How to love? Hard to love… 2

Rozdział dziesiąty: Osobisty Superman.

Chanyeol tego dnia był kłębkiem nerwów. Na niczym nie mógł się skupić i przez to roztargnienie prawie spalił mamie koszulkę, kiedy próbował ją wyprasować. Na szczęście obeszło się bez większej szkody dla ubrania, ale to tylko dzięki pani Park, która wykazała się ogromnym refleksem i w porę zareagowała. Później wygoniła swojego syna z pokoju i sama dokończyła prasowanie, co chwilę podśmiewując się z chłopaka, który od samego rana dumał w obłokach i ciągle się uśmiechał. Wiedziała, że za jego dziwnym zachowaniem stoi Baekhyun i chociaż wciąż nie potrafiła do końca zaakceptować faktu, że Chanyeol był gejem, to cieszyła się, że trafił na Byuna. Mimo że ten chłopak był bardzo specyficzny i czasami w ogóle go nie rozumiała, to wiedziała, że dla Chanyeola jest on kimś bardzo ważnym.

Park przeczesał nerwowo włosy i rozejrzał się dookoła siebie, wypatrując w tłumie ludzi Baekhyuna. Wciąż ciężko było mu uwierzyć, że zgodził się z nim pójść na randkę. Tak, na prawdziwą randkę, a nie tylko na spacer z kolegą z uczelni! Chanyeol przez cały poprzedni dzień planował szczegółowo ich spotkanie, zastanawiając się, gdzie powinien zabrać Baekhyuna. Chyba nie było takich miejsc w Seulu, w których Byun nigdy by nie był, dlatego Park postanowił zacząć od wizyty w przytulnej kawiarni.

Kiedy w pewnym momencie ktoś o wiele niższy od Chanyeola, oplótł go ramionami w pasie, drgnął przestraszony i szybko odwrócił się przodem do napastnika. Widząc znajomą twarz, Park zmarszczył pytająco czoło, przez chwilę myśląc, że ma zwidy i wcale nie stoi przed roześmianym Baekhyunem.

- Podobają ci się? – zapytał Byun, teatralnie odrzucając na boki przefarbowane na bordowo włosy. Uśmiechnął się promiennie do wyższego chłopaka, jednak widząc jego dziwną minę, momentalnie spoważniał. – Nie podoba ci się, prawda?

- Oczywiście, że podoba! – powiedział Park i dotknął włosów Baekhyuna, jakby chcąc się upewnić, że to nie jest peruka i chłopak naprawdę się przefarbował. – Po prostu zaskoczyłeś mnie tą zmianą! Nie spodziewałem się tego.

- Ale nie jest tragicznie? – Otworzył szeroko oczy z przerażenia, kładąc dłonie na głowie. – Błagam, powiedz, że jest choć trochę dobrze, bo zacznę żałować!

- Jest idealnie – szepnął Chanyeol, uśmiechając się delikatnie do chłopaka. – Skąd taki pomysł? – spytał, zarzucając ramię na barki Byuna. Nie chcąc tracić czasu na stanie na ulicy, ruszyli w kierunku wybranej przez Chanyeola kawiarni. – Teraz będziemy wyglądać, jak bliźniaki.

- Ale ja jestem tym ładniejszym!

- Bliźniaki przeważnie są podobne do siebie – zauważył rozbawiony Park, a jego towarzysz na tę uwagę nadął ze złości policzki przez co wyglądał, jak obrażone dziecko, któremu zabrało się ulubioną zabawkę. – Ale oczywiście zawsze któryś z nich jest odrobinę ładniejszy i ty nim jesteś – dodał szybko, nie chcąc narażać się Baekhyunowi, zwłaszcza że już nieraz przekonał się o tym, jak porywczy potrafi być ten chłopak.

- Jeśli ci się nie podoba, to wrócę do czarnego koloru – wymruczał cicho Byun, wciąż mając nieodparte wrażenie, że Chanyeolowi w ogóle nie podoba się zmiana jakiej dokonał. On tylko chciał tym pokazać, jak bardzo go lubi. Może faktycznie to nie był najlepszy pomysł? Baekhyun momentalnie stracił dobry humor i opuszczając głowę, przystanął w miejscu, a Chanyeol poszedł dalej, nawet nie dostrzegając braku towarzysza.

Dopiero po chwili Park zerknął w bok i od razu się zatrzymał, rozglądając się dookoła siebie. Zatrzymawszy wzrok na smutnym Baekhyunie, rozdziawił lekko usta, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć. Byun wyglądał jak zagubione w tłumie ludzi dziecko, które straciło wszelką nadzieję na odnalezienie rodziców. Chanyeol podszedł do niego szybko i nie myśląc wiele, szczelnie objął chłopaka ramionami i przytulił mocno do siebie.

- Za co to? – spytał zaskoczony Baekhyun, otwierając szeroko oczy. Po chwili jednak całkowicie uległ Chanyeolowi i mocno wtulił się w jego tors, mając w poważaniu to, co właśnie myśleli sobie mijający ich ludzie. Nagle Byun zrozumiał, że przez tyle lat błądził na oślep, szukając swojego szczęścia, podczas gdy ono było dosłownie na wyciągnięcie ręki. – Dziękuję. Tak bardzo ci dziękuję – wyszeptał ledwo dosłyszalnie, wtulając twarz w ciepłą bluzę wysokiego chłopaka.

- Od tego są przyjaciele, prawda? – Chanyeol uśmiechnął się promiennie, odsuwając się na długość swoich ramion od Baekhyuna, który przytaknął jedynie głową i odwzajemnił uśmiech. – Chodź. Idziemy napić się czegoś dobrego, a potem zadecydujemy, co dalej – zarządził, po czym złapał Byuna za rękę i splatając ich palce w silnym uścisku, ruszył ku kawiarni.

