Love Affairs

ROZDZIAŁ TRZECI

Hyerim zatrzymała się przed wejściem do hotelu i przyglądając się swojemu odbiciu w nieskazitelnie czystej szybie, poprawiła kolejny raz idealnie ułożone włosy. Dziewczynie na szczęście udało się uprosić mamę, by przycięła jej trochę grzywkę, dzięki czemu teraz nie wpadała do oczu. Palcami poprawiła nieco odstające od reszty kosmyki włosów, sprawdziła czy kok dobrze się trzyma, a potem weszła do hotelu. Hol z recepcją był ogromny i gustownie urządzony, czemu nie można się było dziwić, biorąc pod uwagę fakt, że hotel ten należał do jednych z najdroższych w Seulu.

Eunji stała przez chwilę w miejscu i uważnie rozglądała się dookoła siebie, podziwiając marmurowe i złote dodatki, które wyglądały, jakby dopiero co zostały starannie wypolerowane. Podłoga była tak czysta, że równie dobrze mogła pełnić rolę lustra. Nigdy wcześniej nie była w takim miejscu. Tylko jeden raz mieszkała w hotelu podczas szkolnej wycieczki, jednak wiadomo, że nie mógł się on równać z tym, do którego zaprosiła ją Minah. Bang uwielbiała pławić się w luksusie, choć nie okazywała tego publicznie. Zwykle ludzie uważali ją za bardzo skromną i zamkniętą w sobie dziewczynę, jednak prawda była zupełnie inna. Minah kochała wszystko, co drogie i nowoczesne. Wakacje przeważnie spędzała na prywatnej wyspie jej ojca lub w innych ciepłych krajach. Eunji rzadko wyjeżdżała z Seulu i jedyną atrakcją było włóczenie się z chłopakami po mieście, ale ona nie narzekała. Dopóki miała przy sobie przyjaciół i ukochanego Kakarotto niepotrzebne jej były prywatne wyspy i egzotyczne kraje.

- Mogę w czymś pomóc? – zapytała stojąca za wysoką ladą uśmiechnięta od ucha do ucha recepcjonistka.

- Przyszłam do Bang Minah – odpowiedziała speszona Eunji, podchodząc bliżej recepcji.

- Ach tak. Zatrzymała się w pokoju czterysta dwadzieścia – poinformowała przyjaznym tonem kobieta, nie przestając się uśmiechać, co Jung wydało się strasznie sztuczne.

Eunji podziękowała skinieniem głowy i rozglądnęła się dookoła, szukając wind. Recepcjonistka musiała to zauważyć, gdyż zaraz wskazała dłonią odpowiedni kierunek i uśmiechnęła się zachęcająco. Dziewczyna odwzajemniła gest i szybkim krokiem odeszła w swoją stronę, bojąc się, że jeszcze chwila, a kobieta dostanie szczękościsku przez to ciągłe uśmiechanie się. Eunji sama czuła, że powoli zaczyna ją boleć szczęka. Rozmasowując palcami policzki, nacisnęła odpowiedni przycisk i nucąc pod nosem piosenkę Beast, czekała na windę. Kiedy drzwi nareszcie się otworzyły, weszła do środka i nagle uświadomiła sobie, że nie zapytała, na którym piętrze znajduje się pokój Minah.

- Czterysta dwadzieścia  - mruknęła do samej siebie, patrząc na tabliczkę z cyframi. – Pewnie czwarte piętro – dodała, wciskając przycisk z czwórką.

- Proszę zaczekać!

Eunji w ostatniej chwili wsunęła dłoń między zamykające się drzwi i zdezorientowana spojrzała na stojącego za nimi średniego wzrostu chłopaka.

- Och, dziękuję – powiedział, uśmiechając się lekko. Ukłonił się Eunji w ramach podziękowań i wsiadł do windy. Chciał nacisnąć przycisk, ale widząc, że już się świeci, cofnął rękę i wsunął ją do kieszeni spodni.

Nagle w windzie zapanowała niezręczna cisza. Hyerim za wszelką cenę unikała kontaktu wzrokowego ze stojącym obok chłopakiem, co utrudniały jej lustrzane ściany pomieszczenia. W końcu wbiła spojrzenie w swoje stopy i westchnęła cicho, odliczając w myślach kolejne sekundy, które dzieliły ją od opuszczenia windy. Zniecierpliwiona uniosła głowę i zerknęła na widniejący nad drzwiami czarny ekran ze zmieniającymi się numerami pięter. Niespodziewanie winda gwałtownie się zatrzymała, a Eunji straciła równowagę i poleciała prosto na stojącego obok chłopaka.

- Co to było? – zapytała przestraszona dziewczyna, nie zdając sobie sprawy z tego, że właśnie jest przytulana przez kompletnie obcego jej chłopaka. Dopiero po chwili dotarło do niej, co się stało i speszona odskoczyła od szatyna, poprawiając przy tym nerwowo włosy. – Przepraszam – szepnęła, kłaniając się nisko.

- Nic się nie stało – odpowiedział, uśmiechając się łagodnie. – Czego nie można powiedzieć o windzie. Obawiam się, że to jakaś awaria.

- A… Awaria? – Eunji otworzyła szeroko oczy, dokładnie analizując słowa chłopaka. – Awaria?! To niemożliwe! – krzyknęła przerażona i chcąc jak najszybciej wydostać się z windy, zaczęła naciskać wszystkie guziki znajdujące się na pulpicie obok drzwi. – Pomocy!

- Hej, hej! Tylko spokojnie, dobrze? – poprosił chłopak, kładąc dłoń na ramieniu panikującej dziewczyny. Eunji jednak nie dawała za wygraną i w dalszym ciągu uderzała rękoma w zablokowane drzwi windy. Szatyn stanowczym ruchem odwrócił Jung przodem do siebie i położył dłonie na obu jej ramionach, by nie mogła mu się wyrwać. – Spokojnie. Wdech i wydech. Wdech i wydech.

Hyerim wykonywała posłusznie polecenia, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w twarz chłopaka. Musiała przyznać, że był niesamowicie przystojny. Dotychczas Jacksona uważała za chodzące po ziemi bóstwo, jednak teraz nie mogła wyjść z podziwu dla nieziemskiej urody tego chłopaka.

