Love Affairs

ROZDZIAŁ ÓSMY

Jinyoung bez większych problemów wyciągnął od ojca pieniądze na wynajęcie placu zabaw, gdzie miało odbyć się przyjęcie urodzinowe Junho. Chłopak z początku planował urządzić je w domu, jednak potem doszedł do wniosku, że dzieciaki na pewno narobią dużego bałaganu, a jednak sprzątanie nie należało do jego ulubionych zajęć. Wyszukał więc w internecie miejsca, gdzie można by zorganizować przyjęcie i po długich debatach ze swoimi przyjaciółmi postawił na całoroczny plac zabaw, który znajdował się w budynku, gdzie wcześniej mieściło się przedszkole. Pracownicy przygotowali halę specjalnie na urodziny, ozdabiając ją balonami i kolorowymi serpentynami. Jinyoung zamówił dodatkowo ogromny tort z wymalowaną na nim podobizną Pororo. Junho uwielbiał tę bajkę i mógł ją oglądać dosłownie całymi dniami, dlatego Jinyoung chciał by jak najwięcej elementów w dekoracji wiązało się właśnie z tą kreskówką.

- Nie podoba mi się ten pomysł – stwierdził ponuro Jackson, któremu przypadł zaszczyt bycia przebranym za Pororo. Z obrzydzeniem spojrzał na swoje odbicie w lustrze i pogładził się niebieskim skrzydełkiem po białym brzuszku. – Dlaczego ja się w ogóle na to zgodziłem? – zapytał samego siebie, kręcąc głową z dezaprobatą.

- Oj, daj spokój – odezwał się rozbawiony Youngjae, podając brunetowi nakrycie głowy. – Nie wyglądasz źle. W sumie to twoja najlepsza kreacja – zaśmiał się i szybko odskoczył w bok, by nie oberwać ze skrzydełka w twarz. – Pomyśl o tym w ten sposób: ty przecierpisz w tym kostiumie góra dwie godziny, a dzieciaki będą miały co wspominać przez wiele lat.

- Jakoś nie chce mi się w to wierzyć – wymruczał Wang, w dalszym ciągu nie będąc do końca przekonanym co do tego pomysłu. – Ale czego się nie robi dla Junho, prawda? – Uśmiechnął się lekko i odgarnął z czoła grzywkę, po czym założył nakrycie w kształcie głowy pingwina. – Może być? – spytał, wymachując w górę i dół skrzydełkami.

- Już wiem, dlaczego Jinyoung tak bardzo chciał, żebyś to ty był Pororo – powiedział rozbawiony Choi, ledwo powstrzymując wybuch śmiechu. – Bo masz takie krótkie nóżki jak pingwin! – dokończył, a potem rzucił się do ucieczki w obawie przed rozwścieczonym Jacksonem.

Na korytarzu natknął się na Minah i Marka. Rzucił im jedynie krótkie „cześć” i zaraz zniknął, bojąc się, że Wang go dopadnie, a wolał jak na razie nie mieć z nim żadnego kontaktu. Zaskoczona Bang obejrzała się za uciekającym Youngjae, nie bardzo rozumiejąc jego dziwne zachowanie. Chociaż to i tak było w miarę normalne, biorąc pod uwagę poprzednie wybryki tego chłopaka.

- Cześć – rzucił Jackson, przeciskając się przez drzwi, co przyszło mu z ogromnym trudem, gdyż kostium pingwina skutecznie utrudniał mu poruszanie się.

- Ja… Jackson?! – parsknęła Minah, opadając bezwiednie na stojącego obok Marka, który zaśmiał się pod nosem, zakrywając usta dłonią. – Byłam pewna, że Jinyoung żartował sobie z tym przebieraniem się za Pororo!

- Jak widać mówił poważnie – wymruczał i głośno wzdychając, zdjął z głowy nakrycie. Starł z czoła krople potu i gdy Minah odwróciła głowę, posłał Markowi mordercze spojrzenie. Z początku wydawał mu się być spoko chłopakiem i myślał nawet, że się zaprzyjaźnią, jednak po dłuższym czasie uświadomił sobie, że Mark wcale nie jest takim aniołkiem. Jackson był niemalże pewny, że ten chłopak coś kombinuje i nikomu nie wyjdzie na dobre znajomość z nim. – Muszę iść, bo zaraz zaczną się schodzić dzieciaki, a Jinyoung niedługo przyjdzie z Junho – dodał i wziąwszy pod pachę głowę pingwina, ruszył w swoją stronę.

- Hm, chyba faktycznie nie spodobał mu się ten pomysł, bo zwykle nie jest takim ponurakiem – zauważyła Minah i wzruszyła ramionami. – Albo pokłócił się z Eunji. Oni co chwilę się o coś sprzeczają. Jestem ciekawa, kiedy unnie zrozumie, że Jackson poza nią świata nie widzi.