Baekhyun podążał za towarzyszem niemalże na oślep, w ogóle nie zwracając uwagi na to, co dzieje się dookoła niego. Pierwszy raz od bardzo dawna czuł się tak dobrze. Był szczęśliwy, nic innego się nie liczyło. Najważniejszy był Chanyeol i fakt, że miał tego chłopaka tylko dla siebie. Baekhyun wiedział już, że nigdy nie wypuści go ze swoich ramion. Żałował, że wcześniej nie dał im szansy; żałował, że traktował Chanyeola tak okropnie i odtrącał go za każdym razem, gdy ten chciał się do niego zbliżyć.

Przez tyle czasu Byun w samotności przyglądał się obcym ludziom, wciąż licząc na to, że być może któryś z nich okaże się jego wybawicielem, który wyrwie go ze szponów obsesyjnego pragnienia posiadania kogoś na wyłączność. Nocami wpatrywał się w niebo, licząc gwiazdy i czekając na tą jedną, która w magiczny sposób spełniłaby jego życzenie. A miał zawsze tylko jedno: zakochać się w kimś ze wzajemnością. Pomyśleć, że gdyby tylko przestał bezsensownie wpatrywać się w niebo, to dostrzegłby, że ktoś już dawno pokochał go takim, jakim był.

Baekhyun czekał na swojego Supermana, który porwałby go i razem uciekliby przed całym światem, znajdując gdzieś swój własny azyl. Pragnął, by ktoś w końcu go pokochał i każdego dnia poprzez nawet najmniejsze gesty udowadniał swoją miłość.

I nagle ktoś taki się pojawił. Park Chanyeol uratował go tamtej nocy, robiąc to niemalże w ostatnim momencie.

*

Sehun nie mógł w to wszystko uwierzyć. Przecież miało być już dobrze. Tyle razy to sobie obiecywali, a kiedy przyszło co do czego, całkowicie zapominali o tych wszystkich słowach i przysięgach, że tamta kłótnia była już ostatnią, że zrobią dosłownie wszystko, żeby naprawić swój związek.

Już od jakiegoś czasu pomiędzy nimi w ogóle się nie układało, jednak Sehun wciąż łudził się, że może jakoś to będzie, że to pewnie tylko chwilowy kryzys, ale przecież kochają się i ostatecznie pokonają wszelkie przeciwności. W końcu przeszli razem przez tak wiele, że teraz nic nie jest w stanie ich złamać. Niestety Sehun z każdym kolejnym dniem przestawał wierzyć w to, że są w stanie cokolwiek zmienić. Tonął pod naporem rzucanych od niechcenia obietnic, których nawet nie zamierzali dotrzymać. Nie czuł miłości w wypowiadanym przez Zitao „kocham cię”. Te słowa już dawno przestały mieć dla niego jakikolwiek sens. W ich związku pojęcie bezgranicznego zaufania nigdy nie miało większego znaczenia i teraz Sehun odczuwał tego skutki. Wciąż byli o siebie chorobliwie zazdrośni, a to nie prowadziło do niczego dobrego.

- Wiesz co? – Sehun poderwał się z fotela i spojrzał nieco szklistymi oczami na stojącego przy oknie bruneta. – Mam już tego dość. Mam dość tych wszystkich kłótni. Obwiniania mnie o wszystko.

- To nie ja szlajam się z Luhanem po nocach i upijam do nieprzytomności – wycedził przez zęby zdenerwowany Tao, w końcu racząc spojrzeć na Sehuna, który na te słowa otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i rozchylił lekko usta, nie bardzo wiedząc, co odpowiedzieć. – Zdziwiony, że wiem o twoich wybrykach? Mam nadzieję, że chociaż dobrze się z nim bawiłeś.

Sehun zagryzł usta w wąską linię i wziął głęboki wdech, odliczając w myślach do dziesięciu. Przecież nie zrobił nic złego. Po prostu po jednym z treningów poszedł z Luhanem do pobliskiego baru, a potem trochę go poniosło i przesadził z kolejnymi drinkami. Na szczęście Lu w porę powstrzymał Sehuna i na siłę wyprowadził go z baru. Nie mając pojęcia, gdzie ten mieszka, zaprowadził blondyna do domu Junmyeona, a tam już przyjaciele zajęli się nim w odpowiedni sposób. Sehun domyślał się, że pewnie Kris musiał powiedzieć o tym Zitao, co wcale go nie dziwiło. Przecież wciąż byli blisko i rozmawiali ze sobą przy każdej możliwej okazji.

- To koniec, Tao – wyszeptał Sehun, zaciskając dłonie w pięści. – Nie mamy do siebie wystarczająco dużo zaufania. Skoro uważasz, że mógłbym cię zdradzić z Luhanem, to naprawdę nie widzę przyszłości dla tego związku. Prawda jest taka, że na siłę szukałeś powodu do odejścia ode mnie, więc teraz ci to ułatwiam i sam odchodzę – powiedział, kierując się ku drzwiom.

- Tak po prostu odejdziesz?

- A co mogę innego zrobić?! – Oh zatrzymał się w połowie drogi i spojrzał z wyrzutem na bruneta. – Nigdy ci nie zależało. To zawsze ja o nas walczyłem. Ja się starałem, a ty jedynie stałeś z boku i korzystałeś z mojej naiwności. Przyznaj, że miałeś niezły ubaw, gdy grałeś na dwa fronty i miałeś mnie oraz Krisa tylko dla siebie.

- Jak możesz tak mówić? – Zitao pokręcił głową z niedowierzaniem, podchodząc bliżej blondyna, jednak ten automatycznie zaczął się cofać, ostatecznie zatrzymując się na drzwiach. – Doskonale wiesz, że cię kocham.

- Ale mi nie ufasz, a ja nie ufam tobie, bo wiem, że wciąż czujesz coś do Krisa – wyszeptał Sehun, wpatrując się załzawionymi oczami w Tao. Widząc jego zdziwioną minę, zaśmiał się gorzko i odwrócił głowę w przeciwną stronę, by nie patrzeć już na bruneta. – Podobno pierwszej miłości nigdy się nie zapomina.