- Wdech, wydech, wdech, wydech – mówił spokojnie szatyn, nie wypuszczając Eunji z uścisku.

- Co ty robisz?! Tylko tlen marnuję! – powiedziała, szybko wstrzymując oddech.

Chłopak zaśmiał się uroczo i pokręcił głową z rozbawieniem. Widząc, że nic nie wskóra odnośnie panikującej dziewczyny, podszedł do pulpitu obok drzwi i dokładnie mu się przyjrzał.

- Co robisz? – spytała zaintrygowana Eunji, zaglądając nieznajomemu przez ramię. – Nie dotykaj, bo jeszcze zwarcie zrobisz i winda spadnie! – powiedziała, gdy chłopak chciał dotknąć któregoś z przycisków. – Napiszę do mojej przyjaciółki. Ona sprowadzi pomoc.

- Masz w ogóle zasięg? – Szatyn spojrzał z politowaniem na Eunji, która grzebała w torebce w poszukiwaniu komórki. Widząc jej niezadowoloną minę, zaśmiał się pod nosem i wywrócił teatralnie oczami. – W windach przeważnie nie ma zasięgu.

Jung przedrzeźniła nieznajomego, nie zamierzając się jednak tak łatwo poddać. Wyciągnęła rękę z komórką i zaczęła szukać zasięgu. Przecież gdzieś musiał być chociaż znikomy sygnał, który pozwoli jej wysłać choć jednego smsa. Eunji wystukała pierwsze wiadomość do Minah, a potem znów krążyła po windzie, szukając zasięgu.

- Jest! – krzyknęła szczęśliwa, kiedy na ekranie pojawiła się jedna kreska. Zaraz jednak zniknęła, a dziewczyna momentalnie posmutniała. – Muszę wejść wyżej – powiedziała i spojrzała wymownie na chłopaka. – Podsadź mnie.

- Ja?

- A widzisz tutaj kogoś jeszcze? – Eunji wywróciła oczami i kiwnęła głową na szatyna. – No, na co czekasz?

Chłopak westchnął ciężko i niepewnie objął dziewczynę w pasie, by móc ją choć trochę podnieść. Hyerim wyciągnęła maksymalnie rękę, a kiedy na ekranie pojawił się znikomy zasięg, szybko wysłała wiadomość do przyjaciółki.

- Okay, teraz tylko czekać – powiedziała i spojrzała z góry na chłopaka, który w dalszym ciągu obejmował ją w pasie. – Możesz mnie już postawić na ziemi – stwierdziła rozbawiona, całkowicie rzucając w niepamięć fakt, że jeszcze kilka minut wcześniej panikowała jak nienormalna, uderzając pięściami w zablokowane drzwi windy.

- Myślisz, że twoja przyjaciółka nam pomoże? – zapytał chłopak, siadając na podłodze. Oparł się plecami o lustrzaną ścianę i spojrzał spod grzywki na Eunji, która w dalszym ciągu próbowała otworzyć drzwi. – Wiesz, że to nic nie da?

- Wiem, ale nie będę bezczynnie siedzieć – burknęła pod nosem, wsuwając między szczelinę pilniczek. Ten niestety nie sprostał zadaniu i pękł na pół. – Cholera – syknęła dziewczyna, odrzucając na bok zniszczony przedmiot. – Jak możesz być taki spokojny?

- Przecież wysłałaś przyjaciółce esemesa, więc po co panikować? – Chłopak wzruszył ramionami i oparł głowę o ścianę. – Tak w ogóle, to jestem Mark – dodał, wyciągając do dziewczyny dłoń, którą ona od razu uścisnęła.

- Hyerim – rzuciła i przysiadła obok szatyna na podłodze. – Mam wrażenie, że nie pierwszy raz utknąłeś w windzie.

- W windzie pierwszy raz, ale kiedyś utknąłem w szkolnym schowku woźnego – powiedział Mark, na co Eunji zaśmiała się głośno i pokręciła głową z niedowierzaniem. – Uciekałem przed takimi chłopakami, a że schowek woźnego był pod ręką, to schowałem się tam i przypadkiem zatrzasnąłem drzwi. Nie miałem przy sobie telefonu, żeby dać znać mojemu przyjacielowi i wyszedłem stamtąd dopiero po czterech godzinach, gdy woźny przyszedł odnieść mopa i wiadro. Tak się wystraszył, gdy mnie zobaczył, że poleciał ze skargą do dyrektora. Ten pomyślał, że to wszystko to był głupi żart i jeszcze dał mi karę. Przez dwa tygodnie musiałem po lekcjach sprzątać korytarze i klasy.

- Naprawdę? – Eunji parsknęła śmiechem, rechocząc przy tym niekontrolowanie. Widząc rozbawioną minę chłopaka, momentalnie się uspokoiła i poprawiła koka, by ukryć w ten sposób zażenowanie. – A tamci dlaczego cię gonili?

- Nie byłem zbytnio lubiany – odpowiedział, a Jung otworzyła szeroko oczy, nie dowierzając jego słowom. – Co?

- Jakoś nie chce mi się w to wierzyć – stwierdziła, wzruszając ramionami. – Nie wyglądasz na takiego,  kto ma problemy z popularnością w szkole.

- Bycie popularnym, a bycie lubianym to dwie różne kwestie. Fakt, na popularność nie narzekałem. – Uśmiechnął się niemrawo, jakby samo wspominanie tego sprawiało mu przykrość. – Jednak mało kto mnie lubił. Amerykanie nie są aż tak tolerancyjni, jak to pokazują w serialach czy filmach.

- Jesteś z Ameryki? – Eunji otworzyła szeroko oczy i rozdziawiła lekko usta.

- Urodziłem się w Los Angeles – powiedział, bawiąc się nerwowo wystającymi z nogawki spodni nitkami. – Mieszkałem tam przez kilka lat, potem przeprowadziliśmy się z rodzicami do Tajwanu, bo oni stamtąd pochodzą. Gdy byłem w gimnazjum, znów wróciliśmy do USA, a pół roku temu przenieśliśmy się tutaj do Seulu, bo mój wujek zmarł i tata odziedziczył po nim firmę.

