwie czekał na Junmyeona, nie marudząc i nie komentując całego tego zamieszania.

W końcu jednak przyszedł czas na zobaczenie efektu, którego Suho podświadomie nieco się obawiał. Pierwszy raz spędził w salonie fryzjerskim tak dużo czasu, ale wynikało to głównie z faktu, że fryzjerka kilka razy myła mu włosy, tłumacząc, że musiała zastosować jakieś odżywki. Gdy kobieta odwróciła Junmyeona przodem do lustra, chłopak przez dłuższą chwilę myślał, że ma jakieś zwidy i wcale nie patrzy na swoje odbicie, ale na kogoś całkiem mu obcego. Przecież to nie było możliwe.

Nie, to na pewno był sen. Albo koszmar. Tak, najgorszy koszmar w jego życiu.

- To jakiś żart, prawda? – wydukał z ledwością, z przerażeniem przyglądając się swojemu odbiciu w lustrze. Niepewnie dotknął jasnych kosmyków włosów i obejrzał się przez ramię, wbijając mordercze spojrzenie w siedzącego na kanapie Krisa, który najwidoczniej miał niemały ubaw z całej tej sytuacji. – Czy… - Suho rozejrzał się dookoła siebie, jednak fryzjerka zdążyła za ten czas się ewakuować i nigdzie jej nie dostrzegł. – Wu Yifan! Już nie żyjesz! – wrzasnął na cały salon, podrywając się z fotela.

*

Sehun spojrzał uważnie na siedzącego przy biurku bruneta i cicho westchnął, tym samym na ułamek sekundy zakłócając panującą w pokoju ciszę. Chłopak już jakiś czas temu zauważył, że mają z Tao coraz mniej tematów do rozmów. Nie wiedział, co jest gorsze: irytujące milczenie czy bezsensowne kłótnie, których ostatnio było sporo. Sehun coraz chętniej chodził na zajęcia do szkoły, gdzie uczył Lay. Z Luhanem mimo to bardzo rzadko się spotykał, gdyż on zajęty był użeraniem się z Jonginem. Oh natomiast uczył się nowych choreografii z Yixingiem, a czasami nawet z Taeminem, co było dla niego niemałym zaszczytem. Nieraz słyszał o tym, że Lee jest perfekcyjnym tancerzem, jednak nigdy nie miał okazji, by zobaczyć go na żywo. Można powiedzieć, że Taemin był dla niejednego tancerza (w tym także Sehuna) wzorem do naśladowania. Każdy chciał być taki, jak Lee, który pomimo swojego młodego wieku osiągnął tak wiele.

- Będę się zbierał – zakomunikował Sehun, podnosząc się z łóżka, na którym leżał od jakiegoś czasu.

- Już? Myślałem, że posiedzimy dzisiaj razem – powiedział wyraźnie rozczarowany Tao, okręcając się na krześle. Spojrzał uważnie na swojego chłopaka i cicho westchnął. – Znów idziesz do szkoły?

- Na chwilę. Wątpię, by Lay miał dla mnie dzisiaj czas, bo ciągle ćwiczą z Luhanem układ do tych zawodów. – Sehun pozbierał swoje rzeczy i wrzucił je do plecaka, a potem ruszył ku drzwiom.

- Znowu Luhan? – palnął Tao, nim zdołał w porę ugryźć się w język. Sam nie wiedział dlaczego, ale imię tego chłopaka działało na niego, jak płachta na byka. Za każdym razem, kiedy Sehun wspominał o Luhanie, Zitao czuł, że ciśnienie mu się podnosi i chociaż starał się to ukrywać, to czasami po prostu nie wytrzymywał i uzewnętrzniał swoją irytację i złość na Sehuna. – Chodzisz tam tylko dla niego, prawda?