- Masz jakąś obsesję na jego punkcie. Nie możesz zrozumieć, że nic nie czuję do Krisa? Kocham cię, idioto i to z tobą chcę być – powiedział ściszonym głosem Tao, nie spuszczając wzroku z blondyna.

- Ale ja już nie chcę z tobą być. – Sehun z odwagą uniósł głowę i wbił puste spojrzenie w bruneta. Po omacku odszukał klamkę i otworzył drzwi, a potem wyszedł na wąski korytarz. – Mam dość tego, że ty uciekasz zawsze wtedy, gdy coś zagraża twojemu idealnemu światu. To koniec, Tao – rzucił pozbawionym emocji głosem, po czym odwrócił się na pięcie i ruszył w stronę schodów.

*

Junmyeon spojrzał na swoje odbicie w lustrze i głośno westchnął, przeczesując palcami jasne włosy. Wciąż nie mógł uwierzyć, że za sprawą Krisa przeszedł taką diametralną metamorfozę. Chciał jedynie podciąć końcówki i może nieco zmienić fryzurę, ale na pewno nie planował przefarbować się na blond i to w dodatku tak jasny! Pozostali byli zachwyceni taką przemianą Junmyeona, bo kiedyś w końcu trzeba było zmienić coś w swoim wyglądzie. On podchodził do tego mniej entuzjastycznie. Nawet nie chciał myśleć o tym, jak zareagują rodzice, gdy zobaczą go w takich włosach. Fakt, mógł przecież wrócić do naturalnego koloru, ale postanowił pozostać na razie przy obecnym. A nóż pewnego dnia przyzwyczai się do jasnych włosów i zacznie mu się podobać taka wersja siebie?

- Gdzie idziesz? – zapytał Suho, spoglądając na wchodzącą do przedpokoju Eunji. – Za chwilę będzie obiad.

- Odgrzeję sobie, jak wrócę. Poczekam zresztą na Jongina – powiedziała, zakładając niskie trampki. – Pamiętasz, jak mówiłam ci, że w drodze do Seulu straciłam w busie teczkę z dokumentami? – Eunji zawiązała sznurówki i zerknęła spod opadającej na oczy grzywki na kuzyna, który w odpowiedzi kiwnął jedynie głową. – Właśnie dostałam telefon, że ktoś je w końcu znalazł i teraz jadę po nie na dworzec autobusowy.

- To znaczy, że będziesz mogła… - zaczął Suho, a kiedy dziewczyna przytaknęła głową, klasnął w dłonie i uśmiechnął się szeroko. – Nareszcie! Już się bałem, że przez to czekanie zmienisz zdanie.

- Mowy nie ma. Wiesz, że ja nie zmieniam zdania, gdy już coś postanowię – przypomniała i dla żartu poczochrała chłopakowi jasne włosy. – Naprawdę ładnie ci w tym kolorze – przyznała, puszczając kuzynowi oczko.

Nim ten zdołał cokolwiek powiedzieć, dziewczyna wyszła z domu, zatrzaskując mu niemalże drzwi przed nosem. Junmyeon przez dłuższą chwilę stał w miejscu, zastanawiając się, co powinien zrobić z resztą wolnego dnia. Nie miał żadnych planów, każdy był zajęty swoimi sprawami i tylko on ostał się jak taka sierota, nie mając pojęcia, jak wykorzystać wolny czas. Zwykle w domu było pełno ludzi, ciągle ktoś zawracał mu głowę i wtedy narzekał, że chciałby mieć choć chwilę tylko dla siebie. Gdy już się tak działo, nie wiedział, co robić.

Takie błędne koło.

Jongin i Sehun jak zwykle siedzieli w szkole tanecznej, ucząc się pod okiem tego ich całego guru – Lee Taemina; Yixing z Luhanem przygotowywali się do zbliżających się wielkimi krokami zawodów, Kris postanowił poszukać jakiegoś mieszkania, bo jak twierdził: nie może wiecznie siedzieć Junmyeonowi na głowie, a Kyungsoo zajmował się małą Dahye. W ten oto sposób Suho został sam jak palec, chociaż nie do końca, bo przecież w domu wciąż był jeszcze Sherlock.

Na samą myśl o tym zdziczałym psie, Junmyeon poczuł dziwny uścisk w żołądku. Spanikowany rozejrzał się dookoła siebie, zatrzymując wzrok na stojącym w progu salonu białym kundelku. Sherlock zamerdał wesoło ogonem, a potem podszedł do Suho, który automatycznie się cofnął, jakby bojąc się, że zaraz pies rzuci mu się do gardła i go zabije. Junmyeon naprawdę lubił zwierzęta, problem polegał na tym, że jakoś nie potrafił dogadać się z Sherlockiem. Ten pies był zbyt żywiołowy i nieprzewidywalny.

Junmyeon nagle zdał sobie sprawę z tego, że jest naprawdę beznadziejnym człowiekiem. Nie dość, że nie potrafił zająć się małym dzieckiem, to w dodatku nawet z psem sobie nie umiał poradzić. Załamany własną bezradnością poszedł do salonu i tam od razu opadł bezwładnie na kanapę. Oczywiście Sherlock nie byłby sobą, gdyby nie skorzystał z takiej okazji: bez ostrzeżenia wskoczył na chłopaka i zaczął go lizać po twarzy.

- Och, chyba wam w czymś przeszkodziłem – zaśmiał się Kris, który nagle pojawił się w salonie.

Przestraszony Suho zrzucił z siebie Sherlocka i z wielkim obrzydzeniem starł z policzków jego ślinę. Widząc rozbawioną minę Wu Yifana, wykrzywił twarz w grymasie niezadowolenia i podniósł się z kanapy.

- Jeśli chcecie, to mogę sobie pójść – dodał, kucając przy witającym go Sherlocku.

- Zabawne – burknął, mrużąc groźnie oczy. – Lepiej mi powiedz, czy znalazłeś to swoje mieszkanie – powiedział nieprzyjemnym głosem, kierując się do kuchni, by przygotować obiad. – Znalazłeś coś?

