Love Affairs

ROZDZIAŁ PIĄTY

Jung Hyerim przez dłuższą chwilę wpatrywała się szeroko otwartymi oczami w kartkę papieru, nie mogąc uwierzyć, że z ostatniego sprawdzianu dostała tak słabą ocenę. Może nie była najlepsza z angielskiego, ale nigdy nie narzekała i dość dobrze sobie radziła. Ostatnio jednak tak wiele działo się w jej życiu, że niestety w końcu musiało się to odbić także na ocenach. Mogła winić jedynie siebie za całkowite zignorowanie sprawdzianu z angielskiego i nieprzygotowanie się do niego. Gdyby poświęciła nauce choć trochę czasu, to nie musiałaby prosić nauczyciela o możliwość poprawienia tej beznadziejnej oceny. Miała nadzieję, że pan Shin pozwoli jej kolejny raz napisać sprawdzian. Co prawda nauczyciel był bardzo surowy i rzadko zgadzał się na drugi termin, jednak czasami robił wyjątki i Eunji liczyła na to, że tym razem to ona będzie tym jednym wyjątkiem.

- Sam byłem zaskoczony, gdy sprawdzałem twój test – przyznał Shin, patrząc to na pokreśloną na czerwono kartkę papieru, to na stojącą obok biurka Eunji, która wyglądała, jak niesłusznie skarcony przez właściciela szczeniak. – Poprzednie sprawdziany napisałaś naprawdę dobrze i szkoda byłoby psuć sobie końcową ocenę jedną wpadką. Jeśli chcesz, to za tydzień możesz napisać poprawę.

- Naprawdę? – Jung otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia, nie wierząc, że poszło to tak łatwo. Przygotowana była na błaganie nauczyciela, by pozwolił jej poprawiać, a tymczasem on sam to zaproponował, oszczędzając tym samym dziewczynie upokarzania się w jego oczach. – Dziękuję! Tym razem się nauczę i poprawię ocenę – powiedziała i ukłoniła się nisko.

- Mam nadzieję. – Shin uśmiechnął się pogodnie do uczennicy i schował sprawdziany do teczki. – Teraz zmykaj na obiad – dodał, skinięciem głowy wskazując drzwi klasy.

- Dobrze.

Eunji w nieco lepszym humorze opuściła salę i od razu udała się na stołówkę, gdzie umówiła się z Minah. Bang nie lubiła przesiadywać na korytarzu podczas przerwy obiadowej, a tego dnia poprosiła przyjaciółkę o spotkanie, gdyż chyba sama zauważyła, że przez ciągłe spotkania z Markiem ma dla niej coraz mniej czasu. Eunji była wyrozumiała i nie narzekała na to, co w sumie mogło wynikać też z tego, że po prostu nie zależało jej na spotkaniach z Minah. Znacznie bardziej wolała teraz spędzać czas z Suzy albo z chłopakami. Bang została zepchnięta na dalszy plan, a to wcale jej się nie podobało.

- Co masz taką minę? – spytała Minah, gdy Eunji usiadła przy stoliku.

- Shin oddał dzisiaj sprawdziany i za tydzień muszę poprawić – powiedziała szatynka, robiąc niezadowoloną minę. Z plecaka wyjęła pojemnik z lunchem i zdjęła wieczko. Jakoś nie miała ochoty na jedzenie, ale wiedziała, że jeśli czegoś nie przekąsi, to na lekcji zacznie jej burczeć w brzuchu, a tego wolała uniknąć. – Pierwszy raz dostałam z angielskiego tak kiepską ocenę, ale w ogóle nie rozumiem tych czasów. Wszystko mi się miesza – dodała i zrezygnowana oparła głowę na dłoni.

- Jeśli chcesz, to poproszę Marka, żeby udzielił ci paru korepetycji. – Bang uśmiechnęła się do przyjaciółki, chcąc jej za wszelką cenę pomóc. Minah musiała zrobić wszystko, by odzyskać Eunji i mieć ją tylko dla siebie. Bang w ogóle nie podobało się to, że Jung zaprzyjaźniła się z Suzy i teraz z nią spędzała przerwy, plotkując i wygłupiając się na korytarzach. – Nikt tak dobrze cię nie nauczy angielskiego, jak chłopak, który przez tyle lat mieszkał w Ameryce.

- Równie dobrze mogę pójść na dodatkowe zajęcia w szkole – stwierdziła Eunji, wzruszając obojętnie ramionami.

- Daj spokój. Mark na pewno nie będzie miał nic przeciwko temu – powiedziała Minah, wyjmując z plecaka telefon. Od razu wystukała wiadomość do swojego chłopaka i zadowolona ze swojego niecnego planu uśmiechnęła się szeroko. Po chwili komórka zawibrowała, a dziewczyna szybko odczytała odpowiedź. – Widzisz? Chętnie ci pomoże.

- Podziękuj mu ode mnie. – Eunji uśmiechnęła się niemrawo, naprawdę nie mając ochoty spotykać się z tym chłopakiem. Wolała trzymać się od niego z daleka, by nie kusić losu. Mark działał na nią w dziwny sposób i bała się, że podczas ich spotkań sam na sam straci w pewnej chwili kontrolę i zrobi coś, co mogłoby zranić Minah. – Zapytaj, kiedy możemy się spotkać.

- Dam ci jego numer i sama z nim będziesz pisać. – Bang zabrała od przyjaciółki telefon i dopisała do listy kontaktów numer Marka. Eunji nie mogła uwierzyć, że przyjaciółka z taką dziecinną naiwnością sama pcha swojego chłopaka w ramiona innej dziewczyny. – Napisz do niego i się umówcie – dodała, oddając Jung jej telefon.

Eunji kiwnęła głową na zgodę i weszła w wiadomości, by napisać do Marka, jednak wtedy otrzymała smsa od Jacksona.