- Jackson lubi Eunji? – zapytał zaskoczony Mark, któremu wcale się to nie spodobało. Cóż, spodziewał się, że w drodze do zdobycia serca Jung napotka wiele trudności i pewnie będzie musiał pokonać niejednego konkurenta, jednak nie sądził, że będzie nim Jackson.

- „Lubi” to za mało powiedziane. Jackson jest w niej po uszy zakochany, ale do tej pory jej o tym nie powiedział. Czasami mam ochotę zdzielić go w ten pusty łeb, bo przecież stanowiliby taką świetną parę – westchnęła rozczarowana, opuszczając bezradnie ramiona wzdłuż tułowia. – Jackson potrzebuje impulsu do działania, bo jeśli czegoś nie zrobi, to w końcu ktoś mu ją sprzątnie sprzed nosa.

- A może on wcale chce z nią być? – Mark zerknął na swoją dziewczynę, zaciskając przy tym dłonie w pięści. Nie dopuszczał do siebie myśli, że Eunji mogłaby być z Jacksonem.

- Co ty gadasz? – obruszyła się Minah, posyłając Markowi groźne spojrzenie. – Nikt nie pasuje do siebie tak idealnie, jak właśnie Eunji i Jackson. Znam ich dłużej od ciebie.

- Może dlatego nie potrafisz ocenić sytuacji obiektywnie – stwierdził chłopak i wzruszył obojętnie ramionami. – Chodźmy na główną salę, bo zaraz nas cała impreza ominie – dodał zaraz i złapawszy Minah za przedramię, pociągnął ją w stronę wejścia na plac zabaw.

Sala posiadała wszystko, czego potrzebowały pełne energii dzieciaki: kilka basenów z piłkami, dmuchane zamki, trampoliny oraz wszelkiego rodzaju tory przeszkód. Mark momentalnie pożałował, że nie jest jednym z tych smarkaczy i nie może się z nimi bawić. W dzieciństwie rzadko miał okazję do spędzania czasu z rówieśnikami, gdyż większość czasu przebywał w firmie ojca, który chciał mieć na niego oko. Kiedy Mark był nastolatkiem niewiele się zmieniło w tej kwestii. Może jedynie to, że chętniej przebywał z tatą, mamę kompletnie ignorując. W końcu kobieta straciła cierpliwość do Raymonda i zażądała rozwodu. Ku jej rozczarowaniu mężczyzna w ogóle nie sprawiał żadnych problemów i jakiś czas później dostała to, czego chciała. Na dodatek Mark wolał zostać z ojcem w Los Angeles, więc musiała sama przeprowadzić się z powrotem do Korei Południowej. Od tamtego czasu chłopak w ogóle nie utrzymywał z nią kontaktu. Nawet nie miał ochoty do niej dzwonić, żeby chociaż zapytać, jak sobie bez nich radzi. W końcu utraciła stały dopływ gotówki, jakim był Raymond. Niestety panom Tuan także przestało się powodzić. Firma zaczęła mieć coraz więcej konkurentów na rynku, doszły do tego problemy finansowe i ostatecznie Raymond musiał ją zamknąć. A później niespodziewana śmierć wujka, spadek, odziedziczenie jego firmy i przeprowadzka do Korei Południowej.

- Mark? – zagaiła Minah, gdy chłopak przez dłuższy czas nie dawał znaku życia, wpatrując się pustym wzrokiem w przestrzeń przed sobą. – Wszystko okay?

- Tak, zamyśliłem się tylko – odpowiedział, uśmiechając się lekko. – Wszyscy już są?

- Czekamy na Jinyounga i Junho – powiedziała i odeszła w stronę Youngjae, który właśnie zapalał świeczki na torcie.

Tuan wsunął dłonie do kieszeni spodni i rozejrzał się dookoła siebie, wzrokiem szukając Eunji. Musiała już przyjść skoro Minah o niej nie wspomniała. Mark musiał z nią porozmawiać o tym, co się ostatnio wydarzyło. Chciał jej wszystko wyjaśnić i prosić – błagać! – żeby nie wiązała się z Jacksonem i poczekała na niego jeszcze trochę. Potem bez żadnych przeszkód będą mogli być w końcu razem.

- Eunji jeszcze nie ma – powiedział Jaebum, ustając przy Marku, który na te słowa posłał mu pytające spojrzenie.

- Czemu myślisz, że szukam Eunji?

- Skoro Minah stoi niedaleko nas, to raczej nie jej szukasz – stwierdził Im i uśmiechnął się ironicznie. – Słuchaj, nie wiem, w co ty pogrywasz i nie wiem, co dokładnie łączy cię z Eunji. Mam tylko nadzieję, że wiesz, co robisz, bo Minah i Eunji przyjaźnią się od wielu lat i obawiam się, że jeśli coś się popsuje, to one nie będą umiały tego naprawić. Poza tym Eunji jest bardzo wrażliwa, nawet jeśli nie pokazuje tego na co dzień. Wiedz, że jeśli choć raz zobaczę ją przez ciebie smutną, to gorzko tego pożałujesz.