- Czemu mam wrażenie, że w ogóle cię to nie obchodzi? – Kris podążył za przyjacielem, ostatecznie zatrzymując się w progu kuchni, by w razie czego móc szybko uciec, gdy powie chłopakowi o znalezieniu idealnego mieszkania niedaleko centrum miasta.

- Bo tyle razy tłumaczyłem ci, że wcale nie musisz się wyprowadzać, a ty jak zwykle musisz postawić na swoim – powiedział rozgoryczony Junmyeon, ciskając przed siebie pustym pojemnikiem po ryżu. – Jesteś cholernie uparty, wiesz?

- Odezwał się – parsknął Kris, jednak pod wpływem morderczego wzroku Suho od razu spoważniał. – Zrozum, że kiedy wrócą twoi rodzice, zrobi się trochę ciasno, a ja naprawdę nie chcę robić niepotrzebnego zamieszania.

- W zeszłym roku mieszkało tutaj osiem osób i jakoś to przeżyliśmy – stwierdził Junmyeon, opierając się plecami o kuchenny blat. – Poza tym rodzice na pewno nie będą mieli nic przeciwko temu, żebyś z nami mieszkał. Po co masz wydawać pieniądze na mieszkanie? – Wzruszył ramionami, mając cichą nadzieję, że Kris jednak zmieni zdanie i przestanie ciągle mówić o kupnie swojego lokum. – Widzę, że cię nie przekonam.

- Tak będzie lepiej. Uwierz – powiedział Kris, uśmiechając się lekko. – Ty też powinieneś poszukać własnego mieszkania. Chyba że zamierzasz mieszkać z rodzicami do końca życia – zażartował, podchodząc do Junmyeona, by pomóc mu z obiadem. Obawiając się o własne życie, odebrał od chłopaka ostry nóż i zabrał się za krojenie warzyw.

- Niestety nie leżę na forsie i nie mogę ot tak kupić sobie własnego mieszkania – zauważył pochmurnie Junmyeon. – Ciesz się, że ciebie na to stać.

Wu Yifan westchnął cicho, przyznając w myślach rację przyjacielowi. Gdyby nie to, że rodzice byli bogaci i wciąż przelewali mu na konto spore kieszonkowe, nigdy nie mógłby pozwolić sobie na jakiekolwiek luksusy. Przyzwyczaił się do tego, że może kupować co tylko zechce, bo nawet jeśli przesadzi i wyda wszystko znacznie wcześniej, to wystarczy jeden sms do któregoś z rodziców, by kolejnego dnia konto w banku zostało na nowo uzupełnione.

- A gdzie Eunji? – zapytał Kris, chcąc zmienić temat na nieco bardziej neutralny.

- Poszła po te dokumenty, które zgubiła w busie, jak jechali do Seulu – odpowiedział cicho Suho. Nagle nad głową chłopaka zapaliła się niewielka żaróweczka, a on z wrażenia upuścił marchewkę, którą właśnie obierał. – Gdzie mój telefon?! – wrzasnął, rozglądając się dookoła siebie. Namierzywszy wzrokiem komórkę, podbiegł do szafki, na której leżała, i od razu wybrał numer do Jongdae. – No, odbierz, idioto – wymruczał zniecierpliwiony, przebierając nogami w miejscu.

- Coś ty znów wymyślił? – zapytał Kris, jednak zaraz został uciszony przez Junmyeona.

- Chen! – wykrzyknął Suho i odetchnął z wyraźną ulgą. – Dobrze, że odebrałeś! Eunji chce wyjechać z Seulu! – powiedział spanikowany, zerkając co chwilę na Krisa, który na te słowa otworzył szeroko oczy z niedowierzania.

Chcąc powstrzymać Junmyeona przed zrobieniem czegoś bardzo głupiego, podszedł do niego w celu zabrania mu telefonu, jednak chłopak okazał się być o wiele sprytniejszy i za każdym razem robił unik, ostatecznie uciekając do salonu.

- Proszę, wiem, że wciąż ci na niej zależy – kontynuował Junmyeon, uśmiechając się pod nosem do samego siebie. – Eunji za godzinę ma autobus do Busan, więc lepiej się pospiesz.

- Co? Ale Suho…

- Pospiesz się! – powiedział ostro, a potem się rozłączył.

- Wiesz, że oni cię zabiją, gdy wyjdzie na jaw, co zrobiłeś? – Wu Yifan założył na torsie ręce i spojrzał uważnie na Junmyeona, unosząc przy tym jedną brew. – Nie chcę być w twojej skórze, naprawdę.

- E tam, jeszcze będą mi dziękować – zaśmiał się Suho, odwracając się przodem do Krisa. – A przynajmniej mam taką nadzieję – dodał już nieco mniej pewnym siebie tonem głosu, na co wyższy chłopak parsknął śmiechem, kręcąc głową z dezaprobatą.

*

Minęło kilka dni odkąd Jongdae ostatni raz widział się z Naeun. Po tamtej kłótni w ogóle ze sobą nie rozmawiali, chcąc dać sobie trochę czasu na przemyślenie tego wszystkiego. Chłopak wiedział doskonale, że Son jest na niego wściekła, zwłaszcza że nie zaprzeczył, gdy oskarżyła go o uczucia do Eunji. Oczywiście, że wciąż czuł coś do swojej byłej dziewczyny. W końcu Jung skradła jego serce, zawróciła mu w głowie, a potem ot tak wyjechała, pozostawiając go na pastwę losu. Chen jednak nie zamierzał w dalszym ciągu robić z siebie ofiary. Sam wtedy nie zachował się lepiej. Nie wykazał się choćby odrobiną zaangażowania i po prostu pozwolił wyjechać dziewczynie, którą naprawdę kochał. Czy tak zachowuje się prawdziwy mężczyzna? Gdyby tylko Jongdae mógł cofnąć czas, to wszystko wyglądałoby inaczej.

Niestety nie miał takich zdolności, dlatego postanowił naprawić swoje relacje z Naeun i spróbować zbudować z nią w miarę normalny i trwały związek.