- Cholera, zapomniałam! – wykrzyknęła spanikowana, podrywając się z krzesła. Widząc zdezorientowaną minę przyjaciółki, posłała jej przepraszające spojrzenie i uśmiechnęła się lekko. – Muszę zanieść Jacksonowi obiad. Poczekasz tutaj na mnie? Zaraz wrócę.

- Nosisz mu jedzenie do szkoły? – Minah zmarszczyła pytająco czoło, kompletnie nie poznając swojej przyjaciółki. Jeszcze niedawno darła koty z tym chłopakiem i ciągle narzekała, że jest skończonym kretynem, a teraz bawiła się w jego niańkę? – Tatulek zwolnił gosposię, że nie ma mu kto zrobić jedzenia?

- Daj spokój – mruknęła Eunji, przerzucając przez ramię plecak. – Zaraz wrócę! – dodała i czym prędzej wybiegła z jadalni.

Chłopcy jak zwykle siedzieli na trzecim piętrze i wszyscy oprócz Wanga coś jedli. Na widok zmierzającej ku nim dziewczyny, Jackson uśmiechnął się szeroko i wyciągnął przed siebie ręce, domagając się swojego obiadu. Według Eunji wyglądał wtedy jak małe dziecko, które chce czegoś od mamy. Zdyszana Jung usiadła na ławce i podała chłopakowi pojemnik z jedzeniem.

- Mam beznadziejną kondycję – stwierdziła, łykając łapczywie powietrze. Starła z czoła kropelki potu i podniosła się z ławki. – Wracam do Minah.

- Nie zjesz z nami? – spytał rozżalony Jackson, wpatrując się w Eunji szczenięcymi oczkami.

- Nie, obiecałam Minah, że dzisiaj razem zjemy obiad – odpowiedziała, a potem pobiegła z powrotem w stronę schodów.

Usłyszała jeszcze głośne „dziękuję” padające z ust Jacksona i na dobre zniknęła chłopakom z oczu. Kiedy dotarła na stołówkę, było tam już mało osób. Jung rozejrzała się za swoją przyjaciółką, jednak nigdzie jej nie było. Zdziwiona brakiem Minah, wyjęła z kieszeni mundurka telefon i wybrała numer do dziewczyny.

- Gdzie jesteś?

- Poszłam do klasy. Skoro Jackson jest ważniejszy, to nie mamy o czym mówić – stwierdziła oschle Minah i rozłączyła się, nie dając Eunji dojść do słowa.

- Eish – syknęła szatynka, marszcząc zabawnie nos. Do dzwonka na lekcję pozostało jeszcze sporo czasu, dlatego postanowiła wrócić na trzecie piętro. Od początku wolała spędzić długą przerwę razem z chłopakami, ale Minah tak bardzo nalegała na wspólne zjedzenie obiadu, że ostatecznie przystała na jej propozycję. W końcu czego nie robi się dla przyjaciółki. – Wróciłam! – oznajmiła wesoło Eunji, podbiegając do chłopaków.

- Minah strzeliła focha? – zaśmiał się Jaebum, bez problemu domyślając się, dlaczego Jung do nich wróciła. Widząc jej niemrawą minę, mrugnął do niej zalotnie, co nie umknęło uwadze siedzącego obok Jacksona.

Wang wyprostował się maksymalnie, wypinając dumnie pierś i posłał chłopakowi mordercze spojrzenie, jednak ten to zignorował i śmiejąc się pod nosem, wrócił do jedzenia lunchu. Jackson nienawidził tego, że tak wielu chłopaków lgnęło do Eunji. Ona nic sobie z tego nie robiła i praktycznie nie dostrzegała jakichkolwiek oznak zainteresowania, co było jeszcze bardziej denerwowało Jacksona. Jung w oczach przystawiających się do niej chłopaków była niewinną i naiwną dziewczynką, którą można bez wyrzutów ranić. Gdyby mógł, pozbyłby się tych wszystkich natrętów i sprawiłby, że Eunji zaczęłaby go dostrzegać nie tylko jako swojego przyjaciela, ale i materiał na potencjalnego chłopaka.

Tylko dlaczego ona była taka uparta?

- Idę do klasy – powiedziała dziewczyna, podnosząc się z ławeczki.

- Oprowadzę cię! – Jackson w ekspresowym tempie dokończył jedzenie i wrzuciwszy wszystkie swoje rzeczy do plecaka, uśmiechnął się szeroko od szatynki. – Chodźmy więc!

Eunji zmarszczyła pytająco czoło, zastanawiając się, czy przypadkiem jedzenie, które dała Jacksonowi nie było przeterminowane, ale przecież sama kilka minut wcześniej jadła to samo i jakoś nie odczuwała żadnych skutków ubocznych. Chłopak klasnął wesoło w dłonie, a potem złapał szatynkę za przedramię i nie żegnając się z przyjaciółmi, ruszył w stronę schodów, ciągnąc za sobą zdezorientowaną Jung.

- Brałeś coś? – spytała, podążając krok w krok za brunetem.

- Nie – zaśmiał się i spojrzał przez ramię na Eunji, która tylko pokręciła głową z rozbawieniem. – Shin oddał wam testy?

- Tak. Nie zaliczyłam, ale pozwolił mi poprawiać w przyszłym tygodniu – odpowiedziała, robiąc niezadowoloną minę. – Minah załatwiła mi korepetycje u Marka.

- Co? – Jackson na dźwięk imienia tego chłopaka przystanął w miejscu i mrużąc oczy, spojrzał groźnie na dziewczynę. – Mark będzie dawał ci korepetycje? Przecież jestem dobry z angielskiego i równie dobrze to ja mógłbym ci pomóc! – zauważył oburzony, gestykulując przy tym rękoma, jak to miał w zwyczaju robić, gdy się denerwował.

- Kiedy? – Eunji założyła ręce na biuście i uniosła kpiąco lewą brew. – Ledwo ci starcza czasu na zjedzenie obiadu, a ty mówisz, że mógłbyś mi dać korepetycje z angielskiego? Poza tym, czemu się tak bardzo denerwujesz? Z tego, co zauważyłam, to polubiłeś Marka.