- Grozisz mi? – zaśmiał się szyderczo Mark, wpatrując się intensywnie w twarz młodszego chłopaka.

- Ostrzegam – rzucił krótko Jaebum, a potem odwrócił się na pięcie i odszedł w stronę Youngjae.

Tuan prychnął pod nosem, trochę niedowierzając w to, co właśnie miało miejsce. Do tej pory Jaebum wydawał mu się być egoistycznym dzieciakiem, którego nic nie obchodzi poza czubkiem własnego nosa. Tymczasem okazał się być naprawdę troskliwym przyjacielem, choć był przy tym dość arogancki. Nawet fakt, że rozmawiał ze starszym od siebie chłopakiem niczego nie zmieniał.

Nagle Mark poczuł dziwne ukłucie w okolicy serca – coś na podobieństwo zazdrości.  Sam nigdy nie posiadał tak oddanego przyjaciela. Można powiedzieć, że nigdy żadnego nie miał. Nie był przyzwyczajony do zwierzania się innym osobom, nie umiał po prostu usiąść i zacząć opowiadać o swoim życiu. Nawet przed Minah nie potrafił się otworzyć. Zwykle musiała wyciągać z niego wszelkie informacje, a i to przychodziło jej z ogromnym trudem, gdyż Mark nigdy chętnie nie opowiadał o swojej przeszłości. W ogóle był bardzo małomówny i zabierał głos jedynie wtedy, gdy miał na to ochotę.

Gdy na sali zrobiło się niemałe zamieszanie, Mark w końcu oprzytomniał i spojrzał w stronę drzwi, przez które właśnie przechodzili bracia Park. Junho, na widok swoich kolegów i koleżanek z klasy oraz przyjaciół Jinyounga, otworzył szeroko oczy i rozdziawił usta, nie wiedząc, co powiedzieć. Zaraz jednak rzucił się na starszego brata i mocno przytulił się do jego nogi, dziękując mu po stokroć za tę niespodziankę. Dopiero wtedy Tuan dostrzegł także stojącą na uboczu Eunji, która razem z innymi gośćmi śpiewała Junho „Sto lat!”, śmiejąc się przy tym i klaszcząc w dłonie. Mark uśmiechnął się mimowolnie na widok dziewczyny, nie odrywając od niej wzroku choć na sekundę. Eunji po chwili odwróciła głowę w jego stronę i momentalnie zamarła, jakby właśnie zobaczyła ducha.

- Eunji, wszystko okay? – zapytał Jaebum, który znikąd pojawił się obok przyjaciółki. Nie otrzymawszy od niej odpowiedzi, podążył wzrokiem za jej nieobecnym spojrzeniem, ostatecznie zatrzymując go na Marku. Posłał chłopakowi wredny uśmieszek, a potem objął Eunji ramieniem, przytulając do siebie. – Ej, co jest?

- Co? – Jung otrząsnęła się z szoku i uniosła głowę, wlepiając szkliste oczy w przyjaciela. – Ach, wszystko okay – dodała pospiesznie i uśmiechnęła się lekko. – Jackson przeżył przebranie się za Pororo? – zmieniła szybko temat, nie chcąc, by Jaebum zaczął cokolwiek podejrzewać.

Im zaśmiał się głośno i spojrzał przymrużonymi oczami na stojącego na środku sali Jacksona, który wesoło wymachiwał skrzydełkami, zabawiając dzieciaki. Najwidoczniej przeszła mu już złość na cały świat i nareszcie dotarło do niego, że robił to przecież dla Junho. Wszyscy kochali tego brzdąca i traktowali go jak swojego młodszego braciszka. Zresztą młody Park do wszystkich przyjaciół Jinyounga zwracał się hyung albo noona, uważając ich za członków swojej niewielkiej rodziny.

- Chyba nie jest tak źle – stwierdził Jaebum, posyłając przyjaciółce promienny uśmiech. – Chodź, bo jeszcze chwila, a nie załapiemy się na tort, a uwierz – byłoby czego żałować.

- Okay – zaśmiała się Eunji, podążając za chłopakiem ku stołowi, na którym stał ogromny trzypiętrowy tort. Dziewczyna od razu zauważyła stojące na samej górze figurki z postaciami z kreskówki „Pororo”. Jung zabrała od Jaebuma talerzyk z kawałkiem ciasta i rozejrzała się po placu zabaw, wypatrując wśród torów przeszkód solenizanta. Najwidoczniej zabawa z kolegami z klasy była ważniejsza od tortu, co w sumie nikogo nie dziwiło. – Zazdroszczę im – mruknęła pod nosem, jednak nie umknęło to uwadze stojącego obok Jaebuma.

