Love Affairs

ROZDZIAŁ DRUGI

Jaebum od kilku dobrych minut nie wypuszczał telefonu z dłoni, ciągle wymieniając z kimś smsy. Uśmiechał się przy tym od ucha do ucha, kompletnie nie zwracając uwagi na otoczenie. Nawet przestał słuchać siedzącego obok niego Jinyounga, który opowiadał o swoim młodszym bracie, co chwilę śmiejąc się z tego, co robi. Park zdawał się nie dostrzegać nieobecności przyjaciela i w dalszym ciągu nadawał, jak katarynka. Dopiero po dłuższym czasie, gdy nie otrzymał od niego odpowiedzi, zamilkł na chwilę i spojrzał uważnie na chłopaka. Ten uśmiechał się szeroko do telefonu i nucił pod nosem jakąś piosenkę, kiwając przy tym rytmicznie głową.

- W ogóle mnie nie słuchasz – powiedział wyraźnie rozczarowany Jinyoung i głośno westchnął, opuszczając ramiona wzdłuż tułowia. – Jaebum! – podniósł głos, a kiedy chłopak w dalszym ciągu nie reagował, uderzył go z otwartej dłoni w bok głowy.

- Co jest? – Im spojrzał z oburzeniem na przyjaciela, marszcząc przy tym groźnie czoło. – Co?

- Mówi się do ciebie – wymruczał Park, zakładając ręce na klatce piersiowej niczym obrażona księżniczka. – Z kim tak piszesz, he? Do tego szczerzysz się do telefonu, jak głupi do sera.

- Skąd wiesz, jak uśmiecha się głupi do sera? – zapytał zaskoczony Jaebum, niechętnie odkładając telefon na ławkę. Doszedł do wniosku, że Jinyoung jest ważniejszy od smsów, bo przecież na wiadomość może odpisać z lekkim poślizgiem, a wolał nie drażnić przyjaciela, zwłaszcza że ten od kilku dni chodził jakiś zdenerwowany i łatwo go było wyprowadzić z równowagi.

- Znam Youngjae – zaśmiał się Park, a Jaebum mu zawtórował. – To z kim tak piszesz?

- A… nieważne – odpowiedział krótko Im i uśmiechnął się tajemniczo. – To o czym tyle mówiłeś?

- O Junho. Jego klasa przygotowuje się do przedstawienia. – Jinyoung uniósł głowę, gdy drzwi klasy się otworzyły, a do środka weszła Krystal. Mimo że od pojawienia się w szkole sióstr Nam minęło już kilka dni, wciąż wzbudzają wielkie zainteresowanie wśród uczniów. Nie można było się temu dziwić, bo w końcu Krystal była w stu procentach Amerykanką i wyróżniała się na tle innych dziewczyn. – Młody jest tak podekscytowany, że o niczym innym nie mówi, jak tylko o przedstawieniu. Do tego dostał główną rolę.

- Żartujesz? – zaśmiał się Jaebum, niedowierzając słowom przyjaciela. – Mały Junho dostał główną rolę? Nie wiedziałem, że jest taki dobry. Najwidoczniej nie odziedziczył talentu po starszym bracie – parsknął śmiechem, przypominając sobie szkolne przedstawienie, kiedy Jinyoung o mało co nie spadł ze sceny. Uratował go stojący na samym jej skraju stojak ze świecami, który oczywiście runął na ziemię. Na szczęście świece zdążyły zgasnąć i obeszło się bez większych szkód.

- Bardzo śmieszne – prychnął Jinyoung, zadzierając wysoko głowę.

- Przecież żartuję. – Jaebum uśmiechnął się uroczo, chcąc udobruchać przyjaciela. Widząc wykrzywiające się lekko usta Jinyounga, trącił go łokciem w bok i zmrużył zabawnie oczy. – Coś mi się jednak wydaje, że to nie wszystko. Co jest, hm?

- Wkurza mnie ojciec – westchnął Park, zerkając kątem oka na siedzącą niedaleko nich blondynkę, która piłowała paznokcie różowym pilniczkiem. Zawsze wydawało mu się, że tylko w filmach można spotkać taką stereotypową blondynkę, jednak nawet w rzeczywistości występują takie przypadki. – Ciągle pracuje, w ogóle go nie ma w domu. Junho co chwilę o niego pyta, a ja już nie wiem, co mam mu mówić – powiedział chłopak, pocierając palcami zmęczone oczy. – Boję się, że młody niedługo zacznie myśleć, że praca jest ważniejsza od niego.

- Ma ciebie – zauważył Jaebum, nie bardzo wiedząc, co powinien doradzić przyjacielowi. – Pogadaj z ojcem o tym i powiedz mu, jak bardzo cię to wszystko denerwuje.