- Po co chciałeś się spotkać? – zapytała Son, zakładając ręce na biuście przez co wyglądała jak nadąsana paniusia z wyższych sfer.

- Chciałem cię przeprosić za tamtą… sytuację – powiedział spokojnie Chen i uśmiechnął się lekko. – To nie tak, że umawiałem się z tobą, żeby odegrać się na Eunji.

- Nie? To zabawne, bo właśnie tak to wyglądało z mojej perspektywy – prychnęła Naeun, nie siląc się nawet na nieco milszy ton głosu. Wciąż miała ogromny żal do Chena, ale z każdą kolejną sekundą coraz bardziej mu ulegała, zapominając o złości na niego. – Upokorzyłeś mnie, rozumiesz?

- Wiem – szepnął speszony Jongdae, drapiąc się nerwowo po karku. Już miał się ponownie odezwać, gdy nagle rozdzwonił się jego telefon. Uśmiechając się przepraszająco do dziewczyny, sięgnął po komórkę i głośno westchnął, widząc imię swojego przyjaciela. To naprawdę nie był odpowiedni moment na rozmowę z nim, jednak wiedział doskonale, że Junmyeon nie odpuści i będzie dzwonił do oporu. – Przepraszam – rzucił do Naeun, która tylko wykręciła oczami i wielce oburzona usiadła na ławce, zakładając przy tym nogę na nogę. – Cześć, co jest?

- Chen! – wykrzyknął Suho i odetchnął z wyraźną ulgą. – Dobrze, że odebrałeś! Eunji chce wyjechać z Seulu! – powiedział spanikowany, a szatynowi nagle zrobiło się dziwnie słabo. – Proszę, wiem, że wciąż ci na niej zależy – kontynuował Junmyeon, nie uzyskawszy żadnej odpowiedzi od przyjaciela. – Eunji za godzinę ma autobus do Busan, więc lepiej się pospiesz.

- Co? Ale Suho…

- Pospiesz się! – powiedział ostro, a potem się rozłączył.

Jongdae przez dłuższą chwilę nie wiedział, co się dokładnie stało. Wpatrywał się szeroko otwartymi oczami w jeden punkt przed sobą, wciąż analizując słowa przyjaciela. Eunji chce wyjechać z Seulu. Za godzinę ma autobus. Wciąż ci na niej zależy. Proszę. Chen potrząsnął gwałtownie głową, a potem spojrzał na Naeun.

- Przepraszam – odezwał się w końcu, podchodząc do brunetki, która uśmiechnęła się łagodnie i odrzuciła do tyłu długie włosy. Zapewne myślała, że Chen chcę po raz kolejny przeprosić ją za swoje zachowanie sprzed kilku dni. Zupełnie nie spodziewała się tego, co miało nastąpić chwilę później. – To nie ma sensu, Naeun. Oboje doskonale o tym wiemy.

- Nie wierzę – warknęła, podrywając się z ławki. Chen automatycznie się cofnął, mając wrażenie, że w złości Naeun będzie gotowa rzucić się na niego z pazurami. – Po to się ze mną umówiłeś? Chciałeś znów dać mi kosza? Sprawia ci to jakąś… nie wiem… radość?!

- To nie tak… - zaczął chłopak, jednak ostatecznie zamilkł, dochodząc do wniosku, że tłumaczenie się nie ma najmniejszego sensu, a tylko pogorszy sprawę. – Jesteś cudowną dziewczyną, na pewno znajdziesz sobie chłopaka, który będzie na ciebie zasługiwał.

- Wiesz co? – Naeun zbliżyła się do Chena i zmrużyła groźnie oczy, wbijając palec w jego tors. – Nienawidzę cię – syknęła, a potem odwróciła się na pięcie i odeszła w swoją stronę.

Musiała minąć dłuższa chwila nim Jongdae doszedł do siebie po tym incydencie. Niepotrzebnie dawał Naeun jakąkolwiek nadzieję na to, że między nimi się ułoży. Pomyśleć, że wystarczył tylko jeden telefon Junmyeona, by Chen zmienił swoją decyzję odnośnie naprawienia relacji z Son. Prawda była taka, że nigdy nie byłby z nią szczęśliwy, a na pewno nie tak, jak z Eunji.

- Eunji! – wykrzyknął, przypomniawszy sobie o tym, co powiedział mu przez telefon Suho.

Wiele razy słyszał od przyjaciół, że głupi zawsze ma szczęście, jednak dopiero wtedy naprawdę zrozumiał sens tych słów. Zaczynał wierzyć w to całe ‘przeczucie’, bo niby jak wyjaśnić fakt, że na spotkanie z Naeun wybrał znajdujący się niedaleko dworca autobusowego park?

Droga nie zajęła mu zbyt wiele czasu, głównie dlatego, że biegł ile sił w nogach. Chciał jak najszybciej znaleźć się na miejscu, kolejny raz tego dnia mając dziwne przeczucie, że jeśli naprawdę się nie pospieszy, to straci ostatnią szansę na odzyskanie Eunji. Przecież tego właśnie chciał, prawda? Zdobyć na nowo jej serce, naprawić swoje błędy, pokazać tej dziewczynie, jak wiele dla niego znaczy.

Będąc na miejscu, spanikowany rozejrzał się dookoła siebie, próbując wyłowić z tłumu Jung. Minęło kilka chwil nim mu się to udało, ale w końcu dostrzegł stojącą przy jednej z kas dziewczynę. Nie zwlekając dłużej, podbiegł do szatynki i, będąc zbyt zmęczony biegiem, po prostu złapał ją za rękę i odwrócił przodem do siebie.

- Nie możesz wyjechać – powiedział mocno zdyszany, patrząc dziewczynie prosto w oczy. – Nie możesz, rozumiesz?