- W czym problem? – Chłopak uśmiechnął się promiennie, zabrał od Eunji talerzyk z nietkniętym kawałkiem ciasta, odłożył go na stolik, a potem złapał dziewczynę za rękę i pociągnął ją w stronę dmuchanego zamku. – Chodź, nauczę cię robić salto! – powiedział podekscytowany, wskakując na materac.

- To chyba nie jest najlepszy pomysł – parsknęła Eunji, podążając za chłopakiem.

Szatynka zachwiała się niebezpiecznie, gdy stopa wsunęła się pomiędzy szczelinę, ale na szczęście Jaebum wykazał się wyjątkowym refleksem i w ostatniej chwili złapał dziewczynę w pasie. Niestety sam stracił równowagę i oboje upadli na miękki materac, podskakując na nim kilka razy. Eunji parsknęła głośnym śmiechem, wciąż leżąc na brunecie.

Nie zdawała sobie sprawy z tego, że z oddali obserwuje ich Jackson, który w międzyczasie pozbył się kostiumu i nareszcie mógł odetchnąć pełną piersią, gdyż w przebraniu było to niemalże niemożliwe. Zdenerwowany chłopak ścisnął w dłoni telefon, powstrzymując się w ostatniej chwili przed roztrzaskaniem go o podłogę.

- Co tam, Pororo? – zażartowała Yejin, zatrzymując się przy Jacksonie. Jego nietęga mina dała jej do zrozumienia, że chyba nie jest w nastroju na żarty, jednak nie wiązała tego z przymusem przebierania się za pingwina. Stojąc z boku, doskonale widziała wygłupiającego się w dmuchanym zamku Jaebuma, któremu towarzyszyła Eunji. Nie ciężko było się domyślić, że to właśnie przez nich Jackson był tak zdenerwowany. – Chyba mają niezły ubaw, hm? – odezwała się po chwili, uśmiechając się półgębkiem. – A ty tutaj stoisz i gapisz się na nich zamiast zacząć działać.

- Ty też? – warknął Jackson, mając powyżej dziurek w nosie ciągłego swatania go z Eunji. Jeśli będzie chciał, to podejdzie do niej i w kilka sekund sprawi, że zostanie jego dziewczyną. Po prostu nie miał czasu na stały związek, a wiedział doskonale, że Jung jest taką osobą, która wymaga sporo uwagi i wolał nie robić jej nadziei, a potem nie móc się z nią nawet spotkać po szkole. – Dajcie wy mi święty spokój – powiedział oschłym tonem głosu.

- W porządku. – Yejin uniosła ręce w geście poddania. – Tylko żebyś potem nie żałował.

Jackson wykręcił teatralnie oczami, jednak już nie powiedział. Nie miał ochoty na dalszą dyskusję z tą dziewczyną. Denerwowało go to, że wszyscy dookoła niego wiedzieli wszystko lepiej, nie biorąc pod uwagę sytuacji w jakiej się znajduje. Aktualnie najważniejsze dla Jacksona były zbliżające się zawody i o niczym innym nie myślał.

- Noona, wszędzie cię szukałem – powiedział Jinyoung, uśmiechając się promiennie do dziewczyny. – Nie dostaliście tortu? Przecież JB miał podawać gościom talerzyki!

- Jaebum znalazł sobie inne zajęcie – zaśmiała się Yejin i kiwnięciem głowy wskazała wygłupiających się na dmuchanym torze przeszkód przyjaciół Jinyounga, do których dołączył także Junho ze swoimi kolegami. – Chodź, pomogę ci zająć się gośćmi – dodała, biorąc chłopaka pod rękę. – Jackson, idziesz z nami?

Wang kiwnął głową na zgodę, nie mając nic lepszego do roboty. Roznoszenie tortu gościom było o wiele lepszym zajęciem, niż bezmyślne przyglądanie się Eunji i Jaebumowi, którego miał ochotę udusić gołymi rękoma. Nie żeby był zazdrosny, prawda?

 

*

Kolejne dwie godziny minęły Jinyoungowi oraz jego przyjaciołom na uganianiu się za rozbrykanymi dzieciakami, które chyba poczuły zbyt dużą wolność od rodziców i postanowiły wykorzystać ten czas na rozwalenie wszystkiego dookoła. Nawet wprawiona w opiekowanie się nadpobudliwymi dziećmi Yejin nie była w stanie zapanować nad tą zgrają. Dopiero po tych dwóch, jakże ciężkich, godzinach dziewczyna wpadła na pomysł, żeby zagrać w jakąś grę zespołową. Podzieliła dzieciaki na cztery grupy i do nich dodała jeszcze przyjaciół Jinyounga, którzy pełnili rolę przywódców. Każdy otrzymał pistolet z pociskami z gąbek. Zadanie było proste: odnaleźć ukryty przez Yejin skarb i nie dać się przy tym wyeliminować przez przeciwników. Dzieciakom tak bardzo spodobał się ten pomysł, że bez marudzenia podzielili się na grupy i nawet zaczęli słuchać poleceń kapitanów. Tak więc Jackson, Jaebum, Jinyoung oraz Youngjae na jakiś czas przejęli kontrolę nad rozbrykanym towarzystwem.