- To nie ma sensu, bo do niego nic nie dociera – stwierdził posępnie Park. Spojrzał na przyjaciela, ale on już był zajęty wlepianiem ślepi w Krystal. Nawet jemu jeszcze nie przeszła fascynacja nowymi uczennicami, co w sumie było dość dziwne, gdyż Jaebum był typem chłopaka, który bardzo szybko nudził się dziewczynami, co chwilę szukając nowych doznań u boku kolejnych ofiar. – Tylko się pokłócimy, więc wolę przemilczeć to wszystko.

- Jak tam chcesz. – Jaebum wzruszył na wszystko ramionami, tym samym dając znać, że rozmowę uznaje za zakończoną.

*

Eunji każdą przerwę spędzała w klasie, chcąc maksymalnie wykorzystać wolne chwile na rozwiązywanie zadań z matematyki. Była wykończona i już ledwo widziała na oczy, jednak nie chciała zostawiać tego do domu, wiedząc doskonale, że po zajęciach nie będzie miała na to sił. Jung postanowiła wyjść z klasy dopiero podczas dłuższej przerwy na obiad. Zabrała swoją torbę i od razu udała się na trzecie piętro, gdzie czekała już na nią reszta jej paczki. Jaebum i Jinyoung jak zwykle przepychali się ze sobą, wyjadając sobie nawzajem przygotowany przez ich mamy lunch, a Youngjae siedział spokojnie z boku i jedynie śmiał się z chłopaków raz na jakiś czas komentując ich dziecinne zachowanie. Pomyśleć, że to właśnie Choi był najmłodszy z ich paczki. Chwilami miała wrażenie, że jest z nich wszystkich najbardziej dojrzały i to jej w nim imponowało. Może wynikało to głównie z faktu, iż rodzice Youngjae byli bardzo zapracowani i chłopak od małego był zdany na siebie. Eunji pamięta doskonale, że już jako ośmiolatek potrafił nieźle gotować. Fakt, czasami przypalił mięso albo rozgotował ryż, jednak dziewczyna zawsze była pod wielkim wrażeniem jego talentu kulinarnego, gdyż sama miała dwie lewe ręce do gotowania. Dopiero od niedawna zaczęła interesować się kuchnią i metodą prób i błędów doskonaliła się w tej dziedzinie.

Eunji usiadła obok Youngjae i już miała zapytać, gdzie jest Jackson, gdy wtem dostrzegła idącego z naprzeciwka czarnowłosego chłopaka. Niechętnie przyznała, że nawet w tym pospolitym mundurku szkolnym wyglądał niesamowicie atrakcyjnie. Tak, Eunji uważała Jacksona za atrakcyjnego chłopaka. Musiałaby być ślepa albo mieć zły gust, by myśleć inaczej. Każda dziewczyna w szkole do niego wzdychała i chciała choć przez chwilę pobyć jego „ulubienicą”, jednak to wcale nie było takie proste. Wang miał niesamowicie duże wymagania i nie łatwo było im sprostać. Dodatkowo Jackson był tak bardzo skupiony na szermierce, że nie szukał nikogo na stałe. Czasami spotkał się z jakąś dziewczyną, jednak ostatnio całkowicie zrezygnował z życia towarzyskiego na rzecz ciągłych treningów.

- Cześć – rzucił na przywitanie i usiadł na ławce obok Eunji. Zmęczony położył głowę na ramieniu dziewczyny i przymknął powieki. – Masz coś do jedzenia? Nie zabrałem swojego lunchu.

- Już zjadłam – powiedziała dziewczyna, na co Jackson momentalnie się wyprostował i posłał szatynce smutne spojrzenie. – Jeju, żartowałam – parsknęła i z plecaka wyjęła kolorowy pojemnik z przygotowanym dla Jacksona posiłkiem. – Smacznego.

- Anioł z ciebie – westchnął z ogromną ulgą i w impulsie cmoknął dziewczynę w policzek, co nie umknęło uwadze pozostałych chłopaków.

Jaebum trącił łokciem siedzącego obok Jinyounga i posłał mu wymowne spojrzenie.

- Ciekawe, kiedy się ze sobą umówią – wyszeptał mu na ucho i zachichotał cicho.

- A chcesz zginąć? – Eunji poderwała się z ławki i rzuciła w Jaebuma pustą butelką po wodzie mineralnej. – Czasami się zastanawiam, dlaczego wciąż się z wami zadaję.

- Wiesz… Nic lepszego nie może ci się trafić – zauważył Im i wzruszył beztrosko ramionami, na co Eunji wywróciła teatralnie oczami i wyjęła z plecaka pojemnik z jedzeniem.