- Jesteś zazdrosny? – Blondyn zaśmiał się kpiąco pod nosem i zarzuciwszy plecak na ramię, założył ręce na torsie. Widząc minę chłopaka, wywrócił teatralnie oczami i położył rękę na klamce, chcąc jak najszybciej wyjść, by uniknąć kolejnej kłótni. – Teraz przynajmniej wiesz, jak się czułem, gdy olewałeś mnie dla Krisa i z nim ciągle flirtowałeś.

- Nie wiedziałem, że z Luhanem jesteście już na etapie flirtowania.

- To już wiesz – burknął pod nosem Sehun i wyszedł z pokoju, trzaskając za sobą drzwiami.

Widząc zmierzającą w jego kierunku panią Huang, blondyn kiwnął od niechcenia głową, a potem czym prędzej wyminął kobietę i szybkim krokiem ruszył do przedpokoju. Dziwne zachowanie chłopaka wyraźnie zaniepokoiło mamę Zitao, gdyż przez dłuższą chwilę obserwowała Sehuna, zastanawiając się, co takiego wydarzyło się pomiędzy tymi chłopakami. Już jakiś czas temu zauważyła, że ich relacje znacznie się pogorszyły, jednak nie miała odwagi rozmawiać o tym ze swoim synem, dochodząc do wniosku, że jest chyba ostatnią osobą, z którą Tao chciałby rozmawiać o problemach w związku. Kiedy Sehun wyszedł z domu, pani Huang jeszcze przez chwilę stała w wąskim korytarzu i wpatrywała się w miejsce, gdzie wcześniej stał blondyn. W końcu zebrała się w sobie i ruszyła ku sypialni swojego syna. Nieśmiało zapukała do drzwi i nie czekając na zaproszenie, nacisnęła klamkę i zajrzała do środka. Tao siedział przy biurku, wyraźnie nad czymś rozmyślając.

- Kochanie, wszystko w porządku? – spytała kobieta, podchodząc bliżej odwróconego do niej plecami chłopaka. Delikatnie położyła dłonie na jego ramionach, przez co ten wzdrygnął się przestraszony, dopiero wtedy uświadamiając sobie, że nie jest sam w pokoju. – Pokłóciliście się, prawda?

- To nic takiego. Mała sprzeczka – odpowiedział cicho Tao, próbując za wszelką cenę zapanować nad mocno drżącym głosem. Nie chciał rozklejać się przy mamie, jednak chyba za długo tłumił w sobie te wszystkie emocje, gdyż wystarczyła sekunda, by stracił nad nimi kontrolę. Kiedy po policzku chłopaka spłynęła pojedyncza łezka, szybko starł ją wierzchem dłoni i pociągnął cicho nosem. – Czy wy z tatą też się tak kłóciliście?

- A żeby to raz! – zaśmiała się pani Huang, przysiadając na kraju biurka. Spojrzała uważnie na swojego syna i lekko się do niego uśmiechnęła. – W każdym związku są gorsze i lepsze dni. Poza tym wychodzę z założenia, że bez kłótni nie wiedzielibyśmy, jak bardzo zależy nam na drugiej osobie. Najważniejsze to umieć zawsze dojść do porozumienia.

- Pewnie masz rację – westchnął chłopak, odwzajemniając uśmiech. – Po prostu boli mnie to, że kłócimy się o tak błahe sprawy. Boli mnie, że ostatnio Sehun woli spędzać czas z tym całym Luhanem – przyznał, z ledwością wymawiając imię swojego potencjalnego rywala.

- Ale było w porządku, gdy ty ciągle przesiadywałeś z Krisem i miałeś gdzieś uczucia Sehuna? – Pani Huang założyła ręce na biuście i spojrzała krytycznie na Tao, który w odpowiedzi pokręcił głową i zagryzł wargi w wąską linię. – Zobaczysz, że niedługo jego fascynacja Luhanem minie i wszystko wróci do normy. Po prostu musicie to przeczekać.

- A jeśli ta fascynacja nie minie? – Tao uniósł załzawione oczy na mamę, wyczekując odpowiedzi, chociaż chyba tak naprawdę nie chciał jej usłyszeć. – A co jeśli Sehun coś do niego poczuje?

