Love Affairs

ROZDZIAŁ CZWARTY

Jedną z największych wad Youngjae było spóźnialstwo. Nieważne czy wychodził z domu na kilka minut przed spotkaniem czy nawet kilka godzin – i tak po drodze działo się coś, co sprawiało, że nie docierał na czas. Tym razem nie było inaczej. Po wczorajszej wizycie w Arario, rano obudził się ledwo nieprzytomny. Gdyby nie babcia i jej upartość, pewnie w ogóle nie wstałby z łóżka. Mimo że niedziela była dniem wolnym od szkoły, Youngjae nie miał szans spać do południa i odpoczywać, gdyż w ten dzień od kilku tygodni pobierał lekcje śpiewu w szkole muzycznej. Pan Lee był od lat przyjacielem dziadka i zgodził się uczyć Youngjae bez brania za to pieniędzy, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że rodzina Choi boryka się z problemami finansowymi.

Rodzice chłopaka od kilkunastu miesięcy przebywali za granicą, chcąc zarobić pieniądze na utrzymanie domu i zapewnienie synowi godnych warunków do życia. Pod ich nieobecność Youngjae mieszkał w niewielkim domu z babcia i dziadkiem, wiodąc razem z nimi skromne życie. Mimo to niczego mu nie brakowało i wcale nie zazdrościł innym luksusów, w jakich się pławili. Czasami nawet wolałby nie dostać nowych ubrań, byleby tylko rodzice mogli mieszkać razem z nim i dziadkami. Oni jednak byli innego zdania i nie zamierzali wracać do Seulu dopóki nie dorobią się fortuny.

Zdyszany Youngjae wbiegł tylnym wejściem do szkoły i pędem pognał do jednej z klas, gdzie zwykle uczył się z panem Lee. Dyrektor placówki wiedział o ich lekcjach, ale nie miał zielonego pojęcia, że są one zupełnie darmowe. Mężczyzna ten nie należał do zbyt przyjemnych osób i chociaż na pierwszy rzut oka wydawał się być miły, to w rzeczywistości był diabłem wcielonym, który tylko czeka na potknięcia innych, by jeszcze wbić im nóż w plecy.

Youngjae nacisnął klamkę i pchnął mocno drzwi, przekraczając próg klasy. Ku jego zdziwieniu w pomieszczeniu nikogo nie było. Pan Lee nigdy się nie spóźniał i doskonale wiedział, że jego uczeń do punktualnych nie należy, dlatego zawsze na niego czekał nawet i dwie godziny, jeśli zaszła taka konieczność.

- Choi Youngjae – mruknął za plecami chłopaka niewysoki i krępy mężczyzna. Mrużąc oczy, przyjrzał się szatynowi, a kiedy ten odwrócił się do niego przodem, posłał mu szyderczy uśmiech. – Zapewne zastanawiasz się, gdzie podział się twój wspaniałomyślny nauczyciel? - Dyrektor podszedł do stojącego przy ścianie fortepianu i przejechał palcem po klawiszach. – Pan Lee został zwolniony. Obawiam się, że wczorajsze lekcje śpiewu były jego ostatnimi.

- Jak to zwolniony? – zapytał zdezorientowany chłopak, mrugając pospiesznie powiekami. Przecież jeszcze wczoraj rozmawiał z panem Lee i pytał, czy na pewno może przyjść po południu na lekcję, a teraz dowiaduje się, że został zwolniony? – Coś się stało?

- Naraził szkołę na spore straty finansowe – odpowiedział mężczyzna, opierając się dłonią o fortepian. – Nie tobie jednemu dawał darmowe lekcje śpiewu. Nie zamierzał podporządkować się panującym tutaj zasadom, więc musiałem go zwolnić. Oczywiście, jeśli chcesz, to wciąż możesz się u nas uczyć. Szkoda byłoby stracić takiego ucznia, bo Lee bardzo cię zachwalał.

- Um, dziękuję – rzucił speszony chłopak i ukłonił się lekko. – Obawiam się jednak, że nie będę mógł dłużej tutaj przychodzić – dodał cicho, uciekając wzrokiem gdzie popadnie.

Dyrektor zawsze go przerażał. Nawet jeśli uśmiechał się od ucha do ucha, to było w tym coś dziwnie niepokojącego, dlatego Youngjae za wszelką cenę starał się go unikać, nie chcąc mu w jakikolwiek sposób podpaść.

- Szkoda. Jeśli zmienisz zdanie, to wiesz, gdzie mnie szukać – powiedział mężczyzna i wyszedł z klasy, nie zamykając za sobą drzwi.

Zrezygnowany Youngjae usiadł na krześle i głośno westchnął, ukrywając twarz w dłoniach. Był zdruzgotany i kompletnie nie wiedział, co ma zrobić. Nie chciał rezygnować z lekcji śpiewu, gdyż właśnie z tym wiązał swoją przyszłość, ale nie mógł sobie pozwolić na dalszą naukę.

Pierwszy raz od wyjazdu rodziców do USA poczuł, że naprawdę potrzebuje zarobionych przez nich pieniędzy.

*

Minah była niesamowicie podekscytowana możliwością przedstawienia Marka swojej paczce. Pomimo że spotkanie z Eunji nie wyszło tak, jak planowała, to wiedziała, że tym razem będzie inaczej. Jung przeważnie miała wrogie nastawienie do obcych osób, gdyż wiele razy doznała bolesnego rozczarowania, kiedy dziewczyny ze szkoły w perfidny sposób wykorzystywały ją do zbliżenia się do któregoś z chłopaków. Minah nie miała takich problemów, ponieważ zwykle nie przesiadywała z nimi w szkole, mając znacznie ciekawsze rzeczy do roboty. Prawda była taka, że gdyby nie Eunji, Bang już dawno przestałaby się zadawać z tymi chłopakami. Znacznie bardziej wolała przyjaźnić się z dziewczynami, bo tylko one potrafiły zrozumieć jej problemy.

Gdy tylko dotarli nad rzekę, gdzie zwykle odbywały się ich spotkania, Minah dostrzegła nagłą zmianę w zachowaniu siedzącej na kocu Eunji. W sekundzie uśmiech zniknął z jej twarzy, a na jego miejsce pojawił się dziwny grymas, jakby dziewczyna zaraz miała zwymiotować. Minah nie wiedziała, czy było to spowodowane jedzenie, które właśnie przeżuwała, czy może pojawieniem się Marka.

- Znowu on – mruknęła pod nosem Jung, co nie umknęło uwadze siedzącego obok niej Jaebuma.

Czując na sobie wzrok przyjaciela, spojrzała na niego kątem oka i wymusiła lekki uśmiech, próbując nie okazywać tak oficjalnie niechęci do chłopaka Minah. Niestety nie pamiętała, co takiego powiedziała Jaebumowi podczas imprezy w klubie. Być może wtedy nie siliłaby się na udawanie, że Mark tak bardzo działa jej na nerwy.