Wang w ostatnim momencie ugryzł się w język i machnąwszy dłonią na szatynkę, poszedł w swoją stronę. Miał jej powiedzieć, że po prostu jest zazdrosny i nie chce, żeby jakikolwiek chłopak się do niej zbliżał? Eunji z miejsca by go wyśmiała i nazwała idiotą, a potem co chwilę wracałaby do tego, chcąc mu dopiec. Jung chyba nigdy nie będzie w stanie dostrzec, jak bardzo Jacksonowi na niej zależy i do końca życia będzie dla niej tylko przyjacielem, z którego można się pośmiać.

Czując wibracje w kieszeni spodni, sięgnął po telefon i westchnął głośno, gdy zobaczył wyświetlające się na ekranie imię. Nie miał najmniejszej ochoty na trening, jednak zawody zbliżały się wielkimi krokami, a ostatnio coraz rzadziej odwiedzał salę treningową i wiedział, że jeśli nie weźmie się w garść, to złoto przejdzie mu koło nosa.

- Mam nadzieję, że fochy ci już przeszły i pojawisz się dzisiaj na treningu.

- Po tej lekcji będę miał dwugodzinne okienko – powiedział Jackson, od razu przypominając sobie, jak kilka dni wcześniej Eunji prosiła go, żeby zwolnił z treningami i trochę odpoczął, ale co ona mogła wiedzieć? Nigdy nie musiała nikomu udowadniać, że jest cokolwiek warta. Te mistrzostwa były dla niego szansą na odbudowanie relacji z ojcem i zyskanie szacunku w jego oczach. – Będę za godzinę – dodał, a potem się rozłączył, nie mając ochoty na dalszą rozmowę z trenerem.

- Jackson! – zawołała Jung, podbiegając do chłopaka. – Co cię ugryzło?

- Komar. W nogę. Trochę swędzi, ale daję radę – odpowiedział Jackson, uśmiechając się przy tym głupio. – Coś jeszcze?

- Słucham? – Eunji otworzyła szeroko oczy, nie bardzo rozumiejąc sytuację, w której się znalazła. Jeszcze kilkanaście minut temu Jackson zachowywał się, jakby się czegoś naćpał, a teraz zamienił się w ponuraka. – Powiesz mi, co się dzieje, czy mam zgadywać?

- Nawet, gdybyś próbowała, to i tak nigdy nie zgadniesz – zakpił Wang, wprawiając przyjaciółkę w jeszcze większe zdezorientowanie.

- Chcesz powiedzieć, że jestem głupia?

- Nie. Jesteś ślepa, Eunji – mruknął w odpowiedzi i odwróciwszy się na pięcie, odszedł do klasy.

- Yah! Jackson! – krzyknęła dziewczyna, jednak on ją zignorował i zatrzasnął za sobą drzwi. – Co za… - prychnęła pod nosem oburzona, nie zamierzając dłużej bawić się w gierki chłopaka.

Czasami bywał niemożliwy, jednak Eunji nie potrafiła się na niego długo złościć. Po kłótni wystarczało, że przyszedł do niej, uśmiechnął się w ten swój uroczy sposób, zrobił słodką minkę i ona była gotowa mu wszystko wybaczyć. Poza tym wiedziała też, że Jacksonowi nie jest łatwo i jego wybuchy złości czy ciągłe obrażanie się z byle powodu tłumaczyła tym, że nie ma nawet czasu porządnie odpocząć, gdyż nieustannie musi trenować do zawodów, by udowodnić ojcu, że jest wart jego szacunku. Szkoda tylko, że Wang senior w ogóle nie doceniał wysiłku swojego syna i od ponad dwóch lat ani razu nie pokazał się na zawodach. Podobnie było z mamą chłopaka, ale ona to już inna historia.

Eunji kompletnie tego nie rozumiała, bo sama potrafiła zrezygnować dosłownie ze wszystkiego, by móc być na trybunach i wspierać okrzykami swojego przyjaciela. Raz nawet nie poszła na koncert Beast, na który czekała kilka miesięcy. Niespodziewanie zawody zostały przesunięte i wypadały akurat w ten sam dzień, kiedy występował ukochany zespół Eunji. Mimo to podjęcie decyzji nie było dla niej trudne i od razu wybrała zawody Jacksona, dochodząc do wniosku, że następnym razem pójdzie na koncert Beast i być może uda jej się wtedy zaciągnąć na niego któregoś ze swoich przyjaciół.

*

Kiedy tylko rozbrzmiał dzwonek na przerwę i nauczyciel opuścił klasę, Jackson wrzucił wszystkie swoje rzeczy do plecaka i ignorując ciekawskie spojrzenia kolegów, wyszedł na korytarz. Nie chcąc tracić czasu na pogaduszki z przyjaciółmi, których zapewne spotkałby gdzieś po drodze, przyspieszył kroku i już po chwili znalazł się poza szkolnymi murami. Pogoda tego dnia była wyjątkowo piękna, jak na grudzień, dlatego Jackson nawet nie trudził się, żeby zakładać kurtkę. Narzucił ją jedynie na ramiona i żwawym krokiem poszedł na przystanek autobusowy.

Na szczęście droga ze szkoły do miejsca, w którym odbywały się jego treningi nie była długa i już po kilku minutach jazdy wypełnionym po brzegi autobusem znalazł się na miejscu. Wiedział, że Minho i tak będzie na niego zły, że poszedł na lekcje zamiast od razu z samego rana zjawić się na treningu. Jackson nie chciał jednak opuszczać szkoły, bo przecież do egzaminów nie zostało dużo czasu i chociaż na lekcjach mógł się czegokolwiek nauczyć, bo w domu nie miał na to sił.

- Nareszcie! – powiedział Minho, widząc zmierzającego w jego stronę Jacksona. – Idź się przebierz i widzimy się na sali.