- Co, jesteś niezadowolona, że nie trafiłaś do drużyny Jaebuma? – zapytał Wang, gdy razem z Eunji ukrywali się przed dzieciakami.

- Co? – Dziewczyna spojrzała uważnie na chłopaka, marszcząc przy tym czoło. – Wszystko mi jedno, z kim jestem w drużynie – stwierdziła i wzruszyła obojętnie ramionami, nie bardzo rozumiejąc zachowanie Jacksona. – Poza tym tutaj nie chodzi o nas, ale o dzieciaki. Ważne, że one dobrze się bawią.

- Od kiedy jesteś taką altruistką? – zakpił chłopak, wyglądając zza winkla, by upewnić się, że w pobliżu nie ma nikogo z przeciwnej drużyny. Nie widząc żadnego zagrożenia, kiwnął głową na Jung i jako pierwszy pobiegł w stronę dmuchanego zamku, za którym się schował.

- O co ci chodzi? – Eunji zatrzymała się tuż za brunetem i oburzona uderzyła go z pięści w plecy. – Czemu ciągle się mnie czepiasz? Zrobiłam ci coś czy może okres dostałeś? – wymruczała poirytowana, patrząc morderczym wzrokiem na Jacksona. Chłopak prychnął pod nosem i przeniósł spojrzenie na Eunji, która wpatrywała się w niego intensywnie, ledwo powstrzymując się przed zadaniem mu kolejnego ciosu. – Jak masz coś do mnie, to powiedz mi to prosto w oczy, a nie ciągle robisz jakieś sceny. To się robi powoli nudne.

- Jakoś nie zauważyłem, żeby w twoim życiu brakowało rozrywki – powiedział rozbawiony Wang, zaciskając mocniej dłoń na zabawkowym pistolecie. Już miał przebiec na drugą stronę pomieszczenia, gdzie zamierzał schować się stertą materacy, gdy nagle poczuł mocne szarpnięcie za ramię. Widząc minę Eunji, wykrzywił usta w kpiącym uśmiechu i spojrzał jej prosto w oczy. – Mama cię nie nauczyła, że nie należy podrywać chłopaka swojej najlepszej przyjaciółki?

- Co proszę? – Jung wytrzeszczyła oczy z niedowierzaniem, próbując poukładać w myślach wypowiedziane przez chłopaka słowa. Czyżby wiedział o tym, co wydarzyło się między nią a Markiem? Nie, to było raczej niemożliwe. Przecież Jackson był wtedy z resztą paczki w salonie Jinyounga, więc nie mógł ich widzieć. – Ile razy mam ci powtarzać, że Mark daje mi korepetycje z angielskiego? Zresztą, dlaczego ja ci się w ogóle tłumaczę, co? Nie jestem twoją własnością i mogę robić, co mi się podoba.

- Nawet zdradzać przyjaciółkę? – Jackson znów uśmiechnął się w ten perfidny sposób, doskonale zdając sobie sprawę z tego, jak swoim zachowaniem denerwuje Eunji.

Dziewczyna zacisnęła ze złości zęby i wzięła kilka głębokich wdechów, bojąc się, że zaraz rzuci się z pięściami na Jacksona i uszkodzi go przed tak ważnymi zawodami. Pan Wang chyba by ją zabił, a w najlepszym wypadku mogłaby wyjechać z kraju i nigdy do niego nie wracać. Zamiast pobić Jacksona do nieprzytomności, poderwała się z miejsca i żwawym krokiem ruszyła w stronę wyjścia z sali, mając gdzieś zabawę. Odepchnęła od siebie wahadłowe drzwi i wyszła na pogrążony w półmroku korytarz. Wciąż mocno zdenerwowana oparła się plecami o ścianę i przymknęła powieki, chcąc się choć trochę uspokoić. Nie mogła uwierzyć, że Jackson podejrzewa ją o takie coś. Fakt, między nią a Markiem naprawdę do czegoś doszło, jednak nie była to jej wina, a przynajmniej nie w całości.

Na samo wspomnienie tamtej sytuacji Eunji poczuła dziwne łaskotanie w brzuchu. Nie powinna była tego czuć. W ogóle nie powinna była wracać do pocałunku z Markiem, jednak to było silniejsze od niej. Wszystko przez to, że wtedy właśnie pierwszy raz od bardzo dawna czuła się tak dobrze.

- Eunji… - zaczął nieśmiało Jackson, podchodząc powoli do przyjaciółki.