- Jacksona nie będzie? – zapytała Minah, nie dostrzegłszy nigdzie chłopaka.

- Mark ci nie wystarcza? – wypaliła odruchowo Eunji i szybko spuściła wzrok na swoje dłonie, które kurczowo zaciskały się na pałeczkach.

Minah puściła tę uwagę mimo uszu i nie czekając na informację na temat Jacksona, przedstawiła wszystkim swojego chłopaka. Jaebum i Jinyoung od razu zaczęli zadawać mu pełno pytań, ignorując przy tym Minah, która za wszelką cenę chciała wtrącić się do ich rozmowy. Za każdym razem zostawała uciszana przez Jaebuma, aż w końcu odpuściła dalsze starania dołączenia do konwersacji i zajęła się podjadaniem ciastek z kartonowego pudełka. Co chwilę zerkała na naburmuszoną Eunji, która wyglądała, jakby siedziała tam za karę. Przecież nikt jej nie zmuszał do przyjścia nad rzekę. Minah uprzedziła wszystkich, że przyjdzie z Markiem, więc dlaczego Jung tak się zachowywała? Bang miała nadzieję, że podczas kolejnego spotkania jej przyjaciółka będzie nieco łagodniej nastawiona do szatyna, ale najwyraźniej Eunji wciąż coś nie pasowało. Cóż, Minah nie zamierzała rezygnować z Marka tylko dlatego, że Jung strzelała jakieś fochy i zachowywała się w tak dziecinny sposób.

Youngjae ciągle milczał, co było do niego niepodobne, gdyż zwykle buzia mu się nie zamykała. Tym razem siedział na uboczu i jedynie sporadycznie rzucał jakieś uwagi odnośnie rozmowy chłopaków. Nie był w nastroju do prowadzenia wesołych konwersacji. Przyszedł nad rzekę tylko dlatego, że Minah tak bardzo nalegała. Najchętniej wróciłby do domu i położył się do łóżka, by móc zapomnieć o przykrości, jaka spotkała go tego dnia.

Hyerim natomiast była w swoim świecie, mając w poważaniu przyjaciół. Jaebum i Jinyoung trajkotali z nowym kolegą o jego studiach, wymieniając się z nim poglądami na temat ekonomii, co Eunji w ogóle nie interesowało. Minah wyjadała ciasta z pudełka, a Youngjae kompletnie był odcięty od rzeczywistości. Po zachowaniu młodszego przyjaciela Jung domyśliła się, że musiało stać się coś poważnego, gdyż zwykle był on duszą towarzystwa i lubił poznawać nowe osoby.

- Idzie nasza gwiazda! – powiedział rozbawiony Jaebum, tym samym wyrywając Eunji z letargu.

Uniosła głowę i spod opadającej na oczy grzywki spojrzała na zmierzającego ku nim Jacksona. Na widok ubranego na czarno chłopaka poczuła dziwny uścisk w gardle. Mimo że na imprezie przesadziła z alkoholem, doskonale pamiętała ich taniec. Zażenowana spuściła wzrok na swoje dłonie, mając ogromną ochotę zapaść się pod ziemię. Na dodatek Jackson usiadł obok niej, jednak słowem się nie odezwał. Czyżby podczas imprezy powiedziała coś, czego nie zdołała zapamiętać i teraz Wang był na nią obrażony?

Jeszcze tego by brakowało.

- Jackson też ćwiczy akrobatykę – powiedziała słodkim głosem Minah, opierając głowę na ramieniu swojego chłopaka. – Do tego uprawia szermierkę.

- I ziemniaki na farmie – dodała pod nosem Eunji, jednak zrobiła to dość głośno, by reszta mogła to usłyszeć.

Wszyscy zaczęli się śmiać. Nawet Jackson parsknął śmiechem i spojrzał rozbawionym wzrokiem na siedzącą obok szatynkę. Może wcale nie był zły? Może to Eunji była już przewrażliwiona na punkcie tego chłopaka i relacji jakie panowały między nimi?

- Pamiętacie, że w przyszłą sobotę są zawody? – odezwał się Jaebum, a wszyscy, jak jeden mąż, przewrócili teatralnie oczami, mając dość ciągłego przypominania o tym.

- Nie dajesz nam zapomnieć, Jaebumie – zaśmiała się Eunji, uśmiechając się ironicznie do przyjaciela, który w taki sam sposób odwzajemnił gest, mrużąc przy tym groźnie oczy. – Coś czuję, że ten tydzień będzie ciężki.

- Ach, sprawdzian z historii? – westchnął ciężko Jinyoung, a pozostali trzecioklasiści kiwnęli na zgodę głowami. – Kim pewnie dowali taki pytania, że się nie pozbieramy. Wiecie może, jak to będzie wyglądać?

- Stary mówił, że wszystkie trzecie klasy będą pisać na sali gimnastycznej, bo nie chce mu się robić osobnych sprawdzianów – powiedział Jackson, na co Eunji wydała z siebie przeciągły jęk niezadowolenia, odchylając się przy tym przez co straciła równowagę i upadła miękko na plecy. – Może on nas tylko tak straszy? – spytał z nadzieją Jackson, zerkając przez ramię na leżącą na kocu szatynkę.

- Wątpię. Kim jest okropny i na pewno będzie chciał nas udupić. W najlepszym wypadku pokaże nam, że jesteśmy beznadziejni i nic nie umiemy – stwierdził Jaebum i wzruszył obojętnie ramionami. – Ale może nie mówmy już o szkole – dodał szybko, bojąc się, że przez ten przykry temat każdemu zaraz popsuje się humor.

- Jestem na tak. – Minah kiwnęła głową na zgodę i wtuliła się w ramię siedzącego obok Marka. – Jinyoung, znalazłeś już opiekunkę dla Junho?

- Jeszcze nie, ale jestem na dobrej drodze – odpowiedział i posłał Jaebumowi wymowne spojrzenie, uśmiechając się przy tym pod nosem.

Bang wolała nie wnikać w szczegóły, domyślając się, że tych dwóch ma jakąś tajemnicę przed pozostałymi, co wcale by jej nie zdziwiło, gdyż Jaebum i Jinyoung byli sobie bardzo bliscy i nieraz można było odnieść wrażenie, iż są dla siebie niczym bracia. Minah zna ich od gimnazjum i chyba jeszcze nigdy nie widziała ich skłóconych. Fakt, czasami sprzeczali się o jakieś błahostki, jednak szybko dochodzili do porozumienia. Z nią i Eunji było zresztą podobnie. Traktowały się, jak siostry i tak samo, jak każde siostry kłóciły się o głupoty, a potem przepraszały się i wszystko wracało do normy.