- Ale ty czasami durny jesteś – westchnęła kobieta i zsunęła się z biurka. Widząc zdezorientowaną minę syna, uśmiechnęła się do niego łagodnie i pocałowała w czubek głowy. – On za tobą szaleje. Nie powinieneś nigdy wątpić w jego uczucia – dodała, a potem wyszła z pokoju, pozostawiając Tao w kompletnym osłupieniu.

Bo podobno związek bez kłótni, jest jak cukierek bez nadzienia.

*

Eunji od małego miała ogromną słabość do psów, jednak nigdy nie udało jej się namówić rodziców na kupno jednego z tych słodkich szczeniaczków, które mijała na ulicach. Uważali, że nie jest ona wystarczająco odpowiedzialna i po jakimś czasie pies po prostu jej się znudzi, a to przecież nie jest zabawka, którą można wyrzucić do kosza, gdy zacznie zajmować za dużo miejsca. Eunji nigdy nie potraktowałaby żywego stworzenia, jak przedmiotu, ale rodzice wiedzieli lepiej i byli nieustępliwi w swoich postanowieniach. Dlatego właśnie dziewczyna zdecydowała kupić psa w tajemnicy przed nimi, dochodząc do wniosku, że postawienie rodziców przed faktem dokonanym będzie najlepszym rozwiązaniem.

- A może ten? – zapytał Kai, wskazując na średniej wielkości kundelka, który nie posiadał się z radości na widok potencjalnych właścicieli. Chłopak kucnął przed drzwiczkami klatki i uśmiechnął się szeroko do zwierzaka. – Zobacz, jaki słodki!

- Duży trochę – stwierdziła Eunji, przystając obok przyjaciela. Musiała przyznać, że pies był naprawdę słodki, ale ona wolała takiego maleńkiego, którego mogłaby bez problemu przemycić do pokoju i ukryć przed rodzicami. – Jongin-ah! Czemu to takie trudne? Myślałam, że przyjdziemy tutaj i od razu wybiorę jakiegoś – powiedziała i załamana opuściła ręce wzdłuż tułowia.

- Naprawdę myślałaś, że wejdziesz do schroniska i z palcem w nosie wybierzesz psa? – Jongin podniósł się do pionu i spojrzał z politowaniem na załamaną Eunji. – To nie jest takie proste… Jesteś pewna, że chcesz psa ze schroniska? Wiesz, że one przeszły bardzo wiele?

- Głupia nie jestem – burknęła i ruszyła ku wyjściu z niewielkiego budynku, chcąc zaczerpnąć świeżego powietrza.

Nim jednak zdołała przekroczyć próg, jakaś niezidentyfikowana biała kulka wpadła prosto na nią, a nieprzygotowana na takich atak dziewczyna potknęła się o własne nogi i wyłożyła się jak długa na twardą podłogę. Wydała z siebie jedynie głośny jęk bólu, próbując namierzyć sprawcę całego zamieszania, co wcale nie było takie trudne, gdyż już po sekundzie zatrzymała wzrok na stojącym na niego białym kundelku, który cały umorusany był w błocie.

- Twój problem chyba właśnie się rozwiązał – powiedział rozbawiony Jongin, pochylając się nad przyjaciółką.

- Sherlock! Ty mały nicponiu! – krzyknęła zdyszana kobieta, wbiegając do budynku. Zmęczona oparła się ramieniem o framugę wejściowych drzwi i spojrzała z wyraźnym przerażeniem w oczach na leżącą na podłodze Eunji. – Najmocniej cię przepraszam! Zerwał mi się ze smyczy, a kiedy Sherlock poczuje wolność, to nie sposób go zatrzymać – wysapała, zrzucając psa z poszkodowanej dziewczyny.

- Nic się nie stało – odezwała się Eunji, patrząc z rozczuleniem na brudnego kundelka, który wesoło merdał ogonem, domagając się cały czas uwagi otoczenia. – Czy on jest przeznaczony do adopcji?