- Daruj sobie – przerwała mu ostro dziewczyna, odpychając się od ściany. Chciała ominąć chłopaka i wejść z powrotem na salę zabaw, jednak Jackson okazał się szybszy i od razu zagrodził jej drogę samym sobą. – Jeśli zamierzasz mnie przepraszać, to…

Wang niespodziewanie złapał Eunji za policzki i wpił się w jej usta, nie zważając na fakt, że właśnie całuje swoją najlepszą przyjaciółkę. Po chwili, która według niego trwała znacznie dłużej niż tylko chwilę, odsunął się i spojrzał dziewczynie prosto w oczy, czekając na jej reakcję.

- Oszalałeś?! – wrzasnęła Eunji, odpychając gwałtownie Jacksona, jakby bała się, że zarazi się od niego śmiertelną chorobą. – Ty jesteś nienormalny! Jak mogłeś to zrobić?!

- Przecież… - zaczął chłopak, jednak zaraz został uciszony przez zdenerwowaną szatynkę. – Eunji…

- Daj mi spokój – warknęła i nie zwlekając dłużej, odwróciła się na pięcie i po prostu uciekła, nie mając odwagi zmierzyć się z tym, co chciał jej powiedzieć Jackson.

*

Minah nie przepadała za dziećmi, dlatego przyjście na przyjęcie urodzinowe Junho było dla niej nie lada wyzwaniem. Dookoła biegało pełno rozwrzeszczanych upiorów, a ona chyba jako jedyna nie widziała w tym nic uroczego. Cudem udało jej się wykręcić od zabawy, którą wymyśliła Yejin. Podczas, gdy inni wygłupiali się i biegali po całej sali z zabawkowymi pistoletami, Minah siedziała na uboczu i wymieniała smsy z koleżanką z klasy. Oczywiście nie obeszło się bez obgadywania uczniów ze szkoły czy chwalenia się tym, jaki to Mark jest cudowny i idealny.

I właśnie wtedy, gdy temat rozmowy zszedł na Marka, niezwykle uczynna koleżanka Minah wysłała jej link do postu z jakimś zdjęciem. Bang nie byłaby sobą, gdyby od razu nie sprawdziła o co chodzi. Z początku fotografia nie wywarła na niej żadnego wrażenia. Ot całująca się na ulicy para. Minah była gotowa wyłączyć stronę, gdy przypadkiem przybliżyła twarze osób znajdujących się na zdjęciu. W pierwszej chwili nie chciała uwierzyć, że mogliby to być oni, jednak w końcu wszystko zaczęło się układać w jasną całość.

Jak mogła być tak ślepa, by niczego nie dostrzec? Przecież Mark od początku zachwycał się Eunji, a ona jeszcze sama pchała go w jej ramiona!

- Tutaj jesteś! – zawołał Mark, odnajdując po długich poszukiwaniach swoją dziewczynę, która znalazła idealną kryjówkę w postaci niewielkiego domku. – Wszędzie cię szukałem.

- A to ciekawe – zaśmiała się ironicznie Minah, wpatrując się w twarz szatyna.

Próbowała za wszelką cenę zachować kamienną twarz, jednak łzy same cisnęły jej się do oczu. Była zdruzgotana, zraniona i zdradzona. Nigdy nie sądziła, że Eunji zrobi coś tak okropnego. Przecież tyle razy obiecywały sobie, że żaden chłopak nie stanie między nimi, a teraz wystarczyło kilka tygodni, by te wszystkie obietnice poszły w niepamięć.   

- Co to za schadzki? Chodźcie coś zjeść! – powiedział Youngjae, niespodziewanie pojawiając się przed niewielkim domkiem, w którym w dalszym ciągu ukrywała się Minah. – Co macie takie miny? Stało się coś?

Bang bez słowa podniosła się z ziemi i na czworakach wyszła z domku. Będąc na zewnątrz poderwała się na równe nogi i od razu podeszła do Eunji, która stała przy stole i nakładała sobie kawałek tortu na jednorazowy talerz z podobizną Pororo. Minah złapała szatynkę za ramię, odwróciła ją przodem do siebie i nie panując nad wzrastającym gniewem, wymierzyła dziewczynie solidne uderzenie w policzek. Zaskoczona Eunji upuściła talerzyk z ciastem na podłogę i automatycznie złapała się za bolące miejsce, które aż pulsowało pod palcami.

- Co ty wyprawiasz? – zapytał zdezorientowany Jaebum, natychmiast pojawiając się przy dziewczynach. Stanął przed Eunji, chcąc obronić ją w razie kolejnego ataku ze strony Minah, i spojrzał pytająco na niższą prawie o głowę Bang. – Oszalałaś?!

- To nie ja oszalałam, ale Eunji! – powiedziała roztrzęsiona dziewczyna, rzucając się ponownie w stronę Jung, co tym razem utrudnił jej stojący przed nią Jaebum. – Jak mogłaś mi to zrobić? I ty uważasz się za moją przyjaciółkę?!