- Ale Chen…

- Ja wiem, że jestem skończonym idiotą, że wtedy odpuściłem zamiast walczyć o ciebie i o nas – kontynuował, nawet nie dając Eunji dojść do słowa. Kiedy kolejny raz otworzyła usta, by coś powiedzieć, Chen złapał ją w pasie i wpił się zachłannie w jej malinowe wargi, mając nadzieję, że tym gestem przekona ją do pozostania w Seulu. – Ale teraz wiem, że jesteś jedyną dziewczyną, z którą mogę być szczęśliwy.

- Chen, ale ja nigdzie nie jadę – wymruczała w końcu Eunji, nieśmiało rozglądając się na boki. Wszyscy się na nich gapili, a dziewczyna czuła, jak policzki pulsują pod wpływem napływającej do nich krwi. Zawstydzona spuściła wzrok na swoje buty, zagryzając przy tym wargi w wąską linię. Zaraz jednak odzyskała pewność siebie i gdy dotarło do niej, co się stało, spojrzała szeroko otwartymi oczami na stojącego przed nią Chena. – Skąd ci w ogóle przyszło do głowy, że wyjeżdżam?

- Junmyeon zadzwonił do mnie i powiedział, że wyjeżdżasz do Busan – odpowiedział szatyn, po czym uświadomił sobie, że padł ofiarą głupiego żartu przyjaciela. – Suho… mogłem się tego spodziewać.

- Nie martw się. Zabiję go za nas oboje. – Eunji uśmiechnęła się lekko i poprawiwszy zsuwające się z ramienia ucho torebki, wyminęła Chena, kierując się ku wyjściu z dworca.

- Eunji, zaczekaj! – zawołał chłopak, podążając za Jung. Złapał ją za przedramię i kolejny raz z niezwykłą łatwością odwrócił dziewczynę przodem do siebie.

Chciał coś powiedzieć, jakoś to wszystko wyjaśnić, może obiecać niestworzone rzeczy, jednak nagle zdał sobie sprawę z tego, że w takich chwilach słowa są najmniej potrzebne, bo najważniejsze są czyny. Dlatego ponownie przyciągnął do siebie Eunji i złączył ich usta czułym pocałunku. Dziewczyna z wrażenia opuściła ręce wzdłuż tułowia, po chwili jednak kładąc dłonie na umięśnionych i odsłoniętych przez koszulkę ramionach szatyna. Kiedy Chen przerwał pocałunek, odsunął się na niewielką odległość od Eunji i posłał jej jeden z najpiękniejszych uśmiechów, jakie kiedykolwiek widziała w życiu.

- Chen… - zaczęła słabym głosem, wciąż nie mogąc dojść do siebie po pocałunku. Zachłystując się powietrzem, zarzuciła ręce na ramiona szatyna i mocno się do niego przytuliła, dając upust emocjom, które tłumiła w sobie od tak dawna. – Chyba postawię Junmyeonowi obiad za tę całą akcję.

*

Park Chanyeol nie był dobry w planowaniu randek. Po wizycie w kawiarni, w której spotkali Luhana i jego przyjaciela Xiumina, nie bardzo wiedział, gdzie powinien zabrać Baekhyuna. Było mu okropnie wstyd, bo przecież miał tyle czasu na zastanowienie się nad tym, a gdy przyszło co do czego, to wzruszył bezradnie ramionami i stwierdził, że Byun powinien zadecydować. Na szczęście ten wykazał się większym doświadczeniem w randkowaniu i od razu zarządził, że powinni iść do kina. W końcu tyle razy odmawiał Chanyeolowi wspólnego obejrzenia filmu, że należało to nadrobić. Po kinie postanowili połazić po sklepach, by ostatecznie wylądować w mieszkaniu Baekhyuna, gdzie mieli zamiar kontynuować randkę, oglądając kolejne nudne horrory.

- I co teraz robimy? – spytał Chanyeol, kiedy na ekranie pojawiły się napisy końcowe. Wysunął spod siedzącego obok Baekhyuna nieco zdrętwiałe ramię i mocno się przeciągnął, głośno przy tym ziewając. – Oglądamy kolejny czy dajemy sobie z tym spokój?

- Obejrzałbym coś jeszcze – stwierdził Byun, przesuwając się na skraj kanapy, by móc dosięgnąć leżących na stoliku pudełek z płytami. – Luhan mówił, że ten jest fajny – powiedział, podając Chanyeolowi wybrany przez siebie film. – Nastaw, a ja może przyniosę coś do jedzenia – dodał i podniósł się z kanapy.

Byun udał się do kuchni, podśpiewując przy tym pod nosem jedną z piosenek, która pojawiła się w niedawno obejrzanym przez nich filmie. Z rozmachem otworzył lodówkę i przez chwilę przyglądał się zapełnionym po brzegi półkom, zastanawiając się, na co Chanyeol miałby ochotę. Ostatecznie zabrał miskę z owocami oraz butelkę z sokiem pomarańczowym i wrócił do salonu. Na kolację było jeszcze za wcześniej, więc taka lekka przekąska wydawała mu się być idealnym rozwiązaniem. Postawił wszystko na niskim stoliku i spojrzał na Chanyeola, który z wymalowanym na twarzy skupieniem czytał opis filmu znajdujący się na okładce pudełka.

- Zapowiada się ciekawie – zamruczał pod nosem i uniósł głowę, wlepiając szczenięce oczka w stojącego naprzeciwko niego Baekhyuna. – Włączyć? – spytał, na co Byun kiwnął głową na zgodę i zajął swoje miejsce na kanapie. – Jeszcze ci się nie znudziły te wszystkie horrory? Nie wiem, jak ty możesz normalnie spać po obejrzeniu takich filmów.

- Tak czy siak nie sypiam normalnie, więc wszystko mi jedno – odpowiedział Byun, wzruszając obojętnie ramionami.

- Jak to? – Chanyeol momentalnie podchwycił temat i spojrzał pytająco na chłopaka, który dopiero wtedy zrozumiał, jak wielką gafę popełnił. To była ich pierwsza prawdziwa randka, dlatego nie chciał rozmawiać o swoich problemach z bezsennością i tych głupich snach. – Ej, co się dzieje?