- Och, przykro mi z powodu twojego wujka – przyznała smutno Eunji. Chociaż w ogóle nie znała Marka, poczuła dziwny uścisk w żołądku, gdy wspomniał o śmierci wujka. Odejście bliskiej osoby zawsze jest bolesne, dlatego chciała choć w tak błahy sposób okazać chłopakowi wsparcie. – Nie chciałeś zostać w USA? Wiesz, takie ciągłe przenoszenie się z miejsca na miejsce na pewno jest męczące.

- Przyzwyczaiłem się. – Mark zerknął na siedzącą obok szatynkę i posłał jej lekki uśmiech. – Poza tym nie chciałem zostawiać taty samego z firmą. Może nie znam się na biznesie, ale chociaż wspieram go psychicznie i czasami pomagam mu załatwiać jakieś sprawy.

Eunji kiwnęła głową z aprobatą i zagryzła od środka policzki, bojąc się, że zaraz sama zacznie się zwierzać chłopakowi. Nagle przypomniała sobie dzień, w którym poznała Jacksona. Było to w pierwszej klasie gimnazjum i po dzień dzisiejszy pamięta zagubionego wśród tłumu uczniów niewysokiego chłopaka, który nie potrafił znaleźć klasy. Mimo że sama była niesamowicie nieśmiałą dziewczyną, podeszła do niego i zaproponowała pomoc. Ku jej rozczarowaniu Jackson trafił do innej klasy, ale i tak spotykali się na przerwach, a ona została jego osobistą przewodniczką po szkole. Eunji tak bardzo polubiła nowego kolegę, że przeciągu kilku godzin streściła mu całe swoje życie, nie pomijając przy tym żadnych szczegółów. Jackson nie był wobec niej dłużny, jednak opowiadał jej głównie o swoim ojcu. Eunji nigdy nie lubiła tego mężczyzny, zresztą on także za nią nie przepadał czego nawet nie starał się ukrywać i na każdym kroku podkreślał, jak bardzo beznadziejną osobą jest Jung.

- Chyba jesteśmy uratowani – powiedział po dłuższej chwili Mark, gdy do jego uszu dotarły dobiegające zza drzwi windy głosy jakichś ludzi.

- Nareszcie – westchnęła dziewczyna, podnosząc się z ziemi. – Cieszę się, że swoją pierwszą awarię windy przeżyłam z tobą. Gdybym była sama, pewnie bym zemdlała ze strachu albo dostałabym zawału serca – zaśmiała się, wyczekując otwarcia się drzwi.

- Do usług – rzucił rozbawiony Mark, kłaniając się teatralnie.

Kiedy drzwi windy w końcu się rozsunęły, oczom uwięzionej dwójki ukazał się ubrany w odpowiedni uniform ratownik. Po przedstawieniu planu działania, najpierw pomógł wyjść Eunji, a potem wyciągnął na zewnątrz Marka. Dziewczyna rozejrzała się po korytarzu i na widok wyraźnie zmartwionej przyjaciółki, odetchnęła z ulgą i uśmiechnęła się szeroko, nie chcąc dać po sobie poznać, jak bardzo była zdenerwowana.

- Eunji! Nawet nie wiesz, jak się o ciebie bałam! – powiedziała Minah, przytulając mocno przyjaciółkę. – Nigdy więcej tak nie rób! – poprosiła i nagle jej wzrok zatrzymał się na stojącym niedaleko chłopaku. – Oppa? Co ty tutaj robisz?

- Oppa? - Eunji oswobodziła się z uścisku Minah i spojrzała na szatyna, który tylko się uśmiechnął i podszedł do dziewczyn, niespodziewanie przytulając do siebie Bang. – Znacie się?

- Przecież to Mark, mój chłopak – wyjaśniła rozbawiona Minah i wtuliła się mocno w szatyna. – Nic wam się nie stało?

Eunji stała przez dłuższą chwilę w bezruchu, wpatrując się nieobecnym wzrokiem w przytulającą się parę. Nie mogła w to wszystko uwierzyć. To było tak nierealne, że aż śmieszne, ale dziewczynie wcale nie było do śmiechu. Wręcz przeciwnie – miała ochotę się rozpłakać niczym małe dziecko, któremu ktoś brutalnie wyrwał ukochaną zabawkę z rąk, a potem na jego oczach z premedytacją ją rozdeptał.

Tylko że Mark wcale nie był jej zabawką, więc dlaczego tak bardzo bolał ją widok zakochanej pary?

Czując szarpnięcie za rękę, Eunji wróciła na ziemię i spojrzała uważnie na Minah, która palcem wskazywała drzwi do wynajętego przez nią pokoju i coś mówiła, jednak szatynka nie rozumiała ani jednego słowa. Wciąż była w zbyt wielkim szoku, by móc racjonalnie myśleć. Dzięki Minah dotarła do pokoju bez żadnego wypadku. Dopiero, gdy drzwi zatrzasnęły się za nią z hukiem, całkowicie oprzytomniała.

- Nie wiedziałam, na co będziecie mieć ochotę, więc zamówiłam wszystkiego po trochu – powiedziała zadowolona Minah, niemalże podskakując z ekscytacji. Cieszyła się, że miała możliwość spędzić ten wieczór razem z dwoma najważniejszymi osobami w jej życiu. Eunji traktowała niemalże jak siostrę, bo w końcu znały się od dziecka, a Mark… Wiadomo, był jej chłopakiem i całkowicie straciła dla niego głowę. – Siadajcie – dodała podekscytowana, zajmując miejsce przy stole.

Eunji posłała chłopakowi niewyraźny uśmiech i opadła bezwładnie na krzesło. Najlepszym sposobem na ukrycie zażenowania zaistniałą sytuacją było jedzenie, dlatego Jung zaraz zaczęła nakładać sobie na talerz po trochu z każdego półmiska, w ogóle nie przejmując się zakochaną parą. Bała się, że jeśli choć raz zobaczy, jak wymieniają się czułymi uśmiechami czy spojrzeniami, to do końca spotkania nie będzie w stanie niczego przełknąć. Zwykle Eunji nie miała problemu z gruchającymi po szkolnych kątach zakochanymi, jednak co innego mijać ich na korytarzu, a co innego siedzieć przy jednym stole i być świadkiem ich migdalenia się.