- Sherlock? – Kobieta wyglądała na wielce zaskoczoną tym pytaniem, jednak ostatecznie kiwnęła głową na zgodę. – Tak. Oczywiście, że tak – dodała, uśmiechając się lekko. – Sherlock trafił do nas pół roku temu. Widocznie właściciele nie potrafili go okiełznać. Parę osób nawet zabrało go do domu, ale po kilku dniach oddawali z powrotem, bo był za bardzo żywiołowy.

- Jesteś taki śliczny – przyznała Eunji, kucając przy Sherlocku. Wyciągnęła do niego dłoń, by mógł przyzwyczaić się do jej zapachu. Kiedy pies polizał ją po ręce, dziewczyna całkowicie straciła dla niego głowę. – To musi być przeznaczenie – powiedziała, spoglądając załzawionymi oczami na Jongina. – Chcę adoptować Sherlocka.

- Eunji, jesteś pewna? – Chłopak dokładnie przyjrzał się przyjaciółce, która wpatrywała się w Sherlocka niczym w obrazek. – Myślisz, że dasz sobie z nim radę.

- Tak, jestem pewna. Poza tym… To Sherlock mnie wybrał – powiedziała, a potem wzięła kundelka na ręce i pomimo tego że był cały brudny, mocno go przytuliła. – Mam wypełnić jakieś dokumenty?

*

Eunji bała się trochę reakcji Junmyeona, zwłaszcza, że słowem nie wspomniała mu o tym, że chce przygarnąć psa i to w dodatku ze schroniska. Nie dość, że dom pękał w szwach, bo przeważnie reszta chłopaków u nich nocowała, to jeszcze Eunji sprowadziła kolejnego współlokatora i to w dodatku bardzo żywiołowego. Dlatego dziewczyna postanowiła na razie nie pokazywać reszcie Sherlocka, chcąc poczekać na odpowiedni moment. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że długo nie utrzyma go w tajemnicy, zwłaszcza że już na wejściu prawie zrzucił z szafki szklaną figurkę. Na szczęście Eunji w porę zareagowała, a potem dla pewności wzięła Sherlocka na ręce i zaniosła do łazienki, by tam go wykąpać.

- Pomożesz mi? – spytała Eunji, wlepiając błagalne spojrzenie w stojącego progu łazienki Jongina. Chłopak zrobił niemrawą minę, jednak ostatecznie uległ, nie mając sumienia odmówić przyjaciółce. – W torebce mam szampon dla niego – powiedziała, wskazując leżącą na muszli klozetowej torbę. Sama umieściła Sherlocka w wannie i odkręciła kurek z ciepłą wodą, najpierw sprawdzając na własnej dłoni czy nie jest za ciepła. – Ty dzisiaj nie idziesz na tańce? – spytała po dłuższej chwili, a Kai momentalnie zamarł i z tego wszystkiego upuścił butelkę z szamponem.

- Znów się spóźnię! – krzyknął, po czym wybiegł z łazienki, o mało co nie taranując wchodzącego po schodach Junmyeona.

- A on… - zaczął zaskoczony chłopak, zaglądając do łazienki. Na widok stojącego w wannie psa otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i rozdziawił lekko usta. – Co to robi w naszym domu?

- To Sherlock – rzuciła beztrosko Eunji, dopiero po chwili zdobywając się na odwagę, by spojrzeć na kuzyna. – Coś ty najlepszego zrobił? – wydukała, powoli podnosząc się z klęczek. Podeszła do Junmyeona i niepewnie dotknęła jego przefarbowanych na blond włosów. – Miałam nadzieję, że to peruka – wydukała, będąc nadal w zbyt wielkim szoku, by zdobyć się na jakiś komplement.

- To sprawka Krisa – wyjaśnił Suho, wzruszając ramionami. – Lepiej mi powiedz, co ten pies robi w naszym domu.