Minah nie dopuszczała do siebie myśli, że między nimi mogłoby się kiedykolwiek coś popsuć. Nawet jeśli czasami działały sobie na nerwy, to koniec końców nie umiały bez siebie żyć.

A przynajmniej Minah nie potrafiła żyć bez Eunji. Jung pewnie dałaby sobie bez niej radę. W końcu miała po swojej stronie oddanych przyjaciół, którzy w razie potrzeby gotowi są wskoczyć za nią w ogień. Bang często zazdrościła Eunji tych chłopaków, gdyż sama nie była pewna, czy Eunji byłaby w stanie poświęcić dla niej tak wiele.

- Zbieramy się? – zapytał nagle Jaebum, podnosząc się z koca.

Jinyoung spojrzał na wyświetlacz swojego telefonu i skinął głową na zgodę.

- Co? Już idziecie? – Eunji poderwała się do pozycji siedzącej, patrząc smutnym wzrokiem na zbierających swoje rzeczy chłopaków. – Ty też idziesz? – zwróciła się do Jacksona, który poprawiał właśnie obwiązaną wokół bioder czarną koszulę.

- Tak, idę z Jaebumem i Jinyoungiem – odpowiedział i zdjął z głowy czapkę, tylko po to, by przeczesać palcami włosy i znów ją założyć tym razem daszkiem do tyłu. – Chyba że mam zostać? – spytał z tym głupawym uśmieszkiem, poruszając przy tym zabawnie brwiami.

- Chyba po to, żeby działać mi na nerwy – odburknęła Eunji, posyłając brunetowi mordercze spojrzenie.

Jacksonowi momentalnie zrzedła mina i nie chcąc dać dziewczynie satysfakcji z tego, że uraziła go tymi słowami, odwrócił się do niej plecami. Eunji uśmiechnęła się triumfalnie i zadarła dumnie głowę, wiedząc doskonale, że kolejny raz udało jej się utrzeć temu chłopakowi nosa.

*

Minah wcale nie pomyliła się, kiedy pomyślała, że Jaebum i Jinyoung ukrywają coś przed resztą przyjaciół. Nie wiedziała tylko, że Jackson także jest wtajemniczony i tak naprawdę to on był pomysłodawcą całego tego przedsięwzięcia. Park chciał jak najszybciej znaleźć opiekunkę dla Junho, gdyż pani Hayoung powoli traciła do niego cierpliwość i już ostatnio zapowiedziała, że nie będzie się więcej zajmować bratem Jinyounga. Najwidoczniej chłopiec musiał dać jej nieźle popalić, gdyż zazwyczaj kobieta miała ogromne pokłady cierpliwości do dzieci i chętnie się nimi zajmowała.

Gdy Jinyoung powiedział o swoim problemie przyjaciołom, Jackson i Jaebum od razu zaproponowali pomoc w znalezieniu opiekunki. Park niestety nie zdawał sobie sprawy z tego, że chłopcy urządzą w jego domu casting, chcąc znaleźć idealną dziewczynę, która podoła wyjątkowo ruchliwemu Junho. Mimo że z początku pomysł ten wydawał mu się być irracjonalny, to po jakimś czasie Jinyoungowi zaczęło się to podobać. Oczywiście nie obeszło się bez żałosnych tekstów Jacksona i Jaebuma, którzy przy każdej okazji flirtowali z dziewczynami i od niektórych nawet brali numery telefonów, planując się z nimi później umówić.

Kiedy w przestronnym salonie pojawiła się kolejna dziewczyna, Jackson uśmiechnął się do niej zawadiacko, co chyba nieco ją speszyło, gdyż momentalnie odwróciła wzrok w przeciwną stronę, starając się ukryć wpełzające na jej policzki urocze rumieńce. Wang dał kuksańca siedzącemu obok Jaebumowi i posłał mu wymowne spojrzenie, poruszając przy tym zabawnie brwiami.

Jinyoung odebrał od dziewczyny teczkę z CV i zaczął je dokładnie przeglądać. W żadnym punkcie nie było wspomniane o tym, czy już wcześniej zajmowała się małymi dziećmi, więc chłopak wątpił w to, by była idealną opiekunką dla jego młodszego brata.

- Pracowałaś wcześniej jako opiekunka? – zapytał w końcu, tym samym przerywając panującą w pomieszczeniu ciszę.

- Nie, ale to chyba nic trudnego, prawda? – Dziewczyna uśmiechnęła się nerwowo, poprawiając przy tym długie włosy, które luźno opadły na jej biust, co oczywiście nie umknęło uwadze Jacksona.

- O ile dziecko nie ma ADHD – odezwał się pod nosem Jaebum, za co oberwał z łokcia od Jinyounga.

- To żart. Mój brat nie cierpi na ADHD – sprostował szybko Park, nie chcąc jeszcze bardziej straszyć już i tak przerażonej całą tą sytuacją dziewczyny. – Mimo to martwi mnie twój brak doświadczenia w zajmowaniu się dziećmi. W tej sytuacji będę musiał ci podziękować – powiedział, choć wcale nie przyszło mu to z łatwością.

Dziewczyna zabrała swoją teczkę i ukłoniwszy się nisko, wyszła z salonu, a potem z domu, nie omieszkując trzasnąć za sobą drzwiami. Jinyoung otworzył szeroko oczy ze zdziwienia i spojrzał na rozbawionych całą tą sytuacją przyjaciół.

- Czemu ją spławiłeś? – spytał oburzony Jaebum, któremu wciąż było mało ładnych dziewczyn i nadal szukał miłosnych przygód, pomimo że udało mu się już znaleźć swój ideał. – Taka śliczna dziewczyna, a ty dałeś jej kosza.

- Przypominam ci, mój drogi przyjacielu, że szukamy opiekunki dla Junho, a nie dziewczyny dla mnie – zaśmiał się Jinyoung, a gdy rozbrzmiał dzwonek, wstał z krzesła i udał się do przedpokoju. Z rozmachem otworzył drzwi i nagle zamarł porażony niezwykłą urodą stojącej na ganku dziewczyny. – Witam – rzucił po dłuższej chwili i ukłonił się nisko, wpuszczając szatynkę do środka.

- Dobrze trafiłam? – zapytała, rozglądając się po przedpokoju. – To „casting” na opiekunkę do dzieci?

- Jednego dziecka i tak, dobrze trafiłaś – odpowiedział Jinyoung, nie mogąc powstrzymać się przed uśmiechaniem do dziewczyny. – Zapraszam do salonu – dodał, wskazując dłonią wejście do dużego pokoju.

Szatynka zdjęła w przedpokoju buty i udała się do odpowiedniego pomieszczenia, gdzie Jackson i Jaebum wymieniali się numerami telefonów wcześniejszych kandydatek, komentując przy tym ich wygląd. Wang w pewnym momencie spojrzał w stronę drzwi i trącił łokciem Jaebuma.