Na szczęście Minah wciąż zdawała się być mocno skrępowana w obecności Marka, dlatego jedynie czasami posyłała mu lekkie uśmiechy i na tym kończyło się okazywanie czułości.

- Nie wierzę, że utknęliście razem w windzie – powiedziała rozbawiona Minah, chcąc w końcu przerwać krępującą ciszę. – Co za przypadek.

- Albo przeznaczenie – przemknęło Markowi przez myśl, jednak zaraz odgonił to od siebie i spojrzał rozanielonym wzrokiem na siedzącą naprzeciwko niego Minah. – Przypadki chodzą po ludziach – stwierdził głośno i kątem oka zerknął na wpychającą sobie do buzi jedzenie Hyerim.

- Eunji pewnie przeklinała i prawie rozwaliła drzwi – zaśmiała się Bang, patrząc z politowaniem na przyjaciółkę, która przez nieuwagę ubrudziła sobie policzek sosem do kurczaka. – Jesteś brudna.

- Nie było wcale tak źle. – Eunji wierzchem dłoni przetarła policzek w miejscu, w  którym pokazywała Minah, jednak okazało się, że chodziło o ten drugi i nim zdołała cokolwiek zrobić, Mark sięgnął po serwetkę i starł z jej policzka sos. – Um, dzięki – rzuciła słabym głosem, wracając czym prędzej do jedzenia kurczaka. – To jak się poznaliście? Minah jeszcze nie zdążyła mi tego opowiedzieć, co jest dziwne, biorąc pod uwagę fakt, że wiem nawet jaki masz numer buta i co lubisz jeść na śniadanie.

Bang wywróciła oczami i ukradkiem kopnęła pod stołem przyjaciółkę w piszczel, posyłając jej przy tym wymowne spojrzenie.

- Mark napisał do mnie na Facebooku – odpowiedziała Minah, opierając brodę na dłoni. Wlepiła maślane oczka w chłopaka i uśmiechnęła się do niego słodko. – Nic niezwykłego, dlatego ci o tym nie mówiłam.

- Ot tak do niej napisałeś? – Eunji spojrzała na szatyna, marszcząc przy tym pytająco czoło. – Jesteś jakimś zboczeńcem czy po prostu lubisz zaczepiać dziewczyny na portalach społecznościowych?

- Unnie! – skarciła ją Minah i uderzyła się z otwartej dłoni w czoło.

- Po prostu wpadła mi w oko – zaśmiał się Mark, krztusząc się przy tym przełykanym właśnie jedzeniem.

- Ach, wpadła ci w oko – powtórzyła Eunji, przyglądając się dokładnie chłopakowi. Sama nie wiedziała dlaczego, ale chciała za wszelką cenę zepsuć to spotkanie. Coś w środku mówiło jej, że tak właśnie powinna zrobić, a nikt nie psuł tak atmosfery, jak właśnie Eunji. – Trzeba było iść do okulisty. Wiesz, to nie jest normalne, gdy ktoś wpada ci w oko.

- Nie? – Mark odłożył pałeczki i oparłszy brodę na dłoni, spojrzał przenikliwym wzrokiem na Jung, której aż zrobiło się dziwnie ciepło. – Tobie nigdy nie wpadł w oko jakiś chłopak?

- Wpadł i źle na tym wyszłam – odpowiedziała kąśliwie i uśmiechnęła się sztucznie. – Dlatego teraz używam specjalnych kropli do oczu i już nikt mi w nie nie wpada – dodała, a potem wepchnęła sobie do buzi dużą ilość ryżu, by nie musieć prowadzić dalej tej dziwnej rozmowy.

*

W samochodzie panowała dziwnie napięta atmosfera, a wszystko przez Eunji i jej ciągłe docinki pod adresem Marka. Chłopak kompletnie nic sobie z tego nie robił i widocznie miał niezły ubaw, zwłaszcza gdy widział, jak bardzo denerwuje to Minah. Bang tak bardzo się starała, by ten wieczór był wyjątkowy, a niewyparzony język jej przyjaciółki wszystko popsuł. Widać było, że jest wściekła na Eunji za pokrzyżowanie planów i zniszczenie skrupulatnie przygotowanej przez nią kolacji. W drodze do domu Jung słowem się do niej nie odezwała, a na pożegnanie rzuciła krótkie „cześć”, po czym kazała kierowcy czym prędzej odjeżdżać, jakby bojąc się, że w przeciągu tych kilkunastu sekund Eunji powie coś żenującego i do końca zepsuje ten wieczór.

- Fajna ta twoja przyjaciółka – stwierdził Mark, gdy jechali do jego domu. Widząc mordercze spojrzenie siedzącej obok Minah, uśmiechnął się niewinnie i wzruszył ramionami. – Chodzi o to, że jest zabawna i taka… inna.

- Popsuła cały wieczór – mruknęła Bang, bawiąc się nerwowo swoim telefonem. Miała ochotę zadzwonić do Jung i wygarnąć jej wszystko, jednak wiedziała, że zaraz by tego żałowała i potem przepraszałaby przyjaciółkę. Nawet jeśli Eunji tego wieczoru zachowywała się skandalicznie, obrażając co chwilę Marka i rzucając jakieś kąśliwe uwagi, to koniec końców wciąż były przyjaciółkami, a Jung… Cóż, ona właśnie taka była i albo się to w pełni akceptowało, albo należało omijać tę dziewczynę szerokim łukiem. – Przepraszam cię za nią. Nie wiem, co w nią wstąpiło.

- Daj spokój – zaśmiał się chłopak i machnął ręką. – Przynajmniej było się z czego pośmiać. Muszę przyznać, że Eunji ma niewyparzony język.

- I tak nie pokazała całego swojego talentu – powiedziała Minah i sama parsknęła śmiechem, przypominając sobie, jak Jung co chwilę łapała Marka za słówka i wszystko obracała przeciwko niemu.