Musiała przyznać, że dyrekcja postąpiła słusznie, oddając trzecie piętro szkoły do remontu. Co prawda nie było ono w złym stanie, jednak wakacyjne porządki nie dotarły aż tak wysoko i skupiły się głównie na wyglądzie zewnętrznym budynku. Potem brakło czasu i pieniędzy na trzecie piętro, ale ostatnio znalazł się podobno jakiś sponsor i prace znów ruszyły pełną parą. Na szczęście podzielono remont na dwie części i najpierw robotnicy zabrali się za lewe skrzydło budynku, dzięki czemu Eunji z przyjaciółmi mogła spędzać długie przerwy w prawym skrzydle. Nikt inny się tam nie zapuszczał ze względu na wyraźny zakaz ze strony dyrekcji. Tylko Hyerim z chłopakami była na tyle odważna, by sprzeciwiać się surowemu panu Lee. W każdym razie mężczyzna był tak bardzo zajęty próbami ratowania wizerunku szkoły, że nie zwracał większej uwagi na to, czy grupka uczniów łamie jakiekolwiek przepisy.

- Wiedziałam, że cię tutaj znajdę, unnie – powiedziała wesoło Minah, zmierzając żwawym krokiem ku przyjaciółce. Rzuciła chłopakom krótkie „cześć”, a potem chamsko wcisnęła się między Eunji a Jacksona, który o mało co nie spadł z ławki. Posłał dziewczynie mordercze spojrzenie i przesunął się w jej stronę, mając nadzieję, że ta zrozumie aluzję i się przesiądzie choćby na ziemię, ale oczywiście Minah nawet nie zwróciła na niego uwagi. – Eunji, co robisz w sobotę?

- Um, pewnie nic – odpowiedziała zaskoczona Jung, zastanawiając się, co też kombinuje jej młodsza przyjaciółka. Minah i tak doskonale wiedziała, że Eunji weekendy spędza w domu i wychodzi jedynie z psem na spacer, a pytanie o jej plany zadała jedynie z grzeczności, by nie robić z niej aspołecznego człowieka. – A co?

- Chciałam, żebyś poznała mojego chłopaka – wyjaśniła Bang i zrobiła słodkie oczka do Jung, która jednak nie popierała entuzjazmu przyjaciółki. – Proszę! To dla mnie bardzo ważne.

- No… Okay, niech ci będzie – westchnęła ciężko Eunji i posłała dziewczynie lekki uśmiech. – Mam przyjść do ciebie?

- Mowy nie ma. Moi rodzice przez cały weekend siedzą w domu – powiedziała Minah, podnosząc się z ławki. – Jeszcze dam ci znać, gdzie i o której się spotkamy, dobrze?

Jung kiwnęła głową i zacisnęła mocniej dłonie na pałeczkach, próbując nie zwariować. Ten dzień był zdecydowanie dziwny i powinien się jak najszybciej skończyć, ale niestety przed Eunji było jeszcze kilka lekcji, a potem mogła już wracać do domu. Gdy Minah sobie poszła, szatynka wydała z siebie nieartykułowany dźwięk i tupnęła ze złości nogą.

- Będziesz przyzwoitką – zażartował Jaebum i zaczął się śmiać, a pozostała dwójka zaraz do niego dołączyła. – Przyzwoitka jest skuteczniejsza niż prezerwatywa. Potwierdzone info – dodał, a Jinyoung o mało co nie zadławił się ryżem.

- Wiesz to z własnego doświadczenia? – spytał Jackson, a Jaebum momentalnie spoważniał. Eunji natomiast parsknęła śmiechem i poklepała siedzącego obok przyjaciela po udzie. Chłopak spojrzał bacznie na spoczywającą na jego nodze dłoń szatynki, jednak nie skomentował tego, ciesząc się w duchu niczym małe dziecko z takiego obrotu sprawy.

- Pytanie tylko, czy on był przyzwoitką, czy może ktoś inny pokrzyżował mu niecne plany – wtrącił się Youngjae, który do tej pory siedział cicho i tylko przysłuchiwał się wymianie zdań między przyjaciółmi. – Nie wiem, jak wy, ale ja idę do klasy.