- Napijesz się czegoś? – zapytał niespodziewanie Jinyoung, choć wcześniej żadnej dziewczynie tego nie proponował.

- Nie, dziękuję – odpowiedziała szatynka, uśmiechając się lekko. – Och, nie przedstawiłam się jeszcze. Nazywam się Lee Yejin – dodała, wyciągając do bruneta dłoń, którą ten natychmiast uścisnął, lekko się kłaniając. – Zwykle nie chodzę na tego typu rozmowy o pracę, ale kiedy moja przyjaciółka pokazała mi ulotkę, postanowiłam zaryzykować.

- Niezmiernie się z tego powodu cieszymy – odezwał się Jackson, siląc się na uwodzicielski ton głosu, co jego przyjaciołom wydało się niezwykle zabawne i parsknęli śmiechem. Speszony Wang odchrząknął głośno, próbując ukryć zażenowanie. – Masz jakieś doświadczenie w opiekowaniu się dziećmi?

Jaebum zasłonił usta dłonią, by znów się nie zaśmiać. Bał się, że ich dziwne zachowanie spłoszy Yejin, a wydawała się być naprawdę sympatyczną dziewczyną. Jako jedyna nie wyglądała, jak spłoszona łania i nie kuliła się ze strachu na krześle. Biła od niej pewność siebie, a przyjazny uśmiech nawet na sekundę nie schodził z jej twarzy.

- Tak. Sama mam dwójkę młodszego rodzeństwa – odpowiedziała dziewczyna, zerkając na siadającego obok chłopaków Jinyounga. – Mogę poznać wasze imiona?

- Oczywiście! – Park podniósł się z krzesła i drążącą dłonią wskazał siedzącego obok bruneta. – To jest Jackson, a to Jaebum. Ja jestem Jinyoung.

Cała trójka ukłoniła się nisko i usiadła z powrotem na swoich miejscach. Park był tak bardzo zauroczony dziewczyną, że z ledwością trafił na krzesło, prawie z niego spadając. Nerwowo poprawił grzywkę i odchrząknął cicho.

- Jesteś pierwszą dziewczyną, która ma jakiekolwiek doświadczenie w opiekowaniu się dziećmi – stwierdził Jaebum, zerkając kątem oka na wyraźnie zdenerwowanego Jinyounga, co wydało mu się niezmiernie zabawne i znów z ledwością powstrzymał się przed parsknięciem śmiechem. – Pracowałaś już jako opiekunka?

- Tak. Kilka razy zajmowała się dziećmi sąsiadów i znajomych. – Yejin wyjęła z teczki swoje CV i położyła je na stoliku, przy którym siedzieli „jurorzy”. – Do tego studiuję pedagogikę, więc mam pojęcie o tym, jak zajmować się małymi dziećmi.

- Imponujące – westchnął zaskoczony Jackson, który spodziewał się kolejnej sieroty nie umiejącej nawet zabawić małego dziecka, by nie zanudziło się na śmierć. – Jinyoung, co ty na to? – zwrócił się do przyjaciela, jednak ten był tak bardzo zaaferowany dziewczyną, że nie mógł skupić się na niczym innym. – Chyba zaniemówił z wrażenia.

- W takim razie odezwiemy się do ciebie, jednak wydaje nam się, że masz największe szanse dostać tę pracę – powiedział Jaebum, chcąc oszczędzić Jinyoungowi dalszego upokarzania się w oczach dziewczyny. – Odprowadzę cię do drzwi – zaproponował, wstając z krzesła. Yejin ukłoniła się lekko i podążyła za Jaebumem do przedpokoju. – Dzięki, że przyszłaś. Pogadam z Jinyoungiem, żebyś to ty została opiekunką Junho.

- Dzięki, JB. Naprawdę potrzebuję tej pracy – westchnęła cicho dziewczyna i na pożegnanie pocałowała chłopaka w policzek, po czym wyszła z domu.

- Co ja tutaj widziałem! – wykrzyknął rozbawiony Jackson i zacmokał wesoło. – Znałeś ją wcześniej?

- Tak. Poznaliśmy się kiedyś w klubie – przyznał Jaebum, zerkając do salonu, by upewnić się, że Jinyoung ich nie słyszy. Park w dalszym ciągu tkwił w swoim własnym świecie zapewne biorąc już ślub z Yejin. – Potem parę razy się spotkaliśmy, ale kontakt jakoś nam się urwał. Kiedy Jinyoung wyskoczył z tą opiekunką dla Junho skojarzyłem, jak Yejin opowiadała mi kiedyś o tym, że opiekuje się dziećmi sąsiadów. Wydawała mi się być idealną kandydatką. Zresztą na tle pozostałych dziewczyn wypadła naprawdę dobrze – stwierdził zadowolony ze swojego niecnego planu.

- Ale to, co powiedziała o studiach i całej reszcie, to prawda?

- Oczywiście, że tak. – Jaebum wywrócił teatralnie oczami i poklepał Jacksona po ramieniu. – Nie jestem głupi i nie pozwoliłbym się zajmować małym Junho jakiejś przypadkowej dziewczynie, która ma zero doświadczenia w opiekowaniu się dziećmi. W końcu sam jest dla mnie, jak młodszy brat.

- Urocze – parsknął Wang i razem z JB wszedł do salonu.

*

Hyerim denerwowała się, jak przed jakimś ważnym egzaminem. Wciąż nie do końca rozumiała, dlaczego Sueji tak bardzo nalegała, że przyszła na jej urodziny. W dodatku Jung nie miała zielonego pojęcia, co powinna kupić dziewczynie jako prezent, gdyż w ogóle nie wiedziała, co lubi i czym się interesuje. Próbowała nawet podpytać Jaebuma i Jinyounga, ale oni byli tak bardzo zapatrzeni w czubki własnych nosów, że nie umieli odpowiedzieć na tak proste pytanie. Eunji, mimo że sama nie przywiązywała zbytniej uwagi do ludzi ze swojej klasy, wiedziała, co poniektórzy z nich lubią. Okazanie choć znikomego zainteresowania innym naprawdę nie bolało, a w przyszłości mogło nawet pomóc, gdy niespodziewanie dostawało się zaproszenie na czyjeś urodziny.

Jung postawiła na neutralny prezent i kupiła zestaw zapachowych świec, mając nadzieję, że nie skompromituje się przez to w oczach Sueji. Najbardziej jednak martwiła się tym, że pomyliła dni spotkania albo przyszła o złej porze, gdyż pod kręgielnią, gdzie mieli się wszyscy spotkać, nikogo prócz niej nie było. Z tylnej kieszeni spodni wyjęła komórkę i kolejny raz odczytała wiadomość od Sueji, chcąc się upewnić, czy to na pewno w tym dniu miały się spotkać.

- Cześć! – przywitała się wesoło brunetka, zatrzymując się naprzeciwko wpatrzonej w telefon Eunji. – Cieszę się, że przyszłaś.