- Myślę, że chciała mnie sprawdzić – odezwał się po chwili Mark. – Wiesz, taki test, jak sobie poradzę w obliczu słownych ataków.

- Mimo wszystko mogła się powstrzymać i zostawić te testy na kolejne spotkania.

Tuan kiwnął głową na zgodę i wyjrzał przez przyciemnioną szybę czarnego mercedesa. Musiał przyznać, że Seul miał swój urok. Mark wciąż tęsknił za Los Angeles, bo w końcu spędził tam większość swojego życia, jednak stolica Korei Południowej w krótkim czasie podbiła jego serce i sprawiła, że zakochał się w tym miejscu. Na dodatek poznał Minah, więc póki co nie zamierzał wracać do Kalifornii.

- Oppa… - Minah złapała chłopaka za rękę, gdy zatrzymali się pod jego domem, a on sięgał już do klamki, by otworzyć drzwi. – Jutro spotykam się z moimi przyjaciółmi. Dołączysz do nas?

- Oczywiście. Chętnie poznam także resztę twoich przyjaciół – powiedział i uśmiechnąwszy się uroczo, na pożegnanie pocałował dziewczynę w policzek, a później wysiadł z samochodu.

Szybkim krokiem pokonał odcinek dzielący go od frontowych drzwi i jeszcze przed wejściem do domu obejrzał się za siebie i pomachał do siedzącej w samochodzie Minah. Potem zniknął w ciemnym przedpokoju niewielkiej posiadłości. Zdjąwszy buty i odwiesiwszy kurtkę, przeszedł do salonu, gdzie – tak jak się spodziewał – czekał na niego tata.

- Jak wieczór? – zapytał mężczyzna, odkładając na stolik plik dokumentów.

- W porządku. Minah zaprosiła na kolację swoją przyjaciółkę, więc nie zanudziłem się na śmierć – odpowiedział chłopak i usiadł na kanapie. Widząc rozbawioną minę ojca, zmarszczył pytająco czoło, nie bardzo rozumiejąc jego zachowanie. – Co? Powiedziałem coś nie tak?

- Nie przypuszczałem, że mój wiecznie bujający w obłokach i marzący o wielkiej miłości syn będzie leciał na dwa fronty – zaśmiał się pan Tuan, przyglądając się uważnie chłopakowi.

- Tato, miłość jest przereklamowana – stwierdził Mark i podniósł się z kanapy. – Życie jest zbyt krótkie, by marnować je u boku jednej osoby. Sam tak mówiłeś, gdy brałeś z mamą rozwód.

Mężczyzna kiwnął głową z uznaniem i uśmiechnąwszy się pod nosem, podał chłopakowi teczkę z dokumentami firmy. Mark przez dłuższą chwilę dokładnie im się przyglądał, a potem westchnął ciężko i potarł dłońmi zmęczone oczy.

- Musimy się spieszyć – odezwał się senior, wpatrując się intensywnie w siedzącego naprzeciwko niego syna. – Ty się musisz spieszyć.

*

Hyerim nie chciało się siedzieć samej w domu. Mama i Jungsoo poszli razem do kina, a potem na kolację, więc dziewczyny wcale nie dziwił fakt, że jeszcze nie wrócili. Kakarotto tego dnia był w wyjątkowo dziwnym humorze i omijał wszystkich szerokim łukiem, nie pozwalając się nawet pogłaskać. Każda próba nawiązania z nim kontaktu cielesnego kończyła się warczeniem psa i pokazywaniem ostrych kłów, więc Eunji wolała dać mu spokój i nie narzucać się. Doskonale rozumiała pupila. Sama też miewała dni, kiedy nie dopuszczała do siebie nawet najbliższych osób i miała ochotę każdego uszkodzić.

Czując się dziwnie samotnie w pustym mieszkaniu, postanowiła spotkać się z chłopakami. Był sobotni wieczór, więc domyślała się, że wszyscy siedzą w Arario. Wolała się jednak upewnić, dlatego napisała krótkiego smsa do Youngjae, wiedząc, że on jako jedyny o tej porze będzie w stanie odczytać wiadomość i odpisać na nią. Jaebum i Jackson zwykle nie oszczędzali pieniędzy na kolorowe drinki czy kolejne butelki soju. Poza tym cały czas popisywali się przed dziewczynami swoimi tanecznymi zdolnościami, więc i tak nie patrzyli na komórki i nie sprawdzali czy być może ktoś nie próbował się do nich dodzwonić.

Jesteśmy w Arario. Zachodzisz? ;)

- Chyba w ciążę – wymruczała pod nosem Eunji, odpisując przyjacielowi krótkie „tak”.

Po wysłaniu wiadomości, schowała komórkę do kieszeni spodni i udała się do przedpokoju. Kakarotto wciąż był obrażony na cały świat i nawet nie przyszedł pożegnać się ze swoją właścicielką. Eunji narzuciła na siebie wygodną kurtkę baseballową i wyszła z mieszkania, zamykając za sobą drzwi na klucz.

Arario był undergroundowym klubem, który swoją popularność zawdzięczał organizowanym tam raz na miesiąc zawodom tanecznym. Nie były to żadne prestiżowe konkursy, podczas których można było wygrywać super nagrody. Tam liczył się głównie talent, a wygrywało się szacunek i uznanie innych ludzi, co dla zawodników było chyba najcenniejszą nagrodą. Eunji z początku uważała ten klub za siedzibę jakiejś mafii, jednak dzięki chłopakom przekonała się do tego miejsca i razem z nimi chodziła tam w każdą sobotę. Nawet wiecznie zajęty treningami Jackson znajdował chwilę, żeby móc spędzić w Arario czas ze swoimi przyjaciółmi. Zwykle jednak wyglądało to tak, że kilka minut po przyjściu do klubu każdy szedł w swoją stronę i „wspólne spędzanie czasu” było jedynie teorią. W praktyce wyglądało to zupełnie inaczej.