- Już? Do końca przerwy jeszcze sporo czasu – zauważyła zaskoczona Jung, poprawiając opadającą na oczy grzywkę. Od razu odnotowała w głowie, że powinna pójść do fryzjera i trochę ją przyciąć lub ewentualnie poprosić mamę, żeby to zrobiła. Co prawda pani Jung nie należała do zbyt uzdolnionych w tej dziedzinie kobiet, ale to chyba żadna filozofia przyciąć o kilka milimetrów grzywkę. Widząc nietęgą minę Youngjae, posłała mu pytające spojrzenie, nie bardzo rozumiejąc nagłą zmianę zachowania chłopaka. Przeniosła wzrok na pozostałych przyjaciół, zatrzymując go po chwili na spoczywającej na udzie Jacksona dłoni. Momentalnie zabrała rękę i odchrząknęła nerwowo. – W sumie ja też już pójdę – stwierdziła słabym głosem, podnosząc się z ławki.

Nienawidziła siebie za to, że pod wpływem chwilowego zamroczenia robi czasami takie głupie rzeczy.

*

Podczas ostatniej lekcji Eunji w ogóle nie mogła się skupić. Wpatrywała się jedynie w szkolne boisko, po którym biegali chłopcy. Czasami naprawdę miała ochotę walnąć dyrektora patelnią w ten pusty łeb, bo kto to widział dawać zajęcia z wychowania fizycznego na sam koniec dnia? Nie dość, że wtedy uczniowie są już tak zmęczeni, że ledwo widzą na oczy, to na dodatek muszą biegać dookoła boiska i wymachiwać rękoma, jak jakieś pajace. Na szczęście ona sama miała w-f z samego rana w środy, choć i to nie było najlepszym rozwiązaniem, gdyż Eunji nie należała do wysportowanych osób i po dwugodzinnym bieganiu w tą i z powrotem miała jedynie ochotę położyć się do łóżka i pójść spać. Dobrze, że po zajęciach była nieco dłuższa przerwa i mogła wtedy wziąć szybki prysznic, który w miarę pobudzał ją na nowo do życia.

Jung nie mogła przestać myśleć o tym, co zrobiła podczas przerwy obiadowej. Ciągle wracała myślami do momentu, w którym zorientowała się, że trzyma dłoń na udzie Jacksona. Gdyby chodziło o Youngjae czy Jaebuma albo o kogokolwiek innego, to nie robiłaby z tego żadnej tragedii. Ot, w żarcie położyła rękę na nodze chłopaka, ale tutaj rozchodziło się o Jacksona. Jacksona Wang – największego przystojniaka w szkole i jednocześnie jej przyjaciela. Zdecydowanie powinna się bardziej pilnować przy tym chłopaku, bo nie zamierza popełnić drugi raz tego samego błędu, lokując swoje uczucia w niewłaściwej osobie.

- Jesteście już wolni – zakomunikował nauczyciel, odkładając na bok książkę.

Eunji odetchnęła z ulgą i wrzuciwszy rzeczy do plecaka, podniosła się z krzesła, a potem udała się ku wyjściu z klasy. Dostrzegłszy czekających przy wejściu chłopaków, uśmiechnęła się pod nosem i już miała do nich dołączyć, gdy nagle usłyszała z oddali swoje imię. Zdezorientowana obejrzała się za siebie, nie mogąc zlokalizować osoby, która ją wołała. Dopiero po chwili dostrzegła idącą w jej stronę średniego wzrostu brunetkę. Eunji kojarzyła ją z widzenia, bo chodziła z Jaebumem i Jinyoungiem do klasy, ale za nic nie mogła sobie przypomnieć, jak ma na imię.

- Cześć, Hyerim – przywitała się dziewczyna, uśmiechając się przy tym promiennie.

- E… cześć?

- Jestem Sueji – rzuciła, widząc niepewną minę Jung. Podała jej rękę, nie przestając się przy tym uśmiechać. – Masz może chwilę?

- Właściwie to… - Eunji zerknęła przez ramię na swoich przyjaciół, jednocześnie nie mając sumienia tak po prostu spławić Sueji, gdyż wydawała się być miłą dziewczyną. – O co chodzi?

- Niedługo są moje urodziny i chciałam cię na nie zaprosić – wyjaśniła czarnowłosa, a Eunji na te słowa otworzyła szeroko oczy, zastanawiając się, czy nowa koleżanka przypadkiem się nie pomyliła.

- Jesteś pewna? Jeszcze kilkanaście sekund temu nie znałam twojego imienia – zaśmiała się Jung, poprawiając nerwowo włosy. Dopiero po chwili dotarło do niej, o co tak naprawdę chodzi. Uświadomiwszy sobie, że jest to jedynie gra ze strony Sueji, pokręciła głową z niedowierzaniem. – Słuchaj, jeśli chcesz numer któregoś z chłopaków, to sama sobie do nich zagadaj. Nie jestem gołębiem pocztowym – wymruczała przez zaciśnięte zęby i już miała odejść, gdy niespodziewanie Sueji złapała ją za rękę i odwróciła przodem do siebie.