*

Przez cały trening młody Wang nie mógł się skupić. Wciąż myślał o Eunji i tym całym Marku. Przecież on też byłby dobrym nauczycielem, więc dlaczego zgodziła się przyjmować korepetycje od kompletnie obcego chłopaka zamiast zgłosić się do swojego przyjaciela? Fakt, był zajęty i ledwo starczało mu czasu na kilka godzin snu, ale dla Eunji był gotów zrezygnować z odpoczynku, byleby tylko jej pomóc i mieć pewność, że żaden Mark nie będzie jej podrywał.

- Jackson! Skup się! – wrzasnął poirytowany Minho, gdy chłopak kolejny raz potknął się na macie i przez to nie trafił przeciwnika. – Do cholery, co się z tobą dzisiaj dzieje? Zakochałeś się czy co?

Na te słowa Jackson napiął nieświadomie mięśnie i zagryzł mocno szczękę. Miał ochotę rzucić w trenera szpadą i wygarnąć mu wszystko prosto w twarz, ale wiedział, że to i tak nic by nie dało, a gdyby ojciec się o tym dowiedział, zrobiłby mu taką awanturę, że równie dobrze mógłby się wyprowadzić z domu. Minho był jednym z najlepszych trenerów w Seulu i Jackson powinien dziękować na kolanach, że ten zechciał zająć się jego trenowaniem.

Chłopak praktycznie od podstawówki uprawiał szermierkę. Jeszcze mieszkając w Hong Kongu zdobywał złote medale i przez jakiś czas był reprezentacji. Później jednak musiał zrezygnować z drużyny na rzecz wyprowadzki do Korei, której tak naprawdę w ogóle nie chciał, ale przecież był tylko dzieciakiem i nie miał nic do gadania. Po rocznej przerwie za namową ojca wrócił do szermierki, czego czasami bardzo żałował. Gdyby tego nie zrobił, mógłby prowadzić normalne życie, jak jego przyjaciele. Miałby więcej wolnego czasu, może znalazłby sobie w końcu kogoś na stałe i przestałby randkować z kim popadnie, byleby tylko nie czuć się samotnym.

- Nie czuję się najlepiej – wymruczał pod nosem, jednak trener albo nie usłyszał jego słów, albo po prostu je zignorował, dochodząc do wniosku, że chłopak znów przesadza.

- Na dzisiaj koniec – powiedział w końcu Minho, widząc, że trening Jacksona to tylko strata cennego czasu. – Idź się przebrać. Jutro nie pójdziesz na lekcje i przyjdziesz z samego rana na trening. W sobotę są zawody, więc teraz musisz skupić się tylko na nich.

Wang zdjął maskę i odgarnął ze spoconego czoła kosmyki włosów. Ukłoniwszy się lekko, pożegnał się z trenerem i opuścił salę treningową. W połowie drogi do szatni poczuł, jak robi mu się słabo, a nogi zaczynają odmawiać posłuszeństwa. Jackson oparł się ramieniem o ścianę i na chwilę przymknął powieki, by zatrzymać wirujący dookoła niego korytarz. Drżącą dłonią poluzował kapsle przy zapięciu ubrania i wziął głęboki wdech.

Słysząc odgłos czyichś kroków, odepchnął się od ściany i ledwo widząc na oczy, ruszył w stronę szatni. Wolał nie zostać przyłapanym przez Minho albo któregoś z innych pracowników. Nie chciał, żeby ktokolwiek wiedział o jego problemach ze zdrowiem. Jeśli wyszłoby to na jaw, mógłby się pożegnać z zawodami, bo komu jest potrzebny chory zawodnik, który w każdej chwili może zemdleć?

- Weź się w garść, Jackson – wyszeptał słabym głosem, opierając się o drzwi szatni. – Nie możesz teraz odpuścić.

*

Kiedy po raz kolejny Jackson odrzucił połączenie, Eunji zrezygnowała z dalszych prób dodzwonienia się do niego i rozczarowana schowała telefon do kieszeni marynarki. Była wściekła na chłopaka, bo od tamtego incydentu podczas przerwy obiadowej w ogóle się do niej nie odezwał, a zwykle to on pierwszy wyciągał rękę na zgodę. Poza tym Eunji nie była niczemu winna. To Jackson zachował się jak skończony idiota, obrażając się o nie wiadomo co. Jung kompletnie nie rozumiała, dlaczego jej przyjaciel tak bardzo zezłościł się, kiedy wspomniała o korepetycjach z Markiem. Fakt, sama też nie była zbytnio z tego zadowolona, jednak wolała przemęczyć się tych kilka godzin i poprawić sprawdzian, by nie psuć sobie końcowej oceny. Jackson i tak nie mógłby jej pomóc, bo przecież ledwo starczało mu czasu na sen, nie mówiąc już o przygotowaniach do egzaminów końcowych.

- Co masz taką minę? – zapytała Suzy, siadając obok Eunji na ławce. – Coś się stało?

- Posprzeczałam się z Jacksonem – wymruczała pod nosem szatynka, robiąc przy tym niezadowoloną minę. – Wkurzył się na mnie, jak powiedziałam, że Mark będzie dawał mi korepetycje z angielskiego.

- Czekaj… - Bae zmarszczyła pytająco czoło i spojrzała uważnie na przyjaciółkę. – Mark? Chłopak Minah? – spytała, a Eunji w odpowiedzi kiwnęła głową i uśmiechnęła się krzywo. – I ty się dziwisz, że Jackson się wściekł? Każdy na jego miejscu zachowałby się tak samo. Mark to… Sama przyznaj, ale nie ma chyba na tym świecie dziewczyny, której by się nie podobał.