- Bałam się, że pomyliłam dni, bo nikogo prócz mnie tutaj nie było – powiedziała Jung i podała dziewczynie prezent. – Wszystkiego najlepszego. Nie wiedziałam, co ci kupić, więc mam nadzieję, że choć trochę trafiłam z prezentem.

- Nie musiałaś kupować mi prezentu – stwierdziła Sueji, jednak mimo wszystko cieszyła się jak małe dziecko z otrzymanego podarunku. – Chodźmy. Zarezerwowałam tor na osiemnastą – dodała i złapawszy Eunji za przedramię, pociągnęła ją w stronę wejścia do budynku.

- Nie czekamy na pozostałych? – zapytała zaskoczona Jung, oglądając się za siebie, by sprawdzić, czy ktoś jeszcze nie doszedł.

Widząc pustą przestrzeń, zaczęła się poważnie zastanawiać nad prawdziwym powodem otrzymania zaproszenia na urodziny Sueji. A co jeśli dziewczyna była seryjną morderczynią i podstępem zwabiła Eunji do kręgielni, by w najmniej oczekiwanym momencie ją zabić? Albo co gorsza była wspólniczką tego psychopaty, który napadał na młode dziewczyny!

- Tak właściwie to zaprosiłam tylko ciebie – odpowiedziała po chwili Bae i zatrzymała się przed jedną z kas.

- Jak to tylko mnie? – Eunji nie kryła zdziwienia. Dodatkowo wyobraźnia zaczęła działać na zwiększonych obrotach i dziewczyna bez problemu tworzyła coraz to mroczniejsze scenariusze, w których zostaje brutalnie zamordowana przez uroczą Sueji. – Tylko mnie? – powtórzyła, wciąż niedowierzając.

- Tak – zaśmiała się Bae i spojrzała rozbawionym wzrokiem na Jung. – Jaki masz numer buta?

- Bu… buta? – wydukała Eunji, dopiero po chwili zdając sobie sprawę z tego, że kasjer czeka na jej odpowiedź, chcąc wydać odpowiednie obuwie. – Trzydzieści osiem.

Stojący za ladą chłopak podał dziewczynom buty i życząc udanej zabawy, uśmiechnął się firmowo. Eunji kiwnęła jedynie głową, będąc wciąż w zbyt dużym szoku, by móc cokolwiek powiedzieć. Na oślep podążyła za Sueji i usiadła obok niej na niskiej ławce, by zmienić obuwie.

- Dlaczego tylko mnie zaprosiłaś? – odezwała się w końcu, zerkając nieśmiało na Sueji.

- Bo wydajesz się być fajną osobą – odpowiedziała po chwili namysłu dziewczyna i wzruszyła beztrosko ramionami. – Skoro ktoś tak wybredny, jak Jaebum się z tobą przyjaźni…

- Czyli jednak chodzi o JB? – Eunji nie kryła rozczarowania i złości. Poderwała się z ławeczki i spojrzała z góry na Bae, niemalże mordując ją wzrokiem. – Trzeba było już wtedy powiedzieć, że chodzi o tego kretyna. Oszczędziłybyśmy sobie tej szopki! – wybuchła niespodziewanie gniewem, mając już serdecznie dość bycia wykorzystywaną przez innych.

- Nie, nie, nie! – Sueji również wstała z ławki i pospiesznie złapała Jung za rękę, by ta nie zdążyła uciec. – Nie chodzi o Jaebuma. Po prostu widzę, że nie przyjaźni się on z żadną inną dziewczyną, więc stwierdziłam, że musisz być… wyjątkowa.

- Ja i wyjątkowa? – parsknęła Hyerim, kręcąc głową z niedowierzaniem. – Nie jestem wyjątkowa. JB także nie jest wyjątkowy. To kretyn, tak samo, jak Jinyoung, Jackson czy Youngjae, choć on z całej czwórki jest najnormalniejszy. Uwierz, że w gimnazjum to były takie sieroty, że nikt nie zwracał na nich uwagi – zaśmiała się cicho i usiadła z powrotem na ławce, zakładając w końcu buty do kręgli. – Przepraszam za ten wybuch. Po prostu mam już dość, że co chwilę zagaduje do mnie jakaś dziewczyna i chce numer któregoś z chłopaków.

- Doskonale cię rozumiem. Sama pewnie też bym miała tego dość i każdą osobę podejrzewałabym o niecne zamiary – stwierdziła Sueji i wyciągnęła do szatynki rękę. – Chodźmy. Czas ucieka, a chcę dzisiaj pograć w kręgle. Byłaś już tutaj kiedyś?

- Raz przyszłam tutaj z chłopakami. – Eunji przerzuciła przez ramię torebkę i podążyła za Sueji. – Skończyło się to wybitym palcem Jinyounga i zwichniętą kostką Youngjae. Potem omijaliśmy to miejsce z daleka.

- Wiesz, muszę przyznać, że zazdroszczę ci takich przyjaciół – powiedziała Bae, wprawiając swoją towarzyszkę w osłupienie. – Widać, że jesteście ze sobą bardzo zżyci i jeden za drugim wskoczyłby w ogień. Zawsze myślałam, że takie coś można spotkać jedynie w filmach. Jak długo się z nimi znasz?

- Z Youngjae znam się od dziecka, bo nasze mamy są przyjaciółkami i praktycznie razem się wychowywaliśmy. Jaebuma i Jinyounga poznałam w podstawówce. Chodziliśmy do jednej klasy. A Jacksona poznaliśmy w gimnazjum, kiedy przeprowadził się z Hong Kongu.

- Jesteście parą, prawda? – Sueji sięgnęła po kulę i podeszła bliżej toru, przez co nie mogła dostrzec zdziwionej miny szatynki. Kiedy kula zbiła wszystkie kręgle, zadowolona klasnęła w dłonie i odwróciła się przodem do Eunji. – Ty i Jackson jesteście parą, tak? – powtórzyła, myśląc, że dziewczyna wcześniej nie usłyszała pytania.

- Nie! W życiu! – zaprzeczyła natychmiast Jung i zaśmiała się nerwowo. – Skąd ci to przyszło do głowy?

- Po prostu ciągle widzę was razem. – Bae wzruszyła ramionami i gestem ręki zaprosiła towarzyszkę do gry. – Wiem, że z pozostałymi też przesiadujesz, ale jakoś z Jacksonem… Nie wiem, jak to wyjaśnić… - Zrobiła zamyślona minę, podając Eunji kulę. – O, jest między wami chemia i to widać gołym okiem.

- Ja jakoś nie widzę – mruknęła pod nosem Jung, przymierzając się do rzucenia kuli. Niestety nie była tak dobra, jak Bae i strąciła jedynie cztery kręgle. – Jackson i ja… Cóż, przyjaźnimy się, ale nic poza tym.