- Nie chodzi mi o twoich kumpli – powiedziała nieco speszona reakcją szatynki Sueji. – Wiem, że się nie znamy, ale lubię poznawać nowe osoby i chciałam, żebyś przyszła na moje urodziny. Nie ma w tym żadnego podstępu, okay? – Uśmiechnęła się przyjaźnie i odrzuciła na bok długie włosy. – To jak będzie? Mogę na ciebie liczyć?

- Um… Okay, skoro chcesz, żebym przyszła. – Eunji wzruszyła beztrosko ramionami, nie mając sumienia odmawiać Sueji. – To kiedy i gdzie?

- Dam ci znać, dobrze? Jeszcze sama nie ustaliłam do końca, gdzie je zorganizuję, ale to nie będzie nic ekscytującego, więc nie licz na nie wiadomo co.

- Lepiej dla mnie, bo nie lubię tłoku – odpowiedziała Jung i słysząc nawoływania przyjaciół, wywróciła teatralnie oczami i głośno westchnęła. – Muszę już iść. To do zobaczenia… w najbliższym czasie?

- Tak. – Sueji uśmiechnęła się promiennie i pomachawszy dziewczynie na pożegnanie, odeszła w stronę swojej szafki.

Eunji natomiast stała jeszcze przez chwilę w tym samym miejscu, powoli analizując zaistniałą sytuację. Nie dość, że w ciągu dnia już tak wiele się wydarzyło, to jeszcze na sam koniec dostała zaproszenie na urodziny od kompletnie obcej jej dziewczyny.

Mimo wszystko miała dziwne przeczucie, że to może być początek czegoś bardzo fajnego. Eunji w większości przyjaźniła się z chłopakami, jedynie Minah była wyjątkiem, ale odkąd zaczęła umawiać się z tym swoim studenciną, przestała mieć czas dla przyjaciółki. Jung doskonale to rozumiała, a przynajmniej starała się rozumieć.

- Kolejna dziewczyna chciała nasze numery? – zapytał rozbawiony Jaebum, kiedy Eunji nareszcie do nich dołączyła i razem opuścili szkołę.

- Chyba numery butów – odburknęła dziewczyna, mając już dość takiego zachowania przyjaciół.

Fakt, że byli tak bardzo popularni wcale nie działał na korzyść ich przyjaźni. Eunji nieraz została w perfidny sposób wykorzystana przez dziewczyny ze szkoły, które chciały jedynie zbliżyć się do chłopaków i gdy tylko osiągnęły cel, zapominały o Jung. Przez to Eunji nabrała ogromnego dystansu do ludzi ze szkoły i traktowała wszystkich, jak potencjalnych wrogów.

- Idę do domu. Cześć – pożegnała się i nim którykolwiek z chłopaków zdołał zareagować, odwróciła się na pięcie i szybkim krokiem udała się w swoją stronę.

- A ją co ugryzło? – Jackson zmarszczył pytająco czoło, kompletnie nie rozumiejąc zachowania przyjaciółki. – Od przerwy obiadowej chodzi taka wściekła.

Youngjae wywrócił teatralnie oczami i głośno westchnął, nie mogąc uwierzyć, że Wang jest aż tak ślepy, by nie umieć dostrzec tego, co dzieje się dookoła niego.

*

Było już kilkanaście minut po dziewiętnastej, kiedy Jinyoung przekraczał próg domu. Nienawidził wtorków, bo właśnie wtedy miał najdłużej zajęcia. Poza tym ten dzień był też przeznaczony na spotkania z przyjaciółmi, więc mimo zmęczenia i dość napiętego grafiku, znajdował chociażby godzinę i szedł z chłopakami oraz Eunji nad rzekę, gdzie zawsze spędzali razem wolny czas. Nieważne czy była zima i tony śniegu na ulicach, czy z nieba lał się żar i nie było czym oddychać – murek ciągnący się wzdłuż rzeki był ich ulubionym miejscem i to właśnie tam się spotykali.

W domu panowała niepokojąca cisza, co dało chłopakowi do zrozumienia, że ojciec, mimo zapewnień, nie wrócił wcześniej z pracy, bo inaczej telewizor byłby włączony. Opiekunka Junho była dość specyficzna i nie pozwalała mu oglądać telewizji, uważając, że nie ma tam nic wartego uwagi. Przeważnie znajdowała chłopczykowi inne zajęcia albo razem z nim odrabiała zadania. Junho to nie przeszkadzało, zwłaszcza że tortury kończyły się w momencie, gdy kobieta wychodziła z ich domu, a on mógł obejrzeć bajki razem ze starszym bratem.