Eunji ze swojego domu do klubu nie miała daleko, gdyż sama mieszkała na obrzeżach Seulu i od celu dzieliło ją zaledwie kilka przecznic, które pokonała tego wieczoru wyjątkowo szybko. Jak zwykle przed wejściem stał wysoki i mocno zbudowany mężczyzna, jednak bez słowa przepuścił Eunji i życzył jej udanej zabawy. Tak, z pewnością będzie się świetnie bawić ze wstawionymi chłopakami, którzy pewnie zdążyli poderwać połowę dziewczyn w klubie.

W środku był niesamowity tłok, co wcale jej nie dziwiło. Była sobota, dzień wolny od szkoły, dlatego w Arario było pełno młodzieży. Był to chyba jeden z nielicznych klubów w Seulu, do którego wpuszczali niepełnoletnich. Zresztą czego się można spodziewać po takim miejscu. Eunji już dawno nauczyła się, że dla właścicieli klubów liczy się zysk, a nie przepisy prawne.

Otrzymawszy od Youngjae smsa z dokładnym miejscem spotkania, Eunji schowała telefon do kieszeni i upewniwszy się pięć razy, czy na pewno on tam jest, ruszyła w stronę baru, przy którym miała spotkać się z przyjacielem. Po drodze udało jej się zderzyć z plecami jakiegoś chłopaka, wylała trochę drinka na sukienkę przechodzącej obok dziewczyny, która na szczęście była już tak pijana, że nie dostrzegła niebieskiej plamy na jasnym materiale. Eunji szybko czmychnęła z miejsca zbrodni i zatrzymała się dopiero przy barze. Opierając się o wysoką ladę, rozejrzała się dookoła, próbując namierzyć Youngjae. Ku zdziwieniu Eunji chłopak siedział razem z Jacksonem i Jaebumem. Szatynka szybko przepchała się w stronę przyjaciół i na powitanie szturchnęła Choi w ramię, przez co ten wylał na podłogę trochę drinka.

- Eunji! – wykrzyknął wesoło JB, zeskakując z wysokiego stołka. Przytulił do siebie dziewczynę, a potem kiwnął na barmana, by ten przygotował dla niej drinka. – Fajnie, że przyszłaś.

- Tak, zapewne bardzo brakowało wam mojego towarzystwa – zaśmiała się Jung, patrząc z politowaniem na podpitego przyjaciela. Jackson też nie był w lepszym stanie, ale po nim nie było tego aż tak widać. Jaebum, gdy za dużo wypił, zachowywał się gorzej niż dziecko cierpiące na ADHD. Przynajmniej było się z kogo pośmiać. – Działo się coś?

- Nie, ale za tydzień są zawody i zamierzam wziąć w nich udział – powiedział Jaebum, wypinając dumnie pierś. Upił kilka łyków kolorowego drinka i potrząsnął głową, gdy poczuł uderzające w nią procenty. – Chodź, idziemy zatańczyć.

- Czekaj! – krzyknęła Eunji, odbierając od barmana wysoką szklankę z drinkiem.

Wypiła wszystko za jednym razem i pobiegła za JB, który zdążył już wylądować na środku parkietu.

*

Po kilku przetańczonych piosenkach Eunji poczuła ogarniające jej ciało ciepło. Zdjęła więc kurtkę i zostawiając JB w towarzystwie jakichś dziewczyn, wróciła do Youngjae, by poprosić go o popilnowanie jej własności. Choi siedział w dalszym ciągu przy barze i sączył powoli drinka, nie zwracając przy tym uwagi na otaczających go zewsząd ludzi. Eunji położyła kurtkę na jego kolanach i uśmiechnęła się uroczo, ledwo mogąc utrzymać równowagę. Mimo że nie wypiła zbyt dużo, bo zaledwie trzy średnio mocne drinki, to i tak kręciło jej się w głowie, a humor diametralnie się zmienił. Dzięki procentom zapomniała o nieudanym wieczorze w towarzystwie Minah i Marka. Tak, zdecydowanie musiała rzucić to spotkanie w niepamięć.

- Tobie chyba już wystarczy – stwierdził Jackson, odbierając Eunji szklankę z kolejnym drinkiem. – Chodź zatańczyć.

- Niby dlaczego mam z tobą tańczyć? – zapytała oburzona, próbując odzyskać własność, jednak Jackson szybko wypił napój i odstawił pustą szklankę na ladę. – Dupek!

- Też cię kocham! – odkrzyknął rozbawiony i złapawszy Eunji za rękę, pociągnął ją w stronę tłumu tańczących ludzi.

Youngjae, pomimo głośnej muzyki, doskonale usłyszał „wyznanie” Jacksona. Chłopak miał szczęście, że Hyerim była już nieco wstawiona i nie do końca docierał do niej sens wypowiadanych przez innych ludzi słów. W przeciwnym razie Wang marnie by skończył i być może nie byłoby czego po nim zbierać.

Widać było, że Jung nie do końca kontaktuje z rzeczywistością, gdyż pozwoliła Jacksonowi objąć się w pasie i przytulić, gdy z głośników popłynęła wolna melodia. Nieco zmęczona oparła głowę na torsie chłopaka i westchnęła cicho, zaciągając się przy tym jego perfumami. Przypomniawszy sobie, że sama mu je kupiła na urodziny, uśmiechnęła się pod nosem i zsunęła bezwładne ramiona z barków bruneta, po czym objęła nimi jego pas. Było jej tak dobrze, że mogłaby tak trwać znacznie dłużej niż tylko jedną piosenkę. Od Jacksona biło przyjemne ciepło, które sprawiało, że Eunji powoli traciła nad sobą kontrolę i pewnie gdyby nie fakt, że niespodziewanie z głośników ryknęła głośna piosenka, zrobiłaby coś bardzo głupiego.

Opamiętawszy się w porę, odskoczyła od Jacksona i spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.

- Co mnie molestujesz?! – wrzasnęła oburzona, z obrzydzeniem ścierając z siebie resztki zapachu Jacksona.