Eunji zagryzła nerwowo dolną wargę i odwróciła głowę w przeciwną stronę, byleby tylko Suzy nie dostrzegła jej niezadowolonej miny. Odetchnęła z ulgą, gdy zobaczyła idących w ich stronę chłopaków. Chociaż Bae była jej bliska – być może bliższa od Minah – to wolała nie rozmawiać z nią na temat Marka. Z nikim nie chciała o nim rozmawiać, bo wiedziała doskonale, jakby to wyglądało. Przecież nie mogła powiedzieć, że podoba jej się chłopak przyjaciółki, bo wyszłaby na skończoną idiotkę.

- Nie widzieliście Jacksona? – zapytała Eunji, gdy tylko Youngjae usiadł obok niej na ławce. – Posprzeczaliśmy się na przerwie obiadowej i teraz ode mnie nie odbiera.

- Ma dwugodzinne okienko i poszedł na trening – powiedział JB, wystukując na dotykowym ekranie kolejną w ciągu ostatnich pięciu minut wiadomość. – Pewnie przyjdzie na kolejną lekcję – dodał, a potem uśmiechnął się szeroko, gdy otrzymał odpowiedź.

- Z kim ty tak piszesz, co? – zapytała rozbawiona Eunji, dochodząc do wniosku, że skoro Jackson nie raczył poinformować jej o swoich planach, to nie warto tracić energii na rozmawianie o nim. Najwidoczniej za nic miał zdanie przyjaciółki i prośby o to, żeby bardziej się oszczędzał. Eunji zdążyła przyzwyczaić się do tego, że Jackson musiał być we wszystkim najlepszy.

- A z taką koleżanką – odpowiedział chłopak i uśmiechnął się promiennie. – Zazdrosna? – zaśmiał się, puszczając przyjaciółce oczko.

- O ciebie zawsze jestem zazdrosna. – Eunji odwzajemniła uśmiech i wzruszyła beztrosko ramionami. – To co to za koleżanka, hm? Znamy ją? Ktoś z naszej szkoły?

- Nie, nikt z naszej szkoły. Poznałem ją… na czacie.

Eunji wytrzeszczyła oczy na przyjaciela i wybuchła głośnym śmiechem, a reszta jej zawtórowała. Fakt, Jaebum robił wiele zwariowanych rzeczy i nie sposób je było zliczyć, ale o czatowaniu z nieznajomymi na czacie nikt by nawet nie pomyślał. W pierwszej chwili Jung myślała, że JB robi sobie z nich żarty i zaraz też zacznie się śmiać, jednak jego poważna mina uświadomiła ją, że wcale ich nie wkręca.

- Skąd wiesz, że te dziewczyny są naprawdę dziewczynami? – zapytał w końcu Jinyoung, z całych sił próbując powstrzymać się przed kolejnym wybuchem śmiechu.

- Yah, pewnie wysyłają sobie słodkie fotki – parsknęła Eunji, próbując za wszelką cenę zachować powagę, co naprawdę w zaistniałej sytuacji było bardzo trudne. – Albo nagie zdjęcia. Takie pikantne romanse.

- Wam coś powiedzieć – burknął pod nosem Jaebum i obrażony odwrócił się na pięcie, po czym odszedł w swoją stronę.

- Wiecie co? – odezwał się Youngjae, uśmiechając się przy tym wrednie, co nie zwiastowało nic dobrego. – Chyba mam pomysł.

- Aż mam gęsią skórkę – zaśmiała się Jung, zerkając kątem oka na siedzącą obok Suzy, która namiętnie wymieniała z kimś smsy. – Yah, ty też podrywasz chłopaków na czacie? – zażartowała, a brunetka momentalnie zamarła w bezruchu, wpatrując się z przerażeniem w ekran swojego telefonu.

- Aj, ty to masz poczucie humoru – powiedziała sztucznie słodkim głosem Suzy i trąciła przyjaciółkę w ramię. – Pisałam do mamy, bo muszę zostać dłużej w szkole.

Eunji kiwnęła głową na zgodę, nie mając sumienia dłużej pastwić się nad przyjaciółką. Wiedziała, że gdyby Suzy poznała jakiegoś chłopaka, to byłaby pierwszą osobą, której by o tym powiedziała. Może nie znały się wyjątkowo długo, jednak często spędzały ze sobą czas i to sprawiło, że szybko się do siebie zbliżyły. Prawda była taka, że Eunji znacznie lepiej czuła się w towarzystwie Suzy niż przy Minah. Miała z Bae o wiele więcej wspólnych zainteresowań, a poza tym ona uwielbiała spędzać czas z chłopakami. Oni zresztą też od razu polubili Suzy, co sprawiło, że dziewczyna szybko odnalazła miejsce w ich paczce.

- To jaki jest twój plan, nasz diabełku? – Eunji spojrzała uważnie na przyjaciela, który na te słowa uśmiechnął się szatańsko i zatarł dłonie.

- A więc…

*

Kolejną przerwę Jaebum postanowił spędzić w klasie. Nie miał ochoty rozmawiać z przyjaciółmi po tym, jak go wyśmiali, gdy w końcu zdobył się na odwagę, by powiedzieć im o czatowaniu z dziewczynami. Fakt, może nie było to poważne z jego strony, bo jaką mógł mieć pewność, że pod słodkim nickiem nie ukrywa się stary zboczeniec, jednak mimo wszystko JB postanowił zaryzykować. Gdyby tego nie zrobił, nie poznałby PinkBlossom, a to właśnie z nią najczęściej rozmawiał. Inne dziewczyny przestały mieć dla niego znaczenie. Równie dobrze mogłoby ich w ogóle nie być.