- Ja tak dłużej nie mogę – powiedziała, wyskakując nagle z kuchni. Jinyoung podskoczył wystraszony i położył dłoń na lewej piersi, wyczuwając bez problemu szybko bijące serce. – Jakbyście nie zauważyli, to ja też mam swoje życie i chciałabym kończyć pracę o normalnej godzinie.

- Ojciec obiecał, że wróci dzisiaj wcześniej z pracy.

- Jak widać, nie jest dobry w dotrzymywaniu obietnic – stwierdziła z przekąsem, mrużąc groźnie oczy. – Zwalniam się.

- Słucham? – Jinyoung otworzył szeroko oczy, będąc gotów rzucić się na kolana, byleby tylko kobieta zmieniła swoje zdanie. – Nie może pani tego zrobić.

- Nie? Niby dlaczego? – Opiekunka założyła ręce na piersiach i przekrzywiła lekko głowę, lustrując bacznym wzrokiem przerażonego chłopaka. – Twój ojciec mnie nie szanuje. Za każdym razem obiecuje, że wróci wcześniej i mnie zmieni, a potem siedzę do wieczora i czekam, aż któryś z was wróci. Gierki się skończyły, Jinyoung. Zwalniam się – powiedziała i sięgnęła dłonią do torebki. – Tutaj są klucze. Po odprawę zgłoszę się bezpośrednio do twojego ojca – dodała, a potem wyszła z domu, trzaskając za sobą drzwiami.

Załamany Jinyoung przeczesał palcami włosy i oparł się plecami o ścianę. Dostrzegłszy kątem oka wchodzącego do przedpokoju młodszego brata, od razu się uśmiechnął i kucnął, rozkładając przy tym szeroko ramiona.

- Zwolniła się? – zapytał Juno, wtulając się w Jinyounga, który w odpowiedzi tylko kiwnął głową i pogłaskał chłopczyka dłonią po plecach. – I dobrze. Nie lubiłem jej. Nie pozwalała mi oglądać bajek – wymruczał obrażony, jednak zaraz się uśmiechnął i uwiesił się bratu na szyi. – Teraz będziemy więcej czasu spędzać razem?

- Chciałbym – westchnął starszy Park, kierując się do kuchni. Posadził Junho na kuchennym blacie, a sam zajrzał do lodówki, czując, że z głodu żołądek zaraz przyrośnie mu do kręgosłupa. – Niestety mam dużo zajęć w szkole i być może teraz codziennie będę wracał tak późno, bo muszę wziąć dodatkowe lekcje z matematyki.

- Czyli będę miał nową opiekunkę? – Junho zrobił smutną minkę, jakby tym samym chciał wzbudzić w bracie poczucie winy. – Nie chcę opiekunki.

- Wiem. – Brunet uśmiechnął się blado do chłopczyka i poczochrał mu włosy. – Na razie poproszę panią Hayoung, żeby się tobą zajmowała po szkole.

- Nie! Tylko nie ona! – zaprotestował natychmiast Junho, wymachując nogami w powietrzu. – Ona śmierdzi czosnkiem i ciągle opowiada o swoich kotach! – powiedział płaczliwym głosem i nagle zamarł, gdy frontowe drzwi się otworzyły, a w przedpokoju pojawił się zmęczony pan Park. – Tata! – wrzasnął, zeskakując z blatu. Pognał czym prędzej do mężczyzny i przytulił się do niego mocno. – Opiekunka się zwolniła i hyung powiedział, że będzie się mną zajmować pani Hayoung! Tato, ja nie chcę!

- Opiekunka się zwolniła? – zapytał zdziwiony Minwoo, idąc do kuchni, gdzie starszy syn właśnie szykował dla siebie i brata kolację.

- Dziwi cię to? – Jinyoung prychnął cicho, nawet nie racząc spojrzeć na ojca. – Miałeś wrócić wcześniej z pracy i ją zmienić. Wściekła się i powiedziała, że się zwalnia. Po odprawę przyjdzie bezpośrednio do ciebie. Junho, kolacja! – krzyknął do chłopca, który za ten czas zdążył włączyć telewizor i odnaleźć program z ulubioną bajką.

- Zjem w salonie!

- Uważasz, że to moja wina? – Minwoo złapał syna za rękę, zmuszając do spojrzenia na siebie. – Urabiam się w pracy po łokcie, żeby zapewnić wam życie na poziomie, a ty jeszcze masz do mnie o to pretensje?

- Mnie to wszystko jedno. – Jinyoung wzruszył obojętnie ramionami, wpatrując się pustym wzrokiem w twarz ojca. – Nie zależy mi na nowej konsoli czy butach. Junho raczej też wolałby widywać się częściej z tatą niż dostawać od niego nowe zabawki. Niedługo zapomni, jak wyglądasz – stwierdził, a potem poszedł do salonu, zostawiając za sobą zdezorientowanego mężczyznę.