- No bo wiesz…

*

Jongin z prędkością światła wbiegł na salę, gdzie od przeszło czterdziestu minut czekał na niego Luhan. Na przeprosiny młodszy chłopak jedynie nisko się ukłonił, rzucił pod nosem niewyraźne „przepraszam”, a potem rzucił w kąt swoją torbę z rzeczami i spojrzał uważnie na zniecierpliwionego i mocno wyprowadzonego z równowagi szatyna.

- Kolejne spóźnienie – powiedział Luhan, zakładając ręce na torsie. Posłał brunetowi gniewne spojrzenie i westchnął ciężko. – Mogłeś mnie chociaż uprzedzić, że się spóźnisz. Wykorzystałbym ten czas na coś bardziej konstruktywnego niż czekanie na ciebie.

- Chyba przeprosiłem, co nie? – Jongin z frustracji wyrzucił w powietrze ręce, a potem opuścił je bezradnie wzdłuż tułowia, nie mając najmniejszej ochoty na kolejną kłótnię. Luhanowi najwidoczniej to nie przeszkadzało, gdyż w dalszym ciągu wyglądał, jakby chciał zabić Jongina samym wzrokiem. – Po prostu Eunji…

- To zabawne – parsknął ironicznym śmiechem szatyn, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Ty zawsze znajdziesz powód dla swojego spóźnienia. Zawsze! – nieświadomie podniósł głos, tracąc cierpliwość do Jongina. – I nigdy to nie jest twoja wina. Biedny Kai – prychnął, sięgając po przewieszony przez oparcie krzesła ręcznik.

- Jeśli chcesz, to mogę sobie pójść – powiedział rozdrażniony brunet, zaciskając ze złości dłonie w pięści. – Dlaczego w ogóle zgodziłeś się na zajęcia ze mną? Przecież niż z tego nie masz, a tylko marnujesz na mnie swój jakże cenny czas – dodał z wyraźną kpiną w głosie.

Luhan posłał młodszemu chłopakowi wredny uśmieszek i przeczesał dłonią włosy, które zaraz wróciły na swoje miejsce.

- Dlaczego? Bo Eunji mnie o to prosiła – odpowiedział i wzruszył obojętnie ramionami. – Poza tym uważam, że masz ogromny potencjał, ale nie potrafisz go w pełni wykorzystać. Zachowujesz się gorzej niż dziecko.

- Och, bo ty jesteś taki dojrzały, co? – warknął Jongin, przybliżając się do Luhana, który nawet nie drgnął. Chłopcy wpatrywali się w siebie, nawet nie mrugając powiekami. – Myślisz, że jesteś takim świetnym tancerzem, a prawda jest taka, że gdyby nie Yixing, to do niczego byś nie doszedł.

- Naprawdę tak uważasz? – Luhan nagle poczuł, jak traci grunt pod nogami. Zamrugał kilkakrotnie powiekami, a potem zacisnął usta w wąską linię, nie mogąc uwierzyć, że Jongin powiedział coś tak bolesnego. Nie uzyskawszy odpowiedzi, wypuścił powoli powietrze przez drżące wargi, a potem odsunął się o krok od bruneta. – Myślę, że nasza dalsza współpraca nie ma najmniejszego sensu. Porozmawiam z Taeminem, może znajdzie dla ciebie trochę czasu.

- Lu…

- Idź już – mruknął Luhan, przerywając Jonginowi.

- Ja…

- Powiedziałem, że masz iść! – krzyknął szatyn, a potem odwrócił się plecami do młodszego chłopaka, nie chcąc, by ten widział zgromadzone w jego oczach łzy.

Kim chciał coś jeszcze powiedzieć, jednak ostatecznie odpuścił zabrawszy swoje rzeczy, wyszedł z pomieszczenia, zostawiając Luhana samego. Już miał opuścił całkowicie szkołę, gdy nagle coś go podkusiło i ostatecznie znalazł się przed wejściem na salę, gdzie zwykle trenował Taemin. Brunet nieśmiało zajrzał do środka, zatrzymując momentalnie wzrok na tańczącym przed lustrzaną ścianą chłopaku.