Znajomość z PinkBlossom zaczęła się tak, jak każda inna znajomość na czacie. Jaebum na chybił trafił wybierał spośród nicków kilka najbardziej rzucających się w oczy i zaczynał rozmowę. Kiedy nie znajdował z daną osobą żadnych wspólnych tematów, szukał kolejnej i tak w kółko. Po jakimś czasie trafił właśnie na PinkBlossom i już po pierwszej wymianie zdań doszedł do wniosku, że to właśnie jej szukał przez ten cały czas. Dziewczyna szybko zdobyła jego zaufanie, a także i serce, co pewnie według niektórych było śmieszne, bo jak można zakochać się w kimś, kogo nigdy nie widziało się na oczy? Jaebum sam w to nie mógł uwierzyć. Przecież sam zawsze pierwsze zwracał uwagę na wygląd, a nie na osobowość dziewczyny. Był totalnie płytkim facetem, jednak to zmieniło się, gdy poznał na czacie PinkBlossom. Mimo jego nalegań wciąż nie chciała wysłać mu swojego zdjęcia, chociaż on zrobił to już po trzech tygodniach znajomości, chcąc zapewnić dziewczynę, że nie jest żadnym zboczeńcem, który poluje na kolejną ofiarę.

- Można się dosiąść?

Słodki, dziewczęcy głos wyrwał Jaebuma z chwilowego letargu. Zdezorientowany spojrzał na stojącą obok jego ławki Krystal i uśmiechnąwszy się do niej lekko, kiwnął głową na wolne krzesło.

- Nie mieliśmy jeszcze okazji ze sobą porozmawiać – zauważyła dziewczyna, wpatrując się rozanielonym wzrokiem w Jaebuma. – I nie miałam okazji przeprosić cię za tamtą sytuację. Nie byłam wtedy w dobrym humorze i niepotrzebnie się na tobie wyżyłam.

- W porządku – rzucił Im, posyłając blondynce przyjazny uśmiech. Nie rozumiał, dlaczego nagle Krystal zdecydowała się z nim porozmawiać. Od jej pierwszego dnia w Nankam mięło sporo czasu i dotychczas nie wykazywała zbyt wielkiego zainteresowania jego osobą. Czyżby w końcu dostrzegła w nim kogoś wartościowego? – Każdy miewa gorszy dzień – dodał, zerkając na swój telefon, by sprawdzić, czy nie dostał odpowiedzi od PinkBlossom. Zawiedziony brakiem jakiegokolwiek smsa, westchnął cicho i ponownie spojrzał na Krystal.

- Co prawda już trochę poznałam tę szkołę, ale jeśli nie miałbyś nic przeciwko, to chciałabym, żebyś w razie czego został moim przewodnikiem – powiedziała blondynka, niebezpiecznie zbliżając się do Jaebuma. – Poza tym wciąż słabo rozumiem kulturę koreańską. Te wszystkie zwroty grzecznościowe to dla mnie czarna magia.

- Tak? – Im zmarszczył pytająco czoło, nie bardzo rozumiejąc, z czym dziewczyna ma taki problem. Przecież doskonale znała koreański, a siostra czy rodzice zapewne nie zapomnieli wtajemniczyć jej także w kulturę. – To dziwne, bo nie zauważyłem, żebyś miała jakiekolwiek problemy z dogadaniem się z innymi.

- Myślałam, że jesteś bardziej błyskotliwy – westchnęła widocznie rozczarowana Krystal, patrząc pobłażliwie na chłopaka. – Próbuję się z tobą umówić.

- U… umówić? – wydukał Jaebum, nie dostrzegając wchodzącej do klasy Sueji. – Chcesz się ze mną umówić? Dlaczego?

- A czy musi być jakiś powód? – zaśmiała się Krystal, zerkając na siadającą w swojej ławce brunetkę. – Doszłam do wniosku, że źle zaczęliśmy naszą znajomość i teraz chcę się zrehabilitować. To jak?

- Raczej nie będę zainteresowany – odpowiedział i wzruszył obojętnie ramionami. – Mam już kogoś – dodał, a potem uśmiechnął się lekko.

Jaebum przez chwilę wpatrywał się w twarz Krystal, która wyglądała, jakby właśnie ktoś jej powiedział, że wcale nie jest taka ładna i powinna przejść operację plastyczną, żeby móc się komukolwiek spodobać. Zapewne nigdy wcześniej nie dostała kosza od chłopaka i to ona zazwyczaj ich rzucała, więc nic dziwnego, że zareagowała w taki sposób na słowa Jaebuma.

Oburzona dziewczyna uniosła dumnie głowę i podniosła się z krzesła. Niestety zahaczyła nogą o ławkę i z hukiem upadła na ziemię, przy okazji zrzucając na siebie leżące na blacie książki i zeszyty jednego z uczniów. Chłopak w ostatniej chwili powstrzymał się przed parsknięciem śmiechem i szybko podniósł się z krzesła, żeby pomóc blondynce, jednak ona odtrąciła jego dłoń i sama wstała z ziemi. Otrzepała z kurzu mundurek i wyszła z klasy, po drodze rzucając mordercze spojrzenie rozbawionej całą tą sytuacją Suzy.

*

 Nie chcąc tracić czasu, Minah narzuciła na siebie kurtkę i zabierając z ławki plecak, pędem ruszyła ku wyjściu z klasy. Reszta uczniów nawet nie zdążyła spakować swoich rzeczy, a Bang już znajdowała się przy frontowych drzwiach szkoły. Widząc stojącego przed budynkiem Marka, uśmiechnęła się szeroko i wyszła na zewnątrz, od razu zapinając kurtkę, gdyż o tej porze było niesamowicie zimno. Minah nienawidziła takich skoków temperatury, bo rano nigdy nie wiedziała, co powinna założyć. Gdyby nie mama, pewnie ubrałaby cienką kurtkę i wracając ze szkoły całkowicie by przemarzła.

- Oppa! – wykrzyknęła szczęśliwa, rzucając się chłopakowi na szyję. – Stęskniłam się za tobą – przyznała, przytulając się z całych sił do szatyna, który z ledwością mógł utrzymać równowagę.

- Ja za tobą też – powiedział, jednak brak ekscytacji w jego głosie mówił co innego. – Idziemy czy czekamy jeszcze na kogoś? – spytał, ukradkiem rozglądając się po placu za Eunji.