Eunji rozdziawiła szeroko usta, domyślając się, że Minah musiała się dowiedzieć o jej pocałunku z Markiem. Tylko jakim cudem? Kto, do jasnej cholery, ich wtedy widział? Jung była tak bardzo skupiona na poukładaniu w logiczną całość wszystkich informacji, że nie zauważyła, kiedy wokół nich zebrał się spory tłum gapiów. Na szczęście Yejin wykazała się refleksem i w porę zabrała dzieci do innej sali, nie chcąc, by były świadkami awantury.

- Powiecie w końcu, o co chodzi? – odezwał się skonfundowany Jinyoung, podchodząc bliżej Minah. Dziewczyna bez słowa podała mu swój telefon i przeniosła mordercze spojrzenie na kulącą się ze strachu Jung. – To… Mark? – szepnął zaskoczony, przyglądając się dokładnie zdjęciu. Mimo że nie było ono wyraźne, to dzięki powiększeniu dawało się dostrzec profile całujących się ze sobą osób. – I…

- Tak, to Mark i Eunji! – powiedziała Minah i nagle w pomieszczeniu zapadła idealna cisza.

Wchodzący akurat do środka Jackson zatrzymał się w połowie kroku, jeszcze raz analizując wypowiedziane przez Minah słowa. Dokładnie nie wiedział, o co chodziło, jednak po minach przyjaciół nie trudno było się domyślić, że sprawa jest poważna. Odzyskawszy władzę nad nogami, podszedł do Jinyounga i zabrał mu telefon, chcąc zobaczyć zdjęcie. Widok Eunji całującej się z Markiem w ogóle go nie zdziwił. Już dawno domyślał się, że pomiędzy nimi coś iskrzy, jednak odganiał od siebie tę myśl, mając nadzieję, że wszystko okaże się zwykłym nieporozumieniem. Nie chciał mieć racji, nie tym razem.

- Minah, ja… - Eunji stanęła przed Jaebumem, chcąc stanąć twarzą w twarz z przyjaciółką, jednak ta nie zamierzała jej słuchać. Zmierzyła Jung morderczym spojrzeniem i zabrawszy od Jacksona swój telefon, pobiegła w stronę wyjścia z sali zabaw. – Co ja narobiłam – wyszeptała łamiącym się głosem Eunji, powoli tracąc panowanie nad nogami, które same się pod nią uginały. Tylko dzięki Jaebumowi, który objął ją w pasie, nie upadła na podłogę. Z pomocą chłopaka dotarła do ławki i opadła na nią bezwładnie.

- Hej, spokojnie, dobrze? – Im przytulił do siebie przyjaciółkę i pogładził ją dłonią po plecach. – Wszystko się jakoś ułoży. Zobaczysz.

- Nie. Nic się nie ułoży – wymruczała płaczliwym głosem Eunji, ukrywając twarz w koszulce chłopaka. – Minah mnie nienawidzi i ma rację. Zdradziłam ją i nie mam nic na swoje usprawiedliwienie.

*

Minah z rozmachem pchnęła drzwi budynku i wyszła na zewnątrz, rozglądając się za jakąś taksówką. Jak na złość żadnej nie było w pobliżu, dlatego zmuszona była poszukać postoju. Nim jednak zdołała zdecydować, w którą stronę powinna pójść, ktoś złapał ją za rękę i zatrzymał w połowie kroku. Dziewczyna obejrzała się przez ramię i prychnęła głośno, gdy zobaczyła stojącego za nią Marka.

- Czego chcesz? – spytała zdenerwowana, wyszarpując ramię z jego uścisku.

- Dlaczego ją uderzyłaś? – Mark wsunął dłonie do kieszeni spodni i spojrzał uważnie na Minah, która na to pytanie prychnęła głośno i pokręciła głową z niedowierzaniem. – Dlaczego uderzyłaś Eunji?

- Bo na to zasłużyła! – odpowiedziała podniesionym głosem, wymachując rękoma na wszystkie strony. – Pocałowała cię!

- To ja ją pocałowałem – przyznał Mark i wstrzymał na moment oddech, spodziewając się, że Minah zaraz go spoliczkuje. Faktycznie, dziewczyna natychmiast uniosła rękę, jednak zaraz ponownie ją opuściła, zaciskając dłoń w pięść. – Nie chciałem cię zranić. Naprawdę.

- To coś ci nie wyszło – wyszeptała i pociągnęła głośno nosem, przymykając powieki, by powstrzymać napływające do oczu łzy. – Cholernie mnie zraniłeś. Myślałam, że ci zależy. Tak bardzo się starałeś, żebym ci zaufała, więc dlaczego tak brutalnie zawiodłeś moje zaufanie?