*

Jackson zatrzymał się przed drzwiami do gabinetu ojca i niepewnie w nie zapukał, nasłuchując uważnie odpowiedzi. Pan Wang cieszył się ogromnym szacunkiem nie tylko wśród swoich pracowników, ale także i domowników. Żona nigdy nie zdobyła się na odwagę, by się mu przeciwstawić czy chociażby podnieść na niego głos, gdy już kompletnie wyprowadzał ją z równowagi. Jacksonowi czasami zdarzyło się zdenerwować na ojca i krzyknąć, jednak po chwili pokorniał i wracał z podkulonym ogonem, niemalże przepraszając na kolanach.

Słysząc mrukliwe „proszę”, Jackson nacisnął klamkę i pchnął drzwi, przekraczając próg pomieszczenia. Gabinet pana Wanga był jedynym pokojem znajdującym się na trzecim piętrze ich ogromnej wilii. Wszyscy się zawsze śmiali, że brakuje im tylko basenu, żeby posiadłość wyglądała jak te z hollywoodzkich filmów. Niestety prośby Jacksona zostały zignorowane, co wynikało głównie z faktu, iż pan Wang cenił sobie spokój i prywatność, a gdyby zgodził się na basen, pewne co chwilę widywałby rozwrzeszczanych przyjaciół syna. Jackson zapraszał do siebie chłopaków jedynie wtedy, gdy ojciec był w pracy lub wyjeżdżał w delegację, nie chcąc narażać przyjaciół na jego wredne uwagi.

- Jackson, dobrze, że przyszedłeś – powiedział pan Wang, zerkając na syna zza zsuniętych na czubek nosa okularów. – Siadaj. Chcę z tobą porozmawiać o szermierce.

- Ja też – rzucił chłopak, zajmując miejsce w wygodnym, skórzanym fotelu naprzeciwko ojca. – Chcę zrezygnować z treningów.

- To jakiś żart? – zaśmiał się mężczyzna, odkładając na bok plik dokumentów. Spojrzał bacznie na Jacksona, który jednak miał tak poważną minę, że nie było mowy o jakichkolwiek żartach. – Rozum postradałeś? Niedługo są międzynarodowe zawody, a ty mi teraz mówisz, że chcesz zrezygnować? Dlaczego?

- Za kilka tygodni są końcowe egzaminy, a przez treningi nawet nie mam się kiedy uczyć – wyjaśnił spokojnie Jackson, chociaż w środku aż nim rzucało i gdyby z całych sił się nie powstrzymywał, zacząłby krzyczeć na ojca. Nie chciał wszczynać niepotrzebnej kłótni, wiedząc doskonale, że i tak przegrałby potyczkę, a nie miał zamiaru kolejny raz przepraszać. – Wrócę do treningów po egzaminach.

- Nie wrócisz, bo z niczego nie będziesz rezygnował – powiedział oschle pan Wang, odwracając wzrok w przeciwną stronę. – Znalazłbyś czas na wszystko, gdybyś przestał włóczyć się z tymi cholernymi dzikusami.

- Nie mów tak o moich przyjaciołach – zaprotestował Jackson, podrywając się z fotela. Tego było już za wiele. Potrafił znieść fakt, że ojciec w ogóle nie ma do niego szacunku, co zresztą pokazuje na każdym kroku, ale kiedy chodzi o jego przyjaciół, był gotów iść choćby na wojnę z własnym ojcem. – Nie rozumiem, dlaczego tak bardzo ich nienawidzisz. Bo co? Bo nie mają nadzianych rodziców? Gdybyś chociaż  w połowie znał ich tak dobrze, jak ja, zrozumiałbyś, że pieniądze nie są najważniejsze w przyjaźni.

- Tak? – Pan Wang uśmiechnął się kpiąco, przechylając lekko głowę, by spojrzeć na syna. – Ciekawe, co takiego oni zrobili, że masz odwagę ich bronić i narażać się własnemu ojcu.

- Chcesz wiedzieć, co zrobili? – Jackson ściszył głos, bojąc się, że ojciec wyczuje, jak bardzo jest zdenerwowany. Odchrząknął cicho i spojrzał na siedzącego w fotelu mężczyznę nieco szklistymi oczami. – Byli zawsze wtedy, gdy ich potrzebowałem. W przeciwieństwie do ciebie – powiedział, a potem wyszedł z gabinetu, z ledwością powstrzymując się przed trzaśnięciem drzwiami.