- Nic – rzucił ostro Byun i chcąc szybko zakończyć rozmowę, sięgnął po pilota od DVD, by włączyć film, jednak Chanyeol był upartą bestią i w ostatniej chwili powstrzymał go, wyrywając mu z dłoni pilota. – Czy ty musisz być tak cholernie uparty? – zapytał zirytowany Baekhyun, wlepiając w chłopaka mordercze spojrzenie.

- Wiem, że coś jest nie tak. Po prostu chcę wiedzieć, co się dzieje – powiedział spokojnie Park i lekko się uśmiechnął.

- Wolisz nie wiedzieć, uwierz – wyszeptał Byun, po chwili się rozluźniając. Nie chciał ukrywać takich spraw przed Chanyeolem, zwłaszcza teraz, gdy ich relacje tak bardzo się poprawiły, a on zrozumiał, jak ważny dla niego jest ten chłopak. Z drugiej jednak strony bał się, że Park może się wystraszyć, bo problemy z bezsennością sprawiały, że Baekhyun dziwnie się czasem zachowywał, był agresywny i bardzo nieprzyjemny dla bliskich osób. Czując na sobie przenikliwy wzrok Chanyeola, westchnął cicho i przeczesał nerwowo bordowe włosy. – Skoro tak bardzo chcesz wiedzieć, to ci powiem. Ale potem nie mów, że cię nie uprzedzałem.

Chanyeol zaśmiał się cicho pod nosem i usiadł przodem do Byuna, by mieć na niego lepszy widok. Minęła dłuższa chwila nim Baekhyun zdecydował się odezwać. To nie był łatwy temat. Chłopak rzadko opowiadał o swoich problemach, jedynie przed Jongdae potrafił się uzewnętrznić, jednak po tamtym incydencie ich relacje nieco się popsuły. Baekhyun nie miał do niego żadnych pretensji. Sam był sobie winien, mógł wtedy to wszystko obrócić w żart, zwalić winę na zbyt dużą ilość alkoholu, ale on oczywiście musiał to schrzanić.

Byun mimo widocznych oporów opowiedział Chanyeolowi o swoich problemach z bezsennością, streścił każdy z tych chorych snów, które nawiedzały go, gdy już udawało mu się zasnąć na krótką chwilę. Park siedział w milczeniu i uważnie słuchał, pochłaniając każde słowo padające z ust Byuna. Nie mógł uwierzyć, że ten wiecznie wesoły i beztroski Baekhyun miał tak wiele problemów. Chanyeol musiał przyznać, że był naprawdę dobrym aktorem, skoro przez tak długi czas to wszystko ukrywał. Tu nawet nie chodziło o bezsenność czy te przedziwne koszmary, ale fakt, że Byun tak bardzo tęsknił za swoimi rodzicami.

- Mogę cię o coś zapytać? – odezwał się Park, gdy przyjaciel zamilkł na dłuższą chwilę. Baekhyun kiwnął głową na zgodę. – Wtedy… po imprezie… Powiedziałeś coś bardzo dziwnego.

- Byłem pijany, więc nic dziwnego w tym, że mówiłem dziwne rzeczy – stwierdził Byun i wzruszył obojętnie ramionami. – Co takiego powiedziałem?

- Że smakuję lepiej niż Chen – odpowiedział Chanyeol, a w salonie momentalnie zapanowała idealna cisza. – Czy to znaczy, że wy…

- Jak już wcześniej powiedziałem: po pijaku mówię dziwne rzeczy, a robię jeszcze dziwniejsze – przypomniał Baekhyun, podnosząc się z kanapy. Chcąc za wszelką cenę uniknąć jeszcze większej kompromitacji, uciekł do kuchni, jednak doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że Chanyeol tak szybko nie odpuści i będzie drążył ten temat do samego końca.

- Co to znaczy?

- To znaczy tyle, że byliśmy kompletnie pijani, trochę nas poniosło i… - Baekhyun wszedł z powrotem do salonu i spojrzał nieco szklistymi oczami na siedzącego na kanapie Chanyeola. Wiedział, że to co powie, może znów wszystko między nimi popsuć, ale w końcu obiecał sobie bezwzględną szczerość wobec tego chłopaka. – Całowaliśmy się – dokończył słabym głosem.

- On o tym wie? – zapytał Chanyeol, będąc jeszcze w zbyt wielkim szoku, by zdobyć się na cokolwiek więcej. Baekhyun pokręcił głową i cicho westchnął. – To dobrze. W końcu on jest… Nie jest, prawda?

- Nie. Oczywiście, że nie jest – powiedział Byun i podszedł do przyjaciela, po czym opadł bezwładnie na kanapę obok niego. – Na dodatek wyznałem mu, że się w nim zakochałem. Od tamtego czasu praktycznie w ogóle ze sobą nie rozmawiamy.

Baekhyun kątem oka spojrzał na Chanyeola, który na te słowa zamarł w bezruchu, otwierając szeroko oczy.

- Naprawdę się w nim zakochałeś? – wydukał po chwili Park, podnosząc się z kanapy. Spojrzał z góry na zawstydzonego Byuna, jednak ten ku jego zaskoczeniu pokręcił tylko głową i lekko się uśmiechnął. – Ja już naprawdę nic nie rozumiem… - przyznał cicho i bezradnie opuścił ramiona wzdłuż tułowia.

Baekhyun wstał z kanapy i stanął naprzeciwko wyższego chłopaka, zadzierając przy tym mocno głowę, by móc spojrzeć na jego twarz. Uniósłszy się na palcach, delikatnie musnął usta Chanyeola, jednak nim zdołał zrobić coś jeszcze, w mieszkaniu rozległ się brzdęk otwieranego zamka w drzwiach. Baekhyun zamarł w bezruchu, nasłuchując głosów wchodzących do mieszkania osób. Niepewnie obejrzał się za siebie i rozdziawił lekko usta, widząc swoich rodziców.