- Ja ciebie? – parsknął chłopak, patrząc z politowaniem na szatynkę, która wyglądała, jakby zaraz miała zwymiotować. – Przecież tylko tańczyliśmy! – wyjaśnił i wyciągnął do Eunji rękę, by pomóc jej utrzymać równowagę, jednak ona automatycznie się cofnęła i szybkim krokiem odeszła w stronę baru, wtapiając się momentalnie w tłum ludzi. – Eish, co ja z tobą mam – westchnął załamany chłopak, kręcąc przy tym głową z niedowierzaniem.

- Wracam do domu! – zakomunikowała Jung, zabierając od Youngjae swoją kurtkę.

- O nie! Nigdzie nie wracasz! – zaprotestował JB, który nagle pojawił się za Eunji i jednym ruchem wyrwał jej z dłoni ubranie. – Idziesz ze mną tańczyć! – dodał, a potem pociągnął dziewczynę w stronę parkietu, z którego ona kilkanaście sekund wcześniej dosłownie uciekła przed „molestującym” ją Jacksonem. – Jak było na kolacji z Minah i jej chłoptasiem?

- Nudno – mruknęła Eunji, uwieszając się chłopakowi na szyi. – Choć muszę przyznać, że Mark jest fajny. Kompletnie nie pasuje do Minah.

- To do kogo w takim razie pasuje? – Jaebum spojrzał uważnie na przyjaciółkę i uśmiechnął się do niej zadziornie. – Do ciebie?

- A choćby i do mnie – odpowiedziała morowo i zadarła dumnie głowę, dzięki czemu mogła patrzeć chłopakowi w oczy. – Eish, co ja mówię. Mark to chłopak mojej przyjaciółki i powinnam im kibicować, a ja dzisiaj starałam się robić wszystko, by popsuć im wieczór. W sumie wyszło mi to doskonale – stwierdziła i załamana uderzyła czołem w tors Jaebuma.

- Zazdrosna? – zażartował Im, spodziewając się wybuchu złości ze strony Eunji, jednak ona, nie mając odwagi na niego spojrzeć, jedynie kiwnęła głową i zawstydzona ukryła twarz w materiale jego koszulki. – To chyba mamy problem – stwierdził cicho chłopak, głaszcząc przyjaciółkę po włosach.

Po kilku przetańczonych piosenkach Jung stwierdziła, że powinna już wracać do domu. Wolała nie narażać się mamie, która przecież nie wiedziała o jej wyjściu do klubu. Jaebum próbował przekonać Eunji, że odprowadzi ją chociaż na przystanek autobusowy, ale ona uparła się, że sama da sobie świetnie radę i zabrawszy od Youngjae swoją kurtkę, ruszyła ku wyjściu z klubu.

Hyerim, ledwo widząc na oczy, pokonała powoli schody i z impetem otworzyła drzwi, niemalże wytaczając się na zewnątrz. Próbując zachować pozory, wyprostowała się niczym struna i wzięła głęboki wdech. Mroźne powietrze nieco ją orzeźwiło, jednak wciąż mocno szumiało jej w głowie. Szatynka oparła się ramieniem o chropowatą ścianę budynku i przymknęła na chwilę powieki, próbując zapanować nad wirującym dookoła niej światem. Odczekała kilka minut i gdy nareszcie poczuła się pewnie na własnych nogach, powoli ruszyła w stronę znajdującego się niedaleko klubu przystanku autobusowego.

Przez całą drogę dziewczyna miała nieodparte wrażenie, że ktoś ją śledzi. Co chwilę oglądała się za siebie, jednak nikogo nie dostrzegała. Przez to, co ostatnio powiedział jej Jungsoo i czego nasłuchała się w radiu i telewizji, popadała już w paranoję. Mimo to czuła ogarniający ją strach. A co jeśli śledzi ją ten zboczeniec i tylko czeka na odpowiedni moment, żeby zaatakować? Była za młoda, żeby umierać!

Eunji przyspieszyła kroku, pod koniec praktycznie biegnąc. Zatrzymała się dopiero na przystanku autobusowym, gdzie na szczęście parę osób także czekało na swój transport. Szatynka opatuliła się szczelniej kurtką i oparła się plecami o stojący przy latarni filar z ogłoszeniami. Była zmęczona, alkohol wciąż szumiał jej w głowie, jednak było znacznie lepiej i zaczynała powoli odzyskiwać pełną kontrolę nad swoim ciałem. Przynajmniej potrafiła zachować równowagę i już nie zataczała się w każdą możliwą stronę.

Mimo że próbowała o tym nie myśleć, wciąż wracała do tego, co powiedział jej Jungsoo o tym mężczyźnie, który napada na młode dziewczyny. Przypomniawszy sobie także podawane o tym w wiadomościach informacje, wzdrygnęła się przestraszona i otworzyła szeroko oczy, mając nieodparte wrażenie, że ktoś stoi za jej plecami. Przerażona obejrzała się za siebie, jednak znów nikogo nie dostrzegła.

- Eish, popadam w paranoję – wymruczała pod nosem, wykrzywiając twarz w grymasie niezadowolenia.

Kiedy na przystanku nareszcie zatrzymał się odpowiedni autobus, Eunji jeszcze raz obrzuciła bacznym spojrzeniem otoczenie i wsiadła do pojazdu. Będąc już w bezpiecznym miejscu, odetchnęła z ulgą i przymknęła powieki, opierając głowę o szybę.

To był zdecydowanie dziwny dzień.

*

Będąc na zewnątrz budynku, Jackson zachłysnął się mroźnym powietrzem i powoli wypuścił je przez lekko rozchylone usta. To go nieco orzeźwiło i sprawiło, że resztki procentów, które jeszcze zalegały w jego organizmie nagle wyparowały. W przeciwieństwie do swoich przyjaciół, Jackson miał wyjątkowo odporną na alkohol głowę, ale też nie przesadzał z jego piciem, nie chcąc na drugi dzień umierać z powodu kaca. Poza tym jako sportowiec nie mógł sobie pozwalać na nie wiadomo jak duże ilości alkoholu. Musiał być zawsze w doskonałej formie, zwłaszcza teraz gdy zbliżały się tak bardzo ważne zawody.