Chłopak zbiegł po schodach na pierwsze piętro, gdzie znajdowała się jego sypialnia i zaraz zamknął się w pokoju, nie chcąc, by mama zaczęła dopytywać o przebieg rozmowy z ojcem. Jackson usiadł na skraju ogromnego łóżka i wziąwszy kilka głębokich wdechów, spojrzał na trzęsące się dłonie. Już dawno nie był w tak kiepskim stanie. Miał nadzieję, że tym razem ojciec go zrozumie i pozwoli mu zawiesić treningi na tych kilka tygodni, podczas których skupiłby się jedynie na przygotowaniach do egzaminów. Niestety Jackson i tym razem brutalnie zderzył się z rzeczywistością, uświadamiając sobie, że tak naprawdę dla ojca liczą się tylko jego osiągnięcia sportowe. Dopóki uprawiał szermierkę, mógł choć w niewielkim stopniu liczyć na szacunek tego mężczyzny. Jeśli z niej zrezygnuje, równie dobrze może przestać nazywać się jego synem.

Pod wpływem chwili Jackson sięgnął po leżący na łóżku telefon i wybrał numer do Hyerim. Co prawda dochodziła już dwudziesta druga, ale wiedział doskonale, że przyjaciółka na pewno jeszcze nie śpi, gdyż zawsze przed spaniem oglądała na laptopie ulubione dramy albo programy ze swoimi idolami.

- Hej, co jest? – zapytała cicho, zapewne nie chcąc obudzić śpiącej w pokoju obok mamy.

- Wszystko w porządku. – Jackson uśmiechnął się pod nosem i opadł bezwładnie na materac. – Musiałem usłyszeć twój głos.

- Na pewno wszystko w porządku? – Eunji zdawała się być wyraźnie zaniepokojona tak późnym telefonem od przyjaciela. – Jackson, znów się upiłeś z chłopakami? Dlaczego nie mówiliście, że idziecie dzisiaj na soju? Poszłabym z wami – powiedziała rozżalonym głosem, na co chłopak zaśmiał się cicho i pokręcił głową z rozbawieniem.

- Nie piliśmy dzisiaj soju. Posiedzieliśmy chwilę nad rzeką, a potem poszliśmy do domów – powiedział Wang i cicho westchnął. – Już naprawdę wszystko w porządku.

- Czyli wcześniej nie było?

- Nie, ale jest już dobrze – stwierdził, podnosząc się do pozycji siedzącej. – Do jutra, Eunji. Nie siedź za długo i wyśpij się, okay? – poprosił łagodnym głosem.

- Dobrze, mamo – zaśmiała się dziewczyna i rzuciwszy na koniec ciche „dobranoc”, zakończyła połączenie.

Jackson przez chwilę siedział w bezruchu, wpatrując się w ekran telefonu, na którym widniało niedawno zrobione zdjęcie przedstawiające grupkę roześmianych przyjaciół. Na ten widok uśmiechnął się do samego siebie i przejechał palcem po wyświetlaczu, zatrzymując go przy twarzy Eunji.

*

Dochodząc do wniosku, że już i tak nic więcej nie zdoła się nauczyć na jutrzejszy sprawdzian z historii, Jaebum odłożył na bok książkę i odruchowo włączył laptopa. W sumie był już bardzo zmęczony i ledwo widział na oczy, jednak mimo wszystko chciał sprawdzić, czy na internetowym czacie nie ma któregoś z jego znajomych. Widząc znajomy nick, uśmiechnął się pod nosem i kliknął na ikonkę ze zdjęciem profilowym.

JaeBum_JB: jeszcze nie śpisz?

PinkBlossom: a ty? ;p

JaeBum_JB: uczyłem się historii. jutro mam sprawdzian ;(

PinkBlossom: ty i nauka? jakoś nie chce mi się w to wierzyć.

JaeBum_JB: ale jesteś :( naprawdę się uczyłem! prawie piętnaście minut!

PinkBlossom: hahaha zabawny jesteś, wiedziałam, że nie jesteś typem kujona.

JaeBum_JB: i tak nauczyciel dowali z pytaniami, więc nie ma sensu tracić czasu na naukę. wolę go przeznaczyć na coś innego… a może raczej na kogoś innego.

PinkBlossom: taaak? na kogo? ;p

JaeBum_JB: na taką jedną dziewczynę, która zawróciła mi w głowie ;)

PinkBlossom: powinnam być zazdrosna?

JaeBum_JB: o ile bywasz zazdrosna o samą siebie, to owszem.

PinkBlossom: *___*

Jaebum uśmiechnął się szeroko i zagryzł dolną wargę, odchylając się maksymalnie na krześle. Zapowiadała się kolejna nieprzespana noc w tym tygodniu.