- Jesteś pewna? – Suzy uśmiechnęła się pod nosem, jednak zaraz spoważniała, widząc mordercze spojrzenie szatynki.

Eunji westchnęła cicho i odwróciła się plecami do Bae, nie chcąc, by ta zobaczyła widniejące na jej policzkach rumieńce. Zdecydowanie musiała się bardziej pilnować w towarzystwie Jacksona.

*

Jackson po cichu wszedł do pogrążonego w ciszy domu, mając cichą nadzieję, iż ojciec znów siedzi w swoim gabinecie i tym samym uniknie z nim konfrontacji. Przez spotkanie zapoznawcze z Markiem, a potem całe to zamieszanie z szukaniem opiekunki dla Junho, odpuścił sobie tego dnia trening. Napisał wiadomość trenerowi, że źle się czuje i nie pojawi się w szkole. Wiedział, że Minho zapewne doniósł już o tym jego ojcu, dlatego wolał go unikać aż do następnego dnia. Pan Wang szybko się złościł, ale i równie szybko się uspokajał – najważniejsze było przeczekać najgorszy czas.

- Gdzie się szlajałeś przez cały dzień? – zapytał surowym głosem mężczyzna, niespodziewanie wychodząc z salonu. Spojrzał bacznym wzrokiem na swojego syna, który za wszelką cenę starał się nie dać po sobie poznać, że choć trochę się boi. Mimo że z zewnątrz udawał twardziela i nic go nie ruszało, to w środku cały drżał i kulił się ze strachu. Jackson nikogo się nie bał: mógł stawić czoło dwumetrowemu pakerowi w klubie, mógł pobić się ze zgrają pijanych imprezowiczów, jednak ojciec wzbudzał w nim tak skrajne emocje, iż na jego widok momentalnie pokorniał i miał ochotę stać się niewidzialnym. – Jeszcze niedawno narzekałeś, że nie masz czasu na naukę i musisz zrezygnować z treningów, a gdy masz wolny dzień włóczysz się z kumplami i marnujesz czas. Minho dzwonił i powiedział, że dzisiaj nie pojawiłeś się na treningu.

- Chciałem spędzić czas z przyjaciółmi – powiedział spokojnie Jackson, chcąc jak najszybciej zakończyć tę rozmowę i pójść do siebie. – Ostatnio nie miałem dla nich czasu…

- I dzisiaj zmarnowałeś tyle godzin na tych ludzi? – Mężczyzna pokręcił głową z dezaprobatą i westchnął ciężko. – Nic tylko same rozczarowania.

- Wybacz, że jestem dla ciebie jedynie rozczarowaniem. – Jackson przełknął nerwowo ślinę i zdjął z głowy czapkę. Drżącą dłonią przeczesał rozmierzwione włosy i ponownie ukrył je pod czarnym nakryciem, przesuwając daszek do tyłu, jak to zwykle miał w zwyczaju robić. – Staram się, jak mogę. Wypruwam sobie żyły, byleby tylko choć w połowie sprostać twoim wymaganiom, a ty jeszcze narzekasz? Co z ciebie za ojciec?

- Coś ty powiedział? – Zdenerwowany Wang złapał syna za poły skórzanej kurtki i mocno nim potrząsnął. Spojrzał chłopakowi prosto w zaszklone oczy, wciąż nie dowierzając w to, co przed chwilą usłyszał. – Jesteś taki sam, jak twoja matka. Robię dla was wszystko, a i tak nie macie do mnie za grosz szacunku. Nie tak cię wychowałem.

- Bo w ogóle mnie nie wychowywałeś – zauważył Jackson i jednym szarpnięciem oswobodził kurtkę z silnego uścisku dłoni ojca. – Czasami żałuję, że to nie ty zginąłeś w tamtym wypadku – dodał ciszej, a potem wyszedł z domu, trzaskając za sobą drzwiami.

Chciało mu się płakać. Pierwszy raz od wielu lat odczuł potrzebę wyrzucenia z siebie tych wszystkich negatywnych emocji, które gromadził przez tak długi czas. Nie zamierzał się jednak rozklejać. Był facetem, a oni przecież nie płaczą. Przynajmniej według jego ojca.

Jackson był tak bardzo roztrzęsiony po kłótni z ojcem, że nie skupiał się nawet na tym, gdzie idzie. Szedł przed siebie, chcąc znaleźć się jak najdalej od tego przeklętego miejsca, w którym każdego dnia przeżywał piekło. Osoby nieznające Jacksona uważały, że prowadzi idealne życie i nie ma na co narzekać. Niestety w miejscu, które dla nastolatka powinno być azylem i bezpieczną przystanią, codziennie przeżywał katusze. Jackson doskonale pamiętał każdą kłótnię rodziców, krzyki ojca i to, jak nieraz podniósł rękę na mamę, gdy ta odważyła się mu postawić. Chłopak, pomimo że był mały i niewiele mógł zrobić, zawsze stawał w jej obronie, przez co nieraz sam dostał od ojca w twarz. Później przez kilka dni nie chodził do szkoły, by nauczyciele nie widzieli spuchniętego policzka czy podbitego oka.

Widząc z oddali siedzącą na murku szatynkę, przyspieszył kroku i gdy tylko znalazł się obok niej, wstrzymał na chwilę oddech, by do końca się nie rozkleić.

- Aigoo, Jackson! – krzyknęła przestraszona Eunji, łapiąc się za lewą pierś. Przyjrzała się dokładnie chłopakowi i zmarszczyła czoło. – Co się stało? Płakałeś? – zapytała zaskoczona, wpatrując się w jego załzawione oczy.

- Co? – Wang dotknął zarumienionych policzków i pokręcił energicznie głową. – No coś ty! Przecież faceci nie płaczą – parsknął sztucznym śmiechem, siadając na murku obok dziewczyny. – Pewnie coś mi wpadło do oka albo mam na coś alergię.

- Może na mnie? – zaśmiała się Jung, rozglądając się dookoła w poszukiwaniu biegającego po trawie Kakarotto. – Co ty tutaj w ogóle robisz? Myślałam, że siedzisz dalej z JB i Jinyoungiem.

- Zrobiłem swoje, więc postanowiłem wrócić do domu, ale…

- Ale? – Eunji przyjrzała się bacznie brunetowi i trąciła go łokciem w żebra, bez problemu domyślając się, że coś złego się stało. – Jackson, mów, co się stało.

- Pokłóciłem się z ojcem – powiedział w końcu i podkulił nogi pod brodę, obejmując je ramionami. – Miał pretensje, że spotkałem się z wami zamiast pójść na trening. Nie miałem dzisiaj sił na to. Ojciec nie rozumie, że czasem też muszę odpocząć.

- Przykro mi – szepnęła dziewczyna i poklepała bruneta przyjaźnie po ramieniu. – Zobaczysz, że szybko mu minie. Sam mówiłeś, że nawet po największych kłótniach w końcu dochodziliście do porozumienia.