Miał cichą nadzieję, że dziewczyna do nich dołączy. Jej dzisiejszy sms z prośbą o udzielenie korepetycji sprawił, że Mark nie mógł potem o niczym innym myśleć, jak tylko o spotkaniu Jung. Na samą myśl o tym, że niedługo będą spędzać ze sobą trochę czasu sam na sam przyprawiał go o przyjemne dreszcze i szybsze bicie serca. 

- Idziemy sami. Eunji będzie wracać z chłopakami – powiedziała Minah, domyślając się, że to ją miał na myśli Mark. – Umówiliście się już na korepetycje?

- Tak. W sobotę się spotykamy – odpowiedział i wsunął do kieszeni kurtki zmarznięte dłonie. Nagle uwagę chłopaka przykuła wychodząca ze szkoły wysoka blondynka. Mark otworzył szeroko oczy ze zdziwienia, nie wierząc w to, co widzi. Czy to naprawdę była Krystal? Ta sama Krystal, z którą chodził do jednej szkoły w Los Angeles i która zatruwała mu przez tyle lat życie? – Minah, znasz tę dziewczynę? – zapytał, wskazując ukradkiem blondynkę.

- Tak. To nowa uczennica. W sumie już nie taka nowa, ale jakiś czas temu przeniosła się z siostrą do naszej szkoły – odpowiedziała Bang i wzruszyła obojętnie ramionami. – Amerykanka – prychnęła pod nosem, mając już dość tego, że wszyscy wciąż tak bardzo zachwycali się tą dziewczyną. – Czemu pytasz?

- Znam ją z Los Angeles. – Mark z ledwością wydukał te słowa, wciąż nie mogąc uwierzyć, że Krystal chodzi do tej samej szkoły co Minah. Momentalnie zrobiło mu się żal uczniów i nauczycieli, bo wiedział doskonale do czego zdolna jest ta dziewczyna. Potrafiła być prawdziwym wrzodem na tyłku. – Uważaj na nią, dobrze? – Spojrzał uważnie na Minah, która jedynie kiwnęła głową, nie bardzo rozumiejąc, o co chodzi.

- Możemy już iść? – spytała, biorąc chłopaka pod rękę.

Mark uśmiechnął się lekko i ostatni raz spojrzał w stronę wsiadającej do czarnego mercedesa Krystal, co było jego błędem, gdyż właśnie w tym momencie dziewczyna obejrzała się przez ramię i zatrzymała wzrok właśnie na nim. W pierwszej chwili zareagowała tak samo, jak Mark, jednak zaraz jej usta wygięły się w kpiącym uśmiechu. Potem wsiadła do samochodu i zatrzasnęła za sobą drzwi.

- Co jest? – spytała zdziwiona Jessica, przyglądając się uważnie wyraźnie zadowolonej siostrze.

- Nic takiego. Po prostu zobaczyłam fajnego chłopaka – odpowiedziała Krystal i włożyła do uszu słuchawki, tym samym dając siostrze do zrozumienia, że nie ma ochoty na rozmowę.

*

Na pożegnanie Youngjae ukłonił się nisko i wyszedł z budynku, przed którym czekała na niego Eunji. Był zadowolony, że po męczących poszukiwaniach nareszcie udało mu się znaleźć pracę. Co prawda nie była to wymarzona posada i może nie zapewniała wysokich zarobków, ale chcąc kontynuować naukę śpiewu musiał się poświęcić, a roznoszenie ulotek nie wydawało się być bardzo ciężkim zadaniem.

- Jeśli chcesz, to mogę ci pomagać – powiedziała Eunji, gdy szli w stronę jej domu.

Choi uparł się, że odprowadzi ją pod same drzwi, chcąc mieć pewność, że nic nie stanie się jego przyjaciółce. Najwidoczniej jemu także udzieliło się to, co mówili w wiadomościach na temat tego psychopaty. Ostatnio nie było żadnych zgłoszeń o kolejnych napadach, ale Youngjae wolał dmuchać na zimne.

- Nie. Poradzę sobie, ale dzięki za propozycję. – Choi uśmiechnął się lekko i widząc, jak Eunji trzęsie się z zimna, objął ją ramieniem i przytulił do siebie. – O co pokłóciłaś się z Jacksonem?

- Wkurzył się, jak powiedziałam mu, że Mark będzie dawał mi korepetycje z angielskiego.

- Chłopak Minah? – Youngjae otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. – Minah się na to zgodziła?

- To był jej pomysł – zaśmiała się nerwowo Eunji. Z każdą kolejną rozmową na ten temat dochodziła do wniosku, że był to bardzo zły pomysł. Niestety wszystko już było ustalone i nie chciała się wycofywać, zwłaszcza że naprawdę potrzebowała dodatkowych lekcji z angielskiego. – Wiem, jak to wszystko brzmi, ale Minah nie dała mi innego wyboru.

- W porządku. Po prostu uważaj – powiedział spokojnie Choi, pogładził Eunji po ramieniu. – Oglądałaś ostatnio wiadomości? W ogóle nie mówią o tym psycholu.

- Mam nadzieję, że już o nim nie usłyszymy – westchnęła cicho. – Nie chcę bać się wracać sama do domu w obawie, że ktoś może mnie napaść. Już ostatnio wydawało mi się, że jestem śledzona.

- Jak to?

- Pamiętasz, jak byliśmy w Arario? – Eunji zerknęła na przyjaciela, który po chwili namysłu kiwnął głową. – Potem wracałam sama do domu i przez całą drogę miałam wrażenie, że ktoś mnie śledzi.

- Bo śledził – rzucił bez namysłu Youngjae i dopiero po chwili zdał sobie sprawę, co powiedział. Przecież Wang go zabije. Widząc pytającą minę Eunji, westchnął ciężko i zabrał rękę z jej ramienia. – To nie był psychopata, ale Jackson.