- O, Kai! Co cię do mnie sprowadza? – zapytał Lee, dostrzegłszy w odbiciu skradającego się chłopaka. Wyjął z uszu słuchawki i odwrócił się przodem do Jongina. – Skończyłeś trening z Luhanem?

- Można tak powiedzieć – westchnął brunet, uśmiechając się niemrawo. – Mogę się dołączyć?

- Jasne, o ile masz jeszcze siłę na naukę kolejnego układu – zaśmiał się Taemin, gestem ręki zachęcając młodszego chłopaka do wejścia na salę, gdyż ten w dalszym ciągu stał w drzwiach. – Luhan bardzo cię zachwala, co rzadko się zdarza. Pierwszy raz widzę, żeby był tak bardzo zaangażowany – powiedział, odkładając na stolik swój telefon i słuchawki.

Jongin w tamtym momencie poczuł się, jakby ktoś przywalił mu kijem baseballowym prosto w głowę. Już nawet nie słuchał tego, co mówił do niego Taemin, a mówił chyba dużo, biorąc pod uwagę fakt, że przez dłuższą chwilę buzia mu się nie zamykała. Brunet jedynie stał i wpatrywał się pustym wzrokiem w twarz tancerza, nie mogąc uwierzyć, że zachował się tak okropnie w stosunku do Luhana.

*

 Po dwugodzinnym treningu z Yixingiem, Luhan z ledwością trzymał się na nogach, ale mimo to nie zamierzał jeszcze wracać do siebie. Wciąż nie potrafił pozbierać się po tym, co usłyszał od Jongina. Jego słowa były niczym wbijający się w serce szatyna nóż; tak bardzo ostry i zadający ogromny ból. Luhan zawsze czuł się niedoceniany, zwłaszcza z rodzinnym mieście. Dopiero po przeprowadzce do Seulu, poczuł się choć trochę ważny i uświadomił sobie, że to, co robi ma jakiś sens. Rodzice nigdy nie traktowali jego pasji poważnie, uważali że to tylko takie widzi mi się i w końcu Luhanowi minie. Ale dla niego to nie było zwykłe hobby. Z tańcem wiązał całą swoją przyszłość, dlatego tym bardziej cieszył się, gdy na swojej drodze spotkał Yixinga i ten pomógł mu zdobyć posadę nauczyciela w szkole tańca.

- Luhan! – wykrzyknęła zaskoczona Eunji, gdy otworzyła drzwi i ujrzała stojącego na ganku chłopaka. – Coś się stało? Nie wyglądasz najlepiej – powiedziała, gestem ręki zapraszając go do środka.

- Możemy pogadać? – spytał cicho Luhan, zaglądając do salonu, by mieć pewność, że są sami. – Jongina nie ma?

- Nie, poszedł z Sherlockiem na spacer. – Widząc pytającą minę Luhana, zaśmiała się głośno i klasnęła w dłonie. – Adoptowałam psa! Czekaj, pokażę ci zdjęcia! Poszłam dzisiaj z Jongiem do pobliskiego schroniska – mówiła szybko, szukając w telefonie zdjęć swojego pupila. Kiedy nareszcie znalazła odpowiednie, podetknęła Luhanowi komórkę pod nos i uśmiechnęła się szeroko. – To Sherlock.

- Och, słodki! – rzucił Luhan, próbując wysilić się na choć trochę entuzjazmu w głosie.

- Tu i tak jest już po kąpieli. Jak go wzięliśmy ze schroniska, to był cały w błocie – powiedziała rozbawiona, wpatrując się rozmarzonym wzrokiem w ekran telefonu. – To o czym chciałeś porozmawiać? – spytała, przenosząc spojrzenie na przyjaciela.

- Chodzi o Jongina. – Luhan westchnął ciężko, a wszelkie oznaki dobrego humoru momentalnie z niego uleciały. – Pokłóciliśmy się dzisiaj. W sumie żadna nowość, ale mam wrażenie, że po tym nasze wspólne zajęcia nie mają najmniejszego sensu.