- Tym razem tak łatwo nie będzie – westchnął ciężko i zdjął czapkę, zawieszając ją na jednym kolanie. Przeczesał palcami włosy i zerknął na Eunji, która niczym zahipnotyzowana przyglądała mu się, nie mrugając przy tym powiekami. Jackson uśmiechnął się lekko i dał dziewczynie pstryczka w nos. – Nie patrz się tak na mnie, bo się jeszcze zakochasz.

- Jeszcze czego – prychnęła, odwracając szybko głowę w przeciwną stronę. Gwizdnięciem przywołała do siebie Kakarotto i znów rzuciła mu piłkę. – Czemu myślisz, że tym razem tak szybko mu złość nie przejdzie?

- Bo powiedziałem, że wolałbym, żeby to on zginął w tamtym wypadku. – Jackson ściszył głos niemalże do szeptu, jednak Eunji doskonale usłyszała każde słowo, co zawdzięczała zapewne temu, że chłopak siedział wyjątkowo blisko niej. Dopiero wtedy zdała sobie sprawę z tego, że ciągle stykają się ramionami. – Wiesz, co mnie najbardziej przeraża? Nie to, że ojciec pewnie ma mnie teraz za kompletne zero i pakuje moje rzeczy, żeby je wywalić na ulicę. Przeraża mnie to, że wcale nie żałuję tych słów. Mama Jinyounga nie zasłużyła na śmierć.

- Jackson… - Eunji kompletnie nie wiedziała, co powiedzieć i jak się zachować, dlatego na chwilę zamilkła. Wpatrywała się załzawionymi oczami w bruneta, aż w końcu popchnięta przez jakąś niewidzialną siłę przytuliła się do jego ramienia, ukrywając twarz w materiale skórzanej kurtki. – Wiem, że nie zasłużyła na śmierć, ale twój ojciec także na nią nie zasługuje.

- Jak możesz tak mówić po tym, jak cię traktował za każdym razem, gdy do mnie przychodziłaś?

- Po prostu wierzę w to, że gdzieś w głębi jego duszy kryje się choć odrobina człowieczeństwa i mimo wszystko twój ojciec jest dobrą osobą. – Eunji posłała Jacksonowi lekki uśmiech i palcem dzióbnęła go w policzek. Nienawidziła, gdy Wang był smutny. Najbardziej cierpiała, widząc go pozbawionego tego pięknego uśmiechu, który sprawiał, że jej serce biło szybciej. – Poza tym to twój ojciec i kocha cię. Może tego nie pokazuje na co dzień, jednak jesteś dla niego najważniejszy.

Jackson odwrócił twarz ku szatynce i posłał jej smutny uśmiech, nawet nie próbując powstrzymywać gromadzących się w jego oczach łez. Było mu cholernie źle i powoli przestawał panować nad emocjami, które brały nad nim górę.

- Aigoo – jęknęła rozczulona Eunji, widząc gromadzące się w oczach bruneta łzy. Kiedy jedna z nich stoczyła się po jego bladym policzku, dziewczyna objęła go ramionami i mocno do siebie przytuliła. – Wszystko się ułoży. Jackson, jesteś najtwardszym chłopakiem, jakiego spotkałam w całym swoim życiu. Musisz tylko przeczekać burzę, bo po niej na pewno wyjdzie słońce – wyszeptała mu na ucho, gładząc dłonią drżące plecy bruneta. – A teraz chodźmy do mnie. Mama jest na randce z Junsoo, więc mam wolną chatę.

- Jesteś pewna? – zapytał Jackson, odsuwając się od szatynki. Szybko starł z policzka pojedyncze łezki i spojrzał uważnie na przyjaciółkę, która ochoczo pokiwała głową i podniosła się z ziemi. – Dzięki – dodał, uśmiechając się lekko.

Wang wstał z murku, jednak zrobił to zbyt szybko i nagle zrobiło mu się czarno przed oczami. Zatoczył się niebezpiecznie do tyłu i gdyby nie refleks Eunji, która w porę złapała go za rękę, wylądowałby w rzece. Dziewczyna odruchowo przyciągnęła bruneta do siebie, przez co znaleźli się niebezpiecznie blisko, prawie stykając się nosami.

- Często ci się takie coś zdarza? – zapytała, odsuwając się od Jacksona.

- Cóż mogę poradzić na to, że kompletnie zawróciłaś mi w głowie? – zaśmiał się Wang, unikając odpowiedzi. Widząc litościwe spojrzenie przyjaciółki, wywrócił oczami i wzruszył obojętnie ramionami. – Czasami… Ostatnio częściej, ale to przez zmęczenie. Dzisiaj trochę odpocząłem, więc pewnie jutro już będzie dobrze.

- Jeśli jeszcze raz zobaczę coś takiego, to sama zaprowadzę cię do lekarza. Zrozumiano? – Eunji dzióbnęła Jacksona palcem w tors i zmrużyła groźnie oczy.

Wang kiwnął głową na zgodę i podążył za przyjaciółką, która przywołała do siebie zdyszanego Kakarotto i przypięła do jego obroży smycz. Droga do jej mieszkania minęła im na komentowaniu Marka. Jackson co prawda nie miał okazji dłużej z nim porozmawiać, jednak wydawał mu się być w porządku chłopakiem. Brunet dostrzegł także zmianę w zachowaniu Eunji, kiedy wspomniał, że Mark pasuje do Minah i razem tworzą uroczą parę. To dało Jacksonowi do zrozumienia, że jej także wpadł w oko ten chłopak, a to wcale mu się nie podobało.

- Zjesz coś? – zapytała Eunji, gdy weszli do pogrążonego w ciemnościach mieszkania. – Zresztą i tak coś przygotuję, bo umieram z głodu – dodała, nim Jackson zdołał odpowiedzieć. – Chodź do kuchni.

- Już nie pamiętam, kiedy ostatni raz u ciebie byłem – przyznał chłopak, podążając za Jung do kuchni. Po drodze parę razy potknął się o kręcącego się przy nim Kakarotto, który najwyraźniej nie mógł uwierzyć, że odwiedził ich Wang we własnej osobie.

- No cóż, nie pływam w luksusie, więc nie będę cię do siebie zapraszać – powiedziała rozbawiona Eunji, nakładając na talerze przygotowane przez jej mamę jedzenie. – Za kiepskie warunki na przyjmowanie reprezentanta Korei w szermierce.

Jackson wywrócił teatralnie oczami i pogłaskał Kakarotto za uszami, gdyż ten przez cały czas domagał się od niego jakiejkolwiek uwagi.

- Dziwię się, że cię jeszcze pamięta. – Eunji postawiła talerze na stole i zacmokała na swojego pupila, który od razu nastawił uszy i rozdziawił pysk, jakby chciał się uśmiechnąć. – Moje maleństwo – mruknęła rozczulona dziewczyna, przytulając do siebie psa.