- Wielka mi różnica – prychnęła Jung, na co chłopak zaśmiał się głośno. – Czekaj… Jackson mnie wtedy śledził? Po cholerę? – zapytała, gdy w końcu dotarł do niej sens słów Choi.

- Chciał mieć pewność, że nic ci się nie stanie w drodze do domu, a byłaś podobno na niego wkurzona i wolał nie proponować tego osobiście – wyjaśnił Youngjae, drapiąc się nerwowo po karku. – Wyszedł więc za tobą z klubu i odprowadził pod dom. Znaczy… Wiesz… Śledził cię aż do domu.

- Czemu mi tego wcześniej nie powiedziałeś? – zapytała rozczarowana Eunji, której momentalnie minęła złość na Jacksona. Miała ochotę od razu do niego zadzwonić czy napisać i podziękować mu za troskę. Co prawda dziwnie ją okazał, ale liczył się sam fakt. – Czemu on mi tego nie powiedział? – dodała, robiąc zamyśloną minę. – Przecież on zawsze lubi zgrywać bohatera.

- A bo ja wiem? – Youngjae wzruszył ramionami. – To Jackson. Za nim nie nadążysz. Tylko nie mów mu o tym, że ci powiedziałem, dobrze?

- Ale…

- Proszę. On mi to powiedział w tajemnicy. Nikt poza mną do tej pory o tym nie wiedział.

- W porządku.

Eunji była rozczarowana prośbą przyjaciela, ale mimo wszystko zdecydowała się o niczym nie mówić Jacksonowi. Jeśli chłopak będzie chciał, to sam jej o tym w końcu powie.

*

Jaebum potarł palcami zmęczone od ciągłego wpatrywania się w ekran oczy i ziewnął przeciągle, kątem oka zerkając na godzinę. Dochodziła już dwudziesta trzecia, dlatego postanowił odpuścić dalsze czekanie na PinkBlossom, która tego dnia w ogóle nie pojawiła się na czacie. Chłopak już miał wyłączyć przeglądarkę, gdy nagle otrzymał na czacie nową wiadomość. Zdziwiony otworzył okienko i zaśmiał się cicho, widząc nieznany mu dotąd nick.

DancingQueen: cześć, popiszemy? :)

JaeBum_JB: jasne, czemu nie. swoją drogą, to masz ciekawy nick ;p

DancingQueen: dzięki, ale chyba nie zamierzasz rozmawiać ze mną o moim nicku?

JaeBum_JB: hahahah niekoniecznie ^^ to o czym chcesz porozmawiać?

DancingQueen: o tobie ;)

*

- Noona, już wróciłem! – zakomunikował Jinyoung, kiedy tylko przekroczył próg domu.

Nie otrzymawszy odpowiedzi od dziewczyny, zdjął w przedpokoju buty i odwiesiwszy kurtkę na wieszak, wszedł do salonu, będąc pewnym, że zastanie tam Yejin. Zdziwiony brakiem obecności opiekunki oraz Junho, poszedł do kuchni, jednak tam także ich nie było. Chłopak już miał wyjąć z kieszeni spodni telefon, by zadzwonić do Lee, gdy wtem usłyszał dobiegający z pierwszego piętra śmiech młodszego brata.

- Noona! – krzyknął Jinyoung, pokonując kolejne schody. Bez pukania wszedł do pokoju Junho i zatrzymał się w progu, widząc siedzącego na łóżku ojca. – Ty już w domu? Gdzie Yejin-noona? – spytał, nie kryjąc zaskoczenia.

Zwykle Minwoo nie wracał z pracy przed dwudziestą, a czasami zdarzało się, że przychodził dopiero rano i to tylko po to, żeby wziąć prysznic i przebrać się w czyste ubrania. Nawet nie wysilał się, żeby zrobić synom śniadanie, nie mówiąc o zjedzeniu go razem z nimi. Dlatego Jinyoung był tak bardzo zaskoczony, gdy po powrocie do domu zastał w nim ojca i to w dodatku grającego z Junho na konsoli

- Poszła już do domu – odpowiedział Minwoo, uśmiechając się do syna. – W kuchni jest kolacja, to sobie odgrzej. My już jedliśmy.

- Nie jestem głodny. Jadłem niedawno w szkole – skłamał chłopak, przyglądając się tej groteskowej scenie.

Wiedział doskonale, że ojciec to wszystko robił na pokaz, żeby nikt nie zarzucał mu bycia złym tatą. Jinyoung nie krył złości na mężczyznę, bo to wszystko było tylko grą z jego strony. Minwoo po każdej kłótni robił tak samo: przez kilka dni przychodził wcześniej do domu, gotował pyszne jedzenie, bawił się z Junho, a gdy Jinyoung przestawał się na niego złościć, sprawy wracały do porządku dziennego. Na nieszczęście Minwoo jego starszy syn nie był już tak naiwny jak kiedyś i nie dawał nabierać się na te gierki.

- Hyung, tata obiecał, że przyjdzie na moje przedstawienie! – powiedział podekscytowany Junho, przytulając się do starszego brata.

- Tak? To świetnie! – przyznał Jinyoung, siląc się na beztroski ton głosu, co było trudne zważywszy na fakt, jak bardzo był wściekły na ojca. Kucnął naprzeciwko chłopca i uśmiechnął się do niego. – Będziemy siedzieć w pierwszym rzędzie.

- Naprawdę? – Junho wytrzeszczył oczy, po czym rzucił się bratu na szyję i mocno go przytulił. – Jesteś najlepszy, hyung!

Jinyoung westchnął cicho i pogłaskał chłopca po rozczochranych włosach. W tamtej chwili nienawidził ojca z całego serca, bo obaj doskonale wiedzieli, że nie dotrzyma obietnicy i po raz kolejny zawiedzie Junho. 

*

Wena wróciła, więc nie ma możliwości, żebym nie dokończyła tego opowiadania. Dziękuję za komentarze, są naprawdę motywujące, gdy dopadają mnie wątpliwości odnośnie dalszego blogowania :)