- Hyunnie! Wróciliśmy wcześniej! – powiedziała szczęśliwa pani Byun, odstawiając na bok walizkę. Kiedy chłopak do niej podszedł, mocno go przytuliła i pocałowała czule w policzek. Zaraz po tym zerknęła na stojącego w salonie wysokiego chłopaka i posłała synowi wymowne spojrzenie. – Twój kolega?

- Um, tak – rzucił Baekhyun i po przywitaniu się z tatą, podszedł do zawstydzonego przyjaciela, łapiąc go odważnie za rękę. – To Chanyeol, mój chłopak.

*

 Sehun z niezwykłą uwagą przyglądał się tańczącemu Luhanowi, co chwilę uśmiechając się pod nosem, gdy ich spojrzenia spotykały się w lustrzanym odbiciu. Musiał przyznać, że szatyn był naprawdę dobrym tancerzem i razem z Yixingiem mieli szansę wygrać zbliżające się zawody. Niestety tego dnia Lay wyraźnie nie był w dobrej formie, gdyż w ogóle nie mógł się na niczym skupić, co chwilę mylił kroki i nieustannie zerkał na wiszący na ścianie zegar, chcąc sprawdzić, która jest godzina. Z początku Luhan był wyrozumiały, bo w końcu przez ostatnie dni każdą wolną chwilę poświęcali dopracowywaniu układu tanecznego i Lay nie mógł spędzać czasu ze swoją córeczką, ale nawet ktoś taki, jak Luhan w końcu może stracić cierpliwość. Ostatecznie kazał Yixingowi wracać do domu, porządnie się wyspać i wrócić następnego dnia z samego rana, by mogli przećwiczyć choreografię jeszcze przed rozpoczęciem zajęć z uczniami.

W ten oto sposób Sehun został sam na sam z Luhanem, który nie zamierzał odpuszczać i wciąż powtarzał układ, co chwilę przeklinając na głos, gdy przez zmęczenie również mylił kroki. Oh po jakimś czasie podniósł się z niskiej ławeczki, podszedł do biurka i wyłączył muzykę, przez co w sali zapanowała idealna cisza.

- Ej, ej, ej! Włącz to! – zaprotestował Luhan, podchodząc do młodszego chłopaka, który jednak wykazał się refleksem i szybko odpiął telefon od głośników, a później schował go do tylnej kieszeni swoich spodni. – Co ty robisz?

- Powinieneś odpocząć – stwierdził Sehun i wzruszył beztrosko ramionami. – I tak co chwilę mylisz kroki, więc jaki jest sens w dalszych ćwiczeniach?

- Wystarczy, że Yixing odpuścił – warknął szatyn, wpatrując się groźnie w chłopaka. – Oddaj telefon, bo zaraz mnie rozniesie.

- Sam kazałeś mu wracać do domu, więc dlaczego masz teraz o to pretensje? – spytał Sehun, odsuwając się od Luhana na bezpieczną odległość, by ten nie miał szans odebrać mu telefonu, co raczej byłoby i tak niemożliwe, chyba że ten zdecydowałby się grzebać mu w kieszeni spodni. – Chodź, pójdziemy coś zjeść – zaproponował, uśmiechając się w taki sposób, że trzeba byłoby być pozbawionym serca człowiekiem, by nie ulec.

- W porządku – rzucił pod nosem Luhan, dając tym samym za wygraną. Kiedy Sehun uśmiechnął się triumfalnie, przewrócił teatralnie oczami i ciężko westchnął. – Możesz mi oddać telefon?

Oh sięgnął do kieszeni wąskich spodni i wyjął z niej komórkę Luhana, po czym wyciągnął rękę przed siebie i właśnie wtedy, gdy szatyn odbierał swoją własność, do pomieszczenia wparował zmęczony po treningu z Taeminem Jongin. Na widok tej dziwnej sceny zatrzymał się w połowie kroku i rozdziawił lekko usta, nie bardzo wiedząc, co powiedzieć.

- Kai, fajnie, że jesteś – powiedział wyraźnie speszony Luhan, chowając komórkę do kieszeni dresowych spodni. – Idziemy coś zjeść z Sehunem. Dołączysz?

- Nie chciałbym przeszkadzać – wymruczał pod nosem, patrząc podejrzliwie na blondyna, który na tę uwagę pokręcił głową z dezaprobatą i uśmiechnął się półgębkiem. – Ale w sumie czemu nie.

- To ja się szybko ogarnę i zaraz wracam. – Luhan zabrał swoje rzeczy i wyszedł z sali, po drodze uśmiechając się promiennie do Jongina.

- Widzę, że coraz lepiej się dogadujecie – odezwał się po chwili brunet, patrząc podejrzliwie na Sehuna. Jongin za wszelką cenę próbował nie dać po sobie poznać, że jest chociażby trochę zazdrosny, co jednak nie do końca mu wyszło, bo blondyn uśmiechnął się do niego wrednie, siadając przy tym na stole. – Tao nie jest zły, że tyle czasu spędzasz z Luhanem?

- Nie jesteśmy już razem, więc dlaczego miałbym sobie odmawiać towarzystwa Luhana? – Sehun wzruszył obojętnie ramionami i rozejrzał się po pomieszczeniu, po chwili zatrzymując wzrok na wyraźnie zdenerwowanym Jonginie. – Czyżbyś był zazdrosny?

- Nie sądziłem, że jesteś typem człowieka, który chwilę po rozstaniu z chłopakiem szuka kolejnego – powiedział ostro Kai, a potem odwrócił się na pięcie i już miał wyjść z pomieszczenia, gdy w drzwiach wpadł na uśmiechniętego od ucha do ucha Luhana. – Wybacz, ale straciłem apetyt.

- Ale… - zaczął szatyn, jednak nie dane mu było dokończyć, gdyż Jongin wyminął go w progu i szybkim krokiem odszedł w stronę wyjścia ze szkoły. – A temu co się stało? – zwrócił się do Sehuna.

- Nie wiem – rzucił pod nosem blondyn i zeskoczył ze stołu, na którym ciągle siedział. – Idziemy? Jestem strasznie głodny!