- Och. – Eunji rozdziawiła lekko usta, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Dlaczego, odkąd tylko zobaczyła Luhana, wiedziała, że za jego kiepskim humorem stoi właśnie Jongin? – Chodź do mojego pokoju. Napijesz się czegoś?

- Nie, dziękuję – rzucił cicho chłopak, podążając za przyjaciółką do jej sypialni. – Przepraszam, że zawracam ci tym głowę, ale muszę się komuś wygadać.

- Nie przepraszaj. Od tego są przyjaciele, prawda? – Eunji spojrzała przez ramię na szatyna i uśmiechnęła się do niego pocieszająco. – Z góry przepraszam za bałagan, ale po kąpieli Sherlock zaczął biegać po całym pokoju – dodała, otwierając drzwi do swojego królestwa.

- Nie zwalaj winy na biednego psa! – parsknął Luhan, rzucając torbę ze swoimi rzeczami na stojący niedaleko fotel. Oburzona Eunji uderzyła chłopaka z pięści w ramię i pokazała mu język.

- Lepiej powiedz, o co wam tym razem poszło? Mam rozumieć, że to wina Jongina, tak? – Dziewczyna usiadła na łóżku i dłonią poklepała miejsce obok siebie. Kiedy Luhan usiadł na skraju materaca, uważnie mu się przyjrzała. Naprawdę wyglądał jak siedem nieszczęść, jednak wątpiła by chodziło tylko o sprzeczkę z Jongiem. W końcu od przyjaciela wiedziała, że takie sytuacje często zdarzały się podczas ich treningów, więc to nie była żadna nowość. – Powiesz, co się stało? Co ten głupek ci nagadał?

- Kai stwierdził, że jestem beznadziejnym tancerzem i że gdyby nie Yixing, to do niczego bym nie doszedł – odpowiedział w końcu Luhan, siadając przodem do dziewczyny.

- Co powiedział!? – Eunji otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia, nie dowierzając własnym uszom. – Co za idiota! Mam nadzieję, że mu nagadałeś? Bo jeśli nie, to ja to chętnie zrobię i dodatkowo skopię mu dupę!

- Szczerze? Tak mnie zatkało, że zdołałem jedynie wywalić go z sali – wymruczał słabym głosem i lekko się uśmiechnął.

- Chociaż to. Jongin czasami zapomina włączyć mózg – przyznała i wzruszyła bezradnie ramionami. – Ale to dobry chłopak. Nieraz przekonałam się o tym, jak oddanym przyjacielem jest. Nieraz też przekonałam się, że zdarza mu się nie myśleć – dodała i zaśmiała się pod nosem. – Lubisz go, prawda? – spytała nagle, wbijając przenikliwe spojrzenie w chłopaka.

- Nie widać? – Luhan uśmiechnął się półgębkiem i opadł bezwładnie na materac, po czym sięgnął po leżącą obok poduszkę i przycisnął ją do twarzy, chcąc ukryć wpełzające na policzki rumieńce. Eunji siłą odebrała mu jaśka i zaśmiała się głośno, widząc minę chłopaka. – Nie śmiej się. To naprawdę frustrujące. Lubię Jongina, ale z nim w ogóle nie można się dogadać. Każdą moją uwagę odbiera jako atak na jego osobę.

- No bo Jongin taki jest. – Eunji wywróciła oczami i położyła się na boku, by mieć dobry widok na szatyna. – Pogadać z nim?

- Nie, nie chcę, żeby zmieniał się pod czyimś wpływem. Jeśli zależy mu na mnie, w co szczerze wątpię, to sam w końcu zrozumie, że rani mnie swoim zachowaniem i postara się to zmienić – powiedział cicho Luhan, jednak na tyle głośno, że stojący za zamkniętymi drzwiami Jongin usłyszał każde jego słowo.