- Lubię cię, Minah. Naprawdę cię lubię, ale nie tak, jakbyś tego chciała – powiedział spokojnie chłopak, spuszczając wzrok na swoje buty, by nie musieć patrzeć na spływające po policzkach Minah łzy. – Nasz związek od samego początku skazany był na porażkę.

- Dlaczego? – szepnęła dziewczyna, już nawet nie próbując panować nad emocjami. Wierzchem dłoni starła z policzków łzy i znów pociągnęła nosem. – Dlaczego mi teraz o tym mówisz?

- Bo chcę, żebyś zrozumiała, dlaczego w ogóle z tobą byłem i dlaczego tak bardzo zależało mi na tym, żeby cię poznać. Nie chcę cię dłużej okłamywać. Nie teraz, gdy sprawy tak się skomplikowały…

*

Minah wbiegła do domu, nawet nie racząc zdjąć w przedpokoju butów. Zrobiła to dopiero w połowie drogi do gabinetu ojca, odrzucając pantofle gdzieś w kąt korytarza. Bez pukania weszła do przestronnego pokoju, w którym właśnie przebywał pan Bang. Mężczyzna rozmawiał z kimś przez telefon, więc gestem dłoni nakazał córce być cicho, jednak ona nie zamierzała zwlekać z przekazaniem mu ważnych informacji. Nie zastanawiając się nad konsekwencjami, podeszła do biurka i wyrwała ojcu telefon z ręki, wciskając zaraz czerwoną słuchawkę.

- Co ty sobie wyobrażasz?! – zapytał oburzony pan Bang, chcąc zabrać dziewczynie swoją własność. Minah uciekła na drugi koniec gabinetu i schowała komórkę do kieszeni spodni. – Oddaj mi ten telefon! To była bardzo ważna rozmowa! W ogóle, co ty sobie wyobrażasz, tak wchodząc tutaj bez pukania i wyrywając mi telefon z ręki?

- Tato, muszę ci o czymś powiedzieć. To bardzo ważne i nie może czekać – powiedziała drżącym głosem Minah, powoli podchodząc do ojca.

- Chyba nie chcesz mi powiedzieć, że jesteś w ciąży?! – Pan Bang złapał się za lewą pierś i opadł bezwładnie na obrotowe krzesło, wyobrażając sobie swoją córkę z wielkim brzuchem. Przecież to byłaby hańba dla całej rodziny. Minah jeszcze nie skończyła liceum, poza tym miał dla niej całkiem inne plany niż niańczenie bachorów!

- Nie! – zaprzeczyła natychmiast dziewczyna, bojąc się, że jeśli zaraz nie wyjawi prawdy, to tata dostanie zawału serca. – Chodzi o Marka i jego ojca. Nie możesz wejść z nim w spółkę. Mark dzisiaj wyjawił mi całą prawdę. Ich firma jest na skraju bankructwa i chcieli cię wykorzystać do odbudowania jej – powiedziała ściszonym głosem, przysiadając niepewnie na skraju biurka obok siedzącego na krześle mężczyzny. – Nasz związek był tylko po to, żeby Mark mnie w sobie rozkochał. Wiedzieli, że jeśli poczuję coś do niego, to będę namawiać cię do wejścia z nimi w spółkę. Jak widać w ogóle się nie pomylili. Przepraszam, tato – wyszeptała na koniec i spojrzała ojcu prosto w oczy.

- Och, Minah, tak mi przykro – przyznał mężczyzna, podnosząc się z krzesła. Objąwszy córkę silnymi ramionami, mocno ją do siebie przytulił i czule pogłaskał dłonią po włosach. – Wiem, jak bardzo polubiłaś Marka, ale obiecuję ci, że zapłacą za to wszystko.

- Tato, nie rób nic głupiego. Nie chcę, żebyś miał kłopoty przez nich – poprosiła Minah, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że ojciec w akcie desperacji jest zdolny do wszystkiego. – Po prostu wycofaj się z tej spółki i niech oni raz na zawsze znikną z naszego życia.

Pan Bang kiwnął głową na zgodę i ponownie przytulił do siebie córkę. Minah przymknęła powieki, jednak i tak kilka pojedynczych łez zdołało spłynąć po jej policzkach. 

*

To moja ostatnia notka przed świętami, dlatego chciałabym Wam wszystkim życzyć wesołych świąt. Nie jestem dobra w składaniu życzeń, dlatego nie zamierzam się produkować. Dziękuję, że jesteście ze mną, zwłaszcza te osoby, które regularnie tutaj wchodzą i zostawiają po sobie ślad. Wiem, że sama rzadko wpadam na Wasze blogi, ale jakoś czytanie ff nie sprawia mu już takiej frajdy :( może w nowym roku coś się zmieni... Liczę na to :) 

Jeszcze raz wesołych świąt :)

 PS: za błędy przepraszam, ale chyba nie sprawdzałam dokładniej tego rozdziału ;_;