Jeszcze kilka dni wcześniej Jackson był gotów rzucić to wszystko w cholerę, by móc skupić się jedynie na przygotowaniach do końcowych egzaminów, jednak po tamtej kłótni z ojcem oraz poważnej rozmowie z trenerem zrozumiał, że szermierka jest dla niego niesamowicie ważna i zrezygnowanie z niej oznaczałoby także zrezygnowanie z części samego siebie, a na to jeszcze nie był gotów.

Wang wsunął do spodni zmarznięte dłonie i spod daszka czapki przyglądał się uważnie idącej kilkanaście metrów od niego Eunji. Dziewczyna raz po raz zataczała się na boki, jednak w ostatnim momencie udawało jej się zachować równowagę, dzięki czemu unikała bliskiego spotkania z chodnikiem. Jackson jedynie śmiał się pod nosem, powstrzymując się przed podbiegnięciem do Eunji. Wolał nie narażać się tej dziewczynie, gdyż pijana potrafiła zdobyć się na naprawdę mocny cios, o czym kiedyś przekonał się jeden chłopak w Arario, który próbował poderwać Minah. Nie dość, że Eunji chlusnęła mu drinkiem w twarz, to na koniec sprzedała mu tak mocnego liścia w policzek, że biedny chłopak zatoczył się na stoliki i złamał jeden z nich. Na szczęście w porę pojawili się przyjaciele Jung i szybko ją stamtąd zabrali, by poszkodowany nie miał szans na rewanż.

Kiedy Jung niespodziewanie obejrzała się za siebie, Jackson czmychnął za pobliskie drzewo i odczekał chwilę, aż dziewczyna znów ruszy w stronę przystanku autobusowego. Przez zamyślenie Wang prawie dał się przyłapać na śledzeniu Eunji. Fakt, robił to w dobrej wierze, ale mimo wszystko z boku wyglądało to dość podejrzanie. Na dodatek Jackson tego wieczoru ubrał się cały na czarno, a nasunięta na oczy czapka z daszkiem oraz narzucony na nią kaptur ciemnej bluzy nie działały na jego korzyść.

Chłopak zatrzymał się niedaleko przystanku autobusowego, dzięki czemu wciąż mógł mieć oko na opierającą się o filar Eunji, mając przy tym pewność, że dziewczyna go nie dostrzeże. Jung, po tym, co wydarzyło się na imprezie, w życiu nie zgodziłaby się na to, żeby Jackson odprowadził ją do domu. Dlatego sprytny Wang postanowił ją śledzić, by mieć pewność, że dotrze na miejsce w jednym kawałku, zwłaszcza że wciąż kiepsko kontaktowała.

- Oj, Eunji, Eunji – zaśmiał się pod nosem Jackson, gdy dziewczyna z ledwością wsiadła do autobusu.

I tak był pod wrażeniem, że w tak kiepskim stanie udało jej się rozpoznać odpowiedni numer pojazdu. Jackson odczekał chwilę i gdy Eunji zajęła siedzenie na samym przedzie, szybko wsiadł do autobusu i od razu udał się na sam jego koniec, by szatynka nie miała szans go dostrzec.

Nic tak nie denerwowało Jacksona, jak fakt, że Eunji kompletnie nie dostrzega tego, jak bardzo mu na niej zależy.

*

Krystal znudzonym wzrokiem wpatrywała się w ekran wiszącego na ścianie telewizora, nie mogąc zrozumieć, dlaczego jej młodsza o rok siostra tak bardzo lubi oglądać te banalne dramy. Nie było w nich nic ekscytującego i już po pierwszym odcinku można było przewidzieć, z kim zwiąże się główny bohater czy bohaterka. Mimo to Jessica na bieżąco śledziła kilka seriali, przeżywając wszystko tak, jakby dotyczyło bezpośrednio jej osoby.

- Nie wydaje ci się, że w naszej szkole jest strasznie nudno? – odezwała się po dłuższej chwili Krystal, siadając wygodniej na kanapie. Położyła na nogach ozdobną poduszkę i spojrzała na swoją siostrę, która wzruszyła obojętnie ramionami. – W poprzedniej szkole co chwilę były jakieś afery, a tutaj wieje nudą. Brakuje tylko cykających w kątach klas świerszczy i przelatujących po korytarzach kępek siana.

- Daj spokój. Seul to nie Los Angeles – zauważyła Jessica, sięgając po miskę z popcornem. – Tutaj nie będzie ciągłych awantur i afer narkotykowych.

- A pamiętasz, jak do sieci trafił filmik z amatorskim porno Amandy? – zachichotała Krystal, na co jej siostra wywróciła teatralnie oczami.

- Tak, pamiętam, jak wrzuciłaś ten filmik do sieci – powiedziała młodsza Nam i posłała blondynce wymowne spojrzenie. – Nie kombinuj nic, okay? Nankam może nie jest super szkołą i mogłyśmy trafić o wiele lepiej, ale naprawdę nie chcę znów mieć kłopotów. W LA co chwilę pakowałyśmy się w jakieś akcje, a potem ojciec musiał świecić za nas oczami.

- Ale ty jesteś nudziarą! – stwierdziła oburzona Krystal, podnosząc się z kanapy. – Widać, że nie jesteśmy rodzonymi siostrami – dodała, po czym odwróciła się na pięcie i odrzucając teatralnie blond włosy, ruszyła ku prowadzącym na pierwsze piętro schodom.

Krystal pokonała szybko odcinek dzielący ją od sypialni, a potem zamknęła za sobą z hukiem drzwi i ze złości kopnęła stojącą obok pufę. Była wściekła na Jessicę, że od przeprowadzki do Seulu tak bardzo się zmieniła. Ojciec ciągle ją chwalił, że tak dobrze radzi sobie w szkole i szybko dostosowała się do panujących tam reguł. Krystal taka nie była, nie zamierzała się podporządkowywać. Seul nie był miejscem dla niej i gdy tylko osiągnie pełnoletność wróci z powrotem do Los Angeles, gdzie zostawiła swoich przyjaciół.

Póki co planowała jednak wprowadzić parę zmian w szkole Nankam. Tamtejszym uczniom przyda się nieco rozrywki, a nikt nie był tak dobry w rozkręcaniu imprez, jak Krystal.