- Już nie takie maleństwo – zauważył rozbawiony Jackson, przypominając sobie, jak kilka miesięcy wcześniej sprezentował Eunji na urodziny maleńkiego samojeda. Kakarotto wyglądał wtedy, jak ulepiona ze śniegu kulka, którą można zmieścić w jednej dłoni. Teraz pewnie Jung miała trudności z podniesieniem swojego „maleństwa”. – Idziemy do ciebie?

- Kto to widział, żeby chłopak sam wpraszał się dziewczynie do sypialni? – Oburzona Eunji założyła ręce na biuście i uniosła dumnie głowę, udając obrażoną.

- Widzisz tutaj jakąś dziewczynę? – Jackson uśmiechnął się zadziornie, za co oberwał od dziewczyny po głowie. – Przecież żartowałem! – dodał szybko, unikając kolejnych ciosów.

- Chodź – mruknęła rozbawiona i skinęła głową na drzwi swojej sypialni. – Nie sprzątałam, więc…

Kiedy otworzyła drzwi na oścież, Jackson zajrzał do środka i parsknął głośnym śmiechem, widząc panujący tam chaos. Nie przypuszczał, że jedna osoba i to w dodatku dziewczyna może mieć w swoim pokoju tak wielki bałagan.

- Jak ci nie pasuje, to możesz posiedzieć na korytarzu – powiedziała zirytowana, kolejny raz uderzając Jacksona z otwartej dłoni w tył głowy.

- Przecież nic nie mówię.

- Ale się śmiejesz – burknęła pod nosem i zrzuciła z łóżka wszystkie rzeczy, by zrobić miejsce na siedzenie. – Proszę. Od razu ładniej, prawda? Nie patrz na podłogę – dodała, uśmiechając się szeroko. Usiadła na łóżku i dłonią poklepała miejsce obok siebie, zachęcając Jacksona do dołączenia do niej.

- Nie wiem, jak ty to robisz, ale przy tobie w mgnieniu oka odzyskuję dobry humor – powiedział Jackson, nabierając pałeczkami sporą ilość posklejanego ryżu. Wepchnął ją sobie do buzi, a potem dołożył jeszcze trochę marynowanych warzyw. – Dzięki za dzisiaj.

- Nie ma sprawy. Od tego są przyjaciele. – Eunji uśmiechnęła się lekko i sama zabrała się za swoją porcję kolacji. – Raz ja ciebie pocieszam, raz ty mnie. Taka już jest rola przyjaciół.

Jackson kiwnął głową na zgodę i rozejrzał się po pokoju. Ostatni raz był w nim kilka miesięcy temu, ale niewiele się w nim zmieniło. Na ciemnofioletowych ścianach w dalszym ciągu wisiało kilka plakatów ulubionych zespołów Eunji. Największy oczywiście przedstawiał Beast, a obok głowy Yong Junhyunga narysowane było czerwone serduszko. Jackson zaśmiał się pod nosem, co na szczęście umknęło uwadze Jung, która zajęta była jedzeniem ryżu z warzywami. Wang przeniósł spojrzenie na segment i nagle otworzył szeroko oczy, nie mogąc uwierzyć w to, co widzi.

- Nadal masz to zdjęcie? – zapytał zaskoczony, wstając z łóżka. Podszedł do segmentu i wziął do ręki ramkę z fotografią, która przedstawiała jego i Eunji tulących się do siebie podczas jednego z wypadów nad rzekę.

- Oczywiście. Czemu miałabym go nie mieć? – Jung wzruszyła beztrosko ramionami, grzebiąc pałeczkami w misce, przez co nie mogła zobaczyć wyginających się w szerokim uśmiechu ust Jacksona. – Lubię to zdjęcie. Poza tym ładnie na nim wyszłam – dodała i posłała chłopakowi ironiczny uśmieszek.

- Nawet bardzo ładnie – przemknęło Jacksonowi przez myśl, gdy odkładał ramkę na miejsce.

Usiadł z powrotem na łóżku i cicho westchnął. Eunji skończyła właśnie jeść i teraz zajęta była przeglądaniem Twittera na telefonie. Jackson dopiero wtedy poczuł, jak bardzo jest zmęczony. Mimo że tego dnia nie miał treningu, to i tak nie brakowało mu atrakcji. Najpierw spotkanie nad rzeką, potem casting na opiekunkę dla Junho, a na koniec ostra kłótnia z ojcem i wizyta w mieszkaniu Eunji. Gdyby pominąć awanturę, to mógłby ten dzień uznać za bardzo udany.

Hyerim była tak bardzo skupiona na czytaniu wiadomości od znajomych z Twittera, że nie zauważyła nawet, jak Jackson zasnął. Dopiero kiedy jego głowa bezwładnie opadła na jej ramię, zdezorientowana spojrzała na czarną czuprynę chłopaka i uśmiechnęła się do samej siebie.

- Musiałeś być naprawdę zmęczony – stwierdziła cicho, powoli wysuwając się spod Jacksona.

Ostrożnie ułożyła chłopaka na łóżku i przykryła kocem, by nie zmarzł, gdyż w pokoju panował chłód, a on po wejściu do mieszkania zdjął kurtkę. Eunji odgarnęła z czoła Jacksona kosmyki ciemnych włosów i sama położyła się obok niego, chcąc jeszcze poczytać na telefonie najnowsze rozdziały pisanych przez fanki opowiadań o ulubionych zespołach Eunji.

Ambitne plany nadrobienia zaległości legły szybko w gruzach. Już po przeczytaniu kilku linijek tekstu dziewczyna poczuła ogromne zmęczenie i znużenie. Zgasiła więc telefon i odłożyła go na szafkę, a sama ułożyła się wygodniej na łóżku i przymknęła powieki, dając nareszcie odpocząć oczom, które niemiłosiernie piekły od ciągłego wpatrywania się w jasny ekran.

Jung odwróciła się na bok i spojrzała na śpiącego w najlepsze Jacksona. Miała nadzieję, że mama spędzi tę noc u Junsoo, bo inaczej chłopak będzie musiał wracać do siebie, a Eunji chciała oszczędzić mu spotkania ze wściekłym ojcem. Wolała, żeby został tę noc u niej i przeczekał najgorsze. Może nazajutrz pan Wang będzie nieco spokojniejszy albo chociaż minie mu ochota zabicia syna za to, co powiedział podczas ostrej wymiany zdań.

- Prawdziwy mężczyzna nie boi się łez – wyszeptała, przejeżdżając opuszkami palców po bladych policzkach chłopaka. – Zobaczysz, że wszystko się ułoży. Będzie ciężko. Doskonale o tym wiesz, ale ja zawsze będę stała murem za tobą. Nie pozwolę cię nikomu skrzywdzić. Obiecuję.